The Life of A Forsaken Girl!

“ ကဲ.. မင္းဘာလုပ္မွာလဲ”

“ ကၽြန္မက ဘာလုပ္ရမွာလဲ”

“ ဟ.. မင္းတစ္ခုခု ဆံုးျဖတ္ရမယ္ေလ.. ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္က ဒီအတိုင္းဆက္ စခန္းသြားေနေတာ့မွာလား”

ကၽြန္မ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို ခပ္ရဲရဲၾကည့္မိသည္။ ကၽြန္မကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနေသာ ေဒါသအၾကည့္ေတြကို ကၽြန္မရင္ဆိုင္ရသည္။ သူ႔မ်က္၀န္းေတြက ေဒါသေၾကာင့္ လင္းလက္ေနသည္။ အၿမဲၿပံဳးေနတတ္ေသာ မ်က္ႏွာတြင္ တင္းမာမႈ အရိပ္အေယာင္မ်ားကို ေတြ႔ေနရသည္။

ပတ္၀န္းက်င္ကို အေမွာင္ထုက စိုးမိုးလာသည္။ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကား တင္းမာမႈေတြလည္း တစ္ျဖည္းျဖည္းႀကီးထြားလာသည္။ ကၽြန္မတို႔ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္သြားရတာလဲ။ သူနဲ႔ကၽြန္မၾကား ျပန္လည္ေစ့စပ္ညွိႏႈိင္းလို႔ မရႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့လား။ တစ္ကယ္ေတာ့ ဒီလိုအေျခအေနကို သူမ မေရာက္ခ်င္ပါ။ ဒီလိုျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္.. လက္ရွိအေျခအေနမွာေတာ့ သူမ အခ်စ္နဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ တစ္ခုခုကို ဆံုးျဖတ္ရေတာ့မည္။ ခ်စ္သူကို စြန္႔ရမလား၊ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ဆက္ၿပီး လက္ကိုင္ထားမလား။ စဥ္းစားရသည္မွာ ရင္ေမာလွပါသည္။ ေဖ်ာင္းဖ်၍ မရေတာ့ေသာခ်စ္သူကို အေျဖတစ္ခုခုေတာ့ ျပန္ေပးရေပေတာ့မည္။

“ ရွင္က ကၽြန္မကို လံုး၀ စြန္႔လႊတ္ေတာ့မယ္ေပါ့.. ဟုတ္လား”

“ မင္း ဒီအတိုင္းဆက္သြားေနရင္ေတာ့ ငါတို႔ ေရွ့ဆက္ဖို႔ ခက္ခဲလိမ့္မယ္ ထင္တယ္”

“ေကာင္းၿပီေလ.. ရွင္ကလည္း ရွင္ျဖစ္ခ်င္ေနတာကို ေျပာေနသလို ကၽြန္မကလည္း ကၽြန္မ ျဖစ္ခ်င္တာကို လံုး၀ လက္မလႊတ္ဘူး”

“ မင္းက ငါနဲ႔ လမ္းခြဲမယ္ေပါ့ ဟုတ္လား… ေတာက္”

သူ ေတာက္ တစ္ခ်က္ ခပ္ျပင္းျပင္းေခါက္လိုက္သံကို ၾကားလိုက္ မိသလိုလိုေတာ့ရွိသည္။ ကၽြန္မရင္ထဲ မြန္းက်ပ္လာသည္။ ေျပာမထြက္ေသာ စကားတစ္ခြန္းကို ကၽြန္မေျပာရေတာ့မည္။ ၀မ္းနည္းမႈေၾကာင့္ ကၽြန္မရင္ဘတ္ေတြ လိႈက္ဖိုလာသည္။ ႏွလံုးခံုသံျပင္းျပင္းကို သူၾကားခ်င္လည္း ၾကားေပလိမ့္မည္။ စကားတစ္ခြန္းေျပာဖို႔အေရး ကၽြန္မ ဘယ္ေသာအခါမွ ဒီေလာက္အခ်ိန္မယူဖူးပါ။ ဒီေလာက္လည္း မတုန္လႈပ္ဖူးပါ။ ကၽြန္မ စိတ္ေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး တည္ၿငိမ္ေအာင္ထိမ္းလိုက္မိသည္။ စကားသံကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျပတ္သားဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ ကၽြန္မ မ်က္၀န္းကတြဲက်လုလုမ်က္ရည္ေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး အရွိန္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။

“ ညွိမရတဲ့အဆံုးေတာ့ ဒီလိုပဲ လုပ္ရေတာ့မွာေပါ့”

“ေအးေပါ့ေလ ငါက အစကတည္းက မင္းအတြက္ ဘာမွ မွ မဟုတ္ခဲ့တာ.. ငါ မင္းကိုခ်စ္မိတာ သိပ္မွားတယ္. သိပ္ေနာင္တရတယ္… ရပါတယ္. မင္းလမ္းကို မင္းေလွ်ာက္ပါ.. ငါ မင္းကို မေတြ႔ခဲ့ဘူးလို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါ့မယ္’

ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြားေသာ သူ႔ကို ကၽြန္မ စူးစိုက္ၾကည့္မိသည္။ ကၽြန္မ မ်က္၀န္းကမ်က္ရည္ေတြ အတိုင္းအဆမရွိ က်ဆင္းလာသည္။ ကၽြန္မ တင္းထားခဲ့သမွ်ကို ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး ငိုခ်လိုက္မိေတာ့သည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း ဂရုမစိုက္အားေတာ့။ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ေက်ာျပင္ကို ခပ္လွမ္းလွမ္းေတြ႔ျမင္ရသည္။ ကၽြန္မ တစ္ခ်ိန္တုန္းက မွီခဲ့ဖူးေသာ သူ႔ေက်ာျပင္ကို လြမ္းဆြတ္စြာ ၾကည့္မိသည္။ ရင္မွာ နာက်င္မႈေ၀ဒနာကို စတင္ခံစားရသည္။ အလြန္တန္ဘိုးထားရေသာ ပစၥည္းေလးတစ္ခုကို ဆံုးရံႈးရသလို ၀မ္းနည္းမိသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ စတင္လမ္းခြဲခဲ့ေသာ ဒီေနရာေလးကို ကၽြန္မ အမွတ္တရ အေနနဲ႔ၾကည့္မိသည္။ ထိုေနရာကို နာၾကည္းစြာၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္မိသည္။



တစ္ကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို သိပ္ခ်စ္ၾကေသာ ခ်စ္သူေတြအျဖစ္ သူငယ္ခ်င္းေတြက အသိအမွတ္ျပဳထားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ပညာတတ္၍ အသိုင္းအ၀ိုင္းႀကီးမွ ေပါက္ဖြားလာေသာသူႏွင့္ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ရုန္းကန္ေနရေသာ ကၽြန္မေတြ႔ဆံုခဲ့ျခင္းက အံ့ၾသစရာလည္း ေကာင္းေနသည္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးခဲ့ရေသာ ေန႔ရက္မ်ားသည္ ကၽြန္မ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အလုပ္၀င္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ တစ္ျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲလာခဲ့သည္။

“ သဲ ကိုၾကည့္ရတာ ပင္ပန္းလိုက္တာကြာ.. ဒီ အလုပ္ေတြ မလုပ္ပါနဲ႔လား”

“ ကို ကလည္း.. ကၽြန္မတို႔က ကို႕ေလာက္မွ မခ်မ္းသာတာ… စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔ေတာ့ အလုပ္ လုပ္ရမွာေပါ့ ကိုရဲ႕”

“ ဟုတ္ပါတယ္ သဲ အလုပ္လုပ္တာ ကိုယ္အျပစ္ မေျပာပါဘူး.. ခုေတာ့ သဲ ပင္ပန္းတာ ကို မၾကည့္ရက္လို႔ပါ”

ကၽြန္မပင္ပန္းလာတိုင္း ကၽြန္မကို ေဖးမေပးတတ္သည္။ ကၽြန္မ အေမာေျပေအာင္၊ အားရွိေအာင္ အစားေတြ တစ္မ်ိဳးၿပီး တစ္မ်ိဳးေကၽြးေမြးတတ္သည္မွာလည္း သူပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ မိဘလုပ္ငန္းေတြကို ဦးစီးဖို႔ ပညာေတြ ဆက္လက္သင္ၾကားေနေသာ သူ႔က ကၽြန္မေလာက္ မပင္ပန္းေတာ့ ကၽြန္မပင္ပန္းတာေတြ၊ အလုပ္မ်ားတာေတြကို မၾကည့္ရက္ရွာေပ။ သူ႔မိဘေတြ လုပ္ငန္းမွာ ကၽြန္မကို လုပ္ေစခ်င္ခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြန္မ၏ ေမြးရာပါ မာနေၾကာင့္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပကာ မလုပ္ပဲ ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

“ သဲ သာ ကိုယ့္ေဖေဖရဲ႕ ကုမၸဏီမွာ လုပ္ရင္ ဒီေလာက္ ပင္ပန္းမွာ မဟုတ္ဘူး”

“ ဒါေတာ့ သိတာေပါ့ ကိုရဲ့.. ကၽြန္မက ကိုယ့္အစြမ္းအစနဲ႔ကိုယ္ တိုးတက္ခ်င္တာ ကို လည္းသိသားနဲ႔… သူမ်ား အကူအညီ မယူခ်င္ပါဘူး”

“သူမ်ား မဟုတ္ပါဘူးကြာ.. တစ္ခ်ိန္က်လည္း မိသားစုေတြ ျဖစ္မွာပဲဟာ… ၿပီးေတာ့ သဲကလည္း အလုပ္ေတြ ပိုပိုမ်ားလာေတာ့ ကိုယ္တို႔ ေတြ႔ရခ်ိန္နည္းတယ္ကြ… မင္းကလည္း မအားတာပဲ မ်ားမ်ားလာတယ္”

“ ရံုးမွာ လုပ္ငန္းေတြ ပိုခ်ဲ႕ၿပီး လုပ္လို႔ပါ ကို ရာ… သိတယ္ မလား.. ကို႔ရဲ႕ သဲ က ငေတာ္ေလးဆိုေတာ့ ခိုင္းခ်င္ၾကတာေပါ့ ဟဲဟဲ’

“ခိုင္းစရာကလည္း ဒီေလာက္ေတာင္ ရွားရသလားကြာ… တစ္ေယာက္ထဲကိုပဲ ဖိခိုင္းရသလား.. ကိုယ္ေတာ့ သဲ ကို အလုပ္ထြက္ေစခ်င္ၿပီ”
“ကို ေနာ္ ကၽြန္မကို အလုပ္မထြက္ခိုင္းနဲ႔.. ကၽြန္မ အစြမ္း အစနဲ႔ ႀကိဳးစားၿပီး ခုမွ ေနရာေလး တစ္ေနရာ ရလာတာ.. ကၽြန္မကေတာ့ ကိုယ္ အစြမ္းရွိသေလာက္ ဒီထက္ မကႀကိဳးစားခ်င္ေသးတာ.. ၿပီးေတာ့ ကို႔ေဖေဖရဲ႕ အလုပ္ေတြက ကၽြန္မ စိတ္မ၀င္စားတာႀကီးေတြ”

****************************************************************************************

ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကၽြန္မ အလုပ္ေတြ ပိုပိုမ်ားလာသည္။ လုပ္ငန္း၏သေဘာတရားႏွင့္ ေခတ္ကာလ၏ လိုအပ္ခ်က္အရ ပညာေတြပိုတတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရသည္။ ရံုးတြင္း မီတင္ေတြ၊ အျပင္ customer မ်ားရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြ၊ Plan Ahead ေတြ၊ ေက်ာင္းတက္ရတာေတြနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ အခ်ိန္ေတြက သူ႕အတြက္ ရွားသည္ထက္ရွားလာခဲ့သည္။ သူ ေတြ႔ခ်င္တိုင္း၊ သူ ကၽြန္မကို ေတြ႔ဖို႔ ခ်ိန္းတိုင္း အၿမဲတမ္းကၽြန္မ မသြားႏိုင္ မေတြ႔ႏိုင္ေတာ့ေပ။ သူ႔ကို ဂရုစိုက္ဖို႔ အားနည္းလာေသာ ကၽြန္မကို သူ ျပသနာေတြ ရွာရွာတတ္လာသည္။ ကၽြန္မ အလုပ္ေတြေလာက္ သူ႔ကို ေနရာမေပးေတာ့ဟု ေစာင္းေျမာင္းကာ ေျပာဆိုတတ္သည္မ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္ေသာ ရံုးထိလိုက္လာၿပီး လူကိုယ္တိုင္ ျပသနာ လာရွာတတ္သည္က ရွိေသးသည္။ ကၽြန္မ ရင္ေမာရပါတယ္။ ကၽြန္မ အေနျဖင့္ အလုပ္ေတြ ပညာေရးေတြကို ပစ္မထားခ်င္သလို၊ ခ်စ္သူနဲ႔လည္း အဆင္ေျပခ်င္ပါသည္။ အစြန္းႏွစ္ဖက္ကို ညီေအာင္ညွိဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ခ်စ္သူ၏ အထင္လြဲမႈေတြကို ကၽြန္မ မီေအာင္မေျဖရွင္းႏိုင္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္မရွင္းျပဖို႔ ႀကိဳးစားတိုင္းလည္း သူ လက္မခံႏိုင္သည့္ အေၾကာင္းရင္းေတြက မ်ားလာေသာေၾကာင့္ အခ်စ္အတြက္ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး မေပးႏိုင္ေတာ့ေသာ ကၽြန္မအဖို႔ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကား ပဋိပကၡမ်ားသည္ ပိုမိုႀကီးထြား လာေလေတာ့သည္။

“ သဲ က ကိုယ့္ကို အခ်ိန္မေပးႏိုင္တာေတြ မ်ားလာၿပီကြာ”

“ကိုရယ္ ကၽြန္မ အလုပ္မ်ားတာ ကိုလည္း သိသားနဲ႔.. ကၽြန္မႀကိဳးစားမွ တစ္ခ်ိန္မွာ ေအာင္ျမင္မွာေပါ့”

“သဲ ႀကိဳးစားတာ ကိုယ္ ၀မ္းသာပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ ကိုလည္း နည္းနည္းဂရုစိုက္ အံုးေလကြာ”

“ဂရုစိုက္ပါတယ္.. ကို ရဲ႕.. အရင္လို ေန႔တိုင္းမေတြ႔ႏိုင္တာပဲ ရွိတာပါ… ကို႔ကို လံုး၀ ပစ္ထားတာမွ မဟုတ္တာ.. ကၽြန္မ ဒီလိုလုပ္ေနတာ ကို႔ကို ပိုလြမ္းရတယ္ရွင့္ သိရဲ႕လား”

“တစ္ခါ တစ္ေလ မင္း ငါ့ကို မခ်စ္ေတာ့ဘူးလား၊ ငါဟာ မင္းအတြက္ ဘာမွအေရး မပါေတာ့ဘူးလား၊ မင္း ေတြ႔ခ်င္မွေတြ႔ မေတြ႔ခ်င္ ပစ္ထားျခင္း ခံရတဲ့ ဘာေကာင္မွ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလား လို႔ေတာင္ ထင္မိေသးတယ္”

“ကို ကလည္း ကၽြန္မ ကို႔ကို မခ်စ္ေတာ့တာမွ မဟုတ္တာ… ခု ခ်ိန္မွာ လုပ္ ထားမွ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ကၽြန္မတို႔ ေအးေအး ေဆးေဆး ေနႏိုင္မွာေပါ့လို႔”

“မင္း ေတာ္ေတာ္ ေလာဘႀကီးတယ္… အတၱလည္း သိပ္ႀကီးတယ္.. ေနပါအံုး မင္း ေသသြားေတာ့ေရာ ဒါေတြကို သယ္သြားႏိုင္မွာ မို႔လို႔လား”

“ကၽြန္မက တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းအတြက္ ႀကိဳးစားေနတာကို ကို က အတၱႀကီးတယ္လို႔ စြပ္စြဲရင္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး.. ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မက မေသခင္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေနသြားရမွာလား”

ကၽြန္မ သူ႔ကို နားလည္ေအာင္ရွင္းျပဖို႔ ႀကိဳးစားပါသည္။ ကၽြန္မကို အတၱႀကီးတယ္လို႔ ေျပာတိုင္း၊ ကၽြန္မကို ေလာဘႀကီးတယ္လို႔ေျပာတိုင္း ကၽြန္မ သူ႔ကို နည္းနည္းေတာ့ ေဒါသထြက္ခ်င္ပါသည္။ ကၽြန္မကို နားမလည္တတ္ေသာ သူတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မ ခ်စ္ခဲ့မိတာလားလို႔ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ပင္ ေတြးမိတတ္ေသးေတာ့သည္။ ကၽြန္မ ဘ၀မွာ ျဖစ္သလို မေနခ်င္ပါ။ ကၽြန္မ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္၊ ကၽြန္မ မိသားစုအတြက္၊ ကၽြန္မရဲ႕ ေနာင္ေရး အတြက္ စိတ္ေအးရေအာင္ ကၽြန္မ အသက္ငယ္တုန္းႀကိဳးစားခ်င္ပါေသးသည္။ သူ႔ကိုလည္း နားလည္ေစခ်င္သည္။ သည္းခံေစခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္မ၏ ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္ သူ႔ကို ကၽြန္မဘက္ပါေအာင္ မစည္းရံုးႏိုင္ေသာအခါ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ၾကား နားလည္မႈမ်ား ပိုမို လြဲမွား လာခဲ့ရေတာ့သည္။
*****************************************************************************************

“သဲ.. မင္း ငါ့ကို လက္ထပ္ အံုးမွာလား.. အလုပ္ ေတြလုပ္၊ ေက်ာင္းေတြပဲ တက္ေနေတာ့မွာလား”

“ကၽြန္မ ဒီအခ်ိန္မွာ လင္ယူ၊ သားေမြး မလုပ္ခ်င္ေသးဘူး၊ ကၽြန္မ အသက္ငယ္တုန္းေလး တတ္ႏိုင္သေလာက္ အစြမ္းရွိသေလာက္ေလး ႀကိဳးစားသြားခ်င္ေသးတယ္.. ကို ကလည္း အရမ္းေလာတာပဲ.. ၂ ႏွစ္ေလာက္ေစာင့္လိုက္ရင္ အရာရာဟာ အိုေက သြားမွာပါ ကိုရာ”

“မဟုတ္ဘူး.. ဒီထက္ႀကာရင္ မင္း ပိုဆိုးသြားလိမ့္မယ္.. ဒီေတာ့ ငါ မင္းကို ေမးရမယ္… မင္း ငါ့ကို လက္ထပ္မွာလား.. ဒါေတြပဲ ဆက္လုပ္ေနမွာလား”

“ကို.. ကို႔ကို ကၽြန္မ သိပ္ခ်စ္တယ္.. လက္လည္းထပ္မယ္.. ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး.. ကၽြန္မ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ျပည့္သြားမွ လက္ထပ္မယ္”

“ငါက အစတုန္းက မင္းကို ခပ္ရိုးရိုးေလး ေနတတ္တဲ့ မိန္းမ တစ္ေယာက္လို႔ ထင္ၿပီး ခ်စ္ခဲ့တာကြ.. မင္း ေျပာေတာ့ ဘ၀မွာ ေအးေအး လူလူေနခ်င္တယ္ဆို”

“ကၽြန္မေျပာတဲ့ ေအးေအးလူလူဆိုတာ ေတာထဲသြားၿပီး သစ္ပင္စိုက္စား ေနတာကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူးကို.. အခ်ိန္ရွိတုန္းေလး ႀကိဳးစား၊ ႀကီးလာတဲ့ တစ္ခ်ိန္က်ရင္ မိသားစုနဲ႔တူတူ မပူမပင္ေနခ်င္တာကို ေျပာတာ”

“မဟုတ္ေသးဘူးကြာ.. ငါ မင္းကိုေျပာမယ္.. မင္း အလုပ္ထြက္လိုက္ေတာ့.. ငါမင္းကို မပူမပင္ ထားႏိုင္ပါတယ္ကြာ”

“ကၽြန္မက ေယာက်ၤားလုပ္စာကို ထိုင္စားမယ့္ သူလား… ေယာက်ၤားကို အျပင္ထြက္ အလုပ္လုပ္ခိုင္း.. မိန္မက အိမ္မွာ ထမင္းခ်က္ ကေလးထိန္း ဆိုတဲ့ ေခတ္ေဟာင္းက အေတြးေတြထဲ ကၽြန္မ ေမ်ာမေနခ်င္ဘူး.. ကၽြန္မကို လက္ထပ္ဖို႔ အေၾကာင္းခ်ည္းပဲ ခဏ ခဏ လာမေျပာနဲ႔ေနာ္.. ကၽြန္မ စိတ္ဆိုးလိုက္ေတာ့မွာ”

“ငါနဲ႔ မင္း တစ္ခုခုေတာ့ ဆံုး ျဖတ္ရေတာ့မယ္ ထင္တယ္”

ေနာက္ဆံုးေတာ့.. ဘယ္လိုမွ ညွိမရေတာ့သည့္ အဆံုး သူကၽြန္မကို လမ္းခြဲဖို႔ စတင္စကားေျပာလာပါေတာ့သည္။ ခ်စ္သူ၏ ယုယမႈကို ခံယူခ်င္ေသာသူက.. ကၽြန္မ၏ အျပဳအမူေတြကို ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိုင္ျဖစ္လာသည္။ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ ႀကိဳးစားခ်င္ေသာ ကၽြန္မက သူ႔ကို နားလည္တတ္ေစခ်င္သည္။ ဘ၀ ႏွင့္ ႏွလံုးသားေရးၾကား ဆံုးျဖတ္ရသည္မွာ ကၽြန္မ ရင္ေမာရပါသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူသည္ ကၽြန္ကို အတၱႀကီးသည္၊ ေလာဘႀကီးသည္၊ လူတစ္ေယာက္၏ ခံစားခ်က္ကို လ်စ္လ်ဴရႈသည္၊ သူခ်စ္သေလာက္ သူ႔ကို ျပန္မခ်စ္ဘူးဟု ေျပာကာ ကၽြန္မကို စြန္႔ခြာ သြားေတာ့သည္။ ကၽြန္မသည္ ဘ၀အေရးကို ဦးစားေပးမ၍ ခ်စ္သူ၏ စြန္႔ခြာျခင္းကို ခံရေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေတာ့သည္။

The Life of A Forsaken Girl!

