ကြမ္းၿခံကုန္းကို ေက်ာ္လို႔ ေဒးဒရဲကို သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ပိုမိုမ်ားျပားတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကို ကၽြန္မတို႔ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ကားလမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္ အလွဴခံေနၾကတဲ့ လူေတြက ကြမ္းၿခံကုန္း အေက်ာ္ေလးကေန ေဒးဒရဲ တံတားအထိ ဆက္တိုက္ပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကားေတြကလည္း အဲေနရာမွာပဲ ရပ္ၿပီး ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေပးေ၀ပါတယ္။ အ၀တ္အထည္၊ အစားအေသာက္၊ ေရသန္႔ စတာေတြေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ အဖြဲ႔ကေတာ့ ေဒးဒရဲထိ ခရီဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စီတန္းေနၾကေသာ မ်ားျပားလွတဲ့ ဒုကၡ သည္မ်ား
ေဒးဒရဲကို ေရာက္ေတာ့ အသင့္ငွားထားတဲ့ ပဲ့ေထာင္ကို မေတြ႔ရပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ေရာက္တာ နည္းနည္းေနာက္က်တဲ့ အတြက္ တစ္ျခားအဖြဲ႔တစ္ခုနဲ႔ လိုက္သြားၿပီတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ေဒးဒရဲက အသိေတြ ေနာက္ပဲ့ေထာင္ကို လိုက္ရွာတုန္းမွာပဲ အခ်ိန္ရသေလာက္ေလး ေဒးဒရဲျမိဳ႕ရဲ့ ပ်က္စီး ဒုကၡေရာက္ရမႈ အေျခအေနေလးေတြကို ေမးျမန္းစပ္စုခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မေမးသမွ်ကို အဲဒီက အမႀကီးက စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေျဖေပးခဲ့ပါတယ္။
“အမတို႔ ေဒးဒရဲမွာေတာ့ ၿမိဳ႕မွာထက္ ရြာဘက္ေတြမွာ ပိုပ်က္စီးတယ္။ မုန္တိုင္းတိုက္တဲ့ ညကဆို ေရေတြလည္း ခါးေလာက္ထိ တက္လာတယ္။ အိမ္ေခါင္မိုးေတြ လန္ေနတာကေတာ့ ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ။ ပင္လယ္၀က ရြာကေလးေတြမွာ ပိုပ်က္စီးတယ္။ အကင္းတို႔၊ ထင္းပံုတို႔၊ သႏၵိတ္တို႔၊ ေခ်ာင္းႀကီးတို႔ ဘက္မွာဆို ရြာေတြပါ အကုန္ေပ်ာက္ထြက္ကုန္တာ။ လူေတြလည္း ေဘးလြတ္ရာကို ေျပးၾကရေတာ့တာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားလည္း ေသၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕မိသားစုေတြဆို လင္ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့တာေတြ၊ လူမမယ္ကေလး တစ္ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့တာေတြ၊ ဘာမွ မလုပ္တတ္ေတာ့တဲ့ အဖြားႀကီးကပဲ အသက္ရွင္က်န္ခဲ့တာေတြ ရွိတယ္။ ကၽြဲ၊ ႏြားေတြ မေသပဲ က်န္ခဲ့တာေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြဲေတြ ႏြားေတြ က်န္ခဲ့ျပန္ရင္လည္း လုပ္ကိုင္ေပးမယ့္ ေယာက်ၤားသားက မရွိ၊ ေယာက်ၤားသား ရွိတဲ့ အိမ္ေထာင္စုေတြ က်ျပန္ေတာ့လည္း ကၽြဲ ႏြားက မရွိနဲ႔ ဘာမွ လုပ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ အဓိက ကေတာ့ မ်ိဳးစပါးေတြ ေရစိုကုန္တာပဲေပါ့။ ေနစရာကမရွိ၊ စားစရာက မရွိနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ေနၾကတယ္ ညီမေလးရယ္”
