The World Of Pinkgold: 2009

Monday, February 23, 2009

Good Tips for Everything!

ကၽြန္မတို႔ေတြ လူမႈဘ၀မွာ ရွင္သန္ေနထိုင္ဖို႔ဆိုရင္ ေငြေၾကးေတာင့္တင္းဖို႔အျပင္ က်န္မားေရးေကာင္းဖို႔၊ ရုပ္ရည္ရူပကာ လွပဖို႔၊ လူမႈ႔ဆက္ဆံေရး ေခ်ာေမြ႕ အဆင္ေျပေစဖို႔ စတာေတြကလည္း မလြဲမေသြ လိုအပ္ပါတယ္ရွင္။

က်န္းမာေရး ေကာင္းဖို႔အတြက္ ဆိုရင္

1. ေရမ်ားမ်ားေသာက္ပါ

2. မနက္စာကို ဘုရင္လိုစား၊ ေန႔လည္စာကိုေတာ့ မင္းသားေလးလိုစား၊ ညစာကိုေတာ့ သူေတာင္းစားလို စားပါတဲ့။ (အားလံုး နားလည္ၾကမွာပါေနာ္)

3. သစ္ပင္ေပၚက ရတဲ့ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ေတြကို မ်ားမ်ားစားေပးပါ၊

4. ဘ၀မွာ 3 E နဲ႔ ရွင္သန္ ေနထိုင္ပါ -- Energy, Enthusiasm နဲ႔ Empathy တို႔ျဖစ္ပါတယ္။

5. တရားထိုင္ျခင္း၊ ေယာဂ က်င့္ျခင္း၊ ဘုရားရွိခိုးျခင္း တို႔ကိုလည္း ျပဳလုပ္ေပးသင့္ပါတယ္။

6. ကစား ခုန္စားလည္း မ်ားမ်ား ျပဳလုပ္ေပးဖို႔ လိုအပ္တယ္။

7. သင္ 2008 ခုႏွစ္မွာ ဖတ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္အေရအတြက္ထက္ ဒီႏွစ္မွာ မ်ားမ်ားပိုဖတ္ပါ။

8. တစ္ရက္မွာ 10 မိနစ္ေလာက္ ဆိတ္ဆိတ္ေနၾကည့္ဖို႔ကိုလည္း ႀကိဳးစားၾကည့္သင့္တယ္။

9. တစ္ရက္မွာ 7 နာရီေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုး အိပ္သင့္ပါတယ္။ (ကၽြန္မဆို 10 နာရီေလာက္ အိပ္တာ)

10. တစ္ရက္မွာ 10 မိနစ္ကေန နာရီ၀က္ေလာက္ထိ လမ္းေလွ်ာက္သင့္ပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ေနစဥ္မွာလည္း မ်က္ႏွာေလးကို ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေလး ေနေပးရမယ္ေနာ။ (အရူးလို႔ေတာ့ မထင္ေလာက္ပါဘူးေနာ္..: P)

Personality:

11. ကိုယ့္ဘ၀ကို သူမ်ားေတြနဲ႔ မယွဥ္ပါနဲ႔။ သူတို႔ ဘာလမ္းေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္လမ္းေနတယ္ဆိုတာ သင္ မသိႏိုင္ဘူးေလ။

12. ကိုယ္မထိမ္းခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ အရာေတြေပၚမွာ မေကာင္းျမင္စိတ္ေတြ မထားပါနဲ႔။ အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္လည္း စိတ္ဆင္းရဲ မေနပါနဲ႔။ လက္ရွိ ကိုယ့္မွာရွိေနတာေလးကို တန္ဘုိးထားၿပီး ဒါေတြကိုပဲ ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္လိုက္ပါ။

13. အလုပ္ေတြကိုလည္း အလြန္ အကၽြံ မလုပ္ပါနဲ႔.. Limit တစ္ခုထိပဲ လုပ္တာ ေကာင္းပါတယ္။

14. ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိပ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္ႀကီး မခိုင္းေစပါနဲ႔။ ဘယ္သူမွလဲ ဒါမ်ိဳးမလုပ္ပါဘူး။ သက္ေတာင့္ သက္သာေလးသာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။

15. ကိုယ့္ရဲ႕ တန္ဘိုးရွိတဲ့ စြမ္းအင္ေတြကို အတင္းေျပာျခင္းျဖင့္ မကုန္ဆံုးပါေစနဲ႔။

16. အိပ္ေနစဥ္မွာထက္ ႏိုးေနခ်ိန္ေတြမွာ အိပ္မက္ ပိုမက္ပါ။

17. မနာလို ၀န္တိုျဖစ္ေနတာဟာ အခ်ိန္ျဖဳန္ျခင္း တစ္မ်ိဳးပါပဲ။ သင့္မွာ ရွိသင့္ရွိထိုက္တာေတြ အားလံုးရွိေနပါတယ္။

18. အတိတ္က ျပသနာေတြကို ေမ့လိုက္ပါ့ေတာ့။ ကိုယ့္ရဲ႕ လက္တြဲေဖာ္၊ ၾကင္ေဖာ္ေတြမွာ အတိတ္က အရိပ္ေဟာင္းေတြ ရွိေနရင္လည္း ျပန္မေဖာ္ပါနဲ႔ေတာ့။ ဒါေတြက လက္ရွိဘ၀ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို ဖ်က္ဆီးလိမ့္မယ္။

19. ဘ၀ဟာ သိပ္တိုေတာင္းပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ကို မုန္းဖို႔ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေတာင္ ရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ တစ္ျခားလူေတြကို မမုန္းပါနဲ႔။

20. ပစၥဳပၸန္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔အတြက္ အတိတ္ေတြနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရယူလိုက္ပါ။

21. ကိုယ့္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြရဲ႕ သခင္ဟာ ကိုယ္မွလြဲလို႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။

22. ဘ၀ဆိုတာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး တစ္ခုျဖစ္တယ္။ သင္က အဲ့ဒီေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ ပညာသင္ရမယ့္ ေက်ာင္းသားေလးေပါ့။ ျပသနာဆိုတာက သင္ရိုးညႊန္းတမ္း တစ္ခုရဲ႕ အစိတ္အပုိင္းမွ်သာ ျဖစ္တယ္။ အကၡရာ သခ်ၤာေတြကို တြက္ခ်က္သလို ေျဖရွင္းႏိုင္သြားမွာပါ။ အဲ့ဒါေတြရဲ႕ သင္ခန္းစာကေတာ့ သင့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးအတြက္ အေရးပါေနမွာေပါ့။

23. မ်ားမ်ားၿပံဳးပါ၊ မ်ားမ်ားရီပါ။

24. အျငင္းအခံုေတြတိုင္းမွာ သင္ခ်ည္းပဲ အႏိုင္ရေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ သင္ သေဘာမတူတာေတြကို သေဘာတူေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္လိုက္ပါလား။

Society:

25. သင့္မိသားစုနဲ႔ မၾကာခဏ ဖုန္းေျပာပါ။ အေ၀းေရာက္ေနတယ္ဆိုရင္ေပါ့။ တူတူေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေႏြးေထြးတဲ့ ဆက္ဆံေရးေလးျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ပါ။

26. အမ်ားသူငွာအတြက္ ေကာင္းမႈတစ္ခု ေန႔စဥ္ျပဳၾကည့္ပါ။

27. လူတိုင္းကို အရာအားလံုးအတြက္ ခြင့္လြတ္တတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါ။ (သိပ္စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းတယ္ ကိုယ္ေတြ႔ပါပဲ)

28. အသက္ 70 ေက်ာ္ ဘိုးဘိုး ဘြားဘြားေတြ၊ အသက္ 6 ႏွစ္ေအာက္ ကေလးေတြနဲ႔ အခ်ိန္မ်ားမ်ား ပိုျဖဳန္းပါ။

29. တစ္ေန႔မွာ လူသံုးေယာက္ေလာက္ကို ကိုယ့္ေၾကာင့္ ၿပံဳး ရီ သြားေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါလား။

30. တစ္ျခား သူေတြ သင့္ကို ဘာပဲ ထင္ထင္။ ဒါသင့္အလုပ္ မဟုတ္ဘူး။

31. သင့္ရဲ႕ အလုပ္က သင္ေနမေကာင္းျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ သင့္ကို လာျပဳစုမွာ မဟုတ္ဘူး။ သင့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မိသားစု၀င္ေတြကသာ သင့္အနားမွာ ရွိေနၾကလိမ့္မယ္။ သူတို႔ေတြနဲ႔ မ်ားမ်ား ထိေတြ႔ေနဖို႔ လိုအပ္တယ္။

Life:

32. မွန္ကန္တဲ့ အရာကိုသာ လုပ္ပါ။

33. အသံုးမ၀င္တဲ့၊ ႏွစ္လိုဖြယ္မရွိတဲ့၊ ၾကည္ႏူးဖြယ္ မေကာင္းတဲ့ အရာမွန္သမွ်ကို သင့္စိတ္ထဲက ထုတ္ပစ္လိုက္ပါ။

34. ဘုရား သခင္က အရာအားလံုးကို ေစာင့္ေရွာက္လိမ့္မယ္။

35. ေကာင္းတာပဲ ျဖစ္ေနျဖစ္ေန၊ ဆိုးတာပဲ ျဖစ္ေန ျဖစ္ေန မၿမဲပါဘူး။ အၿမဲ ေျပာင္းလဲေနမွာ ပါပဲ။

36. ကိုယ္ဘာေတြပဲ ခံစားေနရ ေနရ၊ ကိစၥ မရွိပါဘူး။ ကဲ… လာ သြားစို႔.. အလွျပင္လိုက္၊ ရိႈးထုတ္လိုက္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနရမွာေပါ့။

37. အေကာင္းဆံုးေတြဆိုတာ ျဖစ္လာအံုးမွာပါ။

38. နံနက္တိုင္းမွာ အသက္ရွင္ အႏၱရာယ္ ကင္းၿပီး ႏိုးထလာတာတိုင္းအတြက္ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္လိုက္ပါ။

39. ကိုယ့္ရဲ႕ အတြင္း စိတ္သႏၱန္ဟာ အၿမဲေပ်ာ္ရႊင္ေနရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္သာေနပါ။

ေနာက္ဆံုး အခ်က္ 40 ေျမာက္လာပါၿပီ။ ေနာက္ဆံုးမွထားလို႔ အေရးမႀကီးတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဘာတဲ့လဲ

40. ဒီအေၾကာင္းအရာကို သင္ခ်စ္တဲ့ လူအေယာက္ (၄၀) ကို မွ်ေ၀ေပးလိုက္ေပါ့။ ဒါမွာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြေကာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပါ ပိုၿပီး က်န္းမာေပ်ာရႊင္မွာေပါ့ရွင္။

Thursday, February 19, 2009

Yearn

ပန္းကေလး

အလွမ္းေဝးလြန္းတယ္

အလြမ္းခ်စ္

ပန္းအျဖစ္ ပြင့္ခဲ့ရင္ေတာင္

မနမ္း ဝ့ံ ပါဘူး။

ျမစ္တစင္းထဲ

ခ်စ္ျခင္းေတြ အျပည့္တင္

ဘယ္ေသာင္ျပင္ ကပ္ရမယ္ မသိ

ျဖတ္မရသည့္ သံေယာဇဥ္ႀကိဳး

တိုးလို႔ ေႏွာင္မိ။

ဒီ ဘဝမွာေတာ့

ညီမွ်မွ ေတာ္ရာက်မွာမို႔

ေတးသီခါ ေဖၚကာျပခ်င္ေပမယ့္

အေဝးဆီသာ ေမွ်ာ္ကာတရတယ္

အခ်စ္ရယ္ ... ေတာ္ရာကပဲ လြမ္းေနမယ္။

ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေရးတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ႀကိဳက္လို႔ ဒီမွာ ျပန္ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္ရွင္။ မူရင္းကိုေတာ့ ဒီေနရာ မွာ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။

Friday, February 13, 2009

Rememberance of Bogyoke

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရ..
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သာ သက္ရွိထင္ရွားရွိမယ္ဆို
ဒီေန႔ ကိုးဆယ့္ေလးႏွစ္ ျပည့္မွာေပါ့ေနာ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သာ အသတ္မခံရဘူးဆိုရင္
ဒီေန႔ျမန္မာျပည္ ဒီလိုျဖစ္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ကို ေမ့ေနၾကတဲ့
ကေလး လူႀကီးေတြကို ေတြ႔တိုင္း
ကၽြန္မ ရင္နာရတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ကို
ဗယ္လင္တိုင္းေဒးေလာက္ စိတ္မလႈပ္ရွားၾကတာ
ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္ရမလဲ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရ
တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို မေမ့ ေမ့ေအာင္
အားထုတ္ေနၾကေလရဲ႕။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရ
အေဖ့ေျခရာနင္းတဲ့
သတၱိခဲ သမီးတစ္ေယာက္ဟာ
ခုေတာ့လည္း စစ္ဖိနပ္ေတြေအာက္မွာ
ရင္နင့္စရာ အျဖစ္နဲ႔ေပါ့။

ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရ
တိုင္းျပည္ခ်စ္ လူထုၾကားမွာေတာ့
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ရွင္သန္ေနဆဲပါပဲ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရ
ကၽြန္မကလည္း
ွဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို သိပ္ခ်စ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။

Monday, February 9, 2009

You, Me and Feburary!

ရွင္ရယ္၊ ကၽြန္မရယ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီရယ္

ျမဴ……………………. မနက္ခင္းမွာ မိႈင္းမႈန္ရီေ၀တတ္တဲ့ ျမဴေတြ။ ကၽြန္မသိပ္ခ်စ္တာေပါ့။ ပိန္းပိတ္ေအာင္မိႈင္းေနတဲ့ ျမဴေတာထဲ တိုး၀င္လမ္းေလွ်ာက္ရတာကို ကၽြန္မအတိုင္းမသိ ႏွစ္သက္မိတယ္ေလ။ အဲလိုမ်ိဳး ျမဴေတြေ၀တတ္တဲ့ ေဖေဖာ္၀ါရီ မနက္ခင္းေတြ ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ ကၽြန္မသိပ္ေပ်ာ္ေနမိသည္။ မနက္ မနက္ကို စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ျမဴေတာထဲ ေလွ်ာက္စီးရတာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေလာကီစည္းစိမ္တစ္ခုပါပဲ။ ေဟမာန္က ေႏြကိုႀကိဳဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့ ျပယုဂ္အေနနဲ႔ ျမဴေတြအံု႔ဆိုင္းတာကို သတ္မွတ္တတ္ၾကတယ္ေလ။ ဒါဆိုရင္ ျမဴေတာထဲ လမ္းေလွ်ာက္တာကိုႏွစ္သက္တဲ့၊ ေဆာင္းရာသီမွာ ေမြးဖြားတဲ့ကၽြန္မဟာလည္း ေႏြကိုႀကိဳဖို႔ ဟန္ျပင္ေနတဲ့ ျပယုဂ္တစ္ခု မ်ားလားဟင္။ ေႏြကိုႀကိဳဖို႔ ေမြးဖြားလာခဲ့တာ မဟုတ္ရင္ေတာင္မွ ကၽြန္မဟာ အနည္းဆံုးေတာ့ ရွင့္ကို ခ်စ္ဖို႔ ေမြးဖြားလာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ပါသည္။

ကၽြန္မသိပ္ခ်စ္တဲ့ ျမဴေတြၾကားထဲမွာ ကၽြန္မရဲ႕ စက္ဘီးေလးနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေနတုန္းမွာပဲ ကၽြန္မသိပ္ခ်စ္တဲ့ ရွင့္ကို ေတြ႔ခဲ့ရတာ ရွင္မွတ္မိအံုးမလား။ အဲဒီ့ေဖေဖာ္၀ါရီ မနက္ခင္းဟာ ခါတိုင္းေန႔ေတြထက္ ျမဴေတြနဲ႔ ပိုမိႈင္းေနတာကို ကၽြန္မ အမွတ္တရ ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ စစေတြ႔ခ်င္းပဲ ကၽြန္မရွင့္ကို သတိတရျဖစ္ေစမယ့္ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကို ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ႀကံဳခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္မ မွတ္မိေသးတယ္.. အဲဒီတုန္းက ျမဴေတြ ထူလိုက္ပံုမ်ား ေရ့ွတစ္ေတာင္ေလာက္ အကြာကိုေတာင္ မနည္းအားစိုက္ၿပီး ၾကည့္ရတာကိုေလ။ စက္ဘီးလမ္းေၾကာင္းကို အားယူၿပီးၾကည့္ရင္း ၀ုန္း ဆိုတဲ့အသံနဲ႔အတူ ကၽြန္မ လူ တစ္ေယာက္ကို ၀င္တိုက္မိခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း အရွိန္မထိမ္းႏိုင္ပဲ ၀ရုန္းသုန္းကားနဲ႔ကို လဲက်သြားခဲ့ေသးတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကၽြန္မနားကလူေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ အထိတ္တလန္႔နဲ႔ ေၾကာက္ရြံ႕ တတ္တာကို အဲဒီတုန္းကေတာ့ ရွင္ ဘယ္သိအံုးမလဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ရွင္ ကၽြန္မကို အဲဒီတုန္းက ဆူပူခဲ့ေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ကၽြန္မ၀င္တိုက္မိတဲ့ အန္တီႀကီးက သိပ္ေတာ့ အနာတရ မျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ ကိုယ့္စက္ဘီးနဲ႔ ကိုယ္ပိၿပီး ေတာ္ေတာ္အထိနာသြားတယ္။ ရွင္လည္း အနီးတစ္ေနရာမွာ ရွိေနခဲ့တာေပါ့ေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ ရွင္ ေျပးလာၿပီး အန္တီႀကီးကို လာေျပးထူတာေပါ့။ ကၽြန္မကိုေတာ့ ရွင္က ဆူတယ္ေလ။ ဘယ္လိုေကာင္မေလးလည္း မသိဘူး.. ျမဴေတြပိတ္ေနတုန္း စက္ဘီးစီးရလားတဲ့။ ကၽြန္မမွာေတာ့ ဟို အန္တီႀကီးကို စိုးရိမ္တာေရာ၊ ကိုယ့္ဒဏ္ရာနဲ႔ကိုယ္ နာေနတာေရာ ေၾကာက္ေနတာေၾကာင့္ေရာ စကားကို ဟဟ ျပန္မေျပာႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မနာက်င္ေနတာကို ရွင္သတိျပဳမိသြားတယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္မကို အားေပးတဲ့ အၿပံဳးတစ္ခု ရွင္ေပးခဲ့တယ္။

အဲဒီတုန္းက ျမဴေတြ ပိတ္ေနတာမွန္တယ္။ ရွင့္ရုပ္ရည္ကိုလည္း ကၽြန္မ မသဲကြဲတာ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို မႈန္မႈန္မိႈင္းမိႈင္းေတြၾကားထဲမွာ ရွင့္အၿပံဳးက ဘာေၾကာင့္လက္ေနရတာလဲ။ ဒါ ဆြဲေဆာင္မႈတစ္ခုလား။ ကၽြန္မ ရွင့္ ရုပ္ရည္ကို လံုးမ၀မမွတ္မိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရွင့္ ၿပံဳးတာကို ကၽြန္မ ဘာေၾကာင့္ သတိရေနမိတာလဲဆိုတာေတာ့ ကၽြန္မ မေျပာတတ္ေတာ့ပါ။ ဒီလိုအၿပံဳးေလး တစ္ခုေၾကာင့္ပဲ ရွင္နဲ႔ ကၽြန္မ ေနာက္ထပ္ေတြ႔ဖို႔၊ ရွင့္ကို လံုး၀မွတ္မိဖို႔ အခြင့္အေရးမ်ား ကၽြန္မ ရရွိလာခဲ့ပါသည္။

ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ကေလးမွာ လူမႈေရး အသင္းအဖြဲ႔ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိသည့္အနက္ ကၽြန္မသည္ ဓါတ္ေတာ္ဘုရားႀကီး၏ စေနေန႔သန္႔ရွင္းေရးအဖြဲ႔မွ အဖြဲ႔၀င္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ရဲ႕ဆင္ေျခဖုန္းရပ္ကြက္ တစ္ခုမွာရွိတဲ့ ဓါတ္ေတာ္ဘုရားႀကီးဟာ ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ရဲ႕ ၾကက္သေရေဆာင္ ဘုရားႀကီးျဖစ္သလို ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားဟုလည္း ယံုၾကည္ေနေသာ ဘုရားႀကီးျဖစ္သည္။ ထိုဘုရားႀကီး၏ သန္႔ရွင္းေရး ကိစၥအ၀၀ကို ေဆာင္ရြက္ရန္၊ ဘုရားပရ၀ုဏ္ အစဥ္အၿမဲ သန္႔ရွင္းေနေစရန္ ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ သန္႔ရွင္းေရးအဖြဲ႔ကို ေဂါပက လူႀကီးမ်ားက ဦးေဆာင္ကာ ၿမိဳ႕ေပၚရွိ လူငယ္မ်ားႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းေပးခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္မလည္း ထိုအဖြဲ႔တြင္ တက္တက္ၾကြၾကြ ပါ၀င္ကာ စေနေန႔တိုင္း မပ်က္မကြက္ ဘုရားႀကီး၀င္းအတြင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ သန္႔ရွင္းေရးမ်ား လုပ္ေပးရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့သည္။ ေဖေဖာ္၀ါရီရဲ႕ တစ္ခုေသာ စေနေန႔ တုန္းကေပါ့…………။

Article of Dr.Nay Zin Latt (2)

ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဖို႔ တက္လွမ္း လာၾကရာမွာ ခ်ဥ္းကပ္ လမ္းေၾကာင္း ၄ မ်ဳိးရွိတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

- The incidental approach (အမွားမွ သင္ခန္းစာယူ)
- The restrospective approach (ျပန္လည္ သံုးသပ္မႈ)
- The prospective approach (ဦးေႏွာက္ အလုပ္ေပး)
- The intuitive approach (အာ႐ံု အေျခခံ)

တခ်ဳိ႕သူေတြက အမွားထဲက သင္ခန္းစာ ထုတ္တာကို အားသန္ ၾကတယ္။ ေကာင္းေပမယ့္ အမွားမ်ား ဖို႔ေတာ႔ မလိုအပ္ ဘူးလို႔ ယူဆရပါတယ္။ ကိုယ့္လုပ္ရပ္၊ သူမ်ား လုပ္ရပ္ေတြကို သံုးသပ္ၿပီး ရယူတဲ့ အရည္အခ်င္း ကေတာ့ ေထာက္ခံတယ္။ တခ်ဳိ႕ နည္းနည္း ပိုေတာ္တဲ့ သူေတြက်ေတာ့လည္း ဦးေႏွာက္ အလုပ္ေပး (Brain Storming) လုပ္ၿပီး ႀကိဳးစားၾကတယ္။

"ဒီလို ျပႆနာမ်ိဳး ေပၚလာရင္"
"ငါသာဆို သည္လို လုပ္လိုက္မွာ"

စသျဖင့္ေပါ့၊ စိတ္ထဲက ျပႆနာ တစ္ရပ္ကို ဖန္တီး၊ ၿပီးေတာ႔ အေျဖရွာတဲ့နည္း၊ ဦးေႏွာက္ရဲ႔ အစဥ္းအစား၊ အေတြး အေခၚကို ဖြံ႔ၿဖိဳးေစရာ က်သလို အဆင္သင့္ ျဖစ္ရာလည္း က်လို႔ ဘေမာင္ တို႔ သေဘာက်တဲ့ နည္းပါ။ ေနာက္ဆံုး တစ္ခု ကေတာ့ Intuition ဆိုတဲ႔ "အာ႐ံု" ေပၚ အေျခခံတာ၊ အဲဒါက ပညာအေျခခံ ရင့္သန္ၿပီး အေတြ႔အၾကံဳမ်ားမွ ရတာ၊ အခက္ခဲဆံုး ျဖစ္ေပမယ့္ ေလ့က်င့္ယူရင္ ရႏိုင္တယ္။ အလြန္ႀကီးတဲ့ ကုမၸဏီႀကီးေတြ၊ Multinational Corporation ေတြ ရဲ႔ CEO ေတြဆိုရင္ အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ ပညာေပၚ အေျခခံၿပီး တခ်ဳိ႕ ကိစၥရပ္ေတြ ကို အဲဒီ အာ႐ံုေပၚကေန အဆံုးအျဖတ္ ေပးသြားရတာေတြ ရွိတယ္။ ႏိုင္ငံေရး ဘက္မွာ ပိုထင္ရွားတယ္။ အဲဒီ အဆင့္ကို ခ်ဥ္းကပ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ဆိုရင္လည္း သူမ်ားလိုက္လို႔ မမီေတာ့ဘူး။

အလုပ္႐ံု ေဆြးေႏြးပြဲက အေတာ္ ကေလး ေကာင္းပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ အင္အား အႀကီးဆံုးထဲက တစ္ခုလို႔ ေျပာ လို႔ရတဲ့ ကုမၸဏီက ၀န္ထမ္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို ေတြ႔ရတယ္။ ဆရာ၀န္ေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြ၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြ၊ တပ္မေတာ္ အရာရွိေတြကိုလည္း သတိထားမိတယ္။ ပညာကို ခ်စ္တတ္တဲ့ အကယ္ဒမီ (ေဒၚ) ေဆြဇင္ထိုက္ကိုလည္း ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အေမး အေျဖမွာ သူကေတာင္ ၀င္ၿပီး ေဆြးေႏြး ေပးသြားေသးတယ္။ ခ်က္ မိမိ ေဆြးေႏြးႏိုင္လို႔ သူ႔ကို ပရိသတ္က လွ်ံထြက္ မတတ္ လက္ခုပ္ၾသဘာ ေပးလိုက္ၾကပါတယ္။

Why do lovers treat Chocolaet on Valentine's Day

Cacao ဆိုတဲ့သစ္ပင္ကေန ကမၻာမွာ အရသာရိွလွတဲ့ ေခ်ာကလက္ဆိုတာကို ရေစတယ္။ လူတိုင္းသိၾကတာက Cacao (ကာကာအုိ) ဆိုတဲ့သစ္ပင္ကေနရတဲ့ cacao အေစ့ကေလးေတြက (တခါတရံ cocoa bean လို႕လည္းေခၚပါတယ္) ေခ်ာကလက္ကို ရေစတယ္လို႔ပါ။ Theobroma ဆိုတာ ဂရိစကားလံုးျဖစ္ၿပီး “ဘုရားသခင္၏ စားစရာ” လို႕အဓိပၸာယ္ရတယ္လို႕ဆိုထားတယ္…. ဒီသစ္ပင္ ေတြရဲ႕ ကနဦးအစကေတာ့ ေတာင္အေမရိကတိုက္ရဲ႕ Amazon Region ကပါတဲ့။

ဘီစီ 1000 ေလာက္တုန္းကေတာ့ ဒီ Cacao beans ေတြဟာ စားသံုးရာမွာအသံုးျပဳခဲ့ၾကတယ္… ေနာက္ပိုင္း ဘီစီ 1000 ေက်ာ္ေတာ့ Mayan နဲ႕ Aztec ဆိုတဲ့ Mexico မွာရိွတဲ့ အေမရိကန္လူမ်ိဳးစုေတြဟာ cacao ကို ေသာက္စရာ အျဖစ္သံုးေဆာင္ခဲ့ၾကတယ္။ Mayan လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ဘုရား၀တ္ျပဳပြဲနဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ပြဲေတြမွာ cacao ကိုေသာက္သံုး ျခင္းဟာ အထူးအေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥတစ္ရပ္အျဖစ္ ယံုၾကည္ခဲ့ၾကတယ္။ cacao ဟာ က်န္းမာေရး ေကာင္းမြန္ ေစတယ္လို႕လည္း ယံုၾကည္ၾကတယ္။ ပီရူးမွာဆိုရင္ ေခ်ာကလက္နဲ႕ ငရုတ္သီးကိုေရာၿပီး စားတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသာက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစာအိမ္အတြက္ေကာင္းတယ္လို႕ ေျပာစမွတ္ျပဳခဲ့တယ္တဲ့ ရွင္။ Aztecs ဆိုတဲ့ လူမ်ိဳးစုေတြကေတာ့ ရိုးရိုး နာမက်န္းျဖစ္မႈေတြမွာ ကုသႏိုင္တယ္လို႕ ေတြးခဲ့ၾကၿပီး သူ႕မွာ ခ်စ္စိတ္ျဖစ္ေပၚေစႏိုင္တဲ့အစြမ္းရိွတယ္လို႕ပါ ယံုၾကည္ၾကတယ္… (ဒါေၾကာင့္မို႕ ခ်စ္သူမ်ားေန႕မွာ ေကၽြးတာကို… ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူက ကိုယ့္ကိုျပန္ခ်စ္ လာႏိုင္ေအာင္.. ခ်စ္ၿပီးသားလူက ပိုထပ္ခ်စ္ေအာင္ ေကၽြးတာေနမွာေပါ့…) သူတို႕ရဲ႕ အႀကီးအကဲတစ္ေယာက္က ဆိုရင္ တစ္ေန႕ကို ေခ်ာကလက္နဲ႕ ငရုတ္သီး ေရာထားတဲ့အရည္ကို အခြက္ ငါးဆယ္ ေသာက္ခိုင္းေလရဲ႕။ က်န္းမာေရးေကာင္းေအာင္လုိ႕တဲ့ေလ။

ဘီစီ ၁၅၀၀ အေစာပိုင္းတုန္းက Christopher Columbus ဟာ စတုတၳအႀကိမ္ေျမာက္ Atlantic ကို ျဖတ္ခဲ့ၿပီး အေမရိကန္အလယ္ပိုင္းက Honduras ရဲ႕ကမ္းရိုးတန္းကိုေရာက္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွ သူဟာ cocoa beans ရဲ႕ တန္ဖိုး ရိွပံုကို ပထမဆံုးေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ဘာလုိ႕လဲဆိုေတာ့ အေမရိကန္အလယ္ပိုင္းရဲ႕ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ cocoa beans ကို ေငြေၾကးတစ္ခုအေနနဲ႕ သံုးစြဲေနလို႕ပဲ… (ေခ်ာကလက္မျဖစ္ခင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္အေရးပါတယ္ ေနာ္)။ ရာစု ၆၀ ခုႏွစ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ေခ်ာကလက္ကို စပိန္ကိုေတြ႕ရိွခဲ့တဲ့ Hernando Cortez ဆိုတဲ့လူက စပိန္ကို သယ္ေဆာင္ လာခဲ့ပါတယ္။ စပိန္လူမ်ိဳးေတြက အရသာရိွေအာင္ သၾကားတို႕ ဗနီလာအစရိွတဲ့ အရာေတြကိုေရာၿပီး ခ်ိဳေအာင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္က်ေတာ့ ေခ်ာကလက္ဟာ ျပင္သစ္ဘက္ကို ေခ်ာကလက္ခ်စ္္တဲ့ စပိန္မင္းသမီး Anna နဲ႕ Louis XIII တုိ႕လက္ထပ္ၿပီး ၁၇ ရာစုေနာက္ပိုင္းမွာ ျပန္႕ႏွံ႕ခဲ့ပါတယ္ရွင္။

ေခ်ာကလက္ရဲ႕ ေက်ာ္ေဇာမႈဟာ ဒီမွာတင္ရပ္မသြားပါဘူး…ေနာက္ပိုင္း Europe နဲ႕ America ဘက္ေတြကိုပါေရာက္သြားတာေပါ့….. အဲဒီအခ်ိန္ အာရွဘက္မွာ ေခ်ာကလက္ကိုေမြးစားႏိုင္တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာႏိုင္ငံကေတာ့ ဖိလစ္ပိုင္ေလ.. သူက ၁၆ ရာစုေလာက္က စပိန္လက္ေအာက္ကို ေရာက္ရိွခဲ့လို႕ေမြးစားႏုိင္တာတဲ့…. ေရႊမင္းသား ေခ်ာကလက္က ေက်ာ္ေဇာလာေတာ့ cocoa အပင္ကိုစိုက္ခ်င္တဲ့လူေတြကလည္း ခပ္မ်ားမ်ားေပါ့…. အာဖရိကက အခုိင္းအေစေတြကို အေမရိကက ၀ယ္ယူခဲ့တဲ့ အဲဒီအခ်ိန္က အေၾကာင္းရင္းကလည္း cocoa အပင္ေတြ စိုက္ဖို႕တဲ့ေလ… ေနာက္ဆံုးေတာ့ cacao သစ္ပင္ေတြဟာ အာဖရိကမွာ စိုက္ဖို႕အတြက္ မ်ိဳးယူသြားျခင္း ခံရေတာ့တာေပါ့…. ဒီေန႕ေခတ္မွာေတာ့ အာဖရိကမွာ cacao စိုက္ပ်ိဳးေရးဟာ တစ္ကမၻာလံုးရဲ႕ ၇၀ ရာခိုင္းႏႈန္းနီးပါး ရိွတယ္ဆိုပဲ။

ကဲ… စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး.. ဘယ္သူကမ်ား ေခ်ာကလက္တစ္ခုက ဒီေလာက္သမိုင္းေၾကာင္းရွည္တာဆိုတာ ေတြးမိ ၾကရဲ႕လား။ အခုစားေနၾကတဲ့ ေခ်ာကလက္တစ္ခုမွာ လူေတြသိတဲ့ chemical အခု သံုးရာေက်ာ္ပါ ပါတယ္။ မသိေသးတဲ့ဓာတ္ေတြ ရိွေသးလား မသိဘူးေနာ္။ အဲဒီဓာတ္ေတြထဲမွာ… လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိတဲ့ ဦးေဏွာက္ကို တက္ၾကြေစတဲ့ ေကာ္ဖီမွာလဲပါ၀င္ေသာ ကာဖိန္းဓာတ္ (caffeine) လည္း ပါတယ္တဲ့… ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခ်ာကလက္ စားသံုးတဲ့လူဟာ ကမၻာမွာ တစ္ႏွစ္ကို တန္ခ်ိန္ေပါင္း ၆ မီလီယန္ ရိွတယ္တဲ့။ (ဘယ္တုန္းကေကာက္ထားတာလဲေတာ့မသိ)

ေခ်ာကလက္ စားျခင္းဟာ လူရဲ႕ စိတ္ကိုေက်နပ္ေစတယ္… ေကာင္းမြန္တဲ့ စိတ္ခံစားမႈေတြရေစတယ္…. တစ္ခ်ိဳ႕ အစားအေသာက္ေတြကို ေလ့လာေတြ႕ရိွခ်က္အရ… စိတ္ဖိစီးမႈကိုေလ်ာ့က်ေစတာကို ေတြ႕ရတယ္တဲ့… ဥပမာ.. ေခ်ာကလက္၊ ေရခဲမုန္႕… မိန္းကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ …. စိတ္တိုလာရင္ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားလာရင္… အစားမ်ားမ်ား စားေလ့ရိွတယ္လို႕လည္း စစ္တမ္းေတြကေျပာထားတယ္… (ဟုတ္ႏိုင္တယ္… တစ္ခါတစ္ေလစိတ္ညစ္လာရင္.. မုန္႕ေတြမ်ိဳးစံုေအာင္ စားေတာ့တာပဲ….ကိုယ္ေတြ႕)။ ကဲ … ခ်စ္သူမ်ားေန႕မွာ ဘာေၾကာင့္ ေခ်ာကလက္ေကၽြးတာလဲသိၿပီေပါ့ေနာ္… ကိုယ့္ခ်စ္သူကိုယ့္ကို ပိုခ်စ္လာေအာင္…. ေကၽြးတာဆိုတာ အခုမွသိေတာ့တယ္။

ကၽြန္မလည္း ေခ်ာကလက္ေတြ အမ်ားႀကီး ေကၽြးခ်င္လိုက္တာေနာ္။ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ သိပ္အမ်ားႀကီး မစားခ်င္ပါဘူး။ ကိုယ့္ကို မ်ားမ်ားခ်စ္ေအာင္ ကုိယ္ကပဲ ေကၽြးခ်င္တာ။ ဟဲ ဟဲ။

Source: IIS Forum, Inforithm-Maze

Wednesday, February 4, 2009

2007 Myanmar Academy Award

2007 ခုႏွစ္ရဲ႕ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္ ထူးခြၽန္ဆုေပးပြဲအခမ္းအနားႀကီးကို 2009 ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (7) ရက္ေန႔မွာ ေနျပည္ေတာ္မွာ က်င္းပေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ အႏုပညာရွင္တိုင္း ရင္ခုန္ရတဲ့ ေန႔ရက္ျဖစ္သလို ရုပ္ရွင္ခ်စ္ပရိတ္သတ္မ်ားလည္း အႏုပညာရွင္ေတြနဲ႔ ထပ္တူတပ္မွ် ရင္ခုန္ရတဲံ ေန႔ကေလး တစ္ေန႔ပဲေပါ့ရွင္။ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္ အကယ္ဒမီထူးခြၽန္ဆုကို ဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္မွာ စတင္ခ်ီးျမွင့္ခဲ့တာလည္။ ဘယ္အႏုပညာရွင္ေတြက ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ပထမဆံုးေသာ အကယ္ဒမီဆု ပိုင္ရွင္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာလဲ။ အကယ္ဒမီကို က်င္းပလာတာ ဒီႏွစ္နဲ႔ဆိုရင္ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္လဲ။ ဘယ္ဇတ္ကားေတြကို အကယ္ဒမီေပးဖို႔ ေရြးခ်ယ္ထားတာလ။ ကြၽန္မ သိခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္သလို၊ ရုပ္ရွင္ခ်စ္တဲ့ သူတိုင္းလည္း သိခ်င္ၾကမွာေပါ့ေနာ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ႐ုပ္႐ွင္ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းသည္ ၁၉၂၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ေပၚထြန္းလာခဲ့ျပီး ပထမဆံုး အကယ္ဒမီ ထူးခၽြန္ဆုေပးအပ္သည့္ ခုနစ္မွာ ၁၉၅၂ ျဖစ္သည္။

၁၉၅၂ ခုနစ္တြင္ ပထမဆံုးအၾကိမ္ျမန္မာ့႐ုပ္႐ွင္ထူးခၽြန္ဆုေပးပြဲတြင္ ျဗိတိသွ်ဘားမား႐ုပ္႐ွင္ ဒါ႐ိုက္တာေ႐ႊဒံုးဘီေအာင္၏ ‘မာလာရီ’ ဇာတ္ကား၌ အေကာင္ဆံုးသ႐ုပ္ေဆာင္ထားေသာ ဦးေက်ာ္၀င္းမွာ ပထမဆံုးအမ်ိဳးသား ဇာတ္ေဆာင္ဆု ကိုရ႐ွိခဲ့သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ပထမဆံုး ဆုခ်ီးျမွင့္ျခင္း ခံရသည့္ ဇာတ္ကားမွာ ေအ၀မ္းဖလင္မွ ဒါ႐ိုက္တာေမာင္တင္ေမာင္ ႐ိုက္ကူးေသာ ‘ခ်စ္သက္ေ၀’ ဇာတ္ကားျဖစ္သည္။ အဆိုပါဇာတ္ကားတြင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ၾကည္ၾကည္ေဌးမွာ ျမန္မာ့ပထမဆံုး အမ်ိဳးသမီးထူးခၽြန္ဆုကို ရ႐ွိခဲ့သည္။