“ ကဲ.. မင္းဘာလုပ္မွာလဲ”

“ ကၽြန္မက ဘာလုပ္ရမွာလဲ”

“ ဟ.. မင္းတစ္ခုခု ဆံုးျဖတ္ရမယ္ေလ.. ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္က ဒီအတိုင္းဆက္ စခန္းသြားေနေတာ့မွာလား”

ကၽြန္မ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို ခပ္ရဲရဲၾကည့္မိသည္။ ကၽြန္မကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနေသာ ေဒါသအၾကည့္ေတြကို ကၽြန္မရင္ဆိုင္ရသည္။ သူ႔မ်က္၀န္းေတြက ေဒါသေၾကာင့္ လင္းလက္ေနသည္။ အၿမဲၿပံဳးေနတတ္ေသာ မ်က္ႏွာတြင္ တင္းမာမႈ အရိပ္အေယာင္မ်ားကို ေတြ႔ေနရသည္။

ပတ္၀န္းက်င္ကို အေမွာင္ထုက စိုးမိုးလာသည္။ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကား တင္းမာမႈေတြလည္း တစ္ျဖည္းျဖည္းႀကီးထြားလာသည္။ ကၽြန္မတို႔ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္သြားရတာလဲ။ သူနဲ႔ကၽြန္မၾကား ျပန္လည္ေစ့စပ္ညွိႏႈိင္းလို႔ မရႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့လား။ တစ္ကယ္ေတာ့ ဒီလိုအေျခအေနကို သူမ မေရာက္ခ်င္ပါ။ ဒီလိုျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္.. လက္ရွိအေျခအေနမွာေတာ့ သူမ အခ်စ္နဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ တစ္ခုခုကို ဆံုးျဖတ္ရေတာ့မည္။ ခ်စ္သူကို စြန္႔ရမလား၊ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ဆက္ၿပီး လက္ကိုင္ထားမလား။ စဥ္းစားရသည္မွာ ရင္ေမာလွပါသည္။ ေဖ်ာင္းဖ်၍ မရေတာ့ေသာခ်စ္သူကို အေျဖတစ္ခုခုေတာ့ ျပန္ေပးရေပေတာ့မည္။

“ ရွင္က ကၽြန္မကို လံုး၀ စြန္႔လႊတ္ေတာ့မယ္ေပါ့.. ဟုတ္လား”

“ မင္း ဒီအတိုင္းဆက္သြားေနရင္ေတာ့ ငါတို႔ ေရွ့ဆက္ဖို႔ ခက္ခဲလိမ့္မယ္ ထင္တယ္”

“ေကာင္းၿပီေလ.. ရွင္ကလည္း ရွင္ျဖစ္ခ်င္ေနတာကို ေျပာေနသလို ကၽြန္မကလည္း ကၽြန္မ ျဖစ္ခ်င္တာကို လံုး၀ လက္မလႊတ္ဘူး”

“ မင္းက ငါနဲ႔ လမ္းခြဲမယ္ေပါ့ ဟုတ္လား… ေတာက္”

သူ ေတာက္ တစ္ခ်က္ ခပ္ျပင္းျပင္းေခါက္လိုက္သံကို ၾကားလိုက္ မိသလိုလိုေတာ့ရွိသည္။ ကၽြန္မရင္ထဲ မြန္းက်ပ္လာသည္။ ေျပာမထြက္ေသာ စကားတစ္ခြန္းကို ကၽြန္မေျပာရေတာ့မည္။ ၀မ္းနည္းမႈေၾကာင့္ ကၽြန္မရင္ဘတ္ေတြ လိႈက္ဖိုလာသည္။ ႏွလံုးခံုသံျပင္းျပင္းကို သူၾကားခ်င္လည္း ၾကားေပလိမ့္မည္။ စကားတစ္ခြန္းေျပာဖို႔အေရး ကၽြန္မ ဘယ္ေသာအခါမွ ဒီေလာက္အခ်ိန္မယူဖူးပါ။ ဒီေလာက္လည္း မတုန္လႈပ္ဖူးပါ။ ကၽြန္မ စိတ္ေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး တည္ၿငိမ္ေအာင္ထိမ္းလိုက္မိသည္။ စကားသံကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျပတ္သားဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ ကၽြန္မ မ်က္၀န္းကတြဲက်လုလုမ်က္ရည္ေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး အရွိန္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။

“ ညွိမရတဲ့အဆံုးေတာ့ ဒီလိုပဲ လုပ္ရေတာ့မွာေပါ့”

“ေအးေပါ့ေလ ငါက အစကတည္းက မင္းအတြက္ ဘာမွ မွ မဟုတ္ခဲ့တာ.. ငါ မင္းကိုခ်စ္မိတာ သိပ္မွားတယ္. သိပ္ေနာင္တရတယ္… ရပါတယ္. မင္းလမ္းကို မင္းေလွ်ာက္ပါ.. ငါ မင္းကို မေတြ႔ခဲ့ဘူးလို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါ့မယ္’

ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြားေသာ သူ႔ကို ကၽြန္မ စူးစိုက္ၾကည့္မိသည္။ ကၽြန္မ မ်က္၀န္းကမ်က္ရည္ေတြ အတိုင္းအဆမရွိ က်ဆင္းလာသည္။ ကၽြန္မ တင္းထားခဲ့သမွ်ကို ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး ငိုခ်လိုက္မိေတာ့သည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း ဂရုမစိုက္အားေတာ့။ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ေက်ာျပင္ကို ခပ္လွမ္းလွမ္းေတြ႔ျမင္ရသည္။ ကၽြန္မ တစ္ခ်ိန္တုန္းက မွီခဲ့ဖူးေသာ သူ႔ေက်ာျပင္ကို လြမ္းဆြတ္စြာ ၾကည့္မိသည္။ ရင္မွာ နာက်င္မႈေ၀ဒနာကို စတင္ခံစားရသည္။ အလြန္တန္ဘိုးထားရေသာ ပစၥည္းေလးတစ္ခုကို ဆံုးရံႈးရသလို ၀မ္းနည္းမိသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ စတင္လမ္းခြဲခဲ့ေသာ ဒီေနရာေလးကို ကၽြန္မ အမွတ္တရ အေနနဲ႔ၾကည့္မိသည္။ ထိုေနရာကို နာၾကည္းစြာၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္မိသည္။



တစ္ကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို သိပ္ခ်စ္ၾကေသာ ခ်စ္သူေတြအျဖစ္ သူငယ္ခ်င္းေတြက အသိအမွတ္ျပဳထားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ပညာတတ္၍ အသိုင္းအ၀ိုင္းႀကီးမွ ေပါက္ဖြားလာေသာသူႏွင့္ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ရုန္းကန္ေနရေသာ ကၽြန္မေတြ႔ဆံုခဲ့ျခင္းက အံ့ၾသစရာလည္း ေကာင္းေနသည္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးခဲ့ရေသာ ေန႔ရက္မ်ားသည္ ကၽြန္မ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အလုပ္၀င္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ တစ္ျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲလာခဲ့သည္။

“ သဲ ကိုၾကည့္ရတာ ပင္ပန္းလိုက္တာကြာ.. ဒီ အလုပ္ေတြ မလုပ္ပါနဲ႔လား”

“ ကို ကလည္း.. ကၽြန္မတို႔က ကို႕ေလာက္မွ မခ်မ္းသာတာ… စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔ေတာ့ အလုပ္ လုပ္ရမွာေပါ့ ကိုရဲ႕”

“ ဟုတ္ပါတယ္ သဲ အလုပ္လုပ္တာ ကိုယ္အျပစ္ မေျပာပါဘူး.. ခုေတာ့ သဲ ပင္ပန္းတာ ကို မၾကည့္ရက္လို႔ပါ”

ကၽြန္မပင္ပန္းလာတိုင္း ကၽြန္မကို ေဖးမေပးတတ္သည္။ ကၽြန္မ အေမာေျပေအာင္၊ အားရွိေအာင္ အစားေတြ တစ္မ်ိဳးၿပီး တစ္မ်ိဳးေကၽြးေမြးတတ္သည္မွာလည္း သူပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ မိဘလုပ္ငန္းေတြကို ဦးစီးဖို႔ ပညာေတြ ဆက္လက္သင္ၾကားေနေသာ သူ႔က ကၽြန္မေလာက္ မပင္ပန္းေတာ့ ကၽြန္မပင္ပန္းတာေတြ၊ အလုပ္မ်ားတာေတြကို မၾကည့္ရက္ရွာေပ။ သူ႔မိဘေတြ လုပ္ငန္းမွာ ကၽြန္မကို လုပ္ေစခ်င္ခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြန္မ၏ ေမြးရာပါ မာနေၾကာင့္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပကာ မလုပ္ပဲ ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

“ သဲ သာ ကိုယ့္ေဖေဖရဲ႕ ကုမၸဏီမွာ လုပ္ရင္ ဒီေလာက္ ပင္ပန္းမွာ မဟုတ္ဘူး”

“ ဒါေတာ့ သိတာေပါ့ ကိုရဲ့.. ကၽြန္မက ကိုယ့္အစြမ္းအစနဲ႔ကိုယ္ တိုးတက္ခ်င္တာ ကို လည္းသိသားနဲ႔… သူမ်ား အကူအညီ မယူခ်င္ပါဘူး”

“သူမ်ား မဟုတ္ပါဘူးကြာ.. တစ္ခ်ိန္က်လည္း မိသားစုေတြ ျဖစ္မွာပဲဟာ… ၿပီးေတာ့ သဲကလည္း အလုပ္ေတြ ပိုပိုမ်ားလာေတာ့ ကိုယ္တို႔ ေတြ႔ရခ်ိန္နည္းတယ္ကြ… မင္းကလည္း မအားတာပဲ မ်ားမ်ားလာတယ္”

“ ရံုးမွာ လုပ္ငန္းေတြ ပိုခ်ဲ႕ၿပီး လုပ္လို႔ပါ ကို ရာ… သိတယ္ မလား.. ကို႔ရဲ႕ သဲ က ငေတာ္ေလးဆိုေတာ့ ခိုင္းခ်င္ၾကတာေပါ့ ဟဲဟဲ’

“ခိုင္းစရာကလည္း ဒီေလာက္ေတာင္ ရွားရသလားကြာ… တစ္ေယာက္ထဲကိုပဲ ဖိခိုင္းရသလား.. ကိုယ္ေတာ့ သဲ ကို အလုပ္ထြက္ေစခ်င္ၿပီ”
“ကို ေနာ္ ကၽြန္မကို အလုပ္မထြက္ခိုင္းနဲ႔.. ကၽြန္မ အစြမ္း အစနဲ႔ ႀကိဳးစားၿပီး ခုမွ ေနရာေလး တစ္ေနရာ ရလာတာ.. ကၽြန္မကေတာ့ ကိုယ္ အစြမ္းရွိသေလာက္ ဒီထက္ မကႀကိဳးစားခ်င္ေသးတာ.. ၿပီးေတာ့ ကို႔ေဖေဖရဲ႕ အလုပ္ေတြက ကၽြန္မ စိတ္မ၀င္စားတာႀကီးေတြ”

****************************************************************************************

ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကၽြန္မ အလုပ္ေတြ ပိုပိုမ်ားလာသည္။ လုပ္ငန္း၏သေဘာတရားႏွင့္ ေခတ္ကာလ၏ လိုအပ္ခ်က္အရ ပညာေတြပိုတတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရသည္။ ရံုးတြင္း မီတင္ေတြ၊ အျပင္ customer မ်ားရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြ၊ Plan Ahead ေတြ၊ ေက်ာင္းတက္ရတာေတြနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ အခ်ိန္ေတြက သူ႕အတြက္ ရွားသည္ထက္ရွားလာခဲ့သည္။ သူ ေတြ႔ခ်င္တိုင္း၊ သူ ကၽြန္မကို ေတြ႔ဖို႔ ခ်ိန္းတိုင္း အၿမဲတမ္းကၽြန္မ မသြားႏိုင္ မေတြ႔ႏိုင္ေတာ့ေပ။ သူ႔ကို ဂရုစိုက္ဖို႔ အားနည္းလာေသာ ကၽြန္မကို သူ ျပသနာေတြ ရွာရွာတတ္လာသည္။ ကၽြန္မ အလုပ္ေတြေလာက္ သူ႔ကို ေနရာမေပးေတာ့ဟု ေစာင္းေျမာင္းကာ ေျပာဆိုတတ္သည္မ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္ေသာ ရံုးထိလိုက္လာၿပီး လူကိုယ္တိုင္ ျပသနာ လာရွာတတ္သည္က ရွိေသးသည္။ ကၽြန္မ ရင္ေမာရပါတယ္။ ကၽြန္မ အေနျဖင့္ အလုပ္ေတြ ပညာေရးေတြကို ပစ္မထားခ်င္သလို၊ ခ်စ္သူနဲ႔လည္း အဆင္ေျပခ်င္ပါသည္။ အစြန္းႏွစ္ဖက္ကို ညီေအာင္ညွိဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ခ်စ္သူ၏ အထင္လြဲမႈေတြကို ကၽြန္မ မီေအာင္မေျဖရွင္းႏိုင္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္မရွင္းျပဖို႔ ႀကိဳးစားတိုင္းလည္း သူ လက္မခံႏိုင္သည့္ အေၾကာင္းရင္းေတြက မ်ားလာေသာေၾကာင့္ အခ်စ္အတြက္ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး မေပးႏိုင္ေတာ့ေသာ ကၽြန္မအဖို႔ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကား ပဋိပကၡမ်ားသည္ ပိုမိုႀကီးထြား လာေလေတာ့သည္။

“ သဲ က ကိုယ့္ကို အခ်ိန္မေပးႏိုင္တာေတြ မ်ားလာၿပီကြာ”

“ကိုရယ္ ကၽြန္မ အလုပ္မ်ားတာ ကိုလည္း သိသားနဲ႔.. ကၽြန္မႀကိဳးစားမွ တစ္ခ်ိန္မွာ ေအာင္ျမင္မွာေပါ့”

“သဲ ႀကိဳးစားတာ ကိုယ္ ၀မ္းသာပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ ကိုလည္း နည္းနည္းဂရုစိုက္ အံုးေလကြာ”

“ဂရုစိုက္ပါတယ္.. ကို ရဲ႕.. အရင္လို ေန႔တိုင္းမေတြ႔ႏိုင္တာပဲ ရွိတာပါ… ကို႔ကို လံုး၀ ပစ္ထားတာမွ မဟုတ္တာ.. ကၽြန္မ ဒီလိုလုပ္ေနတာ ကို႔ကို ပိုလြမ္းရတယ္ရွင့္ သိရဲ႕လား”

“တစ္ခါ တစ္ေလ မင္း ငါ့ကို မခ်စ္ေတာ့ဘူးလား၊ ငါဟာ မင္းအတြက္ ဘာမွအေရး မပါေတာ့ဘူးလား၊ မင္း ေတြ႔ခ်င္မွေတြ႔ မေတြ႔ခ်င္ ပစ္ထားျခင္း ခံရတဲ့ ဘာေကာင္မွ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလား လို႔ေတာင္ ထင္မိေသးတယ္”

“ကို ကလည္း ကၽြန္မ ကို႔ကို မခ်စ္ေတာ့တာမွ မဟုတ္တာ… ခု ခ်ိန္မွာ လုပ္ ထားမွ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ကၽြန္မတို႔ ေအးေအး ေဆးေဆး ေနႏိုင္မွာေပါ့လို႔”

“မင္း ေတာ္ေတာ္ ေလာဘႀကီးတယ္… အတၱလည္း သိပ္ႀကီးတယ္.. ေနပါအံုး မင္း ေသသြားေတာ့ေရာ ဒါေတြကို သယ္သြားႏိုင္မွာ မို႔လို႔လား”

“ကၽြန္မက တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းအတြက္ ႀကိဳးစားေနတာကို ကို က အတၱႀကီးတယ္လို႔ စြပ္စြဲရင္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး.. ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မက မေသခင္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေနသြားရမွာလား”

ကၽြန္မ သူ႔ကို နားလည္ေအာင္ရွင္းျပဖို႔ ႀကိဳးစားပါသည္။ ကၽြန္မကို အတၱႀကီးတယ္လို႔ ေျပာတိုင္း၊ ကၽြန္မကို ေလာဘႀကီးတယ္လို႔ေျပာတိုင္း ကၽြန္မ သူ႔ကို နည္းနည္းေတာ့ ေဒါသထြက္ခ်င္ပါသည္။ ကၽြန္မကို နားမလည္တတ္ေသာ သူတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မ ခ်စ္ခဲ့မိတာလားလို႔ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ပင္ ေတြးမိတတ္ေသးေတာ့သည္။ ကၽြန္မ ဘ၀မွာ ျဖစ္သလို မေနခ်င္ပါ။ ကၽြန္မ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္၊ ကၽြန္မ မိသားစုအတြက္၊ ကၽြန္မရဲ႕ ေနာင္ေရး အတြက္ စိတ္ေအးရေအာင္ ကၽြန္မ အသက္ငယ္တုန္းႀကိဳးစားခ်င္ပါေသးသည္။ သူ႔ကိုလည္း နားလည္ေစခ်င္သည္။ သည္းခံေစခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္မ၏ ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္ သူ႔ကို ကၽြန္မဘက္ပါေအာင္ မစည္းရံုးႏိုင္ေသာအခါ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ၾကား နားလည္မႈမ်ား ပိုမို လြဲမွား လာခဲ့ရေတာ့သည္။
*****************************************************************************************

“သဲ.. မင္း ငါ့ကို လက္ထပ္ အံုးမွာလား.. အလုပ္ ေတြလုပ္၊ ေက်ာင္းေတြပဲ တက္ေနေတာ့မွာလား”

“ကၽြန္မ ဒီအခ်ိန္မွာ လင္ယူ၊ သားေမြး မလုပ္ခ်င္ေသးဘူး၊ ကၽြန္မ အသက္ငယ္တုန္းေလး တတ္ႏိုင္သေလာက္ အစြမ္းရွိသေလာက္ေလး ႀကိဳးစားသြားခ်င္ေသးတယ္.. ကို ကလည္း အရမ္းေလာတာပဲ.. ၂ ႏွစ္ေလာက္ေစာင့္လိုက္ရင္ အရာရာဟာ အိုေက သြားမွာပါ ကိုရာ”

“မဟုတ္ဘူး.. ဒီထက္ႀကာရင္ မင္း ပိုဆိုးသြားလိမ့္မယ္.. ဒီေတာ့ ငါ မင္းကို ေမးရမယ္… မင္း ငါ့ကို လက္ထပ္မွာလား.. ဒါေတြပဲ ဆက္လုပ္ေနမွာလား”

“ကို.. ကို႔ကို ကၽြန္မ သိပ္ခ်စ္တယ္.. လက္လည္းထပ္မယ္.. ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး.. ကၽြန္မ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ျပည့္သြားမွ လက္ထပ္မယ္”

“ငါက အစတုန္းက မင္းကို ခပ္ရိုးရိုးေလး ေနတတ္တဲ့ မိန္းမ တစ္ေယာက္လို႔ ထင္ၿပီး ခ်စ္ခဲ့တာကြ.. မင္း ေျပာေတာ့ ဘ၀မွာ ေအးေအး လူလူေနခ်င္တယ္ဆို”

