Reviewing 2008 and Welcoming 2009!

2008 မွာ ဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲ.. 2009 ကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းမလဲ ဆိုတဲ့ ပိုစ့္ေလး တစ္ခုကို ကၽြန္မ အစကတည္းက ေရးဖို႔ရည္ရြယ္ထားပါတယ္။ အခု မမီက တဂ္လုပ္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မ မျဖစ္မေနကို ေရးရေတာ့မွာပါ။ 2009 ကို ဘာအေၾကြးမွ မသယ္သြားခ်င္ဘူးေလ။ ညီမေလး ေန႔အိပ္မက္က စိတ္ကူးယဥ္ခိုင္းထားတာလည္း ရွိေသးေတာ့ 31 ရက္ေန႔မတိုင္ခင္ေတာ့ အျပတ္ျဖတ္ရအံုးမွာေပါ့ရွင္။

2008 ဟာ ကၽြန္မအတြက္ အလုပ္အမ်ားဆံုးႏွစ္၊ အထူးျခားဆံုးႏွစ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ 2008 မွာ ကၽြန္မ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ ႏွလံုးသားေရးရာ အစရွိတဲ့အရာေတြထဲက တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူး၊ မႀကံဳဖူးတာေတြကို ဆက္တိုက္ကို ႀကံဳခဲ့ရတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ သကၠရဇ္ေတြထဲမွာ 2008 ဟာ အထူးျခားဆံုးႏွစ္လို႔ ကၽြန္မ ထပ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။

2008 မွာ ကၽြန္မ အရင္လုပ္ေနတဲ့ Blazon ကိုစြန္႔ခြာၿပီး လက္ရွိလုပ္ေနတဲ့ Inforithm-Maze ကို ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့တယ္။ အလုပ္သစ္မွာ ကၽြန္မအတြက္ အေတြ႔အႀကံဳသစ္ေတြ၊ ပညာေတြ၊ Working Procedures, Working Behaviors အသစ္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ Dynamic Environment ကို အမီလိုက္ၿပီး ေခတ္ကာလကို မ်က္ေျခမျပတ္ေအာင္ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ေအာင္ Inforithm-Maze က အမ်ားႀကီးသင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ Stress ေတြ၊ Pressure ေတြ၊ လူမႈေရး ျပသနာေတြဆိုတာကေတာ့ အလုပ္တိုင္းမွာ ရွိေနတာမို႔ ဒါေတြကို ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္ၿပီး ေျပာမေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အလုပ္သစ္မွာ ပညာအသစ္ေတြ၊ အေတြ႔အႀကံဳသစ္ေတြ၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အသစ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္မ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတယ္ ဆိုတာပါပဲရွင္။

2008 မွာ ကၽြန္မဘ၀အတြက္ အေရးပါမယ့္ ပညာတစ္ခုကိုလည္း ကၽြန္မ သင္ယူခဲ့ပါေသးတယ္။ ABE (Association of Business Executive) UK က ႏွစ္စဥ္က်င္းပၿမဲျဖစ္တဲ့ စာေမးပြဲေတြထဲက တစ္ခုျဖစ္တဲ့ Advance Diploma in Business Management ဆိုတာကိုရဖို႔ ကၽြန္မ အသဲအသန္ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္။ လက္ရွိမွာ စာေမးပြဲ Result ကို ေစာင့္ေနဆဲ ျဖစ္တာမို႔ ကၽြန္မအတြက္ ရင္ခုန္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ရွင္။ 2009-June လမွာ အဲဒီစာေမးပြဲရဲ႕ ေနာက္ထပ္ဘာသာရပ္ေတြ ဆက္ေျဖဖို႔ ကၽြန္မ စာေတြဆက္က်က္ရပါအံုးမယ္။ Adv DBM ကိုသာၿပီးသြားခဲ့ရင္ ျပည္တြင္းအလုပ္အကိုင္အတြက္ ပိုေကာင္းတဲ့ အခြင့္အေရးကို ရရွိႏိုင္သလို၊ MBA ဆက္တက္ဖို႔အတြက္လည္း အေထာက္အကူျဖစ္မယ္လို႔ ကၽြန္မ ယံုၾကည္မိပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ေအာင္ျမင္ဖို႔ 2008 ကိုအေျခခံၿပီး ကၽြန္မ ေရ့ွဆက္အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားရအံုးမွာပါ။

2008 မွာ ကၽြန္မ မလုပ္ဖူးတာေတြ၊ မႀကံဳဖူးတာေတြလည္း ဆက္တိုက္ႀကံဳခဲ့ရေသးတာေပါ့။ နာဂစ္ဆိုတာႀကီးကလည္း လူ႔အသက္ေပါင္းမ်ားစြာကို စုပ္ယူသြားခဲ့ေသးတယ္ မဟုတ္လား။ လူလိမ္၊ လူညာ၊ ေျဗာင္လိမ္၊ ေျဗာင္စားဆိုတဲ့ သူမ်ိဳးကိုလည္း လက္ေတြ႔ကို ႀကံဳခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီလူအတြက္နဲ႔ ကၽြန္မ အေတာ္ေလးကို ေသာကပင္လယ္ေ၀လိုက္ရပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆက္တဲြ အမွားတစ္ခုကိုလည္း လုပ္လိုက္မိေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ၿပီးခဲ့တာေတြကို ျပန္ေတြးၿပီး ေဆြးေနရင္လည္း အပိုပါပဲေလလို႔ စိတ္ကုိေလွ်ာ့ၿပီး သင္ခန္းစာတစ္ခုအျဖစ္ မွတ္ယူခဲ့ရတာေပါ့ရွင္။ ကၽြန္မသာမက ကၽြန္မ မိသားစုကိုပါ အနည္းငယ္ ဂယက္ရိုက္ခတ္ခဲ့တဲ့ ဒီေသာကမ်ိဳးကို ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ မႀကံဳေစရေအာင္ ကၽြန္မ ဂရုစိုက္ရေတာ့မွာပါ။ ေၾသာ္ ၿပီးေတာ့ ေျပာရအံုးမယ္ 2008 မွာ ကၽြန္မ ပက္ပက္စက္စက္ကို စန္းပြင့္တာေနာ္.. Online ေရာ Offline ေရာ စံုေနတာပဲ။ တစ္ခါမွ မႀကံဳဖူးဘူး အဲလိုႏွစ္ေယာက္ၿပိဳင္ေတြ၊ သံုးေယာက္ၿပိဳင္ေတြ။ အေတြ႔အႀကံဳရတာေပါ့ရွင္ ဟား ဟား။

ဘာပဲ ေျပာေျပာပါ 2008 ကေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ အလုပ္အမ်ားဆံုး၊ အထူးျခားဆံုးႏွစ္တစ္ႏွစ္ ျဖစ္ခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြလည္း တိုးပြားခဲ့သလို စစ္မွန္းတဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြ၊ ခင္မင္ျခင္းေတြကိုလည္း ခံစားသိရွိခဲ့ရပါေသးတယ္။ ခုေတာ့ 2008 လည္းကုန္ေတာ့မွာမို႔ 2009 ကိုလွလွ ပပႀကီး ႀကိဳဆိုဖို႔ ကၽြန္မ အသင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ကၽြန္မ မႀကံဳရေသးတဲ့ 2009 ဟာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ စိန္ေခၚမႈေတြနဲ႔ ျပည့္ေနမွာ အမွန္ပါပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ ညီမေလးလည္း ဒီႏွစ္မွာ First Year စတက္တာမို႔ သူ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ဆိုတဲ့ တာ၀န္ကလည္း တစ္ခုပိုလာခဲ့ပါၿပီ။ ညီမေလးရဲ႕ ေက်ာင္းစရိတ္ကို ကၽြန္မ ေထာက္ပံ့ေပးမယ္လို႔ အိမ္ကိုလည္း ကတိေပးထားတာေၾကာင့္ အရင္လို ရသေလာက္သံုးေနလို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္မ ညီမေလး ေရာက္လာတာေၾကာင့္ 2008 ခုႏွစ္မွာတုန္းကလို သြားခ်င္သလိုသြား၊ လည္ခ်င္သလိုလည္၊ သံုးခ်င္သလိုသံုးၿပီး ဖလမ္း ဖလမ္းထေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးေတြဟာ 2009 မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို နည္းသြားေတာ့မယ္ ဆုိတာပါပဲ။

အားလံုးကို ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ႏွစ္သစ္ပါလို႔ ႏုတ္ခြန္းဆက္သလိုက္ပါတယ္ရွင္။ 2009 ခုႏွစ္မွာ ေအာင္ျမင္မႈ သရဖူေတြကို အရယူႏိုင္ၾကပါေစလို႔လည္း ေတာင္းဆုျပဳလိုက္ပါတယ္။

Reviewing 2008 and Welcoming 2009!

2008 မွာ ဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲ.. 2009 ကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းမလဲ ဆိုတဲ့ ပိုစ့္ေလး တစ္ခုကို ကၽြန္မ အစကတည္းက ေရးဖို႔ရည္ရြယ္ထားပါတယ္။ အခု မမီက တဂ္လုပ္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မ မျဖစ္မေနကို ေရးရေတာ့မွာပါ။ 2009 ကို ဘာအေၾကြးမွ မသယ္သြားခ်င္ဘူးေလ။ ညီမေလး ေန႔အိပ္မက္က စိတ္ကူးယဥ္ခိုင္းထားတာလည္း ရွိေသးေတာ့ 31 ရက္ေန႔မတိုင္ခင္ေတာ့ အျပတ္ျဖတ္ရအံုးမွာေပါ့ရွင္။

2008 ဟာ ကၽြန္မအတြက္ အလုပ္အမ်ားဆံုးႏွစ္၊ အထူးျခားဆံုးႏွစ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ 2008 မွာ ကၽြန္မ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ ႏွလံုးသားေရးရာ အစရွိတဲ့အရာေတြထဲက တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူး၊ မႀကံဳဖူးတာေတြကို ဆက္တိုက္ကို ႀကံဳခဲ့ရတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ သကၠရဇ္ေတြထဲမွာ 2008 ဟာ အထူးျခားဆံုးႏွစ္လို႔ ကၽြန္မ ထပ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။

2008 မွာ ကၽြန္မ အရင္လုပ္ေနတဲ့ Blazon ကိုစြန္႔ခြာၿပီး လက္ရွိလုပ္ေနတဲ့ Inforithm-Maze ကို ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့တယ္။ အလုပ္သစ္မွာ ကၽြန္မအတြက္ အေတြ႔အႀကံဳသစ္ေတြ၊ ပညာေတြ၊ Working Procedures, Working Behaviors အသစ္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ Dynamic Environment ကို အမီလိုက္ၿပီး ေခတ္ကာလကို မ်က္ေျခမျပတ္ေအာင္ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ေအာင္ Inforithm-Maze က အမ်ားႀကီးသင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ Stress ေတြ၊ Pressure ေတြ၊ လူမႈေရး ျပသနာေတြဆိုတာကေတာ့ အလုပ္တိုင္းမွာ ရွိေနတာမို႔ ဒါေတြကို ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္ၿပီး ေျပာမေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အလုပ္သစ္မွာ ပညာအသစ္ေတြ၊ အေတြ႔အႀကံဳသစ္ေတြ၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အသစ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္မ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတယ္ ဆိုတာပါပဲရွင္။

2008 မွာ ကၽြန္မဘ၀အတြက္ အေရးပါမယ့္ ပညာတစ္ခုကိုလည္း ကၽြန္မ သင္ယူခဲ့ပါေသးတယ္။ ABE (Association of Business Executive) UK က ႏွစ္စဥ္က်င္းပၿမဲျဖစ္တဲ့ စာေမးပြဲေတြထဲက တစ္ခုျဖစ္တဲ့ Advance Diploma in Business Management ဆိုတာကိုရဖို႔ ကၽြန္မ အသဲအသန္ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္။ လက္ရွိမွာ စာေမးပြဲ Result ကို ေစာင့္ေနဆဲ ျဖစ္တာမို႔ ကၽြန္မအတြက္ ရင္ခုန္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ရွင္။ 2009-June လမွာ အဲဒီစာေမးပြဲရဲ႕ ေနာက္ထပ္ဘာသာရပ္ေတြ ဆက္ေျဖဖို႔ ကၽြန္မ စာေတြဆက္က်က္ရပါအံုးမယ္။ Adv DBM ကိုသာၿပီးသြားခဲ့ရင္ ျပည္တြင္းအလုပ္အကိုင္အတြက္ ပိုေကာင္းတဲ့ အခြင့္အေရးကို ရရွိႏိုင္သလို၊ MBA ဆက္တက္ဖို႔အတြက္လည္း အေထာက္အကူျဖစ္မယ္လို႔ ကၽြန္မ ယံုၾကည္မိပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ေအာင္ျမင္ဖို႔ 2008 ကိုအေျခခံၿပီး ကၽြန္မ ေရ့ွဆက္အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားရအံုးမွာပါ။

2008 မွာ ကၽြန္မ မလုပ္ဖူးတာေတြ၊ မႀကံဳဖူးတာေတြလည္း ဆက္တိုက္ႀကံဳခဲ့ရေသးတာေပါ့။ နာဂစ္ဆိုတာႀကီးကလည္း လူ႔အသက္ေပါင္းမ်ားစြာကို စုပ္ယူသြားခဲ့ေသးတယ္ မဟုတ္လား။ လူလိမ္၊ လူညာ၊ ေျဗာင္လိမ္၊ ေျဗာင္စားဆိုတဲ့ သူမ်ိဳးကိုလည္း လက္ေတြ႔ကို ႀကံဳခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီလူအတြက္နဲ႔ ကၽြန္မ အေတာ္ေလးကို ေသာကပင္လယ္ေ၀လိုက္ရပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆက္တဲြ အမွားတစ္ခုကိုလည္း လုပ္လိုက္မိေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ၿပီးခဲ့တာေတြကို ျပန္ေတြးၿပီး ေဆြးေနရင္လည္း အပိုပါပဲေလလို႔ စိတ္ကုိေလွ်ာ့ၿပီး သင္ခန္းစာတစ္ခုအျဖစ္ မွတ္ယူခဲ့ရတာေပါ့ရွင္။ ကၽြန္မသာမက ကၽြန္မ မိသားစုကိုပါ အနည္းငယ္ ဂယက္ရိုက္ခတ္ခဲ့တဲ့ ဒီေသာကမ်ိဳးကို ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ မႀကံဳေစရေအာင္ ကၽြန္မ ဂရုစိုက္ရေတာ့မွာပါ။ ေၾသာ္ ၿပီးေတာ့ ေျပာရအံုးမယ္ 2008 မွာ ကၽြန္မ ပက္ပက္စက္စက္ကို စန္းပြင့္တာေနာ္.. Online ေရာ Offline ေရာ စံုေနတာပဲ။ တစ္ခါမွ မႀကံဳဖူးဘူး အဲလိုႏွစ္ေယာက္ၿပိဳင္ေတြ၊ သံုးေယာက္ၿပိဳင္ေတြ။ အေတြ႔အႀကံဳရတာေပါ့ရွင္ ဟား ဟား။

