Trip To Kaw Hmu

ကိုၾကီးေစးထူးရဲ့ ကမကထ ျပဳလုပ္တဲ့ အလွဴေငြနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ေတြ ေကာ့မွဴးမွာ ရွိတဲ့ ေအာင္ဇမၻဴ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ပညာသင္ေက်ာင္းကို သြားေရာက္ လွဴဒန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ အစတုန္းကေတာ့ ေကာ့မွဴးဆိုတာ ရန္ကုန္တိုင္း တြင္းမွာလည္း ျဖစ္တယ္၊ ျပီးေတာ့ သြားရတဲ့ အခ်ိန္ကလည္း သိပ္မၾကာဘူးဆိုေတာ့ သက္သက္သာသာေလးပဲ သြားရမယ္ ထင္တာေပါ့ေလ။ ကၽြန္မတို႔လည္း မသြားခင္ကတည္းက လူေတြလိုက္စု၊ ဟိုလူ႔သတင္းေပး ဒီလူ႔ေခၚနဲ႔ တစ္ေပ်ာ္တစ္ပါးၾကီးကို ခရီးအတြက္ ျပင္ဆင္ခဲ့တာပါ။ ဒီအလွဴအတြက္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ တက္ၾကြသလဲ ဆိုရင္ အားလံုး အက်ၤ ီဆင္တူ၀တ္ျပီး သြားၾကဖို႔ တိုင္ပင္ျပီး England စာတန္းပါတဲ့ T-Shirt အျဖဴေရာင္ေတြ လိုက္၀ယ္ၾကေသးတယ္။ အားလံုးကလည္း England မွ England ပါပဲတဲ့။ ခရီးမသြားရတာလည္း ၾကာျပီဆိုေတာ့ အကုန္လံုးက စိတ္လြတ္ ကိုယ္လြတ္ တစ္ေပ်ာ္တစ္ပါးၾကီးကို သြားၾကဖို႔ တက္ၾကြ ေနေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မမယ္လိုဒီေမာင္ တစ္ေယာက္ မအားလို႔ မလိုက္ႏိုင္ခဲ့တာေတာ့ တစ္ကယ္စိတ္မေကာင္းဘူးရွင္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ေတြ မတ္လ 9 ရက္ တနဂၤေႏြေန႔ နံနက္ 10 နာရီေလာက္မွာ ေကာ့မွဴးကို သြားဖို႔အတြက္ ထြက္လာခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။

စစခ်င္းေတာ့ ဒလကို ဇက္စီးရတယ္ရွင့္။ ရန္ကုန္ခဏ ေရာက္ေနတဲ့ စိန္မမ ကေတာ့ သေဘၤာေတြ သိပ္မစီးဖူးလို႔ ဇက္စီးရမွာကို ေပ်ာ္ေနေလရဲ့။ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ကို ဘယ္ေလာက္လဲ သိၾကလား....? 10 ပါရွင္။ က်ပ္ေငြ တစ္ဆယ္ပါ။ ကၽြန္မတို႔ အုပ္စုက စုစုေပါင္း 7 ေယာက္ဆိုေတာ့ 70 ဖိုးဇက္စီးၾကတာေပါ့။ ဇက္ေပၚမွာ ထိုင္ခံုေလးနဲ႔ ထိုင္စီးခ်င္ရင္ေတာ့ ထိုင္ခံုတစ္ခံုအတြက္ ေငြ 150 က်ပ္ေပးျပီး ထိုင္စီးလို႔ ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒလ နဲ႔ ရန္ကုန္ကို 7 မိနစ္ေလာက္ပဲ ေမာင္းရပါတယ္။ ေရထဲမွာ ဇင္ေယာ္ေလးေတြကိုလည္း အစားေကၽြးလို႔ ရပါေသးတယ္။ ေလေလးက တစ္ျဖဴးျဖဴး.. ဇင္ေယာ္ေလးေတြကိုလည္း အစာေကၽြးနဲ႔ သြားရတာ တစ္ကယ့္ကို Relax ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါကေတာ့ ဇက္ေပၚမွာ ရိုက္လာတဲ့ ပံုေတြပါ........




ဒါကေတာ့ ရန္ကုန္ဘက္ကို လွမ္းျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေပါ့... လွပါတယ္ ကၽြန္မတို႔ ရန္ကုန္ျမိဳ႔ၾကီး.. စင္ကာပူနဲ႔ နင္လား ငါလား....:P