ပထမအၾကိမ္ျမန္မာ့႐ုပ္႐ွင္ထူးခၽြန္ဆုေပးပြဲတြင္ ဇာတ္ကားဆု (၃)ဆု ၊ ပညာသည္ဆု (၂)ဆုျဖင့္ စုစုေပါင္း ထူးခၽြန္ဆု (၅)ဆု ခ်ီးျမွင့္ခဲ့သည္။

၁၉၅၄ ခုနစ္တြင္ ပထမဆံုးခ်ီးျမွင့္ေသာ ဒါ႐ိုက္တာဆုကို ‘ေၾသာ္မိန္းမ’ ဇာတ္ကား႐ိုက္ကူးသူ ဦးသုခ မွ ရ႐ွိခဲ့သည္။ အဆိုပါဇာတ္ကားျဖင့္ပင္ ဦးသုခသည္ အေကာင္းဆံုးဇာတ္ကားဆု (ဒုတိယ) ကိုရ႐ွိခဲ့သည္။

အဆိုပါအခ်ိန္မ်ားတြင္ ဇာတ္ကားဆု ၊ အမ်ိဳးသားပညာသည္ဆု ၊အမ်ိဳးသမီးပညာသည္ဆု၊ ဒါ႐ိုက္တာဆုမ်ားကို ေပးအပ္ေနျခင္းျဖစ္ရာ အထူးဆုအေနျဖင့္ ၀င္းမာမွ ‘ဖိုးျပံဳးခ်ိဳ’ ဇာတ္ကားျဖင့္ ၁၉၅၅ ခုနစ္တြင္ ပထမဆံုးခ်ီးျမွင့္ျခင္း ခံရျပန္သည္။

၁၉၅၆ တြင္ အေကာင္းဆံုး ႐ုပ္႐ွင္ဓါတ္ပံုဆု အျဖစ္ထပ္တိုးခ်ီးျမွင့္ခဲ့ျပီး ဦးခ်စ္ဖြယ္မွ ‘လြမ္းေငြ႕တေ၀ေ၀’ ဇာတ္ကားျဖင့္ ရ႐ွိခဲ့သည္။

၁၉၆၂ ခုနစ္တြင္ ထူးထူးျခားျခားစတင္ေပးအပ္ခဲ့သည့္ ဆုမွာ ဇာတ္ပို႕ဆုျဖစ္သည္။ ဇာတ္တစ္ခုလံုးကို အထေျမာက္ေအာင္ ပို႕ေပးရေသာ သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ားအျဖစ္ ဦးေက်ာက္လံုး ႏွင့္ ေဒၚေမႏြဲ႕ တို႕မွ ‘အေတြ႕’ ဇာတ္ကားၾကီးျဖင့္ အေကာင္းဆံုး ဇာတ္ပို႕ဆုမ်ား အဦးဆံုး ရ႐ွိခဲ့ၾကပါသည္။

မွတ္မွတ္ရရ ႐ုပ္႐ွင္သမိုင္းတြင္ ခ်န္လွပ္ထားမရေသာ သ႐ုပ္ေဆာင္မွာ ေအာင္ထြန္းေလးျဖစ္သည္။ ေအာင္ထြန္းေလးသည္ ၁၉၇၇ခုနစ္တြင္ ‘အေဖတစ္ခု သားတစ္ခု’ ဇာတ္ကားျဖင့္ ပထမဆံုးကေလးသ႐ုပ္ေဆာင္ ဆုကိုရ႐ွိခဲ့သည္။

ဇာတ္ကားတစ္ကားတြင္ အမ်ားဆံုးအေထာက္အပံ့ေပးႏိုင္ေသာ ဆုတစ္ဆု႐ွိသည္။ ထိုဆုမွာ ပရိသတ္ ကို ငိုေအာင္ ရီေအာင္ ၊ ရင္ခုန္လႈပ္႐ွားမႈကို သ႐ုပ္ေဖာ္သည့္ ေတးဂီတဆုျဖစ္သည္။ အဆိုပါဆုကို ျမန္မာ့ႏိုင္ငံ၏ ဂီတဖခင္ၾကီး တစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဂီတလုလင္ေမာင္ကိုကို မွ ၁၉၉၁ ခုနစ္တြင္ ‘ မယ္သီတာလို မိန္းကေလး’ ဇာတ္ကားျဖင့္ ပထမဆံုး ရ႐ွိခဲ့သည္။

႐ွား႐ွားပါးပါး ပရိသတ္သတိမထားႏိုင္သည့္ ပညာသည္ဆုတစ္ဆုကို ၁၉၉၄ ခုနစ္တြင္ ႐ုပ္႐ွင္သမိုင္း၌ ထပ္တိုးခ်ီးျမွင့္ ခဲ့ေသးသည္။

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္

Monday, February 2, 2009

Loving Feburary!

ေဖေဖာ္၀ါရီ … အျဖဴေရာင္ႏွင္းေတြ အဆုပ္လိုက္၊ အဆုပ္လိုက္ ႀကဲျဖန္႔ … ေဟမန္က ေႏြကိုႀကိဳဖို႔ ႏွင္းစက္ေတြကုိ အားရပါးရ အရင္းျပဳေနခ်ိန္ …

အမွတ္တရေတြျဖစ္ဖို႔ အမွတ္တမဲ့က အစျပဳလာခဲ့သလား …?

“အခ်စ္”ကို လေလးေတြနဲ႕ ပံုသ႑န္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ခိုင္းႏိႈင္းေျပာတတ္ၾကပါတယ္ … တခ်ိဳ႕က အခ်စ္ဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္ႀကံဳေတြ႕ဖူးၿပီး ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္ေတြ ထုတ္ခဲ့ၾကသလို သူမ်ားခံစားခ်က္ေတြကို နားလည္ႏိုင္သူေတြလည္း ရွိခဲ့ဖူးၾကရဲ႕ … ဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲ မႀကံဳဖူးလို႔ နားမလည္ႏိုင္ဘူး ဆိုတဲ့သူေတြေတာင္ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ အခ်စ္အေၾကာင္းကို ေတြးၾကည့္ဖူးၾကမွာပဲ … အခ်င္းခ်င္း အေတြ႕အႀကံဳေတြ ဖလွယ္ဖူးၾကမယ္ … လမ္းညႊန္ေပးၾကဖူးမယ္ … ႏွစ္သိမ့္ေပးၾကဖူးပါလိမ့္မယ္ …

ကဲ … ဒီလို … လူသားတိုင္း စိတ္၀င္စားၾကတဲ့ အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သတ္ဆက္ႏြယ္ေနသူတစ္ေယာက္ (ဒါမွမဟုတ္) အမ်ားအျပား ရွိေနၾကပါလိမ့္မယ္ … ဒါေပမယ့္ ခုအခ်ိန္ထိ အားလံုးသိထားသူတစ္ေယာက္ … သူကေတာ့ “ခ်စ္သူမ်ားေန႔”ဆိုတဲ့ ေန႕ကေလးကို ဖန္တီးထူေထာင္ခဲ့တဲ့ သူလဲျဖစ္ပါတယ္ …

လူတိုင္း စိတ္၀င္စားပါတယ္ဆိုတဲ့ သူ႔အေၾကာင္းကို ႏွစ္၊ လေတြ ေျပာင္းလဲလာတာနဲ႔အမွ် တင္စားေျပာဆုိတဲ့ ဒ႑ာရီေတြပါ ေျပာင္းလဲလာခဲ့ပါတယ္ … စကားလံုး ေရြ႕လ်ားမႈေတြေနာက္မွာ သူ႔သမိုင္းဟာလဲ ပြားမ်ားလာခဲ့ပါရဲ႕ … ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္သူေတြ၊ ခ်စ္ခဲ့သူေတြ၊ အခ်စ္ခံခဲ့ရသူေတြ အားလံုးအားလံုးကေတာ့ သူ႔ကို ေလးစားၾကတယ္ … သူ႔ကို နားလည္ၾကတယ္ … သူ႔ကိုခ်စ္ခင္ၾကတယ္ … သူ႔အေၾကာင္းေတြ သိခ်င္ၾကပါတယ္ …

ပါးစပ္ရာဇ၀င္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ နားလည္ရခက္တဲ့ Valentine’s Dayအေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေျပာျပရမယ္ဆိုရင္ သူေတာ္စင္ အႀကီးအကဲ စိန္႔ဗယ္လင္တိုင္း (St. Valentine)ရဲ႕ ေရာေထြးတိမ္ျမဳပ္ေနတဲ့ သမိုင္းကို ပေဟဠိေတြ ၾကားထဲကေန အစျပန္ေဖာ္ေပးဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္ … ေယဘုယ်အားျဖင့္ေတာ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလဆိုတာ အခ်စ္ရည္၊ အခ်စ္ေသြးတို႔ လႊမ္းၿခံဳေနၿပီး ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ျပယုဂ္ကာလလို႔ သိထားေလ့ ရွိၾကပါတယ္ … ဒီေန႔ေခတ္မွာ လူေတြနားလည္ထားတဲ့ St. Valentine’s Day ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ႀကီးဟာ ေရွးေခတ္ ေရာမရိုးရာနဲ႔ ခရစ္ယာန္ ဘာသာအတြက္ အေလးအျမတ္ ျပဳရတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ ေန႔တစ္ေန႔လည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ … ဒီေတာ့ စဥ္းစားစရာ အေၾကာင္းတစ္ခု ေပၚလာျပန္ပါေရာ … အဲဒါကေတာ့ Valentine’s Dayနဲ႔ ဘာသာေရးသမိုင္းေၾကာင္း ဘယ္လိုမ်ား ဆက္စပ္ေနပါသလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ …။

ဆက္ဖတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္...

Sunday, February 1, 2009

Busy and Pretty Weekends!

ရံုးပိတ္ရက္ေတြဆို ကြၽန္မသိပ္အလုပ္မ်ားတယ္။ အရင္တုန္းကဆို ပိတ္ရက္ေတြ ကြၽန္မကို အိမ္မွာ ဖမ္းမိဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲတာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခ်ိန္းၿပီး သြားခ်င္ရာ ေလွ်ာက္သြားေနေရာ။ ခုေတာ့ အေျခအေနေတြက မတူေတာ့ဘူးေလ။ အိမ္မွာ မေနလို႔ကို မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အမႀကီး အမိအရာဆိုသလို ညီမေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္ တာ၀န္ေတြအျပင္ ခ်က္ေကြၽးရမယ့္ တာ၀န္ကလည္း ရွိလာၿပီကိုးရွင့္။

ကြၽန္မွာ ေသာၾကာေန႔ညေနကတည္းက အားတယ္ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မ ညီမေလးက ပညာေရးတက္ကသိုလ္ တက္ေနတာေလ။ ေကာင္းတာတစ္ခုက သူတို႔ေက်ာင္းက အေဆာင္ေပးတယ္ရွင့္။ အရင္တုန္းက ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြလိုေပါ့။ ပုဂံေဆာင္တို႔၊ တေကာင္းေဆာင္တို႔၊ န၀ေဒးေဆာင္တို႔ ဆိုတာေတြမွာ B.Ed က ေက်ာင္းသူေတြ ေနၾကရတာ။ ညီမေတာ္က ေသာၾကာေန႔ဆိုရင္ အေဆာင္က ထြက္လာၿပီး ကြၽန္မအိမ္မွာ လာအိပ္တာ။ တနဂၤေႏြေန႔ ညေနဘက္ ေျခာက္နာရီမထိုးခင္ အေဆာင္ျပန္၀င္ရတာ ဆိုေတာ့ အိမ္မွာ ညေန ငါးနာရီေလာက္ထိေတာ့ သူကရွိေနတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ကြၽန္မမွာလည္း သူမျပန္မခ်င္းကို သူ႔အတြက္ လုပ္ေပးရ ကိုင္ေပးရ၊ ခ်က္ျပဳတ္ေပးရ၊ အေဆာင္မွာ တစ္ပတ္စာစားဖို႔ ဟင္းေတြ လုပ္ေပးရနဲ႔ အားကို မအားႏိုင္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အရင္တုန္းကဆို ေမးေလ့ရွိတယ္။ ပိတ္ရက္ ဘယ္သြားလဲ၊ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ ဆိုၿပီးေတာ့။ ဟုတ္ကဲ့ ပိတ္ရက္ဆို ကြၽန္မမွာ မီးဖိုေခ်ာင္ကကို မထြက္ရပါဘူးရွင္။

ညီမေလးကလည္း အေဆာင္ကို မျပန္ခင္ကြၽန္မကို ႀကိဳမွာထားခဲ့တာ။ မထက္ ေသာၾကာေန႔လာရင္ ဘာဟင္းခ်က္ထားေနာ္ ဆိုၿပီးေတာ့။ သူစားခ်င္တဲ့ ဟင္းကို မနက္ မီးလာလာ၊ မလာလာ ခ်က္ထားရတာေပါ့ရွင္။ ဒါမွ သူညေနအိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အဆင္သင့္စားရမွာကို။ ကြၽန္မက ေသာၾကာေန႔ဆို ရံုးတက္ရေသးတာနဲ႔ ဘာနဲ႔ ညေနကို ခုနစ္နာရီေလာက္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္တာကိုး။ စေနေန႔ဆိုလည္း ဒီလိုပါပဲ ရံုးက ေန႔တစ္၀က္ တက္ရေသးေတာ့ မနက္ရံုးမသြားခင္ကတည္းက မမေလးစားဖို႔ ေန႔လည္စာက အသင့္ျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ရေသးတာ။ ဒီအခ်ိန္မွာ မီးေတြ ဘာေတြလည္း ဂရုမစိုက္အားေတာ့ပါဘူး။ မီးမလာလည္း မီးေသြးနဲ႔မီးေမႊးခ်က္ရတာေပါ့။ တနဂၤေႏြဆိုလည္း ဒီလိုပါပဲ။ မနက္ဆို ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ ေစ်းကုိသြား၊ သူက စားခ်င္တာကို လက္ညိႈးထိုး၊ ကြၽန္မက၀ယ္၊ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ခ်က္စားၾကနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။

ခ်က္ၿပီးေတာ့လည္း မၿပီးေသးျပန္ပါဘူး။ ႀကီးေတာ္ေလးက အ၀တ္ေတြကိုလည္း သယ္လာေသးတာ။ သူကေတာ့စာက်က္ေပါ့ေလ။ ကြၽန္မကေတာ့ ေလွ်ာ္လိုက္၊ မီးပူတိုက္လိုက္၊ အိမ္သန္႔ရွင္းေရး လုပ္လိုက္နဲ႔ တစ္ေနကို ကုန္ေရာ။ အိမ္မွာ အတူေနၾကတဲ့ တစ္ျခားသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း တနဂၤေႏြေန႔ဆို အကုန္ဆံုၾကတာကိုး။ သူတို႔ေတြလည္း ထမင္းေတြ ဟင္းေတြခ်က္၊ ၿပီးေတာ့ အကုန္စုစားၾကနဲ႔ အေတာ္ေလးကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ေတြ အားလံုးက ညီအစ္မေတြလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ကြၽန္မ ရန္ကုန္မွာ တကၠသိုလ္စတက္တုန္းက သိပ္ကိုရီရတာ။ အိမ္မွာဆို ကြၽန္မတို႔က ဘာမွမလုပ္ရဘူးေလ။ ထမင္းကို ခူးၿပီးသား အဆင္သင့္စား၊ အ၀တ္ကို မီးပူတုိက္ၿပီးသား အဆင္၀င့္၀တ္နဲ႔ ဘာဆိုဘာမွကို မလုပ္တတ္တာ။ အိမ္မွာက ကြၽန္မအေမရဲ႕ညီမ အေဒၚအပ်ိဳႀကီးကလည္းရွိေတာ့ သူက တူမေတြအတြက္ အကုန္ကို လုိက္လုပ္ေပးတာ။ မနက္မိုးလင္းရင္ မုန္႔က အဆင္သင့္၊ ေက်ာင္းသြားခါနီး ထမင္းခူးၿပီးသား၊ ပန္းကန္ေတြလည္း ေဆးစရာမလို၊ အ၀တ္ေတြလည္းေလွ်ာ္စရာမလိုနဲ႔ ကြၽန္မ 10 ေအာင္ၿပီးတဲ့အထိ ဘာဆို ဘာမွကို မလုပ္တတ္တာပါရွင္။ ေက်ာင္းလည္း လာတက္ေရာ ဒုကၡနဲ႔ လွလွနဲ႔ေတြ႔ေရာ။ ထမင္းဟင္း မခ်က္တတ္လို႔ေလ။ အတူေနတဲ့ အစ္မေတြကိုေမး။ အေမကလည္း အလြယ္ဆံုး ဟင္းခ်က္နည္းေတြကို သင္ေပး၊ အဲတုန္းကဆို မွတ္မိပါေသးတယ္ ၾကက္ဥေၾကာ္ရယ္ လက္ဘက္သုတ္ရယ္နဲ႔ပဲ ေန႔တိုင္း ထမင္းစားရတာမ်ားတယ္။ ဟင္းမခ်က္တတ္လို႔။ အိမ္က ပို႔လိုက္တဲ့ အေျခာက္ အျခမ္းေတြကို မစားခ်င္လည္း ျဖစ္ညွစ္စားနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကို စားလို႔ မ၀င္တာ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ဒီလိုပါပဲ စမ္းခ်က္ၾကည့္ရင္း တတ္သြားတာေပါ့။ ဟိုေန႔ကလည္း အိမ္ကို ညီမတစ္ေယာက္က လာလည္လို႔ ထမင္းေတြ ခ်က္ေကြၽးတာ ဘာေျပာသြားတယ္မွတ္တုန္း မထက္ ထမင္းခ်က္တတ္တာ သူ႔အတြက္ေတာ့ ကမာၻ ့အံ့ဖြယ္ တစ္ခုလိုပါပဲတဲ့၊ ေကာင္းေရာ။

ေနာက္ ကြၽန္မေပ်ာ္တာ တစ္ခုရွိေသးတယ္။ ကြၽန္မညီမေလး ေနရတဲ့ တစ္ေကာင္းေဆာင္က သထံုလမ္းမွာေလ။ အဲေတာ့ သူ႔ကိုလိုက္ပို႔ရင္း သထံုလမ္းကို ေလွ်ာက္ရတာလည္း ေပ်ာ္တယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းခ်င္ ေကာင္းမွာေပါ့။ ကြၽန္မတုိ႔က ရြာသာႀကီးမွာ ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ ေခတ္ဆိုေတာ့ မမီလိုက္ဘူးေပါ့ရွင္။ ခုေတာ့ သထံုလမ္းမွာ အားကစား သမားေတြခ်ည္းပါပဲ။ ပညာေရးတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသူေတြကိုေတာ့ ေတြ႔ရပါတယ္။ တင္းနစ္စ္ကြင္းမွာ တင္းနစ္စ္ ရိုက္ေနၾကတဲ့သူေတြ၊ ေဘာလံုးကြင္းမွာ ေဘာလံုးကန္ေနၾကတဲ့သူေတြ၊ အမ်ိဳးသား အားကစားရံုမွာ လာေဆာ့ၾကတဲ့သူေတြနဲ႔ပဲ သထံုလမ္းကလည္း စည္ကားေနပါတယ္။ ညေနဘက္ကို ေအးေအးေလး လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းပါတယ္ရွင့္။

ဒီလိုပါပဲ ကြၽန္မရဲ႕ အားလပ္ရက္ေတြဟာ ညီမတစ္ေယာက္နဲ႔တင္ ေတာ္ေတာ္ကို အလုပ္မ်ားေနေတာ့တာ။ ဒီညီအစ္မကလည္း သိပ္ကိုခ်စ္ၾကတာဆိုေတာ့ အလုပ္မ်ားေပမယ့္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတာေပါ့ရွင္။ ကြၽန္မစဥ္းစားမိတာ တစ္ခုရွိတယ္။ ညီမတစ္ေယာက္နဲ႔ေတာင္ ဒီလိုျဖစ္ေနတာ မေတာ္တစ္ဆမ်ား ေယာက်ၤားေလးဘာေလးရလို႔ ကေလးေတြ ဘာေတြ ေမြးခဲ့ရင္ အိမ္ရွင္မ လုပ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းမွာပဲလို႔။........ေတာ္ပါၿပီ စိတ္ကုန္တယ္.. ေတာထဲကသစ္ပင္ေပၚမွာ သြားေနမယ္..... ေၾသာ္ ပိုစ့္ေရးၿပီးသြားလို႔ သီခ်င္းဆိုတာပါ.. ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။

Saturday, January 31, 2009

Online Love!

"ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္.. ဒါပဲေနာ္ ကိုကို ငါးခါျပည့္ေအာင္ ေျပာၿပီးၿပီ.. သိပ္ဆိုးတာပဲ.. ဟြန္း"

အသံစာစာနဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့ မိန္းကေလးကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အရြယ္ေလာက္ပဲ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ Head Phone ကေန ေသေသခ်ာခ်ာကို စကားေျပာေနေတာ့တာပါပဲ။ သူ႔ကြန္ပ်ဴတာ Screen ေပၚမွာလည္း ဂ်ီေတာ့ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာကို ဖြင့္ထားလို႔။ လက္ကလည္း လႈပ္၊ ပါးစပ္ကလည္းလႈပ္နဲ႔၊ ေကာင္မေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာလည္း အၿပံဳးေတြ ေဝလို႔။ အံမယ္ လက္ကေလးေတာင္ ခ်ိဳးၿပီး ေရတြက္ေနလိုက္ေသးတယ္ ငါးခါျပည့္ေအာင္ေလ။ ေဘးနားက လူေတြလည္း သူ႔ကို ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္နဲ႔ေပါ့။ မမေလးကေတာ့ သူ႔ ဖီလ္းနဲ႔သူ အပီကို စကားေျပာေနေတာ့တာပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး ဆက္ေျပာလိုက္ေသးတယ္…

ကိုကိုေနာ္ အြန္လိုင္းေပၚမွ ေလွ်ာက္က်ဴမေနနဲ႔.. ဒီက ကိုကို႔ကိုပဲ ခ်စ္တာ.. မေတြ႔ဖူးေပမယ့္ ခ်စ္ၿပီးသားပဲ ဟင္း ဟင္း"

ေခတ္ကာလ သားသမီးေတြမ်ား ခက္ပါတယ္။ ကၽြန္မက အိမ္ေအာက္ထပ္က ဆိုက္ဘာ ကေဖးမွာ အင္တာနက္ လာလာသံုးေလ့ရွိေတာ့ အြန္လိုင္းအခ်စ္ဇတ္လမ္းေတြကို မရိုးႏိုင္ေအာင္ ႀကံဳရတယ္ရွင့္။ အြန္လိုင္းဇတ္လမ္း သီးသန္႔ေတြလည္းပါတယ္၊ အေဝးေရာက္ ခ်စ္သူေတြရဲ႕ အခ်စ္ဇတ္လမ္းေတြလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ေနာ္။ အင္တာနက္ထဲမွာ ခ်ိန္းေတြ႕ၾက၊ စကားေျပာၾကတာဟာလည္း Global ေခတ္ႀကီးမွာ ပိုမ်ားသထက္ကို မ်ားလာၿပီ။ အြန္လိုင္း အခ်စ္ဇတ္လမ္းေတြလည္း ေပါသထက္ကို ေပါလာၿပီ။ တစ္ခ်ိဳ႕မ်ားဆို လက္ထပ္ကုန္ၾကၿပီ။ ဟိုတစ္ေလာတုန္းက အိမ္မွာ အတူေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆီကို စံုတြဲတစ္တြဲ လာလည္တယ္။ ကၽြန္မလည္း ကိုယ္နဲ႔သိတာမဟုတ္ေတာ့ စကား၀င္မေျပာမိပါဘူး။ အဲဒီအတြဲလည္း ျပန္သြားေရာ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာျပတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က အြန္လိုင္းကေန ေတြ႔ၾကတာေလ.. သိပ္ခ်စ္ၾကတာတဲ့။ ခု လက္ထပ္ၿပီးသြားၾကၿပီတဲ့။ ကၽြန္မကလည္း စပ္စပ္စုစု ေမးမိပါေသးတယ္.. ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ခ်စ္ခဲ့ၾကတာလဲဆိုေတာ့.. တစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ရွိၿပီတဲ့။ အျပင္မွာ ေတြ႔ဖူးတာကေတာ့ ႏွစ္ႀကိမ္တည္းရယ္။ ေကာင္မေလးက ျပည္က၊ ေကာင္ေလးက ရန္ကုန္က။ ပထမ တစ္ႀကိမ္မွာ ေကာင္ေလးက ျပည္ကို လိုက္သြားတယ္။ ဒုတိယ တစ္ႀကိမ္မွာ ေကာင္မေလးက ရန္ကုန္ကုိ လာေတြ႔တုန္း တစ္ခါတည္းကို ေခ်ာင္းသာကို ခိုးေျပးေတာ့တာပဲတဲ့။ မိုက္တယ္ကြာ….. ဂလိုဘယ္ေခတ္မွာ ျမန္လိုက္ၾကပံုမ်ား။ ႏွစ္ခါတည္း ေတြ႔ၿပီး ခိုးရာလိုက္ၾကရတယ္လို႔။ အခုအဆင္ေျပလား ေမးေတာ့ ေျပသမွ သိပ္ကိုေျပၾကပါတယ္တဲ့။

ဟိုတစ္ေလာတုန္းကလည္း အေဒၚတစ္ေယာက္ မဂၤလာေဆာင္ သြားမယ္ဆိုလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ အမေလး ထက္ထက္ရယ္ ေျပာရအံုးမယ္.. အဲႏွစ္ေယာက္က နင္တို႔ အင္တာနက္ကေန ေတြ႔တာတဲ့ေတာ္ တဲ့။ ထက္ တို႔ အင္တာနက္ မဟုတ္ပါဘူး အန္တီရယ္ လူတိုင္းသံုးေနတာကို လို႔ ေျပာေတာ့. မဟုတ္ပါဘူး ညည္းတို႔ သံုး သံုး ေနတာ ေတြ႔လို႔ ေျပာတာပါေအ.. ေကာင္ေလးက စင္ကာပူက၊ ေကာင္မေလးက အေမရီးကားက၊ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ႀကိဳက္လာၾကၿပီး အခု ျမန္မာျပည္မွာ မဂၤလာျပန္လာေဆာင္တာတဲ့။ သူတို႔ေတြ တစ္ပတ္ေလာက္ေတာ့ ေနၾကလိမ့္မယ္.. ၿပီးေတာ့ ေယာက်ၤားကလည္း စလံုးကိုျပန္၊ မိန္းမကလည္း အေမရီးကားကို ျပန္မယ္လို႔ ေျပာတယ္ တဲ့။ နင္တို႔ေခတ္မွပဲ ၾကားဖူးေတာ့တယ္.. က်ဴပ္တို႔တုန္းကေတာ့ အေရြးမွားမွာစိုးလို႔ စဥ္းစားလိုက္ရတာတဲ့။ အန္တီ့ကိုေတာင္ ေျပာလိုက္ေသးတယ္ 21 ရာစုေလ အန္တီရယ္လို႔။

အဲလိုပါပဲ ဟိုတစ္ေလာတုန္းကလည္း ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ စစ္ဗိုလ္နဲ႔ မဂၤလာေဆာင္တယ္။ အြန္လိုင္းမွာ ေတြ႔တာတဲ့။ ဆိုက္ဘာကေဖးေတြမွာလည္း VZO နဲ႔ ရုပ္ၾကည့္ၿပီး ေျပာၾကတဲ့ အတြဲေတြ၊ Gtalk နဲ႔ စကားေျပာေနၾကတဲ့ အတြဲေတြ၊ စာရိုက္ၿပီး က်ဴၾကတဲ့ အတြဲေတြ စံုေအာင္ကို ေတြ႔ရေတာ့တာပါပဲ။ ကၽြန္မ သံုးေနတဲ့ ဆိုင္မွာဆို အမႀကီးတစ္ေယာက္ ေန႔တိုင္း သူ႔ရည္းစားနဲ႔ စကားလာေျပာတာ။ ေန႔တိုင္းကို ႏွစ္နာရီေလာက္ ၾကာေအာင္ ေျပာတာေနာ္။ ကၽြန္မ ေန႔တိုင္း ဆိုက္ဘာကေဖး မသြားေပမယ့္ ၀ရံတာကေနၾကည့္လိုက္ရင္ သူ ဆိုင္ထဲ ၀င္၀င္သြားတာကို ေတြ႔ရတာေပါ့။

Digital ေခတ္ႀကီး တိုးတက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ အင္တာနက္ေတြ ေပါေပါသီသီ သံုးလာၾကတဲ့ အခိုက္မွာ၊ လူေတြရဲ႕အခ်ိန္ေတြ ရွားပါးလာၾကတဲ့ ဒီေန႔လိုေခတ္မ်ိဳးမွာ အြန္လိုင္းေပၚမွာ အခ်စ္ရွာၾကတာဟာလည္း အရင္တုန္းကလို မထူးဆန္းေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕ရွင္။ တစ္ကယ္ခ်စ္ၾကတဲ့ ခ်စ္သူေတြရွိမယ္၊ မျမင္ကြယ္ရာမွာ၊ အြန္လိုင္းမွာဆိုၿပီး ရည္းစားေတြ မႈိလိုေပါက္ေအာင္ ထားၾကတဲ့ အေျပာင္ အပ်က္ေတြလည္းရွိမယ္။ ဘာပဲ ေျပာေျပာေပါ့ေလ.. အြန္လိုင္းအခ်စ္ဆုိတာ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ မ်ားသထက္ကို မ်ားလာေနၾကပါၿပီ ဆိုတာ သိလိုက္ရတာေပါ့။

Thursday, January 29, 2009

Fun with Pedicure

ကိုယ့္ေျခေထာက္ေလးေတြကို အလွဆင္ဖူးၾကပါသလား။ ေျခသည္း၊ လက္သည္းေလးေတြမွာ nail art ေလးေတြနဲ႔ ပံုေဖာ္ဖူးၾကပါသလား။ လုပ္ၾကည့္ဖူးတဲ့ သူတိုင္းသိပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းလြန္းလွပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ပဲ လုပ္လုပ္၊ ဆိုင္မွာပဲ လုပ္လုပ္ ဒီပညာဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အႏုစိတ္တဲ့အျပင္ စိတ္လည္းရွည္ရလို႔ ပညာသားလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို ပါပါတယ္ရွင္။ 2007 ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းေလာက္ကတည္းက ေခတ္စားလာတဲ့ လက္သည္း ေျခသည္းအလွဆင္တဲ့ ဖက္ရွင္ဟာ ခုခ်ိန္မွာဆိုရင္လည္း မိန္းကေလးတိုင္းလိုလို စြဲလမ္းႏွစ္သက္ၾကတဲ့ ဖက္ရွင္တစ္ခုျဖစ္သလို၊ အလွျပင္ဆိုင္ေတြအတြက္လည္း ၀င္ေငြမ်ားမ်ားတိုးပြားေစတဲ့ စီးပြားေရး နည္းေကာင္းေလး တစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ အခုေျပာခ်င္တာကေတာ့ လက္သည္းကိုအလွဆင္တဲ့ Manicure လုပ္ျခင္းထက္၊ ေျခသည္းကို အလွဆင္တဲ့ ေျခေထာက္က်န္းမာေစတဲ့ pedicure လုပ္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

Pedicure ဆိုတာဘာလဲ……

Pedicure ဆိုတာ ေျခေထာက္ေလးေတြ အျမင္လွေစဖို႔ အလွဆင္တဲ့ နည္းပညာတစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ၊ ေျခသည္းေလးေတြကို အလွဆင္ျခင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ Pedicure ဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ လက္တင္ေ၀ါဟာရ ႏွစ္ခုကို ေပါင္းစပ္ျဖစ္ေပၚလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ Pes ဆိုတာကေတာ့ ေျခေထာက္လို႔ အဓိပၸာယ္ရၿပီး၊ cura ဆိုတာကေတာ့ ဂရုစိုက္ျခင္း၊ ကုသျခင္းလို႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ pedi နဲ႔ cura ႏွစ္လံုးေပါင္းၿပီး Pedicure လို႔ ျဖစ္လာရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ ေျခသည္းေလးေတြကို ဂရုစိုက္ျခင္းပဲေပါ့။

Pedicure လုပ္ျခင္းဟာ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကို ဘက္တီးရီးယား ပိုးမႊားေတြ ၀င္ေရာက္ျခင္းမွလည္း ကာကြယ္ေပးၿပီး ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ၊ ေျခသည္းေတြမွာ ျဖစ္ေလ့ ျဖစ္ထရွိတဲ့ ေရာဂါမ်ိဳးကိုလည္း မျဖစ္ေစဖို႔ ကာကြယ္ေပးပါတယ္ရွင္။ ေျခေထာက္ေပၚမွာရွိေနတဲ့ ဆဲလ္အေသေတြကို ဖယ္ရွားေပးၿပီး ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကိုလည္း ႏုရြလွပေစပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္ Pedicure လုပ္ၾကတာလဲ.?

အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္းပဲ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုေရာက္လာတာနဲ႔အမွ် လူေတြဟာ ပိုၿပီး ႀကိဳးစားလာရတယ္၊ ရုန္ကန္လႈပ္ရွားလာရတယ္၊ တိုးတက္မႈေတြ ရွာလာရတယ္ေလ။ ကိုယ္စြမ္း ဥာဏ္စြမ္းေတြကို ထိထိမိမိအသံုးခ်ၿပီး တိုးတက္မႈေတြ ရွာေနၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ခႏၶာကိုယ္ကို အသံုးခ်တယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ေျခေခ်ာင္းကေလးေတြနဲ႔ လႈပ္ရွားမႈဟာ အမ်ားဆံုး ပါ၀င္ေနမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဘယ္ေနရာ သြားသြား ေျခေထာက္ကေတာ့ ေညာင္းညာေနတာပဲ မဟုတ္လားရွင္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေျခေခ်ာင္းေလးေတြကို ႏုညံ့စြာ ထိေတြ႔ဂရုစိုက္ၿပီး၊ စြမ္းအင္ေတြ ျပန္လည္ျဖည့္စြမ္းေပးဖို႔က ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို အေရးပါလွပါတယ္။ က်န္းမာ သန္စြမ္းတဲ့ ေျခေထာက္၊ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ ရွိပါမွ ကၽြန္မတို႔ေတြလည္း ယံုၾကည္မႈ အျပည့္နဲ႔ လႈပ္ရွားႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ Pedicure လုပ္တာကို Beauty Salon ေတြမွာ လုပ္ႏိုင္သလုိ အိမ္မွာလည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။

Pedicure လုပ္ျခင္းဟာ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကို အျမင္လွေစရံုသာမက အတြင္းထဲက အေၾကာေတြ၊ အဂၤါေတြကိုလည္း အားျဖည့္ေပးရာေရာက္ပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးရဲ႕ အေလးခ်ိန္န္ကို balance မွ်ေအာင္ ထမ္းထားေပးရတဲ့ ေျခေထာက္ေတြဟာ တစ္ျခားေနရာေတြထက္ ပိုေကာင္းတဲ့ ဂရုစိုက္မႈေတြ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ေတြ အားလံုး pedicure လုပ္ေပးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္ရွင္

Pedicure ဘယ္လိုလုပ္မလဲ.. ဘယ္ကေန စလုပ္မလဲ…?

စစခ်င္း ေရေႏြးေႏြးေလးအျပည့္ထည့္ထားတဲ့ ေရဇလံု တစ္ခုေတာ့ လိုပါလိမ့္မယ္။ ေျခေထာက္ကို ထည့္စိမ္ေလာက္ေအာင္ေတာ့ ႀကီးရပါမယ္။ ႏွင္းဆီအႏွစ္ေတြ ပါတဲ့ ေရပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ျခား သင္ႀကိဳက္တတ္တဲ့ အေမႊးဆီေတြပါတဲ့ ေရပဲ ျဖစ္ျဖစ္ နည္းနည္းေလာက္ ထပ္ထည့္ေပးပါ။ ဒါမွ ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ ရနံ႔ေလးနဲ႔ အရင္ဆံုး ကိုယ့္ေျခေထာက္ေလးေတြကို Relax လုပ္ေပးရာ ေရာက္မွာပါ။ ေရေႏြးေႏြးေလးမွာ စိမ္ထားေပးတဲ့ အတြက္ ေျခေထာက္မွာရွိတဲ့ အညစ္အေၾကးေတြ ဆဲလ္အေသေတြကိုလည္း တိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာဖုိ႔ ပိုမိုလြယ္သြားမွာေပါ့ရွင္။ ေျခေထာက္ေတြ ေျခဖေနာင့္ေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ကြဲအက္ေနၿပီး အသားမာ တက္ေနတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေရထဲမွာ ၾကာၾကာေလးေတာ့ စိမ္ထားဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။

ေျခေထာက္မွာ ဆိုးလက္စရွိတဲ့ ေျခသည္းနီေတြကိုလည္း ဦးစြာ ဖ်က္သင့္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ လိုအပ္တဲ့ ေျခသည္းညွပ္မႈေတြ တိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာမႈေတြ ျပဳလုပ္ေပးေပါ့။ ေနာက္ေတာ့မွ လိုအပ္တဲ့နည္းလမ္းေတြ အဆင့္ဆင့္ကို Beauty Salon က ပညာရွင္ေတြက ျပဳလုပ္ေပးပါလိမ့္မယ္။

ေျခဖေနာင့္ေတြကိုလည္း ေသခ်ာဂရုစိုက္ေပးရမယ္….

ေျခဖေနာင့္ေတြဆိုတာ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ အမာေက်ာဆံုးနဲ႔ အၾကမ္းတမ္းဆံုး အစိတ္အပိုင္းေတြထဲမွာ တစ္ခု အပါအ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကိုလည္း ပစ္မထားသင့္ဘူးေနာ္။ ခႏၶာကိုယ္ အေလးခ်ိန္ ပိုလာေလေလ ေျခဖေနာင့္ ကြဲအက္ ၾကမ္းတမ္းမႈေတြ မ်ားလာေလေလာျဖစ္မွာပါ။ သိပ္လွတဲ့ ေျခေထာက္ကေလးကို ရေစဖို႔ ဖေနာင့္ေတြကို ဂရုစိုက္ဖို႔လည္း လိုအပ္တာေပါ့ရွင္။

ဒါေတြကို ဂရုစိုက္ဖို႔အတြက္ ေျခာက္ေသြ႔တဲ့ အသားအေရမ်ိဳးေတြအတြက္ အထူးထုတ္ထားတဲ့ Scrub မ်ိဳးလိုအပ္ပါတယ္။ အဲဒီ cream ေတြကို ဖေနာင့္တိုက္တဲ့ ေက်ာက္တံုး ေသးေသးေလးေတြေပၚမွာ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ျခား ဖေနာင့္တိုက္ဖို႔ ထုတ္ထားတဲ့ အရာေတြေပၚမွာ သုတ္ၿပီး ပြတ္တိုက္ေပးရမွာပါ။ ေျခေထာက္ကိုလည္း ႏွိပ္နယ္ေပးရမွာ ျဖစ္ၿပီး Moisturizer ကိုလည္း လိမ္းေပးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ေျခေထာက္အတြက္ သီးသန္႔ထုတ္ထားတဲ့ foot cream ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ ေျခက်င္း၀တ္နားထိ လိမ္ေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ လိမ္းေပးတဲ့အခါမွာ တစ္ခါတည္း ႏွိပ္နယ္ေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။

Tuesday, January 27, 2009

Lipstick

ညားခါစ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ ပ်ားရည္စက္လိုပဲ ခ်ဳိျမိန္လြန္းလွတယ္။
ဒါေပမယ့္ မၾကာလိုက္ပါဘူး အဲဒီ ခ်ဳိျမိန္တဲ့ အရသာဟာ ခါးသက္သြားခဲ့ရတယ္.....