ဘာပဲ ေျပာေျပာပါ 2008 ကေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ အလုပ္အမ်ားဆံုး၊ အထူးျခားဆံုးႏွစ္တစ္ႏွစ္ ျဖစ္ခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြလည္း တိုးပြားခဲ့သလို စစ္မွန္းတဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြ၊ ခင္မင္ျခင္းေတြကိုလည္း ခံစားသိရွိခဲ့ရပါေသးတယ္။ ခုေတာ့ 2008 လည္းကုန္ေတာ့မွာမို႔ 2009 ကိုလွလွ ပပႀကီး ႀကိဳဆိုဖို႔ ကၽြန္မ အသင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ကၽြန္မ မႀကံဳရေသးတဲ့ 2009 ဟာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ စိန္ေခၚမႈေတြနဲ႔ ျပည့္ေနမွာ အမွန္ပါပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ ညီမေလးလည္း ဒီႏွစ္မွာ First Year စတက္တာမို႔ သူ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ဆိုတဲ့ တာ၀န္ကလည္း တစ္ခုပိုလာခဲ့ပါၿပီ။ ညီမေလးရဲ႕ ေက်ာင္းစရိတ္ကို ကၽြန္မ ေထာက္ပံ့ေပးမယ္လို႔ အိမ္ကိုလည္း ကတိေပးထားတာေၾကာင့္ အရင္လို ရသေလာက္သံုးေနလို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္မ ညီမေလး ေရာက္လာတာေၾကာင့္ 2008 ခုႏွစ္မွာတုန္းကလို သြားခ်င္သလိုသြား၊ လည္ခ်င္သလိုလည္၊ သံုးခ်င္သလိုသံုးၿပီး ဖလမ္း ဖလမ္းထေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးေတြဟာ 2009 မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို နည္းသြားေတာ့မယ္ ဆုိတာပါပဲ။

အားလံုးကို ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ႏွစ္သစ္ပါလို႔ ႏုတ္ခြန္းဆက္သလိုက္ပါတယ္ရွင္။ 2009 ခုႏွစ္မွာ ေအာင္ျမင္မႈ သရဖူေတြကို အရယူႏိုင္ၾကပါေစလို႔လည္း ေတာင္းဆုျပဳလိုက္ပါတယ္။

နန္းစကား၊ မန္းစကား၊ ျမန္မာစကား

ျမန္မာစကားဟာ တစ္ျခားစကားေတြနဲ႔ မတူပဲ ေ၀ါဟာရအေတာ္ၾကြယ္၀ လွပါတယ္။ ေခတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွာလည္း ဘန္းစကားေတြ၊ လမ္းစကားေတြနဲ႔ ေ၀ေ၀ဆာဆာရွိေနခဲ့ပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေခတ္မွာေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕စကားေတြဟာ လံုး၀ကို ကြယ္ေပ်ာက္ေနၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕စကားလံုးေတြကေတာ့ ကြယ္ေပ်ာက္လုနီးပါး ရွိေနၾကပါတယ္။ ျမန္မာ့စကား၊ နန္းစကား ေတြကို ဆက္လက္ေျပာဆိုေနၾကတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြလည္း ဒီေန႔ေခတ္အထိ ရွိေတာ့ ရွိေနၾကပါေသးတယ္။ ျမန္မာတို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးနန္းစိုက္ရာ မႏၱေလးမွာဆိုရင္ တစ္ခ်ိဳ႕စကားေတြကို ဒီေန႔ထက္ထိ သံုးစြဲေနၾကတာ ေတြ႔ရပါေသးတယ္ရွင္။ ဒီစကားေတြဟာ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ မွတ္သားစရာလည္း ေကာင္းလွပါတယ္။ ကၽြန္မအခု ေဖာ္ျပမယ့္ စကားလံုးေတြဟာ လူထုစိန္၀င္းေရးသားတဲ့ နန္းစကား၊ မန္းစကား၊ ျမန္မာတို႔ရဲ႕ ျမန္မာစကား ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲက ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပခ်က္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေရးတဲ့အတိုင္း ကၽြန္မျပန္ေရးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

 

၁။ ေလွေျပးကေလး

            ဒီစကားလံုးဟာ ကြယ္ေပ်ာက္လုနီးေတာင္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ လံုး၀ကို ကြယ္ေပ်ာက္သြားပါၿပီ။ "တီးတိုင္းျမည္တဲ့ ေဗဟီစည္ႀကီးလိုပဲ" ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ အဓိပၸာယ္တူစကားပါ။ ဆရာႀကီးေရြဥေဒါင္းက ကၽြႏု္ပ္မွာ မွတ္ဥာဏ္အေတာ္ေကာင္းေသး၍ ဆရာေတာ္ပို႔ခ်ေပးေသာ စာမ်ားကို အျခားေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားထက္ ရလြယ္သည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆရာေတာ္က ေလွာ္တိုင္းေျပးတဲ့ ေလွေျပးကေလး ဟုအမည္မွည့္ကာ ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ား၏ မနာလိုျခင္း ခံရေလသည္ လို႔ ေရးခဲ့ပါတယ္။

 

၂။ တစ္ျဖတ္တည္း

            ပိတ္အုပ္တစ္အုပ္တည္းက အတူတူျဖတ္ထားတဲ့ အ၀တ္စလို တစ္ဆင္တည္း၊ တစ္ေသြးတည္း ျဖစ္ၾကတာကို ဆိုလိုပါတယ္။ "အသားညိဳျခင္း၊ ဆံရစ္ဆံေတာက္ထားျခင္း၊ မ်က္လံုးအိမ္ႀကီးျခင္းမွစ၍ မ်က္ႏွာအဆင္ေျပပံုတို႔မွာ တစ္ျဖတ္တည္းဟု ဆိုရမေလာက္ တူညီလွေပရာ" ဟု ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းက သံုးႏႈန္းခဲ့ဖူးပါတယ္။

 

၃။ တံျပာ (ဒျပာ)

            ဒီေန႔ေခတ္ လူငယ္ေတြ သံုးဖို႔မဆိုထားနဲ႔ ၾကားဖူးနား၀ေတာင္ တယ္မရွိရွာေတာ့ပါဘူး။ "ဒီႏြားက တံျပာတို႔မွ သြားတဲ့ ႏြားကြ" ၊ "သူ႔ႏြားကေတာ့ တံျပာလြတ္ပဲ" ၊ "ေက်ာ္ေကာင္းလို႔ တံျပာေတာင္းသလား" ဆိုတဲ့စကားေတြ အစား ခုေခတ္မွာ ႀကိမ္တံတို႔ ႀကိမ္လံုးတို႔ပဲ သံုးေလ့ရွိၾကပါေတာ့တယ္။

 

၄။ ဒိုဘီခ်၊ ဒိုဘီဆိုင္

            "အက်ၤ ီ ဒိုဘီခ် နဲ႔ ဘယ္သြားမလို႔လဲ" ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးဟာ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း 30 ေလာက္ထိ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ သံုးေလ့ရွိၾကပါေသးတယ္။ ရပ္ကြက္တစ္ခုမွာ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ႏွစ္ဆိုင္ ရွိၿမဲျဖစ္သလို ဒိုဘီဆိုင္လို႔လည္းေခၚ၊ ပင္မင္းဆိုင္ လို႔လည္းေခၚတဲ့ ဆိုင္ေတြလည္း တစ္ဆိုင္ႏွစ္ဆိုင္ရွိၿမဲပါ။ ခုေခတ္ေတာ့ ရန္ကုန္လို ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာေတာင္ ဒိုဘီဆိုင္ေတြ ကြယ္ေပ်ာက္ကုန္ၿပီဆိုေတာ့ ဒိုဘီခ် ဆိုတဲ့အသံုးအႏႈန္းလည္း ေပ်ာက္သေလာက္ျဖစ္သြားပါၿပီ။ အဲဒါအစား "မီးပူတိုက္" ဆိုတဲ့စကားလံုးပဲ သံုးၾကပါေတာ့တယ္။

 

၅၊ အလြမ္းသေႏၶ

            ဒီစကားလံုးမ်ားဟာဆိုရင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ၾကားေတာင္ မၾကားဖူးပါဘူး။ ေဒၚေဒၚ (လူထုေဒၚအမာ) ရဲ႕စာကိုဖတ္မွပဲ ေတြ႔ဖူးၾကရတာပါ။ "ဘုန္းႀကီးပ်ံနဲ႔ ဧယင္က်ဴး" ဆိုတဲ့ေဆာင္းပါးထဲမွ ေဒၚေဒၚသံုးလိုက္တဲ့ စကားပါ။ စကားလံုးေလးက လွလိုက္၊ ကဗ်ာဆန္လိုက္တာ။

            ဘုန္းႀကီးပ်ံမွာ ဧယင္က်ဴးတဲ့ ဧယင္ခ်င္းေတြဟာ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ၾကားရသူအဖို႔ ထိထိခိုက္ခိုက္ လြမ္းေရာ့ေဆြးေရာ့လို႔ ငိုတဲ့အငိုမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ပ်ံလြန္ေတာ္မူတဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတြကို ထုတ္ေဖာ္ခ်ီးက်ဴး ငိုယိုတာမို႔ ၾကည္ညိဳသဒၶါစိတ္ပဲ ၀င္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူရႊင္ေတာ္မ်ားက ရယ္စရာ၀င္ၿပီး ျပက္ေပးရင္ ဧယင္က်ဴးတဲ့ မင္းသမီး မင္းသား အေမာေျပေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့ သေဘာပဲ ရွိတယ္။ သူတို႔ျပက္လံုးဟာ အလြမ္းသေႏၶကို ဖ်က္ရာမေရာက္ဘူး။ ပရိတ္သတ္က အခုအဖို႔ လို႔ပဲ သေဘာထားတယ္။ (ရတာနာပံု မႏၱေလး၊ မႏၱေလး ၊ ကၽြန္မတို႔ မႏၱေလး) ။

 

 

၆။ ဆ၀ါး

            "ႏိုင္ငံျခား ဗိသုကာက မႏၱေလးရဲ႕ အပူဒဏ္ကို မဆ၀ါးမိေတာ့ သြပ္မိုးတဲ့ အမိုးက နိမ့္ေပမယ့္ မ်က္ႏွာက်က္ထည့္မေပးခဲ့ေတာ့ ေႏြအခါမွာ ပူတဲ့ဒဏ္ကို ေစ်းသည္ေတြခံရတဲ့ အျဖစ္ေပါ့"

            ဒီေခတ္မွာ မွန္းဆတယ္၊ ခ်င့္ခ်ိန္တြက္တယ္လို႔သာ အေျပာေလ့ၾကေတာ့ ဆ၀ါး ဆိုတဲ့အသံုးက ကြယ္သေလာက္ ရွိသြားပါၿပီ။ ျမန္မာအဘိဓါန္မွာ ဆ၀ါးကို မွန္းဆခ်င့္ခ်ိန္သည္၊ ၀ိုးတိုး၀ါးတါး သိသည္ စသည္ျဖင့္ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုထားပါတယ္။

 

၇။ ဆင္ေတာ္မွားတယ္

            ဒီမွားတယ္ ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းဟာ "ေသတယ္" ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္လည္း ထြက္ရွိတယ္ဆိုတာ သိရရင္ ဒီေခတ္ကေလးေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားက ထစ္ခနဲရွိ "မွားပါတယ္ မွားပါတယ္" နဲ႔ ေျပာေနတာေတြ တန္႔သြားမလား မသိပါဘူး။ "ဆင္ေတာ္ေသတဲ့အခါ သံုးႏႈန္းတဲ့ ျမန္မာေ၀ါဟာရက ဆင္ေတာ္မွားတယ္ လို႔လည္း သံုးတယ္၊ ကံၿငိမ္းတယ္ လို႔လည္း သံုးတတ္ပါတယ္။

 

၈။ မေသာင္သာတဲ့ အခါ

            ဗမာမေတြက ဒါမ်ိဳးဟာ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္လို "ေယာက်ၤား မေသာင္သာတဲ့ အခါဆိုၿပီး" မိန္းမက ရွာေကၽြးၾကတာပဲ။ (မႏၱေလးသူ၊ မႏၱေလးသားမ်ား စာ ၁၀၉)။

            ဒီစကားလံုးကေတာ့ လံုး၀ကို ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ပါၿပီ။ မႏၱေလးသား လူငယ္၊ လူလတ္ေတြေတာင္ မသိၾကေတာ့ပါဘူး။ မေသာင္သာဆိုတာ မတတ္ႏိုင္တဲ့အခါ၊ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့အခါလို႔ ဆိုတာပါ။ ျမန္မာအဘိဓါန္က်မ္းက ေသာင္သာ.. ႀကိဳးစားအားထုတ္သည္၊ လံု႔လျပဳသည္လို႔ အနက္ေပးထားပါတယ္။

 

၉။ ခ်ဥ္ရဲေျပ

            အာသာေျပရံုသေဘာ၊ ခ်ဥ္ျခင္း အတပ္ေပ်ာက္ရံုသေဘာ၊ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း လုပ္လိုက္ရတာမ်ိဳးကို ေျပာတာပါ။ ေဒၚေဒၚရဲ႕ မႏၱေလးသူ၊ မႏၱေလးသားမ်ား စာအုပ္မွာပဲ "ဒါ့ေၾကာင့္ အစစ္ကမူ သူေဌးမ်ားအတြက္၊ အတုကေလးေတြက ဆင္းရဲသားမ်ားအတြက္ ခ်ဥ္ရဲေျပ ၀တ္ဆင္ရန္အတြက္ ျဖစ္လာရတာေပါ့" လို႔ ေရးထားပါေသးတယ္။

 

၁၀။ ဆင္ပြဲပ၀ါေပ်ာက္သလို

            မထူးဆန္းေတာ့တဲ့ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္၊ ျဖစ္ရပ္မ်ိဳးကိုေျပာတဲ့ အသံုးပါ။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ လူထုေဒၚအမာက "ဆင္ပြဲ ပ၀ါေပ်ာက္သလို" ဆိုတဲ့ စကားပံု တစ္ခုဟာ အဲဒီဆင္ပြဲက ျဖစ္ေပၚလာတာပါ။ ဆင္နဲ႔လူ ကစားၾကရာမွာ လူက အသက္ေဘးက သီသီကေလး လြတ္ေအာင္တိမ္းေရွာင္လိုက္ႏိုင္ရင္ ပြဲၾကည့္သူေတြ သေဘာက်လြန္းလို႔ ေခါင္းကပ၀ါကို ခၽြတ္ၿပီး ေျမွာက္ၾက၊ ဟစ္ၾက၊ ေၾကြးၾက ၾသဘာေပးၾကသတဲ့။ ပ၀ါခၽြတ္ေျမွာက္တဲ့အခါ ဆင္က်ံဳးေပၚက ေျမွာက္တာဆိုေတာ့ ကိုယ့္ပ၀ါကိုယ္ ျပန္ဖမ္းမိခ်င္မွ မိတာကိုး။ က်ံဳးထဲ က်ခ်င္လည္း က်သြားတာပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဆင္သမားကုိ သေဘာက်လြန္းလို႔ ေခါင္းကပု၀ါကိုခၽြတ္ၿပီး ဆင္သမားကို ေပါက္ထည့္လိုက္ၾကတယ္။