ဒလ ဘက္ကိုေရာက္ေတာ့ ေကာ့မွဴး၊ တြံေတး စတဲ့ျမိဳ႕ေတြကို သြားဖို႔ ဒိုင္နာေတြ ရွိပါတယ္။ ခုထြက္မယ္ လာထားေနာ္၊ ခဏေနထြက္မွာေနာ္.. ခ်က္ခ်င္းထြက္မွာေနာ္ စသျဖင့္ စပယာေတြက ခရီးသည္ေတြကို လိုက္ေခၚပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔လည္း ေကာ့မွဴးသြားမယ့္ ကားတစ္စီးေပၚကို တက္ထိုင္ျပီး ဆင္ျခံေက်းရြာမွာ ေသခ်ာခ်ေပးဖို႔ စပယာကို မွာရပါတယ္။ ကားေပၚတက္ထိုင္လို႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့ အထိ ကားကလည္း မထြက္ပါဘူး။ ေနာက္ခရီးသည္ေတြကို ေစာင့္ေနတယ္နဲ႔ တူပါတယ္ရွင္။ ဒါေပမယ့္ ကံဆိုးစြာပဲ ကားေပၚမွာ ကၽြန္မတို႔ အုပ္စုရယ္ ေနာက္ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ရယ္ကလြဲရင္ ေကာ့မွဴးသြားမယ့္သူက ထပ္မလာေတာ့ ကားလည္း မထြက္ဘူးေပါ့။ ကၽြန္မတို႔လည္း 11 နာရီေလာက္ကတည္းက တက္ထိုင္တာ 12 သာထိုးေတာ့မယ္ ကားမထြက္တာနဲ႔ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္တိုစ ျပဴလာၾကတာေပါ့။ ေဇာ္မ်ိဳးနဲ႔ ဖိုးသူေတာ္ေတာက္ စပယာေယာင္ေဆာင္ျပီး ေကာ့မွဴးသြားမယ္ေနာ္ ကားက ခုထြက္မယ္၊ ေတာ္ၾကာထြက္မယ္၊ ထြက္ခ်င္မွလည္း ထြက္မယ္လို႔ အေျပာင္အပ်က္ ေအာ္ေနၾကပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ဟိုဘက္နားမွာ ထြက္မယ့္ ဒိုင္နာ တစ္စီးေတြ႔တာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔လည္း အေျပးအလႊားသြားျပီး ေနရာယူၾကပါေသးတယ္။ လူေတြလည္း ျပည့္က်ပ္သပ္ေနတာပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကြမ္းေရာင္းတဲ့ မိန္းမၾကီးေတြဆို ေနာက္ကေနေတာင္ တြယ္စီးၾကပါေသးတယ္။ ကားခ ကေတာ့ တစ္ေယာက္ကို 300 ေပးရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မတို႔လည္း က်ပ္ပိတ္သိပ္ေနတဲ့ ကားေပၚမွာ မသက္မသာ စီးရင္း ခရီးထြက္လာခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္.............

ဒါက ကားေပၚမွာ....




လမ္းခရီးက ထင္ထားသလို မေခ်ာေမြ႔ပါဘူး။ ကတၱရာလမ္းမွာ အေပါက္တစ္ရာ ဖာရာတစ္ေသာင္းနဲ႔ပါ။ စီးရတာကလည္း ဒိုင္နာဆိုေတာ့ ကားက ခုန္လိုက္တာ လြန္ပါေရာရွင္။ အထဲက အူေတြ၊ ကလီၤစာေတြ အကုန္ေၾကကုန္ျပီေတာင္ ထင္ရတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဖုန္ေတြလည္း တစ္လံုးလံုးနဲ႔ စီးရေတာ္ ကသီလင္တ ေတာ္ေတာ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေတဇာ ကေတာ့ ညက အိပ္ေရးမ၀လို႔တဲ့ အဲေလာက္ ခုန္ပ်ံေနတဲ့ ကားေပၚမွာ အိပ္ငိုက္ေနေသးတယ္။ ကားေမာင္းခ်ိန္ 1 နာရီ 45 မိနစ္ေလာက္ေတာ့ ၾကာမယ္ထင္ပါရဲ့။ တြံေတး နဲ႔ ေကာမွဴး လမ္းဆံုကို ေရာက္လာပါတယ္။ ေကာ့မွဴးဘက္လမ္းကို ကားေကြ႔ခ်ိန္မွာေတာ့ ကားေပၚမွာါလာတဲ့ အန္တီၾကီး တစ္ေယာက္က ဆင္ျခံရြာကို ေရာက္ေတာ့မယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔လည္း ေတာ္ေတာ္၀မ္းသာသြားၾကပါတယ္။ ဒီက ေပၚက ဆင္းရဖို႔ထက္ အေရးၾကိးတာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မရွိဘူးေလ။ ကၽြန္တို႔ အုပ္စုကလည္း အက်ၤ ီဆင္တူေတြ၊ လူငယ္ေလးေတြ၊ ဒီဘက္ကို မေရာက္ဖူးမွန္း သိသာေနတဲ့ သူေတြဆိုေတာ့ ကားေပၚက လူတိုင္းကေတာ့ ဟိုေျပာ ဒီေျပာေတာ့ ေျပာၾကပါေသးတယ္။ လမ္းက ဆိုးတယ္ ေနာက္တစ္ခါဆို တကၠစီစီးၾက ဘာညာေပါ့ရွင္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေရ့ွမွာလည္း ကားရပ္ေပးေရာ ၀မ္းသာ အားရ ခုန္ေပါက္ ဆင္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ တစ္ကိုယ္လံုလည္း နာလိုက္တာ.. ဗိုက္ကလည္း ဆာလိုက္တာ..ဘုန္းဘုန္းဆီက ဘာေတာင္းစားရရင္ ေကာင္းမလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ေပါ့.. အဟ