သူမဟာ အတြင္းေရးမွဴး တစ္ဦးပါ။ အလုပ္ကိစၥေၾကာင့္ မန္ေနဂ်ာနဲ႔အတူ ညစာစားပဲြေတြကို အျမဲလိုလို တက္ေရာက္ရတယ္။ တစ္ခါက အျခားကုမၸဏီတစ္ခုနဲ႔ အလုပ္ကိစၥ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ သူမက လုပ္ေနက် အတိုင္း အခ်က္အလက္ေတြကို ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း လိုက္မွတ္ေနခဲ့တယ္။

သူမေသာက္ခဲ့တဲ့ ေကာ္ဖီခြက္မွာ ႏႈတ္ခမ္းနီရာေတြ ထင္က်န္ခဲ့တာကို ျမင္ေတာ့ အားတုန္႔အားနာ ျဖစ္ျပီး ေပေနတဲ့ဖက္ကို မသိမသာ ကိုယ့္ဖက္ကို လွည့္လိုက္မိတယ္။ ဒါကို တစ္ဖက္ကုမၸဏီက အတြင္းေရးမွဴး မေလးက ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္တယ္။ ေဆြးေႏြးပဲြအျပီး သန္႔စင္ခန္းထဲမွာ အဲဒီအတြင္းေရးမွဴးမေလးနဲ႔ သူမ ထိပ္တိုက္တိုးခဲ့တယ္။

"ႏႈတ္ခမ္းနီအေရာင္က အရမ္းလွတယ္ေနာ္.... ဒါေပမယ့္ အဲဒီအေရာင္က ဖန္ခြက္ေပၚ ေပက်န္ခဲ့ေတာ့ အရုပ္ ဆိုးသြားေရာ ကြ်န္မတို႔လို
အတြင္းေရးမွဴးဆိုတာ ကုမၸဏီရဲ႔ ေရွ႔ေျပးပါ...အဲလိုေစ်းေပါတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနီကို မသံုးသင့္ဘူး" သူမမ်က္ရည္ေတြ ေ၀့တက္လာခဲ့တယ္။ လက္ထပ္ျပီးေနာက္ပိုင္း ကိုယ္ပိုင္အိမ္တစ္လံုး ပိုင္ဆိုင္ ႏိုင္ဖို႔အတြက္ "အလုပ္လုပ္ ေငြစု" ဆိုတဲ့အရာက သူတို႔ဘ၀မွာ အေရးအပါဆံုး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ သူမအတြက္ အ၀တ္အစားနဲ႔ အလွျပင္ပစၥည္းဆိုတာ အေထြေထြ ကုန္က်စရိတ္ထဲက အနည္းဆံုးအရာပါ။ အရြယ္တင္တယ္ ဆိုတာ ဂုဏ္ယူဖို႔ေကာင္းတဲ့ အရင္းအႏွီးတစ္ခုလို႔ ထင္ျပီး ေစ်းႏႈန္းေတြကို သူမ ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ အေပါဆံုး ႏႈတ္ခမ္းနီေတြကိုပဲ ၀ယ္သံုးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔လို အျဖစ္အပ်က္က သူမရင္ကို မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ခံစားခ်က္ တခ်ဳိ႔ကို ကိန္းေအာင္းေစခဲ့တယ္။

သူ႔ကို အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြ သူမ မေျပာျပခဲ့ေပမယ့္ သူနဲ႔ ေစ်း၀ယ္ထြက္တိုင္း သူမရဲ႔ စိတ္ဟာ အရင္ကနဲ႔ တူမေနဘူး ဆိုတာ
သူမကိုယ္တိုင္ခံစားမိခဲ့တယ္။ တစ္ျခားမိန္းကေလးေတြလိုပဲ ၾကြား၀ါခ်င္တဲ့ သူမရဲ႔စိတ္ကို မျပည့္စံုျခင္းက လိုက္မျဖည့္ေပးႏိုင္ခဲ့ေတာ့ ေက်ာင္းတုန္းက ေငြေၾကးေၾကာင့္ လက္ထပ္ျခင္းကို ေရြးခဲ့ၾကတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို ေတာ္တယ္လို႔ တစ္ခါတေလ သူမေတြးခဲ့မိတယ္။ အဲဒီလိုသာ သူမ ေရြးခဲ့မိရင္ ဒီေန႔လို အျဖစ္မ်ဳိး ၾကံဳရလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူးလို႔လည္း မိုက္မိုက္မဲမဲ ေတြးမိျပန္တယ္။ သူအသံုးမက်လို႔ အခုလို ျဖစ္ရတယ္ဆိုတဲ့ အဖုထစ္ေလးတစ္ခုက သူမရင္ထဲ ခို၀င္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ သ႔ူကို ဖြင့္မေျပာခဲ့ေပမယ့္ သူနဲ႔ ေျပာဖို႔အတြက္ သူမရဲ႔စကားေတြဟာ နည္းသထက္နည္းလာခဲ့တယ္။

ေျပာင္းလဲလာတဲ့ သူမရဲ႔ စိတ္ကို တစ္ေန႔မွာ သူမ အေကာင္အထည္ ေဖာ္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီေန႔က ကုန္တိုက္တစ္ခုေရွ႔ အျဖတ္ အလွျပင္ပစၥည္းေတြ ပရိုမိုးရွင္းလုပ္ေနတာနဲ႔ ၾကံဳခဲ့တယ္။ အေရာင္းစာေရးမ တစ္ေယာက္က သူမကို လွမ္းတားျပီး ျပင္သစ္ထုတ္ ႏႈတ္ခမ္းနီတစ္ေတာင့္ ထုတ္ျပျပီး သူမကို အစမ္းဆိုးေစခဲ့တယ္။ အေရာင္ကလည္း လွ၊ ၾကာရွည္ခံျပီး အျခားပစၥည္းေပၚမွာလဲ
မေပက်န္ခဲ့တတ္တဲ့ အေၾကာင္း အားပါးတရ ရွင္းျပေတာ့ သူမရဲ႔ လိုခ်င္တဲ့စိတ္ကို သူရိပ္မိသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႔ ပိုက္ဆံအိတ္ကို သူ ထုတ္လိုက္တယ္။ ေစ်းႏႈန္းေမးၾကည့္ေတာ့ ၈%ေလ်ာ့ေစ်းဆိုေပမယ့္ သူတို႔ဘယ္လိုမွ မထင္မွတ္ထားတဲ့ ေစ်းႏႈန္းပါ။ ပိုက္ဆံအိတ္ထုတ္ေနတဲ့ သူလက္ တြန္႔သြားခဲ့တယ္။ သူမကို သူတစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာ ၀မ္းနည္းမႈတစ္မ်ဳိးက သူမ ရင္ထဲကို တိုး၀င္လာခဲ့တယ္။ လူေတြၾကားထဲက သူမ ထြက္ေျပးလာခဲ့မိတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူမနဲ႔သူ ပထမဆံုးအၾကိမ္ အၾကီးအက်ယ္
စကားမ်ားၾကေတာ့တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းနီ တစ္ဗူးေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႔ ေႏြးေထြးလွပတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ လမ္းဆံုးကို ေရာက္သြားခဲ့ရတယ္။

(ခ)
ႏႈတ္ခမ္းနီေတြကို သူမပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို မပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး.........

ကြာရွင္းျပတ္စဲျပီး သိပ္မၾကာဘူး..ကုန္သည္တစ္ဦးနဲ႔ သူမလက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူမ လက္ထပ္တဲ့ေန႔က သူ႔ဆီက ပါဆယ္ဗူး တစ္ခု
လက္ခံရရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီဘူးေလးကို သူမ ေဖာက္ေတာင္မၾကည့္ဘဲ ဘီရိုရဲ႔ ေခ်ာင္တစ္ေနရာမွာ ထိုးထည့္ထားလိုက္တယ္။ သူမကို ၀မ္းနည္းေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့ သူ႔ကို သတိေတာင္ မရခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒုတိယအၾကိမ္ အိ္မ္ေထာင္ျပဳျခင္းက သူမရဲ႔ အလိုဆႏၵအားလံုးကို ျဖည့္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ အ၀တ္အစားကအစ အလွျပင္ပစၥၥည္း၊ ဖိနပ္ေတြကအဆံုး အားလံုးဟာ နာမည္ၾကီး တံဆိပ္ေတြပဲျဖစ္တယ္။ သူမလိုခ်င္တဲ့ ဘ၀နဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို ေငြေၾကးေတြနဲ႔ ခိုင္းေစခဲ့တယ္။

ခင္ပြန္းျဖစ္တဲ့ ကုန္သည္က မနက္ေစာေစာ အိမ္ကထြက္ျပီး ညနက္မွ ျပန္လာတတ္တယ္။ တစ္ခါတေလ အိမ္ျပန္မအိပ္တဲ့ ညေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္။ သူမအတြက္ သူ႔ရဲ႔ ေျဖရွင္းခ်က္ေတြက အလုပ္မ်ားတယ္၊ အလုပ္ေၾကာင့္ဆိုတဲ့ စကားေတြပဲျဖစ္တယ္။ ခင္ပြန္းရဲ႔ အကၤ်ီေပၚမွာ နီရဲေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းရာတစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္မိမွ အိမ္ျပန္ေနာက္က်တာနဲ႔ ျပန္မအိပ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္ေတြကို သူမ သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ ခင္ပြန္းကို ေမးေတာ့ စိတ္ပ်က္တဲ့ ေလသံနဲ႔ "မိန္းမဆိုတာ မိန္းမလိုေန..တျခားဘာမွ လိုက္ပတ္သက္ေနစရာ မလိုဘူး... အခုလို ေနရာမ်ဳိးမွာ နင္ေက်နပ္သင့္တယ္.. စိတ္ဆိုး စိတ္တုိဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔... ငါ့ကိုနင္ လက္ထပ္ခဲ့တာဟာ ငါ့စည္းစိမ္ေတြေၾကာင့္ပဲ မဟုတ္လား...
ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ ေနစမ္းပါ" က်ိန္းခနဲ ေဆာင့္ပိတ္သြားတဲ့ တံခါးနဲ႔အတူ ခင္ပြန္းဟာ အိမ္ကေန ထြက္သြားခဲ့ျပီး ရက္အေတာ္ၾကာ ျပန္မလာခဲ့ဘူး။ သူမ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေအာ္ရီမိတယ္... ခင္ပြန္းရဲ႔ မ်က္စိထဲမွာ သူမဟာ ကပ္ပါးေကာင္ တစ္ေကာင္ ျဖစ္ေနပါေရာ့လား...

အ၀တ္အစားေတြကို ထုတ္သိမ္းေနတုန္း ဘီရိုရဲ႔ ေခ်ာင္ထဲမွာ ထိုးသိပ္ထားတဲ့ ဗူးတစ္ခုကို သူမ ေတြ႔လိုက္ မိတယ္။ ေဖာက္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ဟိုးအရင္တုန္းက သူနဲ႔ ေစ်း၀ယ္ထြက္တုန္းက ေတြ႔ခဲ့မိတဲ့ ျပင္သစ္လုပ္ ႏႈတ္ခမ္းနီေလး...ႏႈတ္ခမ္းနီဗူးရဲ႔ ေဘးမွာ စာေလးတစ္ေစာင္.... "ႏႈတ္ခမ္းနီ တစ္ဗူးေၾကာင့္ ငါတို႔လမ္းခဲြ ရမယ္လို႔ တစ္ခါမွ မထင္ခဲ့မိဘူး... ျပန္စဥ္းစားမိတိုင္း ရင္နာလို႔ မဆံုးဘူး။ အရင္တုန္းက ထားခဲ့တဲ့ ဂတိသစၥာေတြဟာ မ်က္စိေရွ႔မွာတင္ မီးခိုအျဖစ္နဲ႔ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ၾကရျပီ။ နင့္ကို ဆံုး႐ႈံးလို႔ ရခဲ့တဲ့ ငါ့ဒဏ္ရာ ေတြဟာ ဒီေန႔အထိ အရွင္လတ္လတ္ပဲ ရွိေနေသးတယ္။ ဒါေတြကို ေျပာေနလို႔လဲ အရာမေရာက္ေတာ့ပါဘူး...
အိမ္ေထာင္သစ္နဲ႔ နင္ေပ်ာ္ႏိုင္ပါေစ...ဒီႏႈတ္ခမ္းနီေလးက နင့္အတြက္ ကံေကာင္းျခင္းေတြ သယ္လာႏိုင္ပါေစ"

ႏႈတ္ခမ္းနီကို အိတ္ထဲ ထိုးထည့္ျပီး "ျပီးဆံုးျခင္း" ဆိုတဲ့တံခါးကို ဒုတိယအၾကိမ္ သူမ ပိတ္ခဲ့ျပန္တယ္။ ေအးစက္တဲ့ အဲဒီလက္ထပ္ျခင္းမ်ဳိးက သူမအတြက္ ဘာသံေယာဇဥ္မွ က်န္မေနခဲ့ေတာ့ပါဘူး။

(ဂ)
တီဗီြအစီအစဥ္တစ္ခုမွ သူ႔ရဲ႔ အင္တာဗ်ဴးကို သူမၾကည့္လိုက္ရတယ္။ သူဟာ ျပည္တြင္း အလွကုန္ပစၥည္းေတြ ျဖန္႔တဲ့ ကုမၸဏီတစ္ခုကိုေတာင္ ပိုင္ဆိုင္ထားပါလား... သူ႔ ကုမၸဏီရဲ႔ အဓိက ျဖန္႔ကုန္ေတြဟာ ႏႈတ္ခမ္းနီပါတဲ့။ ဘာေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းနီေတြပဲ ျဖစ္ရတာလဲလို႔ အင္တာဗ်ဳးသူေတြက ေမးေတာ့ သူက စိတ္ထိခိုက္စြာနဲ႔ "ႏႈတ္ခမ္းနီ တစ္ဗူးေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္ေထာင္ေရး ဆံုး႐ံႈး သြားခဲ့ရဖူးတယ္။ အဲဒီႏႈတ္ခမ္းနီက ေစ်းအရမ္းမၾကီးေပမယ့္ သူ႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္မ၀ယ္ေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။

အဲဒီႏႈတ္ခမ္းနီဟာ သူ႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္ အေရးပါသလဲဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္မသိခဲ့ဘူး။ ေစ်းေပါတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနီကုိ သံုးခဲ့လို႔ ဖန္ခြက္ေပၚ
ေပက်န္ခဲ့တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းရာေတြဟာ သူ႔စိတ္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ထိခိုက္ေစခဲ့တယ္။ မေပတတ္တဲ့၊ မကပ္က်န္ ခဲ့တတ္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနီက သူ႔အတြက္ လိုအပ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ မသိခဲ့ဘူး။ ေနာက္မွ သူေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳမယ့္ေန႔ေရာက္မွ သူ႔သူငယ္ခ်င္းဆီက အျဖစ္မွန္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္သိခဲ့ရတယ္။ အဲဒီႏႈတ္ခမ္းနီကို ကြ်န္ေတာ္၀ယ္ေပးခဲ့ေပမယ့္ သူဟာ တစ္ျခားသူရဲ႔ ဇနီးမယား ျဖစ္သြားခဲ့ပါျပီ.. အဲဒီေန႔ကစျပီး ႏႈတ္ခမ္းနီေတြကို ျဖန္႔ဖို႔၊ ဖန္ခြက္ေပၚ မေပက်န္ခဲ့တတ္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနီေတြကို မိန္းကေလးတိုင္း ၀ယ္ႏိုင္ဖို႔ လုပ္မယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္"

တီဗီြဖန္သားျပင္ကို သူမ ေငးစိုက္ၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္ေတြက ပါးျပင္ေပၚကို အဆက္မျပတ္ စီးက်လို႔ လာခဲ့ တယ္။ သူမလက္ထဲမွာ တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနီေလး တစ္ခုကေတာ့ က်ဳိးပဲ့လို႔ ေနခဲ့ျပီေလ.....

"မွားယြင္း" ျပီးမွ "ေနာင္တ"ဆိုတဲ့အရာက အျမဲတံခါး လာေခါက္တတ္တယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း.. ေသးငယ္တဲ့ ျပႆနာတစ္ခုနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ၾကီးၾကီး မခ်မိေစဖို႔ ဒီဇာတ္လမ္းက ေျပာျပသြားခဲ့ပါတယ္။

(ရံုးတြင္းသံုး IIS Forum မွ ေ၀မွ်ခ်က္တစ္ခုကို ကူးယူပါသည္)

Sunday, January 25, 2009

Digging the Oldies!

စာေရးဖို႔ အခ်ိန္မရ ျဖစ္ေနတုန္းေလးမွာ ကၽြန္မဘေလာဂ့္က ပိုစ့္အေဟာင္းေတြကို တူးဆြၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရင္တုန္းက ေရးထားတဲ့ ပိုစ့္ေကာင္းေကာင္းေလးေတြကို ျပန္ဖတ္မိတယ္ရွင္.။ တစ္ခ်ိဳ႕စာဖတ္သူေတြဆို ကၽြန္မဘောလာဂ့္မွာ အေဟာင္းေတြထိ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို လိုက္ဖတ္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွ တင္ျဖစ္တာေတြကိုပဲ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဖတ္ၾကတာပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မ ဘေလာဂ့္ကို လာဖတ္ၾကတဲ့သူေတြ အက်ိဳးရွိေအာင္ ဗဟုသုတ ရေစမယ့္ ပိုစ့္အေဟာင္း အေကာင္းေလးေတြကို ျပန္ညႊန္းခ်င္ပါတယ္ရွင္။ ဖတ္ၾကည့္ၾကဖို႔လည္း တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ ပိုစ့္ ငါး ခုေလာက္တည္းပါ။ ဒါလည္း ဆားခ်က္ျခင္း တစ္မ်ိဳးပဲေပါ့ေနာ္.