“ခုေရာ သူတို႔ေတြ ဘယ္လို ေနထိုင္ စားေသာက္ၾကလဲ အမ”
“ဒီလိုပဲ လာတဲ့ အလွဴရွင္ကို ေမွ်ာ္ရတာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ခိုေနၾကရတယ္ေလ။ ဘုန္းႀကီးက အလွဴခံ ေကၽြးတာေပါ့။ မနက္ကေပါ့ အကင္းဆိုတဲ့ ရြာက ဘုန္းႀကီးက ၿမိဳ႕ကိုတက္လာၿပီး ဥကၠဌဆီမွာ လာအလွဴခံတာ ဥကၠဌက ေပးစရာ ဘာမွ မရွိဘူးဆိုၿပီး ေမာင္းထုတ္လိုက္တယ္။ သူ႔အိမ္ေပၚမွာ ႏိုင္ငံျခားက ေရာက္ေနတဲ့ ေထာက္ပံ့ေရး ပစၥည္းေတြေရာ၊ စစ္တပ္က ေပးတဲ့ ေထာက္ပံ့ေရး ပစၥည္းေတြေရာ ပံုလို႔။ ေမးလိုက္ရင္ေတာ့ အထက္ကညႊန္ၾကားတာကို ေစာင့္ေနတာေလး ဘာေလးနဲ႔၊ အဲဒါနဲ႔ပဲ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့သူေတြ ငတ္ေသေတာ့မွာ။ အမလည္း မၾကည့္ရက္တာနဲ႔ မနက္က တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး ဆန္ႏွစ္အိတ္ သြားလွဴေနတာ ညီမေလးတို႔နဲ႔ လြဲသြားတာေပါ့။ ဆိုးတာက ၾကံ့ခိုင္ေရးက အတြင္းေရးမွဴးေတြ ဥကၠဌေတြပဲ။ ရသမွ်ကို အကုန္ အမ်ိဳးေတြနဲ႔ မွ်ေ၀ စားေသာက္ေနတာေလ။ စြမ္းအားရွင္တို႔ ဘာတို႔ဆိုတာ အရင္တုန္းက တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔စားရတာေတြ၊ ခုေတာ့ ဆန္ေတြကို အိတ္လိုက္ေထာင္စား ႏိုင္တဲ့အေျခအေနေရာက္ေနၿပီ။ သူတို႔က ခုမွ သူေဌးေတြ ျဖစ္ေနၾကတာေလ။ ရပ္ကြက္လူႀကီးဆိုတာကလည္း သူ႔အိမ္ေတာင္ ေလတိုက္လို႔ ပ်က္သြားတာ သူမ်ားအိမ္ေတြ ပ်က္စီးတာ သူလည္း ဘယ္လိုက္ၾကည့္ အားမတုန္း”
“အိမ္ပ်က္ေတြကို မိုးဖို႔ ဟိုကေထာက္ပံ့တဲ့ သြပ္ေတြေရာ အမ၊ သူတို႔ မေပးဘူးလား”
“အဲဒါေပါ့ ဟိုေန႔က စြမ္းအင္၀န္ႀကီး လာမယ္ဆိုေတာ့မွ ၀န္ႀကီးျဖတ္သြားမယ့္ လမ္းက အိမ္ေတြကို ေ၀ေပးလိုက္တာ။ ၀န္ႀကီးျဖတ္သြားတဲ့ လမ္းကလည္း အမတို႔ဆီမွာ သူေဌးေတြေနတဲ့ လမ္းမႀကီးပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေလ။ အဲဒီေတာ့ သူေဌးေတြပဲ ရၿပီး တစ္ကယ္လိုအပ္ေနတဲ့ ဆင္းရဲသားေတြက မရျဖစ္ေနတာေပါ့။ သူ႔အိမ္မွာပဲ သြပ္ေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္။ ဘာလုပ္ဖို႔ ထားတာလဲ မသိဘူး ညီမေလးရဲ့၊ ေနစရာ ေနရာ မရွိတဲ့ သူေတြကေတာ့ သာသနာ့ဗိမၼာန္ ဓမၼာရံုမွာ စုေနၾကတယ္ေလ။ စစ္တပ္က ေပးေတာ့ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေလာက္ေတာ့ လူကုန္မရဘူး။ ရပ္ကြက္ လူႀကီးက အိမ္ေထာင္စု ေတြကို မဲေဖာက္ေပးရတာေပါ့။ ကိုယ္မဲေပါက္တာကိုပဲ ယူရတာ။ ကိုယ္တစ္ကယ္ လိုအပ္ေနတာကို ရခ်င္မွ ရတာ။”
