Online Love!

"ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္.. ဒါပဲေနာ္ ကိုကို ငါးခါျပည့္ေအာင္ ေျပာၿပီးၿပီ.. သိပ္ဆိုးတာပဲ.. ဟြန္း"

အသံစာစာနဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့ မိန္းကေလးကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အရြယ္ေလာက္ပဲ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ Head Phone ကေန ေသေသခ်ာခ်ာကို စကားေျပာေနေတာ့တာပါပဲ။ သူ႔ကြန္ပ်ဴတာ Screen ေပၚမွာလည္း ဂ်ီေတာ့ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာကို ဖြင့္ထားလို႔။ လက္ကလည္း လႈပ္၊ ပါးစပ္ကလည္းလႈပ္နဲ႔၊ ေကာင္မေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာလည္း အၿပံဳးေတြ ေဝလို႔။ အံမယ္ လက္ကေလးေတာင္ ခ်ိဳးၿပီး ေရတြက္ေနလိုက္ေသးတယ္ ငါးခါျပည့္ေအာင္ေလ။ ေဘးနားက လူေတြလည္း သူ႔ကို ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္နဲ႔ေပါ့။ မမေလးကေတာ့ သူ႔ ဖီလ္းနဲ႔သူ အပီကို စကားေျပာေနေတာ့တာပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး ဆက္ေျပာလိုက္ေသးတယ္…

ကိုကိုေနာ္ အြန္လိုင္းေပၚမွ ေလွ်ာက္က်ဴမေနနဲ႔.. ဒီက ကိုကို႔ကိုပဲ ခ်စ္တာ.. မေတြ႔ဖူးေပမယ့္ ခ်စ္ၿပီးသားပဲ ဟင္း ဟင္း"

ေခတ္ကာလ သားသမီးေတြမ်ား ခက္ပါတယ္။ ကၽြန္မက အိမ္ေအာက္ထပ္က ဆိုက္ဘာ ကေဖးမွာ အင္တာနက္ လာလာသံုးေလ့ရွိေတာ့ အြန္လိုင္းအခ်စ္ဇတ္လမ္းေတြကို မရိုးႏိုင္ေအာင္ ႀကံဳရတယ္ရွင့္။ အြန္လိုင္းဇတ္လမ္း သီးသန္႔ေတြလည္းပါတယ္၊ အေဝးေရာက္ ခ်စ္သူေတြရဲ႕ အခ်စ္ဇတ္လမ္းေတြလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ေနာ္။ အင္တာနက္ထဲမွာ ခ်ိန္းေတြ႕ၾက၊ စကားေျပာၾကတာဟာလည္း Global ေခတ္ႀကီးမွာ ပိုမ်ားသထက္ကို မ်ားလာၿပီ။ အြန္လိုင္း အခ်စ္ဇတ္လမ္းေတြလည္း ေပါသထက္ကို ေပါလာၿပီ။ တစ္ခ်ိဳ႕မ်ားဆို လက္ထပ္ကုန္ၾကၿပီ။ ဟိုတစ္ေလာတုန္းက အိမ္မွာ အတူေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆီကို စံုတြဲတစ္တြဲ လာလည္တယ္။ ကၽြန္မလည္း ကိုယ္နဲ႔သိတာမဟုတ္ေတာ့ စကား၀င္မေျပာမိပါဘူး။ အဲဒီအတြဲလည္း ျပန္သြားေရာ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာျပတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က အြန္လိုင္းကေန ေတြ႔ၾကတာေလ.. သိပ္ခ်စ္ၾကတာတဲ့။ ခု လက္ထပ္ၿပီးသြားၾကၿပီတဲ့။ ကၽြန္မကလည္း စပ္စပ္စုစု ေမးမိပါေသးတယ္.. ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ခ်စ္ခဲ့ၾကတာလဲဆိုေတာ့.. တစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ရွိၿပီတဲ့။ အျပင္မွာ ေတြ႔ဖူးတာကေတာ့ ႏွစ္ႀကိမ္တည္းရယ္။ ေကာင္မေလးက ျပည္က၊ ေကာင္ေလးက ရန္ကုန္က။ ပထမ တစ္ႀကိမ္မွာ ေကာင္ေလးက ျပည္ကို လိုက္သြားတယ္။ ဒုတိယ တစ္ႀကိမ္မွာ ေကာင္မေလးက ရန္ကုန္ကုိ လာေတြ႔တုန္း တစ္ခါတည္းကို ေခ်ာင္းသာကို ခိုးေျပးေတာ့တာပဲတဲ့။ မိုက္တယ္ကြာ….. ဂလိုဘယ္ေခတ္မွာ ျမန္လိုက္ၾကပံုမ်ား။ ႏွစ္ခါတည္း ေတြ႔ၿပီး ခိုးရာလိုက္ၾကရတယ္လို႔။ အခုအဆင္ေျပလား ေမးေတာ့ ေျပသမွ သိပ္ကိုေျပၾကပါတယ္တဲ့။

ဟိုတစ္ေလာတုန္းကလည္း အေဒၚတစ္ေယာက္ မဂၤလာေဆာင္ သြားမယ္ဆိုလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ အမေလး ထက္ထက္ရယ္ ေျပာရအံုးမယ္.. အဲႏွစ္ေယာက္က နင္တို႔ အင္တာနက္ကေန ေတြ႔တာတဲ့ေတာ္ တဲ့။ ထက္ တို႔ အင္တာနက္ မဟုတ္ပါဘူး အန္တီရယ္ လူတိုင္းသံုးေနတာကို လို႔ ေျပာေတာ့. မဟုတ္ပါဘူး ညည္းတို႔ သံုး သံုး ေနတာ ေတြ႔လို႔ ေျပာတာပါေအ.. ေကာင္ေလးက စင္ကာပူက၊ ေကာင္မေလးက အေမရီးကားက၊ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ႀကိဳက္လာၾကၿပီး အခု ျမန္မာျပည္မွာ မဂၤလာျပန္လာေဆာင္တာတဲ့။ သူတို႔ေတြ တစ္ပတ္ေလာက္ေတာ့ ေနၾကလိမ့္မယ္.. ၿပီးေတာ့ ေယာက်ၤားကလည္း စလံုးကိုျပန္၊ မိန္းမကလည္း အေမရီးကားကို ျပန္မယ္လို႔ ေျပာတယ္ တဲ့။ နင္တို႔ေခတ္မွပဲ ၾကားဖူးေတာ့တယ္.. က်ဴပ္တို႔တုန္းကေတာ့ အေရြးမွားမွာစိုးလို႔ စဥ္းစားလိုက္ရတာတဲ့။ အန္တီ့ကိုေတာင္ ေျပာလိုက္ေသးတယ္ 21 ရာစုေလ အန္တီရယ္လို႔။

အဲလိုပါပဲ ဟိုတစ္ေလာတုန္းကလည္း ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ စစ္ဗိုလ္နဲ႔ မဂၤလာေဆာင္တယ္။ အြန္လိုင္းမွာ ေတြ႔တာတဲ့။ ဆိုက္ဘာကေဖးေတြမွာလည္း VZO နဲ႔ ရုပ္ၾကည့္ၿပီး ေျပာၾကတဲ့ အတြဲေတြ၊ Gtalk နဲ႔ စကားေျပာေနၾကတဲ့ အတြဲေတြ၊ စာရိုက္ၿပီး က်ဴၾကတဲ့ အတြဲေတြ စံုေအာင္ကို ေတြ႔ရေတာ့တာပါပဲ။ ကၽြန္မ သံုးေနတဲ့ ဆိုင္မွာဆို အမႀကီးတစ္ေယာက္ ေန႔တိုင္း သူ႔ရည္းစားနဲ႔ စကားလာေျပာတာ။ ေန႔တိုင္းကို ႏွစ္နာရီေလာက္ ၾကာေအာင္ ေျပာတာေနာ္။ ကၽြန္မ ေန႔တိုင္း ဆိုက္ဘာကေဖး မသြားေပမယ့္ ၀ရံတာကေနၾကည့္လိုက္ရင္ သူ ဆိုင္ထဲ ၀င္၀င္သြားတာကို ေတြ႔ရတာေပါ့။

Digital ေခတ္ႀကီး တိုးတက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ အင္တာနက္ေတြ ေပါေပါသီသီ သံုးလာၾကတဲ့ အခိုက္မွာ၊ လူေတြရဲ႕အခ်ိန္ေတြ ရွားပါးလာၾကတဲ့ ဒီေန႔လိုေခတ္မ်ိဳးမွာ အြန္လိုင္းေပၚမွာ အခ်စ္ရွာၾကတာဟာလည္း အရင္တုန္းကလို မထူးဆန္းေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕ရွင္။ တစ္ကယ္ခ်စ္ၾကတဲ့ ခ်စ္သူေတြရွိမယ္၊ မျမင္ကြယ္ရာမွာ၊ အြန္လိုင္းမွာဆိုၿပီး ရည္းစားေတြ မႈိလိုေပါက္ေအာင္ ထားၾကတဲ့ အေျပာင္ အပ်က္ေတြလည္းရွိမယ္။ ဘာပဲ ေျပာေျပာေပါ့ေလ.. အြန္လိုင္းအခ်စ္ဆုိတာ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ မ်ားသထက္ကို မ်ားလာေနၾကပါၿပီ ဆိုတာ သိလိုက္ရတာေပါ့။

Fun with Pedicure

ကိုယ့္ေျခေထာက္ေလးေတြကို အလွဆင္ဖူးၾကပါသလား။ ေျခသည္း၊ လက္သည္းေလးေတြမွာ nail art ေလးေတြနဲ႔ ပံုေဖာ္ဖူးၾကပါသလား။ လုပ္ၾကည့္ဖူးတဲ့ သူတိုင္းသိပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းလြန္းလွပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ပဲ လုပ္လုပ္၊ ဆိုင္မွာပဲ လုပ္လုပ္ ဒီပညာဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အႏုစိတ္တဲ့အျပင္ စိတ္လည္းရွည္ရလို႔ ပညာသားလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို ပါပါတယ္ရွင္။ 2007 ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းေလာက္ကတည္းက ေခတ္စားလာတဲ့ လက္သည္း ေျခသည္းအလွဆင္တဲ့ ဖက္ရွင္ဟာ ခုခ်ိန္မွာဆိုရင္လည္း မိန္းကေလးတိုင္းလိုလို စြဲလမ္းႏွစ္သက္ၾကတဲ့ ဖက္ရွင္တစ္ခုျဖစ္သလို၊ အလွျပင္ဆိုင္ေတြအတြက္လည္း ၀င္ေငြမ်ားမ်ားတိုးပြားေစတဲ့ စီးပြားေရး နည္းေကာင္းေလး တစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ အခုေျပာခ်င္တာကေတာ့ လက္သည္းကိုအလွဆင္တဲ့ Manicure လုပ္ျခင္းထက္၊ ေျခသည္းကို အလွဆင္တဲ့ ေျခေထာက္က်န္းမာေစတဲ့ pedicure လုပ္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

Pedicure ဆိုတာဘာလဲ……

Pedicure ဆိုတာ ေျခေထာက္ေလးေတြ အျမင္လွေစဖို႔ အလွဆင္တဲ့ နည္းပညာတစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ၊ ေျခသည္းေလးေတြကို အလွဆင္ျခင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ Pedicure ဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ လက္တင္ေ၀ါဟာရ ႏွစ္ခုကို ေပါင္းစပ္ျဖစ္ေပၚလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ Pes ဆိုတာကေတာ့ ေျခေထာက္လို႔ အဓိပၸာယ္ရၿပီး၊ cura ဆိုတာကေတာ့ ဂရုစိုက္ျခင္း၊ ကုသျခင္းလို႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ pedi နဲ႔ cura ႏွစ္လံုးေပါင္းၿပီး Pedicure လို႔ ျဖစ္လာရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ ေျခသည္းေလးေတြကို ဂရုစိုက္ျခင္းပဲေပါ့။

Pedicure လုပ္ျခင္းဟာ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကို ဘက္တီးရီးယား ပိုးမႊားေတြ ၀င္ေရာက္ျခင္းမွလည္း ကာကြယ္ေပးၿပီး ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ၊ ေျခသည္းေတြမွာ ျဖစ္ေလ့ ျဖစ္ထရွိတဲ့ ေရာဂါမ်ိဳးကိုလည္း မျဖစ္ေစဖို႔ ကာကြယ္ေပးပါတယ္ရွင္။ ေျခေထာက္ေပၚမွာရွိေနတဲ့ ဆဲလ္အေသေတြကို ဖယ္ရွားေပးၿပီး ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကိုလည္း ႏုရြလွပေစပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္ Pedicure လုပ္ၾကတာလဲ.?

အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္းပဲ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုေရာက္လာတာနဲ႔အမွ် လူေတြဟာ ပိုၿပီး ႀကိဳးစားလာရတယ္၊ ရုန္ကန္လႈပ္ရွားလာရတယ္၊ တိုးတက္မႈေတြ ရွာလာရတယ္ေလ။ ကိုယ္စြမ္း ဥာဏ္စြမ္းေတြကို ထိထိမိမိအသံုးခ်ၿပီး တိုးတက္မႈေတြ ရွာေနၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ခႏၶာကိုယ္ကို အသံုးခ်တယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ေျခေခ်ာင္းကေလးေတြနဲ႔ လႈပ္ရွားမႈဟာ အမ်ားဆံုး ပါ၀င္ေနမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဘယ္ေနရာ သြားသြား ေျခေထာက္ကေတာ့ ေညာင္းညာေနတာပဲ မဟုတ္လားရွင္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေျခေခ်ာင္းေလးေတြကို ႏုညံ့စြာ ထိေတြ႔ဂရုစိုက္ၿပီး၊ စြမ္းအင္ေတြ ျပန္လည္ျဖည့္စြမ္းေပးဖို႔က ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို အေရးပါလွပါတယ္။ က်န္းမာ သန္စြမ္းတဲ့ ေျခေထာက္၊ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ ရွိပါမွ ကၽြန္မတို႔ေတြလည္း ယံုၾကည္မႈ အျပည့္နဲ႔ လႈပ္ရွားႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ Pedicure လုပ္တာကို Beauty Salon ေတြမွာ လုပ္ႏိုင္သလုိ အိမ္မွာလည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။

Pedicure လုပ္ျခင္းဟာ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကို အျမင္လွေစရံုသာမက အတြင္းထဲက အေၾကာေတြ၊ အဂၤါေတြကိုလည္း အားျဖည့္ေပးရာေရာက္ပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးရဲ႕ အေလးခ်ိန္န္ကို balance မွ်ေအာင္ ထမ္းထားေပးရတဲ့ ေျခေထာက္ေတြဟာ တစ္ျခားေနရာေတြထက္ ပိုေကာင္းတဲ့ ဂရုစိုက္မႈေတြ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ေတြ အားလံုး pedicure လုပ္ေပးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္ရွင္

Pedicure ဘယ္လိုလုပ္မလဲ.. ဘယ္ကေန စလုပ္မလဲ…?

စစခ်င္း ေရေႏြးေႏြးေလးအျပည့္ထည့္ထားတဲ့ ေရဇလံု တစ္ခုေတာ့ လိုပါလိမ့္မယ္။ ေျခေထာက္ကို ထည့္စိမ္ေလာက္ေအာင္ေတာ့ ႀကီးရပါမယ္။ ႏွင္းဆီအႏွစ္ေတြ ပါတဲ့ ေရပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ျခား သင္ႀကိဳက္တတ္တဲ့ အေမႊးဆီေတြပါတဲ့ ေရပဲ ျဖစ္ျဖစ္ နည္းနည္းေလာက္ ထပ္ထည့္ေပးပါ။ ဒါမွ ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ ရနံ႔ေလးနဲ႔ အရင္ဆံုး ကိုယ့္ေျခေထာက္ေလးေတြကို Relax လုပ္ေပးရာ ေရာက္မွာပါ။ ေရေႏြးေႏြးေလးမွာ စိမ္ထားေပးတဲ့ အတြက္ ေျခေထာက္မွာရွိတဲ့ အညစ္အေၾကးေတြ ဆဲလ္အေသေတြကိုလည္း တိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာဖုိ႔ ပိုမိုလြယ္သြားမွာေပါ့ရွင္။ ေျခေထာက္ေတြ ေျခဖေနာင့္ေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ကြဲအက္ေနၿပီး အသားမာ တက္ေနတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေရထဲမွာ ၾကာၾကာေလးေတာ့ စိမ္ထားဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။

ေျခေထာက္မွာ ဆိုးလက္စရွိတဲ့ ေျခသည္းနီေတြကိုလည္း ဦးစြာ ဖ်က္သင့္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ လိုအပ္တဲ့ ေျခသည္းညွပ္မႈေတြ တိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာမႈေတြ ျပဳလုပ္ေပးေပါ့။ ေနာက္ေတာ့မွ လိုအပ္တဲ့နည္းလမ္းေတြ အဆင့္ဆင့္ကို Beauty Salon က ပညာရွင္ေတြက ျပဳလုပ္ေပးပါလိမ့္မယ္။

ေျခဖေနာင့္ေတြကိုလည္း ေသခ်ာဂရုစိုက္ေပးရမယ္….

ေျခဖေနာင့္ေတြဆိုတာ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ အမာေက်ာဆံုးနဲ႔ အၾကမ္းတမ္းဆံုး အစိတ္အပိုင္းေတြထဲမွာ တစ္ခု အပါအ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကိုလည္း ပစ္မထားသင့္ဘူးေနာ္။ ခႏၶာကိုယ္ အေလးခ်ိန္ ပိုလာေလေလ ေျခဖေနာင့္ ကြဲအက္ ၾကမ္းတမ္းမႈေတြ မ်ားလာေလေလာျဖစ္မွာပါ။ သိပ္လွတဲ့ ေျခေထာက္ကေလးကို ရေစဖို႔ ဖေနာင့္ေတြကို ဂရုစိုက္ဖို႔လည္း လိုအပ္တာေပါ့ရွင္။

ဒါေတြကို ဂရုစိုက္ဖို႔အတြက္ ေျခာက္ေသြ႔တဲ့ အသားအေရမ်ိဳးေတြအတြက္ အထူးထုတ္ထားတဲ့ Scrub မ်ိဳးလိုအပ္ပါတယ္။ အဲဒီ cream ေတြကို ဖေနာင့္တိုက္တဲ့ ေက်ာက္တံုး ေသးေသးေလးေတြေပၚမွာ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ျခား ဖေနာင့္တိုက္ဖို႔ ထုတ္ထားတဲ့ အရာေတြေပၚမွာ သုတ္ၿပီး ပြတ္တိုက္ေပးရမွာပါ။ ေျခေထာက္ကိုလည္း ႏွိပ္နယ္ေပးရမွာ ျဖစ္ၿပီး Moisturizer ကိုလည္း လိမ္းေပးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ေျခေထာက္အတြက္ သီးသန္႔ထုတ္ထားတဲ့ foot cream ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ ေျခက်င္း၀တ္နားထိ လိမ္ေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ လိမ္းေပးတဲ့အခါမွာ တစ္ခါတည္း ႏွိပ္နယ္ေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။

Lipstick

ညားခါစ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ ပ်ားရည္စက္လိုပဲ ခ်ဳိျမိန္လြန္းလွတယ္။
ဒါေပမယ့္ မၾကာလိုက္ပါဘူး အဲဒီ ခ်ဳိျမိန္တဲ့ အရသာဟာ ခါးသက္သြားခဲ့ရတယ္.....

