What Do We Need To Kick Nargis....?????

မုန္တိုင္းမလာခင္ တစ္ရက္ကေတာ့ အြန္လိုင္းမွာ သတင္းေတြ ၿပန္႔ေနတယ္။ အင္အားႀကီးမုန္တိုင္း တစ္ခု ရန္ကုန္ကို ၀င္လိမ့္မယ္တဲ့။ ဂ်ီေတာ့ တက္ေတာ့လည္း ႏိုင္ငံျခားက သူငယ္ခ်င္း အသီးသီးက သတိေပးၾကတယ္ မုန္တိုင္းေမႊေတာ့မယ္ သတိထားေနတဲ့။ လူက ပိန္ပိန္နဲ႔ ေလနဲ႔ ပါသြားအံုးမယ္တဲ့။ စိတ္ထဲကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ အင္အားႀကီးတဲ့ မုန္တိုင္းမ်ား ျဖစ္မလဲ၊ မိုင္ ၈၀ ေလာက္ကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ရခိုင္ကမ္းေျမာင္ေဒသက လူေတြအတြက္ေတာ့ ေအးေဆးပဲ လို႔ေျပာလို႔ရတဲ့ အေျခအေနပါ။ ရခိုင္သူ ရခိုင္သားေတြက မိုးတစ္တြင္းမွာ မုန္တိုင္းေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာနဲ႔ ႀကံဳရတာ မဟုတ္လား။ အဲေတာ့ ခုလာမယ္ဆိုတဲ့ မုန္တိုင္းကိုလည္း ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ မလာခင္ကေတာ့ သိပ္မေၾကာက္မိဘူးရွင့္။ ပိုဆိုးတာက ျမန္မာ့အသံတို႔၊ ျမ၀တီတို႔လို႔ Gov Media ေတြကလည္း ဘာမွ မေၾကျငာထားေတာ့ ဘာကိုပူလို႔ ပူရမယ္မွန္းလည္း မသိလိုက္ဘူးေလ။ ေသာၾကာေန႔ထင္ပါရဲ့.. ႐ံုးမွာလည္း မုန္တိုင္းသတင္းေတြ ၿပန္႔ေနတယ္။ ကိုညီလင္းဆက္ကလည္း ရန္ကုန္ကို ဦးတည္လာေနတဲ့ မုန္တိုင္းပံုဆိုၿပီး ႐ံုးတြင္းသံုး Forum မွာတင္တယ္။ ႐ံုးကိုလည္း ေန႔လည္ ၁ နာရီေလာက္မွာ ပိတ္လိုက္တယ္။ ရာသီဥတုႀကီးကေတာ့ သူနဲ႔မဆိုင္သလို သာယာေနလိုက္တာ……..။