“ကၽြန္မေျပာတဲ့ ေအးေအးလူလူဆိုတာ ေတာထဲသြားၿပီး သစ္ပင္စိုက္စား ေနတာကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူးကို.. အခ်ိန္ရွိတုန္းေလး ႀကိဳးစား၊ ႀကီးလာတဲ့ တစ္ခ်ိန္က်ရင္ မိသားစုနဲ႔တူတူ မပူမပင္ေနခ်င္တာကို ေျပာတာ”

“မဟုတ္ေသးဘူးကြာ.. ငါ မင္းကိုေျပာမယ္.. မင္း အလုပ္ထြက္လိုက္ေတာ့.. ငါမင္းကို မပူမပင္ ထားႏိုင္ပါတယ္ကြာ”

“ကၽြန္မက ေယာက်ၤားလုပ္စာကို ထိုင္စားမယ့္ သူလား… ေယာက်ၤားကို အျပင္ထြက္ အလုပ္လုပ္ခိုင္း.. မိန္မက အိမ္မွာ ထမင္းခ်က္ ကေလးထိန္း ဆိုတဲ့ ေခတ္ေဟာင္းက အေတြးေတြထဲ ကၽြန္မ ေမ်ာမေနခ်င္ဘူး.. ကၽြန္မကို လက္ထပ္ဖို႔ အေၾကာင္းခ်ည္းပဲ ခဏ ခဏ လာမေျပာနဲ႔ေနာ္.. ကၽြန္မ စိတ္ဆိုးလိုက္ေတာ့မွာ”

“ငါနဲ႔ မင္း တစ္ခုခုေတာ့ ဆံုး ျဖတ္ရေတာ့မယ္ ထင္တယ္”

ေနာက္ဆံုးေတာ့.. ဘယ္လိုမွ ညွိမရေတာ့သည့္ အဆံုး သူကၽြန္မကို လမ္းခြဲဖို႔ စတင္စကားေျပာလာပါေတာ့သည္။ ခ်စ္သူ၏ ယုယမႈကို ခံယူခ်င္ေသာသူက.. ကၽြန္မ၏ အျပဳအမူေတြကို ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိုင္ျဖစ္လာသည္။ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ ႀကိဳးစားခ်င္ေသာ ကၽြန္မက သူ႔ကို နားလည္တတ္ေစခ်င္သည္။ ဘ၀ ႏွင့္ ႏွလံုးသားေရးၾကား ဆံုးျဖတ္ရသည္မွာ ကၽြန္မ ရင္ေမာရပါသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူသည္ ကၽြန္ကို အတၱႀကီးသည္၊ ေလာဘႀကီးသည္၊ လူတစ္ေယာက္၏ ခံစားခ်က္ကို လ်စ္လ်ဴရႈသည္၊ သူခ်စ္သေလာက္ သူ႔ကို ျပန္မခ်စ္ဘူးဟု ေျပာကာ ကၽြန္မကို စြန္႔ခြာ သြားေတာ့သည္။ ကၽြန္မသည္ ဘ၀အေရးကို ဦးစားေပးမ၍ ခ်စ္သူ၏ စြန္႔ခြာျခင္းကို ခံရေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေတာ့သည္။

Kissing! How good is it?

ဒီပိုစ့္ေလးကိုျမင္ၿပီး ပင့္ဂိုလ္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္တရုပ္ေတာ့လုပ္ၿပီလို႔ မထင္လိုက္ၾကပါနဲ႔။ ကၽြန္မရဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ၊ ရုပ္ရွင္ေတြ၊ ဗြီဒီယိုေတြထဲမွာ၊ မိသားစုထဲမွာ၊ ခ်စ္သူေတြၾကားထဲမွာ "Kiss" လုပ္ၾကတယ္ဆိုတာ ေရွာင္လႊဲလို႔မရတဲ့ အရာတစ္ခုပဲလို႔ ကၽြန္မကေတာ့ ျမင္ပါတယ္ရွင္။ Passionate Kissing လိုမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ သမီးရည္းစားေတြၾကားထဲ ျဖစ္ပ်က္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ႏွမသားခ်င္း၊ မိဘနဲ႔ သားသမီးခ်င္း၊ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္လို႔ နမ္းၾကတာလည္း ရွိတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ခ်စ္လို႔ပဲ နမ္းၾကတာလား။ နမ္းလို႔ပဲ ခ်စ္ၾကတာလား။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ ကၽြန္မကေတာ့ ဒီအတိုင္း နမ္းခ်င္လို႔ နမ္းေနၾကတာထက္ စာရင္၊ Kiss လုပ္ျခင္းက ဘာမ်ားေကာင္းလဲ၊ က်မ္းမာေရး၊ လူမႈေရး က႑ေတြမွာ ဘယ္လိုအေထာက္အကူျပဳလဲ ဆိုတာေလးကို တစ္ခ်က္သိခ်င္လို႔ Googling လုပ္ၾကည့္မိပါတယ္။ အိုးးးးးးးး မျမင္စရာေလးေတြ အမ်ားႀကီးက်လာသလို၊ တစ္ကယ္ အသံုး၀င္တဲ့ အခ်က္ကေလးေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္ရွင္။ အဓိက ေဖာ္ျပထားတာေတြကေတာ့ Health benefit of Kissing ေတြပါပဲ။ ကၽြန္မလည္း ဖတ္ရင္း၊ မွတ္ရင္းနဲ႔ပဲ ဒီေနရာေလးမွာ ေ၀မွ်လိုက္ရပါတယ္ရွင္။

"Kissing is passion and romance and what keeps people together," လို႔ေျပာခဲ့တဲ့ သူကေတာ့ "The Art of Kissing" ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ေရးသားခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ William Michael Cane ျဖစ္ပါတယ္။ နမ္းေနတဲ့အခ်ိန္မွ၊ အထူးသျဖင့္ "Oh so good" လို႔ခံစားရရင္ေတာ့ ေသခ်ာၿပီ.. ဒါေၾကာင့္ အက်ိဳးထူး တစ္ခုခုေတာ့ ခံစားရၿပီေပါ့။ အဲလို ခံစားရမယ္ဆိုရင္ စိတ္ဖိစီးမႈေတြကို ေျပေလ်ာ့ႏိုင္ပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ရဲ့ တင္းေနတဲ့ အေၾကာေလးေတြကို ေလွ်ာ့ေပးႏိုင္တဲ့အတြက္ သက္ေတာင့္ သက္သာလည္း ျဖစ္ေစပါတယ္တဲ့။ ေနာက္တစ္ခုက kiss လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ထုတ္လုပ္ေပးတဲ့ saliva ေတြက သြားေတြမွာ ရွိေနတဲ့ ဘက္တီးရီးယားေတြကို ေသေစႏိုင္ပါတယ္။ (သြားေ၀ဒနာရွင္ေတြအတြက္ ပိုက္ဆံမကုန္တဲ့ ေဆးကုနည္းေပါ့.. ဟီးဟီး)။

Kissing လုပ္ျခင္းေၾကာင့္ ကယ္လိုရီေတြလည္း ေလ်ာ့က်ေစပါတယ္တဲ့။ နမ္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆိုရင္ တစ္မိနစ္ကို 2 calories ႏႈန္းေလာက္က်တတ္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာျပင္ရဲ့ ၾကြက္သားေတြကလည္း ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားေစပါတယ္။ Kiss လုပ္ျခင္းဟာ တရားထိုင္ျခင္းက ရတဲ့အက်ိဳးေက်းဇူးေတြလိုပဲ စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေစၿပီး စိုးရိမ္ေသာကေတြကိုလည္း ေျပေပ်ာက္ေစပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ Kiss လုပ္ျခင္းက ခႏၶာကိုယ္ရဲ့ ေဟာ္မုန္းတစ္မ်ိဳးျဖစ္တဲ့ oxytocin ကိုမ်ားမ်ားထြက္ေစၿပီး အဲဒီ ေဟာ္မုန္းက ခႏၶာကိုယ္ကို ၿငိမ္သက္ေစတဲ့ အစြမ္းသတၱိရွိလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။

လူေတြပဲ နမ္းတတ္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တိရစၦာန္ေတြလည္း ဒါမ်ိဳးေတြ လုပ္တတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ မသိဘူးေပါ့ရွင္။ Helen Fisher, PhD, professor of anthropology at Rutgers University in Newark ရဲ့ေလ့လာခ်က္အရ တိရစၦာန္ေတြရဲ့ အနမ္းသဘာ၀ကို ေတြ႔ရွိခဲ့ပါတယ္။ အင္းဆက္ပိုးေတြက ေျခေထာက္ေလးေတြနဲ႔ ေနာက္တစ္ေကာင္ရဲ့ ၀မ္းဗိုက္ကို ထိေတြ႔ၿပီး နမ္းၾကတယ္၊ လိပ္ေတြ၊ ေၾကာင္ေတြ စေသာ သတၱ၀ါေတြကလည္း အခ်င္းခ်င္း ႏွာသီးေလးေတြ ပြတ္သပ္ၾကတယ္၊ ေခြးေတြက ေနာက္တစ္ေကာင္ရဲ့ မ်က္ႏွာကို သူတို႔ရဲ့ လွ်ာနဲ႔လ်က္ၾကတယ္၊ ဆင္ေတြကေတာ့ သူတို႔ရဲ့ အစြယ္ကို ေနာက္တစ္ေကာင္ရဲ့ ပါးစပ္ထဲ ထိုးသြင္းၾကတယ္.. အစရွိတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ နမ္းေလ့ရွိၾကပါတယ္။

နမ္းတယ္ဆိုတာ တိရစၦာန္ေလာကမွာေရာ၊ လူ႔ေလာကမွာပါ သံေယာဇဥ္ပိုတိုးေစတဲ့ လုပ္ရပ္တစ္ခုပါ။ သမီးရည္းစားေတြသာ နမ္းတတ္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေယာက်ၤားေလးအခ်င္းခ်င္း၊ မိန္းကေလးအခ်င္းခ်င္းလည္း ခ်စ္ရင္ သေဘာရိုးနဲ႔ အာဘြားေပးတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ အခုေနာက္ပိုင္းမွာဆိုရင္ ဒါဟာ တိုးတက္လာတဲ့ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုေတာင္ ျဖစ္လို႔လာေနပါၿပီ။

အရင္တုန္းကလည္း ေပြ႔ဖက္ျခင္း ေၾကာင့္ရလာႏိုင္တဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြကို ကၽြန္မေရးဖူးပါတယ္။ ဒီေနရာ ေလးမွာဖတ္ႏိုင္ပါတယ္ရွင္။

Kissing! How good is it?

ဒီပိုစ့္ေလးကိုျမင္ၿပီး ပင့္ဂိုလ္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္တရုပ္ေတာ့လုပ္ၿပီလို႔ မထင္လိုက္ၾကပါနဲ႔။ ကၽြန္မရဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ၊ ရုပ္ရွင္ေတြ၊ ဗြီဒီယိုေတြထဲမွာ၊ မိသားစုထဲမွာ၊ ခ်စ္သူေတြၾကားထဲမွာ "Kiss" လုပ္ၾကတယ္ဆိုတာ ေရွာင္လႊဲလို႔မရတဲ့ အရာတစ္ခုပဲလို႔ ကၽြန္မကေတာ့ ျမင္ပါတယ္ရွင္။ Passionate Kissing လိုမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ သမီးရည္းစားေတြၾကားထဲ ျဖစ္ပ်က္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ႏွမသားခ်င္း၊ မိဘနဲ႔ သားသမီးခ်င္း၊ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္လို႔ နမ္းၾကတာလည္း ရွိတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ခ်စ္လို႔ပဲ နမ္းၾကတာလား။ နမ္းလို႔ပဲ ခ်စ္ၾကတာလား။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ ကၽြန္မကေတာ့ ဒီအတိုင္း နမ္းခ်င္လို႔ နမ္းေနၾကတာထက္ စာရင္၊ Kiss လုပ္ျခင္းက ဘာမ်ားေကာင္းလဲ၊ က်မ္းမာေရး၊ လူမႈေရး က႑ေတြမွာ ဘယ္လိုအေထာက္အကူျပဳလဲ ဆိုတာေလးကို တစ္ခ်က္သိခ်င္လို႔ Googling လုပ္ၾကည့္မိပါတယ္။ အိုးးးးးးးး မျမင္စရာေလးေတြ အမ်ားႀကီးက်လာသလို၊ တစ္ကယ္ အသံုး၀င္တဲ့ အခ်က္ကေလးေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္ရွင္။ အဓိက ေဖာ္ျပထားတာေတြကေတာ့ Health benefit of Kissing ေတြပါပဲ။ ကၽြန္မလည္း ဖတ္ရင္း၊ မွတ္ရင္းနဲ႔ပဲ ဒီေနရာေလးမွာ ေ၀မွ်လိုက္ရပါတယ္ရွင္။

"Kissing is passion and romance and what keeps people together," လို႔ေျပာခဲ့တဲ့ သူကေတာ့ "The Art of Kissing" ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ေရးသားခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ William Michael Cane ျဖစ္ပါတယ္။ နမ္းေနတဲ့အခ်ိန္မွ၊ အထူးသျဖင့္ "Oh so good" လို႔ခံစားရရင္ေတာ့ ေသခ်ာၿပီ.. ဒါေၾကာင့္ အက်ိဳးထူး တစ္ခုခုေတာ့ ခံစားရၿပီေပါ့။ အဲလို ခံစားရမယ္ဆိုရင္ စိတ္ဖိစီးမႈေတြကို ေျပေလ်ာ့ႏိုင္ပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ရဲ့ တင္းေနတဲ့ အေၾကာေလးေတြကို ေလွ်ာ့ေပးႏိုင္တဲ့အတြက္ သက္ေတာင့္ သက္သာလည္း ျဖစ္ေစပါတယ္တဲ့။ ေနာက္တစ္ခုက kiss လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ထုတ္လုပ္ေပးတဲ့ saliva ေတြက သြားေတြမွာ ရွိေနတဲ့ ဘက္တီးရီးယားေတြကို ေသေစႏိုင္ပါတယ္။ (သြားေ၀ဒနာရွင္ေတြအတြက္ ပိုက္ဆံမကုန္တဲ့ ေဆးကုနည္းေပါ့.. ဟီးဟီး)။

Kissing လုပ္ျခင္းေၾကာင့္ ကယ္လိုရီေတြလည္း ေလ်ာ့က်ေစပါတယ္တဲ့။ နမ္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆိုရင္ တစ္မိနစ္ကို 2 calories ႏႈန္းေလာက္က်တတ္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာျပင္ရဲ့ ၾကြက္သားေတြကလည္း ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားေစပါတယ္။ Kiss လုပ္ျခင္းဟာ တရားထိုင္ျခင္းက ရတဲ့အက်ိဳးေက်းဇူးေတြလိုပဲ စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေစၿပီး စိုးရိမ္ေသာကေတြကိုလည္း ေျပေပ်ာက္ေစပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ Kiss လုပ္ျခင္းက ခႏၶာကိုယ္ရဲ့ ေဟာ္မုန္းတစ္မ်ိဳးျဖစ္တဲ့ oxytocin ကိုမ်ားမ်ားထြက္ေစၿပီး အဲဒီ ေဟာ္မုန္းက ခႏၶာကိုယ္ကို ၿငိမ္သက္ေစတဲ့ အစြမ္းသတၱိရွိလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။

လူေတြပဲ နမ္းတတ္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တိရစၦာန္ေတြလည္း ဒါမ်ိဳးေတြ လုပ္တတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ မသိဘူးေပါ့ရွင္။ Helen Fisher, PhD, professor of anthropology at Rutgers University in Newark ရဲ့ေလ့လာခ်က္အရ တိရစၦာန္ေတြရဲ့ အနမ္းသဘာ၀ကို ေတြ႔ရွိခဲ့ပါတယ္။ အင္းဆက္ပိုးေတြက ေျခေထာက္ေလးေတြနဲ႔ ေနာက္တစ္ေကာင္ရဲ့ ၀မ္းဗိုက္ကို ထိေတြ႔ၿပီး နမ္းၾကတယ္၊ လိပ္ေတြ၊ ေၾကာင္ေတြ စေသာ သတၱ၀ါေတြကလည္း အခ်င္းခ်င္း ႏွာသီးေလးေတြ ပြတ္သပ္ၾကတယ္၊ ေခြးေတြက ေနာက္တစ္ေကာင္ရဲ့ မ်က္ႏွာကို သူတို႔ရဲ့ လွ်ာနဲ႔လ်က္ၾကတယ္၊ ဆင္ေတြကေတာ့ သူတို႔ရဲ့ အစြယ္ကို ေနာက္တစ္ေကာင္ရဲ့ ပါးစပ္ထဲ ထိုးသြင္းၾကတယ္.. အစရွိတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ နမ္းေလ့ရွိၾကပါတယ္။

နမ္းတယ္ဆိုတာ တိရစၦာန္ေလာကမွာေရာ၊ လူ႔ေလာကမွာပါ သံေယာဇဥ္ပိုတိုးေစတဲ့ လုပ္ရပ္တစ္ခုပါ။ သမီးရည္းစားေတြသာ နမ္းတတ္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေယာက်ၤားေလးအခ်င္းခ်င္း၊ မိန္းကေလးအခ်င္းခ်င္းလည္း ခ်စ္ရင္ သေဘာရိုးနဲ႔ အာဘြားေပးတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ အခုေနာက္ပိုင္းမွာဆိုရင္ ဒါဟာ တိုးတက္လာတဲ့ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုေတာင္ ျဖစ္လို႔လာေနပါၿပီ။

အရင္တုန္းကလည္း ေပြ႔ဖက္ျခင္း ေၾကာင့္ရလာႏိုင္တဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြကို ကၽြန္မေရးဖူးပါတယ္။ ဒီေနရာ ေလးမွာဖတ္ႏိုင္ပါတယ္ရွင္။

Unforgettable Martyr's Day!

"မထက္က ဒီေန႔ ရံုးမသြားဘူးလား..."

"အဲ.. ဒီေန႔ေတာင္ ရံုးမပိတ္ရင္လည္း အဲဒီ Company မွာ ငါမလုပ္ေတာ့ဘူး"

"အမ္ ဒီေန႔က ဘာေန႔မို႔လို႔လဲ အမရဲ့"

"အမေလး.. နင္တစ္ကယ္မသိလို႔ ေမးေနတာလား.. ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႔ေလ ဟယ္.."

"ေၾသာ ၁၉ ဇူလိုင္ဆိုေတာ့ အာဇာနည္ေန႔ေပါ့.. ဟီး ေမ့လို႔ေနာ္ အမ. ဟုတ္သားပဲ"

အိမ္မွာ ကၽြန္မနဲ႔ အတူေနတဲ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္က ကၽြန္မကို မနက္က အဲလိုေမးလာလို႔ အံ့ၾသရပါတယ္။ ဘြဲ႔ရၿပီးသား တစ္ေယာက္ပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ျမန္မာ့သမိုင္းေၾကစရာ မလိုပါဘူး။ ဒီေန႔ဟာ မေမ့အပ္ေသာ ေန႔ဆိုတာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတိုင္း သိေနရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ လတ္တေလာမွာ အသက္ ၂၀ ႏွစ္ႏွင့္ ေအာက္မွာရွိၾကတဲ့ လူငယ္ေလးေတြ အေမ့အေမ့အေလ်ာေလ်ာပဲ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔ေတြဆို အာဇာနည္ေန႔ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္လာမွန္းေတာင္ ဂဃနဏ မသိၾကေတာ့ဘူး။ အဆိုေတာ္ Rဇာနည္ အေခြစထုတ္တဲ့ ေန႔လားလို႔ေတာင္ ေနာက္ေျပာင္ၿပီး ေျပာဆိုေနၾကေသးတယ္။ ေမ့ေနၾကတဲ့ သူေတြကို အျပစ္တင္လို႔လည္း မရပါဘူးရွင္။ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေနၾကရင္ အခ်ိန္ကာလ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ေမ့သြားၾကမွာပါပဲ။ အေရးႀကီးတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔၊ မေမ့သင့္တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ကို အခုလို တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြ ေမ့ေနၾကရတာဟာ ေမ့ေအာင္လုပ္ေနၾကတဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ပဲလို႔ ေျပာခ်င္ရံုမွတစ္ပါး မရွိေတာ့ပါဘူး။

ဒီေန႔ ဘာမွ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ အခမ္းအနားေတြ မရွိပါဘူး။ ဒီေန႔ ဘယ္ဘစ္ကားမွာမွ အလံေတြ လႊင့္မထားၾကပါဘူး (ေန႔ထူး ေန႔ျမတ္ေတြမွာ အလံလႊင့္ေလ့ ရွိပါတယ္)။ ဒီေန႔ထုတ္တဲ့ ဘယ္သတင္းစာမွာမွ အာဇာနည္အေၾကာင္းေလးကို ၀တ္ေက် တန္းေက်ေတာင္ ေရးမထားၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔မွာ ေရႊတိဂံု ဘုရားပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ လမ္းေတြ ပိတ္ထားတယ္။

လြန္ခဲ့ေသာ ၆၁ ႏွစ္က ဒီေန႔မွာ က်ဆံုးခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ေခါင္ေဆာင္ႀကီးမ်ားကို ေလးစားစြာ အေလးျပဳလိုက္ပါတယ္။

Unforgettable Martyr's Day!