            ဒါေၾကာင့္ ဆင္ပြဲအျပန္ဆိုရင္ ေခါင္းေပၚမွာ ပု၀ါပါၿပီး ျပန္လာတဲ့သူက အနည္းသား။ လူခ်ည္းျပန္လာခဲ့ၾကတာမ်ားတယ္။ ဒီေတာ့ အိမ္ကလူေတြက "မင္း ေခါင္းက ပု၀ါေရာ " လို႔ေမးရင္ "သိၾကသားမို႔လား က်ဳပ္လည္း ပ၀ါေပ်ာက္ခဲ့ၿပီလို႔" ေျဖတတ္သတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ သူသူငါငါ ျဖစ္ေနက် ကိစၥမ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳတဲ့အခါ ဆင္ပြဲပ၀ါ ေပ်ာက္သလိုလို႔ ပံုခိုင္းေျပာၾကပါတယ္တဲ့"/

 

ခုေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲရွင္။ ေနာက္လည္း အလ်င္းသင့္သလို ေရးသားပါအံုးမယ္။

နန္းစကား၊ မန္းစကား၊ ျမန္မာစကား

ျမန္မာစကားဟာ တစ္ျခားစကားေတြနဲ႔ မတူပဲ ေ၀ါဟာရအေတာ္ၾကြယ္၀ လွပါတယ္။ ေခတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွာလည္း ဘန္းစကားေတြ၊ လမ္းစကားေတြနဲ႔ ေ၀ေ၀ဆာဆာရွိေနခဲ့ပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေခတ္မွာေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕စကားေတြဟာ လံုး၀ကို ကြယ္ေပ်ာက္ေနၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕စကားလံုးေတြကေတာ့ ကြယ္ေပ်ာက္လုနီးပါး ရွိေနၾကပါတယ္။ ျမန္မာ့စကား၊ နန္းစကား ေတြကို ဆက္လက္ေျပာဆိုေနၾကတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြလည္း ဒီေန႔ေခတ္အထိ ရွိေတာ့ ရွိေနၾကပါေသးတယ္။ ျမန္မာတို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးနန္းစိုက္ရာ မႏၱေလးမွာဆိုရင္ တစ္ခ်ိဳ႕စကားေတြကို ဒီေန႔ထက္ထိ သံုးစြဲေနၾကတာ ေတြ႔ရပါေသးတယ္ရွင္။ ဒီစကားေတြဟာ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ မွတ္သားစရာလည္း ေကာင္းလွပါတယ္။ ကၽြန္မအခု ေဖာ္ျပမယ့္ စကားလံုးေတြဟာ လူထုစိန္၀င္းေရးသားတဲ့ နန္းစကား၊ မန္းစကား၊ ျမန္မာတို႔ရဲ႕ ျမန္မာစကား ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲက ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပခ်က္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေရးတဲ့အတိုင္း ကၽြန္မျပန္ေရးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

 

၁။ ေလွေျပးကေလး

            ဒီစကားလံုးဟာ ကြယ္ေပ်ာက္လုနီးေတာင္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ လံုး၀ကို ကြယ္ေပ်ာက္သြားပါၿပီ။ "တီးတိုင္းျမည္တဲ့ ေဗဟီစည္ႀကီးလိုပဲ" ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ အဓိပၸာယ္တူစကားပါ။ ဆရာႀကီးေရြဥေဒါင္းက ကၽြႏု္ပ္မွာ မွတ္ဥာဏ္အေတာ္ေကာင္းေသး၍ ဆရာေတာ္ပို႔ခ်ေပးေသာ စာမ်ားကို အျခားေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားထက္ ရလြယ္သည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆရာေတာ္က ေလွာ္တိုင္းေျပးတဲ့ ေလွေျပးကေလး ဟုအမည္မွည့္ကာ ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ား၏ မနာလိုျခင္း ခံရေလသည္ လို႔ ေရးခဲ့ပါတယ္။

 

၂။ တစ္ျဖတ္တည္း

            ပိတ္အုပ္တစ္အုပ္တည္းက အတူတူျဖတ္ထားတဲ့ အ၀တ္စလို တစ္ဆင္တည္း၊ တစ္ေသြးတည္း ျဖစ္ၾကတာကို ဆိုလိုပါတယ္။ "အသားညိဳျခင္း၊ ဆံရစ္ဆံေတာက္ထားျခင္း၊ မ်က္လံုးအိမ္ႀကီးျခင္းမွစ၍ မ်က္ႏွာအဆင္ေျပပံုတို႔မွာ တစ္ျဖတ္တည္းဟု ဆိုရမေလာက္ တူညီလွေပရာ" ဟု ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းက သံုးႏႈန္းခဲ့ဖူးပါတယ္။

 

၃။ တံျပာ (ဒျပာ)

            ဒီေန႔ေခတ္ လူငယ္ေတြ သံုးဖို႔မဆိုထားနဲ႔ ၾကားဖူးနား၀ေတာင္ တယ္မရွိရွာေတာ့ပါဘူး။ "ဒီႏြားက တံျပာတို႔မွ သြားတဲ့ ႏြားကြ" ၊ "သူ႔ႏြားကေတာ့ တံျပာလြတ္ပဲ" ၊ "ေက်ာ္ေကာင္းလို႔ တံျပာေတာင္းသလား" ဆိုတဲ့စကားေတြ အစား ခုေခတ္မွာ ႀကိမ္တံတို႔ ႀကိမ္လံုးတို႔ပဲ သံုးေလ့ရွိၾကပါေတာ့တယ္။

 

၄။ ဒိုဘီခ်၊ ဒိုဘီဆိုင္

            "အက်ၤ ီ ဒိုဘီခ် နဲ႔ ဘယ္သြားမလို႔လဲ" ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးဟာ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း 30 ေလာက္ထိ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ သံုးေလ့ရွိၾကပါေသးတယ္။ ရပ္ကြက္တစ္ခုမွာ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ႏွစ္ဆိုင္ ရွိၿမဲျဖစ္သလို ဒိုဘီဆိုင္လို႔လည္းေခၚ၊ ပင္မင္းဆိုင္ လို႔လည္းေခၚတဲ့ ဆိုင္ေတြလည္း တစ္ဆိုင္ႏွစ္ဆိုင္ရွိၿမဲပါ။ ခုေခတ္ေတာ့ ရန္ကုန္လို ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာေတာင္ ဒိုဘီဆိုင္ေတြ ကြယ္ေပ်ာက္ကုန္ၿပီဆိုေတာ့ ဒိုဘီခ် ဆိုတဲ့အသံုးအႏႈန္းလည္း ေပ်ာက္သေလာက္ျဖစ္သြားပါၿပီ။ အဲဒါအစား "မီးပူတိုက္" ဆိုတဲ့စကားလံုးပဲ သံုးၾကပါေတာ့တယ္။

 

၅၊ အလြမ္းသေႏၶ

            ဒီစကားလံုးမ်ားဟာဆိုရင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ၾကားေတာင္ မၾကားဖူးပါဘူး။ ေဒၚေဒၚ (လူထုေဒၚအမာ) ရဲ႕စာကိုဖတ္မွပဲ ေတြ႔ဖူးၾကရတာပါ။ "ဘုန္းႀကီးပ်ံနဲ႔ ဧယင္က်ဴး" ဆိုတဲ့ေဆာင္းပါးထဲမွ ေဒၚေဒၚသံုးလိုက္တဲ့ စကားပါ။ စကားလံုးေလးက လွလိုက္၊ ကဗ်ာဆန္လိုက္တာ။

            ဘုန္းႀကီးပ်ံမွာ ဧယင္က်ဴးတဲ့ ဧယင္ခ်င္းေတြဟာ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ၾကားရသူအဖို႔ ထိထိခိုက္ခိုက္ လြမ္းေရာ့ေဆြးေရာ့လို႔ ငိုတဲ့အငိုမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ပ်ံလြန္ေတာ္မူတဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတြကို ထုတ္ေဖာ္ခ်ီးက်ဴး ငိုယိုတာမို႔ ၾကည္ညိဳသဒၶါစိတ္ပဲ ၀င္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူရႊင္ေတာ္မ်ားက ရယ္စရာ၀င္ၿပီး ျပက္ေပးရင္ ဧယင္က်ဴးတဲ့ မင္းသမီး မင္းသား အေမာေျပေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့ သေဘာပဲ ရွိတယ္။ သူတို႔ျပက္လံုးဟာ အလြမ္းသေႏၶကို ဖ်က္ရာမေရာက္ဘူး။ ပရိတ္သတ္က အခုအဖို႔ လို႔ပဲ သေဘာထားတယ္။ (ရတာနာပံု မႏၱေလး၊ မႏၱေလး ၊ ကၽြန္မတို႔ မႏၱေလး) ။

 

 

၆။ ဆ၀ါး

            "ႏိုင္ငံျခား ဗိသုကာက မႏၱေလးရဲ႕ အပူဒဏ္ကို မဆ၀ါးမိေတာ့ သြပ္မိုးတဲ့ အမိုးက နိမ့္ေပမယ့္ မ်က္ႏွာက်က္ထည့္မေပးခဲ့ေတာ့ ေႏြအခါမွာ ပူတဲ့ဒဏ္ကို ေစ်းသည္ေတြခံရတဲ့ အျဖစ္ေပါ့"

            ဒီေခတ္မွာ မွန္းဆတယ္၊ ခ်င့္ခ်ိန္တြက္တယ္လို႔သာ အေျပာေလ့ၾကေတာ့ ဆ၀ါး ဆိုတဲ့အသံုးက ကြယ္သေလာက္ ရွိသြားပါၿပီ။ ျမန္မာအဘိဓါန္မွာ ဆ၀ါးကို မွန္းဆခ်င့္ခ်ိန္သည္၊ ၀ိုးတိုး၀ါးတါး သိသည္ စသည္ျဖင့္ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုထားပါတယ္။

 

၇။ ဆင္ေတာ္မွားတယ္

            ဒီမွားတယ္ ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းဟာ "ေသတယ္" ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္လည္း ထြက္ရွိတယ္ဆိုတာ သိရရင္ ဒီေခတ္ကေလးေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားက ထစ္ခနဲရွိ "မွားပါတယ္ မွားပါတယ္" နဲ႔ ေျပာေနတာေတြ တန္႔သြားမလား မသိပါဘူး။ "ဆင္ေတာ္ေသတဲ့အခါ သံုးႏႈန္းတဲ့ ျမန္မာေ၀ါဟာရက ဆင္ေတာ္မွားတယ္ လို႔လည္း သံုးတယ္၊ ကံၿငိမ္းတယ္ လို႔လည္း သံုးတတ္ပါတယ္။

 

၈။ မေသာင္သာတဲ့ အခါ

            ဗမာမေတြက ဒါမ်ိဳးဟာ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္လို "ေယာက်ၤား မေသာင္သာတဲ့ အခါဆိုၿပီး" မိန္းမက ရွာေကၽြးၾကတာပဲ။ (မႏၱေလးသူ၊ မႏၱေလးသားမ်ား စာ ၁၀၉)။

            ဒီစကားလံုးကေတာ့ လံုး၀ကို ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ပါၿပီ။ မႏၱေလးသား လူငယ္၊ လူလတ္ေတြေတာင္ မသိၾကေတာ့ပါဘူး။ မေသာင္သာဆိုတာ မတတ္ႏိုင္တဲ့အခါ၊ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့အခါလို႔ ဆိုတာပါ။ ျမန္မာအဘိဓါန္က်မ္းက ေသာင္သာ.. ႀကိဳးစားအားထုတ္သည္၊ လံု႔လျပဳသည္လို႔ အနက္ေပးထားပါတယ္။

 

၉။ ခ်ဥ္ရဲေျပ

            အာသာေျပရံုသေဘာ၊ ခ်ဥ္ျခင္း အတပ္ေပ်ာက္ရံုသေဘာ၊ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း လုပ္လိုက္ရတာမ်ိဳးကို ေျပာတာပါ။ ေဒၚေဒၚရဲ႕ မႏၱေလးသူ၊ မႏၱေလးသားမ်ား စာအုပ္မွာပဲ "ဒါ့ေၾကာင့္ အစစ္ကမူ သူေဌးမ်ားအတြက္၊ အတုကေလးေတြက ဆင္းရဲသားမ်ားအတြက္ ခ်ဥ္ရဲေျပ ၀တ္ဆင္ရန္အတြက္ ျဖစ္လာရတာေပါ့" လို႔ ေရးထားပါေသးတယ္။

 

၁၀။ ဆင္ပြဲပ၀ါေပ်ာက္သလို

            မထူးဆန္းေတာ့တဲ့ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္၊ ျဖစ္ရပ္မ်ိဳးကိုေျပာတဲ့ အသံုးပါ။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ လူထုေဒၚအမာက "ဆင္ပြဲ ပ၀ါေပ်ာက္သလို" ဆိုတဲ့ စကားပံု တစ္ခုဟာ အဲဒီဆင္ပြဲက ျဖစ္ေပၚလာတာပါ။ ဆင္နဲ႔လူ ကစားၾကရာမွာ လူက အသက္ေဘးက သီသီကေလး လြတ္ေအာင္တိမ္းေရွာင္လိုက္ႏိုင္ရင္ ပြဲၾကည့္သူေတြ သေဘာက်လြန္းလို႔ ေခါင္းကပ၀ါကို ခၽြတ္ၿပီး ေျမွာက္ၾက၊ ဟစ္ၾက၊ ေၾကြးၾက ၾသဘာေပးၾကသတဲ့။ ပ၀ါခၽြတ္ေျမွာက္တဲ့အခါ ဆင္က်ံဳးေပၚက ေျမွာက္တာဆိုေတာ့ ကိုယ့္ပ၀ါကိုယ္ ျပန္ဖမ္းမိခ်င္မွ မိတာကိုး။ က်ံဳးထဲ က်ခ်င္လည္း က်သြားတာပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဆင္သမားကုိ သေဘာက်လြန္းလို႔ ေခါင္းကပု၀ါကိုခၽြတ္ၿပီး ဆင္သမားကို ေပါက္ထည့္လိုက္ၾကတယ္။

            ဒါေၾကာင့္ ဆင္ပြဲအျပန္ဆိုရင္ ေခါင္းေပၚမွာ ပု၀ါပါၿပီး ျပန္လာတဲ့သူက အနည္းသား။ လူခ်ည္းျပန္လာခဲ့ၾကတာမ်ားတယ္။ ဒီေတာ့ အိမ္ကလူေတြက "မင္း ေခါင္းက ပု၀ါေရာ " လို႔ေမးရင္ "သိၾကသားမို႔လား က်ဳပ္လည္း ပ၀ါေပ်ာက္ခဲ့ၿပီလို႔" ေျဖတတ္သတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ သူသူငါငါ ျဖစ္ေနက် ကိစၥမ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳတဲ့အခါ ဆင္ပြဲပ၀ါ ေပ်ာက္သလိုလို႔ ပံုခိုင္းေျပာၾကပါတယ္တဲ့"/

 

ခုေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲရွင္။ ေနာက္လည္း အလ်င္းသင့္သလို ေရးသားပါအံုးမယ္။

ကၽြန္မႏွင့္ လတ္တေလာ ကိစၥမ်ား

စာေမးပြဲလည္းၿပီးၿပီ၊ အလုပ္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျဖတ္ၿပီးသြားၿပီ ဆိုေတာ့ စိတ္ကေတာ္ေတာ္ေလးကို ေပါ့သြားတယ္။ ဒီၾကားထဲ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ဆိုေပမယ့္ ခရီးထြက္လိုက္ရေသးေတာ့ လန္းလန္းဆန္းဆန္းလည္း ျဖစ္လာတယ္။ ခရီးထြက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို မိုက္တာပဲ။ ကၽြန္မ ေနာက္ထပ္လည္း ခရီးေတြ အမ်ားႀကီး သြားခ်င္ေသးတယ္။ ပုဂံ၊ စစ္ကိုင္း၊ ပုပၸါး၊ အင္းေဘးဘက္ေတြ၊ ကေလာဘက္ေတြ အခ်ိန္လည္းရွိ၊ ပိုက္ဆံလည္းရွိရင္ သြားအံုးမယ္။ ရွမ္းျပည္ဘက္ေတြ မေရာက္ဘူးေသးဘူး။ မသြားခင္ေတာ့ အြန္လိုင္းကေန သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွာသြားရမယ္။ ဒါမွ အားကိုးရွိမွာ မဟုတ္လားရွင့္။