႐ံုးကဆင္းလာၿပီး သူငယ္ခ်င္းဆိုင္ကို သြားၿပီး သူတို႔ကို အေၾကာင္းၾကားရေသးတယ္။ ဆိုင္ပိတ္ၿပီး ၿပန္ေတာ့လို႔။ ညေန ၁ နာရီေလာက္မွာ ထင္တယ္ Citi FM က စေၾကျငာတယ္။ ရန္ကုန္ကို မုန္တိုင္း၀င္တိုက္မယ္တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာလည္း မိုးေလး ဖြဲကတာ လြဲလို႔ ဘာမွ မထူးျခားေသးဘူးရွင့္။ ဘာမွမျဖစ္တာက ညဘက္ ၈ နာရီေလာက္ထိကို ဘာမွ မျဖစ္တာပါ။ ည ၉ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ေလေတြတိုက္လာတယ္။ ၁၀ နာရီ ၁၁ နာရီေလာက္မွာ ျပင္းထန္လာတယ္။ ၁၂ ေလာက္က်ေတာ့ ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲေတာ့တာပဲ။ တစ္ခါမွ အဲလို မႀကံဳဖူးဘူး။ သစ္ပင္ေတြလဲသံ၊ ေခါင္မိုးေတြၿပိဳသံ၊ မိုးသီး မိုးေပါက္ေတြ က်တဲ့အသံ၊ ေလတိုက္လို႔ တစ္၀ုန္း၀ုန္း ျဖစ္ေနတဲ့ အသံေတြဟာ မနက္ ၅ နာရီေလာက္ထိ ငရဲပြက္သလို ပါပဲ။ ကၽြန္မလည္း တစ္ခ်က္ေလာက္ အိပ္ေပ်ာ္လိုက္၊ အသံေတြေၾကာင့္ ျပန္ႏိုးလာလိုက္နဲ႔။ မီးကေတာ့ ည ၁၂ ေလာက္မွာထင္တယ္ စျပတ္သြားတယ္။ မနက္ႏိုးေတာ့ အိမ္ေ႐ွ့၀ရံတာေလးကို ထြက္ၾကည့္မိတယ္။ ဘုရားတလိုက္ မိတယ္၊ လူလည္း မိုက္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္၊ အိမ္ေ႐့ွျမင္ကြင္းက ျမင္ရက္ စရာကို မရွိပါလား။ ရွိသမွ် သစ္ပင္ေတြ အကုန္လဲေနၿပီ။ ေရေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနတယ္။ သစ္ရြက္စိမ္းေတြရဲ့ စိမ္းေရႊေရႊ အနံ႔ေတြကေတာ့ လိႈင္ေတာ့တာပဲ။ အိမ္ေရ့ွမွာ ျပဳတ္က်ေနတဲ့ စေလာင္းေတြ၊ သူမ်ားအိမ္ေတြမွာ တစ္ခ်ိဳ႕အိမ္ေတြ ေခါင္မိုးလံုး၀ မရွိေတာ့ဘူး၊ တစ္ခ်ိဳ႕တိုက္ေတြမွာ အေပၚဆံုးထပ္ ေခါင္မိုးေပါက္လို႔ ေရေတြ၀င္ၿပီး နီးစပ္ရာမွာ ခိုေနၾကရတယ္။ ဓါတ္တိုင္ေတြလဲ၊ ၀ိုင္ယာၾကိဳးေတြ ျပတ္နဲ႔၊ ဖုန္းေတြဆို ဘာတစ္ခုမွ ဆက္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ စေနေန႔ မနက္ဟာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေျခာက္ျခားစရာ ေကာင္းလြန္းလွပါတယ္။