"မထက္က ဒီေန႔ ရံုးမသြားဘူးလား..."

"အဲ.. ဒီေန႔ေတာင္ ရံုးမပိတ္ရင္လည္း အဲဒီ Company မွာ ငါမလုပ္ေတာ့ဘူး"

"အမ္ ဒီေန႔က ဘာေန႔မို႔လို႔လဲ အမရဲ့"

"အမေလး.. နင္တစ္ကယ္မသိလို႔ ေမးေနတာလား.. ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႔ေလ ဟယ္.."

"ေၾသာ ၁၉ ဇူလိုင္ဆိုေတာ့ အာဇာနည္ေန႔ေပါ့.. ဟီး ေမ့လို႔ေနာ္ အမ. ဟုတ္သားပဲ"

အိမ္မွာ ကၽြန္မနဲ႔ အတူေနတဲ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္က ကၽြန္မကို မနက္က အဲလိုေမးလာလို႔ အံ့ၾသရပါတယ္။ ဘြဲ႔ရၿပီးသား တစ္ေယာက္ပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ျမန္မာ့သမိုင္းေၾကစရာ မလိုပါဘူး။ ဒီေန႔ဟာ မေမ့အပ္ေသာ ေန႔ဆိုတာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတိုင္း သိေနရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ လတ္တေလာမွာ အသက္ ၂၀ ႏွစ္ႏွင့္ ေအာက္မွာရွိၾကတဲ့ လူငယ္ေလးေတြ အေမ့အေမ့အေလ်ာေလ်ာပဲ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔ေတြဆို အာဇာနည္ေန႔ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္လာမွန္းေတာင္ ဂဃနဏ မသိၾကေတာ့ဘူး။ အဆိုေတာ္ Rဇာနည္ အေခြစထုတ္တဲ့ ေန႔လားလို႔ေတာင္ ေနာက္ေျပာင္ၿပီး ေျပာဆိုေနၾကေသးတယ္။ ေမ့ေနၾကတဲ့ သူေတြကို အျပစ္တင္လို႔လည္း မရပါဘူးရွင္။ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေနၾကရင္ အခ်ိန္ကာလ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ေမ့သြားၾကမွာပါပဲ။ အေရးႀကီးတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔၊ မေမ့သင့္တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ကို အခုလို တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြ ေမ့ေနၾကရတာဟာ ေမ့ေအာင္လုပ္ေနၾကတဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ပဲလို႔ ေျပာခ်င္ရံုမွတစ္ပါး မရွိေတာ့ပါဘူး။

ဒီေန႔ ဘာမွ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ အခမ္းအနားေတြ မရွိပါဘူး။ ဒီေန႔ ဘယ္ဘစ္ကားမွာမွ အလံေတြ လႊင့္မထားၾကပါဘူး (ေန႔ထူး ေန႔ျမတ္ေတြမွာ အလံလႊင့္ေလ့ ရွိပါတယ္)။ ဒီေန႔ထုတ္တဲ့ ဘယ္သတင္းစာမွာမွ အာဇာနည္အေၾကာင္းေလးကို ၀တ္ေက် တန္းေက်ေတာင္ ေရးမထားၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔မွာ ေရႊတိဂံု ဘုရားပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ လမ္းေတြ ပိတ္ထားတယ္။

လြန္ခဲ့ေသာ ၆၁ ႏွစ္က ဒီေန႔မွာ က်ဆံုးခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ေခါင္ေဆာင္ႀကီးမ်ားကို ေလးစားစြာ အေလးျပဳလိုက္ပါတယ္။

I was Taged by Ko Thagyan

ကိုသႀကၤန္က ကြၽန္မကို "tag" လိုက္ေတာ့... သူ႔ရဲ့ လူသားဘ၀ ခံစားမႈကို ကြၽန္မလည္း ကိုယ္တိုင္ခံစားဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာတာေပါ့ရွင္။ ကြၽန္မ ေရးတာ ၾကာေနလို႔ ထင္တယ္.. ကိုသႀကၤန္ကေတာင္ လွမ္းေမးေနေသးတယ္.. မၿပီးေသးဘူးလား ပင့္ကူေရတဲ့။ ဟုတ္ပါ့ရွင္ ကြၽန္မကလည္း ေရးလိုက္ ျပန္ဖ်က္လိုက္ လုပ္ေနတာကိုး။ သူကေတာင္ ဆက္ေမးေသးတယ္ ဘာေတြမ်ား ေရးေနလို႔တုန္းတဲ့။ ေၾသာ္ ကိုသႀကၤန္ရယ္ မေသခ်င္ Obama နဲ႔ လက္ထပ္သြားခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းေလး ေရးေနတာပါလို႔ ဟဲဟဲ.... နည္းနည္း ေလွ်ာ့ပါအံုး ပင့္ကူရယ္ တြမ္ခရုစ္ ေလာက္ဆို ေတာ္ေရာေပါ့တဲ့။ အို မင္းသားေတြ ကြၽန္မ မႀကိဳက္ပါဘူးရွင္။ ခုယူလိုက္ ခဏေနကြဲလိုက္နဲ႔... ေတာ္ၾကာ ကြၽန္မ သတင္းက မီဒီယာေတြထဲ ဟိုးဟိုးေက်ာ္ေနရင္ ရွက္စရာ ေကာင္းသားေနာ္.. :D

အင္း ေပါတာေလး ခဏေလွ်ာ့ၿပီး လူသားဘ၀ အေၾကာင္းေလးကို ဆက္ေရးလိုက္ပါအံုးမယ္။ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ စားတာ၊ ေသာက္တာ၊ ေနတာ၊ ထိုင္တာ၊ အလုပ္လုပ္တာ၊ ပညာသင္တာနဲ႔ပဲ ဘ၀ႀကီးက ၿပီးဆံုးရေတာ့မွာလားရွင္။ အခ်စ္ ဆိုတာဘာလဲ ဆိုတာကို ဖြင့္ဆုိရ ခက္သလိုပါပဲ.. လူ႔ဘ၀ ဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုတာကို ပညာရွင္ေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးဖြင့္ဆိုၾကလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက လူ ရယ္လို႔ ျဖစ္လာမွေတာ့ လူနဲ႔တူတဲ့ အလုပ္ေတြ၊ လူသားဆန္တဲ့ အၿပဳအမူေတြ၊ လူပီသတဲ့ ေနထိုင္မႈေတြနဲ႔ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းမွ ေတာ္ကာက်မွာေပါ့။ အဲေတာ့ ဒါေတြဟာ ဘယ္လိုေနထိုင္မႈေတြလည္း၊ လူသားဆန္တယ္ဆိုတာ ဘာလဲ၊ လူပီသတယ္ဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုတာေတြ ေမးလာႏိုင္ပါတယ္။ ကြၽန္မ မေျဖလိုပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ သူမ်ားအေတြး မတူညီခဲ့လ်င္ အျငင္းပြားစရာေလးမ်ား ျဖစ္လာမွာ စိုးလို႔ပါ။

ကြၽန္မေရာ မေသခင္ေလးမွာ လူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘာေတြ လုပ္ခ်င္လဲ။ ကြၽန္မ ဘာေတြလုပ္မွာလဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ့္ ျပန္ေမးၿပီး ကိုသႀကၤန္လိုပဲ အျဖစ္ခ်င္ဆံုး၊ အလုပ္ခ်င္ဆံုး အခ်က္ကေလးေတြ ေရးပါ့မယ္။

နံပတ္ (၁) က ကြၽန္မနဲ႔ personally ပတ္သက္ပါတယ္။ ကြၽန္မ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေကာင္းတဲ့ မိသားစုေလး တစ္ခုကို ဖန္တီးခ်င္ပါတယ္။ Obama ေတြ ဘာေတြနဲ႔ လက္မထပ္ရခ်င္လည္း ေနပါေစေလ။ ကြၽန္မ မိဘေတြက ကြၽန္မကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္သလိုပဲ ကြၽန္မရဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ကေလးေတြကို ေလာကကို အလွဆင္ႏိုင္တဲ့ လူသားကေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ သြန္သင္ေပးခ်င္ပါတယ္။ ကြၽန္မ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ သမွ်ကို လုပ္ဖို႔ သူတို႔ကို တာ၀န္ေတြ ေပးခဲ့ခ်င္တယ္။

နံပတ္ (2) ကြၽန္မ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ လူ႔ေလာက အတြက္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး ေကာင္းတာေလးေတြနဲ႔ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္ပါတယ္။ ေကာင္းတာေလးေတြ ဆိုတဲ့အထဲမွာ မရွိဆင္းရဲေတြကို ေထာက္ပံ့ေပးတာ၊ ေထာက္ပံ့ေပးရံုတင္မက ကိုယ္တိုင္ ဘ၀ တစ္ခုကုိ ထူေထာင္ႏိုင္ဖို႔ သင္ၾကားေပးတာ၊ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြအတြက္ ပညာေရးလိုအပ္ခ်က္ေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးတာ၊ စိတ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ရွင္းေအာင္ထားဖို႔ အားေပးတာေတြ၊ အိုမင္းမစြမ္းေတြအတြက္ အခ်ိန္တစ္ခုေပးၿပီး ေစာင့္ေရွာက္တာေတြ၊ ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြမွာ တက္တက္ၾကြၾကြ ပါ၀င္ လုပ္ကိုင္ေပးတာ စတာေတြပါ ၀င္ပါတယ္။

နံပတ္ (3) ကြၽန္မအတြက္ ကြၽန္မတို႔ ေနာက္မွာ လာမယ့္ ကေလးေတြအတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္ ေကာင္းစားတာကို ျမင္သြားခ်င္တယ္။ အုတ္တစ္ခ်ပ္ သဲတစ္ပြင့္ ပါ၀င္ကူညီခ်င္တယ္။ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ စာေပ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး အဘက္ဘက္က တိ္ုးတက္ၿပီး ျပည္သူျပည္သားေတြကို ရင္၀ယ္သားေတြလို အုပ္ခ်ုဳပ္တဲ့ အစိုးရ ေပၚထြန္းတာကို ေတြ႔သြားခ်င္တယ္။

နံပတ္ (4) ေသသြားၿပီးတဲ့ ေနာက္ဘ၀အတြက္ အလုပ္ကေလးေတြ ဆက္လုပ္သြားမယ္။ တရား ဘာ၀နာ ကိုတတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး ပြားမ်ားၿပီး ဘ၀ကူေကာင္းေအာင္ လုပ္သြားခ်င္တယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္ပီပီ၊ သံသရာကို ယံုၾကည္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ပီပီ သံသရာရဲ့ ေကာင္းရာ သူဂတိမွာ က်င္လည္ႏိုင္ေစဖို႔ ႀကိဳးစားသြားခ်င္တယ္။

နံပတ္ (5) ကြၽန္မရဲ့ မိဘ ႏွစ္ပါးကို ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္တယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားခ်င္တယ္။ အိုကံ ေကာင္းေစခ်င္တယ္။ အိုကံ ေကာင္းဖို႔က သမီးလုပ္တဲ့ ကြၽန္မအေပၚ အမ်ားႀကီး မူတည္ေနပါတယ္။ မိဘကို ျပည့္စံုေအာင္ ထားေပးခ်င္တယ္။ မိဘေတြ မေသခင္မွာ ကြၽန္မကို သူတို႔ စိတ္ခ်ရေလာက္တဲ့ အေျခအေနမွာ ရွိေနတာကို ျမင္သြားေစခ်င္တယ္။

နံပတ္ (6) အေပၚက (5) ခ်က္စလံုးကို ကြၽန္မ အတတ္ႏိုင္ဆံုး လုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္သြားမယ္။

ကိုသႀကၤန္ေရ ေက်နပ္ေတာ့ေနာ္။

I was Taged by Ko Thagyan

ကိုသႀကၤန္က ကြၽန္မကို "tag" လိုက္ေတာ့... သူ႔ရဲ့ လူသားဘ၀ ခံစားမႈကို ကြၽန္မလည္း ကိုယ္တိုင္ခံစားဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာတာေပါ့ရွင္။ ကြၽန္မ ေရးတာ ၾကာေနလို႔ ထင္တယ္.. ကိုသႀကၤန္ကေတာင္ လွမ္းေမးေနေသးတယ္.. မၿပီးေသးဘူးလား ပင့္ကူေရတဲ့။ ဟုတ္ပါ့ရွင္ ကြၽန္မကလည္း ေရးလိုက္ ျပန္ဖ်က္လိုက္ လုပ္ေနတာကိုး။ သူကေတာင္ ဆက္ေမးေသးတယ္ ဘာေတြမ်ား ေရးေနလို႔တုန္းတဲ့။ ေၾသာ္ ကိုသႀကၤန္ရယ္ မေသခ်င္ Obama နဲ႔ လက္ထပ္သြားခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းေလး ေရးေနတာပါလို႔ ဟဲဟဲ.... နည္းနည္း ေလွ်ာ့ပါအံုး ပင့္ကူရယ္ တြမ္ခရုစ္ ေလာက္ဆို ေတာ္ေရာေပါ့တဲ့။ အို မင္းသားေတြ ကြၽန္မ မႀကိဳက္ပါဘူးရွင္။ ခုယူလိုက္ ခဏေနကြဲလိုက္နဲ႔... ေတာ္ၾကာ ကြၽန္မ သတင္းက မီဒီယာေတြထဲ ဟိုးဟိုးေက်ာ္ေနရင္ ရွက္စရာ ေကာင္းသားေနာ္.. :D

အင္း ေပါတာေလး ခဏေလွ်ာ့ၿပီး လူသားဘ၀ အေၾကာင္းေလးကို ဆက္ေရးလိုက္ပါအံုးမယ္။ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ စားတာ၊ ေသာက္တာ၊ ေနတာ၊ ထိုင္တာ၊ အလုပ္လုပ္တာ၊ ပညာသင္တာနဲ႔ပဲ ဘ၀ႀကီးက ၿပီးဆံုးရေတာ့မွာလားရွင္။ အခ်စ္ ဆိုတာဘာလဲ ဆိုတာကို ဖြင့္ဆုိရ ခက္သလိုပါပဲ.. လူ႔ဘ၀ ဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုတာကို ပညာရွင္ေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးဖြင့္ဆိုၾကလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက လူ ရယ္လို႔ ျဖစ္လာမွေတာ့ လူနဲ႔တူတဲ့ အလုပ္ေတြ၊ လူသားဆန္တဲ့ အၿပဳအမူေတြ၊ လူပီသတဲ့ ေနထိုင္မႈေတြနဲ႔ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းမွ ေတာ္ကာက်မွာေပါ့။ အဲေတာ့ ဒါေတြဟာ ဘယ္လိုေနထိုင္မႈေတြလည္း၊ လူသားဆန္တယ္ဆိုတာ ဘာလဲ၊ လူပီသတယ္ဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုတာေတြ ေမးလာႏိုင္ပါတယ္။ ကြၽန္မ မေျဖလိုပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ သူမ်ားအေတြး မတူညီခဲ့လ်င္ အျငင္းပြားစရာေလးမ်ား ျဖစ္လာမွာ စိုးလို႔ပါ။

ကြၽန္မေရာ မေသခင္ေလးမွာ လူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘာေတြ လုပ္ခ်င္လဲ။ ကြၽန္မ ဘာေတြလုပ္မွာလဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ့္ ျပန္ေမးၿပီး ကိုသႀကၤန္လိုပဲ အျဖစ္ခ်င္ဆံုး၊ အလုပ္ခ်င္ဆံုး အခ်က္ကေလးေတြ ေရးပါ့မယ္။

နံပတ္ (၁) က ကြၽန္မနဲ႔ personally ပတ္သက္ပါတယ္။ ကြၽန္မ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေကာင္းတဲ့ မိသားစုေလး တစ္ခုကို ဖန္တီးခ်င္ပါတယ္။ Obama ေတြ ဘာေတြနဲ႔ လက္မထပ္ရခ်င္လည္း ေနပါေစေလ။ ကြၽန္မ မိဘေတြက ကြၽန္မကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္သလိုပဲ ကြၽန္မရဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ကေလးေတြကို ေလာကကို အလွဆင္ႏိုင္တဲ့ လူသားကေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ သြန္သင္ေပးခ်င္ပါတယ္။ ကြၽန္မ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ သမွ်ကို လုပ္ဖို႔ သူတို႔ကို တာ၀န္ေတြ ေပးခဲ့ခ်င္တယ္။

နံပတ္ (2) ကြၽန္မ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ လူ႔ေလာက အတြက္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး ေကာင္းတာေလးေတြနဲ႔ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္ပါတယ္။ ေကာင္းတာေလးေတြ ဆိုတဲ့အထဲမွာ မရွိဆင္းရဲေတြကို ေထာက္ပံ့ေပးတာ၊ ေထာက္ပံ့ေပးရံုတင္မက ကိုယ္တိုင္ ဘ၀ တစ္ခုကုိ ထူေထာင္ႏိုင္ဖို႔ သင္ၾကားေပးတာ၊ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြအတြက္ ပညာေရးလိုအပ္ခ်က္ေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးတာ၊ စိတ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ရွင္းေအာင္ထားဖို႔ အားေပးတာေတြ၊ အိုမင္းမစြမ္းေတြအတြက္ အခ်ိန္တစ္ခုေပးၿပီး ေစာင့္ေရွာက္တာေတြ၊ ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြမွာ တက္တက္ၾကြၾကြ ပါ၀င္ လုပ္ကိုင္ေပးတာ စတာေတြပါ ၀င္ပါတယ္။

နံပတ္ (3) ကြၽန္မအတြက္ ကြၽန္မတို႔ ေနာက္မွာ လာမယ့္ ကေလးေတြအတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္ ေကာင္းစားတာကို ျမင္သြားခ်င္တယ္။ အုတ္တစ္ခ်ပ္ သဲတစ္ပြင့္ ပါ၀င္ကူညီခ်င္တယ္။ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ စာေပ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး အဘက္ဘက္က တိ္ုးတက္ၿပီး ျပည္သူျပည္သားေတြကို ရင္၀ယ္သားေတြလို အုပ္ခ်ုဳပ္တဲ့ အစိုးရ ေပၚထြန္းတာကို ေတြ႔သြားခ်င္တယ္။

နံပတ္ (4) ေသသြားၿပီးတဲ့ ေနာက္ဘ၀အတြက္ အလုပ္ကေလးေတြ ဆက္လုပ္သြားမယ္။ တရား ဘာ၀နာ ကိုတတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး ပြားမ်ားၿပီး ဘ၀ကူေကာင္းေအာင္ လုပ္သြားခ်င္တယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္ပီပီ၊ သံသရာကို ယံုၾကည္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ပီပီ သံသရာရဲ့ ေကာင္းရာ သူဂတိမွာ က်င္လည္ႏိုင္ေစဖို႔ ႀကိဳးစားသြားခ်င္တယ္။

နံပတ္ (5) ကြၽန္မရဲ့ မိဘ ႏွစ္ပါးကို ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္တယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားခ်င္တယ္။ အိုကံ ေကာင္းေစခ်င္တယ္။ အိုကံ ေကာင္းဖို႔က သမီးလုပ္တဲ့ ကြၽန္မအေပၚ အမ်ားႀကီး မူတည္ေနပါတယ္။ မိဘကို ျပည့္စံုေအာင္ ထားေပးခ်င္တယ္။ မိဘေတြ မေသခင္မွာ ကြၽန္မကို သူတို႔ စိတ္ခ်ရေလာက္တဲ့ အေျခအေနမွာ ရွိေနတာကို ျမင္သြားေစခ်င္တယ္။

နံပတ္ (6) အေပၚက (5) ခ်က္စလံုးကို ကြၽန္မ အတတ္ႏိုင္ဆံုး လုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္သြားမယ္။

ကိုသႀကၤန္ေရ ေက်နပ္ေတာ့ေနာ္။

2010 ကိုေမွ်ာ္ေလေသာ္...

2010.....