ကၽြန္မက သူငယ္ခ်င္းေတြကို သိပ္ခ်စ္တတ္တယ္။ ကိုယ္က ခ်စ္သေလာက္ ခင္သေလာက္ ကိုယ့္ကို ျပန္မခင္တဲ့အခါလည္း မေျပာျပတတ္ေအာင္ ခံစားရတယ္။ ကိုယ္က သူတို႔ေတြကို သတ္ရေနတဲ့အခါ ငါ့ကိုမ်ား သူတို႔ေတြ သတိရေနေလမလား၊ ငါတစ္ေယာက္ထဲ ဒီလိုျဖစ္ေနတာ တရားရဲ႕လားလို႔ ျပန္ျပန္ေတြးမိတတ္တယ္။ ခုတစ္ေလာ အရမ္းခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ေတာ္ေတာ္ေလးကို လြမ္းမိတယ္။ သူနဲ႔မေတြ႔တာ စကားမေျပာျဖစ္တာ ၾကာေရာေပါ့။ ဂ်ီေတာ့ေပၚမွာ ဆိုေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ခင္ခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့။ အရင္တုန္းက ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြ သူ႔ကိုအကုန္ေျပာ၊ သူ႔အေၾကာင္းေတြကိုလည္း ကိုယ္ကနားေထာင္ေပးရင္း ေပ်ာ္စရာ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတယ္။ အခု ကိုယ္လည္းအလုပ္မ်ား၊ သူလည္း အလုပ္မ်ားရင္း မအားၾကေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြမွာ သူနဲ႔ အရင္တုန္းကလို ေပါက္ကရေလးဆယ္ ထိုင္ေျပာခ်င္ခဲ့ဖူးတာေလးေတြကို ျပန္ေတြးရင္း ကၽြန္မ လြမ္းတစ္သသျဖစ္ေနမိေသးတယ္။ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ထိ ျဖစ္ဖူးလဲ ဆိုရင္ ကၽြန္မမဟုတ္တဲ့ တစ္ျခားသူေတြနဲ႔ သူ စကားေျပာေနရင္ အလိုလိုငိုခ်င္လာတယ္၊ သူ ကၽြန္မကို လွ်ိဳထားတာ တစ္ခုခုကိုမ်ား ကၽြန္မ မေတာ္တဆ သိသြားျပန္ရင္လည္း သူ ငါ့ကို မေျပာရေလျခင္း ဆိုၿပီး အဲဒီေန႔ဟာ ကၽြန္မအတြက္ ကမၻာပ်က္တဲ့ ေန႔လိုပါပဲ။ အခုလည္း သူ ကၽြန္မကို မေျပာခ်င္တဲ့ အရာတစ္ခုကို ကၽြန္မ သိေနသလိုလို ခံစားေနရတယ္။ ကၽြန္မရင္ထဲ ဘယ္လုိမွ ေနလို႔ မေကာင္းဘူး။

ကၽြန္မ ဒီအသက္ ဒီအရြယ္ထိ အရက္ဆိုတာကို မေသာက္ဖူး၊ မမူးဖူးပါဘူး။ ဟိုေန႔က မႏၱေလးေရာက္ေနတုန္း မလုပ္ဖူးတာေလးေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး လုပ္လိုက္မိတယ္။ အေဖာ္ကလည္း ေကာင္းတာကိုးရွင့္။ အဲဒီေန႔က ရတနာပံုကေန ျပန္ေရာက္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ညစာ စားေနတုန္း ေနာက္ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ပုလင္းေလးကိုင္ၿပီးေရာက္လာေရာ။ ေဟ့ေကာင္ေတြ တက္ကီးလား ပါတယ္ တက္ကီလား တဲ့။ ဟိုေကာင္ေတြကေတာ့ ဟာ မိုက္တယ္ လုပ္ကြာ၊ ခ်မယ္လို႔ ေျပာေနေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ ကလယ္ ကလယ္နဲ႔ ဘာတုန္း တက္ကီးလား ဆိုၿပီးေမးေနလို႔ေတာင္ သူတို႔ကျပန္ေျပာၾကေသးတယ္ "Pre ေလး ပါလာတယ္ကြ.. သင္ေပးလိုက္ရေအာင္တဲ့"။ အဲလိုနဲ႔ သူတို႔ေတြ ေျမွာက္ေပးလို႔ ပထမ တစ္ခြက္ကို လွ်ာမထိ၊ မာအထိ ဂြပ္ ခနဲ ေမာ့ခ်လိုက္တာ.. Oh My God! အက္ဆစ္ေတြမ်ား ၀င္သြားသေလာ ေအာက္ေမ့ရတယ္။ လည္ေခ်ာင္းေတြေရာ၊ ရင္ဘတ္ေတြေရာ ပူျခစ္ေနတာပဲ။ ေတာ္ပါၿပီ ေတာ္ပါၿပီလို႔ ေျပာေနတုန္း ရွိေသး " ထက္ နင္ေနာက္တစ္ခြက္ဆို ေအးေဆးျဖစ္သြားၿပီ.. မမူးဘူး ခ်လိုက္" လည္းဆိုေရာ အပူသက္သာမယ္ ထင္လို႔ ထပ္ေမာ့လိုက္တာေပါ့။ ႏွစ္ခြက္လည္း ၀င္သြားေရာ လူက မရေတာ့ဘူး။ လည္ထြက္လာေရာ။ ကၽြန္မနဲ႔အတူ မိန္းကေလး 3 ေယာက္၊ ေယာက်ၤားေလး 4 ေယာက္္ ပါပါေသးတယ္။ သူတို႔ေတြက်ေတာ့လည္း ေအးေဆးပဲ။ ေကာင္းေနလိုက္တာ။ ကၽြန္မမွာသာ မူးတာႀကီးကို ဘယ္လိုမွ မခံႏိုင္ေတာ့တဲ့ အဆံုး တစ္အိအိနဲ႔ ငိုခ်လိုက္တာ ေျမွာက္ေပးတဲ့ ေကာင္ေလးခမ်ာ ေတာ္ပါၿပီ ေနာက္တစ္ခါဆို နင့္ကို ဘာဆို ဘာမွ မတိုက္ေတာ့ပါဘူး ေတာင္ျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ အမွတ္တရ တက္ကီးလား ညေနခင္း ေပါ့ရွင္။

ဂ်ီေတာ့ ဆုိတာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ဆက္သြယ္ရလြယ္ကူေစဖို႔ကလြဲရင္ အလြဲသံုးစား မလုပ္မိတဲ့ ပစၥည္းေလးပါ။ ဂ်ီေတာ့ကို ဖြင့္ထားေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလဆို စကားတစ္လံုးေတာင္ မေျပာျဖစ္တာေတြလည္း ရွိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ားမွာေတာ့လည္း ဂ်ီေတာ့ေပၚမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္သြားတာရွိတယ္။ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းလား.. အင္း အတန္ အသင့္ေတာ့မ်ားပါတယ္။ မ်ားလြန္းလို႔ selection ေတြပဲေရြးၿပီး အေကာင့္တစ္ခုထဲ သပ္သပ္ထည့္ထားရတယ္။ မဟုတ္ရင္ ေတာင္ေျပာ ေျမာက္ေျပာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္အခ်ိန္ကုန္တယ္။ အဲဒါကို ဘာမွန္းမသိဘူး တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေလေတြမ်ား " ဟဲ့ နင္ဘယ္သူနဲ႔ က်ဴေနတာလဲ.. ဘာလုပ္ေနလဲ…. ပ်င္းလိုက္တာဟာ.. အာလူးဖုတ္ရေအာင္" ဘာေတြ ဘာေတြ မွန္းကို မသိဘူး။ ကၽြန္မအေနနဲ႔ အလာပ သလာပ လည္းေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက်ေတာ့လည္း အလိုက္ကို မသိဘူး ေျပာခ်င္တာေတြ စြတ္ကို ေျပာေတာ့တာ။ ကၽြန္မက အလုပ္ကလည္း ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။ တစ္ခါ တစ္ေလ တစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာေနရင္း အလုပ္ေၾကာင့္ ဟိုထသြား ဒီထသြားနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာေရ့ွ မရွိတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္တတ္တယ္.. ဟာ… ဘာမွန္းကို မသိဘူး.. မာနႀကီးတယ္တို႔၊ စကားမေျပာခ်င္ဘူးလားတို႔၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဘာထင္ေနလဲ တို႔.. လာလာေျပာၾကတာက ရွိေသးတယ္။ "ဟဲ့ ေသေနၿပီလား" ဆိုတာမ်ိဳးကလည္း ပါေသးတယ္။ နားလည္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိတယ္။ နားမလည္တဲ့ သူေတြလည္းရွိတယ္။ အလုပ္မ်ားေနလို႔ပါဟယ္ ေျပာျပန္ေတာ့လည္း… ငါတို႔ကို မေျပာခ်င္လုိ႔ မဟုတ္လား ဘာ ညာ ေျပာၾကေသးတယ္။ စတာေနာက္တာကို နားလည္တယ္။ ကိုယ္ေတာင္ တစ္ခါ တစ္ခါ အလုပ္အင္မတန္မ်ားတဲ့ လူေတြကို ေလွ်ာက္ရစ္ေနတာ မ်ိဳးေတြရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါ တစ္ေလက်ေတာ့လည္း ဘာမွန္းကို မသိပါဘူး။ ရွင္းျပဖို႔ ခက္တယ္။ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာေတြကို အရမ္းမခင္ရင္ မေျပာျပတတ္ဘူး။ တစ္ခါ တစ္ေလ ဂ်ီေတာ့ေပၚမွာလည္း ဘာေတြမွန္းကို မသိဘူး.. ရႈပ္တယ္။

မိန္းကေလးေတြက အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ေယာက်ၤားေလးေတြထက္ ပိုခံစားတတ္ၾကသလား.. ပိုၿပီးရူးမိုက္တတ္ၾကသလား။ ဒါကို ကၽြန္မ ေသခ်ာမသိဘူး.. ေသခ်ာလည္း မေျပာတတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မေတြ႔ဖူးတဲ့ မိန္းမ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ တစ္အားကို ခ်စ္တတ္တဲ့ သူေတြပဲ။ သူတို႔ေကာင္ေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ၀ုန္းဒိုင္းေတြက်ဲ၊ အေျဖတစ္ခုကို မရ ရေအာင္ရွာ၊ သူတို႔ကို မခ်စ္ေတာ့မွာကို စိုးရိမ္ေနၾကရနဲ႔ ဗ်ာမ်ားေနၾကတာကို ေတြ႔မိခဲ့ဖူးရဲ႕။ ေကာင္ေလးေတြက်ေတာ့ မိန္းကေလးေတြကို ပစိပစ မ်ားတယ္လို႔ ထင္တတ္ၾကတယ္။ တစ္ကယ္က သူတို႔ေတြ နားလည္မႈ လြဲေနတာ.. မိန္းကေလးေတြက စိုးရိမ္မႈေတြ အားႀကီးတတ္လို႔၊ ဂရုစိုက္မႈ၊ ဦးစားေပးမႈကို လိုခ်င္တတ္ၾကလို႔ အဲလိုေတြ ျဖစ္ေနၾကရတာ။ ေကာင္ေလးေတြ၊ (ေယာက်ၤားေတြေပါ့) ကၽြန္မတို႔ မိန္းကေလးေတြကို နားလည္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္လိုအပ္တယ္။ အဲ.. သူတို႔ေတြ စိတ္ညစ္ၾကမွာစိုးလို႔ ဘာမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို က်ျပန္ေတာ့လည္း မခံစားတတ္တဲ့ သူေတြလို႔ ထင္တတ္ၾကျပန္တယ္။ အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ အသက္ အရြယ္တိုင္း မွားတတ္ၾကတာပါပဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ လူႏွစ္ေယာက္ခ်စ္ၾကတာဟာ ခ်စ္ေနရံုနဲ႔ ၿပီးတဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ နားလည္မႈနဲ႔ ယံုၾကည္မႈဆိုတာ အရမ္းကို လိုအပ္တယ္။ ဘာမွ ေသြးမေတာ္ သားမစပ္ပဲ ခ်စ္ၾကတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ႏွစ္ေယာက္ဟာ နားလည္မႈေတြ၊ အျပန္မလွန္ ေလးစားမႈေတြ၊ ယံုၾကည္မႈေတြ ရွိမွသာ ေရ့ွခရီးက ေျဖာင့္ျဖဴးမွာေပါ့ရွင္။ ခုတစ္ေလာ Men are from Mars, Women are from Venus ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကေလးကို ဖတ္မိေနတယ္။ အခ်ိန္ရရင္ ကၽြန္မဘေလာဂ့္မွာ တင္ေပးခ်င္ေသးတယ္။

ဘာရယ္ ညာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး.. လတ္ေလာမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေလးေတြ၊ ျဖစ္ေနတာေလးေတြကို ခ်ေရးၾကည့္တာ။ လာဖတ္ၾကတာကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင့္။

ကၽြန္မႏွင့္ လတ္တေလာ ကိစၥမ်ား

စာေမးပြဲလည္းၿပီးၿပီ၊ အလုပ္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျဖတ္ၿပီးသြားၿပီ ဆိုေတာ့ စိတ္ကေတာ္ေတာ္ေလးကို ေပါ့သြားတယ္။ ဒီၾကားထဲ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ဆိုေပမယ့္ ခရီးထြက္လိုက္ရေသးေတာ့ လန္းလန္းဆန္းဆန္းလည္း ျဖစ္လာတယ္။ ခရီးထြက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို မိုက္တာပဲ။ ကၽြန္မ ေနာက္ထပ္လည္း ခရီးေတြ အမ်ားႀကီး သြားခ်င္ေသးတယ္။ ပုဂံ၊ စစ္ကိုင္း၊ ပုပၸါး၊ အင္းေဘးဘက္ေတြ၊ ကေလာဘက္ေတြ အခ်ိန္လည္းရွိ၊ ပိုက္ဆံလည္းရွိရင္ သြားအံုးမယ္။ ရွမ္းျပည္ဘက္ေတြ မေရာက္ဘူးေသးဘူး။ မသြားခင္ေတာ့ အြန္လိုင္းကေန သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွာသြားရမယ္။ ဒါမွ အားကိုးရွိမွာ မဟုတ္လားရွင့္။

 

 