မနက္ ၉ နာရီေလာက္ထိ ေလေတြမျငိမ္ေသးဘူး။ ၁၀ နာရီေလာက္ က်ေတာ့ လူေတြ ဆင္းလာၾကတယ္။ ၾကက္ဥသည္တစ္ေယာက္ လာေရာင္းတာ သူ႔အနားမွာ အလု အယက္နဲ႔ ၀င္တိုးၿပီး ၀ယ္ၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔လည္း အိမ္က ေကာင္ေလးကို လႊတ္ၿပီး အလံုး ၃၀ ေလာက္ ေျပး၀ယ္ခိုင္းရေသးတယ္။ အစာေရစာက ဘယ္ႏွစ္ရက္ေလာက္ ျပတ္မယ္မွန္းမွ မသိတာေလ။ လူႀကီး တစ္ခ်ိဳ႕ သစ္ကိုင္းေတြ စရွင္းၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အိမ္ေတြ ေရေတြ ခပ္ထုတ္ၾကတယ္။ မိုးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စဲေနၿပီ။ ေန႔လည္ေလာက္ထိ စည္ပင္သာယာ ဆိုတာေတြ ေပၚမလာဘူး။ ကိုယ့္အားကိုကိုး ၿပီးလမ္းရွင္းရတယ္။ ခဏေနေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေနတဲ့ EPC က လူတစ္ေယက္ကိုေတြ႔ေတာ့ ၀ိုင္းေမးၾကတာေပါ့။ “ဆရာေရ မီးဘယ္ေတာ့ လာမလဲ”။ ျပန္ေျဖပံုကလည္း “အေျခ အေနကိုၾကည့္ေလ ဟင္း ဟင္း ဟင္း” တဲ့။ ၾကာမယ္ ဆိုလည္း ၾကာမယ္ေပါ့။ ခုေတာ့ လူေတြ ဒုကၡေရာက္ေနခ်ိန္မွာ သူမို႔လို႔ ဟင္း ရက္တယ္ရွင္။ ညေနေလာက္က်ေတာ့ မိုးလည္း စဲသြားၿပီ၊ လမ္းေတြမွာလည္း ေရေတြ က်သြားၿပီ ဆိုေတာ့ အျငိမ္ မေနတတ္တဲ့ ပင့္ဂိုလ္း တစ္ေယာက္ ဓါတ္ပံုရိုက္ထြက္တယ္။ လမ္းထိပ္လည္း ေရာက္ေရာက္ ျမင္ကြင္းက အိမ္ေရ့ွမွာထက္ ပိုဆိုးသြားတယ္ရွင္။ လဲေနလိုက္တဲ့ သစ္ပင္ေတြ၊ အႀကီး အငယ္ အရြယ္ အလတ္ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ဘူး။ လမ္းမွာလည္း ဘာကားမွ မရွိဘူး။ မရွိဘူးဆိုတာ သြားလို႔ မရလို႔ေလ။ သစ္ပင္ေတြ အကုန္လဲေနမွေတာ့ ဘယ္ကားက သြားလို႔ရေတာ့မလဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ လမ္းေလွ်ာက္သြား ဓါတ္ပံုေတြရိုက္၊ သြားတာေတာင္ ကိုယ္ရင္းႏွီးေနက် ပတ္၀န္းက်င္ကို မနည္းကို မွန္းၿပီး သြားေနရတာ။ ဘာမွ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သစ္ေတာႀကီး တစ္ခုထဲ ေရာက္ေနသလိုပဲရွင္။ လမ္းမွာ ဘုန္းႀကီးေတြ၊ ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္ေလးေတြ သစ္ပင္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ရွင္းေနက်တယ္။ သက္ဆိုင္ရာက လူေတြဆိုတာ ခုခ်ိန္မွာ ဒီလိုျဖစ္ေနမွန္းမွ သိၾကရဲ့လားလို႔ တစ္ခ်က္ ေတြးလိုက္မိတယ္။ စည္ပင္သာယာကို ရမ္းသန္းၿပီး ရွာလိုက္ေသးတယ္။ အရိပ္ေတာင္ မေတြ႔ပါရွင္။

ေနာက္တစ္ေန႔ တနဂၤေႏြေန႔ မနက္က်ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ဆိုင္အေျခအေနေလး တစ္ခ်က္သြားၾကည့္ရေအာင္ ဆိုတာနဲ႔ သူ႔ကားနဲ႔ပဲ ထြက္လာလိုက္တာ ခါတိုင္း ၁၀ မိနစ္ေလာက္ သြားရတဲ့ ခရီးကို ၂ နာရီေလာက္ သြားလိုက္ရတယ္။ လမ္းေတြမွာ သစ္ပင္ေတြ လဲေနေတာ့ လြတ္တဲ့ေနရာကေန ရွာရင္း ေဖြရင္း သြားရတာေပါ့။ ဦး၀ိစာရလမ္း၊ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း၊ ျပည္လမ္း၊ ကမ္းနားလမ္း၊ ျမန္မာ့ဂုဏ္ရည္လမ္း၊ ျပည္လမ္း ရွိသမွ် လမ္းေတြေပၚမွာ ရွိသမွ် အပင္ေတြ အကုန္လဲေတာ့တာပဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ သစ္ပင္လဲတာ အံ့ၾသစရာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးရွင့္။ သစ္ပင္မလဲတာသာ အံ့ၾသစရာ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ျပည္သူ႔ရင္ျပင္ထဲမွာ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲမွာ ဘာအပင္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ ေရႊတိဂံု ဘုရားရဲ့ စိန္ဖူးေတာ္ နည္းနည္း ေစာင္းသြားတယ္၊ ေရႊဆိုင္းေတြ ကြာက်တယ္၊ ငွက္ေပ်ာဖူးနဲ႔ ငွက္ျမတ္နားေတာ္ေတြမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ေခါင္းေလာင္းေတြ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ဦး၀ိစာရ လမ္းေပၚမွာ စစ္သား တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ လမ္းေတြ စရွင္းၾကတယ္။ ႏွစ္ပြင့္နဲ႔ ကိုကိုေတြ၊ သံုးပြင့္နဲ႔ ကိုကိုေတြ၊ သေျပခက္ကို ပခံုးေပၚတင္ထားတဲ့ ကိုကိုႀကီးေတြေပါ့။