ကၽြန္မတို႔ စကားေျပာေနတုန္းမွာပဲ ပဲ့ေထာင္ရၿပီဆိုလို႔ ျမစ္ဆိပ္ကို ပဲ့ေထာင္စီးဖို႔ သြားၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ အသိအိမ္က ပဲ့ေထာင္ခခံေပးလို႔ ကၽြန္မတို႔ ၀မ္းသာရပါေသးတယ္။
ဆန္အိတ္ေတြ တင္တယ္
ေရသန္႔ဘူးေတြေရာ၊ အက်ၤ ီေတြေရာ
ေဒးဒရဲက ပ်က္စီးမႈေတြ
ျမစ္ကမ္းေဘး တစ္ေလွ်ာက္က ႏြားေသ ကၽြဲေသေတြ
ကၽြန္မတို႔ သြားခဲ့တဲ့ ရြာကေလးကေတာ့ ေခ်ာင္းႀကီးလို႔ ေခၚပါတယ္။ ေဒးဒရဲကေန တစ္နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ပဲ့ေထာင္ စီးသြားရပါတယ္။ လမ္းခရီမွာ ပဲ့ေထာင္ေမာင္တဲ့ ဦးေလးက အခုလို ေျပာျပျပန္ပါတယ္ရွင္။
“ခုခ်ိန္မွာ ရြာေတြကို ျပန္လည္ထူေထာင္ႏိုင္တာ ဆိုလို႔ ဘုန္းႀကီးပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ဟိုေကာင္ေတြက လာၾကည့္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ပ်က္ေနတာကိုေတာင္ လာမျပင္ေပးဘူး။ ရြာသားေတြလည္း ဒီလိုပဲ မိုးလံုတဲ့ ေနရာေလးမွာ စုေနၾကရေတာ့တာေပါ့။ ဟိုေန႔ကလည္း စစ္တပ္က ငါးေသတၱာေတြ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြ ေ၀ေပးပါဆိုၿပီး ၾကံ့ခိုင္ေရးက အတြင္းေရးမွဴးေတြကို ေပးလိုက္တာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြပဲ ေရာက္လာတယ္၊ ငါးေသတၱာေတြပါမလာဘူး။ သူတို႔ စားလိုက္ၾကတာေလ။ ေရာင္းလည္း စားၾကတယ္။
“သမီးတို႔ ျဖတ္လာေတာ့ ကြမ္းျခံကုန္းဘက္မွာ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးကို Asia World Company ကေန တာ၀န္ယူေနတာ ေတြ႔တယ္ ဒီဘက္ေတြေရာ မေရာက္ဘူးလား”
“ဟုတ္တယ္ အဲဒီ Asia World က စာသင္ေက်ာင္းေတြ ေဆာက္ေပးဖို႔ တာ၀န္ယူထားတာ။ ကြမ္းျခံကုန္းမွာေတာ့ စေဆာက္ေနၿပီေပါ့။ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ျပန္ရဖို႔ကိုေတာ့ ေနာက္တစ္ခုကေန လုပ္မယ္ေျပာတယ္။ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ေဆာက္ဖို႔ သစ္ေတြကို ၾကံ့ခိုင္ေရး ႐ံုးထဲမွာ ပံုထားတာ၊ ဟိုေကာင္ေတြက သစ္အေကာင္းေတြနဲ႔ အဆိုးေတြကို လဲလိုက္ၾကတယ္။ ေဆာက္ေပးတဲ့ ကုမၸဏီကလည္း သူတို႔ေပးတာနဲ႔ပဲ ေဆာက္ရေတာ့တာေပါ့”
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေဘးနားက ျဖတ္သြားတဲ့ ပဲ့ေထာင္ေသးေသးေလး တစ္ခုက သူတို႔ဆီမွာ ကုန္ေတြမ်ားေနလို႔ ကၽြန္မတို႔ ပဲ့ေထာင္မွာ တစ္ခုေလာက္ ေပးလိုက္ပါရေစတဲ့။ ပဲ့ေထာင္ခ်င္း ကပ္ၿပီး အထုပ္ကို လွမ္းပစ္ေတာ့ က်လာတာက ဒီအထုပ္ပါရွင္။ ေစာင္ေတြ အထည္ ၅၀၀ ပါတဲ့။ တန္ တန္႔ တန္……!!