ကၽြန္မက သူငယ္ခ်င္းေတြကို သိပ္ခ်စ္တတ္တယ္။ ကိုယ္က ခ်စ္သေလာက္ ခင္သေလာက္ ကိုယ့္ကို ျပန္မခင္တဲ့အခါလည္း မေျပာျပတတ္ေအာင္ ခံစားရတယ္။ ကိုယ္က သူတို႔ေတြကို သတ္ရေနတဲ့အခါ ငါ့ကိုမ်ား သူတို႔ေတြ သတိရေနေလမလား၊ ငါတစ္ေယာက္ထဲ ဒီလိုျဖစ္ေနတာ တရားရဲ႕လားလို႔ ျပန္ျပန္ေတြးမိတတ္တယ္။ ခုတစ္ေလာ အရမ္းခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ေတာ္ေတာ္ေလးကို လြမ္းမိတယ္။ သူနဲ႔မေတြ႔တာ စကားမေျပာျဖစ္တာ ၾကာေရာေပါ့။ ဂ်ီေတာ့ေပၚမွာ ဆိုေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ခင္ခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့။ အရင္တုန္းက ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြ သူ႔ကိုအကုန္ေျပာ၊ သူ႔အေၾကာင္းေတြကိုလည္း ကိုယ္ကနားေထာင္ေပးရင္း ေပ်ာ္စရာ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတယ္။ အခု ကိုယ္လည္းအလုပ္မ်ား၊ သူလည္း အလုပ္မ်ားရင္း မအားၾကေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြမွာ သူနဲ႔ အရင္တုန္းကလို ေပါက္ကရေလးဆယ္ ထိုင္ေျပာခ်င္ခဲ့ဖူးတာေလးေတြကို ျပန္ေတြးရင္း ကၽြန္မ လြမ္းတစ္သသျဖစ္ေနမိေသးတယ္။ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ထိ ျဖစ္ဖူးလဲ ဆိုရင္ ကၽြန္မမဟုတ္တဲ့ တစ္ျခားသူေတြနဲ႔ သူ စကားေျပာေနရင္ အလိုလိုငိုခ်င္လာတယ္၊ သူ ကၽြန္မကို လွ်ိဳထားတာ တစ္ခုခုကိုမ်ား ကၽြန္မ မေတာ္တဆ သိသြားျပန္ရင္လည္း သူ ငါ့ကို မေျပာရေလျခင္း ဆိုၿပီး အဲဒီေန႔ဟာ ကၽြန္မအတြက္ ကမၻာပ်က္တဲ့ ေန႔လိုပါပဲ။ အခုလည္း သူ ကၽြန္မကို မေျပာခ်င္တဲ့ အရာတစ္ခုကို ကၽြန္မ သိေနသလိုလို ခံစားေနရတယ္။ ကၽြန္မရင္ထဲ ဘယ္လုိမွ ေနလို႔ မေကာင္းဘူး။

 

 

ကၽြန္မ ဒီအသက္ ဒီအရြယ္ထိ အရက္ဆိုတာကို မေသာက္ဖူး၊ မမူးဖူးပါဘူး။ ဟိုေန႔က မႏၱေလးေရာက္ေနတုန္း မလုပ္ဖူးတာေလးေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး လုပ္လိုက္မိတယ္။ အေဖာ္ကလည္း ေကာင္းတာကိုးရွင့္။ အဲဒီေန႔က ရတနာပံုကေန ျပန္ေရာက္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ညစာ စားေနတုန္း ေနာက္ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ပုလင္းေလးကိုင္ၿပီးေရာက္လာေရာ။ ေဟ့ေကာင္ေတြ တက္ကီးလား ပါတယ္ တက္ကီလား တဲ့။ ဟိုေကာင္ေတြကေတာ့ ဟာ မိုက္တယ္ လုပ္ကြာ၊ ခ်မယ္လို႔ ေျပာေနေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ ကလယ္ ကလယ္နဲ႔ ဘာတုန္း တက္ကီးလား ဆိုၿပီးေမးေနလို႔ေတာင္ သူတို႔ကျပန္ေျပာၾကေသးတယ္ "Pre ေလး ပါလာတယ္ကြ.. သင္ေပးလိုက္ရေအာင္တဲ့"။ အဲလိုနဲ႔ သူတို႔ေတြ ေျမွာက္ေပးလို႔ ပထမ တစ္ခြက္ကို လွ်ာမထိ၊ မာအထိ ဂြပ္ ခနဲ ေမာ့ခ်လိုက္တာ.. Oh My God! အက္ဆစ္ေတြမ်ား ၀င္သြားသေလာ ေအာက္ေမ့ရတယ္။ လည္ေခ်ာင္းေတြေရာ၊ ရင္ဘတ္ေတြေရာ ပူျခစ္ေနတာပဲ။ ေတာ္ပါၿပီ ေတာ္ပါၿပီလို႔ ေျပာေနတုန္း ရွိေသး " ထက္ နင္ေနာက္တစ္ခြက္ဆို ေအးေဆးျဖစ္သြားၿပီ.. မမူးဘူး ခ်လိုက္" လည္းဆိုေရာ အပူသက္သာမယ္ ထင္လို႔ ထပ္ေမာ့လိုက္တာေပါ့။ ႏွစ္ခြက္လည္း ၀င္သြားေရာ လူက မရေတာ့ဘူး။ လည္ထြက္လာေရာ။ ကၽြန္မနဲ႔အတူ မိန္းကေလး 3 ေယာက္၊ ေယာက်ၤားေလး 4 ေယာက္္ ပါပါေသးတယ္။ သူတို႔ေတြက်ေတာ့လည္း ေအးေဆးပဲ။ ေကာင္းေနလိုက္တာ။ ကၽြန္မမွာသာ မူးတာႀကီးကို ဘယ္လိုမွ မခံႏိုင္ေတာ့တဲ့ အဆံုး တစ္အိအိနဲ႔ ငိုခ်လိုက္တာ ေျမွာက္ေပးတဲ့ ေကာင္ေလးခမ်ာ ေတာ္ပါၿပီ ေနာက္တစ္ခါဆို နင့္ကို ဘာဆို ဘာမွ မတိုက္ေတာ့ပါဘူး ေတာင္ျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ အမွတ္တရ တက္ကီးလား ညေနခင္း ေပါ့ရွင္။

 

 

ဂ်ီေတာ့ ဆုိတာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ဆက္သြယ္ရလြယ္ကူေစဖို႔ကလြဲရင္ အလြဲသံုးစား မလုပ္မိတဲ့ ပစၥည္းေလးပါ။ ဂ်ီေတာ့ကို ဖြင့္ထားေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလဆို စကားတစ္လံုးေတာင္ မေျပာျဖစ္တာေတြလည္း ရွိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ားမွာေတာ့လည္း ဂ်ီေတာ့ေပၚမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္သြားတာရွိတယ္။ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းလား.. အင္း အတန္ အသင့္ေတာ့မ်ားပါတယ္။ မ်ားလြန္းလို႔ selection ေတြပဲေရြးၿပီး အေကာင့္တစ္ခုထဲ သပ္သပ္ထည့္ထားရတယ္။ မဟုတ္ရင္ ေတာင္ေျပာ ေျမာက္ေျပာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္အခ်ိန္ကုန္တယ္။ အဲဒါကို ဘာမွန္းမသိဘူး တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေလေတြမ်ား " ဟဲ့ နင္ဘယ္သူနဲ႔ က်ဴေနတာလဲ.. ဘာလုပ္ေနလဲ…. ပ်င္းလိုက္တာဟာ.. အာလူးဖုတ္ရေအာင္" ဘာေတြ ဘာေတြ မွန္းကို မသိဘူး။ ကၽြန္မအေနနဲ႔ အလာပ သလာပ လည္းေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက်ေတာ့လည္း အလိုက္ကို မသိဘူး ေျပာခ်င္တာေတြ စြတ္ကို ေျပာေတာ့တာ။ ကၽြန္မက အလုပ္ကလည္း ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။ တစ္ခါ တစ္ေလ တစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာေနရင္း အလုပ္ေၾကာင့္ ဟိုထသြား ဒီထသြားနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာေရ့ွ မရွိတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္တတ္တယ္.. ဟာ… ဘာမွန္းကို မသိဘူး.. မာနႀကီးတယ္တို႔၊ စကားမေျပာခ်င္ဘူးလားတို႔၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဘာထင္ေနလဲ တို႔.. လာလာေျပာၾကတာက ရွိေသးတယ္။ "ဟဲ့ ေသေနၿပီလား" ဆိုတာမ်ိဳးကလည္း ပါေသးတယ္။ နားလည္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိတယ္။ နားမလည္တဲ့ သူေတြလည္းရွိတယ္။ အလုပ္မ်ားေနလို႔ပါဟယ္ ေျပာျပန္ေတာ့လည္း… ငါတို႔ကို မေျပာခ်င္လုိ႔ မဟုတ္လား ဘာ ညာ ေျပာၾကေသးတယ္။ စတာေနာက္တာကို နားလည္တယ္။ ကိုယ္ေတာင္ တစ္ခါ တစ္ခါ အလုပ္အင္မတန္မ်ားတဲ့ လူေတြကို ေလွ်ာက္ရစ္ေနတာ မ်ိဳးေတြရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါ တစ္ေလက်ေတာ့လည္း ဘာမွန္းကို မသိပါဘူး။ ရွင္းျပဖို႔ ခက္တယ္။ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာေတြကို အရမ္းမခင္ရင္ မေျပာျပတတ္ဘူး။ တစ္ခါ တစ္ေလ ဂ်ီေတာ့ေပၚမွာလည္း ဘာေတြမွန္းကို မသိဘူး.. ရႈပ္တယ္။

 

 

မိန္းကေလးေတြက အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ေယာက်ၤားေလးေတြထက္ ပိုခံစားတတ္ၾကသလား.. ပိုၿပီးရူးမိုက္တတ္ၾကသလား။ ဒါကို ကၽြန္မ ေသခ်ာမသိဘူး.. ေသခ်ာလည္း မေျပာတတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မေတြ႔ဖူးတဲ့ မိန္းမ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ တစ္အားကို ခ်စ္တတ္တဲ့ သူေတြပဲ။ သူတို႔ေကာင္ေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ၀ုန္းဒိုင္းေတြက်ဲ၊ အေျဖတစ္ခုကို မရ ရေအာင္ရွာ၊ သူတို႔ကို မခ်စ္ေတာ့မွာကို စိုးရိမ္ေနၾကရနဲ႔ ဗ်ာမ်ားေနၾကတာကို ေတြ႔မိခဲ့ဖူးရဲ႕။ ေကာင္ေလးေတြက်ေတာ့ မိန္းကေလးေတြကို ပစိပစ မ်ားတယ္လို႔ ထင္တတ္ၾကတယ္။ တစ္ကယ္က သူတို႔ေတြ နားလည္မႈ လြဲေနတာ.. မိန္းကေလးေတြက စိုးရိမ္မႈေတြ အားႀကီးတတ္လို႔၊ ဂရုစိုက္မႈ၊ ဦးစားေပးမႈကို လိုခ်င္တတ္ၾကလို႔ အဲလိုေတြ ျဖစ္ေနၾကရတာ။ ေကာင္ေလးေတြ၊ (ေယာက်ၤားေတြေပါ့) ကၽြန္မတို႔ မိန္းကေလးေတြကို နားလည္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္လိုအပ္တယ္။ အဲ.. သူတို႔ေတြ စိတ္ညစ္ၾကမွာစိုးလို႔ ဘာမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို က်ျပန္ေတာ့လည္း မခံစားတတ္တဲ့ သူေတြလို႔ ထင္တတ္ၾကျပန္တယ္။ အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ အသက္ အရြယ္တိုင္း မွားတတ္ၾကတာပါပဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ လူႏွစ္ေယာက္ခ်စ္ၾကတာဟာ ခ်စ္ေနရံုနဲ႔ ၿပီးတဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ နားလည္မႈနဲ႔ ယံုၾကည္မႈဆိုတာ အရမ္းကို လိုအပ္တယ္။ ဘာမွ ေသြးမေတာ္ သားမစပ္ပဲ ခ်စ္ၾကတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ႏွစ္ေယာက္ဟာ နားလည္မႈေတြ၊ အျပန္မလွန္ ေလးစားမႈေတြ၊ ယံုၾကည္မႈေတြ ရွိမွသာ ေရ့ွခရီးက ေျဖာင့္ျဖဴးမွာေပါ့ရွင္။ ခုတစ္ေလာ Men are from Mars, Women are from Venus ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကေလးကို ဖတ္မိေနတယ္။ အခ်ိန္ရရင္ ကၽြန္မဘေလာဂ့္မွာ တင္ေပးခ်င္ေသးတယ္။

 

 

ဘာရယ္ ညာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး.. လတ္ေလာမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေလးေတြ၊ ျဖစ္ေနတာေလးေတြကို ခ်ေရးၾကည့္တာ။ လာဖတ္ၾကတာကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင့္။

Memorable May Myo!

ရတနာပံုပြဲၿပီးေတာ့ ေနာက္ေန႔ကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေမၿမိဳ႕တက္ျဖစ္တယ္။ ေမၿမိဳ႕က မေျပာင္းလဲဘဲ လွဆဲပါပဲ။ 2005 ခုႏွစ္ေလာက္က ေရာက္ဖူးခဲ့တဲ့ ေမၿမိဳ႕မွာ ခုခ်ိန္မွာလည္း ဘာမွကို မေျပာင္းလဲေသးပါဘူး။ကၽြန္မတုိ႕သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အမ်ိဳးသားကန္ေတာ္ႀကီး ဥယ်ဥ္က ပန္းပြဲေတာ္ ၿပီးခါစ အခ်ိန္မို႔ အလွဆင္ပန္းေတြ၊ သဘာ၀ ပန္းေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို လွေနပါတယ္။ အခ်ိန္ကလည္း သိပ္မရေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေတြ ကန္ေတာ္ႀကီးရယ္၊ မဟာအံထူးကံသာ ဘုရားႀကီးရယ္၊ ပြဲေကာက္ ေရတံခြန္ရယ္ကိုပဲ နည္းနည္းပါးပါးလည္ၿပီး ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေစ်း၀ယ္တာေတာင္ အခ်န္ 15 မိနစ္ပဲေပးလိုက္ ဖုတ္ပူမီးတိုက္ ၀ယ္ခဲ့ရတယ္။ အေဖအတြက္ရယ္၊ အဘြားအတြက္ရယ္၊ ညီမေလးအတြက္ရယ္၊ အေဒၚအတြက္ရယ္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ အတြက္ရယ္။ ကိုယ့္အတြက္ေတာင္ ဘာမွ မရလိုက္ဘူး.... စိတ္နာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ညေနရန္ကုန္ျပန္ဖို႔ ကားအခ်ိန္မမီမွာ စိုးလို႔ ေစာေစာပဲ ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ေမၿမိဳ႕ဟာ သဘာ၀ အလွတာရားေတြနဲ႔ မေျပာင္းမလဲ လွေနတုန္းပါပဲရွင္။

မဟာအံ့ထူးကံသာ ဘုရားႀကီး



ကန္ေတာ္ႀကီးထဲမွာ



လွတယ္ေနာ္.. အေနာက္က ရႈခင္းေလ...



အေနာက္က ၀က္၀ံရုပ္က ပန္းေတြနဲ႔ လုပ္ထားတာေလ။ ေတာ္ေတာ္မိုက္တယ္



အေနာက္က Air Bagan ေလယဥ္ႀကီးကိုလဲ ပန္းေတြနဲ႔ လုပ္ထားတာပဲ

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ပံုေတြ ဒီေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ဟို ေမာင္ေလး DJ Wine ဆီက ပံုေတြထပ္ေရာက္လာမွ ေရတံခြန္က ပံုေတြ တင္ေပးအံုးမယ္။ ဘေလာဂ့္ေရာက္လာ မိတ္သဟာေတြကို အျမင္နဲ႔ ႏွိပ္စက္ရတာေပါ့ရွင္။

Memorable May Myo!