သူမဟာ အတြင္းေရးမွဴး တစ္ဦးပါ။ အလုပ္ကိစၥေၾကာင့္ မန္ေနဂ်ာနဲ႔အတူ ညစာစားပဲြေတြကို အျမဲလိုလို တက္ေရာက္ရတယ္။ တစ္ခါက အျခားကုမၸဏီတစ္ခုနဲ႔ အလုပ္ကိစၥ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ သူမက လုပ္ေနက် အတိုင္း အခ်က္အလက္ေတြကို ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း လိုက္မွတ္ေနခဲ့တယ္။

သူမေသာက္ခဲ့တဲ့ ေကာ္ဖီခြက္မွာ ႏႈတ္ခမ္းနီရာေတြ ထင္က်န္ခဲ့တာကို ျမင္ေတာ့ အားတုန္႔အားနာ ျဖစ္ျပီး ေပေနတဲ့ဖက္ကို မသိမသာ ကိုယ့္ဖက္ကို လွည့္လိုက္မိတယ္။ ဒါကို တစ္ဖက္ကုမၸဏီက အတြင္းေရးမွဴး မေလးက ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္တယ္။ ေဆြးေႏြးပဲြအျပီး သန္႔စင္ခန္းထဲမွာ အဲဒီအတြင္းေရးမွဴးမေလးနဲ႔ သူမ ထိပ္တိုက္တိုးခဲ့တယ္။

"ႏႈတ္ခမ္းနီအေရာင္က အရမ္းလွတယ္ေနာ္.... ဒါေပမယ့္ အဲဒီအေရာင္က ဖန္ခြက္ေပၚ ေပက်န္ခဲ့ေတာ့ အရုပ္ ဆိုးသြားေရာ ကြ်န္မတို႔လို
အတြင္းေရးမွဴးဆိုတာ ကုမၸဏီရဲ႔ ေရွ႔ေျပးပါ...အဲလိုေစ်းေပါတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနီကို မသံုးသင့္ဘူး" သူမမ်က္ရည္ေတြ ေ၀့တက္လာခဲ့တယ္။ လက္ထပ္ျပီးေနာက္ပိုင္း ကိုယ္ပိုင္အိမ္တစ္လံုး ပိုင္ဆိုင္ ႏိုင္ဖို႔အတြက္ "အလုပ္လုပ္ ေငြစု" ဆိုတဲ့အရာက သူတို႔ဘ၀မွာ အေရးအပါဆံုး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ သူမအတြက္ အ၀တ္အစားနဲ႔ အလွျပင္ပစၥည္းဆိုတာ အေထြေထြ ကုန္က်စရိတ္ထဲက အနည္းဆံုးအရာပါ။ အရြယ္တင္တယ္ ဆိုတာ ဂုဏ္ယူဖို႔ေကာင္းတဲ့ အရင္းအႏွီးတစ္ခုလို႔ ထင္ျပီး ေစ်းႏႈန္းေတြကို သူမ ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ အေပါဆံုး ႏႈတ္ခမ္းနီေတြကိုပဲ ၀ယ္သံုးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔လို အျဖစ္အပ်က္က သူမရင္ကို မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ခံစားခ်က္ တခ်ဳိ႔ကို ကိန္းေအာင္းေစခဲ့တယ္။

သူ႔ကို အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြ သူမ မေျပာျပခဲ့ေပမယ့္ သူနဲ႔ ေစ်း၀ယ္ထြက္တိုင္း သူမရဲ႔ စိတ္ဟာ အရင္ကနဲ႔ တူမေနဘူး ဆိုတာ
သူမကိုယ္တိုင္ခံစားမိခဲ့တယ္။ တစ္ျခားမိန္းကေလးေတြလိုပဲ ၾကြား၀ါခ်င္တဲ့ သူမရဲ႔စိတ္ကို မျပည့္စံုျခင္းက လိုက္မျဖည့္ေပးႏိုင္ခဲ့ေတာ့ ေက်ာင္းတုန္းက ေငြေၾကးေၾကာင့္ လက္ထပ္ျခင္းကို ေရြးခဲ့ၾကတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို ေတာ္တယ္လို႔ တစ္ခါတေလ သူမေတြးခဲ့မိတယ္။ အဲဒီလိုသာ သူမ ေရြးခဲ့မိရင္ ဒီေန႔လို အျဖစ္မ်ဳိး ၾကံဳရလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူးလို႔လည္း မိုက္မိုက္မဲမဲ ေတြးမိျပန္တယ္။ သူအသံုးမက်လို႔ အခုလို ျဖစ္ရတယ္ဆိုတဲ့ အဖုထစ္ေလးတစ္ခုက သူမရင္ထဲ ခို၀င္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ သ႔ူကို ဖြင့္မေျပာခဲ့ေပမယ့္ သူနဲ႔ ေျပာဖို႔အတြက္ သူမရဲ႔စကားေတြဟာ နည္းသထက္နည္းလာခဲ့တယ္။

ေျပာင္းလဲလာတဲ့ သူမရဲ႔ စိတ္ကို တစ္ေန႔မွာ သူမ အေကာင္အထည္ ေဖာ္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီေန႔က ကုန္တိုက္တစ္ခုေရွ႔ အျဖတ္ အလွျပင္ပစၥည္းေတြ ပရိုမိုးရွင္းလုပ္ေနတာနဲ႔ ၾကံဳခဲ့တယ္။ အေရာင္းစာေရးမ တစ္ေယာက္က သူမကို လွမ္းတားျပီး ျပင္သစ္ထုတ္ ႏႈတ္ခမ္းနီတစ္ေတာင့္ ထုတ္ျပျပီး သူမကို အစမ္းဆိုးေစခဲ့တယ္။ အေရာင္ကလည္း လွ၊ ၾကာရွည္ခံျပီး အျခားပစၥည္းေပၚမွာလဲ
မေပက်န္ခဲ့တတ္တဲ့ အေၾကာင္း အားပါးတရ ရွင္းျပေတာ့ သူမရဲ႔ လိုခ်င္တဲ့စိတ္ကို သူရိပ္မိသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႔ ပိုက္ဆံအိတ္ကို သူ ထုတ္လိုက္တယ္။ ေစ်းႏႈန္းေမးၾကည့္ေတာ့ ၈%ေလ်ာ့ေစ်းဆိုေပမယ့္ သူတို႔ဘယ္လိုမွ မထင္မွတ္ထားတဲ့ ေစ်းႏႈန္းပါ။ ပိုက္ဆံအိတ္ထုတ္ေနတဲ့ သူလက္ တြန္႔သြားခဲ့တယ္။ သူမကို သူတစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာ ၀မ္းနည္းမႈတစ္မ်ဳိးက သူမ ရင္ထဲကို တိုး၀င္လာခဲ့တယ္။ လူေတြၾကားထဲက သူမ ထြက္ေျပးလာခဲ့မိတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူမနဲ႔သူ ပထမဆံုးအၾကိမ္ အၾကီးအက်ယ္
စကားမ်ားၾကေတာ့တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းနီ တစ္ဗူးေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႔ ေႏြးေထြးလွပတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ လမ္းဆံုးကို ေရာက္သြားခဲ့ရတယ္။

(ခ)
ႏႈတ္ခမ္းနီေတြကို သူမပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို မပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး.........

ကြာရွင္းျပတ္စဲျပီး သိပ္မၾကာဘူး..ကုန္သည္တစ္ဦးနဲ႔ သူမလက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူမ လက္ထပ္တဲ့ေန႔က သူ႔ဆီက ပါဆယ္ဗူး တစ္ခု
လက္ခံရရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီဘူးေလးကို သူမ ေဖာက္ေတာင္မၾကည့္ဘဲ ဘီရိုရဲ႔ ေခ်ာင္တစ္ေနရာမွာ ထိုးထည့္ထားလိုက္တယ္။ သူမကို ၀မ္းနည္းေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့ သူ႔ကို သတိေတာင္ မရခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒုတိယအၾကိမ္ အိ္မ္ေထာင္ျပဳျခင္းက သူမရဲ႔ အလိုဆႏၵအားလံုးကို ျဖည့္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ အ၀တ္အစားကအစ အလွျပင္ပစၥၥည္း၊ ဖိနပ္ေတြကအဆံုး အားလံုးဟာ နာမည္ၾကီး တံဆိပ္ေတြပဲျဖစ္တယ္။ သူမလိုခ်င္တဲ့ ဘ၀နဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို ေငြေၾကးေတြနဲ႔ ခိုင္းေစခဲ့တယ္။

ခင္ပြန္းျဖစ္တဲ့ ကုန္သည္က မနက္ေစာေစာ အိမ္ကထြက္ျပီး ညနက္မွ ျပန္လာတတ္တယ္။ တစ္ခါတေလ အိမ္ျပန္မအိပ္တဲ့ ညေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္။ သူမအတြက္ သူ႔ရဲ႔ ေျဖရွင္းခ်က္ေတြက အလုပ္မ်ားတယ္၊ အလုပ္ေၾကာင့္ဆိုတဲ့ စကားေတြပဲျဖစ္တယ္။ ခင္ပြန္းရဲ႔ အကၤ်ီေပၚမွာ နီရဲေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းရာတစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္မိမွ အိမ္ျပန္ေနာက္က်တာနဲ႔ ျပန္မအိပ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္ေတြကို သူမ သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ ခင္ပြန္းကို ေမးေတာ့ စိတ္ပ်က္တဲ့ ေလသံနဲ႔ "မိန္းမဆိုတာ မိန္းမလိုေန..တျခားဘာမွ လိုက္ပတ္သက္ေနစရာ မလိုဘူး... အခုလို ေနရာမ်ဳိးမွာ နင္ေက်နပ္သင့္တယ္.. စိတ္ဆိုး စိတ္တုိဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔... ငါ့ကိုနင္ လက္ထပ္ခဲ့တာဟာ ငါ့စည္းစိမ္ေတြေၾကာင့္ပဲ မဟုတ္လား...
ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ ေနစမ္းပါ" က်ိန္းခနဲ ေဆာင့္ပိတ္သြားတဲ့ တံခါးနဲ႔အတူ ခင္ပြန္းဟာ အိမ္ကေန ထြက္သြားခဲ့ျပီး ရက္အေတာ္ၾကာ ျပန္မလာခဲ့ဘူး။ သူမ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေအာ္ရီမိတယ္... ခင္ပြန္းရဲ႔ မ်က္စိထဲမွာ သူမဟာ ကပ္ပါးေကာင္ တစ္ေကာင္ ျဖစ္ေနပါေရာ့လား...

အ၀တ္အစားေတြကို ထုတ္သိမ္းေနတုန္း ဘီရိုရဲ႔ ေခ်ာင္ထဲမွာ ထိုးသိပ္ထားတဲ့ ဗူးတစ္ခုကို သူမ ေတြ႔လိုက္ မိတယ္။ ေဖာက္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ဟိုးအရင္တုန္းက သူနဲ႔ ေစ်း၀ယ္ထြက္တုန္းက ေတြ႔ခဲ့မိတဲ့ ျပင္သစ္လုပ္ ႏႈတ္ခမ္းနီေလး...ႏႈတ္ခမ္းနီဗူးရဲ႔ ေဘးမွာ စာေလးတစ္ေစာင္.... "ႏႈတ္ခမ္းနီ တစ္ဗူးေၾကာင့္ ငါတို႔လမ္းခဲြ ရမယ္လို႔ တစ္ခါမွ မထင္ခဲ့မိဘူး... ျပန္စဥ္းစားမိတိုင္း ရင္နာလို႔ မဆံုးဘူး။ အရင္တုန္းက ထားခဲ့တဲ့ ဂတိသစၥာေတြဟာ မ်က္စိေရွ႔မွာတင္ မီးခိုအျဖစ္နဲ႔ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ၾကရျပီ။ နင့္ကို ဆံုး႐ႈံးလို႔ ရခဲ့တဲ့ ငါ့ဒဏ္ရာ ေတြဟာ ဒီေန႔အထိ အရွင္လတ္လတ္ပဲ ရွိေနေသးတယ္။ ဒါေတြကို ေျပာေနလို႔လဲ အရာမေရာက္ေတာ့ပါဘူး...
အိမ္ေထာင္သစ္နဲ႔ နင္ေပ်ာ္ႏိုင္ပါေစ...ဒီႏႈတ္ခမ္းနီေလးက နင့္အတြက္ ကံေကာင္းျခင္းေတြ သယ္လာႏိုင္ပါေစ"

ႏႈတ္ခမ္းနီကို အိတ္ထဲ ထိုးထည့္ျပီး "ျပီးဆံုးျခင္း" ဆိုတဲ့တံခါးကို ဒုတိယအၾကိမ္ သူမ ပိတ္ခဲ့ျပန္တယ္။ ေအးစက္တဲ့ အဲဒီလက္ထပ္ျခင္းမ်ဳိးက သူမအတြက္ ဘာသံေယာဇဥ္မွ က်န္မေနခဲ့ေတာ့ပါဘူး။

(ဂ)
တီဗီြအစီအစဥ္တစ္ခုမွ သူ႔ရဲ႔ အင္တာဗ်ဴးကို သူမၾကည့္လိုက္ရတယ္။ သူဟာ ျပည္တြင္း အလွကုန္ပစၥည္းေတြ ျဖန္႔တဲ့ ကုမၸဏီတစ္ခုကိုေတာင္ ပိုင္ဆိုင္ထားပါလား... သူ႔ ကုမၸဏီရဲ႔ အဓိက ျဖန္႔ကုန္ေတြဟာ ႏႈတ္ခမ္းနီပါတဲ့။ ဘာေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းနီေတြပဲ ျဖစ္ရတာလဲလို႔ အင္တာဗ်ဳးသူေတြက ေမးေတာ့ သူက စိတ္ထိခိုက္စြာနဲ႔ "ႏႈတ္ခမ္းနီ တစ္ဗူးေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္ေထာင္ေရး ဆံုး႐ံႈး သြားခဲ့ရဖူးတယ္။ အဲဒီႏႈတ္ခမ္းနီက ေစ်းအရမ္းမၾကီးေပမယ့္ သူ႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္မ၀ယ္ေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။

အဲဒီႏႈတ္ခမ္းနီဟာ သူ႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္ အေရးပါသလဲဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္မသိခဲ့ဘူး။ ေစ်းေပါတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနီကုိ သံုးခဲ့လို႔ ဖန္ခြက္ေပၚ
ေပက်န္ခဲ့တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းရာေတြဟာ သူ႔စိတ္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ထိခိုက္ေစခဲ့တယ္။ မေပတတ္တဲ့၊ မကပ္က်န္ ခဲ့တတ္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနီက သူ႔အတြက္ လိုအပ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ မသိခဲ့ဘူး။ ေနာက္မွ သူေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳမယ့္ေန႔ေရာက္မွ သူ႔သူငယ္ခ်င္းဆီက အျဖစ္မွန္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္သိခဲ့ရတယ္။ အဲဒီႏႈတ္ခမ္းနီကို ကြ်န္ေတာ္၀ယ္ေပးခဲ့ေပမယ့္ သူဟာ တစ္ျခားသူရဲ႔ ဇနီးမယား ျဖစ္သြားခဲ့ပါျပီ.. အဲဒီေန႔ကစျပီး ႏႈတ္ခမ္းနီေတြကို ျဖန္႔ဖို႔၊ ဖန္ခြက္ေပၚ မေပက်န္ခဲ့တတ္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနီေတြကို မိန္းကေလးတိုင္း ၀ယ္ႏိုင္ဖို႔ လုပ္မယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္"

တီဗီြဖန္သားျပင္ကို သူမ ေငးစိုက္ၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္ေတြက ပါးျပင္ေပၚကို အဆက္မျပတ္ စီးက်လို႔ လာခဲ့ တယ္။ သူမလက္ထဲမွာ တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနီေလး တစ္ခုကေတာ့ က်ဳိးပဲ့လို႔ ေနခဲ့ျပီေလ.....

"မွားယြင္း" ျပီးမွ "ေနာင္တ"ဆိုတဲ့အရာက အျမဲတံခါး လာေခါက္တတ္တယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း.. ေသးငယ္တဲ့ ျပႆနာတစ္ခုနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ၾကီးၾကီး မခ်မိေစဖို႔ ဒီဇာတ္လမ္းက ေျပာျပသြားခဲ့ပါတယ္။

(ရံုးတြင္းသံုး IIS Forum မွ ေ၀မွ်ခ်က္တစ္ခုကို ကူးယူပါသည္)

Digging the Oldies!

စာေရးဖို႔ အခ်ိန္မရ ျဖစ္ေနတုန္းေလးမွာ ကၽြန္မဘေလာဂ့္က ပိုစ့္အေဟာင္းေတြကို တူးဆြၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရင္တုန္းက ေရးထားတဲ့ ပိုစ့္ေကာင္းေကာင္းေလးေတြကို ျပန္ဖတ္မိတယ္ရွင္.။ တစ္ခ်ိဳ႕စာဖတ္သူေတြဆို ကၽြန္မဘောလာဂ့္မွာ အေဟာင္းေတြထိ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို လိုက္ဖတ္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွ တင္ျဖစ္တာေတြကိုပဲ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဖတ္ၾကတာပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မ ဘေလာဂ့္ကို လာဖတ္ၾကတဲ့သူေတြ အက်ိဳးရွိေအာင္ ဗဟုသုတ ရေစမယ့္ ပိုစ့္အေဟာင္း အေကာင္းေလးေတြကို ျပန္ညႊန္းခ်င္ပါတယ္ရွင္။ ဖတ္ၾကည့္ၾကဖို႔လည္း တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ ပိုစ့္ ငါး ခုေလာက္တည္းပါ။ ဒါလည္း ဆားခ်က္ျခင္း တစ္မ်ိဳးပဲေပါ့ေနာ္.

1. မိန္းမေတြ ဘာေၾကာင့္လွခ်င္ၾကတာလဲ

2. Vitamin That Prevent Acne

3. A Banana a Day, Keeps the Doctor Away

4. Tips of Thinking

5. Foundation We Used!

ပင့္ဂိုလ္း တစ္ကယ္ ဆားခ်က္ေနတာပါ။

Experience of Transferring

ဘေလာဂ့္ေရႊ႕လိုက္ေတာ့ နည္းနည္းအလုပ္မ်ားသြားတယ္။ ဒီၾကားထဲ DNS Change လုပ္တာကလည္း အနည္းဆံုး 72 နာရီၾကာမယ္လို႔ ဆိုထားေတာ့ ဒိုမိန္းကလည္း ေလာေလာဆယ္ မရေသးဘူး ျဖစ္ေနတယ္ရွင့္။ သူမ်ားေတြ Blogspot က ပိုစ့္ေတြကို Import လုပ္တုန္းကေတာ့ အယ္ရာေတြ ျပၾကတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ေအာင္မ်ိဳးဟန္ ကလည္း အကုန္ေရႊ႔လို႔ မရေသးဘူးတဲ့.. နင့္ က်ေတာ့ဘာလို႔ ရတာလဲတဲ့။ ငါက ေခ်ာလို႔ ေနမွာေပါ့ဟာ လို႔.. ဟား ဟား။ Wordpress နဲ႔က အကၽြမ္းတ၀င္ မရွိေသးေတာ့ စစခ်င္းမွာ နည္းနည္း ဒုကၡေရာက္တယ္။ မသိတာကလည္း မ်ားတယ္။ သူမ်ားကို ေမးရမွာလည္း အရမ္းအားနာတယ္။ အားလံုးက အလုပ္မ်ားေနတဲ့ သူေတြကို။ ဒါေပမယ့္လည္း ေမးရတာပါပဲရွင္။ ကိုယ္မွ မတတ္တာေလ..။ တစ္ခုရွိတာက Template အလန္းေလးေတြကို ႀကိဳက္တတ္တဲ့ ကၽြန္မ ခုေတာ့လည္း ရိုးရိုးရွင္းရွင္းႀကီးနဲ႔ ေနေနရတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘ၀င္ သိပ္မက်လွဘူး။ စီေဘာက္ဆိုတာ ကိုယ္ေတာင္ ျမင္ေနရမွ ေအာ္ခ်င္တာ.. သူမ်ားေတြေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ခုလို လင့္ေပးလိုက္ရေတာ့ ကိုယ့္စီေဘာက္ေတာင္ ကိုယ္ျပန္မၾကည့္မိေတာ့ဘူးေပါ့။ Comment ေတြ ေရးရတာေတာ့ ပိုလြယ္သြားတယ္။ Wordpress ကို Blogspot ထက္ေတာ့ ပိုႀကိဳက္ပါတယ္။ CSS ျပင္ခြင့္ မေပးတာ တစ္ခုက လြဲရင္ေပါ့။

ခုတစ္ေလာ အေျပာင္းအေရႊ႕ေၾကာင့္ရယ္၊ ရံုးမွာ ေခါင္းစားေနတာေတြ ေၾကာင့္ရယ္ ပိုစ့္အသစ္ေရးဖို႔ စိတ္မပါေသးဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒိုမိန္းကလည္း မလာေသးေတာ့ စာဖတ္သူေတြ အဆင္မေျပျဖစ္ၾကမယ္ ထင္တယ္။ အားလံုးကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေရးဖို႔ စဥ္းစားထားတာေတြေတာ့ ရွိတယ္။ အလွအပ အေၾကာင္းေတြေရာ၊ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြေကာ၊ ဗဟုသုတေလးေတြေကာ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဆက္တိုက္ တင္ျဖစ္သြားမွာပါ။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ စိတ္ကလည္း မပါတဲ့အျပင္ မေကာင္းပါျဖစ္ေနတယ္။

ကၽြန္မက ဘာလဲေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးရွင့္။ တစ္ခုခု မေကာင္းတာ ျဖစ္ခါနီးရင္ အိပ္မက္ေတြ ႀကိဳမက္တတ္တယ္၊ ရင္ထဲမွာ လွပ္လွပ္ လွပ္လွပ္ ျဖစ္တတ္တယ္၊ ေနရထိုင္ရတာ ေလးေလးပင္ပင္ေတြ ရွိေနတတ္တယ္။ အဆိုးေတြ ႀကံဳခါနီးတိုင္း ျဖစ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါ တစ္ခါ ျဖစ္တတ္တာကို ေျပာတာ။ သတိမထားမိလိုက္ရင္ ေၾသာ္ ငါျဖစ္ေနတာ အိပ္မက္ထဲက ဟာမ်ိဳးပါလား၊ ေၾသာ္ ဒါ့ေၾကာင့္ စိတ္ေတြ ေလးေနတာကိုး ဆိုၿပီး ျဖစ္သြားတတ္ေရာ။ ခုလည္း ေနရတာ မေကာင္းဘူးရွင့္။ ဘယ္လိုမွ မေကာင္းဘူး။ တစ္ခုခု ျဖစ္မွာကို ေၾကာက္တယ္။

Moving the blog!