1. မိန္းမေတြ ဘာေၾကာင့္လွခ်င္ၾကတာလဲ

2. Vitamin That Prevent Acne

3. A Banana a Day, Keeps the Doctor Away

4. Tips of Thinking

5. Foundation We Used!

ပင့္ဂိုလ္း တစ္ကယ္ ဆားခ်က္ေနတာပါ။

Thursday, January 22, 2009

Experience of Transferring

ဘေလာဂ့္ေရႊ႕လိုက္ေတာ့ နည္းနည္းအလုပ္မ်ားသြားတယ္။ ဒီၾကားထဲ DNS Change လုပ္တာကလည္း အနည္းဆံုး 72 နာရီၾကာမယ္လို႔ ဆိုထားေတာ့ ဒိုမိန္းကလည္း ေလာေလာဆယ္ မရေသးဘူး ျဖစ္ေနတယ္ရွင့္။ သူမ်ားေတြ Blogspot က ပိုစ့္ေတြကို Import လုပ္တုန္းကေတာ့ အယ္ရာေတြ ျပၾကတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ေအာင္မ်ိဳးဟန္ ကလည္း အကုန္ေရႊ႔လို႔ မရေသးဘူးတဲ့.. နင့္ က်ေတာ့ဘာလို႔ ရတာလဲတဲ့။ ငါက ေခ်ာလို႔ ေနမွာေပါ့ဟာ လို႔.. ဟား ဟား။ Wordpress နဲ႔က အကၽြမ္းတ၀င္ မရွိေသးေတာ့ စစခ်င္းမွာ နည္းနည္း ဒုကၡေရာက္တယ္။ မသိတာကလည္း မ်ားတယ္။ သူမ်ားကို ေမးရမွာလည္း အရမ္းအားနာတယ္။ အားလံုးက အလုပ္မ်ားေနတဲ့ သူေတြကို။ ဒါေပမယ့္လည္း ေမးရတာပါပဲရွင္။ ကိုယ္မွ မတတ္တာေလ..။ တစ္ခုရွိတာက Template အလန္းေလးေတြကို ႀကိဳက္တတ္တဲ့ ကၽြန္မ ခုေတာ့လည္း ရိုးရိုးရွင္းရွင္းႀကီးနဲ႔ ေနေနရတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘ၀င္ သိပ္မက်လွဘူး။ စီေဘာက္ဆိုတာ ကိုယ္ေတာင္ ျမင္ေနရမွ ေအာ္ခ်င္တာ.. သူမ်ားေတြေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ခုလို လင့္ေပးလိုက္ရေတာ့ ကိုယ့္စီေဘာက္ေတာင္ ကိုယ္ျပန္မၾကည့္မိေတာ့ဘူးေပါ့။ Comment ေတြ ေရးရတာေတာ့ ပိုလြယ္သြားတယ္။ Wordpress ကို Blogspot ထက္ေတာ့ ပိုႀကိဳက္ပါတယ္။ CSS ျပင္ခြင့္ မေပးတာ တစ္ခုက လြဲရင္ေပါ့။

ခုတစ္ေလာ အေျပာင္းအေရႊ႕ေၾကာင့္ရယ္၊ ရံုးမွာ ေခါင္းစားေနတာေတြ ေၾကာင့္ရယ္ ပိုစ့္အသစ္ေရးဖို႔ စိတ္မပါေသးဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒိုမိန္းကလည္း မလာေသးေတာ့ စာဖတ္သူေတြ အဆင္မေျပျဖစ္ၾကမယ္ ထင္တယ္။ အားလံုးကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေရးဖို႔ စဥ္းစားထားတာေတြေတာ့ ရွိတယ္။ အလွအပ အေၾကာင္းေတြေရာ၊ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြေကာ၊ ဗဟုသုတေလးေတြေကာ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဆက္တိုက္ တင္ျဖစ္သြားမွာပါ။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ စိတ္ကလည္း မပါတဲ့အျပင္ မေကာင္းပါျဖစ္ေနတယ္။

ကၽြန္မက ဘာလဲေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးရွင့္။ တစ္ခုခု မေကာင္းတာ ျဖစ္ခါနီးရင္ အိပ္မက္ေတြ ႀကိဳမက္တတ္တယ္၊ ရင္ထဲမွာ လွပ္လွပ္ လွပ္လွပ္ ျဖစ္တတ္တယ္၊ ေနရထိုင္ရတာ ေလးေလးပင္ပင္ေတြ ရွိေနတတ္တယ္။ အဆိုးေတြ ႀကံဳခါနီးတိုင္း ျဖစ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါ တစ္ခါ ျဖစ္တတ္တာကို ေျပာတာ။ သတိမထားမိလိုက္ရင္ ေၾသာ္ ငါျဖစ္ေနတာ အိပ္မက္ထဲက ဟာမ်ိဳးပါလား၊ ေၾသာ္ ဒါ့ေၾကာင့္ စိတ္ေတြ ေလးေနတာကိုး ဆိုၿပီး ျဖစ္သြားတတ္ေရာ။ ခုလည္း ေနရတာ မေကာင္းဘူးရွင့္။ ဘယ္လိုမွ မေကာင္းဘူး။ တစ္ခုခု ျဖစ္မွာကို ေၾကာက္တယ္။

Tuesday, January 20, 2009

Moving the blog!

Blogger ကို ေက်ာ္ရ ခြရတဲ့ အခက္အခဲမ်ားကို စိတ္ကုန္လာၿပီးသည့္ေနာက္၀ယ္
Wordpress သို႔ ဘေလာဂ့္ေရႊ႔ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္ရွင္။

Blogspot မွာေရးရတာ မလြယ္တာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သံေယာဇဥ္
ရွိရင္းစြဲေၾကာင့္ ပေရာက္ဆီေလး ေက်ာ္လိုက္၊ mail to blogger နဲ႔
ပိုစ့္တင္လိုက္ နဲ႔ပဲ ေရးလာခဲ့လိုက္တာ သက္တမ္းေတာင္
တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ပိုစ့္တင္ရတာ ဘယ္လိုမွ
အဆင္မေျပေတာ့ဘူးရွင့္။ Ultrasurf က ပိုစ့္တင္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ တစ္ျခား
Proxy Software ေတြလည္း အဆင္မေျပဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဘေလာဂ့္ေရႊ႕ဖို႔
စဥ္းစားလိုက္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ Free Hosting ေတြဘာေတြအေၾကာင္းကို
မေလ့လာရေသးတာနဲ႔ ရိုးရိုး wordpress.com မွာပဲ ေရးေနလိုက္ပါအံုးမယ္။
ရွိၿပီးသား domain ကိုလည္း ဒီမွာပဲ Redirect လုပ္ပါမယ္။ ဒီဘက္က blogspot
ကိုေတာ့ အရင္အတိုင္းပဲ http://cuttiepinkgold.blogspot.com လိပ္စာနဲ႔
ထားခဲ့ပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒိုမိန္းကို ျဖဳတ္ဖို႔အတြက္ setting ထဲကို ၀င္လို႔
မရေသးဘူး။ ရျပန္ေတာ့လည္း save လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေက်းဇူးရွင္ ultrasurf က
error ျပတယ္။ ႏိုင္ငံျခားက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းၿပီး
ျဖဳတ္ခိုင္းၿပီးတာနဲ႔ Wordpress က ဘေလာဂ့္ကို www.cuttiepinkgold.info
နဲ႔လာရင္ ေရာက္ေအာင္ လုပ္ပါမယ္။ အဆင္မေျပတာေလးမ်ား ရွိခဲ့ရင္ေတာ့
သည္းခံၾကေစခ်င္ပါတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕ ဘေလာဂ့္ အသစ္ လိပ္စာကေတာ့ http://pinkgold.wordpress.com ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။

ေမးသမွ်ကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ရွင္းျပေပးတဲ့ ကိုသႀကၤန္ကို ေက်းဇူးသိပ္တင္ပါတယ္။

Moving the blog!

Blogspot မွာေရးရတာ မလြယ္တာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သံေယာဇဥ္ ရွိရင္းစြဲေၾကာင့္ ပေရာက္ဆီေလး ေက်ာ္လိုက္၊ mail to blogger နဲ႔ ပိုစ့္တင္လိုက္ နဲ႔ပဲ ေရးလာခဲ့လိုက္တာ သက္တမ္းေတာင္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ပိုစ့္တင္ရတာ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပေတာ့ဘူးရွင့္။ Ultrasurf က ပိုစ့္တင္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ တစ္ျခား Proxy Software ေတြလည္း အဆင္မေျပဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဘေလာဂ့္ေရႊ႕ဖို႔ စဥ္းစားလိုက္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ Free Hosting ေတြဘာေတြအေၾကာင္းကို မေလ့လာရေသးတာနဲ႔ ရိုးရိုး wordpress.com မွာပဲ ေရးေနလိုက္ပါအံုးမယ္။ ရွိၿပီးသား domain ကိုလည္း ဒီမွာပဲ Redirect လုပ္ပါမယ္။ ဟိုဘက္က blogspot ကိုေတာ့ အရင္အတိုင္းပဲ http://cuttiepinkgold.blogspot.com လိပ္စာနဲ႔ ထားခဲ့ပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဘက္က ဒိုမိန္းကို ျဖဳတ္ဖို႔အတြက္ setting ထဲကို ၀င္လို႔ မရေသးဘူး။ ရျပန္ေတာ့လည္း save လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေက်းဇူးရွင္ ultrasurf က error ျပတယ္။ ႏိုင္ငံျခားက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းၿပီး ျဖဳတ္ခိုင္းၿပီးတာနဲ႔ ဒီဘေလာဂ့္ကို www.cuttiepinkgold.info နဲ႔လာရင္ ေရာက္ေအာင္ လုပ္ပါမယ္။ အဆင္မေျပတာေလးမ်ား ရွိခဲ့ရင္ေတာ့ သည္းခံၾကေစခ်င္ပါတယ္။

Monday, January 19, 2009

My Wonderful January!

ဇန္န၀ါရီလ…..

ခ်မ္းသည္၊ စိမ့္သည္၊ ေဆာင္းေႏွာင္းကာလ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေဆာင္းၾကြင္း ေဆာင္းက်န္မ်ားကို အစြမ္းကုန္ ခါခ်ေသာ အိပ္ရာထဲမယ္ ေကြးစရာ ေကာင္းလွသည့္ ရာသီလည္းျဖစ္သည္။ ေကာင္းကင္တြင္ တိမ္ကင္းစင္သည္။ ရာသီဥတု ၾကည္လင္သည္။ ၾကယ္တာရာမ်ား စံုလင္သည္။ ညိဳျပာညက္ေရာင္ ခြာညိဳပန္းပြင့္သည္။ ေရွးျမန္မာေခတ္က ျမင္းခင္းသဘင္ပြဲ က်င္းပရာလလည္း ျဖစ္သည္။ ဆယ့္ႏွစ္လရာသီ၏ အသာယာဆံုး လတစ္လထဲတြင္ တစ္လအပါအ၀င္ျဖစ္သည္။

လြန္ခဲ့ေသာ (25) ႏွစ္ခန္႔က ထိုကဲ့ေသာ သာယာေသာ၊ ခ်မ္းေအးေသာ၊ ၾကယ္ေတြစံုေသာ ဇန္န၀ါရီလ၏ ညေနခင္းတစ္ခုမွာ ကၽြန္မ လူ႔ေလာကကို စတင္ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ မိန္းမ ျပာသို၊ ေယာက်ၤား၀ါဆိုလုိ႔ အဆိုရွိတဲ့အတိုင္း ျပာသိုလမွာ ေမြးတဲ့ မကာရ ရာသီဖြား ကၽြန္မဟာ နည္းနည္းေတာ့ ထူးသလိုလို ရူးသလိုလို ရွိခဲ့သားရွင္။ ကၽြန္မ ေနာက္သလိုလို၊ အတည္လိုလိုေျပာေနက် စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္။ 19 ရက္ေန႔ဖြားေတြဟာ ထူးျခားတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ (1) ဂဏန္းသမားေတြ မို႔လို႔ေလ။ (ဆိုင္လည္း မဆိုင္ဘူး)။ ေၾသာ္ ကၽြန္မက ဇန္န၀ါရီလ (19) ရက္ေန႔မွာ ေမြးတာကိုးရွင့္… ကိုယ္ေမြးတဲ့ရက္ကိုမွ ကိုယ္မထူးျခားဘူးေျပာရင္ ဘယ္ေန႔ကို ထူးျခားတယ္လို႔ ေျပာမလဲေနာ္။ ထားပါေတာ့.. ထိုကဲ့သို႔ ဇန္န၀ါရီ (ျပာသို) လတြင္ေမြးေသာ၊ မကာရ ရာသီဖြား ၾကာသပေတးသမီး ျဖစ္ေသာ၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ နားလည္ရခက္ေသာ၊ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္ေသာ၊ အရြဲ႕တိုက္ျခင္းကို ၀ါသနာပါေသာ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ လြန္ကဲတတ္ေသာ၊ ဘေလာဂ့္တစ္ကို ပိုင္ဆိုင္ေသာ ကၽြန္မဟာ ဒီေန႔ ဇန္န၀ါရီလ 19 ရက္ေန႔မွာေတာ့ 25 ႏွစ္တင္းတင္းကို ျပည့္သြားေလၿပီ။ ကိုသင္ကာ ေျပာသလို အပ်ိဳႀကီးစာရင္း ၀င္ၿပီေပါ့ေနာ္။ ဖိုးသူေတာ္ ေျပာသလို အပ်ိဳႀကီး ဖားဖားျဖစ္ၿပီ (ဖားဖားဆိုတာ ဘာလဲေတာ့ ကၽြန္မလည္း မေျပာတတ္) မဂ်စ္တို႔ မမီတို႔ ေျခရာနင္းရေတာ့မယ္ ထင္တယ္ရွင့္္….. :P

25 ႏွစ္မွာ အလုပ္နည္းနည္းပိုမ်ား လာတာကလြဲလို႔ ဘာမွ မထူးျခားပါဘူး။ 24 နဲ႔ 25 ၾကားဘယ္လို ျဖတ္သန္းခဲ့လဲ ဆိုတာကေတာ့ ဒီပိုစ့္ကို ဖတ္ရင္လည္း သိႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မက ႏွစ္အစမွာ ေမြးတာကိုးရွင့္။ ေၾသာ………. ထူးျခားတာေတာ့ တစ္ခုရွိတယ္….ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မခ်စ္တတ္ဘူးလို႔ထင္ခဲ့တာ.. ခုမွ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ခ်စ္တတ္သြားမွန္း သိေတာ့တယ္။ (ေမးခြန္းေတြ လာမေမးနဲ႔ မေျပာဘူး)။

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတာ့ ပိုေ၀းသြားတယ္… အြန္လိုင္းမွာခ်ည္းပဲ အခ်ိန္ကုန္ျဖစ္လို႔ ထင္တယ္။ မီဒီယာမွာသာ လုပ္ေနတာ… ဂ်ာနယ္ေလး၊ မဂၢဇင္းေလးေတာင္ ေကာက္မကိုင္ျဖစ္ဘူး…. ဒါလည္း အြန္လိုင္းေၾကာင့္ပဲ။ စာေတြ လိုက္ဖတ္ေနရတာထက္စာရင္.. အရင္ကထက္ Google ကိုပိုသံုးျဖစ္လာတယ္..။ ဒါေပမယ့္ စာအုပ္ေတြေတာ့ ပိုပို၀ယ္ျဖစ္တယ္… ဖတ္ၿပီးသားေတြေကာ၊ မဖတ္ရေသးတာေတြေကာ၊ ညီမေတြကို ေပးဖတ္ခ်င္လို႔။ ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္မိတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဟုိေန႔ကလည္း ေရေ၀း ေရာက္လိုက္ေသးတာကိုး။ နာေရးတစ္ခုကို လိုက္ပို႔တာေလ။ ကၽြန္မ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေရေ၀းကို ေရာက္ဖူးတာပဲ။ အေလာင္းေတြလည္း ဆက္တိုက္ကို မီးသၿဂိဳဟ္ဖို႔ လာေနၾကတာပဲ။ ကိုယ့္အလွည့္လည္း တစ္ေန႔ေရာက္လာမွာေပါ့။

ေမြးေန႔မေရာက္ခင္ကတည္းက 3 ရက္ေလာက္ အလိုကတည္းက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ဖုန္းဆက္တယ္။ အေစာဆံုး Wish လုပ္တဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္လို႔တဲ့။ ေနာက္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က Birthday Card ပို႔တယ္.. ငါ အေစာဆံုး မဟုတ္လားတဲ့။ ေနာက္က်သြားၿပီကြယ္ လို႔။ မေန႔ကတည္းက ႀကိဳဆုေတာင္းေပးၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္။ မေန႔ကဆို အိမ္ကလူေတြ ည 12 နာရီေက်ာ္တဲ့အထိ မအိပ္ပဲေစာင့္ၿပီး Happy Birthday လုပ္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ဖိုးသူေတာ္နဲ႔ ကိုမ်က္စိက ေမြးေန႔အႀကိဳဆိုၿပီး စားေသာက္၀ိုင္းေလး လုပ္ေပးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ရီရေသးတယ္။ ဖိုးသူေတာ္က သူတို႔ေသာက္ေနက် ေျမနီကုန္းက ဆိုင္ကို သိတယ္မဟုတ္လားတဲ့။ အဲဒီကိုပဲ လာခဲ့လိုက္ေျပာေတာ့ ကၽြန္မကလည္း အိုေကဆိုၿပီး ကိုညီလင္းဆက္နဲ႔ တူတူသြားၾကတယ္။ သူကလည္း ရံုးကိုေရာက္ေနေတာ့ အေဖာ္ရသြားတာေပါ့။ ေျမနီကုန္းလည္းေရာက္ေရာ ဆိုင္ကုိ ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒီဆိုင္လားမသိဘူး ဆိုၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ၀င္ထိုင္ၾကပါေရာ။ အဲလိုနဲ႔ ကၽြန္မ Star Cola ေသာက္တယ္၊ သူက ပါ၀ါ ေသာက္ၿပီး စကားမ်ားရင္း ထိုင္ေစာင့္ၾကတာေပါ့။ အရက္ဆိုင္မွာေနာ္.. အေအးေတြ ထိုင္ေသာက္ေနၾကတာ။ အဲလိုနဲ႔ 15 မိနစ္ေလာက္ ၾကတဲ့အထိ ဘယ္သူမွ ေပၚမလာဘူး။ ညည္းကို ခ်ိန္းထားတာ ေသေကာ ေသခ်ာရဲ႕လားဟာ၊ ဆိုင္မ်ားမွားေနလား ဆိုၿပီး ေျပာေနတုန္းမွာပဲ ဖိုးသူေတာ္ကို လွမ္းေတြ႔လိုက္တယ္။ ဟာ.. ဘာလို႔ဒီမွာထိုင္ေနၾကတာတုန္း.. ထိုင္ေနက်ဆိုင္ပါဆို မသိဘူးလားတဲ့။ ထိုင္ေနက်က ဒီဆိုင္ေလး မဟုတ္ဘူးလားလို႔လည္း ေျပာေရာ ေနအံုးဆိုၿပီး ဖိုးသူေတာ္က ဟိုဘက္ခဏ ထြက္သြားလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ျပန္လာၿပီး ကိုမ်က္စိေတာင္ မွာထားႏွင့္ၿပီး ေရာက္ၿပီးေနလို႔တဲ့ ကၽြန္မတို႔ကို ျပန္လာေခၚတာ။ အဲလိုနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ရွက္ ရွက္နဲ႔ အရက္ဆိုင္မွာ အေအးေသာက္ၿပီး ဖိုးသူေတာ္ေနာက္ကို လိုက္ၾကေလသတည္းေပါ့။ ရီလိုက္ၾကတာ.. အရက္ဆိုင္မွာ အေအးမွာေသာက္တာကို။ ဆိုင္ေလး တစ္ခါပဲ မွားမိပါတယ္.. ေျပာလို႔ကို မၿပီးေတာ့ဘူး။ ကိုညီလင္းဆက္၊ ကိုမ်က္စိ၊ ဖိုးသူေတာ္၊ ေအာင္မ်ိဳးဟန္ တို႔လာၾကတယ္။ သူတို႔က ထိုင္ေသာက္.. ကၽြန္မကေတာ့ ထိုင္စားေပါ့။ ကိုေဂါက္ကလည္း ခါးနာေနတယ္၊ တိုလီကလည္း မအားဘူးတဲ့။ စိုးေဇယ်ကိုလည္း ခ်ိတ္လို႔ မရေတာ့ 5 ေယာက္ထဲနဲ႔ပဲ ပြဲစည္လိုက္ၾကတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ေမြးေန႔မေရာက္ခင္ကတည္းက ေမြးေန႔အေငြ႔ အသက္ေတြလႊမ္းၿခံဳလို႔….။ ကိုေနဘုန္းလတ္ကို သတိရတယ္။ မမီကိုလည္း လြမ္းမိတယ္။ ဘာညာကလည္း ေပၚမလာဘူး။ မႏွစ္တုန္းကဆို ဖိုးခ်မ္းတို႔၊ မ်ိဳးေက်ာ္ထြန္းတို႔လည္း ပါၾကေသးတယ္။

အစတုန္းကေတာ့ ေမြးေန႔ အမွတ္တရ အေနနဲ႔ Feeling 25 ဆိုၿပီး ေတြးမိသမွ်ေလး ခ်ေရးမလို႔ပဲ။ ေတြးမိတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားသြားေတာ့ မွတ္တမ္းတင္လို႔ မလိုက္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာရယ္ ညာရယ္ မဟုတ္တဲ့ ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ ဒီလိုဟာေလးပဲ ေရးလိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ.. ေမြးေန႔ေရာက္လာေတာ့လည္း အသက္တစ္ႏွစ္ပိုႀကီးသြားတာေပါ့။ ဘ၀အတြက္ေတာ့ ပ်င္းတာေလးကိုေလွ်ာ့ၿပီး ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားရအံုးမယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္.. ပိုက္ဆံေတြ၊ အခ်စ္ေတြ၊ အလိုရမၼက္ေတြ ဆိုတာ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ေလာက္ အေရးမႀကီးဘူး။ စိတ္ဆိုတာ ထားတတ္ရင္လည္း ခ်မ္းသာေနတာပဲ။

My Wonderful January!

