ကၽြန္မႏွင့္ လတ္တေလာ ကိစၥမ်ား

စာေမးပြဲလည္းၿပီးၿပီ၊ အလုပ္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျဖတ္ၿပီးသြားၿပီ ဆိုေတာ့ စိတ္ကေတာ္ေတာ္ေလးကို ေပါ့သြားတယ္။ ဒီၾကားထဲ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ဆိုေပမယ့္ ခရီးထြက္လိုက္ရေသးေတာ့ လန္းလန္းဆန္းဆန္းလည္း ျဖစ္လာတယ္။ ခရီးထြက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို မိုက္တာပဲ။ ကၽြန္မ ေနာက္ထပ္လည္း ခရီးေတြ အမ်ားႀကီး သြားခ်င္ေသးတယ္။ ပုဂံ၊ စစ္ကိုင္း၊ ပုပၸါး၊ အင္းေဘးဘက္ေတြ၊ ကေလာဘက္ေတြ အခ်ိန္လည္းရွိ၊ ပိုက္ဆံလည္းရွိရင္ သြားအံုးမယ္။ ရွမ္းျပည္ဘက္ေတြ မေရာက္ဘူးေသးဘူး။ မသြားခင္ေတာ့ အြန္လိုင္းကေန သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွာသြားရမယ္။ ဒါမွ အားကိုးရွိမွာ မဟုတ္လားရွင့္။

ကၽြန္မက သူငယ္ခ်င္းေတြကို သိပ္ခ်စ္တတ္တယ္။ ကိုယ္က ခ်စ္သေလာက္ ခင္သေလာက္ ကိုယ့္ကို ျပန္မခင္တဲ့အခါလည္း မေျပာျပတတ္ေအာင္ ခံစားရတယ္။ ကိုယ္က သူတို႔ေတြကို သတ္ရေနတဲ့အခါ ငါ့ကိုမ်ား သူတို႔ေတြ သတိရေနေလမလား၊ ငါတစ္ေယာက္ထဲ ဒီလိုျဖစ္ေနတာ တရားရဲ႕လားလို႔ ျပန္ျပန္ေတြးမိတတ္တယ္။ ခုတစ္ေလာ အရမ္းခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ေတာ္ေတာ္ေလးကို လြမ္းမိတယ္။ သူနဲ႔မေတြ႔တာ စကားမေျပာျဖစ္တာ ၾကာေရာေပါ့။ ဂ်ီေတာ့ေပၚမွာ ဆိုေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ခင္ခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့။ အရင္တုန္းက ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြ သူ႔ကိုအကုန္ေျပာ၊ သူ႔အေၾကာင္းေတြကိုလည္း ကိုယ္ကနားေထာင္ေပးရင္း ေပ်ာ္စရာ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတယ္။ အခု ကိုယ္လည္းအလုပ္မ်ား၊ သူလည္း အလုပ္မ်ားရင္း မအားၾကေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြမွာ သူနဲ႔ အရင္တုန္းကလို ေပါက္ကရေလးဆယ္ ထိုင္ေျပာခ်င္ခဲ့ဖူးတာေလးေတြကို ျပန္ေတြးရင္း ကၽြန္မ လြမ္းတစ္သသျဖစ္ေနမိေသးတယ္။ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ထိ ျဖစ္ဖူးလဲ ဆိုရင္ ကၽြန္မမဟုတ္တဲ့ တစ္ျခားသူေတြနဲ႔ သူ စကားေျပာေနရင္ အလိုလိုငိုခ်င္လာတယ္၊ သူ ကၽြန္မကို လွ်ိဳထားတာ တစ္ခုခုကိုမ်ား ကၽြန္မ မေတာ္တဆ သိသြားျပန္ရင္လည္း သူ ငါ့ကို မေျပာရေလျခင္း ဆိုၿပီး အဲဒီေန႔ဟာ ကၽြန္မအတြက္ ကမၻာပ်က္တဲ့ ေန႔လိုပါပဲ။ အခုလည္း သူ ကၽြန္မကို မေျပာခ်င္တဲ့ အရာတစ္ခုကို ကၽြန္မ သိေနသလိုလို ခံစားေနရတယ္။ ကၽြန္မရင္ထဲ ဘယ္လုိမွ ေနလို႔ မေကာင္းဘူး။