Blogger ကို ေက်ာ္ရ ခြရတဲ့ အခက္အခဲမ်ားကို စိတ္ကုန္လာၿပီးသည့္ေနာက္၀ယ္
Wordpress သို႔ ဘေလာဂ့္ေရႊ႔ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္ရွင္။

Blogspot မွာေရးရတာ မလြယ္တာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သံေယာဇဥ္
ရွိရင္းစြဲေၾကာင့္ ပေရာက္ဆီေလး ေက်ာ္လိုက္၊ mail to blogger နဲ႔
ပိုစ့္တင္လိုက္ နဲ႔ပဲ ေရးလာခဲ့လိုက္တာ သက္တမ္းေတာင္
တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ပိုစ့္တင္ရတာ ဘယ္လိုမွ
အဆင္မေျပေတာ့ဘူးရွင့္။ Ultrasurf က ပိုစ့္တင္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ တစ္ျခား
Proxy Software ေတြလည္း အဆင္မေျပဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဘေလာဂ့္ေရႊ႕ဖို႔
စဥ္းစားလိုက္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ Free Hosting ေတြဘာေတြအေၾကာင္းကို
မေလ့လာရေသးတာနဲ႔ ရိုးရိုး wordpress.com မွာပဲ ေရးေနလိုက္ပါအံုးမယ္။
ရွိၿပီးသား domain ကိုလည္း ဒီမွာပဲ Redirect လုပ္ပါမယ္။ ဒီဘက္က blogspot
ကိုေတာ့ အရင္အတိုင္းပဲ http://cuttiepinkgold.blogspot.com လိပ္စာနဲ႔
ထားခဲ့ပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒိုမိန္းကို ျဖဳတ္ဖို႔အတြက္ setting ထဲကို ၀င္လို႔
မရေသးဘူး။ ရျပန္ေတာ့လည္း save လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေက်းဇူးရွင္ ultrasurf က
error ျပတယ္။ ႏိုင္ငံျခားက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းၿပီး
ျဖဳတ္ခိုင္းၿပီးတာနဲ႔ Wordpress က ဘေလာဂ့္ကို www.cuttiepinkgold.info
နဲ႔လာရင္ ေရာက္ေအာင္ လုပ္ပါမယ္။ အဆင္မေျပတာေလးမ်ား ရွိခဲ့ရင္ေတာ့
သည္းခံၾကေစခ်င္ပါတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕ ဘေလာဂ့္ အသစ္ လိပ္စာကေတာ့ http://pinkgold.wordpress.com ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။

ေမးသမွ်ကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ရွင္းျပေပးတဲ့ ကိုသႀကၤန္ကို ေက်းဇူးသိပ္တင္ပါတယ္။

Moving the blog!

Blogspot မွာေရးရတာ မလြယ္တာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သံေယာဇဥ္ ရွိရင္းစြဲေၾကာင့္ ပေရာက္ဆီေလး ေက်ာ္လိုက္၊ mail to blogger နဲ႔ ပိုစ့္တင္လိုက္ နဲ႔ပဲ ေရးလာခဲ့လိုက္တာ သက္တမ္းေတာင္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ပိုစ့္တင္ရတာ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပေတာ့ဘူးရွင့္။ Ultrasurf က ပိုစ့္တင္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ တစ္ျခား Proxy Software ေတြလည္း အဆင္မေျပဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဘေလာဂ့္ေရႊ႕ဖို႔ စဥ္းစားလိုက္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ Free Hosting ေတြဘာေတြအေၾကာင္းကို မေလ့လာရေသးတာနဲ႔ ရိုးရိုး wordpress.com မွာပဲ ေရးေနလိုက္ပါအံုးမယ္။ ရွိၿပီးသား domain ကိုလည္း ဒီမွာပဲ Redirect လုပ္ပါမယ္။ ဟိုဘက္က blogspot ကိုေတာ့ အရင္အတိုင္းပဲ http://cuttiepinkgold.blogspot.com လိပ္စာနဲ႔ ထားခဲ့ပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဘက္က ဒိုမိန္းကို ျဖဳတ္ဖို႔အတြက္ setting ထဲကို ၀င္လို႔ မရေသးဘူး။ ရျပန္ေတာ့လည္း save လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေက်းဇူးရွင္ ultrasurf က error ျပတယ္။ ႏိုင္ငံျခားက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းၿပီး ျဖဳတ္ခိုင္းၿပီးတာနဲ႔ ဒီဘေလာဂ့္ကို www.cuttiepinkgold.info နဲ႔လာရင္ ေရာက္ေအာင္ လုပ္ပါမယ္။ အဆင္မေျပတာေလးမ်ား ရွိခဲ့ရင္ေတာ့ သည္းခံၾကေစခ်င္ပါတယ္။

ေမးသမွ်ကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ရွင္းျပေပးတဲ့ ကိုသႀကၤန္ကို ေက်းဇူးသိပ္တင္ပါတယ္။

My Wonderful January!

ဇန္န၀ါရီလ…..

ခ်မ္းသည္၊ စိမ့္သည္၊ ေဆာင္းေႏွာင္းကာလ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေဆာင္းၾကြင္း ေဆာင္းက်န္မ်ားကို အစြမ္းကုန္ ခါခ်ေသာ အိပ္ရာထဲမယ္ ေကြးစရာ ေကာင္းလွသည့္ ရာသီလည္းျဖစ္သည္။ ေကာင္းကင္တြင္ တိမ္ကင္းစင္သည္။ ရာသီဥတု ၾကည္လင္သည္။ ၾကယ္တာရာမ်ား စံုလင္သည္။ ညိဳျပာညက္ေရာင္ ခြာညိဳပန္းပြင့္သည္။ ေရွးျမန္မာေခတ္က ျမင္းခင္းသဘင္ပြဲ က်င္းပရာလလည္း ျဖစ္သည္။ ဆယ့္ႏွစ္လရာသီ၏ အသာယာဆံုး လတစ္လထဲတြင္ တစ္လအပါအ၀င္ျဖစ္သည္။

လြန္ခဲ့ေသာ (25) ႏွစ္ခန္႔က ထိုကဲ့ေသာ သာယာေသာ၊ ခ်မ္းေအးေသာ၊ ၾကယ္ေတြစံုေသာ ဇန္န၀ါရီလ၏ ညေနခင္းတစ္ခုမွာ ကၽြန္မ လူ႔ေလာကကို စတင္ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ မိန္းမ ျပာသို၊ ေယာက်ၤား၀ါဆိုလုိ႔ အဆိုရွိတဲ့အတိုင္း ျပာသိုလမွာ ေမြးတဲ့ မကာရ ရာသီဖြား ကၽြန္မဟာ နည္းနည္းေတာ့ ထူးသလိုလို ရူးသလိုလို ရွိခဲ့သားရွင္။ ကၽြန္မ ေနာက္သလိုလို၊ အတည္လိုလိုေျပာေနက် စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္။ 19 ရက္ေန႔ဖြားေတြဟာ ထူးျခားတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ (1) ဂဏန္းသမားေတြ မို႔လို႔ေလ။ (ဆိုင္လည္း မဆိုင္ဘူး)။ ေၾသာ္ ကၽြန္မက ဇန္န၀ါရီလ (19) ရက္ေန႔မွာ ေမြးတာကိုးရွင့္… ကိုယ္ေမြးတဲ့ရက္ကိုမွ ကိုယ္မထူးျခားဘူးေျပာရင္ ဘယ္ေန႔ကို ထူးျခားတယ္လို႔ ေျပာမလဲေနာ္။ ထားပါေတာ့.. ထိုကဲ့သို႔ ဇန္န၀ါရီ (ျပာသို) လတြင္ေမြးေသာ၊ မကာရ ရာသီဖြား ၾကာသပေတးသမီး ျဖစ္ေသာ၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ နားလည္ရခက္ေသာ၊ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္ေသာ၊ အရြဲ႕တိုက္ျခင္းကို ၀ါသနာပါေသာ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ လြန္ကဲတတ္ေသာ၊ ဘေလာဂ့္တစ္ကို ပိုင္ဆိုင္ေသာ ကၽြန္မဟာ ဒီေန႔ ဇန္န၀ါရီလ 19 ရက္ေန႔မွာေတာ့ 25 ႏွစ္တင္းတင္းကို ျပည့္သြားေလၿပီ။ ကိုသင္ကာ ေျပာသလို အပ်ိဳႀကီးစာရင္း ၀င္ၿပီေပါ့ေနာ္။ ဖိုးသူေတာ္ ေျပာသလို အပ်ိဳႀကီး ဖားဖားျဖစ္ၿပီ (ဖားဖားဆိုတာ ဘာလဲေတာ့ ကၽြန္မလည္း မေျပာတတ္) မဂ်စ္တို႔ မမီတို႔ ေျခရာနင္းရေတာ့မယ္ ထင္တယ္ရွင့္္….. :P

25 ႏွစ္မွာ အလုပ္နည္းနည္းပိုမ်ား လာတာကလြဲလို႔ ဘာမွ မထူးျခားပါဘူး။ 24 နဲ႔ 25 ၾကားဘယ္လို ျဖတ္သန္းခဲ့လဲ ဆိုတာကေတာ့ ဒီပိုစ့္ကို ဖတ္ရင္လည္း သိႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မက ႏွစ္အစမွာ ေမြးတာကိုးရွင့္။ ေၾသာ………. ထူးျခားတာေတာ့ တစ္ခုရွိတယ္….ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မခ်စ္တတ္ဘူးလို႔ထင္ခဲ့တာ.. ခုမွ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ခ်စ္တတ္သြားမွန္း သိေတာ့တယ္။ (ေမးခြန္းေတြ လာမေမးနဲ႔ မေျပာဘူး)။

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတာ့ ပိုေ၀းသြားတယ္… အြန္လိုင္းမွာခ်ည္းပဲ အခ်ိန္ကုန္ျဖစ္လို႔ ထင္တယ္။ မီဒီယာမွာသာ လုပ္ေနတာ… ဂ်ာနယ္ေလး၊ မဂၢဇင္းေလးေတာင္ ေကာက္မကိုင္ျဖစ္ဘူး…. ဒါလည္း အြန္လိုင္းေၾကာင့္ပဲ။ စာေတြ လိုက္ဖတ္ေနရတာထက္စာရင္.. အရင္ကထက္ Google ကိုပိုသံုးျဖစ္လာတယ္..။ ဒါေပမယ့္ စာအုပ္ေတြေတာ့ ပိုပို၀ယ္ျဖစ္တယ္… ဖတ္ၿပီးသားေတြေကာ၊ မဖတ္ရေသးတာေတြေကာ၊ ညီမေတြကို ေပးဖတ္ခ်င္လို႔။ ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္မိတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဟုိေန႔ကလည္း ေရေ၀း ေရာက္လိုက္ေသးတာကိုး။ နာေရးတစ္ခုကို လိုက္ပို႔တာေလ။ ကၽြန္မ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေရေ၀းကို ေရာက္ဖူးတာပဲ။ အေလာင္းေတြလည္း ဆက္တိုက္ကို မီးသၿဂိဳဟ္ဖို႔ လာေနၾကတာပဲ။ ကိုယ့္အလွည့္လည္း တစ္ေန႔ေရာက္လာမွာေပါ့။

ေမြးေန႔မေရာက္ခင္ကတည္းက 3 ရက္ေလာက္ အလိုကတည္းက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ဖုန္းဆက္တယ္။ အေစာဆံုး Wish လုပ္တဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္လို႔တဲ့။ ေနာက္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က Birthday Card ပို႔တယ္.. ငါ အေစာဆံုး မဟုတ္လားတဲ့။ ေနာက္က်သြားၿပီကြယ္ လို႔။ မေန႔ကတည္းက ႀကိဳဆုေတာင္းေပးၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္။ မေန႔ကဆို အိမ္ကလူေတြ ည 12 နာရီေက်ာ္တဲ့အထိ မအိပ္ပဲေစာင့္ၿပီး Happy Birthday လုပ္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ဖိုးသူေတာ္နဲ႔ ကိုမ်က္စိက ေမြးေန႔အႀကိဳဆိုၿပီး စားေသာက္၀ိုင္းေလး လုပ္ေပးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ရီရေသးတယ္။ ဖိုးသူေတာ္က သူတို႔ေသာက္ေနက် ေျမနီကုန္းက ဆိုင္ကို သိတယ္မဟုတ္လားတဲ့။ အဲဒီကိုပဲ လာခဲ့လိုက္ေျပာေတာ့ ကၽြန္မကလည္း အိုေကဆိုၿပီး ကိုညီလင္းဆက္နဲ႔ တူတူသြားၾကတယ္။ သူကလည္း ရံုးကိုေရာက္ေနေတာ့ အေဖာ္ရသြားတာေပါ့။ ေျမနီကုန္းလည္းေရာက္ေရာ ဆိုင္ကုိ ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒီဆိုင္လားမသိဘူး ဆိုၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ၀င္ထိုင္ၾကပါေရာ။ အဲလိုနဲ႔ ကၽြန္မ Star Cola ေသာက္တယ္၊ သူက ပါ၀ါ ေသာက္ၿပီး စကားမ်ားရင္း ထိုင္ေစာင့္ၾကတာေပါ့။ အရက္ဆိုင္မွာေနာ္.. အေအးေတြ ထိုင္ေသာက္ေနၾကတာ။ အဲလိုနဲ႔ 15 မိနစ္ေလာက္ ၾကတဲ့အထိ ဘယ္သူမွ ေပၚမလာဘူး။ ညည္းကို ခ်ိန္းထားတာ ေသေကာ ေသခ်ာရဲ႕လားဟာ၊ ဆိုင္မ်ားမွားေနလား ဆိုၿပီး ေျပာေနတုန္းမွာပဲ ဖိုးသူေတာ္ကို လွမ္းေတြ႔လိုက္တယ္။ ဟာ.. ဘာလို႔ဒီမွာထိုင္ေနၾကတာတုန္း.. ထိုင္ေနက်ဆိုင္ပါဆို မသိဘူးလားတဲ့။ ထိုင္ေနက်က ဒီဆိုင္ေလး မဟုတ္ဘူးလားလို႔လည္း ေျပာေရာ ေနအံုးဆိုၿပီး ဖိုးသူေတာ္က ဟိုဘက္ခဏ ထြက္သြားလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ျပန္လာၿပီး ကိုမ်က္စိေတာင္ မွာထားႏွင့္ၿပီး ေရာက္ၿပီးေနလို႔တဲ့ ကၽြန္မတို႔ကို ျပန္လာေခၚတာ။ အဲလိုနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ရွက္ ရွက္နဲ႔ အရက္ဆိုင္မွာ အေအးေသာက္ၿပီး ဖိုးသူေတာ္ေနာက္ကို လိုက္ၾကေလသတည္းေပါ့။ ရီလိုက္ၾကတာ.. အရက္ဆိုင္မွာ အေအးမွာေသာက္တာကို။ ဆိုင္ေလး တစ္ခါပဲ မွားမိပါတယ္.. ေျပာလို႔ကို မၿပီးေတာ့ဘူး။ ကိုညီလင္းဆက္၊ ကိုမ်က္စိ၊ ဖိုးသူေတာ္၊ ေအာင္မ်ိဳးဟန္ တို႔လာၾကတယ္။ သူတို႔က ထိုင္ေသာက္.. ကၽြန္မကေတာ့ ထိုင္စားေပါ့။ ကိုေဂါက္ကလည္း ခါးနာေနတယ္၊ တိုလီကလည္း မအားဘူးတဲ့။ စိုးေဇယ်ကိုလည္း ခ်ိတ္လို႔ မရေတာ့ 5 ေယာက္ထဲနဲ႔ပဲ ပြဲစည္လိုက္ၾကတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ေမြးေန႔မေရာက္ခင္ကတည္းက ေမြးေန႔အေငြ႔ အသက္ေတြလႊမ္းၿခံဳလို႔….။ ကိုေနဘုန္းလတ္ကို သတိရတယ္။ မမီကိုလည္း လြမ္းမိတယ္။ ဘာညာကလည္း ေပၚမလာဘူး။ မႏွစ္တုန္းကဆို ဖိုးခ်မ္းတို႔၊ မ်ိဳးေက်ာ္ထြန္းတို႔လည္း ပါၾကေသးတယ္။

အစတုန္းကေတာ့ ေမြးေန႔ အမွတ္တရ အေနနဲ႔ Feeling 25 ဆိုၿပီး ေတြးမိသမွ်ေလး ခ်ေရးမလို႔ပဲ။ ေတြးမိတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားသြားေတာ့ မွတ္တမ္းတင္လို႔ မလိုက္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာရယ္ ညာရယ္ မဟုတ္တဲ့ ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ ဒီလိုဟာေလးပဲ ေရးလိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ.. ေမြးေန႔ေရာက္လာေတာ့လည္း အသက္တစ္ႏွစ္ပိုႀကီးသြားတာေပါ့။ ဘ၀အတြက္ေတာ့ ပ်င္းတာေလးကိုေလွ်ာ့ၿပီး ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားရအံုးမယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္.. ပိုက္ဆံေတြ၊ အခ်စ္ေတြ၊ အလိုရမၼက္ေတြ ဆိုတာ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ေလာက္ အေရးမႀကီးဘူး။ စိတ္ဆိုတာ ထားတတ္ရင္လည္း ခ်မ္းသာေနတာပဲ။

My Wonderful January!

ဇန္န၀ါရီလ…..

 

ခ်မ္းသည္၊ စိမ့္သည္၊ ေဆာင္းေႏွာင္းကာလ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေဆာင္းၾကြင္း ေဆာင္းက်န္မ်ားကို အစြမ္းကုန္ ခါခ်ေသာ အိပ္ရာထဲမယ္ ေကြးစရာ ေကာင္းလွသည့္ ရာသီလည္းျဖစ္သည္။ ေကာင္းကင္တြင္ တိမ္ကင္းစင္သည္။ ရာသီဥတု ၾကည္လင္သည္။ ၾကယ္တာရာမ်ား စံုလင္သည္။ ညိဳျပာညက္ေရာင္ ခြာညိဳပန္းပြင့္သည္။ ေရွးျမန္မာေခတ္က  ျမင္းခင္းသဘင္ပြဲ က်င္းပရာလလည္း ျဖစ္သည္။ ဆယ့္ႏွစ္လရာသီ၏ အသာယာဆံုး လတစ္လထဲတြင္ တစ္လအပါအ၀င္ျဖစ္သည္။

 

လြန္ခဲ့ေသာ (25) ႏွစ္ခန္႔က ထိုကဲ့ေသာ သာယာေသာ၊ ခ်မ္းေအးေသာ၊ ၾကယ္ေတြစံုေသာ ဇန္န၀ါရီလ၏ ညေနခင္းတစ္ခုမွာ ကၽြန္မ လူ႔ေလာကကို စတင္ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ မိန္းမ ျပာသို၊ ေယာက်ၤား၀ါဆိုလုိ႔ အဆိုရွိတဲ့အတိုင္း ျပာသိုလမွာ ေမြးတဲ့ မကာရ ရာသီဖြား ကၽြန္မဟာ နည္းနည္းေတာ့ ထူးသလိုလို ရူးသလိုလို ရွိခဲ့သားရွင္။ ကၽြန္မ ေနာက္သလိုလို၊ အတည္လိုလိုေျပာေနက် စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္။ 19 ရက္ေန႔ဖြားေတြဟာ ထူးျခားတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ (1) ဂဏန္းသမားေတြ မို႔လို႔ေလ။ (ဆိုင္လည္း မဆိုင္ဘူး)။ ေၾသာ္ ကၽြန္မက ဇန္န၀ါရီလ (19) ရက္ေန႔မွာ ေမြးတာကိုးရွင့္… ကိုယ္ေမြးတဲ့ရက္ကိုမွ ကိုယ္မထူးျခားဘူးေျပာရင္ ဘယ္ေန႔ကို ထူးျခားတယ္လို႔ ေျပာမလဲေနာ္။ ထားပါေတာ့.. ထိုကဲ့သို႔ ဇန္န၀ါရီ (ျပာသို) လတြင္ေမြးေသာ၊ မကာရ ရာသီဖြား ၾကာသပေတးသမီး ျဖစ္ေသာ၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ နားလည္ရခက္ေသာ၊ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္ေသာ၊ အရြဲ႕တိုက္ျခင္းကို ၀ါသနာပါေသာ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ လြန္ကဲတတ္ေသာ၊ ဘေလာဂ့္တစ္ကို ပိုင္ဆိုင္ေသာ ကၽြန္မဟာ ဒီေန႔ ဇန္န၀ါရီလ 19 ရက္ေန႔မွာေတာ့ 25 ႏွစ္တင္းတင္းကို ျပည့္သြားေလၿပီ။ ကိုသင္ကာ ေျပာသလို အပ်ိဳႀကီးစာရင္း ၀င္ၿပီေပါ့ေနာ္။ ဖိုးသူေတာ္ ေျပာသလို အပ်ိဳႀကီး ဖားဖားျဖစ္ၿပီ (ဖားဖားဆိုတာ ဘာလဲေတာ့ ကၽြန္မလည္း မေျပာတတ္) မဂ်စ္တို႔ မမီတို႔ ေျခရာနင္းရေတာ့မယ္ ထင္တယ္ရွင့္္….. :P