ဇန္န၀ါရီလ…..

Thursday, January 15, 2009

Article of Dr. Nay Zin Latt

၀မ္းသာ ျဖစ္ရတယ္
Written by ေနဇင္လတ္
Wednesday, 24 December 2008 11:39

နာဂစ္မုန္တိုင္း ဒဏ္ရဲ႔ အ႐ွိန္က မေသေသးေတာ႔ ဒုကၡ ေရာက္ေနတဲ႔ သူေတြကို တတ္ႏိုင္တဲ႔ ဘက္ကေန ဆက္ကူၾကဖို႔ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ သူ႔ရည္႐ြယ္ခ်က္က ေကာင္း တယ္။ အပ်က္ပ်က္ အယြင္းယြင္း ျဖစ္သြားတဲ့ ဧရာ၀တီတိုင္းက လူငယ္ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို သူကြၽမ္းက်င္တဲ႔ ပညာေရး လိုင္းဘက္က ျဖည္႔ဆည္းဖို႔၊ သူ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡခံၿပီး အႀကိမ္မ်ားစြာ ေရာက္ခဲ့တယ္နဲ႔ တူတယ္။ ဘေမာင္ေတာင္မွ ၂ ေခါက္ပဲ ေရာက္ျဖစ္တယ္။

ဟိုကလာလည္းထည့္၊ ဒီကလာလည္းထည့္နဲ႔ တဘိုင္းဘိုင္း ထည့္လိုက္ ရလို႔ ဘေမာင္တို႔ ဆရာ ဦးေအးေက်ာ္နဲ႔ ေတြ႔တဲ့ အခ်ိန္က် ေတာ္ေတာ္ပန္းသြားၿပီ။ ေငြအေနနဲ႔ ငါးသိန္းေလာက္ပဲ ထည့္ႏိုင္ေတာ႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ ပညာဒါန အေနနဲ႔ ကေတာ႔ လိုတဲ့ေနရာမွာ သံုးဖို႔ လက္ခံလိုက္တယ္။ ခရီးေတာ့ သိပ္ မထြက္ႏိုင္ဘူးေပါ႔။

"ဆရာေရ ဆရာ ေဒါက္တာ ေအာင္ထြန္းသက္နဲ႔ Leadership Skills ေခါင္းစဥ္မွာ တြဲေျပာဖို႔ စီစဥ္လိုက္ၿပီ။ IBC မွာ၊ နာဂစ္ ရန္ပံုေငြေပါ႔"

ဘေမာင္ လက္ခံ လိုက္ပါတယ္။ ဆရာ ေဒါက္တာေအာင္ထြန္းသက္ ဆိုတာ ပါေမာကၡတစ္ဦး၊ စီးပြားေရး တကၠသိုလ္က UN ၀န္ထမ္းေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို ႏွစ္ေပါင္း ဆယ္နဲ႔ ခ်ီၿပီး ေလ႔က်င္႔ ေပးေနတဲ႔သူ၊ ျမန္မာျပည္ မွာလည္း အဲဒီ အလုပ္႐ံု ေဆြးေႏြးပြဲေတြကို အႀကိမ္ေရ အမ်ားဆံုး ေျပာေနတဲ႔သူ၊ ပညာေရာ၊ သမၻာေရာ ႀကီးသူ တစ္ဦးပါ။ စကား၀ိုင္း ေဆြးေႏြးပြဲ၊ အလုပ္႐ံု ေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ Speaker အျဖစ္ "ေပါက္" သူတစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ Leadership Skills ဆိုေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ ကြၽမ္းက်င္မႈ။ အရည္ အေသြးေပါ့။ ေျပာရတဲ႔ အပိုင္းက ဘေမာင္ အတြက္ ျပႆနာ သိပ္မ႐ွိဘူး။ သီအိုရီနဲ႔ စီးပြားေရး နယ္ထဲမွာ ႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ လုပ္လာတဲ႔ ႏိုင္ငံတကာ အေတြ႔ အၾကံဳေတြကို ထည့္ေျပာသြားရင္ ကိစၥ ၿပီးတယ္။ စိတ္ပူလိုက္တာက လူတစ္ဦး လက္မွတ္ခ ေလးေသာင္း ဆိုတာပဲ။ ဘေမာင္တို႔ အဲဒီေလာက္ အထိ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလား၊ ေလးေသာင္း ေလာက္ေပးၿပီး နားေထာင္ဖို႔ အဆင္သင္႔ ျဖစ္ၿပီလားလို႔ စိတ္ေတာ႔ နည္းနည္း ပူမိတယ္။ အမွတ္မမွားရင္ အျမင္႔ဆံုးေၾကးလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ဦးေအးေက်ာ္ကိုေတာ႔ ဖြင္႔မေျပာျဖစ္ ပါဘူးေလ။
ဘေမာင္ စိုးရိမ္တာ လြဲသြားတယ္။"တြတ္ပီ" ျဖစ္သြားတယ္ေပါ႔။
ဦးေအးေက်ာ္ သတ္မွတ္တဲ႔ ကန္႔သတ္ အေရအတြက္ထက္ ေတာင္းဆိုမႈက ႏွစ္ဆေလာက္ ျဖစ္ေနတာ အနားနီးေတာ႔ သိလိုက္ရတယ္။

ဘာပဲေျပာေျပာ စီးပြားေရးေတြ တြန္႔ဆုတ္ေနတဲ့ ကာလမွာ အဲဒီ ေတာင္းဆိုမႈဟာ အလားအလာေကာင္း တစ္ခုပါလား ဆိုၿပီး ဘေမာင္ ၀မ္းသာ မိတယ္။ ၀မ္းသာျဖစ္ရတယ္ေပါ့။ ပါေမာကၡေဒါက္တာေအာင္ထြန္းသက္က Leadership Intelligence ဆိုတဲ႔ ေခါင္းစဥ္ေပၚမွာ ပထမေန႔ နံနက္ပိုင္း ေျပာသြားတယ္။ ဘေမာင္က 24th မနက္ပိုင္းမွာ Leadership in Action ဆိုၿပီး လက္ေတြ႔ ေခါင္းေဆာင္မႈ အပိုင္းကို ေျပာျဖစ္တယ္။ ဦးေအးေက်ာ္က ေခါင္းေဆာင္မႈ အေပၚ သူ႔အျမင္ဘက္က တင္ျပၿပီး Group Actiivity ေတြနဲ႔ အနားသိမ္းေပးရွာတယ္။ အစီအစဥ္ ေကာင္းတယ္။

ေဆြးေႏြးပြဲ အၿပီး ေမးၾကတဲ့ ေမးခြန္းေတြကလည္း စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ အဆင့္အတန္း အျမင့္ႀကီးေတြ မဟုတ္တာေတာင္မွ အဆင့္ မနိမ့္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီ အတြက္လည္း ၀မ္းသာရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ငါးလုပ္ငန္း အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ဦးလွေမာင္ေ႐ႊ တို႔ရဲ႔ ႏွစ္ပတ္ တစ္ႀကိမ္ ပံုမွန္ စီစဥ္ေနတဲ့ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ေဆြးေႏြးပြဲေတြရဲ႔ အေထာက္အကူက လူငယ္၊ လူလတ္၊ လူႀကီး တခ်ဳိ႕ကို အျမင္ ဖြင့္ေပးျဖစ္ခဲ့တဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြလည္း ပါတယ္။သူတို႔ ကိုယ္တိုင္က လိုလိုခ်င္ခ်င္ ေလ႔လာ မွတ္သား ထားတတ္ၾကတဲ့ အေျခခံ အရည္အခ်င္းေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။

ေခါင္းေဆာင္ (Leader) လို႔ေျပာရင္ တခ်ဳိ႔က အျမင့္ႀကီး လွမ္းေတြးေလ႔ ရွိၾကတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ပိုင္းရွိတဲ႔ မိသားစုမွာလည္း ေခါင္း ေဆာင္ရွိတယ္။ ဆယ့္ေလးငါးေယာက္ေလာက္နဲ႔ ကုမၸဏီမွာလည္း ေခါင္းေဆာင္ရွိတယ္။ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ ဘာသာေရး က႑စံုမွာလည္း ေခါင္းေဆာင္ေတြ ႐ွိၾကပါတယ္။ ဘေမာင္တို႔ အေလးအနက္ထား ေျပာတာက စီးပြားေရးဘက္က ေခါင္းေဆာင္ေတြ အေၾကာင္း၊ သူတို႔ရဲ႔ အရည္ အေသြး၊ ကြၽမ္းက်င္မႈ ဘယ္ေလာက္ ရွိရမယ္ ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္း။

Globalization အေၾကာင္း ဘေမာင္ ရွင္းျပတယ္။ ကမၻာဆန္မႈက အေနာက္နဲ႔ အေရွ႕၊ ကမၻာ႔အေပၚျခမ္း ေအာက္ျခမ္း ယဥ္ေက်းမႈကအစ အျမင္ အသိေတြ အကူးအလူးေၾကာင့္ မဖြံ႔ၿဖိဳး ေသးတဲ႔ ႏိုင္ငံေတြက စီးပြားေရးေခါင္း ေဆာင္ေတြ ကိုယ္႔ေပတံနဲ႔ ကိုယ္တိုင္းလို႔ မရေတာ႔ဘူး။ အဲဒီ ကမၻာဆန္မႈက အရည္အေသြး နည္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဆြဲတင္ သြားတယ္။

၁၉၂၀ ေလာက္မွာ Globalization သိသာလာတယ္။ ၁၉၅၀ ေလာက္က်ေတာ႔ ႏိုင္ငံ ၂၀ ေလာက္ ပါလာၿပီး ၁၉၇၀ မွာ ႏိုင္ငံေပါင္း ၄၀နဲ႔ အခု ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေပါင္း ၁၈၀ နီးပါး ကမၻာဆန္ျခင္းရဲ႕ ေရစီးထဲ ေမ်ာပါ သြားၾကၿပီ။ ကမၻာမွာ စုစုေပါင္း ႏုိင္ငံ ၂၀၀ ေလာက္ပဲ ႐ွိတယ္။ ႏိုင္ငံေပါင္း ၁၈၀ ေလာက္ ကမၻာဆန္တယ္ ဆိုတဲ႔ ေနရာမွာ ႏိုင္ငံတိုင္း အျပည္႔အ၀ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ တခ်ဳိ႕နည္းနည္း၊ တခ်ဳိ႕မ်ားမ်ား သက္ေရာက္မႈေတြကို ျငင္းမရဘဲ လက္ခံ လိုက္ရတယ္။

ကမၻာဆန္တဲ့ ေရစီးေၾကာင္းမွာ Change ဆိုတဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြ အမ်ားႀကီး ပါလာပါတယ္၊ Hamburger ကအစ နည္းပညာ၊ အေတြးအေခၚ၊ အသံုး အေဆာင္ အမ်ားႀကီး ပဲေပါ့။ အားလံုးကိုေတာ႔ ျငင္းဆန္လို႔ မရဘူး။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ စိတ္အေထြေထြမွာ ယူသင္႔တာယူ၊ ပယ္သင္႔တာပဲ ပယ္လို႔ရမယ္။ ျခံဳငံုၿပီးေတာ႔ ကမၻာဆန္မႈရဲ႔ သက္ေရာက္ျခင္း (Impact) အေပၚ ဘယ္လို မွတ္ခ်က္ေပးၾကသလဲဆိုရင္...

'You learn to change rather than becoming a victim of change' ဆိုတဲ႔ အေျပာင္းအလဲေပၚမွာ သင္ခန္းစာ ယူၿပီး လိုက္ပါမလား။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ အေျပာင္းအလဲရဲ႔ သားေကာင္ အျဖစ္ ခံမလားလို႔ ဆိုလိုတာပါ။ တိုးတက္ဖို႔ ႐ွာၾကံၾကတဲ့ သူေတြကေတာ႔ သားေကာင္အျဖစ္ ဘယ္ခံပါ႔မလဲေလ။

ေခါင္းေဆာင္၊ ေခါင္းေဆာင္မႈ (Leader-Leadership) ကို ခပ္တိုတို နားလည္ေအာင္ သည္လိုလည္း ေျပာၾကေလရဲ႔။

Previous learning, experiences and influence.

အတိတ္က ေလ့လာခဲ့မႈ၊ အေတြ႔ အၾကံဳနဲ႔ တစ္ဖက္ကို လႊမ္းမိုးႏိုင္မႈေပါ႔။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြက သူတို႔ ေျပာတာကို ျဖစ္ေအာင္လုပ္လို႔ ရွိၾကတယ္။ အေျပာတျခား အလုပ္တျခား မဟုတ္ဘူး။ မုသားမပါ၊ လကၤာ မေခ်ာ နဲ႔ေတာ႔ မေရာေစခ်င္ဘူးေပါ့။ Leaders practice what the preach တဲ့။
ေခါင္းေဆာင္ေတြကို အရင္က သီးျခား လူတန္းစားလို႔ သေဘာထား ခဲ့တဲ့ အယူအဆ ရွိဖူးတယ္။ အခုေခတ္မွာ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ Leaders, as members ဆိုတဲ႔ အဖြဲ႔၀င္ေတြနဲ႔ တသားတည္း က်သြားၿပီ။ ေခါင္းေဆာင္ဟာ သီးျခား ျဖစ္ခဲ႔ရင္ အာဏာရွင္ ဆန္သြား ႏိုင္လို႔ပါ။ ၿပီးေတာ႔ Leader ေတြဟာ Responsibility ဆိုတဲ့ တာ၀န္ယူမႈ၊ Accountability ဆိုတဲ့ တာ၀န္ခံမႈေတြ ကိုလည္း မျငင္းဆန္ရပါဘူး။ တခ်ဳိ႕က လုပ္ငန္း အတြက္ တာ၀န္ယူ တတ္ၾက ေပမယ့္ ရလဒ္ အေပၚ တာ၀န္ မခံခ်င္ဘူး။ ဥပမာ ကုမၸဏီက အႀကီးအက်ယ္ ႐ႈံးရင္ တာ၀န္ခံလို႔ ႏုတ္ထြက္ေပးလိုက္ ရတာမ်ဳိးေပါ့။ ကိုယ္႔ကိုယ္က်ိဳးထက္ အမ်ား အက်ိဳးကို ပိုၿပီး ေလးစားတဲ့ သေဘာလည္း ျဖစ္တယ္။

အရင္ ေခါင္းေဆာင္ေတြက တာ၀န္ လႊဲေျပာင္းယူလို႔ ရွိရင္ Commitment ဆိုတဲ့ ကတိစကား သိပ္မေပး ရဲၾကဘူး။ အခုေခတ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြက "ဘာျဖစ္ေစ ရပါ႔မယ္" ဆိုတဲ႔ ကတိ စကားကို ရဲရဲႀကီး ေပးေလ႔႐ွိၾကတာ ယဥ္ေက်းမႈ တစ္ခုလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရၿပီ။ CEO ထဲမွာ ဘေမာင္ သေဘာက်တဲ႔ Carlos Ghson ဆိုရင္ နစ္ဆန္း ေမာ္ေတာ္ကား ကုမၸဏီႀကီးကို လႊဲယူေတာ႔ အေႂကြး ပါလာတဲ႔ (US$ 2.4 bil) ကို ၂ ႏွစ္ အတြင္း ျပန္ဆပ္မယ္ ဆိုတဲ့ ကတိစကား နဲ႔ တာ၀န္ကို လက္ခံခဲ့တယ္။ သူေျပာခဲ့တဲ့ အတိုင္း လုပ္ျပခဲ့တယ္။ ျမန္မာ႔ စီးပြားေရး ေလာကမွာ အဲသလို လူမ်ိဳး အမ်ားႀကီး ရွိေစခ်င္တယ္။
ေနာက္ရွိေသးတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ရွိသင္႔တဲ႔ ေနရာနဲ႔တာ၀န္၊ Position ေပါ့။ အရင္ ပံုစံေဟာင္းမွာ ေခါင္းေဆာင္ ဆိုတာ ဦးေဆာင္သူျဖစ္လို႔ ျမားရဲ႕ထိပ္ မွာ ႐ွိသင့္တယ္ ဆိုတဲ့ အယူအဆနဲ႔ ဘာလုပ္လုပ္ ေခါင္းေဆာင္က ေရွ႕ကသြားတယ္။ ျမားအလယ္ ေနရာမွာ မန္ေနဂ်ာ ေတြေပါ့။ ျမားအၿမီးမွာ သာမန္ ၀န္ထမ္းေတြ၊ အခုေခတ္ ေခါင္းေဆာင္ ေတြက်ေတာ႔ အယူအဆ ေျပာင္းသြား ၾကၿပီ။

ေလးက ထြက္သြားတဲ့ ျမားက ခရီးေတာ႔ ေရာက္ပါရဲ႔။ လိုခ်င္တဲ႔ ေနရာ ေရာက္ဖို႔လိုတယ္ ့ အယူအဆေပၚမွာ အေျခခံတာ၊ အဲဒီျမား လိုရာခရီး လည္းေရာက္၊ သြားခ်င္တဲ့ "လားရာ" လည္း မွန္ေအာင္လို႔ ထိန္းညႇိ တည့္မတ္ ေပးတာက ျမားအၿမီးပိုင္း ဆိုတာ ေတြ႔လာရတယ္။ အဲဒီ အယူအဆနဲ႔ အခုေခတ္ ဖြဲ႔စည္းပံုေတြမွာ မန္ေနဂ်ာေတြ ျမားထိပ္မွာေန၊ အလယ္က ၀န္ထမ္းေတြ၊ ေနာက္ဆံုး ျမားအၿမီးက ပဲ့ထိန္း အေနနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေနၾကေတာ့တယ္။ အဲဒီ အယူအဆနဲ႔ အလုပ္လုပ္တာ ပိုမွန္တယ္။ ပိုလည္း ထိေရာက္တယ္။ ေခါင္းေဆာင္ ဆိုတာ Guidance ဆိုတဲ႔ ထိန္းသိမ္းမႈ ေပးဖို႔ပဲ။ ေနရာတကာ သူပါလို႔မွ မျဖစ္တာ။
ဘေမာင္တို႔ ဆီက အဖြဲ႔အစည္း ယဥ္ေက်းမႈမွာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေနရာ တကာ ေရွ႕ကေနတာ ရွိေနတုန္းပဲ။ Old Model ကို စိတ္မကုန္ ေသးလို႔နဲ႔ တူတာပဲ။

ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတဲ့ အယူအဆ တစ္ရပ္ ရွိေသးတယ္။
Leaders are born (ေမြးရာပါ)
Leaders are made (ေလ႔က်င္႔ယူျခင္း)