ရတနာပံုပြဲၿပီးေတာ့ ေနာက္ေန႔ကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေမၿမိဳ႕တက္ျဖစ္တယ္။ ေမၿမိဳ႕က မေျပာင္းလဲဘဲ လွဆဲပါပဲ။ 2005 ခုႏွစ္ေလာက္က ေရာက္ဖူးခဲ့တဲ့ ေမၿမိဳ႕မွာ ခုခ်ိန္မွာလည္း ဘာမွကို မေျပာင္းလဲေသးပါဘူး။ကၽြန္မတုိ႕သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အမ်ိဳးသားကန္ေတာ္ႀကီး ဥယ်ဥ္က ပန္းပြဲေတာ္ ၿပီးခါစ အခ်ိန္မို႔ အလွဆင္ပန္းေတြ၊ သဘာ၀ ပန္းေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို လွေနပါတယ္။ အခ်ိန္ကလည္း သိပ္မရေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေတြ ကန္ေတာ္ႀကီးရယ္၊ မဟာအံထူးကံသာ ဘုရားႀကီးရယ္၊ ပြဲေကာက္ ေရတံခြန္ရယ္ကိုပဲ နည္းနည္းပါးပါးလည္ၿပီး ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေစ်း၀ယ္တာေတာင္ အခ်န္ 15 မိနစ္ပဲေပးလိုက္ ဖုတ္ပူမီးတိုက္ ၀ယ္ခဲ့ရတယ္။ အေဖအတြက္ရယ္၊ အဘြားအတြက္ရယ္၊ ညီမေလးအတြက္ရယ္၊ အေဒၚအတြက္ရယ္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ အတြက္ရယ္။ ကိုယ့္အတြက္ေတာင္ ဘာမွ မရလိုက္ဘူး.... စိတ္နာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ညေနရန္ကုန္ျပန္ဖို႔ ကားအခ်ိန္မမီမွာ စိုးလို႔ ေစာေစာပဲ ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ေမၿမိဳ႕ဟာ သဘာ၀ အလွတာရားေတြနဲ႔ မေျပာင္းမလဲ လွေနတုန္းပါပဲရွင္။

မဟာအံ့ထူးကံသာ ဘုရားႀကီး



ကန္ေတာ္ႀကီးထဲမွာ



လွတယ္ေနာ္.. အေနာက္က ရႈခင္းေလ...



အေနာက္က ၀က္၀ံရုပ္က ပန္းေတြနဲ႔ လုပ္ထားတာေလ။ ေတာ္ေတာ္မိုက္တယ္



အေနာက္က Air Bagan ေလယဥ္ႀကီးကိုလဲ ပန္းေတြနဲ႔ လုပ္ထားတာပဲ

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ပံုေတြ ဒီေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ဟို ေမာင္ေလး DJ Wine ဆီက ပံုေတြထပ္ေရာက္လာမွ ေရတံခြန္က ပံုေတြ တင္ေပးအံုးမယ္။ ဘေလာဂ့္ေရာက္လာ မိတ္သဟာေတြကို အျမင္နဲ႔ ႏွိပ္စက္ရတာေပါ့ရွင္။

Yatanarpon Teleport

Blog ေပၚမွာ ေၾကျငာထားတဲ့အတိုင္းပါပဲ.. ကၽြန္မအခု ရတနာပံု တယ္လီပို႔ ဆိုတာကိုေရာက္ေနပါတယ္။ မႏၱေလး-ျပင္ဦးလြင္ လမ္းေပၚမွာ ရွိတဲ့ ျပင္စာဆိုတဲ့ ရြာကေလးမွာ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ဆိုက္ဘာစီတီး (ေခၚ) အေဆာက္အဦးတစ္ခုပါ။ အင္တာနက္ရလို႔ ဆိုက္ဘာစီတီးလို႔ ေခၚတာေနမွာေပါ့ေနာ္။ အဲဒီေနရာမွာ ဒီဇင္ဘာလ 12 ရက္ေန႔ကေန 16 ရက္ေန႔ထိ The 7th Myanmar ICT Week ကို က်င္းပေနပါတယ္။ ကၽြန္မ ႀကိဳတင္ေရးသားထားသလိုပဲ ေဖ်ာ္ေျဖေရး အစီအစဥ္ေတြ၊ Seminar ေတြ၊ CEO Interview ေတြနဲ႔ စည္စည္ကားကားကို က်င္းပေနတာပါ။ စည္စည္ကားကားဆိုတာက မႏွစ္ကထက္စာရင္ လူနည္းနည္းပိုလာတာကို ဆိုလိုတာပါ။ မႏွစ္တုန္းကေတာ့ စစခ်င္းလုပ္တဲ့ ႏွစ္လည္းျဖစ္တယ္၊ သြားလာေရးကလည္း ခက္ခဲတယ္၊ အိုင္တီပစၥည္းေတြ၊ အိုင္တီ Knowledge ေတြလည္း ဒီႏွစ္ေလာက္ ေခတ္မစားေသးေတာ့ လူေတြ အလာက်ဲၾကတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီေတာ့ အိုင္စီတီ ရက္သတၱပတ္ က်င္းပေနတယ္ေပါ့ေလ။

ကၽြန္မလည္း အဲကို ကုမၸဏီနဲ႔ပါသြားေတာ့့ ေရာက္သြားတာေပါ့.. (လာမွေတာ့ ေရာက္မွာေပါ့ေနာ္)။ ကၽြန္မတစ္ခု ေတြးမိတာက ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီလုိေနရာမွာ အင္မတန္မွ တန္ဘိုးႀကီးလွတဲ့ အေဆာက္အဦးႀကီးကိုေဆာက္ၿပီး ဆိုက္ဘာစီးတီး လုပ္ခ်င္ေနရသလဲဆိုတာပါပဲ။ ကၽြန္မ ဥာဏ္မမီေတာ့ မစဥ္းစားတတ္ဘူးေပါ့ေနာ္။ တည္ေဆာက္ထားသူမ်ားကေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရွိခ်င္ ရွိမွာေပါ့ရွင္။ သြားလာေရးကလည္း ခက္ခဲပါတယ္။ မႏၱေလးကေန ျပင္ဦးလြင္ကို သြားတဲ့လိုင္းကားေတြကို စီးသြားရပါတယ္။ လိုင္းကားခကေတာ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေထာင္က်ပ္ ေပးရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးက လႊတ္ေပးတဲ့ ဖယ္ရီကို စီးၿပီးသြားရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အစားအေသာက္ အဆင္မေျပပါဘူး။ ေစ်းႀကီးတဲ့အျပင္ အစားအစာလည္း ရွားပါတယ္။ အရသာရွိရွိလည္း မစားရဘူးေပါ့ရွင္။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကိုေတာင္ 800 ေလာက္ေပးေသာက္ရတယ္ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတြးၾကည့္ၾကေပါ့ေနာ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီအေဆာက္အဦးႀကီးကို တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ပြဲလုပ္ဖို႔အတြက္ပဲ ေဆာက္ထားတာဆိုရင္ေတာ့ မနိပ္ပါဘူး။ ေနာက္အနာဂတ္ကိုေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ရမွာေပါ့ေလ။ အဲဒီမွာ အင္တာနက္ သံုးရတာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ Wireless ေကာ၊ ၀ိုင္ယာႀကိဳးနဲ႔ေကာ ျမန္ပါတယ္။ သင္တန္းေတြသာ ဖြင့္မယ္ဆိုရင္ ရွယ္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေတာင္ေပၚႀကီးကို တစ္ကူတစ္က ဘယ္သူက လာတက္မွာလဲေနာ္။

ဒီႏွစ္လာေရာက္ျပသၾကတဲ့ Software, Hardware, Telecom ကုမၸဏီမ်ားေတာ့ မႏွစ္ကထက္စာရင္ ေရာင္းေကာင္းၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္ရွင္။ ေရာင္းအေကာင္းဆံုးကေတာ့ Hand Set ေတြပါပဲ။ FEC 10 တန္၊ 20 တန္ sim card ေတြကို၀ယ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းဖုန္းေျပာႏိုင္ဖို႔ Hand Set တန္း၀ယ္ၾကတာဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေရာင္းေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီကတ္ေတြလည္း ခဏသာ ဟန္ေရးျပလို႔ရမယ္ အၿမဲတမ္းသာ သံုးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဖုန္းနံပါတ္လည္း ခဏ ခဏ ေျပာင္းရ၊ ပိုက္ဆဲလည္း ခဏ ခဏ ကုန္ရနဲ႔ အဆင္မေျပပါဘူးရွင္။ ကၽြန္မက မ၀ယ္ပါဘူး.. ဘယ္.. ခ်စ္သူကို ဖုန္းနံပါတ္ ခဏ ခဏ မွတ္ခိုင္းလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲရွင့္။ FEC 10 တန္ကတ္ကေတာ့ Expiry 2 ပတ္ျဖစ္ၿပီး ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပာမယ္ဆိုရင္ အ၀င္ သံုးနာရီၾကာၾကာ ေျပာရမွာျဖစ္ၿပီး၊ ကိုယ္ကေခၚဆိုရင္ေတာ့ နာရီ၀က္ေလာက္ပဲ ေျပာတာနဲ႔ သက္တမ္းကုန္သြားမွာပါ။ တစ္ျခား laptop ေတြလည္း အေရာင္းမဆိုးဘူးလို႔ သိရပါတယ္ရွင္။

ရတနာပံုမွာ ခ်မ္းမယ္ထင္ၿပီး ၀တ္ဖို႔အေႏြးထည္ေတြ ထည့္လာလိုက္တာ အိတ္ေလးတာပဲ အဖတ္တင္ပါတယ္။ မခ်မ္းတဲ့ အျပင္ အလုပ္မ်ားၿပီး လူမ်ားေတာ့ ပူလို႔ေတာင္ ေနပါေသးတယ္။ ပဲ မမ်ားခဲ့ရဘူးေပါ့ရွင္။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ ရတနာပံုဆိုက္ဘာစီးတီးဆိုၿပီး ေသခ်ာလုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ လူသူအေရာက္အေပါက္နည္းတဲ့ လြင္တီးေခါင္ျပင္မွာ ဒါႀကီးကို တည္ေဆာက္ထားတာဟာ ႏွေျမာစရာေတာ့ ျဖစ္လို႔ေနသားလားရွင္။

Yatanarpon Teleport

Blog ေပၚမွာ ေၾကျငာထားတဲ့အတိုင္းပါပဲ.. ကၽြန္မအခု ရတနာပံု တယ္လီပို႔ ဆိုတာကိုေရာက္ေနပါတယ္။ မႏၱေလး-ျပင္ဦးလြင္ လမ္းေပၚမွာ ရွိတဲ့ ျပင္စာဆိုတဲ့ ရြာကေလးမွာ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ဆိုက္ဘာစီတီး (ေခၚ) အေဆာက္အဦးတစ္ခုပါ။ အင္တာနက္ရလို႔ ဆိုက္ဘာစီတီးလို႔ ေခၚတာေနမွာေပါ့ေနာ္။ အဲဒီေနရာမွာ ဒီဇင္ဘာလ 12 ရက္ေန႔ကေန 16 ရက္ေန႔ထိ The 7th Myanmar ICT Week ကို က်င္းပေနပါတယ္။ ကၽြန္မ ႀကိဳတင္ေရးသားထားသလိုပဲ ေဖ်ာ္ေျဖေရး အစီအစဥ္ေတြ၊ Seminar ေတြ၊ CEO Interview ေတြနဲ႔ စည္စည္ကားကားကို က်င္းပေနတာပါ။ စည္စည္ကားကားဆိုတာက မႏွစ္ကထက္စာရင္ လူနည္းနည္းပိုလာတာကို ဆိုလိုတာပါ။ မႏွစ္တုန္းကေတာ့ စစခ်င္းလုပ္တဲ့ ႏွစ္လည္းျဖစ္တယ္၊ သြားလာေရးကလည္း ခက္ခဲတယ္၊ အိုင္တီပစၥည္းေတြ၊ အိုင္တီ Knowledge ေတြလည္း ဒီႏွစ္ေလာက္ ေခတ္မစားေသးေတာ့ လူေတြ အလာက်ဲၾကတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီေတာ့ အိုင္စီတီ ရက္သတၱပတ္ က်င္းပေနတယ္ေပါ့ေလ။

ကၽြန္မလည္း အဲကို ကုမၸဏီနဲ႔ပါသြားေတာ့့ ေရာက္သြားတာေပါ့.. (လာမွေတာ့ ေရာက္မွာေပါ့ေနာ္)။ ကၽြန္မတစ္ခု ေတြးမိတာက ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီလုိေနရာမွာ အင္မတန္မွ တန္ဘိုးႀကီးလွတဲ့ အေဆာက္အဦးႀကီးကိုေဆာက္ၿပီး ဆိုက္ဘာစီးတီး လုပ္ခ်င္ေနရသလဲဆိုတာပါပဲ။ ကၽြန္မ ဥာဏ္မမီေတာ့ မစဥ္းစားတတ္ဘူးေပါ့ေနာ္။ တည္ေဆာက္ထားသူမ်ားကေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရွိခ်င္ ရွိမွာေပါ့ရွင္။ သြားလာေရးကလည္း ခက္ခဲပါတယ္။ မႏၱေလးကေန ျပင္ဦးလြင္ကို သြားတဲ့လိုင္းကားေတြကို စီးသြားရပါတယ္။ လိုင္းကားခကေတာ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေထာင္က်ပ္ ေပးရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးက လႊတ္ေပးတဲ့ ဖယ္ရီကို စီးၿပီးသြားရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အစားအေသာက္ အဆင္မေျပပါဘူး။ ေစ်းႀကီးတဲ့အျပင္ အစားအစာလည္း ရွားပါတယ္။ အရသာရွိရွိလည္း မစားရဘူးေပါ့ရွင္။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကိုေတာင္ 800 ေလာက္ေပးေသာက္ရတယ္ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတြးၾကည့္ၾကေပါ့ေနာ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီအေဆာက္အဦးႀကီးကို တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ပြဲလုပ္ဖို႔အတြက္ပဲ ေဆာက္ထားတာဆိုရင္ေတာ့ မနိပ္ပါဘူး။ ေနာက္အနာဂတ္ကိုေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ရမွာေပါ့ေလ။ အဲဒီမွာ အင္တာနက္ သံုးရတာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ Wireless ေကာ၊ ၀ိုင္ယာႀကိဳးနဲ႔ေကာ ျမန္ပါတယ္။ သင္တန္းေတြသာ ဖြင့္မယ္ဆိုရင္ ရွယ္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေတာင္ေပၚႀကီးကို တစ္ကူတစ္က ဘယ္သူက လာတက္မွာလဲေနာ္။