 

25 ႏွစ္မွာ အလုပ္နည္းနည္းပိုမ်ား လာတာကလြဲလို႔ ဘာမွ မထူးျခားပါဘူး။ 24 နဲ႔ 25 ၾကားဘယ္လို ျဖတ္သန္းခဲ့လဲ ဆိုတာကေတာ့ ဒီပိုစ့္ကို ဖတ္ရင္လည္း သိႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မက ႏွစ္အစမွာ ေမြးတာကိုးရွင့္။ ေၾသာ………. ထူးျခားတာေတာ့ တစ္ခုရွိတယ္….ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မခ်စ္တတ္ဘူးလို႔ထင္ခဲ့တာ.. ခုမွ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ခ်စ္တတ္သြားမွန္း သိေတာ့တယ္။ (ေမးခြန္းေတြ လာမေမးနဲ႔ မေျပာဘူး)။

 

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတာ့ ပိုေ၀းသြားတယ္… အြန္လိုင္းမွာခ်ည္းပဲ အခ်ိန္ကုန္ျဖစ္လို႔ ထင္တယ္။ မီဒီယာမွာသာ လုပ္ေနတာ… ဂ်ာနယ္ေလး၊ မဂၢဇင္းေလးေတာင္ ေကာက္မကိုင္ျဖစ္ဘူး…. ဒါလည္း အြန္လိုင္းေၾကာင့္ပဲ။ စာေတြ လိုက္ဖတ္ေနရတာထက္စာရင္.. အရင္ကထက္ Google ကိုပိုသံုးျဖစ္လာတယ္..။ ဒါေပမယ့္ စာအုပ္ေတြေတာ့ ပိုပို၀ယ္ျဖစ္တယ္… ဖတ္ၿပီးသားေတြေကာ၊ မဖတ္ရေသးတာေတြေကာ၊ ညီမေတြကို ေပးဖတ္ခ်င္လို႔။ ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္မိတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဟုိေန႔ကလည္း ေရေ၀း ေရာက္လိုက္ေသးတာကိုး။ နာေရးတစ္ခုကို လိုက္ပို႔တာေလ။ ကၽြန္မ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေရေ၀းကို ေရာက္ဖူးတာပဲ။ အေလာင္းေတြလည္း ဆက္တိုက္ကို မီးသၿဂိဳဟ္ဖို႔ လာေနၾကတာပဲ။ ကိုယ့္အလွည့္လည္း တစ္ေန႔ေရာက္လာမွာေပါ့။

 

ေမြးေန႔မေရာက္ခင္ကတည္းက 3 ရက္ေလာက္ အလိုကတည္းက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ဖုန္းဆက္တယ္။ အေစာဆံုး Wish လုပ္တဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္လို႔တဲ့။ ေနာက္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က Birthday Card ပို႔တယ္.. ငါ အေစာဆံုး မဟုတ္လားတဲ့။ ေနာက္က်သြားၿပီကြယ္ လို႔။ မေန႔ကတည္းက ႀကိဳဆုေတာင္းေပးၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္။ မေန႔ကဆို အိမ္ကလူေတြ ည 12 နာရီေက်ာ္တဲ့အထိ မအိပ္ပဲေစာင့္ၿပီး Happy Birthday လုပ္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ဖိုးသူေတာ္နဲ႔ ကိုမ်က္စိက ေမြးေန႔အႀကိဳဆိုၿပီး စားေသာက္၀ိုင္းေလး လုပ္ေပးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ရီရေသးတယ္။ ဖိုးသူေတာ္က သူတို႔ေသာက္ေနက် ေျမနီကုန္းက ဆိုင္ကို သိတယ္မဟုတ္လားတဲ့။ အဲဒီကိုပဲ လာခဲ့လိုက္ေျပာေတာ့ ကၽြန္မကလည္း အိုေကဆိုၿပီး ကိုညီလင္းဆက္နဲ႔ တူတူသြားၾကတယ္။ သူကလည္း ရံုးကိုေရာက္ေနေတာ့ အေဖာ္ရသြားတာေပါ့။ ေျမနီကုန္းလည္းေရာက္ေရာ ဆိုင္ကုိ ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒီဆိုင္လားမသိဘူး ဆိုၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ၀င္ထိုင္ၾကပါေရာ။ အဲလိုနဲ႔ ကၽြန္မ Star Cola ေသာက္တယ္၊ သူက ပါ၀ါ ေသာက္ၿပီး စကားမ်ားရင္း ထိုင္ေစာင့္ၾကတာေပါ့။ အရက္ဆိုင္မွာေနာ္.. အေအးေတြ ထိုင္ေသာက္ေနၾကတာ။ အဲလိုနဲ႔ 15 မိနစ္ေလာက္ ၾကတဲ့အထိ ဘယ္သူမွ ေပၚမလာဘူး။ ညည္းကို ခ်ိန္းထားတာ ေသေကာ ေသခ်ာရဲ႕လားဟာ၊ ဆိုင္မ်ားမွားေနလား ဆိုၿပီး ေျပာေနတုန္းမွာပဲ ဖိုးသူေတာ္ကို လွမ္းေတြ႔လိုက္တယ္။ ဟာ.. ဘာလို႔ဒီမွာထိုင္ေနၾကတာတုန္း.. ထိုင္ေနက်ဆိုင္ပါဆို မသိဘူးလားတဲ့။ ထိုင္ေနက်က ဒီဆိုင္ေလး မဟုတ္ဘူးလားလို႔လည္း ေျပာေရာ ေနအံုးဆိုၿပီး ဖိုးသူေတာ္က ဟိုဘက္ခဏ ထြက္သြားလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ျပန္လာၿပီး ကိုမ်က္စိေတာင္ မွာထားႏွင့္ၿပီး ေရာက္ၿပီးေနလို႔တဲ့ ကၽြန္မတို႔ကို ျပန္လာေခၚတာ။ အဲလိုနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ရွက္ ရွက္နဲ႔ အရက္ဆိုင္မွာ အေအးေသာက္ၿပီး ဖိုးသူေတာ္ေနာက္ကို လိုက္ၾကေလသတည္းေပါ့။ ရီလိုက္ၾကတာ.. အရက္ဆိုင္မွာ အေအးမွာေသာက္တာကို။ ဆိုင္ေလး တစ္ခါပဲ မွားမိပါတယ္.. ေျပာလို႔ကို မၿပီးေတာ့ဘူး။ ကိုညီလင္းဆက္၊ ကိုမ်က္စိ၊ ဖိုးသူေတာ္၊ ေအာင္မ်ိဳးဟန္ တို႔လာၾကတယ္။ သူတို႔က ထိုင္ေသာက္.. ကၽြန္မကေတာ့ ထိုင္စားေပါ့။ ကိုေဂါက္ကလည္း ခါးနာေနတယ္၊ တိုလီကလည္း မအားဘူးတဲ့။ စိုးေဇယ်ကိုလည္း ခ်ိတ္လို႔ မရေတာ့ 5 ေယာက္ထဲနဲ႔ပဲ ပြဲစည္လိုက္ၾကတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ေမြးေန႔မေရာက္ခင္ကတည္းက ေမြးေန႔အေငြ႔ အသက္ေတြလႊမ္းၿခံဳလို႔….။ ကိုေနဘုန္းလတ္ကို သတိရတယ္။ မမီကိုလည္း လြမ္းမိတယ္။ ဘာညာကလည္း ေပၚမလာဘူး။ မႏွစ္တုန္းကဆို ဖိုးခ်မ္းတို႔၊ မ်ိဳးေက်ာ္ထြန္းတို႔လည္း ပါၾကေသးတယ္။

 

အစတုန္းကေတာ့ ေမြးေန႔ အမွတ္တရ အေနနဲ႔ Feeling 25 ဆိုၿပီး ေတြးမိသမွ်ေလး ခ်ေရးမလို႔ပဲ။ ေတြးမိတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားသြားေတာ့ မွတ္တမ္းတင္လို႔ မလိုက္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာရယ္ ညာရယ္ မဟုတ္တဲ့ ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ ဒီလိုဟာေလးပဲ ေရးလိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ.. ေမြးေန႔ေရာက္လာေတာ့လည္း အသက္တစ္ႏွစ္ပိုႀကီးသြားတာေပါ့။ ဘ၀အတြက္ေတာ့ ပ်င္းတာေလးကိုေလွ်ာ့ၿပီး ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားရအံုးမယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္.. ပိုက္ဆံေတြ၊ အခ်စ္ေတြ၊ အလိုရမၼက္ေတြ ဆိုတာ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ေလာက္ အေရးမႀကီးဘူး။ စိတ္ဆိုတာ ထားတတ္ရင္လည္း ခ်မ္းသာေနတာပဲ။

Article of Dr. Nay Zin Latt

၀မ္းသာ ျဖစ္ရတယ္
Written by ေနဇင္လတ္
Wednesday, 24 December 2008 11:39

နာဂစ္မုန္တိုင္း ဒဏ္ရဲ႔ အ႐ွိန္က မေသေသးေတာ႔ ဒုကၡ ေရာက္ေနတဲ႔ သူေတြကို တတ္ႏိုင္တဲ႔ ဘက္ကေန ဆက္ကူၾကဖို႔ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ သူ႔ရည္႐ြယ္ခ်က္က ေကာင္း တယ္။ အပ်က္ပ်က္ အယြင္းယြင္း ျဖစ္သြားတဲ့ ဧရာ၀တီတိုင္းက လူငယ္ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို သူကြၽမ္းက်င္တဲ႔ ပညာေရး လိုင္းဘက္က ျဖည္႔ဆည္းဖို႔၊ သူ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡခံၿပီး အႀကိမ္မ်ားစြာ ေရာက္ခဲ့တယ္နဲ႔ တူတယ္။ ဘေမာင္ေတာင္မွ ၂ ေခါက္ပဲ ေရာက္ျဖစ္တယ္။

ဟိုကလာလည္းထည့္၊ ဒီကလာလည္းထည့္နဲ႔ တဘိုင္းဘိုင္း ထည့္လိုက္ ရလို႔ ဘေမာင္တို႔ ဆရာ ဦးေအးေက်ာ္နဲ႔ ေတြ႔တဲ့ အခ်ိန္က် ေတာ္ေတာ္ပန္းသြားၿပီ။ ေငြအေနနဲ႔ ငါးသိန္းေလာက္ပဲ ထည့္ႏိုင္ေတာ႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ ပညာဒါန အေနနဲ႔ ကေတာ႔ လိုတဲ့ေနရာမွာ သံုးဖို႔ လက္ခံလိုက္တယ္။ ခရီးေတာ့ သိပ္ မထြက္ႏိုင္ဘူးေပါ႔။

"ဆရာေရ ဆရာ ေဒါက္တာ ေအာင္ထြန္းသက္နဲ႔ Leadership Skills ေခါင္းစဥ္မွာ တြဲေျပာဖို႔ စီစဥ္လိုက္ၿပီ။ IBC မွာ၊ နာဂစ္ ရန္ပံုေငြေပါ႔"

ဘေမာင္ လက္ခံ လိုက္ပါတယ္။ ဆရာ ေဒါက္တာေအာင္ထြန္းသက္ ဆိုတာ ပါေမာကၡတစ္ဦး၊ စီးပြားေရး တကၠသိုလ္က UN ၀န္ထမ္းေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို ႏွစ္ေပါင္း ဆယ္နဲ႔ ခ်ီၿပီး ေလ႔က်င္႔ ေပးေနတဲ႔သူ၊ ျမန္မာျပည္ မွာလည္း အဲဒီ အလုပ္႐ံု ေဆြးေႏြးပြဲေတြကို အႀကိမ္ေရ အမ်ားဆံုး ေျပာေနတဲ႔သူ၊ ပညာေရာ၊ သမၻာေရာ ႀကီးသူ တစ္ဦးပါ။ စကား၀ိုင္း ေဆြးေႏြးပြဲ၊ အလုပ္႐ံု ေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ Speaker အျဖစ္ "ေပါက္" သူတစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ Leadership Skills ဆိုေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ ကြၽမ္းက်င္မႈ။ အရည္ အေသြးေပါ့။ ေျပာရတဲ႔ အပိုင္းက ဘေမာင္ အတြက္ ျပႆနာ သိပ္မ႐ွိဘူး။ သီအိုရီနဲ႔ စီးပြားေရး နယ္ထဲမွာ ႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ လုပ္လာတဲ႔ ႏိုင္ငံတကာ အေတြ႔ အၾကံဳေတြကို ထည့္ေျပာသြားရင္ ကိစၥ ၿပီးတယ္။ စိတ္ပူလိုက္တာက လူတစ္ဦး လက္မွတ္ခ ေလးေသာင္း ဆိုတာပဲ။ ဘေမာင္တို႔ အဲဒီေလာက္ အထိ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလား၊ ေလးေသာင္း ေလာက္ေပးၿပီး နားေထာင္ဖို႔ အဆင္သင္႔ ျဖစ္ၿပီလားလို႔ စိတ္ေတာ႔ နည္းနည္း ပူမိတယ္။ အမွတ္မမွားရင္ အျမင္႔ဆံုးေၾကးလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ဦးေအးေက်ာ္ကိုေတာ႔ ဖြင္႔မေျပာျဖစ္ ပါဘူးေလ။
ဘေမာင္ စိုးရိမ္တာ လြဲသြားတယ္။"တြတ္ပီ" ျဖစ္သြားတယ္ေပါ႔။
ဦးေအးေက်ာ္ သတ္မွတ္တဲ႔ ကန္႔သတ္ အေရအတြက္ထက္ ေတာင္းဆိုမႈက ႏွစ္ဆေလာက္ ျဖစ္ေနတာ အနားနီးေတာ႔ သိလိုက္ရတယ္။

ဘာပဲေျပာေျပာ စီးပြားေရးေတြ တြန္႔ဆုတ္ေနတဲ့ ကာလမွာ အဲဒီ ေတာင္းဆိုမႈဟာ အလားအလာေကာင္း တစ္ခုပါလား ဆိုၿပီး ဘေမာင္ ၀မ္းသာ မိတယ္။ ၀မ္းသာျဖစ္ရတယ္ေပါ့။ ပါေမာကၡေဒါက္တာေအာင္ထြန္းသက္က Leadership Intelligence ဆိုတဲ႔ ေခါင္းစဥ္ေပၚမွာ ပထမေန႔ နံနက္ပိုင္း ေျပာသြားတယ္။ ဘေမာင္က 24th မနက္ပိုင္းမွာ Leadership in Action ဆိုၿပီး လက္ေတြ႔ ေခါင္းေဆာင္မႈ အပိုင္းကို ေျပာျဖစ္တယ္။ ဦးေအးေက်ာ္က ေခါင္းေဆာင္မႈ အေပၚ သူ႔အျမင္ဘက္က တင္ျပၿပီး Group Actiivity ေတြနဲ႔ အနားသိမ္းေပးရွာတယ္။ အစီအစဥ္ ေကာင္းတယ္။

ေဆြးေႏြးပြဲ အၿပီး ေမးၾကတဲ့ ေမးခြန္းေတြကလည္း စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ အဆင့္အတန္း အျမင့္ႀကီးေတြ မဟုတ္တာေတာင္မွ အဆင့္ မနိမ့္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီ အတြက္လည္း ၀မ္းသာရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ငါးလုပ္ငန္း အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ဦးလွေမာင္ေ႐ႊ တို႔ရဲ႔ ႏွစ္ပတ္ တစ္ႀကိမ္ ပံုမွန္ စီစဥ္ေနတဲ့ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ေဆြးေႏြးပြဲေတြရဲ႔ အေထာက္အကူက လူငယ္၊ လူလတ္၊ လူႀကီး တခ်ဳိ႕ကို အျမင္ ဖြင့္ေပးျဖစ္ခဲ့တဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြလည္း ပါတယ္။သူတို႔ ကိုယ္တိုင္က လိုလိုခ်င္ခ်င္ ေလ႔လာ မွတ္သား ထားတတ္ၾကတဲ့ အေျခခံ အရည္အခ်င္းေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။

ေခါင္းေဆာင္ (Leader) လို႔ေျပာရင္ တခ်ဳိ႔က အျမင့္ႀကီး လွမ္းေတြးေလ႔ ရွိၾကတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ပိုင္းရွိတဲ႔ မိသားစုမွာလည္း ေခါင္း ေဆာင္ရွိတယ္။ ဆယ့္ေလးငါးေယာက္ေလာက္နဲ႔ ကုမၸဏီမွာလည္း ေခါင္းေဆာင္ရွိတယ္။ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ ဘာသာေရး က႑စံုမွာလည္း ေခါင္းေဆာင္ေတြ ႐ွိၾကပါတယ္။ ဘေမာင္တို႔ အေလးအနက္ထား ေျပာတာက စီးပြားေရးဘက္က ေခါင္းေဆာင္ေတြ အေၾကာင္း၊ သူတို႔ရဲ႔ အရည္ အေသြး၊ ကြၽမ္းက်င္မႈ ဘယ္ေလာက္ ရွိရမယ္ ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္း။

Globalization အေၾကာင္း ဘေမာင္ ရွင္းျပတယ္။ ကမၻာဆန္မႈက အေနာက္နဲ႔ အေရွ႕၊ ကမၻာ႔အေပၚျခမ္း ေအာက္ျခမ္း ယဥ္ေက်းမႈကအစ အျမင္ အသိေတြ အကူးအလူးေၾကာင့္ မဖြံ႔ၿဖိဳး ေသးတဲ႔ ႏိုင္ငံေတြက စီးပြားေရးေခါင္း ေဆာင္ေတြ ကိုယ္႔ေပတံနဲ႔ ကိုယ္တိုင္းလို႔ မရေတာ႔ဘူး။ အဲဒီ ကမၻာဆန္မႈက အရည္အေသြး နည္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဆြဲတင္ သြားတယ္။

၁၉၂၀ ေလာက္မွာ Globalization သိသာလာတယ္။ ၁၉၅၀ ေလာက္က်ေတာ႔ ႏိုင္ငံ ၂၀ ေလာက္ ပါလာၿပီး ၁၉၇၀ မွာ ႏိုင္ငံေပါင္း ၄၀နဲ႔ အခု ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေပါင္း ၁၈၀ နီးပါး ကမၻာဆန္ျခင္းရဲ႕ ေရစီးထဲ ေမ်ာပါ သြားၾကၿပီ။ ကမၻာမွာ စုစုေပါင္း ႏုိင္ငံ ၂၀၀ ေလာက္ပဲ ႐ွိတယ္။ ႏိုင္ငံေပါင္း ၁၈၀ ေလာက္ ကမၻာဆန္တယ္ ဆိုတဲ႔ ေနရာမွာ ႏိုင္ငံတိုင္း အျပည္႔အ၀ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ တခ်ဳိ႕နည္းနည္း၊ တခ်ဳိ႕မ်ားမ်ား သက္ေရာက္မႈေတြကို ျငင္းမရဘဲ လက္ခံ လိုက္ရတယ္။

ကမၻာဆန္တဲ့ ေရစီးေၾကာင္းမွာ Change ဆိုတဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြ အမ်ားႀကီး ပါလာပါတယ္၊ Hamburger ကအစ နည္းပညာ၊ အေတြးအေခၚ၊ အသံုး အေဆာင္ အမ်ားႀကီး ပဲေပါ့။ အားလံုးကိုေတာ႔ ျငင္းဆန္လို႔ မရဘူး။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ စိတ္အေထြေထြမွာ ယူသင္႔တာယူ၊ ပယ္သင္႔တာပဲ ပယ္လို႔ရမယ္။ ျခံဳငံုၿပီးေတာ႔ ကမၻာဆန္မႈရဲ႔ သက္ေရာက္ျခင္း (Impact) အေပၚ ဘယ္လို မွတ္ခ်က္ေပးၾကသလဲဆိုရင္...

'You learn to change rather than becoming a victim of change' ဆိုတဲ႔ အေျပာင္းအလဲေပၚမွာ သင္ခန္းစာ ယူၿပီး လိုက္ပါမလား။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ အေျပာင္းအလဲရဲ႔ သားေကာင္ အျဖစ္ ခံမလားလို႔ ဆိုလိုတာပါ။ တိုးတက္ဖို႔ ႐ွာၾကံၾကတဲ့ သူေတြကေတာ႔ သားေကာင္အျဖစ္ ဘယ္ခံပါ႔မလဲေလ။

ေခါင္းေဆာင္၊ ေခါင္းေဆာင္မႈ (Leader-Leadership) ကို ခပ္တိုတို နားလည္ေအာင္ သည္လိုလည္း ေျပာၾကေလရဲ႔။

Previous learning, experiences and influence.