1940s ေခတ္ေတြဆီက ဟစ္တလာတို႔၊ ႐ုစဗဲ႔လ္တို႔၊ စတာလင္တို႔ရဲ႔ အမူအက်င့္ေတြနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ၾကတဲ့ သူေတြက ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ မိုးေပၚက က်လာသလိုပဲ ေမြးရာပါ ဇာတာ ပါလာသူေတြလို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္၊ 1960s ေခတ္ေတြ ေရာက္လာေတာ႔ ကမၻာ႔ႏုိင္ငံ အသီးသီး၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈ ေက်ာင္းႀကီးေတြက ေမြးထုတ္ လိုက္တဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြ မနည္းမေနာ ႀကီးပြားလာၾကတာ ေတြ႔ရေတာ႔ 'Leaders are made' ဆိုတဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ကို ေလ့က်င့္ ယူလို႔ရတယ္ ဆိုတဲ့ အယူအဆက ေျခဖ်က္လိုက္တယ္။ ခရစ္ႏွစ္ (၂၀၀၀) ေက်ာ္မွာေတာ႔ ေျပာစရာ မလိုေတာ႔ဘူး။ ပညာ ေကာင္းေကာင္း သင္ၿပီး အေတြ႔ အၾကံဳ ေကာင္းေကာင္း ေပးႏိုင္ရင္ ဘယ္သူမဆို ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခြင္႔ ရွိသြားၾကၿပီ။ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းတယ္။

ေခါင္းေဆာင္ရဲ႔ စ႐ိုက္၊ အမူအက်င္႔၊ အေလ႔အထနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာလိုက္ရင္ အမ်ဳိးေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ ေလာက္ ရွိတယ္။ သန္ရာ သန္ရာ အေျခခံ ေခါင္းေဆာင္ေတြေပါ့။ အဲဒီထဲက Autocratic (အာဏာ႐ွင္)နဲ႔ Democratic (ဒီမိုကရက္တစ္) ဆိုတဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ ႏွစ္မ်ဳိးရဲ႔ လုပ္ပံုကိုင္ပံု၊ အက်ိဳးရလဒ္ ေတြက ႏႈိင္းယွဥ္ျပဖို႔ ေကာင္းလာတယ္။ Decision Making ဆိုတဲ႔ အဆံုးအျဖတ္ ေပးမႈအေပၚ အေျခခံၿပီး ေလ႔လာရရင္ Autocratic Leader က အဆံုး အျဖတ္ကို သူတစ္ဦးတည္း လုပ္တယ္။ Democratic Leader က တိုင္ပင္၊ ညႇိႏႈိင္း၊ ေဆြးေႏြးၿပီးမွ အသင္႔ေလ်ာ္ဆံုးလို႔ ထင္တဲ႔ အဆံုးအျဖတ္ကို ေပးတယ္။ Autocratic / Democratic ဆိုလို႔ ႏိုင္ငံေရးမွာ တင္ခ်ည္း ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ စီးပြားေရးမွာလည္း ရွိတယ္။ လူမႈေရးမွာလည္း ရွိတယ္ေနာ္။ မိသားစုေလး တစ္ခုအတြင္း မွာလည္း ရွိတယ္။

ေနာက္ ဒုတိယအခ်က္က Control of Operation ဆိုတဲ့ စီမံခန္႔ခြဲမႈကို ထိန္းသိမ္းတဲ့ အခ်က္၊ Autocratic က အရာရာကို သူကိုယ္တိုင္ ၫႊန္ၾကားတယ္။ သူမပါရင္မၿပီးဘူး။ Democraticက စနစ္ (System) တစ္ခုကို ထူေထာင္ၿပီး အဲဒီ စနစ္ရဲ႔ အပံ့အပိုးနဲ႔ လုပ္တယ္။

ေနာက္ တတိယအခ်က္က Communication ဆိုတဲ့ အေပၚေအာက္ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ဆက္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္း၊ Autocratic ကေတာ႔ လားရာမဲ့ သူအမိန္႔ ေပးလိုတဲ့ သူကို တိုက္႐ိုက္ အမိန္႔ ေပးတဲ့ စနစ္ကို သံုးတယ္။ Democratic ကေတာ့ ျပန္လည္ ေဆြးေႏြးခြင့္၊ တင္ျပခြင့္၊ အၾကံ ဥာဏ္ ဖလွယ္ခြင္႔ စတာေတြကို ေပးတယ္။ စနစ္တစ္ခုရဲ႔ ေအာက္မွာပဲ အလုပ္လုပ္တယ္ေပါ့။ အဲဒီ အေျခခံ မူလ ပင္မ သံုးခ်က္ အေပၚ အကြာအဟကို ႏႈိင္းယွဥ္ လိုက္ေတာ႔ ေနာက္ဆံုး အေျဖ ရလဒ္မွာ Autocratic က စြန္႔စားရမႈ မ်ားၿပီး ရလဒ္ ေကာင္းထက္ ဆန္႔က်င္ ဘက္ကို ရတာမ်ားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီမိုကရက္ေတြကေတာ႔ သင့္တင့္တဲ့ စြန္႔စားမႈ (Moderate Risk) ေလာက္ သာရွိၿပီး ရလဒ္ေကာင္းေတြ ရတတ္တာ သာဓက အမ်ားႀကီးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမိုကရက္၊ ေအာ္တိုကရက္လို႔ ေျပာရင္ ႏိုင္ငံေရး ႐ႈေထာင့္ တစ္ခုတည္းကသာ ၾကည့္လို႔ ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ စီးပြားေရးမွာပါ လံုး၀ အက်ဳံး၀င္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ဆက္ပါအံုးမယ္ရွင္............

Article of Dr. Nay Zin Latt

Wednesday, January 14, 2009

Jeans Take Shape

ေရြးစရာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြ တစ္ေလွႀကီးရွိေနတဲ့ ဒီလိုေခတ္မ်ိဳးႀကီးထဲမွာ ဂ်င္းေကာင္းေကာင္းေလးနဲ႔ လွလွေလး တစ္ထည္ရဖို႔ ေစ်း၀ယ္ထြက္ရတာဟာ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ရႈပ္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ကၽြန္မဆိုလည္း ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို အေသႀကိဳက္တာ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ကယ္တမ္း ဂ်င္း၀ယ္ထြက္တဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာဆို ဘယ္ဟာကို ေရြးလို႔ ေရြးရမယ္မွန္း မသိပဲ complicated ျဖစ္တတ္တယ္ရွင့္။ အမ်ိဳးသမီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ အ၀တ္ဗီဒိုေတြထဲမွာလည္း ဂ်င္းေတြဟာ ေနရာယူတတ္ၾကပါေသးတယ္။ ေဒါက္ဖိနပ္ ခၽြန္ခၽြန္ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ဂ်င္းက်ပ္က်ပ္ကေလးေတြသာ ၀တ္မယ္ဆိုရင္.. WOW!! လံုး၀ လန္းသြားၿပီေပါ့ရွင္။ ဂ်င္းတစ္ထည္ကို ၀ယ္ဖို႔အတြက္ အဓိက စဥ္းစားရမယ့္ အခ်က္ေတြထဲမွာ အေရာင္၊ အရည္အေသြး၊ cutting နဲ႔ brand ေတြကို မျဖစ္မေန ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။ ဂ်င္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ စုစည္းလို႔ ရမိသေလာက္ေလးကို တင္ျပေပးလိုက္တယ္ေနာ္။

THE RIGHT FIT

ကိုယ္နဲ႔ Fit ျဖစ္တဲ့ ေဘာင္ဘီမ်ိဳးကို ေရြးခ်ယ္၀တ္ဆင္တတ္ဖို႔က လူတိုင္းအတြက္ အေရးႀကီးပါတယ္ရွင္။ အမ်ိဳးသားေတြကေတာ့ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ကြက္တိႀကီးကို Fit ျဖစ္ေနတဲ့ ေဘာင္းဘီမ်ိဳးကို ေရွာင္သင့္ပါတယ္။ သာမန္ ခႏၶာကိုယ္မ်ိဳးကို ပိုင္ဆိုင္တဲ့သူေတြကေတာ့ သမရိုးက် ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ပံုစံမ်ိဳးေတြနဲ႔ ပိုလိုက္ဖက္ပါလိမ့္မယ္။ အရမ္းကို ေခတ္ေရ့ွေျပးေနတဲ့ ေဘာင္ဘီမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးေပါ့ေနာ္။ ေတာင့္တင္းတဲ့ ခႏၶာကုိယ္ကို ပိုင္ဆိုင္တဲ့ သူမ်ိဳးေတြ က်ျပန္ေတာ့ boot – cut Style မ်ိဳးကို ၀တ္ဆင္သင့္ပါတယ္တဲ့။ တင္ပါးအရမ္းႀကီးကို ႀကီးေနတဲ့ သူမ်ိဳးေတြကေတာ့ ေအာက္ရွဴးတဲ့ ေဘာင္းဘီမ်ိဳးကို ၀တ္ဆင္သင့္ပါတယ္။ ခုေခတ္အေခၚ ခ်က္ျပဳတ္လို႔ ေခၚတဲ့ Skinny Jeans မ်ိဳးေတြမဟုတ္ပဲ high – Waist ျဖစ္တဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီမ်ိဳးေပါ့။ ခႏၶာကိုယ္ ေအာက္ပိုင္းပုတဲ့ သူမ်ိဳးေတြကေတာ့ အစင္းေတြပါတဲ့ ေဘာင္းဘီမ်ိဳးနဲ႔ သင့္ေတာ္မွာ ျဖစ္ၿပီး ေပါင္လံုးႀကီးတဲ့သူေတြကေတာ့ အရမ္းကိုက်ပ္ထုပ္ေနတဲ့ ေဘာင္းဘီမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ အေနေတာ္ကိုသာ ၀တ္ဆင္သင့္ပါတယ္။ Low Waist ေဘာင္းဘီမ်ိဳးကလည္း သင့္ေတာ္မွာပါ။ ေဘာင္းဘီေအာက္ဖ်ားေတြက သိပ္မရွည္ပဲ ဖိနပ္အလယ္နားေလာက္မွာ က်ေနတာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့ရွင္။

အဲေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြ ၀ယ္တဲ့အခါ ဘယ္လိုမ်ိဳးအခ်က္ေတြကို ေရြး၀ယ္ရမလဲ ဆိုတာကိုလည္း တစ္ခ်က္ေလာက္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

Lycra 2% ေလာက္ပါ၀င္တဲ့ ဂ်င္းသားကို ေရြးခ်ယ္၀ယ္ယူပါ။ ဒါမွ ေဘာင္းဘီေတြဟာ ျပန္႔ေနမွာျဖစ္ၿပီး၊ ခႏၶာကိုယ္ပံုစံကိုလည္း ေပၚလြင္ေစမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ဘယ္လို cut လုပ္ထားလဲဆိုတဲ့ အခ်က္လည္း ေပၚလြင္ေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။
အညႊန္းေတြဟာ price tap ရဲ႕ ေနာက္ဘက္မွာ ရွိေနတယ္ဆိုတာ မေမ့ၾကပါနဲ႔
ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြကို try ၾကည့္တဲ့အခါ ထိုင္ၾကည့္ဖို႔ကိုလည္း လိုပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွ ဒီေဘာင္းဘီဟာ comfort ျဖစ္လား မျဖစ္လားဆိုတာ သိရမွာေပါ့။
ေဘာင္းဘီေတြရဲ႕ Size သတ္မွတ္ခ်က္ဟာ Brand တစ္မ်ိဳးနဲ႔ တစ္မ်ိဳးၾကား ကြဲလြဲခ်က္ေတြ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ Size တစ္မ်ိဳးတည္းကိုပဲ ပံုေသမွတ္ထားတာမ်ိဳးထက္ ကိုယ္နဲ႔အဆင္ေျပရာကို ေရြးခ်ယ္တာက ပိုေကာင္းပါလိမ့္မယ္ရွင္။
ၿပီးေတာ့ နည္းနည္းက်ပ္တဲ့ ေဘာင္းဘီမ်ိဳးကို ၀ယ္ပါ။ ဂ်င္းေတြက ေနာက္ပိုင္းမွာ ပိုပိုေခ်ာင္လာတတ္တဲ့အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။

SHADES OF BLUE

ဂ်င္းေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အျပာေရာင္ ဆိုေပမယ့္ တစ္ကယ့္စံနဲ႔ကိုက္ညီတဲ့ အေရာင္မ်ိဳးကို ေရြးရတာက်ေတာ့ မလြယ္ျပန္ပါဘူးရွင္။ အဓိက ကေတာ့ အေရာင္ၾကာရွည္ခံၿပီး ကိုယ္သြားလာခ်င္တဲ့ ေနရာမ်ိဳးနဲ႔ အံကိုက္ျဖစ္ဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။ အေရာင္လြင္လြင္ေလးေတြကေတာ့ ပိုၿပီး casual ဆန္ပါတယ္။ အျပာရင့္ရင့္က်ျပန္ေတာ့ ညဘက္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာ ၀တ္ဆင္သင့္ပါတယ္တဲ့။ အနက္ေရာင္ေဘာင္းဘီေတြ ရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ သိပ္ၿပီးေတာ့ popular ျဖစ္တာကို မေတြ႔ရပါဘူးရွင္။

MATERIAL

ဂ်င္းထည္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ခ်ည္နဲ႔ လုပ္ထားတယ္လုိ႔ ေျပာလို႔ရေပမယ့္ ဆြဲသားပါတဲ့ ဂ်င္းမ်ိဳးေတြက ပိုေကာင္းပါတယ္။ ဆြဲသားပါတဲ့အတြက္ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ကပ္ေနၿပီး သြားရ လာရတာလည္း ပိုမိုေပါ့ပါး သက္ေတာင့္ သက္သာ ရွိေစပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးေဘာင္းဘီေတြဟာ အရမ္းႀကီး က်ပ္တဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ သက္ေတာင့္သက္သာလည္း ျဖစ္ေစတယ္ေလ။ ဆြဲသားျဖစ္တဲ့အတြက္ အထိုင္အထ လုပ္တဲ့အခါမွာလည္း အဆင္ေျပေစပါတယ္။

TAKING CARE

ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြကို အေကာင္းဆံုး ထိမ္းသိမ္းဖို႔ နည္းကေတာ့ ေျပာင္းျပန္လွန္ၿပီး ေရေအးေအးနဲ႔ ေလွ်ာ္ဖို႔ပါပဲ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ေလွ်ာ္တဲ့အခါ ဆပ္ျပာမႈန္႔ေတြ မ်ားမ်ားသံုးတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါ မလုပ္သင့္ပါဘူးရွင္။ ဆားတစ္ဇြန္းေလာက္ ထည့္ေလွ်ာ္တာမ်ိဳးက အေရာင္မလြင့္ဖို႔ အေထာက္အကူ ျပဳပါလိမ့္မယ္။

STYLES AND TRENDS

ဒီေန႔ေခတ္ရဲ႕ ဂ်င္းစတိုင္ေတြကေတာ့ တစ္ျဖည္းျဖည္း အေနာက္ကို ျပန္သြားေနတဲ့ သေဘာမွာ ရွိေနပါတယ္။ ဒူးနဲ႔ ေဘာင္းဘီအိတ္ေအာက္နားမွာ အတြန္႔ရာေတြပါတဲ့ ေဘာင္းဘီမ်ိဳးေတြ၊ ေပါင္တစ္ေလွ်ာက္မွာ အေရာင္ခပ္မြဲမြဲ လုပ္ထားတာမ်ိဳးေတြ စတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြဟာ ထင္သေလာက္ေတာ့ စတိုင္လ္မမိုက္ဘူးရွင့္။ ကဲ ေတြ႔ရေလ့ရွိတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီမ်ိဳးေတြကို တစ္ခ်က္ေလာက္ ၾကည့္ရေအာင္ေနာ္။
Skinny အမ်ိဳးအစားေတြ၊ ေအာက္၀ က်ယ္တဲ့ ေဘာင္းဘီေတြ၊ အေရာင္ပါတဲ့ ဂ်င္းေတြ၊ အကုန္လံုးကေတာ့ မိုက္ေနတာ ခ်ည္းပါပဲ။

Skinny Jeans ကိုေတာ့ ကၽြန္မလည္း ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္ပါတယ္။ 2008 မွာေခတ္စားလာသလို မိန္းကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ၀တ္လာၾကပါတယ္။ ခုတစ္ေလာ ကၽြန္မ၀ယ္ျဖစ္တဲ့ ဂ်င္းေတြကလည္း Skinny ေတြခ်ည္းပဲ။

High-waist Jeans ေတြကေတာ့ ေခတ္သိပ္မစားေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မလည္း လံုးလံုးကို မႀကိဳက္ပါဘူးရွင္။ ဒါေပမယ့္ Celebrity ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ၀တ္ၾကပါတယ္။ Gwen Stefani, Gwyneth Paltrow နဲ႔ Kate Moss တို႔ေတြေပါ့။

Wide-leg jeans မ်ိဳးေတြက်ေတာ့ ၀တ္ရတာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ အရမ္းကို classic ျဖစ္တာေပါ့။

Colored Jeans ေတြကေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ အရမ္းကို ေခတ္စားေနၿပီေပါ့။

BRANDS

ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အမ်ိဳးအစားေတြသာမက တံဆိပ္ေတြလည္း စံုလင္လွတဲ့အတြက္ ကိုယ္နဲ႔ Fit ျဖစ္တဲ့ လိုက္ဖက္တဲ့ ေဘာင္းဘီတစ္ထည္ကိုရဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ရွာ၀ယ္ရမွာေပါ့။ ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ တံဆိပ္ကိုပဲ စြဲၿပီး ၀တ္ေနတာမ်ိဳးထက္ Design ကိုဦးစားေပးသင့္တယ္လို႔ ကၽြန္မက ထင္ပါတယ္ရွင္။ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ Fashion ေရစီးေၾကာင္းနဲ႔အညီ အေျပာင္းအလဲေလးေတြ ၀တ္ဆင္ပါမွ ကိုယ့္စတိုင္လ္ကို ထိမ္းရာလည္း ေရာက္တယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ Brand စံု Design စံု ၀တ္ဖို႔ကို တိုက္တြန္းလိုက္ရပါတယ္ရွင္။

HISTORY

19 ရာစုႏွစ္ေလာက္က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ California Gold Rush သတၱဳတြင္း တူးသမားေတြက စုတ္လြယ္၊ ၿပဲလြယ္တဲ့ အ၀တ္အထည္မ်ိဳးထက္ ခိုင္ခန္႔တဲ့ အထည္မ်ိဳးကိုသာ ၀တ္ဆင္ခ်င္ၾကပါသတဲ့။ အဲဒီေတာ့ Jacob Davis ဆိုတဲ့ အ၀တ္ခ်ဳပ္သမားတစ္ေယာက္က မစုတ္နၿပဲေစတဲ့ ဖ်င္ၾကမ္းတစ္မ်ိဳးကို ခ်ဳပ္လုပ္တီထြင္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒါေတြက ဒီေန႔မွာ ဂ်င္းရယ္လို႔ ျဖစ္လာတဲ့ အရာေတြေပါ့ရွင္။ သူက သူ႔ရဲ႕ အိုင္ဒီယာကို ဆက္ထိန္းထားခ်င္ၿပီး ေစ်းကြက္ကိုလည္း ခ်ဲ႕ထြင္ခ်င္တာေပါ့။ ခက္တာက သူ႔မွာ ေငြးေၾကးကလည္း အဆင္မေျပျပန္ဘူးေလ။ အဲဒီေတာ့ 1872 ခုႏွစ္ေလာက္မွာ Levi Strauss ဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္န႔ဲ ဆက္သြယ္မိၿပီး ဂ်င္းေတြကို အႀကီးအက်ယ္ ထုတ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ 1930 အေစာပိုင္းကာလေလာက္ထိေတာ့ ရုပ္ရွင္ေတြမွာ မင္းသမီး၊ မင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဂ်င္းေတြမ၀တ္ၾကေသးေတာ့ ေခတ္စားသင့္သေလာက္ ေခတ္မစားခဲ့ေသးပါဘူး။ ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ လူတိုင္း လူတိုင္းဟာ ဂ်င္းမွဂ်င္းပါပဲရွင္။ အေရာင္စံု၊ ဒီဇိုင္းစံုနဲ႔ brand မ်ိဳးစံုေတြၾကားမွာ ကၽြန္မတို႔ အိပ္ကပ္ေတြထဲက ပိုက္ဆံေတြလည္း ထြက္မွန္းမသိ ထြက္က်ေနေလရဲ႕။