ဒီႏွစ္လာေရာက္ျပသၾကတဲ့ Software, Hardware, Telecom ကုမၸဏီမ်ားေတာ့ မႏွစ္ကထက္စာရင္ ေရာင္းေကာင္းၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္ရွင္။ ေရာင္းအေကာင္းဆံုးကေတာ့ Hand Set ေတြပါပဲ။ FEC 10 တန္၊ 20 တန္ sim card ေတြကို၀ယ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းဖုန္းေျပာႏိုင္ဖို႔ Hand Set တန္း၀ယ္ၾကတာဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေရာင္းေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီကတ္ေတြလည္း ခဏသာ ဟန္ေရးျပလို႔ရမယ္ အၿမဲတမ္းသာ သံုးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဖုန္းနံပါတ္လည္း ခဏ ခဏ ေျပာင္းရ၊ ပိုက္ဆဲလည္း ခဏ ခဏ ကုန္ရနဲ႔ အဆင္မေျပပါဘူးရွင္။ ကၽြန္မက မ၀ယ္ပါဘူး.. ဘယ္.. ခ်စ္သူကို ဖုန္းနံပါတ္ ခဏ ခဏ မွတ္ခိုင္းလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲရွင့္။ FEC 10 တန္ကတ္ကေတာ့ Expiry 2 ပတ္ျဖစ္ၿပီး ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပာမယ္ဆိုရင္ အ၀င္ သံုးနာရီၾကာၾကာ ေျပာရမွာျဖစ္ၿပီး၊ ကိုယ္ကေခၚဆိုရင္ေတာ့ နာရီ၀က္ေလာက္ပဲ ေျပာတာနဲ႔ သက္တမ္းကုန္သြားမွာပါ။ တစ္ျခား laptop ေတြလည္း အေရာင္းမဆိုးဘူးလို႔ သိရပါတယ္ရွင္။

ရတနာပံုမွာ ခ်မ္းမယ္ထင္ၿပီး ၀တ္ဖို႔အေႏြးထည္ေတြ ထည့္လာလိုက္တာ အိတ္ေလးတာပဲ အဖတ္တင္ပါတယ္။ မခ်မ္းတဲ့ အျပင္ အလုပ္မ်ားၿပီး လူမ်ားေတာ့ ပူလို႔ေတာင္ ေနပါေသးတယ္။ ပဲ မမ်ားခဲ့ရဘူးေပါ့ရွင္။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ ရတနာပံုဆိုက္ဘာစီးတီးဆိုၿပီး ေသခ်ာလုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ လူသူအေရာက္အေပါက္နည္းတဲ့ လြင္တီးေခါင္ျပင္မွာ ဒါႀကီးကို တည္ေဆာက္ထားတာဟာ ႏွေျမာစရာေတာ့ ျဖစ္လို႔ေနသားလားရွင္။

ICT Week at Yatanar Teleport

ရတာနာပံု တယ္လီပို႔မွာ ဒီဇင္ဘာ 12 ရက္ေန႔ကေန 16 ရက္ေန႔ထိ အိုင္စီတီ ရက္သတၱပတ္ကို စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္စြာ က်င္းပေပးေနပါၿပီ။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီအစဥ္မ်ား၊ ေနာက္ဆံုးေပၚ နည္းပညာမ်ားကို ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရွိတဲ့ အိုင္တီကုမၸဏီေပါင္းမ်ားစြာက လာေရာက္ျပသ ေရာင္းခ်ေပးေနၾကပါတယ္ရွင္။ ကၽြန္မကေတာ့ ဒီဘေလာဂ့္မွာ ဒါေတြကို ေရးေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ကုမၸဏီကေန လုပ္ထားၿပီး ေန႔တိုင္း update လုပ္ေနမယ့္ Myanmar ICT Week Website မွာ ျပပြဲသတင္းကို လာေရာက္ၾကည့္ရႈၾကဖို႔ ျပည္တြင္း ျပည္ပမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အသိေပးအပ္ပါတယ္ရွင္။

ICT Week at Yatanar Teleport

ရတာနာပံု တယ္လီပို႔မွာ ဒီဇင္ဘာ 12 ရက္ေန႔ကေန 16 ရက္ေန႔ထိ အိုင္စီတီ ရက္သတၱပတ္ကို စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္စြာ က်င္းပေပးေနပါၿပီ။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီအစဥ္မ်ား၊ ေနာက္ဆံုးေပၚ နည္းပညာမ်ားကို ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရွိတဲ့ အိုင္တီကုမၸဏီေပါင္းမ်ားစြာက လာေရာက္ျပသ ေရာင္းခ်ေပးေနၾကပါတယ္ရွင္။ ကၽြန္မကေတာ့ ဒီဘေလာဂ့္မွာ ဒါေတြကို ေရးေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ကုမၸဏီကေန လုပ္ထားၿပီး ေန႔တိုင္း update လုပ္ေနမယ့္ Myanmar ICT Week Website မွာ ျပပြဲသတင္းကို လာေရာက္ၾကည့္ရႈၾကဖို႔ ျပည္တြင္း ျပည္ပမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အသိေပးအပ္ပါတယ္ရွင္။

အမုန္းကိစၥ ဒႆမမ်ား.....

ဘေလာဂ့္ေရာက္မဆိုက္ (ခရီးေရာက္မဆိုက္လို ေျပာၾကည့္တာ). ကိုရန္ေအာင္က တက္ဂ္လုပ္လိုက္ျပန္ပါၿပီ။ ေအာ္သြားေသးတယ္ အားေအာင္ လုပ္ၿပီး ေရးေနာ္တဲ့..။ တနလၤာေန႔ကို ျပင္ဦးလြင္က ရတနာပံု ပြဲကိုသြားရေတာ့မွာ.. 18 ရက္ေန႔မွ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္မွာဆိုေတာ့ ဒီၾကားထဲ.. အားေအာင္လုပ္ၿပီး ေရးလိုက္ပါတယ္ ကိုရန္ေအာင္ေရ..။

ကၽြန္မစာေမးပြဲခြင့္ မသြားခင္ကတည္းက အမုန္းဆံုး 10 ခ်က္ကို ဘေလာဂ့္ဂါေတြ တဂ္ေနၾက ေရးေနၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မအလွည့္ကေတာ့ ခုမွေရာက္တာေပါ့ေလ။ ကၽြန္မလည္း သူမ်ားေတြ ဘာေရးထားသလဲဆိုတာ ဖတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ သြားဖတ္ၾကည့္ပါေသးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက်ေတာ့လည္း မုန္းတာကို ေရးသလိုလိုနဲ႔ ကိုယ့္ဂုဏ္ကိုယ္ ေဖာ္ေနၾကသလိုပဲ (ကၽြန္မထင္တာေနာ္.. အတည္မေျပာဘူး)။ ကဲ.. ကၽြန္မေရာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဘယ္လိုအခ်က္ေတြကို မုန္းမိပါလိမ့္လို႔ ေသခ်ာျပန္ေတြးရေသးတယ္။ အျပစ္ရွာရတာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ခက္သားလားရွင္။ ကဲ လာပါၿပီ.. မုန္းဖို႔အေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း....

1. တစ္ခါတစ္ေလ ဘာကိုဘ၀င္မက်ျဖစ္လို႔ ျဖစ္ေနမွန္း မသိတဲ့ စိတ္ကိုမုန္းတယ္။ (တစ္ကယ္ေျပာတာ ဘာျဖစ္ေနမွန္းကို မသိဘူး တစ္ခါတစ္ခါ။ လူေတြကို ေဒါသေတြေလွ်ာက္ထြက္၊ စိတ္ေတြတို၊ အလိုလိုေနရင္း သူမ်ားေတြကို လုိက္အျပစ္ရွာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကိုဆိုးတဲ့ ပင့္ဂိုလ္းပါရွင္။
2. စိတ္အခန္႔မသင့္ရင္ မသင့္သလို ပက္ခနဲ ျပန္ျပန္ေျပာတတ္တာကိုလည္း မုန္းမိတယ္။ အျပင္မွာေကာ၊ ဂ်ီေတာ့ေပၚမွာေကာ အဲလိုပဲ။ အလုပ္ထဲမွာ စိတ္မၾကည္ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ လာစၾကတဲ့သူေတြနဲ႔မ်ား တိုးလို႔ကေတာ့ ဘုကို ျပန္ျပန္ေတာတာ.. ဒါနဲ႔ ပင့္ဂိုလ္းက စြာတယ္ျဖစ္သြားေရာ။ တစ္ကယ္က မစြာရပါရွင္။ အရမ္းသေဘာေကာင္းတာ မယံုရင္ ေတြ႔ဖူး ေပါင္းဖူးတဲ့သူေတြကို ေမးၾကည့္။
   
3. တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္ကိစၥကလြဲရင္ ဘယ္သူ႔ကိစၥမွ အေရးမႀကီးဘူးလို႔ ထင္ေနတတ္တာလည္း မေကာင္းတဲ့ အက်င့္ပဲ။ ဒါကိုလည္း ေဖ်ာက္ရမယ္။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ခဲပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ျဖစ္ခဲတယ္ ဒါမ်ိဳးက။ ကၽြန္မက လူေတြကို ကူညီတတ္ပါတယ္ရွင့္။
4. နဂိုအားငယ္တတ္တဲ့စိတ္နဲ႔၊ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို စိုးရိမ္တတ္တဲ့ အျဖစ္ကို မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းနဲ႔ ဟန္ေဆာင္ဖုံးကြယ္တတ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း မုန္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေရႊထက္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္အေၾကာတင္းၿပီး ႀကီးက်ယ္တဲ့ မိန္းမလို႔ အေျပာခံရတာေလ .. ဟား ဟား လို႔ေတာင္ ရီလိုက္ခ်င္ေသးတယ္။
5. ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ လြန္ကဲေနတတ္တာကိုလည္း မုန္းတာပဲ။ ဘယ္ကိစၥမဆို ငါ လုပ္ရင္ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့စိတ္က လူကိုေတာ္ေတာ္ေလးကို ပင္ပန္းေစတယ္။
6. အလုပ္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ေသေသသပ္သပ္နဲ႔ ၿပီးေအာင္ မလုပ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ၿပီးသြားတယ္.. အစဖြာတယ္။ ဒါကိုလည္း တစ္ျဖည္းျဖည္းေတာ့ ျပင္ေနပါတယ္။ ခုေတာင္ နည္းနည္းတိုးတက္လာၿပီ :)
   
7. တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြကို ေတာ္ေတာ္ခံစားတတ္တာကို မုန္းတယ္။ ေနမေကာင္းေတြ ဘာေတြ ျဖစ္တဲ့အထိကို ပက္ပက္စက္စက္ ခံစားတတ္တာ။ ထိ ခိုက္ ရွ လြယ္သူရယ္ပါ... (ေအာင္ ျမတ္ ေလး လို႔ေတာ့ မေအာ္လိုက္ၾကပါနဲ႔)။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥမ်ားကိုက်ေတာ့လည္း အသဲႏွလံုး မရွိသလိုပဲ တုပ္တုပ္မွကို မလႈပ္တာ။ စိတ္က မမွန္ဘူးေလ..။
   
8. တစ္ခါတစ္ခါ လုပ္ရမယ္၊ လုပ္မွျဖစ္မယ္ဆိုတာကို သိေနရက္နဲ႔ မလုပ္ပဲ ေပေနတာ။ ပင့္ဂိုလ္းလည္း မိန္းကေလးေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ေပတဲ့ အထဲမွာ ပါတာေနာ္။ မယံုမရွိနဲ႔ :)..
9. လူေတြကို ယံုလြယ္တတ္တဲ့ အက်င့္၊ သနားတတ္တဲ့ အက်င့္ကလည္း မေကာင္းဘူးရွင္။ အသနားလြန္လို႔ တစ္ေခါက္ ပက္ပက္စက္စက္ ခံလိုက္ရဖူးတယ္။ ေနာက္ဆို လူေတြကို ၾကည့္ေပါင္းရေတာ့မယ္။
10. ကိုယ့္ကိစၥထက္ သူမ်ားကိစၥကို ဦးစားေပးတတ္တဲ့ အက်င့္ကိုလည္း မုန္းမိတယ္။ နံပါတ္ 3 မွာေတာ့ သူမ်ားကိစၥေတြကို အေရးမႀကီးဘူးလို႔ ထင္ေနတတ္တယ္လို႔ ေရးခဲ့ေသးတယ္။ ကၽြန္မက အက်င့္ႏွစ္မ်ိဳးေလ..ပံုမွန္အတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ကုိယ့္ကိစၥကို ေဘးဖယ္ၿပီး သူမ်ား ကိစၥကို ေတာ္ေတာ္လိုက္လုပ္ေပးတတ္တာ။ ပံုမွန္အတိုင္း မဟုတ္ရင္ေတာ့ လွည့္ကိုမၾကည့္တတ္ဘူးေပါ့.. ဟား ဟား။

ကဲ ျဖစ္ညွစ္ေရးလိုက္တာ 10 ခ်က္ေတာ့ ျပည့္သြားပါၿပီ။ ကုိယ့္အျပစ္ကိုယ္ရွာရတာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ခက္တာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္ခ်င္းစာလို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မတဂ္ ေတာ့ပါဘူးရွင္။

အမုန္းကိစၥ ဒႆမမ်ား.....

ဘေလာဂ့္ေရာက္မဆိုက္ (ခရီးေရာက္မဆိုက္လို ေျပာၾကည့္တာ). ကိုရန္ေအာင္က တက္ဂ္လုပ္လိုက္ျပန္ပါၿပီ။ ေအာ္သြားေသးတယ္ အားေအာင္ လုပ္ၿပီး ေရးေနာ္တဲ့..။ တနလၤာေန႔ကို ျပင္ဦးလြင္က ရတနာပံု ပြဲကိုသြားရေတာ့မွာ.. 18 ရက္ေန႔မွ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္မွာဆိုေတာ့ ဒီၾကားထဲ.. အားေအာင္လုပ္ၿပီး ေရးလိုက္ပါတယ္ ကိုရန္ေအာင္ေရ..။

ကၽြန္မစာေမးပြဲခြင့္ မသြားခင္ကတည္းက အမုန္းဆံုး 10 ခ်က္ကို ဘေလာဂ့္ဂါေတြ တဂ္ေနၾက ေရးေနၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မအလွည့္ကေတာ့ ခုမွေရာက္တာေပါ့ေလ။ ကၽြန္မလည္း သူမ်ားေတြ ဘာေရးထားသလဲဆိုတာ ဖတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ သြားဖတ္ၾကည့္ပါေသးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက်ေတာ့လည္း မုန္းတာကို ေရးသလိုလိုနဲ႔ ကိုယ့္ဂုဏ္ကိုယ္ ေဖာ္ေနၾကသလိုပဲ (ကၽြန္မထင္တာေနာ္.. အတည္မေျပာဘူး)။ ကဲ.. ကၽြန္မေရာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဘယ္လိုအခ်က္ေတြကို မုန္းမိပါလိမ့္လို႔ ေသခ်ာျပန္ေတြးရေသးတယ္။ အျပစ္ရွာရတာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ခက္သားလားရွင္။ ကဲ လာပါၿပီ.. မုန္းဖို႔အေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း....