အတိတ္က ေလ့လာခဲ့မႈ၊ အေတြ႔ အၾကံဳနဲ႔ တစ္ဖက္ကို လႊမ္းမိုးႏိုင္မႈေပါ႔။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြက သူတို႔ ေျပာတာကို ျဖစ္ေအာင္လုပ္လို႔ ရွိၾကတယ္။ အေျပာတျခား အလုပ္တျခား မဟုတ္ဘူး။ မုသားမပါ၊ လကၤာ မေခ်ာ နဲ႔ေတာ႔ မေရာေစခ်င္ဘူးေပါ့။ Leaders practice what the preach တဲ့။
ေခါင္းေဆာင္ေတြကို အရင္က သီးျခား လူတန္းစားလို႔ သေဘာထား ခဲ့တဲ့ အယူအဆ ရွိဖူးတယ္။ အခုေခတ္မွာ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ Leaders, as members ဆိုတဲ႔ အဖြဲ႔၀င္ေတြနဲ႔ တသားတည္း က်သြားၿပီ။ ေခါင္းေဆာင္ဟာ သီးျခား ျဖစ္ခဲ႔ရင္ အာဏာရွင္ ဆန္သြား ႏိုင္လို႔ပါ။ ၿပီးေတာ႔ Leader ေတြဟာ Responsibility ဆိုတဲ့ တာ၀န္ယူမႈ၊ Accountability ဆိုတဲ့ တာ၀န္ခံမႈေတြ ကိုလည္း မျငင္းဆန္ရပါဘူး။ တခ်ဳိ႕က လုပ္ငန္း အတြက္ တာ၀န္ယူ တတ္ၾက ေပမယ့္ ရလဒ္ အေပၚ တာ၀န္ မခံခ်င္ဘူး။ ဥပမာ ကုမၸဏီက အႀကီးအက်ယ္ ႐ႈံးရင္ တာ၀န္ခံလို႔ ႏုတ္ထြက္ေပးလိုက္ ရတာမ်ဳိးေပါ့။ ကိုယ္႔ကိုယ္က်ိဳးထက္ အမ်ား အက်ိဳးကို ပိုၿပီး ေလးစားတဲ့ သေဘာလည္း ျဖစ္တယ္။

အရင္ ေခါင္းေဆာင္ေတြက တာ၀န္ လႊဲေျပာင္းယူလို႔ ရွိရင္ Commitment ဆိုတဲ့ ကတိစကား သိပ္မေပး ရဲၾကဘူး။ အခုေခတ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြက "ဘာျဖစ္ေစ ရပါ႔မယ္" ဆိုတဲ႔ ကတိ စကားကို ရဲရဲႀကီး ေပးေလ႔႐ွိၾကတာ ယဥ္ေက်းမႈ တစ္ခုလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရၿပီ။ CEO ထဲမွာ ဘေမာင္ သေဘာက်တဲ႔ Carlos Ghson ဆိုရင္ နစ္ဆန္း ေမာ္ေတာ္ကား ကုမၸဏီႀကီးကို လႊဲယူေတာ႔ အေႂကြး ပါလာတဲ႔ (US$ 2.4 bil) ကို ၂ ႏွစ္ အတြင္း ျပန္ဆပ္မယ္ ဆိုတဲ့ ကတိစကား နဲ႔ တာ၀န္ကို လက္ခံခဲ့တယ္။ သူေျပာခဲ့တဲ့ အတိုင္း လုပ္ျပခဲ့တယ္။ ျမန္မာ႔ စီးပြားေရး ေလာကမွာ အဲသလို လူမ်ိဳး အမ်ားႀကီး ရွိေစခ်င္တယ္။
ေနာက္ရွိေသးတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ရွိသင္႔တဲ႔ ေနရာနဲ႔တာ၀န္၊ Position ေပါ့။ အရင္ ပံုစံေဟာင္းမွာ ေခါင္းေဆာင္ ဆိုတာ ဦးေဆာင္သူျဖစ္လို႔ ျမားရဲ႕ထိပ္ မွာ ႐ွိသင့္တယ္ ဆိုတဲ့ အယူအဆနဲ႔ ဘာလုပ္လုပ္ ေခါင္းေဆာင္က ေရွ႕ကသြားတယ္။ ျမားအလယ္ ေနရာမွာ မန္ေနဂ်ာ ေတြေပါ့။ ျမားအၿမီးမွာ သာမန္ ၀န္ထမ္းေတြ၊ အခုေခတ္ ေခါင္းေဆာင္ ေတြက်ေတာ႔ အယူအဆ ေျပာင္းသြား ၾကၿပီ။

ေလးက ထြက္သြားတဲ့ ျမားက ခရီးေတာ႔ ေရာက္ပါရဲ႔။ လိုခ်င္တဲ႔ ေနရာ ေရာက္ဖို႔လိုတယ္ ့ အယူအဆေပၚမွာ အေျခခံတာ၊ အဲဒီျမား လိုရာခရီး လည္းေရာက္၊ သြားခ်င္တဲ့ "လားရာ" လည္း မွန္ေအာင္လို႔ ထိန္းညႇိ တည့္မတ္ ေပးတာက ျမားအၿမီးပိုင္း ဆိုတာ ေတြ႔လာရတယ္။ အဲဒီ အယူအဆနဲ႔ အခုေခတ္ ဖြဲ႔စည္းပံုေတြမွာ မန္ေနဂ်ာေတြ ျမားထိပ္မွာေန၊ အလယ္က ၀န္ထမ္းေတြ၊ ေနာက္ဆံုး ျမားအၿမီးက ပဲ့ထိန္း အေနနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေနၾကေတာ့တယ္။ အဲဒီ အယူအဆနဲ႔ အလုပ္လုပ္တာ ပိုမွန္တယ္။ ပိုလည္း ထိေရာက္တယ္။ ေခါင္းေဆာင္ ဆိုတာ Guidance ဆိုတဲ႔ ထိန္းသိမ္းမႈ ေပးဖို႔ပဲ။ ေနရာတကာ သူပါလို႔မွ မျဖစ္တာ။
ဘေမာင္တို႔ ဆီက အဖြဲ႔အစည္း ယဥ္ေက်းမႈမွာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေနရာ တကာ ေရွ႕ကေနတာ ရွိေနတုန္းပဲ။ Old Model ကို စိတ္မကုန္ ေသးလို႔နဲ႔ တူတာပဲ။

ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတဲ့ အယူအဆ တစ္ရပ္ ရွိေသးတယ္။
Leaders are born (ေမြးရာပါ)
Leaders are made (ေလ႔က်င္႔ယူျခင္း)

1940s ေခတ္ေတြဆီက ဟစ္တလာတို႔၊ ႐ုစဗဲ႔လ္တို႔၊ စတာလင္တို႔ရဲ႔ အမူအက်င့္ေတြနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ၾကတဲ့ သူေတြက ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ မိုးေပၚက က်လာသလိုပဲ ေမြးရာပါ ဇာတာ ပါလာသူေတြလို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္၊ 1960s ေခတ္ေတြ ေရာက္လာေတာ႔ ကမၻာ႔ႏုိင္ငံ အသီးသီး၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈ ေက်ာင္းႀကီးေတြက ေမြးထုတ္ လိုက္တဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြ မနည္းမေနာ ႀကီးပြားလာၾကတာ ေတြ႔ရေတာ႔ 'Leaders are made' ဆိုတဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ကို ေလ့က်င့္ ယူလို႔ရတယ္ ဆိုတဲ့ အယူအဆက ေျခဖ်က္လိုက္တယ္။ ခရစ္ႏွစ္ (၂၀၀၀) ေက်ာ္မွာေတာ႔ ေျပာစရာ မလိုေတာ႔ဘူး။ ပညာ ေကာင္းေကာင္း သင္ၿပီး အေတြ႔ အၾကံဳ ေကာင္းေကာင္း ေပးႏိုင္ရင္ ဘယ္သူမဆို ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခြင္႔ ရွိသြားၾကၿပီ။ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းတယ္။

ေခါင္းေဆာင္ရဲ႔ စ႐ိုက္၊ အမူအက်င္႔၊ အေလ႔အထနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာလိုက္ရင္ အမ်ဳိးေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ ေလာက္ ရွိတယ္။ သန္ရာ သန္ရာ အေျခခံ ေခါင္းေဆာင္ေတြေပါ့။ အဲဒီထဲက Autocratic (အာဏာ႐ွင္)နဲ႔ Democratic (ဒီမိုကရက္တစ္) ဆိုတဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ ႏွစ္မ်ဳိးရဲ႔ လုပ္ပံုကိုင္ပံု၊ အက်ိဳးရလဒ္ ေတြက ႏႈိင္းယွဥ္ျပဖို႔ ေကာင္းလာတယ္။ Decision Making ဆိုတဲ႔ အဆံုးအျဖတ္ ေပးမႈအေပၚ အေျခခံၿပီး ေလ႔လာရရင္ Autocratic Leader က အဆံုး အျဖတ္ကို သူတစ္ဦးတည္း လုပ္တယ္။ Democratic Leader က တိုင္ပင္၊ ညႇိႏႈိင္း၊ ေဆြးေႏြးၿပီးမွ အသင္႔ေလ်ာ္ဆံုးလို႔ ထင္တဲ႔ အဆံုးအျဖတ္ကို ေပးတယ္။ Autocratic / Democratic ဆိုလို႔ ႏိုင္ငံေရးမွာ တင္ခ်ည္း ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ စီးပြားေရးမွာလည္း ရွိတယ္။ လူမႈေရးမွာလည္း ရွိတယ္ေနာ္။ မိသားစုေလး တစ္ခုအတြင္း မွာလည္း ရွိတယ္။

ေနာက္ ဒုတိယအခ်က္က Control of Operation ဆိုတဲ့ စီမံခန္႔ခြဲမႈကို ထိန္းသိမ္းတဲ့ အခ်က္၊ Autocratic က အရာရာကို သူကိုယ္တိုင္ ၫႊန္ၾကားတယ္။ သူမပါရင္မၿပီးဘူး။ Democraticက စနစ္ (System) တစ္ခုကို ထူေထာင္ၿပီး အဲဒီ စနစ္ရဲ႔ အပံ့အပိုးနဲ႔ လုပ္တယ္။

ေနာက္ တတိယအခ်က္က Communication ဆိုတဲ့ အေပၚေအာက္ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ဆက္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္း၊ Autocratic ကေတာ႔ လားရာမဲ့ သူအမိန္႔ ေပးလိုတဲ့ သူကို တိုက္႐ိုက္ အမိန္႔ ေပးတဲ့ စနစ္ကို သံုးတယ္။ Democratic ကေတာ့ ျပန္လည္ ေဆြးေႏြးခြင့္၊ တင္ျပခြင့္၊ အၾကံ ဥာဏ္ ဖလွယ္ခြင္႔ စတာေတြကို ေပးတယ္။ စနစ္တစ္ခုရဲ႔ ေအာက္မွာပဲ အလုပ္လုပ္တယ္ေပါ့။ အဲဒီ အေျခခံ မူလ ပင္မ သံုးခ်က္ အေပၚ အကြာအဟကို ႏႈိင္းယွဥ္ လိုက္ေတာ႔ ေနာက္ဆံုး အေျဖ ရလဒ္မွာ Autocratic က စြန္႔စားရမႈ မ်ားၿပီး ရလဒ္ ေကာင္းထက္ ဆန္႔က်င္ ဘက္ကို ရတာမ်ားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီမိုကရက္ေတြကေတာ႔ သင့္တင့္တဲ့ စြန္႔စားမႈ (Moderate Risk) ေလာက္ သာရွိၿပီး ရလဒ္ေကာင္းေတြ ရတတ္တာ သာဓက အမ်ားႀကီးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမိုကရက္၊ ေအာ္တိုကရက္လို႔ ေျပာရင္ ႏိုင္ငံေရး ႐ႈေထာင့္ တစ္ခုတည္းကသာ ၾကည့္လို႔ ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ စီးပြားေရးမွာပါ လံုး၀ အက်ဳံး၀င္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ဆက္ပါအံုးမယ္ရွင္............

Article of Dr. Nay Zin Latt

၀မ္းသာ ျဖစ္ရတယ္
Written by ေနဇင္လတ္
Wednesday, 24 December 2008 11:39

နာဂစ္မုန္တိုင္း ဒဏ္ရဲ႔ အ႐ွိန္က မေသေသးေတာ႔ ဒုကၡ ေရာက္ေနတဲ႔ သူေတြကို တတ္ႏိုင္တဲ႔ ဘက္ကေန ဆက္ကူၾကဖို႔ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ သူ႔ရည္႐ြယ္ခ်က္က ေကာင္း တယ္။ အပ်က္ပ်က္ အယြင္းယြင္း ျဖစ္သြားတဲ့ ဧရာ၀တီတိုင္းက လူငယ္ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို သူကြၽမ္းက်င္တဲ႔ ပညာေရး လိုင္းဘက္က ျဖည္႔ဆည္းဖို႔၊ သူ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡခံၿပီး အႀကိမ္မ်ားစြာ ေရာက္ခဲ့တယ္နဲ႔ တူတယ္။ ဘေမာင္ေတာင္မွ ၂ ေခါက္ပဲ ေရာက္ျဖစ္တယ္။

ဟိုကလာလည္းထည့္၊ ဒီကလာလည္းထည့္နဲ႔ တဘိုင္းဘိုင္း ထည့္လိုက္ ရလို႔ ဘေမာင္တို႔ ဆရာ ဦးေအးေက်ာ္နဲ႔ ေတြ႔တဲ့ အခ်ိန္က် ေတာ္ေတာ္ပန္းသြားၿပီ။ ေငြအေနနဲ႔ ငါးသိန္းေလာက္ပဲ ထည့္ႏိုင္ေတာ႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ ပညာဒါန အေနနဲ႔ ကေတာ႔ လိုတဲ့ေနရာမွာ သံုးဖို႔ လက္ခံလိုက္တယ္။ ခရီးေတာ့ သိပ္ မထြက္ႏိုင္ဘူးေပါ႔။

"ဆရာေရ ဆရာ ေဒါက္တာ ေအာင္ထြန္းသက္နဲ႔ Leadership Skills ေခါင္းစဥ္မွာ တြဲေျပာဖို႔ စီစဥ္လိုက္ၿပီ။ IBC မွာ၊ နာဂစ္ ရန္ပံုေငြေပါ႔"

ဘေမာင္ လက္ခံ လိုက္ပါတယ္။ ဆရာ ေဒါက္တာေအာင္ထြန္းသက္ ဆိုတာ ပါေမာကၡတစ္ဦး၊ စီးပြားေရး တကၠသိုလ္က UN ၀န္ထမ္းေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို ႏွစ္ေပါင္း ဆယ္နဲ႔ ခ်ီၿပီး ေလ႔က်င္႔ ေပးေနတဲ႔သူ၊ ျမန္မာျပည္ မွာလည္း အဲဒီ အလုပ္႐ံု ေဆြးေႏြးပြဲေတြကို အႀကိမ္ေရ အမ်ားဆံုး ေျပာေနတဲ႔သူ၊ ပညာေရာ၊ သမၻာေရာ ႀကီးသူ တစ္ဦးပါ။ စကား၀ိုင္း ေဆြးေႏြးပြဲ၊ အလုပ္႐ံု ေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ Speaker အျဖစ္ "ေပါက္" သူတစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ Leadership Skills ဆိုေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ ကြၽမ္းက်င္မႈ။ အရည္ အေသြးေပါ့။ ေျပာရတဲ႔ အပိုင္းက ဘေမာင္ အတြက္ ျပႆနာ သိပ္မ႐ွိဘူး။ သီအိုရီနဲ႔ စီးပြားေရး နယ္ထဲမွာ ႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ လုပ္လာတဲ႔ ႏိုင္ငံတကာ အေတြ႔ အၾကံဳေတြကို ထည့္ေျပာသြားရင္ ကိစၥ ၿပီးတယ္။ စိတ္ပူလိုက္တာက လူတစ္ဦး လက္မွတ္ခ ေလးေသာင္း ဆိုတာပဲ။ ဘေမာင္တို႔ အဲဒီေလာက္ အထိ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလား၊ ေလးေသာင္း ေလာက္ေပးၿပီး နားေထာင္ဖို႔ အဆင္သင္႔ ျဖစ္ၿပီလားလို႔ စိတ္ေတာ႔ နည္းနည္း ပူမိတယ္။ အမွတ္မမွားရင္ အျမင္႔ဆံုးေၾကးလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ဦးေအးေက်ာ္ကိုေတာ႔ ဖြင္႔မေျပာျဖစ္ ပါဘူးေလ။
ဘေမာင္ စိုးရိမ္တာ လြဲသြားတယ္။"တြတ္ပီ" ျဖစ္သြားတယ္ေပါ႔။
ဦးေအးေက်ာ္ သတ္မွတ္တဲ႔ ကန္႔သတ္ အေရအတြက္ထက္ ေတာင္းဆိုမႈက ႏွစ္ဆေလာက္ ျဖစ္ေနတာ အနားနီးေတာ႔ သိလိုက္ရတယ္။

ဘာပဲေျပာေျပာ စီးပြားေရးေတြ တြန္႔ဆုတ္ေနတဲ့ ကာလမွာ အဲဒီ ေတာင္းဆိုမႈဟာ အလားအလာေကာင္း တစ္ခုပါလား ဆိုၿပီး ဘေမာင္ ၀မ္းသာ မိတယ္။ ၀မ္းသာျဖစ္ရတယ္ေပါ့။ ပါေမာကၡေဒါက္တာေအာင္ထြန္းသက္က Leadership Intelligence ဆိုတဲ႔ ေခါင္းစဥ္ေပၚမွာ ပထမေန႔ နံနက္ပိုင္း ေျပာသြားတယ္။ ဘေမာင္က 24th မနက္ပိုင္းမွာ Leadership in Action ဆိုၿပီး လက္ေတြ႔ ေခါင္းေဆာင္မႈ အပိုင္းကို ေျပာျဖစ္တယ္။ ဦးေအးေက်ာ္က ေခါင္းေဆာင္မႈ အေပၚ သူ႔အျမင္ဘက္က တင္ျပၿပီး Group Actiivity ေတြနဲ႔ အနားသိမ္းေပးရွာတယ္။ အစီအစဥ္ ေကာင္းတယ္။

ေဆြးေႏြးပြဲ အၿပီး ေမးၾကတဲ့ ေမးခြန္းေတြကလည္း စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ အဆင့္အတန္း အျမင့္ႀကီးေတြ မဟုတ္တာေတာင္မွ အဆင့္ မနိမ့္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီ အတြက္လည္း ၀မ္းသာရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ငါးလုပ္ငန္း အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ဦးလွေမာင္ေ႐ႊ တို႔ရဲ႔ ႏွစ္ပတ္ တစ္ႀကိမ္ ပံုမွန္ စီစဥ္ေနတဲ့ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ေဆြးေႏြးပြဲေတြရဲ႔ အေထာက္အကူက လူငယ္၊ လူလတ္၊ လူႀကီး တခ်ဳိ႕ကို အျမင္ ဖြင့္ေပးျဖစ္ခဲ့တဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြလည္း ပါတယ္။သူတို႔ ကိုယ္တိုင္က လိုလိုခ်င္ခ်င္ ေလ႔လာ မွတ္သား ထားတတ္ၾကတဲ့ အေျခခံ အရည္အခ်င္းေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။

ေခါင္းေဆာင္ (Leader) လို႔ေျပာရင္ တခ်ဳိ႔က အျမင့္ႀကီး လွမ္းေတြးေလ႔ ရွိၾကတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ပိုင္းရွိတဲ႔ မိသားစုမွာလည္း ေခါင္း ေဆာင္ရွိတယ္။ ဆယ့္ေလးငါးေယာက္ေလာက္နဲ႔ ကုမၸဏီမွာလည္း ေခါင္းေဆာင္ရွိတယ္။ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ ဘာသာေရး က႑စံုမွာလည္း ေခါင္းေဆာင္ေတြ ႐ွိၾကပါတယ္။ ဘေမာင္တို႔ အေလးအနက္ထား ေျပာတာက စီးပြားေရးဘက္က ေခါင္းေဆာင္ေတြ အေၾကာင္း၊ သူတို႔ရဲ႔ အရည္ အေသြး၊ ကြၽမ္းက်င္မႈ ဘယ္ေလာက္ ရွိရမယ္ ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္း။

Globalization အေၾကာင္း ဘေမာင္ ရွင္းျပတယ္။ ကမၻာဆန္မႈက အေနာက္နဲ႔ အေရွ႕၊ ကမၻာ႔အေပၚျခမ္း ေအာက္ျခမ္း ယဥ္ေက်းမႈကအစ အျမင္ အသိေတြ အကူးအလူးေၾကာင့္ မဖြံ႔ၿဖိဳး ေသးတဲ႔ ႏိုင္ငံေတြက စီးပြားေရးေခါင္း ေဆာင္ေတြ ကိုယ္႔ေပတံနဲ႔ ကိုယ္တိုင္းလို႔ မရေတာ႔ဘူး။ အဲဒီ ကမၻာဆန္မႈက အရည္အေသြး နည္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဆြဲတင္ သြားတယ္။

၁၉၂၀ ေလာက္မွာ Globalization သိသာလာတယ္။ ၁၉၅၀ ေလာက္က်ေတာ႔ ႏိုင္ငံ ၂၀ ေလာက္ ပါလာၿပီး ၁၉၇၀ မွာ ႏိုင္ငံေပါင္း ၄၀နဲ႔ အခု ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေပါင္း ၁၈၀ နီးပါး ကမၻာဆန္ျခင္းရဲ႕ ေရစီးထဲ ေမ်ာပါ သြားၾကၿပီ။ ကမၻာမွာ စုစုေပါင္း ႏုိင္ငံ ၂၀၀ ေလာက္ပဲ ႐ွိတယ္။ ႏိုင္ငံေပါင္း ၁၈၀ ေလာက္ ကမၻာဆန္တယ္ ဆိုတဲ႔ ေနရာမွာ ႏိုင္ငံတိုင္း အျပည္႔အ၀ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ တခ်ဳိ႕နည္းနည္း၊ တခ်ဳိ႕မ်ားမ်ား သက္ေရာက္မႈေတြကို ျငင္းမရဘဲ လက္ခံ လိုက္ရတယ္။

ကမၻာဆန္တဲ့ ေရစီးေၾကာင္းမွာ Change ဆိုတဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြ အမ်ားႀကီး ပါလာပါတယ္၊ Hamburger ကအစ နည္းပညာ၊ အေတြးအေခၚ၊ အသံုး အေဆာင္ အမ်ားႀကီး ပဲေပါ့။ အားလံုးကိုေတာ႔ ျငင္းဆန္လို႔ မရဘူး။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ စိတ္အေထြေထြမွာ ယူသင္႔တာယူ၊ ပယ္သင္႔တာပဲ ပယ္လို႔ရမယ္။ ျခံဳငံုၿပီးေတာ႔ ကမၻာဆန္မႈရဲ႔ သက္ေရာက္ျခင္း (Impact) အေပၚ ဘယ္လို မွတ္ခ်က္ေပးၾကသလဲဆိုရင္...