ကၽြန္မ ဒီအသက္ ဒီအရြယ္ထိ အရက္ဆိုတာကို မေသာက္ဖူး၊ မမူးဖူးပါဘူး။ ဟိုေန႔က မႏၱေလးေရာက္ေနတုန္း မလုပ္ဖူးတာေလးေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး လုပ္လိုက္မိတယ္။ အေဖာ္ကလည္း ေကာင္းတာကိုးရွင့္။ အဲဒီေန႔က ရတနာပံုကေန ျပန္ေရာက္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ညစာ စားေနတုန္း ေနာက္ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ပုလင္းေလးကိုင္ၿပီးေရာက္လာေရာ။ ေဟ့ေကာင္ေတြ တက္ကီးလား ပါတယ္ တက္ကီလား တဲ့။ ဟိုေကာင္ေတြကေတာ့ ဟာ မိုက္တယ္ လုပ္ကြာ၊ ခ်မယ္လို႔ ေျပာေနေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ ကလယ္ ကလယ္နဲ႔ ဘာတုန္း တက္ကီးလား ဆိုၿပီးေမးေနလို႔ေတာင္ သူတို႔ကျပန္ေျပာၾကေသးတယ္ "Pre ေလး ပါလာတယ္ကြ.. သင္ေပးလိုက္ရေအာင္တဲ့"။ အဲလိုနဲ႔ သူတို႔ေတြ ေျမွာက္ေပးလို႔ ပထမ တစ္ခြက္ကို လွ်ာမထိ၊ မာအထိ ဂြပ္ ခနဲ ေမာ့ခ်လိုက္တာ.. Oh My God! အက္ဆစ္ေတြမ်ား ၀င္သြားသေလာ ေအာက္ေမ့ရတယ္။ လည္ေခ်ာင္းေတြေရာ၊ ရင္ဘတ္ေတြေရာ ပူျခစ္ေနတာပဲ။ ေတာ္ပါၿပီ ေတာ္ပါၿပီလို႔ ေျပာေနတုန္း ရွိေသး " ထက္ နင္ေနာက္တစ္ခြက္ဆို ေအးေဆးျဖစ္သြားၿပီ.. မမူးဘူး ခ်လိုက္" လည္းဆိုေရာ အပူသက္သာမယ္ ထင္လို႔ ထပ္ေမာ့လိုက္တာေပါ့။ ႏွစ္ခြက္လည္း ၀င္သြားေရာ လူက မရေတာ့ဘူး။ လည္ထြက္လာေရာ။ ကၽြန္မနဲ႔အတူ မိန္းကေလး 3 ေယာက္၊ ေယာက်ၤားေလး 4 ေယာက္္ ပါပါေသးတယ္။ သူတို႔ေတြက်ေတာ့လည္း ေအးေဆးပဲ။ ေကာင္းေနလိုက္တာ။ ကၽြန္မမွာသာ မူးတာႀကီးကို ဘယ္လိုမွ မခံႏိုင္ေတာ့တဲ့ အဆံုး တစ္အိအိနဲ႔ ငိုခ်လိုက္တာ ေျမွာက္ေပးတဲ့ ေကာင္ေလးခမ်ာ ေတာ္ပါၿပီ ေနာက္တစ္ခါဆို နင့္ကို ဘာဆို ဘာမွ မတိုက္ေတာ့ပါဘူး ေတာင္ျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ အမွတ္တရ တက္ကီးလား ညေနခင္း ေပါ့ရွင္။

ဂ်ီေတာ့ ဆုိတာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ဆက္သြယ္ရလြယ္ကူေစဖို႔ကလြဲရင္ အလြဲသံုးစား မလုပ္မိတဲ့ ပစၥည္းေလးပါ။ ဂ်ီေတာ့ကို ဖြင့္ထားေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလဆို စကားတစ္လံုးေတာင္ မေျပာျဖစ္တာေတြလည္း ရွိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ားမွာေတာ့လည္း ဂ်ီေတာ့ေပၚမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္သြားတာရွိတယ္။ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းလား.. အင္း အတန္ အသင့္ေတာ့မ်ားပါတယ္။ မ်ားလြန္းလို႔ selection ေတြပဲေရြးၿပီး အေကာင့္တစ္ခုထဲ သပ္သပ္ထည့္ထားရတယ္။ မဟုတ္ရင္ ေတာင္ေျပာ ေျမာက္ေျပာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္အခ်ိန္ကုန္တယ္။ အဲဒါကို ဘာမွန္းမသိဘူး တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေလေတြမ်ား " ဟဲ့ နင္ဘယ္သူနဲ႔ က်ဴေနတာလဲ.. ဘာလုပ္ေနလဲ…. ပ်င္းလိုက္တာဟာ.. အာလူးဖုတ္ရေအာင္" ဘာေတြ ဘာေတြ မွန္းကို မသိဘူး။ ကၽြန္မအေနနဲ႔ အလာပ သလာပ လည္းေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက်ေတာ့လည္း အလိုက္ကို မသိဘူး ေျပာခ်င္တာေတြ စြတ္ကို ေျပာေတာ့တာ။ ကၽြန္မက အလုပ္ကလည္း ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။ တစ္ခါ တစ္ေလ တစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာေနရင္း အလုပ္ေၾကာင့္ ဟိုထသြား ဒီထသြားနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာေရ့ွ မရွိတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္တတ္တယ္.. ဟာ… ဘာမွန္းကို မသိဘူး.. မာနႀကီးတယ္တို႔၊ စကားမေျပာခ်င္ဘူးလားတို႔၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဘာထင္ေနလဲ တို႔.. လာလာေျပာၾကတာက ရွိေသးတယ္။ "ဟဲ့ ေသေနၿပီလား" ဆိုတာမ်ိဳးကလည္း ပါေသးတယ္။ နားလည္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိတယ္။ နားမလည္တဲ့ သူေတြလည္းရွိတယ္။ အလုပ္မ်ားေနလို႔ပါဟယ္ ေျပာျပန္ေတာ့လည္း… ငါတို႔ကို မေျပာခ်င္လုိ႔ မဟုတ္လား ဘာ ညာ ေျပာၾကေသးတယ္။ စတာေနာက္တာကို နားလည္တယ္။ ကိုယ္ေတာင္ တစ္ခါ တစ္ခါ အလုပ္အင္မတန္မ်ားတဲ့ လူေတြကို ေလွ်ာက္ရစ္ေနတာ မ်ိဳးေတြရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါ တစ္ေလက်ေတာ့လည္း ဘာမွန္းကို မသိပါဘူး။ ရွင္းျပဖို႔ ခက္တယ္။ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာေတြကို အရမ္းမခင္ရင္ မေျပာျပတတ္ဘူး။ တစ္ခါ တစ္ေလ ဂ်ီေတာ့ေပၚမွာလည္း ဘာေတြမွန္းကို မသိဘူး.. ရႈပ္တယ္။