1. တစ္ခါတစ္ေလ ဘာကိုဘ၀င္မက်ျဖစ္လို႔ ျဖစ္ေနမွန္း မသိတဲ့ စိတ္ကိုမုန္းတယ္။ (တစ္ကယ္ေျပာတာ ဘာျဖစ္ေနမွန္းကို မသိဘူး တစ္ခါတစ္ခါ။ လူေတြကို ေဒါသေတြေလွ်ာက္ထြက္၊ စိတ္ေတြတို၊ အလိုလိုေနရင္း သူမ်ားေတြကို လုိက္အျပစ္ရွာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကိုဆိုးတဲ့ ပင့္ဂိုလ္းပါရွင္။
2. စိတ္အခန္႔မသင့္ရင္ မသင့္သလို ပက္ခနဲ ျပန္ျပန္ေျပာတတ္တာကိုလည္း မုန္းမိတယ္။ အျပင္မွာေကာ၊ ဂ်ီေတာ့ေပၚမွာေကာ အဲလိုပဲ။ အလုပ္ထဲမွာ စိတ္မၾကည္ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ လာစၾကတဲ့သူေတြနဲ႔မ်ား တိုးလို႔ကေတာ့ ဘုကို ျပန္ျပန္ေတာတာ.. ဒါနဲ႔ ပင့္ဂိုလ္းက စြာတယ္ျဖစ္သြားေရာ။ တစ္ကယ္က မစြာရပါရွင္။ အရမ္းသေဘာေကာင္းတာ မယံုရင္ ေတြ႔ဖူး ေပါင္းဖူးတဲ့သူေတြကို ေမးၾကည့္။
   
3. တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္ကိစၥကလြဲရင္ ဘယ္သူ႔ကိစၥမွ အေရးမႀကီးဘူးလို႔ ထင္ေနတတ္တာလည္း မေကာင္းတဲ့ အက်င့္ပဲ။ ဒါကိုလည္း ေဖ်ာက္ရမယ္။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ခဲပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ျဖစ္ခဲတယ္ ဒါမ်ိဳးက။ ကၽြန္မက လူေတြကို ကူညီတတ္ပါတယ္ရွင့္။
4. နဂိုအားငယ္တတ္တဲ့စိတ္နဲ႔၊ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို စိုးရိမ္တတ္တဲ့ အျဖစ္ကို မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းနဲ႔ ဟန္ေဆာင္ဖုံးကြယ္တတ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း မုန္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေရႊထက္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္အေၾကာတင္းၿပီး ႀကီးက်ယ္တဲ့ မိန္းမလို႔ အေျပာခံရတာေလ .. ဟား ဟား လို႔ေတာင္ ရီလိုက္ခ်င္ေသးတယ္။
5. ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ လြန္ကဲေနတတ္တာကိုလည္း မုန္းတာပဲ။ ဘယ္ကိစၥမဆို ငါ လုပ္ရင္ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့စိတ္က လူကိုေတာ္ေတာ္ေလးကို ပင္ပန္းေစတယ္။
6. အလုပ္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ေသေသသပ္သပ္နဲ႔ ၿပီးေအာင္ မလုပ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ၿပီးသြားတယ္.. အစဖြာတယ္။ ဒါကိုလည္း တစ္ျဖည္းျဖည္းေတာ့ ျပင္ေနပါတယ္။ ခုေတာင္ နည္းနည္းတိုးတက္လာၿပီ :)
   
7. တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြကို ေတာ္ေတာ္ခံစားတတ္တာကို မုန္းတယ္။ ေနမေကာင္းေတြ ဘာေတြ ျဖစ္တဲ့အထိကို ပက္ပက္စက္စက္ ခံစားတတ္တာ။ ထိ ခိုက္ ရွ လြယ္သူရယ္ပါ... (ေအာင္ ျမတ္ ေလး လို႔ေတာ့ မေအာ္လိုက္ၾကပါနဲ႔)။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥမ်ားကိုက်ေတာ့လည္း အသဲႏွလံုး မရွိသလိုပဲ တုပ္တုပ္မွကို မလႈပ္တာ။ စိတ္က မမွန္ဘူးေလ..။
   
8. တစ္ခါတစ္ခါ လုပ္ရမယ္၊ လုပ္မွျဖစ္မယ္ဆိုတာကို သိေနရက္နဲ႔ မလုပ္ပဲ ေပေနတာ။ ပင့္ဂိုလ္းလည္း မိန္းကေလးေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ေပတဲ့ အထဲမွာ ပါတာေနာ္။ မယံုမရွိနဲ႔ :)..
9. လူေတြကို ယံုလြယ္တတ္တဲ့ အက်င့္၊ သနားတတ္တဲ့ အက်င့္ကလည္း မေကာင္းဘူးရွင္။ အသနားလြန္လို႔ တစ္ေခါက္ ပက္ပက္စက္စက္ ခံလိုက္ရဖူးတယ္။ ေနာက္ဆို လူေတြကို ၾကည့္ေပါင္းရေတာ့မယ္။
10. ကိုယ့္ကိစၥထက္ သူမ်ားကိစၥကို ဦးစားေပးတတ္တဲ့ အက်င့္ကိုလည္း မုန္းမိတယ္။ နံပါတ္ 3 မွာေတာ့ သူမ်ားကိစၥေတြကို အေရးမႀကီးဘူးလို႔ ထင္ေနတတ္တယ္လို႔ ေရးခဲ့ေသးတယ္။ ကၽြန္မက အက်င့္ႏွစ္မ်ိဳးေလ..ပံုမွန္အတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ကုိယ့္ကိစၥကို ေဘးဖယ္ၿပီး သူမ်ား ကိစၥကို ေတာ္ေတာ္လိုက္လုပ္ေပးတတ္တာ။ ပံုမွန္အတိုင္း မဟုတ္ရင္ေတာ့ လွည့္ကိုမၾကည့္တတ္ဘူးေပါ့.. ဟား ဟား။

ကဲ ျဖစ္ညွစ္ေရးလိုက္တာ 10 ခ်က္ေတာ့ ျပည့္သြားပါၿပီ။ ကုိယ့္အျပစ္ကိုယ္ရွာရတာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ခက္တာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္ခ်င္းစာလို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မတဂ္ ေတာ့ပါဘူးရွင္။

Exam is Finished!

စာေမးပြဲလည္း ၿပီးသြားပါၿပီး။ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတာ့ သိပ္မထားပါဘူး။ ေအာင္ရင္ေအာင္ မေအာင္ရင္က် ဒါဟာသခၤါရ ဆိုတဲ့သေဘာတရားကို ႏွလံုးမူၿပီး ေျဖႏိုင္ခဲ့ပါတယ္ (တရားနဲ႔)။ ပထမ တစ္ျဖတ္ေတာ့ ၿပီးသြားပါၿပီ။ ဒုတိယ စာေမးပြဲအေနနဲ႔ ဂြၽန္လမွာတစ္ခါ ထပ္ၿပီး ေျဖရပါအံုးမယ္။ လက္ရွိေျဖထားတာေတြ ေအာင္ခဲ့ရင္ေတာ့ HRM နဲ႔ International Business Case Study ႏွစ္ဘာသာပဲ ေျဖရေတာ့မွာေပါ့။ ကံမေကာင္းရင္ေတာ့ ဒီျပင္ဘယ္ႏွစ္ဘာသာကို ထပ္ေျဖရမလဲ မသိဘူးရွင့္။ ကိုယ့္ Result ကိုေတာ့ကိုယ္ ႀကိဳသိေနသလိုပဲ။ ခုကတည္းက စာေမးပြဲေၾကးသြင္းဖို႔ ေဒၚလာေတြ ၀ယ္ထားရေတာ့မယ္။

တစ္ကယ္ေတာ့ ကြၽန္မ အလုပ္ကို ဦးစားေပးလြန္းတာပါ။ ခုေတာ့ သေဘာေပါက္သြားၿပီ။ ျပင္ဦးလြင္က ျပန္လာရင္ ဆက္ေျဖရအံုးမယ့္ ႏွစ္ဘာသာကို ေသခ်ာဖိလုပ္ေတာ့မယ္။ မဟုတ္ရင္ နီးမွကပ္လုပ္တာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာပဲ။ ရင္တစ္လွပ္လွပ္ကလည္း ျဖစ္ေသးတယ္။ စိုးရိမ္စိတ္ေတြလည္း မ်ားရေသးတယ္။ မေကာင္းဘူး လံုး၀ မေကာင္းဘူး။ ငါရပါတယ္ဆိုၿပီး ကုိယ့္ဟာကိုယ္ အထင္ႀကီးေနခဲ့မိတာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ စာေမးပြဲဆိုတာလည္း နတ္ေတာ့ႀကီးသား။ ေမးခ်င္တာေတြပဲ ေလွ်ာက္ေမးတယ္။ ဒီေတာ့ ကြၽန္မလည္း ေျဖခ်င္တာေတြကို ေလွ်ာက္ေျဖခဲ့တယ္.. ေအးေရာ။

ေျပာရအံုးမယ္ စာက်က္ဖို႔ ခြင့္စယူတဲ့ ႏို၀င္ဘာ 26 ရက္ေန႔ကတည္းက ျပတ္လိုက္တဲ့ မီး.. ခုထိကို ပံုမွန္မလာေသးဘူး။ တစ္ရက္ကိုမွ 3 နာရီေလာက္ေတာင္ ျပည့္ေအာင္ မလာဘူးထင္တယ္။ လာေတာ့လည္း အိပ္တဲ့အခ်ိန္ ည 12 နာရီ 1 နာရီ။ ကြၽန္မမွာေလ ဖေယာင္းတိုင္ေလးထြန္းၿပီး စာက်က္ရတာေပါ့။ မီးနဲ႔ က်က္ခ်င္လို႔ ဆိုၿပီး မီးလာတတ္တဲ့ ညဘက္ 1 နာရီ 2 နာရီေလာက္ကို ထက်က္။ ကြၽန္မ စထက်က္တဲ့ေန႔က်ေတာ့ မီးက မလာျပန္။ ေန႔ဘက္ေတြ အေသလာလုိ႔။ ဒီေတာ့လည္း ကဲ မီးေရ မင္းသေဘာကြ ဆိုၿပီး ဖေယာင္းတိုင္ကို ျပန္အားကိုးရတယ္။ တစ္ကယ္ စာေမးပြဲ တစ္တြင္းလံုး လွ်ပ္စစ္မီးနဲ႔ စာက်က္ခဲ့ရတာ ေတာ္ေတာ္ရွားတယ္။ စိတ္နာတယ္ ဟြန္း။ အမွတ္တရ အေနနဲ႔ ရန္ကုန္မွာေနၿပီး ဖေယာင္းတိုင္မီးေလးနဲ႔ စာက်က္ရတဲ့ အျဖစ္ကို မွတ္တမ္းတင္ထားလိုက္ေသးတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ နယ္မွာ ဖေယာင္းတိုင္နဲ႔ပဲ က်က္ခဲ့တာပါပဲ။ ခုမွ ဘ၀င္ျမင့္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အမွတ္တရပါဆိုေနာ္..

Exam is Finished!

စာေမးပြဲလည္း ၿပီးသြားပါၿပီး။ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတာ့ သိပ္မထားပါဘူး။ ေအာင္ရင္ေအာင္ မေအာင္ရင္က် ဒါဟာသခၤါရ ဆိုတဲ့သေဘာတရားကို ႏွလံုးမူၿပီး ေျဖႏိုင္ခဲ့ပါတယ္ (တရားနဲ႔)။ ပထမ တစ္ျဖတ္ေတာ့ ၿပီးသြားပါၿပီ။ ဒုတိယ စာေမးပြဲအေနနဲ႔ ဂြၽန္လမွာတစ္ခါ ထပ္ၿပီး ေျဖရပါအံုးမယ္။ လက္ရွိေျဖထားတာေတြ ေအာင္ခဲ့ရင္ေတာ့ HRM နဲ႔ International Business Case Study ႏွစ္ဘာသာပဲ ေျဖရေတာ့မွာေပါ့။ ကံမေကာင္းရင္ေတာ့ ဒီျပင္ဘယ္ႏွစ္ဘာသာကို ထပ္ေျဖရမလဲ မသိဘူးရွင့္။ ကိုယ့္ Result ကိုေတာ့ကိုယ္ ႀကိဳသိေနသလိုပဲ။ ခုကတည္းက စာေမးပြဲေၾကးသြင္းဖို႔ ေဒၚလာေတြ ၀ယ္ထားရေတာ့မယ္။

တစ္ကယ္ေတာ့ ကြၽန္မ အလုပ္ကို ဦးစားေပးလြန္းတာပါ။ ခုေတာ့ သေဘာေပါက္သြားၿပီ။ ျပင္ဦးလြင္က ျပန္လာရင္ ဆက္ေျဖရအံုးမယ့္ ႏွစ္ဘာသာကို ေသခ်ာဖိလုပ္ေတာ့မယ္။ မဟုတ္ရင္ နီးမွကပ္လုပ္တာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာပဲ။ ရင္တစ္လွပ္လွပ္ကလည္း ျဖစ္ေသးတယ္။ စိုးရိမ္စိတ္ေတြလည္း မ်ားရေသးတယ္။ မေကာင္းဘူး လံုး၀ မေကာင္းဘူး။ ငါရပါတယ္ဆိုၿပီး ကုိယ့္ဟာကိုယ္ အထင္ႀကီးေနခဲ့မိတာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ စာေမးပြဲဆိုတာလည္း နတ္ေတာ့ႀကီးသား။ ေမးခ်င္တာေတြပဲ ေလွ်ာက္ေမးတယ္။ ဒီေတာ့ ကြၽန္မလည္း ေျဖခ်င္တာေတြကို ေလွ်ာက္ေျဖခဲ့တယ္.. ေအးေရာ။

ေျပာရအံုးမယ္ စာက်က္ဖို႔ ခြင့္စယူတဲ့ ႏို၀င္ဘာ 26 ရက္ေန႔ကတည္းက ျပတ္လိုက္တဲ့ မီး.. ခုထိကို ပံုမွန္မလာေသးဘူး။ တစ္ရက္ကိုမွ 3 နာရီေလာက္ေတာင္ ျပည့္ေအာင္ မလာဘူးထင္တယ္။ လာေတာ့လည္း အိပ္တဲ့အခ်ိန္ ည 12 နာရီ 1 နာရီ။ ကြၽန္မမွာေလ ဖေယာင္းတိုင္ေလးထြန္းၿပီး စာက်က္ရတာေပါ့။ မီးနဲ႔ က်က္ခ်င္လို႔ ဆိုၿပီး မီးလာတတ္တဲ့ ညဘက္ 1 နာရီ 2 နာရီေလာက္ကို ထက်က္။ ကြၽန္မ စထက်က္တဲ့ေန႔က်ေတာ့ မီးက မလာျပန္။ ေန႔ဘက္ေတြ အေသလာလုိ႔။ ဒီေတာ့လည္း ကဲ မီးေရ မင္းသေဘာကြ ဆိုၿပီး ဖေယာင္းတိုင္ကို ျပန္အားကိုးရတယ္။ တစ္ကယ္ စာေမးပြဲ တစ္တြင္းလံုး လွ်ပ္စစ္မီးနဲ႔ စာက်က္ခဲ့ရတာ ေတာ္ေတာ္ရွားတယ္။ စိတ္နာတယ္ ဟြန္း။ အမွတ္တရ အေနနဲ႔ ရန္ကုန္မွာေနၿပီး ဖေယာင္းတိုင္မီးေလးနဲ႔ စာက်က္ရတဲ့ အျဖစ္ကို မွတ္တမ္းတင္ထားလိုက္ေသးတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ နယ္မွာ ဖေယာင္းတိုင္နဲ႔ပဲ က်က္ခဲ့တာပါပဲ။ ခုမွ ဘ၀င္ျမင့္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အမွတ္တရပါဆိုေနာ္..