'You learn to change rather than becoming a victim of change' ဆိုတဲ႔ အေျပာင္းအလဲေပၚမွာ သင္ခန္းစာ ယူၿပီး လိုက္ပါမလား။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ အေျပာင္းအလဲရဲ႔ သားေကာင္ အျဖစ္ ခံမလားလို႔ ဆိုလိုတာပါ။ တိုးတက္ဖို႔ ႐ွာၾကံၾကတဲ့ သူေတြကေတာ႔ သားေကာင္အျဖစ္ ဘယ္ခံပါ႔မလဲေလ။

ေခါင္းေဆာင္၊ ေခါင္းေဆာင္မႈ (Leader-Leadership) ကို ခပ္တိုတို နားလည္ေအာင္ သည္လိုလည္း ေျပာၾကေလရဲ႔။

Previous learning, experiences and influence.

အတိတ္က ေလ့လာခဲ့မႈ၊ အေတြ႔ အၾကံဳနဲ႔ တစ္ဖက္ကို လႊမ္းမိုးႏိုင္မႈေပါ႔။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြက သူတို႔ ေျပာတာကို ျဖစ္ေအာင္လုပ္လို႔ ရွိၾကတယ္။ အေျပာတျခား အလုပ္တျခား မဟုတ္ဘူး။ မုသားမပါ၊ လကၤာ မေခ်ာ နဲ႔ေတာ႔ မေရာေစခ်င္ဘူးေပါ့။ Leaders practice what the preach တဲ့။
ေခါင္းေဆာင္ေတြကို အရင္က သီးျခား လူတန္းစားလို႔ သေဘာထား ခဲ့တဲ့ အယူအဆ ရွိဖူးတယ္။ အခုေခတ္မွာ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ Leaders, as members ဆိုတဲ႔ အဖြဲ႔၀င္ေတြနဲ႔ တသားတည္း က်သြားၿပီ။ ေခါင္းေဆာင္ဟာ သီးျခား ျဖစ္ခဲ႔ရင္ အာဏာရွင္ ဆန္သြား ႏိုင္လို႔ပါ။ ၿပီးေတာ႔ Leader ေတြဟာ Responsibility ဆိုတဲ့ တာ၀န္ယူမႈ၊ Accountability ဆိုတဲ့ တာ၀န္ခံမႈေတြ ကိုလည္း မျငင္းဆန္ရပါဘူး။ တခ်ဳိ႕က လုပ္ငန္း အတြက္ တာ၀န္ယူ တတ္ၾက ေပမယ့္ ရလဒ္ အေပၚ တာ၀န္ မခံခ်င္ဘူး။ ဥပမာ ကုမၸဏီက အႀကီးအက်ယ္ ႐ႈံးရင္ တာ၀န္ခံလို႔ ႏုတ္ထြက္ေပးလိုက္ ရတာမ်ဳိးေပါ့။ ကိုယ္႔ကိုယ္က်ိဳးထက္ အမ်ား အက်ိဳးကို ပိုၿပီး ေလးစားတဲ့ သေဘာလည္း ျဖစ္တယ္။

အရင္ ေခါင္းေဆာင္ေတြက တာ၀န္ လႊဲေျပာင္းယူလို႔ ရွိရင္ Commitment ဆိုတဲ့ ကတိစကား သိပ္မေပး ရဲၾကဘူး။ အခုေခတ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြက "ဘာျဖစ္ေစ ရပါ႔မယ္" ဆိုတဲ႔ ကတိ စကားကို ရဲရဲႀကီး ေပးေလ႔႐ွိၾကတာ ယဥ္ေက်းမႈ တစ္ခုလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရၿပီ။ CEO ထဲမွာ ဘေမာင္ သေဘာက်တဲ႔ Carlos Ghson ဆိုရင္ နစ္ဆန္း ေမာ္ေတာ္ကား ကုမၸဏီႀကီးကို လႊဲယူေတာ႔ အေႂကြး ပါလာတဲ႔ (US$ 2.4 bil) ကို ၂ ႏွစ္ အတြင္း ျပန္ဆပ္မယ္ ဆိုတဲ့ ကတိစကား နဲ႔ တာ၀န္ကို လက္ခံခဲ့တယ္။ သူေျပာခဲ့တဲ့ အတိုင္း လုပ္ျပခဲ့တယ္။ ျမန္မာ႔ စီးပြားေရး ေလာကမွာ အဲသလို လူမ်ိဳး အမ်ားႀကီး ရွိေစခ်င္တယ္။
ေနာက္ရွိေသးတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ရွိသင္႔တဲ႔ ေနရာနဲ႔တာ၀န္၊ Position ေပါ့။ အရင္ ပံုစံေဟာင္းမွာ ေခါင္းေဆာင္ ဆိုတာ ဦးေဆာင္သူျဖစ္လို႔ ျမားရဲ႕ထိပ္ မွာ ႐ွိသင့္တယ္ ဆိုတဲ့ အယူအဆနဲ႔ ဘာလုပ္လုပ္ ေခါင္းေဆာင္က ေရွ႕ကသြားတယ္။ ျမားအလယ္ ေနရာမွာ မန္ေနဂ်ာ ေတြေပါ့။ ျမားအၿမီးမွာ သာမန္ ၀န္ထမ္းေတြ၊ အခုေခတ္ ေခါင္းေဆာင္ ေတြက်ေတာ႔ အယူအဆ ေျပာင္းသြား ၾကၿပီ။

ေလးက ထြက္သြားတဲ့ ျမားက ခရီးေတာ႔ ေရာက္ပါရဲ႔။ လိုခ်င္တဲ႔ ေနရာ ေရာက္ဖို႔လိုတယ္ ့ အယူအဆေပၚမွာ အေျခခံတာ၊ အဲဒီျမား လိုရာခရီး လည္းေရာက္၊ သြားခ်င္တဲ့ "လားရာ" လည္း မွန္ေအာင္လို႔ ထိန္းညႇိ တည့္မတ္ ေပးတာက ျမားအၿမီးပိုင္း ဆိုတာ ေတြ႔လာရတယ္။ အဲဒီ အယူအဆနဲ႔ အခုေခတ္ ဖြဲ႔စည္းပံုေတြမွာ မန္ေနဂ်ာေတြ ျမားထိပ္မွာေန၊ အလယ္က ၀န္ထမ္းေတြ၊ ေနာက္ဆံုး ျမားအၿမီးက ပဲ့ထိန္း အေနနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေနၾကေတာ့တယ္။ အဲဒီ အယူအဆနဲ႔ အလုပ္လုပ္တာ ပိုမွန္တယ္။ ပိုလည္း ထိေရာက္တယ္။ ေခါင္းေဆာင္ ဆိုတာ Guidance ဆိုတဲ႔ ထိန္းသိမ္းမႈ ေပးဖို႔ပဲ။ ေနရာတကာ သူပါလို႔မွ မျဖစ္တာ။
ဘေမာင္တို႔ ဆီက အဖြဲ႔အစည္း ယဥ္ေက်းမႈမွာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေနရာ တကာ ေရွ႕ကေနတာ ရွိေနတုန္းပဲ။ Old Model ကို စိတ္မကုန္ ေသးလို႔နဲ႔ တူတာပဲ။

ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတဲ့ အယူအဆ တစ္ရပ္ ရွိေသးတယ္။
Leaders are born (ေမြးရာပါ)
Leaders are made (ေလ႔က်င္႔ယူျခင္း)

1940s ေခတ္ေတြဆီက ဟစ္တလာတို႔၊ ႐ုစဗဲ႔လ္တို႔၊ စတာလင္တို႔ရဲ႔ အမူအက်င့္ေတြနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ၾကတဲ့ သူေတြက ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ မိုးေပၚက က်လာသလိုပဲ ေမြးရာပါ ဇာတာ ပါလာသူေတြလို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္၊ 1960s ေခတ္ေတြ ေရာက္လာေတာ႔ ကမၻာ႔ႏုိင္ငံ အသီးသီး၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈ ေက်ာင္းႀကီးေတြက ေမြးထုတ္ လိုက္တဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြ မနည္းမေနာ ႀကီးပြားလာၾကတာ ေတြ႔ရေတာ႔ 'Leaders are made' ဆိုတဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ကို ေလ့က်င့္ ယူလို႔ရတယ္ ဆိုတဲ့ အယူအဆက ေျခဖ်က္လိုက္တယ္။ ခရစ္ႏွစ္ (၂၀၀၀) ေက်ာ္မွာေတာ႔ ေျပာစရာ မလိုေတာ႔ဘူး။ ပညာ ေကာင္းေကာင္း သင္ၿပီး အေတြ႔ အၾကံဳ ေကာင္းေကာင္း ေပးႏိုင္ရင္ ဘယ္သူမဆို ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခြင္႔ ရွိသြားၾကၿပီ။ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းတယ္။

ေခါင္းေဆာင္ရဲ႔ စ႐ိုက္၊ အမူအက်င္႔၊ အေလ႔အထနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာလိုက္ရင္ အမ်ဳိးေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ ေလာက္ ရွိတယ္။ သန္ရာ သန္ရာ အေျခခံ ေခါင္းေဆာင္ေတြေပါ့။ အဲဒီထဲက Autocratic (အာဏာ႐ွင္)နဲ႔ Democratic (ဒီမိုကရက္တစ္) ဆိုတဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ ႏွစ္မ်ဳိးရဲ႔ လုပ္ပံုကိုင္ပံု၊ အက်ိဳးရလဒ္ ေတြက ႏႈိင္းယွဥ္ျပဖို႔ ေကာင္းလာတယ္။ Decision Making ဆိုတဲ႔ အဆံုးအျဖတ္ ေပးမႈအေပၚ အေျခခံၿပီး ေလ႔လာရရင္ Autocratic Leader က အဆံုး အျဖတ္ကို သူတစ္ဦးတည္း လုပ္တယ္။ Democratic Leader က တိုင္ပင္၊ ညႇိႏႈိင္း၊ ေဆြးေႏြးၿပီးမွ အသင္႔ေလ်ာ္ဆံုးလို႔ ထင္တဲ႔ အဆံုးအျဖတ္ကို ေပးတယ္။ Autocratic / Democratic ဆိုလို႔ ႏိုင္ငံေရးမွာ တင္ခ်ည္း ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ စီးပြားေရးမွာလည္း ရွိတယ္။ လူမႈေရးမွာလည္း ရွိတယ္ေနာ္။ မိသားစုေလး တစ္ခုအတြင္း မွာလည္း ရွိတယ္။

ေနာက္ ဒုတိယအခ်က္က Control of Operation ဆိုတဲ့ စီမံခန္႔ခြဲမႈကို ထိန္းသိမ္းတဲ့ အခ်က္၊ Autocratic က အရာရာကို သူကိုယ္တိုင္ ၫႊန္ၾကားတယ္။ သူမပါရင္မၿပီးဘူး။ Democraticက စနစ္ (System) တစ္ခုကို ထူေထာင္ၿပီး အဲဒီ စနစ္ရဲ႔ အပံ့အပိုးနဲ႔ လုပ္တယ္။

ေနာက္ တတိယအခ်က္က Communication ဆိုတဲ့ အေပၚေအာက္ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ဆက္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္း၊ Autocratic ကေတာ႔ လားရာမဲ့ သူအမိန္႔ ေပးလိုတဲ့ သူကို တိုက္႐ိုက္ အမိန္႔ ေပးတဲ့ စနစ္ကို သံုးတယ္။ Democratic ကေတာ့ ျပန္လည္ ေဆြးေႏြးခြင့္၊ တင္ျပခြင့္၊ အၾကံ ဥာဏ္ ဖလွယ္ခြင္႔ စတာေတြကို ေပးတယ္။ စနစ္တစ္ခုရဲ႔ ေအာက္မွာပဲ အလုပ္လုပ္တယ္ေပါ့။ အဲဒီ အေျခခံ မူလ ပင္မ သံုးခ်က္ အေပၚ အကြာအဟကို ႏႈိင္းယွဥ္ လိုက္ေတာ႔ ေနာက္ဆံုး အေျဖ ရလဒ္မွာ Autocratic က စြန္႔စားရမႈ မ်ားၿပီး ရလဒ္ ေကာင္းထက္ ဆန္႔က်င္ ဘက္ကို ရတာမ်ားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီမိုကရက္ေတြကေတာ႔ သင့္တင့္တဲ့ စြန္႔စားမႈ (Moderate Risk) ေလာက္ သာရွိၿပီး ရလဒ္ေကာင္းေတြ ရတတ္တာ သာဓက အမ်ားႀကီးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမိုကရက္၊ ေအာ္တိုကရက္လို႔ ေျပာရင္ ႏိုင္ငံေရး ႐ႈေထာင့္ တစ္ခုတည္းကသာ ၾကည့္လို႔ ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ စီးပြားေရးမွာပါ လံုး၀ အက်ဳံး၀င္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ဆက္ပါအံုးမယ္ရွင္............

Jeans Take Shape

ေရြးစရာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြ တစ္ေလွႀကီးရွိေနတဲ့ ဒီလိုေခတ္မ်ိဳးႀကီးထဲမွာ ဂ်င္းေကာင္းေကာင္းေလးနဲ႔ လွလွေလး တစ္ထည္ရဖို႔ ေစ်း၀ယ္ထြက္ရတာဟာ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ရႈပ္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ကၽြန္မဆိုလည္း ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို အေသႀကိဳက္တာ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ကယ္တမ္း ဂ်င္း၀ယ္ထြက္တဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာဆို ဘယ္ဟာကို ေရြးလို႔ ေရြးရမယ္မွန္း မသိပဲ complicated ျဖစ္တတ္တယ္ရွင့္။ အမ်ိဳးသမီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ အ၀တ္ဗီဒိုေတြထဲမွာလည္း ဂ်င္းေတြဟာ ေနရာယူတတ္ၾကပါေသးတယ္။ ေဒါက္ဖိနပ္ ခၽြန္ခၽြန္ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ဂ်င္းက်ပ္က်ပ္ကေလးေတြသာ ၀တ္မယ္ဆိုရင္.. WOW!! လံုး၀ လန္းသြားၿပီေပါ့ရွင္။ ဂ်င္းတစ္ထည္ကို ၀ယ္ဖို႔အတြက္ အဓိက စဥ္းစားရမယ့္ အခ်က္ေတြထဲမွာ အေရာင္၊ အရည္အေသြး၊ cutting နဲ႔ brand ေတြကို မျဖစ္မေန ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။ ဂ်င္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ စုစည္းလို႔ ရမိသေလာက္ေလးကို တင္ျပေပးလိုက္တယ္ေနာ္။

THE RIGHT FIT

ကိုယ္နဲ႔ Fit ျဖစ္တဲ့ ေဘာင္ဘီမ်ိဳးကို ေရြးခ်ယ္၀တ္ဆင္တတ္ဖို႔က လူတိုင္းအတြက္ အေရးႀကီးပါတယ္ရွင္။ အမ်ိဳးသားေတြကေတာ့ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ကြက္တိႀကီးကို Fit ျဖစ္ေနတဲ့ ေဘာင္းဘီမ်ိဳးကို ေရွာင္သင့္ပါတယ္။ သာမန္ ခႏၶာကိုယ္မ်ိဳးကို ပိုင္ဆိုင္တဲ့သူေတြကေတာ့ သမရိုးက် ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ပံုစံမ်ိဳးေတြနဲ႔ ပိုလိုက္ဖက္ပါလိမ့္မယ္။ အရမ္းကို ေခတ္ေရ့ွေျပးေနတဲ့ ေဘာင္ဘီမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးေပါ့ေနာ္။ ေတာင့္တင္းတဲ့ ခႏၶာကုိယ္ကို ပိုင္ဆိုင္တဲ့ သူမ်ိဳးေတြ က်ျပန္ေတာ့ boot – cut Style မ်ိဳးကို ၀တ္ဆင္သင့္ပါတယ္တဲ့။ တင္ပါးအရမ္းႀကီးကို ႀကီးေနတဲ့ သူမ်ိဳးေတြကေတာ့ ေအာက္ရွဴးတဲ့ ေဘာင္းဘီမ်ိဳးကို ၀တ္ဆင္သင့္ပါတယ္။ ခုေခတ္အေခၚ ခ်က္ျပဳတ္လို႔ ေခၚတဲ့ Skinny Jeans မ်ိဳးေတြမဟုတ္ပဲ high – Waist ျဖစ္တဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီမ်ိဳးေပါ့။ ခႏၶာကိုယ္ ေအာက္ပိုင္းပုတဲ့ သူမ်ိဳးေတြကေတာ့ အစင္းေတြပါတဲ့ ေဘာင္းဘီမ်ိဳးနဲ႔ သင့္ေတာ္မွာ ျဖစ္ၿပီး ေပါင္လံုးႀကီးတဲ့သူေတြကေတာ့ အရမ္းကိုက်ပ္ထုပ္ေနတဲ့ ေဘာင္းဘီမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ အေနေတာ္ကိုသာ ၀တ္ဆင္သင့္ပါတယ္။ Low Waist ေဘာင္းဘီမ်ိဳးကလည္း သင့္ေတာ္မွာပါ။ ေဘာင္းဘီေအာက္ဖ်ားေတြက သိပ္မရွည္ပဲ ဖိနပ္အလယ္နားေလာက္မွာ က်ေနတာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့ရွင္။

အဲေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြ ၀ယ္တဲ့အခါ ဘယ္လိုမ်ိဳးအခ်က္ေတြကို ေရြး၀ယ္ရမလဲ ဆိုတာကိုလည္း တစ္ခ်က္ေလာက္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

• Lycra 2% ေလာက္ပါ၀င္တဲ့ ဂ်င္းသားကို ေရြးခ်ယ္၀ယ္ယူပါ။ ဒါမွ ေဘာင္းဘီေတြဟာ ျပန္႔ေနမွာျဖစ္ၿပီး၊ ခႏၶာကိုယ္ပံုစံကိုလည္း ေပၚလြင္ေစမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ဘယ္လို cut လုပ္ထားလဲဆိုတဲ့ အခ်က္လည္း ေပၚလြင္ေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။
• အညႊန္းေတြဟာ price tap ရဲ႕ ေနာက္ဘက္မွာ ရွိေနတယ္ဆိုတာ မေမ့ၾကပါနဲ႔
• ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြကို try ၾကည့္တဲ့အခါ ထိုင္ၾကည့္ဖို႔ကိုလည္း လိုပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွ ဒီေဘာင္းဘီဟာ comfort ျဖစ္လား မျဖစ္လားဆိုတာ သိရမွာေပါ့။
• ေဘာင္းဘီေတြရဲ႕ Size သတ္မွတ္ခ်က္ဟာ Brand တစ္မ်ိဳးနဲ႔ တစ္မ်ိဳးၾကား ကြဲလြဲခ်က္ေတြ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ Size တစ္မ်ိဳးတည္းကိုပဲ ပံုေသမွတ္ထားတာမ်ိဳးထက္ ကိုယ္နဲ႔အဆင္ေျပရာကို ေရြးခ်ယ္တာက ပိုေကာင္းပါလိမ့္မယ္ရွင္။
• ၿပီးေတာ့ နည္းနည္းက်ပ္တဲ့ ေဘာင္းဘီမ်ိဳးကို ၀ယ္ပါ။ ဂ်င္းေတြက ေနာက္ပိုင္းမွာ ပိုပိုေခ်ာင္လာတတ္တဲ့အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။