စာသင္ေဆာင္ေတြက ခိုင္ခိင္ခံ့ခံ့ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ သြားတဲ့ အခ်ိန္က ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ဆိုေတာ့ ကေလးေတြ သိပ္မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ မူလတန္းကေန အထက္တန္းထိ သင္ေပးပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းက ဆရာေတြကို ငွားျပီး သင္ပါတယ္။ ေလာကုတၱရာ ပညာေရး အေနနဲ႔ကေတာ့ သံဃာေတာ္ေလးေတြကို သံဃာတကၠသိုလ္ထိ ပညာသင္ၾကားေစပါတယ္။ ဒီထက္မကလည္း တိုးတက္ေအာင္၊ ပညာသင္ႏိုင္ေအာင္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြန္ပ်ဴတာ၊ အဂၤလိပ္စာ စတာေတြကိုလည္း သင္ေပးႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနပါတယ္တဲ့။ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းေတြ ဖြင့္ခ်င္ရင္ ကၽြန္မတို႔ကို ဆက္သြယ္ဖို႔၊ ကၽြန္မတို႔လည္း လာေရာက္လုပ္အားေပးႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္း ဘုန္းဘုန္းကို ေလွ်ာက္ျပီး လိပ္စာေတြ ေပးခဲ့ပါေသးတယ္။




စာသင္ေဆာင္ေတြက ဒီလိုမ်ိဳးေတြ.....




ေက်ာင္းမွာ စာၾကည့္တိုက္လည္း ရွိပါတယ္။ စာအုပ္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ နာမည္ေတြေတ့ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ စာအုပ္ေကာင္းေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ ဘာသာေရး၊ အႏုပညာ၊ အဂၤလိပ္စာ စတဲ့စာအုပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ကို မ်ားပါတယ္။ ၀တၳဳစာအုပ္ေကာင္းေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ပညာရည္ခၽြန္ ဆုေပးပြဲ အတြက္ ျပင္ဆင္ေနၾကပါတယ္။ ဇတ္ပြဲေတြ ဘာေတြနဲ႔ေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ကိုေတာင္ လာခဲ့ဖုိ႔ ဖိတ္ပါေသးတယ္။ အဲလိုပြဲမ်ိဳးက အရမ္းစည္ကားပါတယ္တဲ့။ အနီးအနားရြာေတြက ညအိပ္ ညေနေတာင္ လာၾကည့္ၾကပါတယ္တဲ့။

ဒါကေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ေရ့ွမွာပါ




ရွိတဲ့ ကေလးေတြကို ေခၚျပီး ဓါတ္ပံု ရိုက္လာခဲ့ေသးတယ္....




အားလံုး ျပီးသြားေတာ့ ဗိုက္က ေတာ္ေတာ္ဆာေနပါျပီ။ ဘုန္းဘုန္းက မုန္႔ဆီေၾကာ္ေတာ့ ေကၽြးပါရဲ့။ သိပ္မၾကိဳက္လို႔ မစားၾကဘူးေလ။ ေနာက္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ေရ့ွက အသုတ္ဆိုင္မွာ အငတ္ေတြလို ရွိသမွ် အကုန္ စားၾကပါေတာ့တယ္။ အေအးေတြလည္း ေသာက္၊ အသုတ္ေတြလည္းစားေပါ့။ ဗိုက္က ေတာ္ေတာ္ ဆာေနလို႔လား မသိဘူး။ စားလို႔ ျမိန္လိုက္တာရွင္....

အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ကားစီးလို႔ ပင္ပန္းတဲ့ ဒဏ္ကို ျပန္ခဲရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အလာတုန္းကေလာက္ေတာ့ မဆိုးဘူး ထင္တာပါပဲ။ ဒလ ေရာက္ေတာ့ ခဏေတာင္ မနားပဲ ခ်က္ခ်င္း ဇက္စီးၾကပါတယ္။ ဇင္ေယာ္ေလးေတြကို ေတြ႔ေတာ့ ပင္ပန္းတာေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ မသိဘူး။ ေပ်ာ္လိုက္တာ အရမ္းပဲ။







ဒါကေတာ့ စိန္မမ နဲ႔ တူတူရိုက္လာတာ......




ဒီခရီးကို သြားရတာ ပင္ပန္းေပမယ့္ ေပ်ာ္ပါတယ္။ ကုသိုလ္လည္းရ ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ရတဲ့ ဒီလို ခရီးမ်ိဳး ေနာက္ထပ္ သြားခ်င္ပါေသးတယ္။ ကိုၾကီး ေစးထူးအတြက္လည္း သာဓု သံုးၾကိမ္ေခၚပါတယ္။ သြားေရာက္ခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြကေတာ့ ကိုေဂါက္ ဘာညာ ေဇာ္မ်ိဳး (ဗမာျပည္သား) ဖိုးသူေတာ္ စိန္မမ ေတဇာ နဲ႔ ကၽြန္မ ပင့္ဂိုလ္းတို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။