ခုတစ္ေလာ ၂၀၁၀ ဆိုတဲ့ ဂဏန္းေလး အေၾကာင္း ကၽြန္မ ခဏ ခဏ ေတြးေနမိတယ္။ ၂၀၁၀ က်ရင္ ကၽြန္မ ဘယ္ဆီ ေရာက္ေနမလဲ၊ ဘာေတြလုပ္ေနမလဲ။ ၂၀၁၀ မွာ လူေတြ ဘာျဖစ္ေနမလဲ၊ ဘယ္အရာ ေနာက္ကို တစ္ေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနၾကမလဲ။ ၂၀၁၀ မွာ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး ေျပာင္းလဲမႈေတြ ဘာမ်ား ျဖစ္လာမွာလဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးေရာ ၂၀၁၀ မွာ ဘာျဖစ္ေနလိမ့္မလဲ။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ၂၀၁၀ ေရာက္ရင္ ကၽြန္မ အသက္ (၂) ႏွစ္ေလာက္ ထပ္ၾကီး လာမွာေပါ့။ ဒါကေတာ့ ေျပးမလြတ္တဲ့ ေျပာင္းလဲမႈပဲေလ။ ေနာက္ၿပီး ၂၀၁၀ မွာ ႏိုင္ငံႀကီးမွာ ေရြးေကာက္ပြဲ စမယ္ဆိုပဲ။ "ေအးခ်မ္း သာယာ၍ ေခတ္မီ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး စည္းကမ္းျပည့္၀ေသာ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္ သစ္ႀကီးကို စတင္မယ္ဆိုပဲ" (ရွည္လိုက္တာေနာ္)။ ႏိုင္ငံေရးေတြ ဘာေတြ ကၽြန္မသိပ္ေတာ့ စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ ဘယ္အစိုးရပဲ တက္တက္၊ ဘယ္သူပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ ၂၀၁၀ မွာေတာ့ မူ၀ါဒေတြ ေျပာင္းလဲရေတာ့မွာေပါ့။ ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားတာက ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔လည္းဆိုင္ အာဆီယံနဲ႔လည္း ဆိုင္တဲ့ စီးပြားေရး စာခ်ဳပ္ေလး တစ္ခုျဖစ္တဲ့ AFTA (Asian Free Trade Area) အေၾကာင္းေလးကိုပါ။

ေျပာတာကို ၾကားရသေလာက္ ဆိုရင္ေတာ့ ၂၀၁၀ ကစၿပီး အာဆီယံ ႏိုင္ငံတြင္း အလကား ကုန္သြယ္လို႔ရေတာ့မယ္။ ကုန္စည္ စီးဆင္းမႈေတြ လ်င္ျမန္လာေတာ့မယ္။ AFTA အရ အေကာက္ခြန္ႏႈန္းထားေတြလည္း က်ဆင္းၿပီး ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ ပစၥည္းေတြကို ေစ်းႏႈန္း သက္သက္သာသာနဲ႔ ၀ယ္ယူတင္သြင္းႏိုင္ေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မစိတ္မ၀င္စားပဲ မေနႏိုင္ဘူးရွင့္။ ကိုယ့္အတြက္ မဟုတ္ေပမယ့္ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ ကုမၸဏီအတြက္ေလာက္ စဥ္းစားၾကည့္ရင္လည္း မဆိုးဘူး မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေနနဲ႔လည္း International Business ထဲကို အစလွမ္းႏိုင္မယ့္ အခြင့္အလမ္းေကာင္း တစ္ခုစတင္လို႔ ရလာေတာ့မွာေပါ့။

ဒီေတာ့ ကၽြန္မ ဥာဏ္မီသေလာက္ေလး တစ္ခ်က္ ေတြးမိတယ္ရွင့္။ Custom Duty "0" ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႔ ႏိုင္ငံရဲ့ အဓိက ပို႔ကုန္က ဘာေတြ ျဖစ္မလဲ။ ႏိုင္ငံတစ္ကာကေတာ့ လာေတာ့မယ္ေလ။ စီးပြားေရး ခ်ဲ႕ထြင္ဖို႔၊ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ Investment မ်ားမ်ား လုပ္ဖို႔၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက ထုတ္ကုန္ေတြကို ႏိုင္ငံျခားကို ေပါေပါမ်ားမ်ား တင္သြင္းၿပီး စီးပြားရွာဖို႔။ စီးပြားေရး လမ္းေၾကာင္းေတြ ေတာ္ေတာ္ပြင့္သြားမယ့္ အေျခအေနပါ။ ဒီလို အေျခအေနမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေနနဲ႔ ကိုယ္က ဘာမွမသြင္းႏိုင္ပဲ၊ သူမ်ား export လုပ္လာတာကိုပဲ ခံၿပီး အိတ္ထဲကပဲ ထုတ္ေနမလား၊ ႏိုင္ငံရဲ့ Export အေျခအေနကေကာ ဘယ္လိုျဖစ္လာမလဲ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေနနဲ႔ ဘယ္လို ထုတ္ကုန္မ်ိဳးကို မ်ားမ်ား တင္ပို႔ၾကမွာလဲ။ ဆန္စပါးလား၊ ကၽြန္းသစ္လား၊ ေက်ာက္မ်က္လား၊ ေကာက္ပဲသီးႏွံလား ေျပာရေအာင္ လက္ရွိ အေျခအေနကလည္း ေတာ္ေတာ္ အားရစရာ ေကာင္းလွတာကို။

ၿပီးေတာ့ International Business ထဲကို ၀င္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း နားလည္မႈေတြ၊ ယံုၾကည္မႈေတြ စည္းလံုးမႈေတြ ရွိေနရမယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ Business လုပ္တဲ့ ေနရာမွာေတာင္ လန္ဒန္ ကုမၸဏီတစ္ခုကက လူလည္း မျမင္ဖူး၊ ေတြ႔လည္း မေတြ႔ဖူး ပဲနဲ႔ ဒီအတိုင္း email နဲ႔ပဲ စာခ်ဳပ္ေတြခ်ဳပ္၊ Bank Account နဲ႔ ပိုက္ဆံေတြေခ် လုပ္ေနၾကတာဟာ နားလည္စည္းလံုးလို႔ေပါ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေနနဲ႔ေကာ ဘာေတြ ျပင္ဆင္ၿပီးၿပီလဲ။ ႏိုင္ငံတြင္းမွာ ထိုးထြင္းေကာင္းစားေနတဲ့ Company တစ္ခု ႏွစ္ကို ခဏေဘးဖယ္ထားၿပီး ႏိုင္ငံလိုက္ႀကီးက ဘာေတြလုပ္ေနလဲ ဆိုတာကို ကၽြန္မစဥ္းစား ၾကည့္မိတာပါ။ အဂၤလိပ္ လက္ေအာက္က လြတ္လာတာ ႏွစ္ ၆၀ ေလာက္ရွိၿပီ။ ခုခ်ိန္ထိ "ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲေရ" ၊ " တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီညြတ္မႈ မၿပိဳကြဲေရး" ေတြ ေအာ္ေနရေသးတဲ့ ႏိုင္ငံက International ကို ဘယ္လိုမ်ား ၀င္မွာပါလိမ့္။

ေနာက္ တစ္ ခ်က္က ပညာေရးပါ။ ၂၀၁၀ ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ASEAN ေဒသတြင္း Vacancy တစ္ခုေပၚရင္ ေဒသတြင္း ႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း လွမ္းေလွ်ာက္လို႔ရတယ္လို႔ ေျပာသံလည္း ၾကားမိပါတယ္။ စင္ကာပူက Vacancy ကို ျမန္မာႏိုင္ငံက လွမ္းေလွ်ာက္၊ အင္တာဗ်ဴး၊ ႀကိဳက္ရင္ ခန္႔၊ ႏိုင္ငံျခားသားက အခန္႔သားေလး လာလုပ္ေပါ့။ ခု လူေတြ ႏိုင္ငံျခား ထြက္ၾကသလို အေမာတေကာ အလုပ္ရွာစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီေတာ့ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေကာင္းလာေတာ့မယ္ထင္တယ္။ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း ေကာင္းလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ competition လည္းပိုမ်ားလာမယ္။ သူ႔ထက္ငါ ေတာ္သူေတြကို လုပ္ငန္းရွင္ေတြက ပိုေမွ်ာ္လာၾကေတာ့မယ္။ ဘယ္ေက်ာင္းက ထြက္တဲ့ သူကိုမွ ေခၚမယ္၊ အလုပ္ခန္႔မယ္၊ ဘယ္ႏိုင္ငံက လူကို ဦးစားေပးမယ္၊ အဲလိုေတာင္ ျဖစ္လာမလား မသိဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေနရာေကာင္း တစ္ခု လစ္လပ္ရင္လည္း ဖိလစ္ပိုင္လို ႏိုင္ငံကေန လွမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေလွ်ာက္ေနမွာ။ ေျပာလို႔ေတာ့ မရဘူး။ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြကလည္း ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔ႏိုင္ငံသား ငါ့ႏိုင္ငံသား ၾကည့္ေနေတာ့မယ္ မထင္ဘူး။ ေတာ္ရင္ ဘယ္သူ႔ကုိ ျဖစ္ျဖစ္ ခန္႔လိုက္ေတာ့မွာပဲ ထင္တယ္။

အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေတြ ဒီအခြင့္ေကာင္းလို႔ လက္မလြတ္ဖို႔ ခုကတည္းက ႀကိဳးစားရေတာ့မွာေပါ့။ အရည္အေသြးေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျဖည့္ထားရေတာ့မွာေပါ့။ ဘြဲ႔လက္မွတ္ေတြ တစ္သီႀကီး ရေနႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရေတာ့မွာေပါ့။ ေတြးၾကည့္မိတယ္ရွင့္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီ ေက်ာင္းေတြ၊ တကၠသိုလ္ေတြ ဘာတစ္ခုမွ မရွိဘူး။ ပညာေရး စနစ္ဆိုတာလည္း နာတာရွည္ ေရာဂါ ျဖစ္ေနၿပီေလ။ ဒီအတိုင္းသာ ဆက္သြားလို႔ကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ အေနနဲ႔ အခြင့္အလမ္းေတြ ဆံုးရံႈးရေတာ့မွာလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ႏိုင္ငံျခားက ABE, ACCA, LCCI စတဲ့ စာေမးပြဲေတြကိုပဲ ပိုက္ဆံ အကုန္ခံၿပီး ေျဖၾကမလား။

ေနာက္တစ္ခုက Greater Mekong Subregion (GMS) ဆိုတာကလည္း စလာေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံကို Tourism ကေန ပိုက္ဆံရွာဖို႔ အခြင့္အလမ္းေကာင္းေပါ့။ ခုေတာ့ ဒီအခြင့္အလမ္းေကာင္းကေန ပိုက္ဆံရွာဖို႔ မဆိုထားနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာက လုပ္တဲ့ Travel and Tourism Meeting ေတြကို တက္တဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ေတြကေတာ့ အင္မတန္မွ မ်က္ႏွာငယ္ရတယ္တဲ့ေလ။ မင္တို႔ရဲ့ လက္ရွိ အေျခအေနကိုပဲ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ၾကပါအံုးး.. ေရ့ွဆက္ဖို႔ အစဥ္းစားပါနဲ႔အံုး ဆိုတဲ့ စကားလံုးမ်ိဳးေတြကို ခဏ ခဏ အေျပာခံရေလ့ ရွိတယ္ဆိုပဲရွင့္။

ဘာပဲ ေျပာေျပာ ၂၀၁၀ ကေတာ့ မၾကာခင္မွာ လွလွပပႀကီးကို ေရာက္လာေတာ့မွာပါ။ ဘာေတြ ျဖစ္မလဲ ဘာေတြေျပာင္းလဲ မလဲဆိုတာကိုေတာ့ ဇတ္ခံုေပၚမွာပဲ ရႈစားရေတာ့မွာေပါ့ရွင္။

2010 ကိုေမွ်ာ္ေလေသာ္...

2010.....

ခုတစ္ေလာ ၂၀၁၀ ဆိုတဲ့ ဂဏန္းေလး အေၾကာင္း ကၽြန္မ ခဏ ခဏ ေတြးေနမိတယ္။ ၂၀၁၀ က်ရင္ ကၽြန္မ ဘယ္ဆီ ေရာက္ေနမလဲ၊ ဘာေတြလုပ္ေနမလဲ။ ၂၀၁၀ မွာ လူေတြ ဘာျဖစ္ေနမလဲ၊ ဘယ္အရာ ေနာက္ကို တစ္ေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနၾကမလဲ။ ၂၀၁၀ မွာ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး ေျပာင္းလဲမႈေတြ ဘာမ်ား ျဖစ္လာမွာလဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးေရာ ၂၀၁၀ မွာ ဘာျဖစ္ေနလိမ့္မလဲ။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ၂၀၁၀ ေရာက္ရင္ ကၽြန္မ အသက္ (၂) ႏွစ္ေလာက္ ထပ္ၾကီး လာမွာေပါ့။ ဒါကေတာ့ ေျပးမလြတ္တဲ့ ေျပာင္းလဲမႈပဲေလ။ ေနာက္ၿပီး ၂၀၁၀ မွာ ႏိုင္ငံႀကီးမွာ ေရြးေကာက္ပြဲ စမယ္ဆိုပဲ။ "ေအးခ်မ္း သာယာ၍ ေခတ္မီ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး စည္းကမ္းျပည့္၀ေသာ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္ သစ္ႀကီးကို စတင္မယ္ဆိုပဲ" (ရွည္လိုက္တာေနာ္)။ ႏိုင္ငံေရးေတြ ဘာေတြ ကၽြန္မသိပ္ေတာ့ စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ ဘယ္အစိုးရပဲ တက္တက္၊ ဘယ္သူပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ ၂၀၁၀ မွာေတာ့ မူ၀ါဒေတြ ေျပာင္းလဲရေတာ့မွာေပါ့။ ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားတာက ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔လည္းဆိုင္ အာဆီယံနဲ႔လည္း ဆိုင္တဲ့ စီးပြားေရး စာခ်ဳပ္ေလး တစ္ခုျဖစ္တဲ့ AFTA (Asian Free Trade Area) အေၾကာင္းေလးကိုပါ။

ေျပာတာကို ၾကားရသေလာက္ ဆိုရင္ေတာ့ ၂၀၁၀ ကစၿပီး အာဆီယံ ႏိုင္ငံတြင္း အလကား ကုန္သြယ္လို႔ရေတာ့မယ္။ ကုန္စည္ စီးဆင္းမႈေတြ လ်င္ျမန္လာေတာ့မယ္။ AFTA အရ အေကာက္ခြန္ႏႈန္းထားေတြလည္း က်ဆင္းၿပီး ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ ပစၥည္းေတြကို ေစ်းႏႈန္း သက္သက္သာသာနဲ႔ ၀ယ္ယူတင္သြင္းႏိုင္ေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မစိတ္မ၀င္စားပဲ မေနႏိုင္ဘူးရွင့္။ ကိုယ့္အတြက္ မဟုတ္ေပမယ့္ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ ကုမၸဏီအတြက္ေလာက္ စဥ္းစားၾကည့္ရင္လည္း မဆိုးဘူး မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေနနဲ႔လည္း International Business ထဲကို အစလွမ္းႏိုင္မယ့္ အခြင့္အလမ္းေကာင္း တစ္ခုစတင္လို႔ ရလာေတာ့မွာေပါ့။

ဒီေတာ့ ကၽြန္မ ဥာဏ္မီသေလာက္ေလး တစ္ခ်က္ ေတြးမိတယ္ရွင့္။ Custom Duty "0" ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႔ ႏိုင္ငံရဲ့ အဓိက ပို႔ကုန္က ဘာေတြ ျဖစ္မလဲ။ ႏိုင္ငံတစ္ကာကေတာ့ လာေတာ့မယ္ေလ။ စီးပြားေရး ခ်ဲ႕ထြင္ဖို႔၊ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ Investment မ်ားမ်ား လုပ္ဖို႔၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက ထုတ္ကုန္ေတြကို ႏိုင္ငံျခားကို ေပါေပါမ်ားမ်ား တင္သြင္းၿပီး စီးပြားရွာဖို႔။ စီးပြားေရး လမ္းေၾကာင္းေတြ ေတာ္ေတာ္ပြင့္သြားမယ့္ အေျခအေနပါ။ ဒီလို အေျခအေနမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေနနဲ႔ ကိုယ္က ဘာမွမသြင္းႏိုင္ပဲ၊ သူမ်ား export လုပ္လာတာကိုပဲ ခံၿပီး အိတ္ထဲကပဲ ထုတ္ေနမလား၊ ႏိုင္ငံရဲ့ Export အေျခအေနကေကာ ဘယ္လိုျဖစ္လာမလဲ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေနနဲ႔ ဘယ္လို ထုတ္ကုန္မ်ိဳးကို မ်ားမ်ား တင္ပို႔ၾကမွာလဲ။ ဆန္စပါးလား၊ ကၽြန္းသစ္လား၊ ေက်ာက္မ်က္လား၊ ေကာက္ပဲသီးႏွံလား ေျပာရေအာင္ လက္ရွိ အေျခအေနကလည္း ေတာ္ေတာ္ အားရစရာ ေကာင္းလွတာကို။

ၿပီးေတာ့ International Business ထဲကို ၀င္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း နားလည္မႈေတြ၊ ယံုၾကည္မႈေတြ စည္းလံုးမႈေတြ ရွိေနရမယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ Business လုပ္တဲ့ ေနရာမွာေတာင္ လန္ဒန္ ကုမၸဏီတစ္ခုကက လူလည္း မျမင္ဖူး၊ ေတြ႔လည္း မေတြ႔ဖူး ပဲနဲ႔ ဒီအတိုင္း email နဲ႔ပဲ စာခ်ဳပ္ေတြခ်ဳပ္၊ Bank Account နဲ႔ ပိုက္ဆံေတြေခ် လုပ္ေနၾကတာဟာ နားလည္စည္းလံုးလို႔ေပါ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေနနဲ႔ေကာ ဘာေတြ ျပင္ဆင္ၿပီးၿပီလဲ။ ႏိုင္ငံတြင္းမွာ ထိုးထြင္းေကာင္းစားေနတဲ့ Company တစ္ခု ႏွစ္ကို ခဏေဘးဖယ္ထားၿပီး ႏိုင္ငံလိုက္ႀကီးက ဘာေတြလုပ္ေနလဲ ဆိုတာကို ကၽြန္မစဥ္းစား ၾကည့္မိတာပါ။ အဂၤလိပ္ လက္ေအာက္က လြတ္လာတာ ႏွစ္ ၆၀ ေလာက္ရွိၿပီ။ ခုခ်ိန္ထိ "ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲေရ" ၊ " တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီညြတ္မႈ မၿပိဳကြဲေရး" ေတြ ေအာ္ေနရေသးတဲ့ ႏိုင္ငံက International ကို ဘယ္လိုမ်ား ၀င္မွာပါလိမ့္။

ေနာက္ တစ္ ခ်က္က ပညာေရးပါ။ ၂၀၁၀ ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ASEAN ေဒသတြင္း Vacancy တစ္ခုေပၚရင္ ေဒသတြင္း ႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း လွမ္းေလွ်ာက္လို႔ရတယ္လို႔ ေျပာသံလည္း ၾကားမိပါတယ္။ စင္ကာပူက Vacancy ကို ျမန္မာႏိုင္ငံက လွမ္းေလွ်ာက္၊ အင္တာဗ်ဴး၊ ႀကိဳက္ရင္ ခန္႔၊ ႏိုင္ငံျခားသားက အခန္႔သားေလး လာလုပ္ေပါ့။ ခု လူေတြ ႏိုင္ငံျခား ထြက္ၾကသလို အေမာတေကာ အလုပ္ရွာစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီေတာ့ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေကာင္းလာေတာ့မယ္ထင္တယ္။ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း ေကာင္းလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ competition လည္းပိုမ်ားလာမယ္။ သူ႔ထက္ငါ ေတာ္သူေတြကို လုပ္ငန္းရွင္ေတြက ပိုေမွ်ာ္လာၾကေတာ့မယ္။ ဘယ္ေက်ာင္းက ထြက္တဲ့ သူကိုမွ ေခၚမယ္၊ အလုပ္ခန္႔မယ္၊ ဘယ္ႏိုင္ငံက လူကို ဦးစားေပးမယ္၊ အဲလိုေတာင္ ျဖစ္လာမလား မသိဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေနရာေကာင္း တစ္ခု လစ္လပ္ရင္လည္း ဖိလစ္ပိုင္လို ႏိုင္ငံကေန လွမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေလွ်ာက္ေနမွာ။ ေျပာလို႔ေတာ့ မရဘူး။ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြကလည္း ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔ႏိုင္ငံသား ငါ့ႏိုင္ငံသား ၾကည့္ေနေတာ့မယ္ မထင္ဘူး။ ေတာ္ရင္ ဘယ္သူ႔ကုိ ျဖစ္ျဖစ္ ခန္႔လိုက္ေတာ့မွာပဲ ထင္တယ္။

အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေတြ ဒီအခြင့္ေကာင္းလို႔ လက္မလြတ္ဖို႔ ခုကတည္းက ႀကိဳးစားရေတာ့မွာေပါ့။ အရည္အေသြးေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျဖည့္ထားရေတာ့မွာေပါ့။ ဘြဲ႔လက္မွတ္ေတြ တစ္သီႀကီး ရေနႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရေတာ့မွာေပါ့။ ေတြးၾကည့္မိတယ္ရွင့္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီ ေက်ာင္းေတြ၊ တကၠသိုလ္ေတြ ဘာတစ္ခုမွ မရွိဘူး။ ပညာေရး စနစ္ဆိုတာလည္း နာတာရွည္ ေရာဂါ ျဖစ္ေနၿပီေလ။ ဒီအတိုင္းသာ ဆက္သြားလို႔ကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ အေနနဲ႔ အခြင့္အလမ္းေတြ ဆံုးရံႈးရေတာ့မွာလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ႏိုင္ငံျခားက ABE, ACCA, LCCI စတဲ့ စာေမးပြဲေတြကိုပဲ ပိုက္ဆံ အကုန္ခံၿပီး ေျဖၾကမလား။

ေနာက္တစ္ခုက Greater Mekong Subregion (GMS) ဆိုတာကလည္း စလာေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံကို Tourism ကေန ပိုက္ဆံရွာဖို႔ အခြင့္အလမ္းေကာင္းေပါ့။ ခုေတာ့ ဒီအခြင့္အလမ္းေကာင္းကေန ပိုက္ဆံရွာဖို႔ မဆိုထားနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာက လုပ္တဲ့ Travel and Tourism Meeting ေတြကို တက္တဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ေတြကေတာ့ အင္မတန္မွ မ်က္ႏွာငယ္ရတယ္တဲ့ေလ။ မင္တို႔ရဲ့ လက္ရွိ အေျခအေနကိုပဲ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ၾကပါအံုးး.. ေရ့ွဆက္ဖို႔ အစဥ္းစားပါနဲ႔အံုး ဆိုတဲ့ စကားလံုးမ်ိဳးေတြကို ခဏ ခဏ အေျပာခံရေလ့ ရွိတယ္ဆိုပဲရွင့္။

ဘာပဲ ေျပာေျပာ ၂၀၁၀ ကေတာ့ မၾကာခင္မွာ လွလွပပႀကီးကို ေရာက္လာေတာ့မွာပါ။ ဘာေတြ ျဖစ္မလဲ ဘာေတြေျပာင္းလဲ မလဲဆိုတာကိုေတာ့ ဇတ္ခံုေပၚမွာပဲ ရႈစားရေတာ့မွာေပါ့ရွင္။

16 Must Read Articles For Bloggers

Tips for Blog Marketing လို႔ ဆရာလုပ္ၿပီးေနာက္မွာ အရွိန္ မေသေသးတာနဲ႔ပဲ ဘေလာဂ့္ဂါတိုင္းဖတ္ရမယ့္ ပိုစ့္ 16 ခုကို ဆက္လက္မွ်ေ၀ လိုက္ပါတယ္။ ဒီအတိုင္း လိုက္လုပ္ရမ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူးရွင္။ အထင္မွား၊ အျမင္မွား၊ နားလည္မႈ မွားမွာကို ေၾကာက္တတ္လို႔ပါ။ ဗဟုသုတ အေနနဲ႔မွ် ေ၀တဲ့ သေဘာေလးပါ။ ဆရာမႀကီးလို႔ မေခၚေၾကးေနာ္ :P

1. Declaring War On Blogger Apathy
Darren Rowse (ProBlogger)

2. 10 Sure-Fire Headline Formulas That Work
Brian Clark (CopyBlogger)

3. How To Beat Writer’s Block
Liz Strauss (Successful Blog)

4. Conversational Writing Kicks Formal Writing’s Ass
Kathy Sierra (Creating Passionate Users)

5. Top 10 Blogging Lessons Learned on Traffic, Monetization, and Life
Wendy Piersall (Sparkplugging)

6. 10 Blogging Mistakes To Avoid
John Chow

7. The 120 Day Wonder: How to Evangelize a Blog
Guy Kawasaki

8. Do You Have What It Takes To Be A Professional Blogger?
Yaro Starak (Entrepreneur’s Journey)

9. Top 10 Design Mistakes
Jakob Nielson

10. What Do You Do When Someone Steals Your Content
Lorelle VanFossen (Lorelle on Wordpress)

11. 5 Quick and Easy Ways To Stop Blog Spam Before It Hits Your Blog
Jeremy Schoemaker (Shoemoney)

12. 101 Ways to Build Link Popularity
Andy Hagans and Aaron Wall (SEO Book)

13. 21 Tactics to Increase Blog Traffic
Rand Fish (SEOmoz)

14. SEO Advice: Linkbait And Linkbaiting
Matt Cutts (Google Engineer)

15. Google Adsense Tips, Tricks, and Secrets
Michael Gray (Graywolf’s SEO Blog)

16. How To Make Money From Your Blog
Steve Pavlina

16 Must Read Articles For Bloggers

Tips for Blog Marketing လို႔ ဆရာလုပ္ၿပီးေနာက္မွာ အရွိန္ မေသေသးတာနဲ႔ပဲ ဘေလာဂ့္ဂါတိုင္းဖတ္ရမယ့္ ပိုစ့္ 16 ခုကို ဆက္လက္မွ်ေ၀ လိုက္ပါတယ္။ ဒီအတိုင္း လိုက္လုပ္ရမ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူးရွင္။ အထင္မွား၊ အျမင္မွား၊ နားလည္မႈ မွားမွာကို ေၾကာက္တတ္လို႔ပါ။ ဗဟုသုတ အေနနဲ႔မွ် ေ၀တဲ့ သေဘာေလးပါ။ ဆရာမႀကီးလို႔ မေခၚေၾကးေနာ္ :P

1. Declaring War On Blogger Apathy
Darren Rowse (ProBlogger)

2. 10 Sure-Fire Headline Formulas That Work
Brian Clark (CopyBlogger)

3. How To Beat Writer’s Block
Liz Strauss (Successful Blog)

4. Conversational Writing Kicks Formal Writing’s Ass
Kathy Sierra (Creating Passionate Users)

5. Top 10 Blogging Lessons Learned on Traffic, Monetization, and Life
Wendy Piersall (Sparkplugging)

6. 10 Blogging Mistakes To Avoid
John Chow

7. The 120 Day Wonder: How to Evangelize a Blog
Guy Kawasaki

8. Do You Have What It Takes To Be A Professional Blogger?
Yaro Starak (Entrepreneur’s Journey)

9. Top 10 Design Mistakes
Jakob Nielson

10. What Do You Do When Someone Steals Your Content
Lorelle VanFossen (Lorelle on Wordpress)

11. 5 Quick and Easy Ways To Stop Blog Spam Before It Hits Your Blog
Jeremy Schoemaker (Shoemoney)

12. 101 Ways to Build Link Popularity
Andy Hagans and Aaron Wall (SEO Book)

13. 21 Tactics to Increase Blog Traffic
Rand Fish (SEOmoz)

14. SEO Advice: Linkbait And Linkbaiting
Matt Cutts (Google Engineer)

15. Google Adsense Tips, Tricks, and Secrets
Michael Gray (Graywolf’s SEO Blog)

16. How To Make Money From Your Blog
Steve Pavlina

Tips for Blog Marketing

ခုေနာက္ပိုင္းမွာ ျမန္မာ ဘေလာဂ့္ဂါေတြ မ်ားျပားလာတာ အားရစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်ားျပားလြန္းလွတဲ့အတြက္ တစ္ခ်ိဳ႕ဘေလာဂ့္ေတြကိုဆို သိေတာင္ မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္လည္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္မွာလည္း အခ်ိန္က နည္းပါးလွတဲ့အတြက္ ဖတ္ေနက် ဘေလာဂ့္ေလးေတြကိုပဲ အလ်င္းမီေအာင္ မနည္းဖတ္ေနရတယ္ေလ။ အသစ္ အသစ္ေသာ ဘေလာဂ့္ေတြထဲမွာ အရမ္းေကာင္းတဲ့၊ လူစိတ္၀င္စားတဲ့ ပိုစ့္မ်ိဳးကို တင္ႏိုင္တဲ့ သူေတြကိုလည္း အားက်မိပါရဲ့။ ကိုယ္လည္း လူတိုင္းအတြက္ အက်ိဳးရွိမယ့္ ပိုစ့္မ်ိဳးေတြခ်ည္း ေရြးတင္ခ်င္ေပမယ့္ အစြမ္းအစက မရွိေတာ့လည္း တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ေလးသာ တင္ေပးေနရတာေပါ့။ မ်ားျပားလြန္းလွတဲ့ ဘေလာဂ့္ဂါေတြၾကားမွာ ကိုယ့္ဘေလာဂ့္ကို လူသိေအာင္လုပ္ဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ခက္ခဲလွပါတယ္။ ကိုယ္ကလည္း လူတိုင္းကို ကိုယ့္မွာ ဘေလာဂ့္ရွိေၾကာင္း လိုက္မေျပာႏိုင္သလို၊ ဘေလာဂ့္ဂါတိုင္းကလည္း ကိုယ့္ဘေလာဂ့္ကို လာဖတ္၊ မဖတ္ဆိုတာ မေသခ်ာပါဘူး။

ကၽြန္မေတြ႔ရသေလာက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ စီေဘာက္ေတြမွာ လင့္ေတြလိုက္ထည့္၊ ပိုစ့္အသစ္တင္ရင္ တင္ထားေၾကာင္း အသိေပးတာေတြ လိုက္ေအာ္၊ ပိုစ့္အသစ္ကို အီေမလ္းနဲ႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္လႊတ္ၾကတာမ်ိဳးေတြ လုပ္ၾကတာ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကာယကံရွင္ေတြေတာ့ ဘယ္လိုေနလဲ မသိဘူး။ ကၽြန္မ အေနနဲ႔ကေတာ့ အဲလိုမ်ိဳးေတြ လက္ခံ ရရွိရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ရပါတယ္။ တစ္ခါ ႏွစ္ခါေလာက္ကေတာ့ ျပသနာမဟုတ္ေပမယ့္ အၿမဲတမ္းႀကီးဆိုရင္ေတာ့ နည္းနည္း စိတ္တိုခ်င္လာပါတယ္။ ကိုယ့္စီေဘာက္မွာ ခဏ ခဏ လာေအာ္ၾကရင္ ငါစီေဘာက္ထားတာ ေၾကာ္ျငာလက္ခံဖို႔အတြက္လား လို႔ေတာင္ ထင္လာမိတယ္။ ကၽြန္မလည္း ရံဖန္ ရံခါကလြဲရင္ မလုပ္မိဘူး။ သူမ်ားေတြဆီမွာ သြားေအာ္ရင္လည္း လာလည္တယ္၊ လာဖတ္တယ္၊ ဒီေလာက္ပဲ ေအာ္ျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ျမန္မာဘေလာဂ့္ဂါေတြမွာ (ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ) အေတြးတစ္ခုရွိတတ္တာက လာဖတ္မိေပမယ့္ စီေဘာက္မွာမ်ား မေအာ္မိရင္၊ ကြန္းမန္႔ေလးမ်ား မပြတ္မိခဲ့ရင္ ငါ့ဘေလာဂ့္ကို သူလာမဖတ္ဘူးလို႔ အထင္ေလးမ်ား ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ အခ်ိန္လုၿပီး ဖတ္ရတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ၊ အေရးအသားေတြ ေကာင္းလြန္းလို႔ ေမ်ာသြားတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ စီေဘာက္မွာေအာ္ဖို႔ ေမ့သြားတတ္တာမ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ဘေလာဂ့္ကို လူသိဖို႔အတြက္ Blog Marketing လုပ္နည္းေလးကို ကၽြန္မေတြးမိသေလာက္ေလး ခ်ျပခ်င္ပါတယ္။

၁) ကိုယ္ဘေလာဂ့္ လုပ္တဲ့အခါ Type Of Blog ကို ေရြးဖို႔လိုပါတယ္။ ကိုယ့္ဘေလာဂ့္ရဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ computer, Fun and Entertainment, Knowledge and Education, Beauty and Fashion, Photo and Digital Art, Technology, Art and Literature, News, Personal Dirary စတာေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာေလး သတ္မွတ္ၿပီး ေရးေစခ်င္ပါတယ္။ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းေတြ ေရာေရးတာမ်ိဳးထက္စာရင္ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုတည္းကို သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ေရးတာက ဖတ္ရတဲ့ သူေတြအတြက္ ပိုေကာင္းသလို recognition လည္း ပိုတက္ေစပါတယ္။

၂) အကယ္၍ စိတ္ကူးထဲမွာ ေပၚလာတာေလးေတြကို အကုန္ေလွ်ာက္ေရးတဲ့ ဘေလာဂ့္မ်ိဳးျဖစ္ရင္ေတာ့ အေရးအသားနဲ႔ creation ကို ဦးစားေပးရ ပါလိမ့္မယ္။ လာဖတ္သူမ်ား အတြက္ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ရသြားေစတာမ်ိဳး မဟုတ္ရင္ေတာ့ ရီစရာေမာစရာ၊ အပ်င္းေျပ သေဘာမ်ိဳးေလးေတြ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ပိုေကာင္းပါတယ္။

၃) စီေဘာက္ေတြမွာ ပိုစ့္သစ္တင္တိုင္း အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး လိုက္ေအာ္ေနစရာ မလိုပါဘူး။ နာမည္ႀကီးၿပီးသား ဘေလာဂ့္ဂါ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ကို ညာတာ ပါေတးနဲ႔ လင့္ခ်ိတ္ခိုင္းထားရင္ လံုေလာက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ့ အေရးအသားေတြလည္း ေကာင္းတယ္၊ ဖတ္ရတာ အက်ိဳးလည္းရွိေစမယ္၊ တစ္ခု မဟုတ္ တစ္ခုေၾကာင့္ေတာ့ ကိုယ္တင္ထားတဲ့ ပိုစ့္ေတြဟာ ေကာင္းေနမယ္ဆိုရင္ လူေတြမ်ားမ်ား လာဖတ္ပါလိမ့္မယ္။ ကုိယ္က ဘယ္သူေတြ လာဖတ္တယ္ဆိုတာ သိေနစရာ မလိုပါဘူး။ လာဖတ္တဲ့ သူေတြက ကိုယ့္ကို သိေနပါလိမ့္မယ္။

၄) စီေဘာက္မွာ ေအာ္တာထက္၊ ကြန္းမန္႔ ပြတ္တာဟာ လူတစ္ေယာက္ကို ပိုၿပီးေတာ့ appreciate လုပ္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဘေလာဂ့္ကို သူ႔ကိုလည္း လာဖတ္ေစခ်င္တယ္ ဆိုရင္ သူ႔ရဲ့ ပိုစ့္ေတြမွာ ကြန္းမန္႔သြားပြတ္လိုက္ပါ။ ကၽြန္မကိုလည္း ကြန္းမန္႔ေလး ခ်ီးျမွင့္ပါအံုး၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆီလည္း လာပါအံုးလို႔ မေခၚပါနဲ႔။ အခ်ိန္တစ္ခုကို ေစာင့္ပါ။ သူကိုယ့္ဆီ ေရာက္လာမွာပါ။ လာပါ၊ လည္ပါ ေခၚရင္ လူရဲ့ ရြဲ႔တတ္တဲ့ သေဘာသဘာ၀အရ မလာခ်င္၊ မသြားခ်င္ေတာင္ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါေသးတယ္။ ကၽြန္မဆို အဲလိုပါပဲ "ပိုစ့္အသစ္ တင္ထားတယ္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ့ ဘေလာဂ့္မွာေတာ့ ဘာျဖစ္ေနၿပီေနာ္၊ မဖတ္ရင္ ေနာက္က်သြားႏိုင္တယ္ေနာ္" စသည္ျဖင့္ လာေျပာရင္ သြားကို မသြားခ်င္ေတာ့ပါဘူး။

၅) Blog Title ေတြကို အဂၤလိပ္လို ေရးတင္တာဟာ Google လိုမ်ိဳး search engine ေတြက ကိုယ့္ဆီလာဖို႔ ပိုမိုလမ္းညႊန္ေပးတဲ့ အခြင့္အေရးေကာင္း တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ကာက လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အဂၤလိပ္လိုပဲ စာရိုက္ၿပီး ရွာေဖြၾကပါတယ္။ အဲေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံက ဘယ္လိုလူမ်ိဳးပဲ ရွာရွာ၊ ကိုယ့္ရဲ့ Blog Title ဟာ သူတို႔ ရွာတာ တစ္ခုခုနဲ႔ ျငိတယ္ဆိုတာနဲ႔ Google တို႔ Yahoo တို႔က ကိုယ့္ရဲ့ လင့္ကိုလည္း ေဖာ္ျပေပးပါလိမ့္မယ္။ ေရာက္လာကာမွ Blog Body Text ေတြက ဗမာလို ျဖစ္ေနလို႔ သူတို႔ေတြ မဖတ္တတ္ကာမွ ေနေရာ အနည္းဆံုးေတာ့ 1 hit တက္တာေပါ့ရွင္ (ပင့္ဂိုလ္းတို႔ လုပ္စားေနတာေလ.. အဲလို ဟဲဟဲ)

၆) ဖိုရမ္ေတြ၊ တစ္ျခား သတင္းဆိုဒ္ေတြ၊ ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ blogger ေတြကို Link လုပ္ေပးပါ။ ဒါဟာလည္း ေကာင္းတဲ့ နည္းလမ္းေလး တစ္ခုျဖစ္တဲ့ အျပင္၊ တစ္ျခား အျပင္လူေတြ (ဘေလာဂ့္ဂါ မဟုတ္တဲ့ သူေတြ) က တစ္ခုခုကို ရွာခ်င္လို႔ search engine ေတြမွာ ရွာတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ကိုယ့္ဆီကုိလည္း ညႊန္းေပးတတ္တာေၾကာင့္ အဲဒီကေန တစ္ဆင့္လည္း ဘေလာဂ့္ကို လူသိႏိုင္ပါတယ္။

၇) ဘေလာဂ့္ ေရးတာအျပင္ တစ္ျခား community website, forum စတာေတြကိုလည္း သံူးပါ။ ကိုယ့္ရဲ့ personal profile မွာျဖစ္ျဖစ္၊ tag, signature စတာေတြမွာ ျဖစ္ျဖစ္ blog url ေလးကို ထည့္ေပးထားျခင္းဟာလည္း blog marketing လုပ္တဲ့ နည္းလမ္းေကာင္း တစ္ခုပါ။

၈) ကိုယ့္ဘေလာဂ့္ကို သူမ်ားက လင့္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလင့္ထားသည္ ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္က လင့္ခ္လုပ္ထားလိုက္ပါ။ ဘေလာဂ့္ဂါေတြဟာ ကိုယ့္ဆီကို တစ္ေန႔ လူဘယ္ေလာက္လာသလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ အၿမဲၾကည့္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ Refer sites ေတြထဲမွာ ကိုယ့္ဆိုဒ္ေလးက ခဏ ခဏ ပါလာတတ္ရင္ သူလည္း ကိုယ့္ကို သတိထားမိၿပီး ကိုယ့္ဆီေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္မကိုဆို ကၽြန္မကေတာင္ မသိပဲ လင့္ထားတဲ့ သူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲေတာ့ ေက်းဇူးတင္တဲ့ အေနနဲ႔ သူတို႔ေတြဆီ အၿမဲတမ္း သြားဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာမွ မေျပာခဲ့တာသာ ေနမွာ ပံုမွန္ေတာ့ ေရာက္ျဖစ္ေနတာေပါ့။

၉) ပိုစ့္ေတြကို Udate လုပ္ပါ။ ေန႔တိုင္း ပိုစ့္တင္ျခင္းဟာ ဖတ္ရသူကို အလ်င္းမမီသလို ျဖစ္ေစပါတယ္။ တစ္ပတ္ကို သံုးႀကိမ္ေလာက္ update လုပ္ျခင္းက ဘေလာဂ့္ကို အသက္သြင္းရာလည္းေရာက္၊ ကိုယ့္ရဲ့ ပရိတ္သတ္ကိုလည္း ပံုမွန္ေလး ေဖ်ာ္ေျဖရာ ေရာက္ပါတယ္။ တစ္ေန႔တည္းမွာ ပိုစ့္ေတြ ၿပံဳတင္တာတို႔၊ ေန႔တိုင္းတင္တာတို႔ စတာေတြဟာ ေကာင္းေပမယ့္ ပံုမွန္ဖတ္ေနက် သူေတြ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ မအားလို႔ ပံုမွန္ေလးမ်ား မလာမိရင္ ျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သူတို႔ကို မႏိုင္မနင္းေတြ ဖတ္ခိုင္းရာ ေရာက္ပါတယ္။