SHADES OF BLUE

ဂ်င္းေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အျပာေရာင္ ဆိုေပမယ့္ တစ္ကယ့္စံနဲ႔ကိုက္ညီတဲ့ အေရာင္မ်ိဳးကို ေရြးရတာက်ေတာ့ မလြယ္ျပန္ပါဘူးရွင္။ အဓိက ကေတာ့ အေရာင္ၾကာရွည္ခံၿပီး ကိုယ္သြားလာခ်င္တဲ့ ေနရာမ်ိဳးနဲ႔ အံကိုက္ျဖစ္ဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။ အေရာင္လြင္လြင္ေလးေတြကေတာ့ ပိုၿပီး casual ဆန္ပါတယ္။ အျပာရင့္ရင့္က်ျပန္ေတာ့ ညဘက္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာ ၀တ္ဆင္သင့္ပါတယ္တဲ့။ အနက္ေရာင္ေဘာင္းဘီေတြ ရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ သိပ္ၿပီးေတာ့ popular ျဖစ္တာကို မေတြ႔ရပါဘူးရွင္။

MATERIAL

ဂ်င္းထည္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ခ်ည္နဲ႔ လုပ္ထားတယ္လုိ႔ ေျပာလို႔ရေပမယ့္ ဆြဲသားပါတဲ့ ဂ်င္းမ်ိဳးေတြက ပိုေကာင္းပါတယ္။ ဆြဲသားပါတဲ့အတြက္ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ကပ္ေနၿပီး သြားရ လာရတာလည္း ပိုမိုေပါ့ပါး သက္ေတာင့္ သက္သာ ရွိေစပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးေဘာင္းဘီေတြဟာ အရမ္းႀကီး က်ပ္တဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ သက္ေတာင့္သက္သာလည္း ျဖစ္ေစတယ္ေလ။ ဆြဲသားျဖစ္တဲ့အတြက္ အထိုင္အထ လုပ္တဲ့အခါမွာလည္း အဆင္ေျပေစပါတယ္။

TAKING CARE

ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြကို အေကာင္းဆံုး ထိမ္းသိမ္းဖို႔ နည္းကေတာ့ ေျပာင္းျပန္လွန္ၿပီး ေရေအးေအးနဲ႔ ေလွ်ာ္ဖို႔ပါပဲ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ေလွ်ာ္တဲ့အခါ ဆပ္ျပာမႈန္႔ေတြ မ်ားမ်ားသံုးတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါ မလုပ္သင့္ပါဘူးရွင္။ ဆားတစ္ဇြန္းေလာက္ ထည့္ေလွ်ာ္တာမ်ိဳးက အေရာင္မလြင့္ဖို႔ အေထာက္အကူ ျပဳပါလိမ့္မယ္။

STYLES AND TRENDS

ဒီေန႔ေခတ္ရဲ႕ ဂ်င္းစတိုင္ေတြကေတာ့ တစ္ျဖည္းျဖည္း အေနာက္ကို ျပန္သြားေနတဲ့ သေဘာမွာ ရွိေနပါတယ္။ ဒူးနဲ႔ ေဘာင္းဘီအိတ္ေအာက္နားမွာ အတြန္႔ရာေတြပါတဲ့ ေဘာင္းဘီမ်ိဳးေတြ၊ ေပါင္တစ္ေလွ်ာက္မွာ အေရာင္ခပ္မြဲမြဲ လုပ္ထားတာမ်ိဳးေတြ စတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြဟာ ထင္သေလာက္ေတာ့ စတိုင္လ္မမိုက္ဘူးရွင့္။ ကဲ ေတြ႔ရေလ့ရွိတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီမ်ိဳးေတြကို တစ္ခ်က္ေလာက္ ၾကည့္ရေအာင္ေနာ္။
Skinny အမ်ိဳးအစားေတြ၊ ေအာက္၀ က်ယ္တဲ့ ေဘာင္းဘီေတြ၊ အေရာင္ပါတဲ့ ဂ်င္းေတြ၊ အကုန္လံုးကေတာ့ မိုက္ေနတာ ခ်ည္းပါပဲ။

Skinny Jeans ကိုေတာ့ ကၽြန္မလည္း ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္ပါတယ္။ 2008 မွာေခတ္စားလာသလို မိန္းကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ၀တ္လာၾကပါတယ္။ ခုတစ္ေလာ ကၽြန္မ၀ယ္ျဖစ္တဲ့ ဂ်င္းေတြကလည္း Skinny ေတြခ်ည္းပဲ။

High-waist Jeans ေတြကေတာ့ ေခတ္သိပ္မစားေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မလည္း လံုးလံုးကို မႀကိဳက္ပါဘူးရွင္။ ဒါေပမယ့္ Celebrity ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ၀တ္ၾကပါတယ္။ Gwen Stefani, Gwyneth Paltrow နဲ႔ Kate Moss တို႔ေတြေပါ့။

Wide-leg jeans မ်ိဳးေတြက်ေတာ့ ၀တ္ရတာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ အရမ္းကို classic ျဖစ္တာေပါ့။

Colored Jeans ေတြကေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ အရမ္းကို ေခတ္စားေနၿပီေပါ့။

BRANDS

ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အမ်ိဳးအစားေတြသာမက တံဆိပ္ေတြလည္း စံုလင္လွတဲ့အတြက္ ကိုယ္နဲ႔ Fit ျဖစ္တဲ့ လိုက္ဖက္တဲ့ ေဘာင္းဘီတစ္ထည္ကိုရဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ရွာ၀ယ္ရမွာေပါ့။ ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ တံဆိပ္ကိုပဲ စြဲၿပီး ၀တ္ေနတာမ်ိဳးထက္ Design ကိုဦးစားေပးသင့္တယ္လို႔ ကၽြန္မက ထင္ပါတယ္ရွင္။ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ Fashion ေရစီးေၾကာင္းနဲ႔အညီ အေျပာင္းအလဲေလးေတြ ၀တ္ဆင္ပါမွ ကိုယ့္စတိုင္လ္ကို ထိမ္းရာလည္း ေရာက္တယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ Brand စံု Design စံု ၀တ္ဖို႔ကို တိုက္တြန္းလိုက္ရပါတယ္ရွင္။

HISTORY

19 ရာစုႏွစ္ေလာက္က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ California Gold Rush သတၱဳတြင္း တူးသမားေတြက စုတ္လြယ္၊ ၿပဲလြယ္တဲ့ အ၀တ္အထည္မ်ိဳးထက္ ခိုင္ခန္႔တဲ့ အထည္မ်ိဳးကိုသာ ၀တ္ဆင္ခ်င္ၾကပါသတဲ့။ အဲဒီေတာ့ Jacob Davis ဆိုတဲ့ အ၀တ္ခ်ဳပ္သမားတစ္ေယာက္က မစုတ္နၿပဲေစတဲ့ ဖ်င္ၾကမ္းတစ္မ်ိဳးကို ခ်ဳပ္လုပ္တီထြင္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒါေတြက ဒီေန႔မွာ ဂ်င္းရယ္လို႔ ျဖစ္လာတဲ့ အရာေတြေပါ့ရွင္။ သူက သူ႔ရဲ႕ အိုင္ဒီယာကို ဆက္ထိန္းထားခ်င္ၿပီး ေစ်းကြက္ကိုလည္း ခ်ဲ႕ထြင္ခ်င္တာေပါ့။ ခက္တာက သူ႔မွာ ေငြးေၾကးကလည္း အဆင္မေျပျပန္ဘူးေလ။ အဲဒီေတာ့ 1872 ခုႏွစ္ေလာက္မွာ Levi Strauss ဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္န႔ဲ ဆက္သြယ္မိၿပီး ဂ်င္းေတြကို အႀကီးအက်ယ္ ထုတ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ 1930 အေစာပိုင္းကာလေလာက္ထိေတာ့ ရုပ္ရွင္ေတြမွာ မင္းသမီး၊ မင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဂ်င္းေတြမ၀တ္ၾကေသးေတာ့ ေခတ္စားသင့္သေလာက္ ေခတ္မစားခဲ့ေသးပါဘူး။ ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ လူတိုင္း လူတိုင္းဟာ ဂ်င္းမွဂ်င္းပါပဲရွင္။ အေရာင္စံု၊ ဒီဇိုင္းစံုနဲ႔ brand မ်ိဳးစံုေတြၾကားမွာ ကၽြန္မတို႔ အိပ္ကပ္ေတြထဲက ပိုက္ဆံေတြလည္း ထြက္မွန္းမသိ ထြက္က်ေနေလရဲ႕။

Jeans Take Shape

ေရြးစရာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြ တစ္ေလွႀကီးရွိေနတဲ့ ဒီလိုေခတ္မ်ိဳးႀကီးထဲမွာ ဂ်င္းေကာင္းေကာင္းေလးနဲ႔ လွလွေလး တစ္ထည္ရဖို႔ ေစ်း၀ယ္ထြက္ရတာဟာ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ရႈပ္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ကၽြန္မဆိုလည္း ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို အေသႀကိဳက္တာ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ကယ္တမ္း ဂ်င္း၀ယ္ထြက္တဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာဆို ဘယ္ဟာကို ေရြးလို႔ ေရြးရမယ္မွန္း မသိပဲ complicated ျဖစ္တတ္တယ္ရွင့္။ အမ်ိဳးသမီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ အ၀တ္ဗီဒိုေတြထဲမွာလည္း ဂ်င္းေတြဟာ ေနရာယူတတ္ၾကပါေသးတယ္။ ေဒါက္ဖိနပ္ ခၽြန္ခၽြန္ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ဂ်င္းက်ပ္က်ပ္ကေလးေတြသာ ၀တ္မယ္ဆိုရင္.. WOW!! လံုး၀ လန္းသြားၿပီေပါ့ရွင္။ ဂ်င္းတစ္ထည္ကို ၀ယ္ဖို႔အတြက္ အဓိက စဥ္းစားရမယ့္ အခ်က္ေတြထဲမွာ အေရာင္၊ အရည္အေသြး၊ cutting နဲ႔ brand ေတြကို မျဖစ္မေန ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။ ဂ်င္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ စုစည္းလို႔ ရမိသေလာက္ေလးကို တင္ျပေပးလိုက္တယ္ေနာ္။

THE RIGHT FIT

ကိုယ္နဲ႔ Fit ျဖစ္တဲ့ ေဘာင္ဘီမ်ိဳးကို ေရြးခ်ယ္၀တ္ဆင္တတ္ဖို႔က လူတိုင္းအတြက္ အေရးႀကီးပါတယ္ရွင္။ အမ်ိဳးသားေတြကေတာ့ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ကြက္တိႀကီးကို Fit ျဖစ္ေနတဲ့ ေဘာင္းဘီမ်ိဳးကို ေရွာင္သင့္ပါတယ္။ သာမန္ ခႏၶာကိုယ္မ်ိဳးကို ပိုင္ဆိုင္တဲ့သူေတြကေတာ့ သမရိုးက် ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ပံုစံမ်ိဳးေတြနဲ႔ ပိုလိုက္ဖက္ပါလိမ့္မယ္။ အရမ္းကို ေခတ္ေရ့ွေျပးေနတဲ့ ေဘာင္ဘီမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးေပါ့ေနာ္။ ေတာင့္တင္းတဲ့ ခႏၶာကုိယ္ကို ပိုင္ဆိုင္တဲ့ သူမ်ိဳးေတြ က်ျပန္ေတာ့ boot – cut Style မ်ိဳးကို ၀တ္ဆင္သင့္ပါတယ္တဲ့။ တင္ပါးအရမ္းႀကီးကို ႀကီးေနတဲ့ သူမ်ိဳးေတြကေတာ့ ေအာက္ရွဴးတဲ့ ေဘာင္းဘီမ်ိဳးကို ၀တ္ဆင္သင့္ပါတယ္။ ခုေခတ္အေခၚ ခ်က္ျပဳတ္လို႔ ေခၚတဲ့ Skinny Jeans မ်ိဳးေတြမဟုတ္ပဲ high – Waist ျဖစ္တဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီမ်ိဳးေပါ့။ ခႏၶာကိုယ္ ေအာက္ပိုင္းပုတဲ့ သူမ်ိဳးေတြကေတာ့ အစင္းေတြပါတဲ့ ေဘာင္းဘီမ်ိဳးနဲ႔ သင့္ေတာ္မွာ ျဖစ္ၿပီး ေပါင္လံုးႀကီးတဲ့သူေတြကေတာ့ အရမ္းကိုက်ပ္ထုပ္ေနတဲ့ ေဘာင္းဘီမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ အေနေတာ္ကိုသာ ၀တ္ဆင္သင့္ပါတယ္။ Low Waist ေဘာင္းဘီမ်ိဳးကလည္း သင့္ေတာ္မွာပါ။ ေဘာင္းဘီေအာက္ဖ်ားေတြက သိပ္မရွည္ပဲ ဖိနပ္အလယ္နားေလာက္မွာ က်ေနတာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့ရွင္။

အဲေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြ ၀ယ္တဲ့အခါ ဘယ္လိုမ်ိဳးအခ်က္ေတြကို ေရြး၀ယ္ရမလဲ ဆိုတာကိုလည္း တစ္ခ်က္ေလာက္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

• Lycra 2% ေလာက္ပါ၀င္တဲ့ ဂ်င္းသားကို ေရြးခ်ယ္၀ယ္ယူပါ။ ဒါမွ ေဘာင္းဘီေတြဟာ ျပန္႔ေနမွာျဖစ္ၿပီး၊ ခႏၶာကိုယ္ပံုစံကိုလည္း ေပၚလြင္ေစမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ဘယ္လို cut လုပ္ထားလဲဆိုတဲ့ အခ်က္လည္း ေပၚလြင္ေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။
• အညႊန္းေတြဟာ price tap ရဲ႕ ေနာက္ဘက္မွာ ရွိေနတယ္ဆိုတာ မေမ့ၾကပါနဲ႔
• ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြကို try ၾကည့္တဲ့အခါ ထိုင္ၾကည့္ဖို႔ကိုလည္း လိုပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွ ဒီေဘာင္းဘီဟာ comfort ျဖစ္လား မျဖစ္လားဆိုတာ သိရမွာေပါ့။
• ေဘာင္းဘီေတြရဲ႕ Size သတ္မွတ္ခ်က္ဟာ Brand တစ္မ်ိဳးနဲ႔ တစ္မ်ိဳးၾကား ကြဲလြဲခ်က္ေတြ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ Size တစ္မ်ိဳးတည္းကိုပဲ ပံုေသမွတ္ထားတာမ်ိဳးထက္ ကိုယ္နဲ႔အဆင္ေျပရာကို ေရြးခ်ယ္တာက ပိုေကာင္းပါလိမ့္မယ္ရွင္။
• ၿပီးေတာ့ နည္းနည္းက်ပ္တဲ့ ေဘာင္းဘီမ်ိဳးကို ၀ယ္ပါ။ ဂ်င္းေတြက ေနာက္ပိုင္းမွာ ပိုပိုေခ်ာင္လာတတ္တဲ့အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။

SHADES OF BLUE

ဂ်င္းေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အျပာေရာင္ ဆိုေပမယ့္ တစ္ကယ့္စံနဲ႔ကိုက္ညီတဲ့ အေရာင္မ်ိဳးကို ေရြးရတာက်ေတာ့ မလြယ္ျပန္ပါဘူးရွင္။ အဓိက ကေတာ့ အေရာင္ၾကာရွည္ခံၿပီး ကိုယ္သြားလာခ်င္တဲ့ ေနရာမ်ိဳးနဲ႔ အံကိုက္ျဖစ္ဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။ အေရာင္လြင္လြင္ေလးေတြကေတာ့ ပိုၿပီး casual ဆန္ပါတယ္။ အျပာရင့္ရင့္က်ျပန္ေတာ့ ညဘက္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာ ၀တ္ဆင္သင့္ပါတယ္တဲ့။ အနက္ေရာင္ေဘာင္းဘီေတြ ရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ သိပ္ၿပီးေတာ့ popular ျဖစ္တာကို မေတြ႔ရပါဘူးရွင္။

MATERIAL

ဂ်င္းထည္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ခ်ည္နဲ႔ လုပ္ထားတယ္လုိ႔ ေျပာလို႔ရေပမယ့္ ဆြဲသားပါတဲ့ ဂ်င္းမ်ိဳးေတြက ပိုေကာင္းပါတယ္။ ဆြဲသားပါတဲ့အတြက္ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ကပ္ေနၿပီး သြားရ လာရတာလည္း ပိုမိုေပါ့ပါး သက္ေတာင့္ သက္သာ ရွိေစပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးေဘာင္းဘီေတြဟာ အရမ္းႀကီး က်ပ္တဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ သက္ေတာင့္သက္သာလည္း ျဖစ္ေစတယ္ေလ။ ဆြဲသားျဖစ္တဲ့အတြက္ အထိုင္အထ လုပ္တဲ့အခါမွာလည္း အဆင္ေျပေစပါတယ္။

TAKING CARE

ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြကို အေကာင္းဆံုး ထိမ္းသိမ္းဖို႔ နည္းကေတာ့ ေျပာင္းျပန္လွန္ၿပီး ေရေအးေအးနဲ႔ ေလွ်ာ္ဖို႔ပါပဲ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ေလွ်ာ္တဲ့အခါ ဆပ္ျပာမႈန္႔ေတြ မ်ားမ်ားသံုးတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါ မလုပ္သင့္ပါဘူးရွင္။ ဆားတစ္ဇြန္းေလာက္ ထည့္ေလွ်ာ္တာမ်ိဳးက အေရာင္မလြင့္ဖို႔ အေထာက္အကူ ျပဳပါလိမ့္မယ္။

STYLES AND TRENDS

ဒီေန႔ေခတ္ရဲ႕ ဂ်င္းစတိုင္ေတြကေတာ့ တစ္ျဖည္းျဖည္း အေနာက္ကို ျပန္သြားေနတဲ့ သေဘာမွာ ရွိေနပါတယ္။ ဒူးနဲ႔ ေဘာင္းဘီအိတ္ေအာက္နားမွာ အတြန္႔ရာေတြပါတဲ့ ေဘာင္းဘီမ်ိဳးေတြ၊ ေပါင္တစ္ေလွ်ာက္မွာ အေရာင္ခပ္မြဲမြဲ လုပ္ထားတာမ်ိဳးေတြ စတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြဟာ ထင္သေလာက္ေတာ့ စတိုင္လ္မမိုက္ဘူးရွင့္။ ကဲ ေတြ႔ရေလ့ရွိတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီမ်ိဳးေတြကို တစ္ခ်က္ေလာက္ ၾကည့္ရေအာင္ေနာ္။
Skinny အမ်ိဳးအစားေတြ၊ ေအာက္၀ က်ယ္တဲ့ ေဘာင္းဘီေတြ၊ အေရာင္ပါတဲ့ ဂ်င္းေတြ၊ အကုန္လံုးကေတာ့ မိုက္ေနတာ ခ်ည္းပါပဲ။

Skinny Jeans ကိုေတာ့ ကၽြန္မလည္း ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္ပါတယ္။ 2008 မွာေခတ္စားလာသလို မိန္းကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ၀တ္လာၾကပါတယ္။ ခုတစ္ေလာ ကၽြန္မ၀ယ္ျဖစ္တဲ့ ဂ်င္းေတြကလည္း Skinny ေတြခ်ည္းပဲ။

High-waist Jeans ေတြကေတာ့ ေခတ္သိပ္မစားေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မလည္း လံုးလံုးကို မႀကိဳက္ပါဘူးရွင္။ ဒါေပမယ့္ Celebrity ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ၀တ္ၾကပါတယ္။ Gwen Stefani, Gwyneth Paltrow နဲ႔ Kate Moss တို႔ေတြေပါ့။

Wide-leg jeans မ်ိဳးေတြက်ေတာ့ ၀တ္ရတာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ အရမ္းကို classic ျဖစ္တာေပါ့။

Colored Jeans ေတြကေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ အရမ္းကို ေခတ္စားေနၿပီေပါ့။

BRANDS

ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အမ်ိဳးအစားေတြသာမက တံဆိပ္ေတြလည္း စံုလင္လွတဲ့အတြက္ ကိုယ္နဲ႔ Fit ျဖစ္တဲ့ လိုက္ဖက္တဲ့ ေဘာင္းဘီတစ္ထည္ကိုရဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ရွာ၀ယ္ရမွာေပါ့။ ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ တံဆိပ္ကိုပဲ စြဲၿပီး ၀တ္ေနတာမ်ိဳးထက္ Design ကိုဦးစားေပးသင့္တယ္လို႔ ကၽြန္မက ထင္ပါတယ္ရွင္။ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ Fashion ေရစီးေၾကာင္းနဲ႔အညီ အေျပာင္းအလဲေလးေတြ ၀တ္ဆင္ပါမွ ကိုယ့္စတိုင္လ္ကို ထိမ္းရာလည္း ေရာက္တယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ Brand စံု Design စံု ၀တ္ဖို႔ကို တိုက္တြန္းလိုက္ရပါတယ္ရွင္။

