အခုတေလာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ မွာမိုးေတြကသဲ၊ ေလေတြက ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲနဲ႔ ဘယ္လိုအျငိဳးရယ္ေၾကာင့္မ်ား အရပ္မနားေစြေနရပါလိမ့္။ မိုးဆိုတာ ကၽြန္မၾကိဳက္တဲ့ ရာသီဥတု တစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အျပင္ထြက္ရတာ အဆင္ရယ္ကမေျပ၊ သြားလာေရးကခက္ခဲ၊ ဒီၾကားထဲ ေရႊရန္ကုန္ရဲ့ လမ္းတစ္ခ်ိဳ႕ မွာ ေျမာင္းေတြေရလွ်ံမႈေၾကာင့္ တစ္ခ်ိဳ႕ ေနရာေတြ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ အိမ္ေတြမွာဒုကၡေတြ ေရာက္ၾကရတာ ျမင္ရတာ စိတ္မခ်မ္းသာလွပါဘူး။ ဒီလိုပဲေလ အေကာင္းနဲ႔ အဆိုးဒြန္တြဲေနတဲ့ သဘာ၀တရားၾကီးမွာ အဆိုးေတြရွိေနရင္ ခ်စ္စရာေလးေတြလည္း ရွိေနတတ္ၾကစျမဲ မဟုတ္လား။ မိုးအေၾကာင္းေတြးရင္း၊ မိုးရြာတာေငးရင္း မွတ္မိေသးတဲ့ ငယ္ပံုရိပ္တစ္ခ်ိဳ႕ ကေတာ့ အျမင္အာရံုမွာ ေ၀၀ါးရာကေန ျပတ္သားလို႔ လာေလရဲ့။ ငယ္ငယ္တုန္းက မိုးရြာရင္ ေပ်ာ္တယ္၊ မိုးေရထဲမွာေဆာ့ရတာ ၾကိဳက္တယ္၊ လယ္ကြင္းထဲမွာ ဖားသြားေကာက္ရတာ ႏွစ္သက္တယ္၊ ေရေတြေဖြးေနတဲ့ လယ္ကြင္းေတြဟာ မ်က္စိတစ္ဆံုး ရႈေမွ်ာ္မဆံုးနဲ႔ ျပာရီရီမိုးသားေအာက္မွာ စိမ္းလဲ့ လန္းဆန္းလို႔ေလ။
မိုးေရတက္ေရ တစ္ေဖြးေဖြး
ကြင္းလယ္ တစ္ေ၀းေ၀း
လယ္ေစာင့္တဲေလး ေျခတံရွည္
မိုးကုပ္ေအာက္မွာတည္။
ၾကာနီတစ္ပြင့္ ျဖဴတစ္ပြင့္
တဲနဲ႔ ပနံတင့္။.... ဒါကေတာ့ ကၽြန္သိပ္ၾကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာေလးေပါ့။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆို ကဗ်ာရြတ္ရင္း လယ္ကြင္းေတြထဲ ေလွ်ာက္ေျပး၊ ေကာက္စိုက္သမေတြကို လိုက္ေနာက္၊ ကၽြန္မတို႔ေဒသမွာရွိတဲ့ ျမက္ဥလို႔ေခၚတဲ့ လယ္ကြင္းေတြထဲမွာသာ ရွာလို႔ရႏိုင္တဲ့ ခ်ိဳျမိန္တဲ့ျမက္ေတြကို ရွာစားရတာလည္း ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွတယ္ေလ။ ရခိုင္ကမ္းေျမာင္ေဒသ၊ မိုးၾကီးတဲ့ေဒသရယ္လို႔ နာမည္ၾကီးတဲ့ ကၽြန္မတို႔ မာန္ေအာင္ကၽြန္းမွာ မိုးတြင္းဆို ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလို၊ မိုးတြင္းတစ္ခုလံုးတိုက္ခတ္တတ္တဲ့ မုန္းတိုင္းငယ္ေတြ၊ မုန္တိုင္းၾကီးေတြေၾကာင့္ စိတ္ညစ္စရာေတြလည္း ေပါလွပါရဲ့။ မုန္တိုင္းတိုက္ရင္ သစ္ပင္ၾကီးေတြေတာင္ အျမစ္ကကၽြတ္ျပီး လဲက်တတ္တာမို႔ ကၽြန္မတို႔မိဘေတြဆို ကေလးေတြကို ပူပန္ရ၊ သစ္ပင္ေတြ ဘယ္ဘက္ကို လဲမလဲ၊ အိမ္ေပၚမ်ား လဲက်လာမလားဆိုတာ ေတြးပူရနဲ႔ ရတက္မေအးရရွာပါဘူး။ ကၽြန္တို႔ကေတာ့ ကေလးပီပီမုန္တိုင္း တိုက္လည္းေပ်ာ္ေနတာပဲ။ ေလနီၾကမ္းေတြေၾကာင့္ ယိမ္းထိုးေနၾကတဲ့ သရက္ပင္၊ အုန္းပင္၊ ကြမ္းသီးပင္ေတြကို ၾကည့္ရင္း ေပ်ာ္တယ္။ လမ္းေတြမွာေရေတြလွ်ံရင္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေရနဲ႔ပက္ရတာ ေပ်ာ္တယ္။ တစ္ခါကဆို ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္းတိုက္တာ ကၽြန္မတို႔အိမ္ေခါင္မိုးကၽြတ္ပါသြားျပီး မနက္က်ေတာ့ အေဖနဲ႔ တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္ လိုက္ရွာရတာေတာင္ ၾကံဖန္လို႔ေပ်ာ္ေနေသးရဲ့။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႔ေတြ အိမ္မွာ အမိုးမရွိလို႔ ျခံထဲမွာတဲေလးထိုးျပီး အိမ္မိုးျပီးတဲ့အထိ ေစာင့္ေနရတာ မွတ္မိလို႔ေနေသးပါရဲ့။
သရက္သီးေတြ မိုးရာသီမွာေပါလြန္းလို႔ ေန႔တိုင္းသရက္သီးစားရတာလည္း ေပ်ာ္တယ္။ ေလတစ္အားတိုက္ရင္ အပင္က သရက္သီးေတြေၾကြတတ္ၾကတာေၾကာင့္ သရက္သီးေကာက္ဖို႔ ေတာင္းကိုင္ျပီးေစာင့္ရတာလည္း ေမာပါ့။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ မိုးဦးက်ဆို ျမိဳ႔ကလူေတြ ကမ္းေျခမွာေပ်ာ္ပြဲစားထြက္တဲ့ ဓေလ့ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ ၀ါမ၀င္ခင္ထိ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ၾကတာ စေန၊ တနဂၤေႏြေတြမွာဆို ငပလီလိုကမ္းေျခေတာင္ ဒီေလာက္စည္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ထင္တယ္။ မိုးေလးကရြာ၊ လိႈင္းေတြကၾကီး၊ ပင္လယ္ထဲမွာ လိႈင္းစီးရတာ ခုေနမ်ားေတာင္ သြားခ်င္လာမိပါတယ္။ ဟုတ္ပ ဒီအခ်ိန္ဆို ကၽြန္မတို႔ မာန္ေအာင္ကၽြန္းရဲ့ ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ ေတာ္ေတာ္ လူစည္ကားေနေတာ့မွာပဲ။ လြမ္းတယ္..ေရးရင္းလြမ္းတယ္.. ေတြးရင္းလြမ္းတယ္..အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဆိုတာ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ရွိလာမွာေပါ့ေလ။
အသက္ကနည္းနည္းၾကီးလာေတာ့ မိုးမွာ အရင္လိုမေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ သြားလာရတာ အဆင္မေျပလို႔စတ္ညစ္ရ၊ အ၀တ္ေတြမေျခာက္လို႔ ပူပန္ရ၊ ခ်ဴခ်ာတတ္တဲ့က်န္းမာေရးအတြက္ စိုးရိမ္ရနဲ႔ ငယ္ဘ၀ေလာက္ လြတ္လပ္မႈမရွိေတာ့ တာေတာ့အမွန္ပါ။ မိုး မိုး မိုး ခ်စ္စရာေကာင္းသလို၊ မုန္းစရာလည္းေကာင္းတဲ့မိုး။ လူေတြကိုအက်ိဳးျပဳတတ္သလို ဒုကၡေတြလည္း ေပးတဲ့မိုး။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး စိမ္းလန္းေနတတ္သလို ရုတ္တရက္လည္း အလွဖ်က္တတ္တဲ့မိုး။ လူေတြကို ခံစားမႈမ်ိဳးစံုေပးတဲ့မိုး။ ဘာပဲေျပာေျပာ သံုးရာသီမွာ မိုး ဆိုတာလည္း မရွိမျဖစ္ေတာ့ လူတိုင္းကေမွ်ာ္ရတဲ့ မိုးလည္းျဖစ္လို႔ေနေလရဲ့။
No comments:
Post a Comment