မိန္းကေလးေတြက အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ေယာက်ၤားေလးေတြထက္ ပိုခံစားတတ္ၾကသလား.. ပိုၿပီးရူးမိုက္တတ္ၾကသလား။ ဒါကို ကၽြန္မ ေသခ်ာမသိဘူး.. ေသခ်ာလည္း မေျပာတတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မေတြ႔ဖူးတဲ့ မိန္းမ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ တစ္အားကို ခ်စ္တတ္တဲ့ သူေတြပဲ။ သူတို႔ေကာင္ေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ၀ုန္းဒိုင္းေတြက်ဲ၊ အေျဖတစ္ခုကို မရ ရေအာင္ရွာ၊ သူတို႔ကို မခ်စ္ေတာ့မွာကို စိုးရိမ္ေနၾကရနဲ႔ ဗ်ာမ်ားေနၾကတာကို ေတြ႔မိခဲ့ဖူးရဲ႕။ ေကာင္ေလးေတြက်ေတာ့ မိန္းကေလးေတြကို ပစိပစ မ်ားတယ္လို႔ ထင္တတ္ၾကတယ္။ တစ္ကယ္က သူတို႔ေတြ နားလည္မႈ လြဲေနတာ.. မိန္းကေလးေတြက စိုးရိမ္မႈေတြ အားႀကီးတတ္လို႔၊ ဂရုစိုက္မႈ၊ ဦးစားေပးမႈကို လိုခ်င္တတ္ၾကလို႔ အဲလိုေတြ ျဖစ္ေနၾကရတာ။ ေကာင္ေလးေတြ၊ (ေယာက်ၤားေတြေပါ့) ကၽြန္မတို႔ မိန္းကေလးေတြကို နားလည္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္လိုအပ္တယ္။ အဲ.. သူတို႔ေတြ စိတ္ညစ္ၾကမွာစိုးလို႔ ဘာမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို က်ျပန္ေတာ့လည္း မခံစားတတ္တဲ့ သူေတြလို႔ ထင္တတ္ၾကျပန္တယ္။ အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ အသက္ အရြယ္တိုင္း မွားတတ္ၾကတာပါပဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ လူႏွစ္ေယာက္ခ်စ္ၾကတာဟာ ခ်စ္ေနရံုနဲ႔ ၿပီးတဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ နားလည္မႈနဲ႔ ယံုၾကည္မႈဆိုတာ အရမ္းကို လိုအပ္တယ္။ ဘာမွ ေသြးမေတာ္ သားမစပ္ပဲ ခ်စ္ၾကတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ႏွစ္ေယာက္ဟာ နားလည္မႈေတြ၊ အျပန္မလွန္ ေလးစားမႈေတြ၊ ယံုၾကည္မႈေတြ ရွိမွသာ ေရ့ွခရီးက ေျဖာင့္ျဖဴးမွာေပါ့ရွင္။ ခုတစ္ေလာ Men are from Mars, Women are from Venus ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကေလးကို ဖတ္မိေနတယ္။ အခ်ိန္ရရင္ ကၽြန္မဘေလာဂ့္မွာ တင္ေပးခ်င္ေသးတယ္။

ဘာရယ္ ညာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး.. လတ္ေလာမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေလးေတြ၊ ျဖစ္ေနတာေလးေတြကို ခ်ေရးၾကည့္တာ။ လာဖတ္ၾကတာကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင့္။