ေခ်ာင္းႀကီးကိုေရာက္ေတာ့ ရြာသားေတြကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ စုေ၀းေစၿပီး ပါလာတဲ့ ဆန္ေတြ၊ ေရသန္႔ဘူးေတြ ကို အိမ္ေထာင္စု အလိုက္ေ၀ပါတယ္။ အက်ၤ ီေတြကိုေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဆန္ေတြကို ခြဲထည့္ၾကတယ္….
အက်ၤ ီေတြ လွဴတယ္
အလွဴရွင္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြ
ဒါကေတာ့ ဘႀကီး ဘုန္းႀကီး
ကၽြန္မတို႔လိုပဲ လာလွဴတဲ့ ေနာက္အဖြဲ႔
ေဒးဒရဲကေန ညေန ၅ နာရီ ခြဲေလာက္မွာ ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ည ကိုးနာရီ ထိုးပါၿပီး။ ကၽြန္မမွာေတာ့ ပင္ပန္းလိုက္တာ။ မႏၱေလးကေန ရန္ကုန္၊ ရန္ကုန္ကေန ေဒးဒရဲ၊ ေဒးဒရဲကေန ရြာကို ခရီးဆက္။ စိတ္ကေလး ေဆာင္ေနလို႔သာ ခရီးစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္ ဘာမွ မျဖစ္တာ။ ျပန္လည္းေရာက္ေရာ ဖ်ားလိုက္တာရွင္……။ ေနာက္လည္း သြားအံုးမွာရွင့္။ ဆိပ္ႀကီးခေနာက္တို ဘက္ကို သြားရင္ ေကာင္းမလား မသိဘူး။
လွဴခဲ့ေသာ ပစၥည္းစာရင္
ဆန္အိတ္ ၃၀ (၁၅၅၀၀ x ၃၀ = ၄၆၅၀၀၀)
ေရသန္႔ ဗူးႀကီး ၁၅၀ (၇၅၀ x ၁၅၀ = ၁၁၂၅၀၀)
ေရသန္႔ ဗူးေသး ၂၀၀ (၃၀၀ x ၂၀၀ = ၆၀၀၀၀)
အက်ၤ ီ အထည္ ၅၀၀ (၅၀၀ x ၅၀၀ = ၂၅၀ ၀၀၀)
စုစုေပါင္း = ၈၈၇ ၅၀၀ က်ပ္
အလွဴေငြမ်ား ပါ၀င္ကူညီေသာ ရန္ကုန္မွ ေရႊနဂါး မိသားစုနဲ႔ ေဒၚလာ ၅၀၀ ပို႔ေပးေသာ စင္ကာပူမွာ မေအးခ်မ္းစိုး၊ Los Angles, America မွ မအိျႏၵာစိုး တို႔ကို ေက်းဇူး အထူးတင္ရွိပါတယ္ရွင္။
1 comment:
You did very well. I appreciate your effort to do something for our people. You didn't say a lot but you did a lot.
God bless you, Nyi Ma lay.
Post a Comment