HISTORY

19 ရာစုႏွစ္ေလာက္က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ California Gold Rush သတၱဳတြင္း တူးသမားေတြက စုတ္လြယ္၊ ၿပဲလြယ္တဲ့ အ၀တ္အထည္မ်ိဳးထက္ ခိုင္ခန္႔တဲ့ အထည္မ်ိဳးကိုသာ ၀တ္ဆင္ခ်င္ၾကပါသတဲ့။ အဲဒီေတာ့ Jacob Davis ဆိုတဲ့ အ၀တ္ခ်ဳပ္သမားတစ္ေယာက္က မစုတ္နၿပဲေစတဲ့ ဖ်င္ၾကမ္းတစ္မ်ိဳးကို ခ်ဳပ္လုပ္တီထြင္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒါေတြက ဒီေန႔မွာ ဂ်င္းရယ္လို႔ ျဖစ္လာတဲ့ အရာေတြေပါ့ရွင္။ သူက သူ႔ရဲ႕ အိုင္ဒီယာကို ဆက္ထိန္းထားခ်င္ၿပီး ေစ်းကြက္ကိုလည္း ခ်ဲ႕ထြင္ခ်င္တာေပါ့။ ခက္တာက သူ႔မွာ ေငြးေၾကးကလည္း အဆင္မေျပျပန္ဘူးေလ။ အဲဒီေတာ့ 1872 ခုႏွစ္ေလာက္မွာ Levi Strauss ဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္န႔ဲ ဆက္သြယ္မိၿပီး ဂ်င္းေတြကို အႀကီးအက်ယ္ ထုတ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ 1930 အေစာပိုင္းကာလေလာက္ထိေတာ့ ရုပ္ရွင္ေတြမွာ မင္းသမီး၊ မင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဂ်င္းေတြမ၀တ္ၾကေသးေတာ့ ေခတ္စားသင့္သေလာက္ ေခတ္မစားခဲ့ေသးပါဘူး။ ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ လူတိုင္း လူတိုင္းဟာ ဂ်င္းမွဂ်င္းပါပဲရွင္။ အေရာင္စံု၊ ဒီဇိုင္းစံုနဲ႔ brand မ်ိဳးစံုေတြၾကားမွာ ကၽြန္မတို႔ အိပ္ကပ္ေတြထဲက ပိုက္ဆံေတြလည္း ထြက္မွန္းမသိ ထြက္က်ေနေလရဲ႕။

စစ္ကိုင္းပညာဒါနသင္တန္း အတြက္ အလွဴရွင္မ်ား လုိအပ္

စစ္ကိုင္းပညာဒါနသင္တန္း အတြက္ အလွဴရွင္မ်ား လုိအပ္

စစ္ကုိင္းၿမိဳ႕ ၊စစ္ကို္င္းေတာင္ရိုး၊ သာသနေ၀ပုလႅေက်ာင္းတုိက္တြင္ စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုးတြင္ သီတင္းသံုး ေနထိုင္ေသာ၊ ရဟန္း၊ သာမေဏ ၊ သီလရွင္မ်ားႏွင့္ ၊ေငြေၾကးခ်ိဳ႕ တဲ့ေသာ လူပုဂၢိဳလ္မ်ား အား ကြန္ပ်ဴတာနည္းပညာႏွင့္ပတ္္သက္၍ ဦးဇင္းဦးေကာ၀ိဒမွ အခမဲ့ သင္တန္းမ်ားပို႕ ခ်ေပးလွ်က္ရွိပါတယ္။ အဲဒီလိုပို႕ ခ်ေပးတဲ့ေနရာမွာ ေနာက္ပိုင္း သံဃာအင္အား လူအင္အားမ်ားျပားလာတာနဲ႕ အမွ် စက္အင္အား၊ အေဆာက္အဦးေတြ လိုအပ္လာပါတယ္။

အခုေလာေလာဆယ္ သင္တန္းေက်ာင္း အတြက္ လိုအပ္ေနတာက ကြန္ျပဴတာမ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးဇင္းဦးေကာ၀ိဒ အေနနဲ႕ တတ္ႏိုင္တဲ့ အင္အားနဲ႕ ၾကိဳးစားျပီး ဖြင့္ထားရေပမယ့္ စက္အင္အားက ေလာေလာဆယ္ ၆လံုးပဲ ရွိပါေသးတယ္။ (အခုလက္ရွိ ပညာဒါန သင္တန္းကို ေလွ်ာက္လႊာတင္သူ သင္တန္းသား ဦးေရက ၅၀ ေလာက္ရွိေနျပီလို႔ ၾကားသိရပါတယ္)။ ထို႔ေၾကာင့္ လိုအပ္ေသာ ကြန္ျပဴတာမ်ား အတြက္ အလွဴရွင္မ်ားလိုအပ္ေနပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။

ေနာက္တခု လိုအပ္ခ်က္ကေတာ့ စစ္ကိုင္းမွာ လွ်ပ္စစ္မီး ပံုမွန္ မရရွာပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သင္တန္းပံုမွန္ လည္ပတ္ႏိုင္ေရး အတြက္ မီးစက္လဲ အေရးတၾကီး လိုအပ္ေနပါတယ္။ မီးစက္ရဲ႕ တန္ဖိုးကေတာ့ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၁၇၀၀၀၀၀ ေလာက္ က်သင့္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ပါ၍့ ရပ္ေ၀း ရပ္နီးမွ အလွဴရွင္မ်ား အေနနဲ႕ ပညာဒါန အလွဴ အတြက္ လွဴဒါန္းေပးေစလိုပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။

ျပည္တြင္းမွ လွဴဒါန္းလိုသူမ်ား အေနနဲ႕
မႏၱေလး ရိုးမဘဏ္ (ရတနာပံု)၊
ဦးေကာ၀ိဒ -၉/ပဥလ(သ)၀၀၀၅၂၆
ဦးရဲ၀င္းေနာင္ 09-2028917 ကိုဆက္သြယ္လွဴဒါန္းႏိုင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။

ျပည္ပမွ လွဴဒါန္းလိုသူမ်ား အေနနဲ႕ေတာ့.. ကၽြန္ေတာ့္ အီးေမးလ္
minnyoonthit@gmail.com ကို ဆက္သြယ္ျပီး လႊဲရမယ့္ နာမည္နဲ႕ မွတ္ပံုတင္ ေပးပါ့မယ္။

Source: www.minnyoonthit.net

စစ္ကိုင္းပညာဒါနသင္တန္း အတြက္ အလွဴရွင္မ်ား လုိအပ္

စစ္ကိုင္းပညာဒါနသင္တန္း အတြက္ အလွဴရွင္မ်ား လုိအပ္

စစ္ကုိင္းၿမိဳ႕ ၊စစ္ကို္င္းေတာင္ရိုး၊ သာသနေ၀ပုလႅေက်ာင္းတုိက္တြင္ စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုးတြင္ သီတင္းသံုး ေနထိုင္ေသာ၊ ရဟန္း၊ သာမေဏ ၊ သီလရွင္မ်ားႏွင့္ ၊ေငြေၾကးခ်ိဳ႕ တဲ့ေသာ လူပုဂၢိဳလ္မ်ား အား ကြန္ပ်ဴတာနည္းပညာႏွင့္ပတ္္သက္၍ ဦးဇင္းဦးေကာ၀ိဒမွ အခမဲ့ သင္တန္းမ်ားပို႕ ခ်ေပးလွ်က္ရွိပါတယ္။ အဲဒီလိုပို႕ ခ်ေပးတဲ့ေနရာမွာ ေနာက္ပိုင္း သံဃာအင္အား လူအင္အားမ်ားျပားလာတာနဲ႕ အမွ် စက္အင္အား၊ အေဆာက္အဦးေတြ လိုအပ္လာပါတယ္။

အခုေလာေလာဆယ္ သင္တန္းေက်ာင္း အတြက္ လိုအပ္ေနတာက ကြန္ျပဴတာမ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးဇင္းဦးေကာ၀ိဒ အေနနဲ႕ တတ္ႏိုင္တဲ့ အင္အားနဲ႕ ၾကိဳးစားျပီး ဖြင့္ထားရေပမယ့္ စက္အင္အားက ေလာေလာဆယ္ ၆လံုးပဲ ရွိပါေသးတယ္။ (အခုလက္ရွိ ပညာဒါန သင္တန္းကို ေလွ်ာက္လႊာတင္သူ သင္တန္းသား ဦးေရက ၅၀ ေလာက္ရွိေနျပီလို႔ ၾကားသိရပါတယ္)။ ထို႔ေၾကာင့္ လိုအပ္ေသာ ကြန္ျပဴတာမ်ား အတြက္ အလွဴရွင္မ်ားလိုအပ္ေနပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။

ေနာက္တခု လိုအပ္ခ်က္ကေတာ့ စစ္ကိုင္းမွာ လွ်ပ္စစ္မီး ပံုမွန္ မရရွာပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သင္တန္းပံုမွန္ လည္ပတ္ႏိုင္ေရး အတြက္ မီးစက္လဲ အေရးတၾကီး လိုအပ္ေနပါတယ္။ မီးစက္ရဲ႕ တန္ဖိုးကေတာ့ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၁၇၀၀၀၀၀ ေလာက္ က်သင့္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ပါ၍့ ရပ္ေ၀း ရပ္နီးမွ အလွဴရွင္မ်ား အေနနဲ႕ ပညာဒါန အလွဴ အတြက္ လွဴဒါန္းေပးေစလိုပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။

ျပည္တြင္းမွ လွဴဒါန္းလိုသူမ်ား အေနနဲ႕
မႏၱေလး ရိုးမဘဏ္ (ရတနာပံု)၊
ဦးေကာ၀ိဒ -၉/ပဥလ(သ)၀၀၀၅၂၆
ဦးရဲ၀င္းေနာင္ 09-2028917 ကိုဆက္သြယ္လွဴဒါန္းႏိုင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။

ျပည္ပမွ လွဴဒါန္းလိုသူမ်ား အေနနဲ႕ေတာ့.. ကၽြန္ေတာ့္ အီးေမးလ္
minnyoonthit@gmail.com ကို ဆက္သြယ္ျပီး လႊဲရမယ့္ နာမည္နဲ႕ မွတ္ပံုတင္ ေပးပါ့မယ္။

Source: www.minnyoonthit.net

If you see your boyfriend walking with another girl....!!

မိန္းကေလး စုမိၿပီဆိုလွ်င္ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ စကားမ်ားတတ္တာ သဘာ၀။ ဖက္ရွင္အေၾကာင္း၊ အစားအေသာက္ေတြအေၾကာင္းကေန သမီးရည္းစားေတြ အေၾကာင္းထိ ေျပာတတ္ၾကသလို၊ မိန္းမခ်င္းခ်င္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေတြလည္း ေဆြးေႏြးတတ္ၾကတာေပါ့။ ဒီလိုပါပဲ.. ဟိုေန႔က သူငယ္ခ်င္းေတြ စုမိၿပီး ေထြရာေလးပါ စကားမ်ားျဖစ္ၾကတယ္။ စလိုက္တာကေတာ့ ငါအခု ဘာေက်ာင္းတက္ေနတယ္၊ ဒါၿပီးရင္ ဘာဆက္လုပ္မယ္ ဆုိတာကိုေတာ့ စေျပာၾကတာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္သူက ဘယ္လိုစၿပီး ေျပာလိုက္တယ္ မသိဘူး.. အခ်စ္အေၾကာင္း ေရာက္သြားေလရဲ႕။

ေယာက်ၤားေတြက မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာၿပီး အဲဒီ ေယာက်ၤားေတြနဲ႔ ကင္းကင္းမေနႏိုင္ၾကတာဟာလည္း မိန္းမေတြပါပဲရွင္။ ေၾသာ္ အလုပ္ထဲမွာ၊ ေက်ာင္းမွာ၊ စီးပြားေရး လုပ္တဲ့ေနရာမွာလည္း ေယာက်ၤားေတြနဲ႔ ရင္ေဘာင္တန္းရတယ္ မဟုတ္လားရွင့္။ အိမ္မွာေတာင္ အေဖေတြ ေမာင္ေလးေတြ ရွိတတ္ၾကေသးတယ္ေလ.. ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။ အဲလို အဲလိုနဲ႔ ေျပာေနၾက ဆိုေနၾကတုန္း ေမးခြန္းေလး တစ္ခုထြက္လာလို႔ ကၽြန္မ အားလံုးေသာ သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးမ်ားကို ေမးလိုက္မိတယ္။

"ကိုယ့္ ခ်စ္သူကို ေနာက္ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ လမ္းမွာ တြဲလာေနတာကို ေတြ႔ရင္ ဘာလုပ္မွာလဲ" လို႔! ကၽြန္မေျပာတဲ့ ေနာက္ေကာင္မေလးက သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္ရည္းစား တစ္ေယာက္ကို ေျပာတာပါ။

အေျဖေတြကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ…..

"ငါ သာဆိုရင္ေတာ့ အဲေနရာမွာတင္ ပြဲက ျပတ္သြားမွာ"

"ေတြ႔ၾကည့္လိုက္ေလ.. ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ၾကည့္ေပးလိုက္မယ္.. ေနႏွင့္အံုးေပါ့ကြာ ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔"

"အမေလးေလး ငါးေလာင္းၿပိဳင္ လူသတ္မႈထက္ကို ဆိုးသြားမွာ ဘာမွတ္တုန္း"

"ငါသာဆိုရင္ သြားႏုတ္ဆက္ၿပီး မိတ္ဆက္ေပးအံုးေလလို႔ ေျပာမိမွာပဲ"

"ကိုယ့္ရည္းစားကိုေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ပါဘူးေအ.. အဲဒီမိန္းမကို ပါးသြားခ်လိုက္မယ္" (ဘုရား၊ ဘုရား)

ကိုယ္စတဲ့ ေမးခြန္းက ေနာက္ေတာ့လည္း ကိုယ့္ဘက္ျပန္လွည့္လာေရာ…."ေနပါအံုး နင္ဆိုရင္ေကာ ဘာလုပ္မွာတုန္း"

ကၽြန္မဆိုရင္ေကာ ဘာလုပ္မွာလဲ… ????????? တစ္ကယ္လို႕မ်ား ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္က ကြယ္ရာမွာ ေနာက္ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ရႈပ္ေနတာကို သိခဲ့ရင္၊ မေတာ္တဆ လမ္းမွာ သူတို႔နဲ႔ တြဲသြားတာနဲ႔ ဆံုခဲ့ရရင္ ကၽြန္မ ဘာလုပ္မိမွာလဲ။ ကၽြန္မသူတို႔ကို တစ္ကယ့္စိတ္ခံစားခ်က္အတိုင္း အေျဖေပးလိုက္ပါတယ္။

"ငါ သာဆိုရင္ ေျပးပုန္းမွာ..၊ ငါ ခ်စ္တဲ့လူ ေပ်ာ္ဖို႔အတြက္ ငါ ဘာေတြပဲ သိထား သိထား၊ မသိသလိုပဲ ေနေပးမွာေပါ့။ ထားခဲ့ရင္ေတာင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ေနခဲ့လိုက္အံုးမယ္"

ကၽြန္မလို မိန္းမမ်ိဳးလည္း ေလာကႀကီးမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိၾကမွာပါ။ ရွိမယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္။ မိန္းမေတြကို နားလည္ရခက္တယ္လို႔ ေယာက်ၤားေတြက ေျပာၾကတယ္။ ဒါဆိုရင္ သူတို႔ေတြရဲ႕ နားလည္မႈ စြမ္းရည္ေတြ နည္းေနလို႔ေပါ့ရွင္။

If you see your boyfriend walking with another girl....!!

မိန္းကေလး စုမိၿပီဆိုလွ်င္ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ စကားမ်ားတတ္တာ သဘာ၀။ ဖက္ရွင္အေၾကာင္း၊ အစားအေသာက္ေတြအေၾကာင္းကေန သမီးရည္းစားေတြ အေၾကာင္းထိ ေျပာတတ္ၾကသလို၊ မိန္းမခ်င္းခ်င္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေတြလည္း ေဆြးေႏြးတတ္ၾကတာေပါ့။ ဒီလိုပါပဲ.. ဟိုေန႔က သူငယ္ခ်င္းေတြ စုမိၿပီး ေထြရာေလးပါ စကားမ်ားျဖစ္ၾကတယ္။ စလိုက္တာကေတာ့ ငါအခု ဘာေက်ာင္းတက္ေနတယ္၊ ဒါၿပီးရင္ ဘာဆက္လုပ္မယ္ ဆုိတာကိုေတာ့ စေျပာၾကတာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္သူက ဘယ္လိုစၿပီး ေျပာလိုက္တယ္ မသိဘူး.. အခ်စ္အေၾကာင္း ေရာက္သြားေလရဲ႕။

ေယာက်ၤားေတြက မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာၿပီး အဲဒီ ေယာက်ၤားေတြနဲ႔ ကင္းကင္းမေနႏိုင္ၾကတာဟာလည္း မိန္းမေတြပါပဲရွင္။ ေၾသာ္ အလုပ္ထဲမွာ၊ ေက်ာင္းမွာ၊ စီးပြားေရး လုပ္တဲ့ေနရာမွာလည္း ေယာက်ၤားေတြနဲ႔ ရင္ေဘာင္တန္းရတယ္ မဟုတ္လားရွင့္။ အိမ္မွာေတာင္ အေဖေတြ ေမာင္ေလးေတြ ရွိတတ္ၾကေသးတယ္ေလ.. ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။ အဲလို အဲလိုနဲ႔ ေျပာေနၾက ဆိုေနၾကတုန္း ေမးခြန္းေလး တစ္ခုထြက္လာလို႔ ကၽြန္မ အားလံုးေသာ သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးမ်ားကို ေမးလိုက္မိတယ္။

"ကိုယ့္ ခ်စ္သူကို ေနာက္ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ လမ္းမွာ တြဲလာေနတာကို ေတြ႔ရင္ ဘာလုပ္မွာလဲ" လို႔! ကၽြန္မေျပာတဲ့ ေနာက္ေကာင္မေလးက သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္ရည္းစား တစ္ေယာက္ကို ေျပာတာပါ။

အေျဖေတြကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ…..

"ငါ သာဆိုရင္ေတာ့ အဲေနရာမွာတင္ ပြဲက ျပတ္သြားမွာ"

"ေတြ႔ၾကည့္လိုက္ေလ.. ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ၾကည့္ေပးလိုက္မယ္.. ေနႏွင့္အံုးေပါ့ကြာ ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔"

"အမေလးေလး ငါးေလာင္းၿပိဳင္ လူသတ္မႈထက္ကို ဆိုးသြားမွာ ဘာမွတ္တုန္း"

"ငါသာဆိုရင္ သြားႏုတ္ဆက္ၿပီး မိတ္ဆက္ေပးအံုးေလလို႔ ေျပာမိမွာပဲ"

"ကိုယ့္ရည္းစားကိုေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ပါဘူးေအ.. အဲဒီမိန္းမကို ပါးသြားခ်လိုက္မယ္" (ဘုရား၊ ဘုရား)

ကိုယ္စတဲ့ ေမးခြန္းက ေနာက္ေတာ့လည္း ကိုယ့္ဘက္ျပန္လွည့္လာေရာ…."ေနပါအံုး နင္ဆိုရင္ေကာ ဘာလုပ္မွာတုန္း"

ကၽြန္မဆိုရင္ေကာ ဘာလုပ္မွာလဲ… ????????? တစ္ကယ္လို႕မ်ား ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္က ကြယ္ရာမွာ ေနာက္ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ရႈပ္ေနတာကို သိခဲ့ရင္၊ မေတာ္တဆ လမ္းမွာ သူတို႔နဲ႔ တြဲသြားတာနဲ႔ ဆံုခဲ့ရရင္ ကၽြန္မ ဘာလုပ္မိမွာလဲ။ ကၽြန္မသူတို႔ကို တစ္ကယ့္စိတ္ခံစားခ်က္အတိုင္း အေျဖေပးလိုက္ပါတယ္။

"ငါ သာဆိုရင္ ေျပးပုန္းမွာ..၊ ငါ ခ်စ္တဲ့လူ ေပ်ာ္ဖို႔အတြက္ ငါ ဘာေတြပဲ သိထား သိထား၊ မသိသလိုပဲ ေနေပးမွာေပါ့။ ထားခဲ့ရင္ေတာင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ေနခဲ့လိုက္အံုးမယ္"

ကၽြန္မလို မိန္းမမ်ိဳးလည္း ေလာကႀကီးမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိၾကမွာပါ။ ရွိမယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္။ မိန္းမေတြကို နားလည္ရခက္တယ္လို႔ ေယာက်ၤားေတြက ေျပာၾကတယ္။ ဒါဆိုရင္ သူတို႔ေတြရဲ႕ နားလည္မႈ စြမ္းရည္ေတြ နည္းေနလို႔ေပါ့ရွင္။