၁၀) ေနာက္ဆံုး တစ္ခုကေတာ့ ၀ုန္းခနဲ၊ ဒိုင္းခနဲ နာမည္ႀကီးခ်င္ရင္ ေခတ္မီေအာင္ ေနပါ။ ေျပာခ်င္တာက နာဂစ္ ျဖစ္ရင္ နာဂစ္ အေၾကာင္းေတြခ်ည္း တင္ပါ၊ Revolution ျဖစ္ရင္ အဲဒီ အေၾကာင္းေတြခ်ည္းတင္ပါ။ ဘေလာဂ့္ဂါ ဆိုတာ အြန္လိုင္းရဲ့ သတင္းေထာက္ေတြပါ။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က ထူးျခားျဖစ္စဥ္ေတြကို Print Media ေတြမွာ မတင္ခင္ ဦးေအာင္ တင္ႏိုင္ရင္လည္း နာမည္ႀကီးတာေပါ့ရွင္.. ဟဲဟဲ။

ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာေတြ၊ အာေခ်ာင္ခ်င္တာေတြေတာ့ အာေခ်ာင္ၿပီး သြားပါၿပီး။ လိပ္ဦးေႏွာက္နဲ႔ ေတြးထားတာ ေလးေတြဆိုေတာ့ ဒီအတိုင္းလည္း ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္။ လက္မခံႏိုင္စရာ အေၾကာင္းေတြလည္း ပါပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပိုစ့္တစ္ခုေတာ့ ျဖစ္သြားတာပဲ.. အဟိ။ ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္လည္း ဆန္းစစ္ၾကည့္လိုက္အံုးမယ္။ အဲလိုလုပ္ရင္ တစ္ကယ္မ်ား နာမည္ႀကီးမလားလို႔ေလ။ ကၽြန္မေတာင္ အေပၚက နည္းေတြအတိုင္း မလုပ္ရေသးဘူးေနာ္။ ခုမွ စလုပ္ဖို႔ စဥ္းစားၾကည့္မွာ။

ကမၻာမွာ နာမည္ၾကီးတဲ့ SEOmoz Blog မွာေတာ့ 21 Tactics to Increase Blog Traffic ဆိုၿပီး အခုလို ေရးထားပါတယ္ရွင္။

Tips for Blog Marketing

ခုေနာက္ပိုင္းမွာ ျမန္မာ ဘေလာဂ့္ဂါေတြ မ်ားျပားလာတာ အားရစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်ားျပားလြန္းလွတဲ့အတြက္ တစ္ခ်ိဳ႕ဘေလာဂ့္ေတြကိုဆို သိေတာင္ မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္လည္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္မွာလည္း အခ်ိန္က နည္းပါးလွတဲ့အတြက္ ဖတ္ေနက် ဘေလာဂ့္ေလးေတြကိုပဲ အလ်င္းမီေအာင္ မနည္းဖတ္ေနရတယ္ေလ။ အသစ္ အသစ္ေသာ ဘေလာဂ့္ေတြထဲမွာ အရမ္းေကာင္းတဲ့၊ လူစိတ္၀င္စားတဲ့ ပိုစ့္မ်ိဳးကို တင္ႏိုင္တဲ့ သူေတြကိုလည္း အားက်မိပါရဲ့။ ကိုယ္လည္း လူတိုင္းအတြက္ အက်ိဳးရွိမယ့္ ပိုစ့္မ်ိဳးေတြခ်ည္း ေရြးတင္ခ်င္ေပမယ့္ အစြမ္းအစက မရွိေတာ့လည္း တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ေလးသာ တင္ေပးေနရတာေပါ့။ မ်ားျပားလြန္းလွတဲ့ ဘေလာဂ့္ဂါေတြၾကားမွာ ကိုယ့္ဘေလာဂ့္ကို လူသိေအာင္လုပ္ဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ခက္ခဲလွပါတယ္။ ကိုယ္ကလည္း လူတိုင္းကို ကိုယ့္မွာ ဘေလာဂ့္ရွိေၾကာင္း လိုက္မေျပာႏိုင္သလို၊ ဘေလာဂ့္ဂါတိုင္းကလည္း ကိုယ့္ဘေလာဂ့္ကို လာဖတ္၊ မဖတ္ဆိုတာ မေသခ်ာပါဘူး။

ကၽြန္မေတြ႔ရသေလာက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ စီေဘာက္ေတြမွာ လင့္ေတြလိုက္ထည့္၊ ပိုစ့္အသစ္တင္ရင္ တင္ထားေၾကာင္း အသိေပးတာေတြ လိုက္ေအာ္၊ ပိုစ့္အသစ္ကို အီေမလ္းနဲ႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္လႊတ္ၾကတာမ်ိဳးေတြ လုပ္ၾကတာ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကာယကံရွင္ေတြေတာ့ ဘယ္လိုေနလဲ မသိဘူး။ ကၽြန္မ အေနနဲ႔ကေတာ့ အဲလိုမ်ိဳးေတြ လက္ခံ ရရွိရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ရပါတယ္။ တစ္ခါ ႏွစ္ခါေလာက္ကေတာ့ ျပသနာမဟုတ္ေပမယ့္ အၿမဲတမ္းႀကီးဆိုရင္ေတာ့ နည္းနည္း စိတ္တိုခ်င္လာပါတယ္။ ကိုယ့္စီေဘာက္မွာ ခဏ ခဏ လာေအာ္ၾကရင္ ငါစီေဘာက္ထားတာ ေၾကာ္ျငာလက္ခံဖို႔အတြက္လား လို႔ေတာင္ ထင္လာမိတယ္။ ကၽြန္မလည္း ရံဖန္ ရံခါကလြဲရင္ မလုပ္မိဘူး။ သူမ်ားေတြဆီမွာ သြားေအာ္ရင္လည္း လာလည္တယ္၊ လာဖတ္တယ္၊ ဒီေလာက္ပဲ ေအာ္ျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ျမန္မာဘေလာဂ့္ဂါေတြမွာ (ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ) အေတြးတစ္ခုရွိတတ္တာက လာဖတ္မိေပမယ့္ စီေဘာက္မွာမ်ား မေအာ္မိရင္၊ ကြန္းမန္႔ေလးမ်ား မပြတ္မိခဲ့ရင္ ငါ့ဘေလာဂ့္ကို သူလာမဖတ္ဘူးလို႔ အထင္ေလးမ်ား ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ အခ်ိန္လုၿပီး ဖတ္ရတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ၊ အေရးအသားေတြ ေကာင္းလြန္းလို႔ ေမ်ာသြားတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ စီေဘာက္မွာေအာ္ဖို႔ ေမ့သြားတတ္တာမ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ဘေလာဂ့္ကို လူသိဖို႔အတြက္ Blog Marketing လုပ္နည္းေလးကို ကၽြန္မေတြးမိသေလာက္ေလး ခ်ျပခ်င္ပါတယ္။

၁) ကိုယ္ဘေလာဂ့္ လုပ္တဲ့အခါ Type Of Blog ကို ေရြးဖို႔လိုပါတယ္။ ကိုယ့္ဘေလာဂ့္ရဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ computer, Fun and Entertainment, Knowledge and Education, Beauty and Fashion, Photo and Digital Art, Technology, Art and Literature, News, Personal Dirary စတာေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာေလး သတ္မွတ္ၿပီး ေရးေစခ်င္ပါတယ္။ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းေတြ ေရာေရးတာမ်ိဳးထက္စာရင္ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုတည္းကို သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ေရးတာက ဖတ္ရတဲ့ သူေတြအတြက္ ပိုေကာင္းသလို recognition လည္း ပိုတက္ေစပါတယ္။

၂) အကယ္၍ စိတ္ကူးထဲမွာ ေပၚလာတာေလးေတြကို အကုန္ေလွ်ာက္ေရးတဲ့ ဘေလာဂ့္မ်ိဳးျဖစ္ရင္ေတာ့ အေရးအသားနဲ႔ creation ကို ဦးစားေပးရ ပါလိမ့္မယ္။ လာဖတ္သူမ်ား အတြက္ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ရသြားေစတာမ်ိဳး မဟုတ္ရင္ေတာ့ ရီစရာေမာစရာ၊ အပ်င္းေျပ သေဘာမ်ိဳးေလးေတြ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ပိုေကာင္းပါတယ္။

၃) စီေဘာက္ေတြမွာ ပိုစ့္သစ္တင္တိုင္း အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး လိုက္ေအာ္ေနစရာ မလိုပါဘူး။ နာမည္ႀကီးၿပီးသား ဘေလာဂ့္ဂါ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ကို ညာတာ ပါေတးနဲ႔ လင့္ခ်ိတ္ခိုင္းထားရင္ လံုေလာက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ့ အေရးအသားေတြလည္း ေကာင္းတယ္၊ ဖတ္ရတာ အက်ိဳးလည္းရွိေစမယ္၊ တစ္ခု မဟုတ္ တစ္ခုေၾကာင့္ေတာ့ ကိုယ္တင္ထားတဲ့ ပိုစ့္ေတြဟာ ေကာင္းေနမယ္ဆိုရင္ လူေတြမ်ားမ်ား လာဖတ္ပါလိမ့္မယ္။ ကုိယ္က ဘယ္သူေတြ လာဖတ္တယ္ဆိုတာ သိေနစရာ မလိုပါဘူး။ လာဖတ္တဲ့ သူေတြက ကိုယ့္ကို သိေနပါလိမ့္မယ္။

၄) စီေဘာက္မွာ ေအာ္တာထက္၊ ကြန္းမန္႔ ပြတ္တာဟာ လူတစ္ေယာက္ကို ပိုၿပီးေတာ့ appreciate လုပ္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဘေလာဂ့္ကို သူ႔ကိုလည္း လာဖတ္ေစခ်င္တယ္ ဆိုရင္ သူ႔ရဲ့ ပိုစ့္ေတြမွာ ကြန္းမန္႔သြားပြတ္လိုက္ပါ။ ကၽြန္မကိုလည္း ကြန္းမန္႔ေလး ခ်ီးျမွင့္ပါအံုး၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆီလည္း လာပါအံုးလို႔ မေခၚပါနဲ႔။ အခ်ိန္တစ္ခုကို ေစာင့္ပါ။ သူကိုယ့္ဆီ ေရာက္လာမွာပါ။ လာပါ၊ လည္ပါ ေခၚရင္ လူရဲ့ ရြဲ႔တတ္တဲ့ သေဘာသဘာ၀အရ မလာခ်င္၊ မသြားခ်င္ေတာင္ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါေသးတယ္။ ကၽြန္မဆို အဲလိုပါပဲ "ပိုစ့္အသစ္ တင္ထားတယ္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ့ ဘေလာဂ့္မွာေတာ့ ဘာျဖစ္ေနၿပီေနာ္၊ မဖတ္ရင္ ေနာက္က်သြားႏိုင္တယ္ေနာ္" စသည္ျဖင့္ လာေျပာရင္ သြားကို မသြားခ်င္ေတာ့ပါဘူး။

၅) Blog Title ေတြကို အဂၤလိပ္လို ေရးတင္တာဟာ Google လိုမ်ိဳး search engine ေတြက ကိုယ့္ဆီလာဖို႔ ပိုမိုလမ္းညႊန္ေပးတဲ့ အခြင့္အေရးေကာင္း တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ကာက လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အဂၤလိပ္လိုပဲ စာရိုက္ၿပီး ရွာေဖြၾကပါတယ္။ အဲေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံက ဘယ္လိုလူမ်ိဳးပဲ ရွာရွာ၊ ကိုယ့္ရဲ့ Blog Title ဟာ သူတို႔ ရွာတာ တစ္ခုခုနဲ႔ ျငိတယ္ဆိုတာနဲ႔ Google တို႔ Yahoo တို႔က ကိုယ့္ရဲ့ လင့္ကိုလည္း ေဖာ္ျပေပးပါလိမ့္မယ္။ ေရာက္လာကာမွ Blog Body Text ေတြက ဗမာလို ျဖစ္ေနလို႔ သူတို႔ေတြ မဖတ္တတ္ကာမွ ေနေရာ အနည္းဆံုးေတာ့ 1 hit တက္တာေပါ့ရွင္ (ပင့္ဂိုလ္းတို႔ လုပ္စားေနတာေလ.. အဲလို ဟဲဟဲ)

၆) ဖိုရမ္ေတြ၊ တစ္ျခား သတင္းဆိုဒ္ေတြ၊ ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ blogger ေတြကို Link လုပ္ေပးပါ။ ဒါဟာလည္း ေကာင္းတဲ့ နည္းလမ္းေလး တစ္ခုျဖစ္တဲ့ အျပင္၊ တစ္ျခား အျပင္လူေတြ (ဘေလာဂ့္ဂါ မဟုတ္တဲ့ သူေတြ) က တစ္ခုခုကို ရွာခ်င္လို႔ search engine ေတြမွာ ရွာတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ကိုယ့္ဆီကုိလည္း ညႊန္းေပးတတ္တာေၾကာင့္ အဲဒီကေန တစ္ဆင့္လည္း ဘေလာဂ့္ကို လူသိႏိုင္ပါတယ္။

၇) ဘေလာဂ့္ ေရးတာအျပင္ တစ္ျခား community website, forum စတာေတြကိုလည္း သံူးပါ။ ကိုယ့္ရဲ့ personal profile မွာျဖစ္ျဖစ္၊ tag, signature စတာေတြမွာ ျဖစ္ျဖစ္ blog url ေလးကို ထည့္ေပးထားျခင္းဟာလည္း blog marketing လုပ္တဲ့ နည္းလမ္းေကာင္း တစ္ခုပါ။

၈) ကိုယ့္ဘေလာဂ့္ကို သူမ်ားက လင့္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလင့္ထားသည္ ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္က လင့္ခ္လုပ္ထားလိုက္ပါ။ ဘေလာဂ့္ဂါေတြဟာ ကိုယ့္ဆီကို တစ္ေန႔ လူဘယ္ေလာက္လာသလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ အၿမဲၾကည့္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ Refer sites ေတြထဲမွာ ကိုယ့္ဆိုဒ္ေလးက ခဏ ခဏ ပါလာတတ္ရင္ သူလည္း ကိုယ့္ကို သတိထားမိၿပီး ကိုယ့္ဆီေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္မကိုဆို ကၽြန္မကေတာင္ မသိပဲ လင့္ထားတဲ့ သူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲေတာ့ ေက်းဇူးတင္တဲ့ အေနနဲ႔ သူတို႔ေတြဆီ အၿမဲတမ္း သြားဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာမွ မေျပာခဲ့တာသာ ေနမွာ ပံုမွန္ေတာ့ ေရာက္ျဖစ္ေနတာေပါ့။

၉) ပိုစ့္ေတြကို Udate လုပ္ပါ။ ေန႔တိုင္း ပိုစ့္တင္ျခင္းဟာ ဖတ္ရသူကို အလ်င္းမမီသလို ျဖစ္ေစပါတယ္။ တစ္ပတ္ကို သံုးႀကိမ္ေလာက္ update လုပ္ျခင္းက ဘေလာဂ့္ကို အသက္သြင္းရာလည္းေရာက္၊ ကိုယ့္ရဲ့ ပရိတ္သတ္ကိုလည္း ပံုမွန္ေလး ေဖ်ာ္ေျဖရာ ေရာက္ပါတယ္။ တစ္ေန႔တည္းမွာ ပိုစ့္ေတြ ၿပံဳတင္တာတို႔၊ ေန႔တိုင္းတင္တာတို႔ စတာေတြဟာ ေကာင္းေပမယ့္ ပံုမွန္ဖတ္ေနက် သူေတြ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ မအားလို႔ ပံုမွန္ေလးမ်ား မလာမိရင္ ျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သူတို႔ကို မႏိုင္မနင္းေတြ ဖတ္ခိုင္းရာ ေရာက္ပါတယ္။

၁၀) ေနာက္ဆံုး တစ္ခုကေတာ့ ၀ုန္းခနဲ၊ ဒိုင္းခနဲ နာမည္ႀကီးခ်င္ရင္ ေခတ္မီေအာင္ ေနပါ။ ေျပာခ်င္တာက နာဂစ္ ျဖစ္ရင္ နာဂစ္ အေၾကာင္းေတြခ်ည္း တင္ပါ၊ Revolution ျဖစ္ရင္ အဲဒီ အေၾကာင္းေတြခ်ည္းတင္ပါ။ ဘေလာဂ့္ဂါ ဆိုတာ အြန္လိုင္းရဲ့ သတင္းေထာက္ေတြပါ။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က ထူးျခားျဖစ္စဥ္ေတြကို Print Media ေတြမွာ မတင္ခင္ ဦးေအာင္ တင္ႏိုင္ရင္လည္း နာမည္ႀကီးတာေပါ့ရွင္.. ဟဲဟဲ။

ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာေတြ၊ အာေခ်ာင္ခ်င္တာေတြေတာ့ အာေခ်ာင္ၿပီး သြားပါၿပီး။ လိပ္ဦးေႏွာက္နဲ႔ ေတြးထားတာ ေလးေတြဆိုေတာ့ ဒီအတိုင္းလည္း ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္။ လက္မခံႏိုင္စရာ အေၾကာင္းေတြလည္း ပါပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပိုစ့္တစ္ခုေတာ့ ျဖစ္သြားတာပဲ.. အဟိ။ ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္လည္း ဆန္းစစ္ၾကည့္လိုက္အံုးမယ္။ အဲလိုလုပ္ရင္ တစ္ကယ္မ်ား နာမည္ႀကီးမလားလို႔ေလ။ ကၽြန္မေတာင္ အေပၚက နည္းေတြအတိုင္း မလုပ္ရေသးဘူးေနာ္။ ခုမွ စလုပ္ဖို႔ စဥ္းစားၾကည့္မွာ။

ကမၻာမွာ နာမည္ၾကီးတဲ့ SEOmoz Blog မွာေတာ့ 21 Tactics to Increase Blog Traffic ဆိုၿပီး အခုလို ေရးထားပါတယ္ရွင္။

Hey... PINK! Soooooo Dedicate

အရင္တစ္ေခါက္က “ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ အျပာေရာင္”ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေဆာင္းပါး ေရးေတာ့ Pinkgold ဆိုၿပီး အျပာေရာင္အေၾကာင္း ေရးေနတယ္လို႔ ေနာက္ေျပာင္ ေျပာဆိုၾကပါေသးတယ္။ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကလည္း ကၽြန္မကို ပန္းေရာင္ႀကိဳက္တဲ့ ေကာင္မေလးလို႔ သိထားၾကတာကိုး။ လက္ေဆာင္ေလးေတြ လက္ခံရျပန္ရင္လည္း ပန္းေရာင္ပါတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေနတတ္ေသးတယ္ရွင့္။ တစ္ကယ္ေတာ့ ကၽြန္မက အျပာေရာင္ကို ခ်စ္တာပါ။ Pinkgold ရဲ့ Favorite Color က အျပာေရာင္ ေပါ့ေလ။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ နာမည္နဲ႔ လူနဲ႔လိုက္ေအာင္ ပန္ႏုေရာင္ေသြးတဲ့ ေဆာင္းပါးေလး တစ္ပုဒ္ေလာက္ ေရးအံုးမွလို႔ ေတြးမိၿပီး ပန္းေရာင္နဲ႔ ပတ္သက္သမွ် သိသေလာက္ေလး ေ၀ငွေပးလိုက္ပါတယ္ရွင္။

မိန္ကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ပန္းေရာင္ျမင္ရင္ ရင္ခုန္ေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ ပန္းေရာင္ကို ခ်စ္ျခင္းရဲ့သေကၤတ အျဖစ္မွတ္ယူၾကသလို ႏူးညံ့ျခင္းနဲ႔ ႏွစ္လိုစရာေကာင္းျခင္း ဆိုတဲ့ အသြင္ေတြကိုလည္း ေဆာင္ပါေသးတယ္။

Nature of Pink: အနီေရာင္ရဲ့ ဆင့္ကြဲကာလာ တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ပန္းေရာင္ဟာ ႏုညံ့ျခင္း၊ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းျခင္းဆိုတဲ့ အသြင္ကိုေဆာင္ၿပီး တက္ၾကြ၊ ေသြးဆူတတ္တဲ့ သေဘာသဘာ၀ရွိတဲ့ အနီေရာင္နဲ႔ေတာ့ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႔က်င္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိန္းကေလးေတြလို အားႏႊဲ႔တဲ့ သဘာ၀ကို ပန္းေရာင္က ေဖာ္ေဆာင္ပါတယ္။