တနလၤာေန႔က်ေတာ့ ရံုးကိုလာၾကည့္တယ္။ ဘာ ဘတ္စ္ကားမွ မရွိဘူး။ ဓါတ္ဆီ တစ္ဂါလံကို ၁၂၀၀၀ ျဖစ္သြားလို႔ မထြက္ၾကေတာ့ဘူး၊ CNG ေတြကလည္း မရေတာ့ ဘတ္စ္ေတြလည္း ေျပးဖို႔ အဆင္မေျပဘူးေပါ့။ အဲေတာ့ Hilux, Dyna စတဲ့ ကားေတြ ဟိုနား ဒီနား ၅၀၀၊ နည္းနည္း ေ၀းရင္ ၁၀၀၀ နဲ႔ေျပးဆြဲၾကတယ္။ ဒါေတာင္ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ ဆီကို မေရာက္ဘူးေနာ္။ အဓိက ကေတာ့ ေျမနီကုန္း-ဆူးေလ၊ လွည္းတန္း-ဆူးေလ ကိုဆြဲၾကတယ္။ ကၽြန္မလည္း ဘတ္စ္ကားခ ခ်ည္းပဲ ၃၀၀၀ ေလာက္အကုန္ခံၿပီး ကားစီးတစ္ခါ လမ္းေလွ်ာက္တစ္လွည့္နဲ႔ ရံုးကို ေရာက္လာတယ္။ မီးမလာေတာ့ ဓါတ္ေလွကားကလည္း မရဘူး။ ၁၀ ထပ္ကို ေလွကားနဲ႔ တက္၊ အေပၚေရာက္ေတာ့ အေမာဆို႔သြားတယ္။ ရံုးလည္း တစ္စစီ ပဲ့ေၾကြလို႔ပါလားရွင္။

ဘတစ္ကား ေပၚမွာ၊ လမ္းေပၚမွာ လူေတြ အသံမ်ိဳးစံု ထြက္ၾကတယ္။ သူတို႔ ေျပာတဲ့အတိုင္း ျပန္ေျပာရရင္ေတာ့…

“အလကား အသံုးကို မက်ဘူး၊ အေရး အခင္းတုန္းကေတာ့ ညတြင္းခ်င္း စစ္ကားေတြ အစီး ၃၀၊ ၄၀၊ ၅၀ ေရာက္လာတာ၊ ခုက်ေတာ့ ႏွစ္စီး သံုးစီးေလာက္နဲ႔ မစို႔မပို႔ လမ္းရွင္းေနၾကတယ္ ”

“ႏိုင္ငံ တကာက အကူအညီကိုလည္း လက္မခံဘူးေလ။ ဧရာ၀တီတိုင္း တစ္ခုလံုး ကုန္ၿပီ။ ဒင္းက ဘာေတြမ်ား လုပ္ေပးႏိုင္လို႔ ဒီလိုျဖစ္ေနရတာလဲ.. ဒီအခ်ိန္မွာ လူေတြသာ မေျပာင္းလဲရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားရဲ့ အမိန္႔ကို တစ္သက္လံုး နာခံရေတာ့မွာပဲ”

“City Mart ဆိုင္ ဖြင့္ေပးတယ္။ ေစ်းလည္းမတက္ဘူး၊ ၀ယ္တဲ့သူေတြလည္း က်ိတ္က်ိတ္တိုးလို႔ ေက်းဇူးတင္ဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ”

“သိမ္ႀကီး ေစ်းမွာ အလုခံရလို႔တဲ့။ လမ္းသြားရင္ သတိထားရေတာ့မယ္။ မီးလည္းမလာဘူး၊ ဟို EPC က လဒေတြ ဘာလုပ္ေနၾကလဲ မသိဘူး။ မီးမလာေတာင္ ေရလာေအာင္ လုပ္ေပးရင္ ေတာ္ပါၿပီ”

“မီးက တစ္လ ၾကာမယ္တဲ့ လမ္းရွင္းတာကို ဦးစားေပးမယ္ တဲ့”

ေျပာၾကတာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့ရွင္။ ကၽြန္မလည္း ဘာေျပာလို႔ ေျပာရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္ကုန္တယ္။ စိတ္လည္းပ်က္တယ္။ တစ္သက္မွာ ဒီလို တစ္ခါပဲ ႀကံဳဖူးတယ္။ အဲဒီေန႕ကေတာ့ ကၽြန္မ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ အဲဒီ မေအဆိုတာ ပါတဲ့စကားကို ေတာ္ေတာ္ၾကားလိုက္ရတယ္။

ေရရရွိေရးအတြက္ တန္းစီၿပီး ေရေပးေ၀တာကို ေစာင့္ရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕တတ္ႏိုင္တဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ေရေတြ၊ အစားအေသာက္ေတြ ေပးလွဴၾကပါတယ္။ Htoo Trading ကလည္း ေတာ္ေတာ္လွဴတယ္လို႔ ၾကားပါတယ္။ မ်က္ႏွာလုပ္တာ ေနမွာေပါ့ရွင္။ သာဓု သာဓု သာဓု။

လက္ရွိမွာေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ေရျပန္လာေနပါၿပီ။ ေရတင္ဖို႔အတြက္ကေတာ့ မီးစက္စုငွားၿပီး အခ်ိန္ပိုင္းနဲ႔ ေရတင္ရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕တိုက္ေတြ က်ေတာ့လည္း မီးစက္၀ယ္ၾကပါတယ္။ မီးစက္ငွားခက တစ္လကို ၈၀၀၀၀ က်ပ္ရွိပါတယ္။ ၀ယ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခုနစ္သိန္းေလာက္ ေပးရပါတယ္။ မီးေတြကေတာ့ တစ္ျဖည္းျဖည္း ျပဳျပင္ေနၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ျမိဳ႕နယ္ေတြမွာ မီးျပန္လာေနပါၿပီ။ ဘတ္စ္ကားေတြ ပံုမွန္ ေျပးေနပါၿပီ။ ဓါတ္ဆီ တစ္ဂါလံကို ၆၅၀၀ သို႔က်သြားပါၿပီ။ လမ္းေတြလည္း အကုန္လံုးနီးပါး ရွင္းၿပီးသြားပါၿပီ။ ဧရာ၀တီတိုင္း အတြက္ေတာ့ ရင္ထဲ မေကာင္းဘူးရွင္။ ကၽြန္မတို႔လည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး လွဴလိုက္တယ္။ ကိုညီလင္းဆက္ကေတာ့ မနက္ျဖန္မွာ အဲဒီကို သြားၿပီး ေျမာင္းျမမွာ အေျခစိုက္လို႔ ေထာက္ပံ့ေရးေတြ လုပ္ပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္မတို႔လည္း ဒီအပတ္ တနဂၤေႏြေန႔မွာ လိႈင္သာယာကို သြားဖို႔ စီစဥ္ေနပါတယ္။ လိႈင္သာယာက လူေတြလည္း သနားပါတယ္။ မီးေလာင္တုန္းကလည္း ရတာနာပံုေစ်းနဲ႔အၿပိဳင္ျဖစ္သြားေတာ့ မ်က္ႏွာ မရရွာဘူး။ ခုလည္း ဧရာ၀တီတိုင္းနဲ႔ အၿပိဳင္ျဖစ္ေနေတာ့ နည္းနည္း အလွဴအားနည္းေနတယ္။

ကၽြန္မၾကားရတာ တစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့ ရွိတယ္။ ေကာလ ဟာလလား ဘာလားေတာ့ မသိဘူးရွင္။ ေနျပည္ေတာ္ကေတာ့ ယၾကာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းဆိုပဲ။ ဘာလဲဆိုတာေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူးေနာ္။ မုန္တိုင္းအေၾကာင္းကို ႀကိဳလည္း သိေနပါတယ္တဲ့။ (ကၽြန္မ မေျပာဘူးေနာ္.. ၾကားလာတာ ၾကားလာတာ)

နာဂစ္ကို ျပန္ကစ္ဖို႔ ဘယ္သူမွ မတတ္ႏိုင္လိုက္ၾကပါလားေနာ္။ ဘာေတြမ်ား လိုလဲရွင္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အတြက္ေပါ့။