Culture of Pink: တစ္ခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံေတြမွာ ၊ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ယူအက္စ္မွာ ပန္းေရာင္ဟာ မိန္းမငယ္ေလးေတြကို ကိုယ္စားၿပဳတဲ့ အေရာင္ျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသားေတြ ပန္းေရာင္၀တ္ရင္ေတာ့ လံုး၀ကို စတိုင္လ္က် လွပမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ပန္ေရာင္ဆိုတာ မိန္းမဆန္တဲ့ဆိုတဲ့ ဓေလ့ထံုးစံကိုပဲ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လက္ခံထားၾကလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

Using Pink: အနီေရာင္နဲ႔ ပန္းေရာင္ ႏွစ္ခုစလံုးကေတာ့ အခ်စ္အတြက္ ကိုယ္စားၿပဳတဲ့ အေရာင္ေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလိုပဲ အနီေရာင္က ရဲတင္းသြက္လက္ၿပီး ေသြးဆူလြယ္တဲ့ အခ်စ္ကို ကိုယ္စားၿပဳတယ္။ ပန္းေရာင္ေလးကေတာ့ အသဲယားစဖြယ္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာေလးေတြကို ရည္ညႊန္းပါတယ္။ Native American ေတြကေတာ့ ပန္းေရာင္ကို creativity ကို ရည္ညႊန္းသံုး စြဲတာ ျဖစ္ၿပီး အာရွသားေတြကေတာ့ လက္ထပ္ျခင္းဆိုတာကို ရည္ညႊန္းသံုးစြဲပါတယ္တဲ့။ အေရာင္ကုထံုး (Color Therapy) မွာေတာ့ ပန္းေရာင္ကို ဖိစီးမႈေတြ သက္သာေစဖို႔၊ အေၾကာေတြ ေျပေစဖုိ႔၊ diet လုပ္တဲ့အခါ အစားစာခ်င္စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ သံုးစြဲၾကပါတယ္ရွင္။

Using Pink with Other Color: ပန္ေရာင္ကို အနက္ေရာင္၊ မီးခိုးေရာင္၊ နက္ျပာေရာင္ေတြနဲ႔ တြဲစပ္ရင္ေတာ့ အေရာင္ေတြ လိုက္ဖက္မႈ မရွိပဲ ရႈပ္ေထြးေစမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပန္းေရာင္ကို အစိမ္းေရာင္ အႏု အရင့္ေတြနဲ႔ တြဲစပ္လိုက္ရင္ေတာ့ စူးရွ ထက္ျမက္တဲ့ အသြင္ကို ေဆာင္ပါတယ္တဲ့။

Language of Pink:
Good pink
• In the pink - healthy
• Tickled pink - happy, content
• Pink collar - female office worker (sometimes used in a derogatory manner)

Bad or neutral pink
• Pink collar - female office worker (sometimes used in a derogatory manner to imply low person on the office totem pole)
• Pink - cut, notch, or make a zigzag

Pink Words: ပန္းေရာင္ရဲ့ synonym words ေတြကေတာ့ Salmon, coral, hot pink, fuschia, blush, flesh, flush, fuchsia, rose စတာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

Hey... PINK! Soooooo Dedicate

အရင္တစ္ေခါက္က “ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ အျပာေရာင္”ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေဆာင္းပါး ေရးေတာ့ Pinkgold ဆိုၿပီး အျပာေရာင္အေၾကာင္း ေရးေနတယ္လို႔ ေနာက္ေျပာင္ ေျပာဆိုၾကပါေသးတယ္။ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကလည္း ကၽြန္မကို ပန္းေရာင္ႀကိဳက္တဲ့ ေကာင္မေလးလို႔ သိထားၾကတာကိုး။ လက္ေဆာင္ေလးေတြ လက္ခံရျပန္ရင္လည္း ပန္းေရာင္ပါတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေနတတ္ေသးတယ္ရွင့္။ တစ္ကယ္ေတာ့ ကၽြန္မက အျပာေရာင္ကို ခ်စ္တာပါ။ Pinkgold ရဲ့ Favorite Color က အျပာေရာင္ ေပါ့ေလ။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ နာမည္နဲ႔ လူနဲ႔လိုက္ေအာင္ ပန္ႏုေရာင္ေသြးတဲ့ ေဆာင္းပါးေလး တစ္ပုဒ္ေလာက္ ေရးအံုးမွလို႔ ေတြးမိၿပီး ပန္းေရာင္နဲ႔ ပတ္သက္သမွ် သိသေလာက္ေလး ေ၀ငွေပးလိုက္ပါတယ္ရွင္။

မိန္ကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ပန္းေရာင္ျမင္ရင္ ရင္ခုန္ေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ ပန္းေရာင္ကို ခ်စ္ျခင္းရဲ့သေကၤတ အျဖစ္မွတ္ယူၾကသလို ႏူးညံ့ျခင္းနဲ႔ ႏွစ္လိုစရာေကာင္းျခင္း ဆိုတဲ့ အသြင္ေတြကိုလည္း ေဆာင္ပါေသးတယ္။

Nature of Pink: အနီေရာင္ရဲ့ ဆင့္ကြဲကာလာ တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ပန္းေရာင္ဟာ ႏုညံ့ျခင္း၊ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းျခင္းဆိုတဲ့ အသြင္ကိုေဆာင္ၿပီး တက္ၾကြ၊ ေသြးဆူတတ္တဲ့ သေဘာသဘာ၀ရွိတဲ့ အနီေရာင္နဲ႔ေတာ့ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႔က်င္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိန္းကေလးေတြလို အားႏႊဲ႔တဲ့ သဘာ၀ကို ပန္းေရာင္က ေဖာ္ေဆာင္ပါတယ္။

Culture of Pink: တစ္ခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံေတြမွာ ၊ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ယူအက္စ္မွာ ပန္းေရာင္ဟာ မိန္းမငယ္ေလးေတြကို ကိုယ္စားၿပဳတဲ့ အေရာင္ျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသားေတြ ပန္းေရာင္၀တ္ရင္ေတာ့ လံုး၀ကို စတိုင္လ္က် လွပမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ပန္ေရာင္ဆိုတာ မိန္းမဆန္တဲ့ဆိုတဲ့ ဓေလ့ထံုးစံကိုပဲ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လက္ခံထားၾကလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

Using Pink: အနီေရာင္နဲ႔ ပန္းေရာင္ ႏွစ္ခုစလံုးကေတာ့ အခ်စ္အတြက္ ကိုယ္စားၿပဳတဲ့ အေရာင္ေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလိုပဲ အနီေရာင္က ရဲတင္းသြက္လက္ၿပီး ေသြးဆူလြယ္တဲ့ အခ်စ္ကို ကိုယ္စားၿပဳတယ္။ ပန္းေရာင္ေလးကေတာ့ အသဲယားစဖြယ္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာေလးေတြကို ရည္ညႊန္းပါတယ္။ Native American ေတြကေတာ့ ပန္းေရာင္ကို creativity ကို ရည္ညႊန္းသံုး စြဲတာ ျဖစ္ၿပီး အာရွသားေတြကေတာ့ လက္ထပ္ျခင္းဆိုတာကို ရည္ညႊန္းသံုးစြဲပါတယ္တဲ့။ အေရာင္ကုထံုး (Color Therapy) မွာေတာ့ ပန္းေရာင္ကို ဖိစီးမႈေတြ သက္သာေစဖို႔၊ အေၾကာေတြ ေျပေစဖုိ႔၊ diet လုပ္တဲ့အခါ အစားစာခ်င္စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ သံုးစြဲၾကပါတယ္ရွင္။

Using Pink with Other Color: ပန္ေရာင္ကို အနက္ေရာင္၊ မီးခိုးေရာင္၊ နက္ျပာေရာင္ေတြနဲ႔ တြဲစပ္ရင္ေတာ့ အေရာင္ေတြ လိုက္ဖက္မႈ မရွိပဲ ရႈပ္ေထြးေစမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပန္းေရာင္ကို အစိမ္းေရာင္ အႏု အရင့္ေတြနဲ႔ တြဲစပ္လိုက္ရင္ေတာ့ စူးရွ ထက္ျမက္တဲ့ အသြင္ကို ေဆာင္ပါတယ္တဲ့။

Language of Pink:
Good pink
• In the pink - healthy
• Tickled pink - happy, content
• Pink collar - female office worker (sometimes used in a derogatory manner)

Bad or neutral pink
• Pink collar - female office worker (sometimes used in a derogatory manner to imply low person on the office totem pole)
• Pink - cut, notch, or make a zigzag

Pink Words: ပန္းေရာင္ရဲ့ synonym words ေတြကေတာ့ Salmon, coral, hot pink, fuschia, blush, flesh, flush, fuchsia, rose စတာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

Happy Birthday "My Blog"

ဇြန္တစ္လေတာင္ ကုန္သြားျပန္ၿပီ...
2008 တစ္၀က္ က်ိဳးခဲ့ၿပီ...........
ကၽြန္မ Blog လည္း တစ္ႏွစ္ ျပည့္ၿပီေပါ့.........

ဘေလာဂ့္ဂါ ဆိုတဲ့ အမည္နာမ တစ္ခု၊ Pinkgold ဆိုတဲ့ nick name တစ္ခုနဲ႔ Blog Community မွာ အေတာ္အတန္ေတာ့ က်င္လည္ၿပီးခဲ့ၿပီ။ မေန႕ တစ္ေန႔ကမွ ဘေလာဂ့္စေရးတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထင္ခဲ့ေပမယ့္ မထင္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ တစ္ႏွစ္ျပည့္သြားခဲ့တယ္။ ငါဟဲ့ Blogger လို႔ စၿပီး နာမည္ယူစဥ္ကတည္းက သူ႔အတြက္ အခ်ိန္တစ္ခု သပ္သပ္ ဖယ္ထားခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ပိုင္း commit to blogging ျဖစ္သြားေတာ့လည္း အခ်ိန္ရရင္ ရသလို ပိုစ့္ေတြ စြတ္တင္ခဲ့တာ တစ္ခါတစ္ရံမွာ လုပ္စရာေတြေတာင္ လစ္ဟင္းလို႔.....!

အရည္မရ အဖတ္မရေတြ ပါလိမ့္မယ္....
အရည္ေရာ အဖတ္ပါ ရတာေတြလည္း ရွိလိမ့္မယ္....
ဘ၀ အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာင္းေရး ခဲ့ဖူးသလို......
ကိုယ္ပိုင္ အေတြးေတြနဲ႔လည္း စာေတြ စီခဲ့ဖူးတယ္....
စက္တင္ဘာေၾကာင့္ မ်က္ရည္ယိုခဲ့ရသလို...........
နာဂစ္ေၾကာင့္လည္း ရင္ထဲေဆြးခဲ့ရတာေတြဟာ……..
Blog Post ေတြအျဖစ္ စီးဆင္းခဲ့တယ္ေလ…………….

Blog Seminar တစ္ခုကို Blogger ေတြနဲ႔ အတူတူ ပါ၀င္ကူညီ ခဲ့တယ္။ Other social activities ေတြမွာ တတ္အားသေရြ႔ ပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့တယ္။ သိပ္ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ဘေလာဂ့္ဂါ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရခဲ့တယ္။ Internet ေၾကာင့္ knowledge ပိုခဲ့ရသလို၊ blog hopping လုပ္ရင္ မသိေသးတာေတြ သိခဲ့ရတာေတြဟာလည္း profit from blogging ပဲေပ့ါ။ ဘေလာဂ့္ စလုပ္စဥ္ကတည္းက ခုခ်ိန္ထိ မပ်က္မကြက္ လာေရာက္ဖတ္ခဲ့ၾကတဲ့ စာဖတ္သူမ်ား၊ ဘေလာဂ္ဂါမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ေတာင္ ျပည့္ခဲ့ၿပီ hit count က ခုမွ ႏွစ္ေသာင္းဆိုလားပဲ (နည္းလိုက္တာ…. Blog Marketing ျပန္စရေတာ့မယ္ထင္တယ္… :P) သူမ်ားေတြလို အက်ိဳးရွိတဲ့ ပိုစ့္ေလးေတြ မ်ားမ်ားေရးဖို႔ထက္ ကိုယ့္ေရးခ်င္တာ၊ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာေတြရယ္ self entertainment အတြက္ရယ္ပဲ ဘေလာဂ့္ေရးခဲ့တာက မ်ားခဲ့တာကိုးရွင့္။ ကၽြန္မ ေပါသမွ်ပိုစ့္ေတြမွာ comments ေလးေတြ ေပးခဲ့ၾကသူေတြကိုလည္း အၿမဲ အမွတ္ရေနမွာပါ။ Cboxေၾကာင့္ ပိုေႏြးေထြးခဲ့ရတဲ့ Cbox attachement ေလးေတြလည္းရွိတာေပါ့ေနာ္။

ကၽြန္မ ဘေလာဂ့္ လုပ္ေနႏိုင္သေရြ႔၊ အင္တာနက္နဲ႔ ထိေတြ႔ေနရသေရြ႔၊ ျပသနာ တစ္ခုခု ျဖစ္မလာသေရြ႔ေတာ့ ဒီဘေလာဂ့္ေလးကို ဆက္လက္ အသက္သြင္းသြားမွာပါ။ ေနာက္လည္း လာပါ ခုလည္းလာပါ၊ အခ်ိန္ရွိရင္လည္း ရွိသလို လာၾကေပါ့ေနာ္။ ေ၀ဖန္ပါ၊ အႀကံေပးပါ၊ ေျပာခ်င္တာကို အားမနာတမ္း ေျပာခဲ့ပါ။ Blog Birthday လုပ္တယ္ဆိုေတာ့ လာလည္သူေတြကို တစ္ခုခုေတာ့ ေကၽြးရမယ္ထင္တယ္ေနာ္။ Personal Birthday ေတြပဲ လုပ္ဖူးေတာ့ ခုလိုႏွစ္ပတ္လည္ကို သိပ္မရင္းႏွီးေသးဘူး ျဖစ္ေနတယ္ရွင့္။ ကဲပါေလ..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ကၽြန္မ အႀကိဳက္ဆံုး အစားအစာေလးနဲ႔ ဧည့္ခံလိုက္ပါရေစ။ ကၽြန္မေကၽြးတဲ့ အီၾကာေကြးကို မႀကိဳက္ေပမယ့္လည္း အားေပးေသာအားျဖင့္ သံုးေဆာင္သြားၾကပါရွင္။ ပင့္ဂိုလ္းလုိ ပိန္တဲ့ အီၾကာေကြးကို ေကၽြးေနတာလားလို႔ မေမးရဘူးေနာ္ :P

Coffee: I take 3 to 4 cups a day.



My Daily Breakfast "Eii Kyar Kway" and love to take together with "coffee" or "tea"

Happy Birthday "My Blog"

ဇြန္တစ္လေတာင္ ကုန္သြားျပန္ၿပီ...
2008 တစ္၀က္ က်ိဳးခဲ့ၿပီ...........
ကၽြန္မ Blog လည္း တစ္ႏွစ္ ျပည့္ၿပီေပါ့.........

ဘေလာဂ့္ဂါ ဆိုတဲ့ အမည္နာမ တစ္ခု၊ Pinkgold ဆိုတဲ့ nick name တစ္ခုနဲ႔ Blog Community မွာ အေတာ္အတန္ေတာ့ က်င္လည္ၿပီးခဲ့ၿပီ။ မေန႕ တစ္ေန႔ကမွ ဘေလာဂ့္စေရးတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထင္ခဲ့ေပမယ့္ မထင္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ တစ္ႏွစ္ျပည့္သြားခဲ့တယ္။ ငါဟဲ့ Blogger လို႔ စၿပီး နာမည္ယူစဥ္ကတည္းက သူ႔အတြက္ အခ်ိန္တစ္ခု သပ္သပ္ ဖယ္ထားခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ပိုင္း commit to blogging ျဖစ္သြားေတာ့လည္း အခ်ိန္ရရင္ ရသလို ပိုစ့္ေတြ စြတ္တင္ခဲ့တာ တစ္ခါတစ္ရံမွာ လုပ္စရာေတြေတာင္ လစ္ဟင္းလို႔.....!

အရည္မရ အဖတ္မရေတြ ပါလိမ့္မယ္....
အရည္ေရာ အဖတ္ပါ ရတာေတြလည္း ရွိလိမ့္မယ္....
ဘ၀ အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာင္းေရး ခဲ့ဖူးသလို......
ကိုယ္ပိုင္ အေတြးေတြနဲ႔လည္း စာေတြ စီခဲ့ဖူးတယ္....
စက္တင္ဘာေၾကာင့္ မ်က္ရည္ယိုခဲ့ရသလို...........
နာဂစ္ေၾကာင့္လည္း ရင္ထဲေဆြးခဲ့ရတာေတြဟာ……..
Blog Post ေတြအျဖစ္ စီးဆင္းခဲ့တယ္ေလ…………….

Blog Seminar တစ္ခုကို Blogger ေတြနဲ႔ အတူတူ ပါ၀င္ကူညီ ခဲ့တယ္။ Other social activities ေတြမွာ တတ္အားသေရြ႔ ပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့တယ္။ သိပ္ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ဘေလာဂ့္ဂါ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရခဲ့တယ္။ Internet ေၾကာင့္ knowledge ပိုခဲ့ရသလို၊ blog hopping လုပ္ရင္ မသိေသးတာေတြ သိခဲ့ရတာေတြဟာလည္း profit from blogging ပဲေပ့ါ။ ဘေလာဂ့္ စလုပ္စဥ္ကတည္းက ခုခ်ိန္ထိ မပ်က္မကြက္ လာေရာက္ဖတ္ခဲ့ၾကတဲ့ စာဖတ္သူမ်ား၊ ဘေလာဂ္ဂါမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ေတာင္ ျပည့္ခဲ့ၿပီ hit count က ခုမွ ႏွစ္ေသာင္းဆိုလားပဲ (နည္းလိုက္တာ…. Blog Marketing ျပန္စရေတာ့မယ္ထင္တယ္… :P) သူမ်ားေတြလို အက်ိဳးရွိတဲ့ ပိုစ့္ေလးေတြ မ်ားမ်ားေရးဖို႔ထက္ ကိုယ့္ေရးခ်င္တာ၊ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာေတြရယ္ self entertainment အတြက္ရယ္ပဲ ဘေလာဂ့္ေရးခဲ့တာက မ်ားခဲ့တာကိုးရွင့္။ ကၽြန္မ ေပါသမွ်ပိုစ့္ေတြမွာ comments ေလးေတြ ေပးခဲ့ၾကသူေတြကိုလည္း အၿမဲ အမွတ္ရေနမွာပါ။ Cboxေၾကာင့္ ပိုေႏြးေထြးခဲ့ရတဲ့ Cbox attachement ေလးေတြလည္းရွိတာေပါ့ေနာ္။

ကၽြန္မ ဘေလာဂ့္ လုပ္ေနႏိုင္သေရြ႔၊ အင္တာနက္နဲ႔ ထိေတြ႔ေနရသေရြ႔၊ ျပသနာ တစ္ခုခု ျဖစ္မလာသေရြ႔ေတာ့ ဒီဘေလာဂ့္ေလးကို ဆက္လက္ အသက္သြင္းသြားမွာပါ။ ေနာက္လည္း လာပါ ခုလည္းလာပါ၊ အခ်ိန္ရွိရင္လည္း ရွိသလို လာၾကေပါ့ေနာ္။ ေ၀ဖန္ပါ၊ အႀကံေပးပါ၊ ေျပာခ်င္တာကို အားမနာတမ္း ေျပာခဲ့ပါ။ Blog Birthday လုပ္တယ္ဆိုေတာ့ လာလည္သူေတြကို တစ္ခုခုေတာ့ ေကၽြးရမယ္ထင္တယ္ေနာ္။ Personal Birthday ေတြပဲ လုပ္ဖူးေတာ့ ခုလိုႏွစ္ပတ္လည္ကို သိပ္မရင္းႏွီးေသးဘူး ျဖစ္ေနတယ္ရွင့္။ ကဲပါေလ..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ကၽြန္မ အႀကိဳက္ဆံုး အစားအစာေလးနဲ႔ ဧည့္ခံလိုက္ပါရေစ။ ကၽြန္မေကၽြးတဲ့ အီၾကာေကြးကို မႀကိဳက္ေပမယ့္လည္း အားေပးေသာအားျဖင့္ သံုးေဆာင္သြားၾကပါရွင္။ ပင့္ဂိုလ္းလုိ ပိန္တဲ့ အီၾကာေကြးကို ေကၽြးေနတာလားလို႔ မေမးရဘူးေနာ္ :P

Coffee: I take 3 to 4 cups a day.



My Daily Breakfast "Eii Kyar Kway" and love to take together with "coffee" or "tea"