ရန္ကုန္ကို လြန္လာလို႔ ပန္းလိႈင္တံတားကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ျမင္ကြင္းေတြ ေတာ္ေတာ္ေျပာင္းလဲ သြားပါတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္က ႐ြာကေလးေတြ ေလမုန္တိုင္းေၾကာင့္ အကုန္ၿပိဳလဲ ေၾကကြဲ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ေလးေတြ၊ ေခါင္မိုးမရွိေတာ့တဲ့ အိမ္ေတြ၊ လံုး၀ကို ၿပိဳလ်က္သား ပံုလဲက်ေနတဲ့ အိမ္ေတြ.. အို….. အိမ္ေကာင္းေကာင္းဆိုတာ မရွိသေလာက္ ရွားပါးလွပါတယ္။ ေနစရာ ေနရာမ႐ွိတဲ့ ႐ြာသူ ႐ြာသားေတြကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ၊ နည္းနည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္းေလး က်န္ခဲ့တဲ့ အိမ္ေတြမွာ၊ ဓမၼာ႐ံုေတြမွာ၊ လမ္းေဘး ဇရပ္ေတြမွာ ျဖစ္သလို စုေ၀းေနထိုင္ၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေနစရာကလည္းမရွိ၊ လုပ္ကိုင္စားစရာ အလုပ္ကလည္း ေပ်ာက္ေနတယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔ခမ်ာ အလွဴရွင္ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကရပါတယ္။ အစိုးရကေတာ့ ကယ္ဆယ္ေရး စခန္းတစ္ခုကို တစ္ေန႔မွာ ဆန္ ႏွစ္အိတ္ႏႈန္း ခ်ေပးတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ သူတို႔အဓိက အားထားရတာကေတာ့ ပုဂၢလိက အလွဴရွင္ေတြဆီက လာလွဴတဲ့ ဆန္၊ ၾကက္သြန္၊ အာလူး၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္၊ ဘီစကစ္ စတဲ့အရာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ကြမ္းၿခံကုန္းၿမိဳ႕ဟာလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို အေျခအေန မလွပါဘူး။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလိုပဲ အိမ္ေကာင္းေကာင္းဆိုတာ လံုး၀ကို မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီမွာေတာ့ ႐ြာဘက္ေတြကေန တက္လာတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကို တပ္မ ၇၇ က ဗ်ဴဟာမွဴးနဲ႔ တစ္ျခား စစ္ဗိုလ္ေတြက ဦးေဆာင္ၿပီး အလွဴရွင္ေတြရဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေပးေ၀ေနတာေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မေတြ႔ခဲ့ရသေလာက္နဲ႔ ေမးျမန္းသိရွိခဲ့ရသေလာက္ အေျခအေနေတြကို ေျပာျပရရင္ေတာ့ အဲဒီဘက္မွာ စစ္တပ္က လာလွဴတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ဒုကၡသည္ေတြဆီသို႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေပးေ၀ေနပါတယ္။ အလွဴရွင္ေတြရဲ့ ပစၥည္းေတြကို သူတို႔ဆီမွာ အပ္ခဲ့ခ်င္ရင္လည္း ရသလို၊ ဒုကၡသည္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ ပစၥည္းေတြ ေပးေ၀ခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း ခြင့္ၿပဳပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ကိုယ္တိုင္ပဲ လွဴခဲ့ပါတယ္။ Hall ခန္းႀကီးတစ္ခု (ကြမ္းၿခံကုန္း City Hall လို႔ထင္တယ္) ထဲမွာ ဒုကၡသည္ေတြကို တန္းစီ စုေ၀းေစၿပီး တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ အလွည့္က် ေပးေ၀ခိုင္းပါတယ္။ သူတို႔ေတြခမ်ာ အလွဴရွင္ေတြကို ေက်းဇူးလည္းတင္၊ မ်က္ရည္လည္းက်နဲ႔ ျမင္ကြင္းေလးကေတာ့ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။
ၿမိဳ႕ေပၚမွာ လွဴၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ေတာဘက္ကို ဆက္သြားမယ္လို႔ ရည္႐ြယ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဘက္က ေခ်ာင္းေတြ၊ လက္ကြင္းေတြ၊ လမ္းေတြမွာ အေလာင္းေတြ ဒီအတိုင္းပဲ ရွိေနေသးတယ္၊ မရွင္းလင္းရေသးဘူး ဆိုတာနဲ႔ က်န္တဲ့သူေတြကလည္း ေၾကာက္ေနၾကတာလည္း ပါတာေၾကာင့္ ဆက္မသြားခဲ့ပါဘူး။ ပါလာတဲ့ ဆန္အိတ္ေတြကိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ခိုလံႈေနၾကတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ေရာ၊ ဘုန္ႀကီးေတြအတြက္ပါ စားသံုးႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ လွဴဒန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ လမ္းမွာ ႐ွိတဲ့ ဒုကၡသည္ စခန္းေတြမွာလည္း တစ္ခုကို ႏွစ္အိတ္ေလာက္စီ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ အနည္းဆံုးေတာ့ လူ ၁၀၀ ကေန ၃၀၀ ေလာက္ထိ ခိုလံႈေနထိုင္ၾကပါတယ္ရွင္။
ဒီေနရာမွ ကၽြန္မတစ္ခုေျပာခ်င္တာက ကၽြန္မတို႔ ေပးတဲ့၊ လွဴတဲ့ ပစၥည္းေတြဟာ ဒုကၡသည္ေတြ လက္ထဲကို တစ္ကယ္ေရာက္မယ္ဆိုရင္ စစ္တပ္ကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘုန္းႀကီးကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေပးခဲ့သင့္ပါတယ္။ အဲဒီဘက္ကို သြားလို႔ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳအရဆိုရင္ေတာ့ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ သူေတြကိုပဲ တိုက္႐ိုက္ေပးတာ သိပ္မေကာင္းလွပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီအခ်ိန္မွာ လူတိုင္းဟာ ငတ္ျပတ္ေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လမ္းမွာ ေပးမယ္လို႕႔ ကားရပ္လိုက္တာနဲ႔ ကားနားကို အကုန္၀ိုင္းလာၾကၿပီး ပစၥည္းေတြကို အတင္းဆြဲေတာ့တာပါပဲ။ ကားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း သူတို႔ကို ဘာေတြမ်ား ေပးမလဲဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ တစ္႐ြာလံုးမွာ ရွိသူတိုင္း ထြက္ၿပီး ရပ္ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကားေတြကေတာ့ ရပ္မေပးပဲ coffee mix, cereal, ဘီစကစ္၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ စတဲ့အထုပ္ေတြကို ဒီအတိုင္းႀကီးကို ပစ္ခ်ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်လာတဲ့ အထုပ္ကို ၀ိုင္းဆြဲၾက၊ လုယက္ၾကနဲ႔ ျမင္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ မေကာင္းလွပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဲလိုပစ္ခ်ေပးခဲ့တဲ့ ကားေတြကိုလည္း ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္ပါတယ္။ ေပးတာေတာ့ ေပးတာ ျဖစ္ေပမယ့္ အဲလိုေပးတာေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့ရွင္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူတို႔ဘက္က ျပန္တြက္ရင္ေတာ့ ကားရပ္ရင္လည္း လူေတြ၀ိုင္းလာၿပီး စားစရာေတြ အကုန္ဆြဲခ်ေတာ့မွာကိုး။ အဲဒီေတာ့ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းေတြ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြနဲ႔ အားလံုးမေပးခ်င္ မအပ္ခ်င္ခဲ့ၾကတဲ့ စစ္တပ္ကို ကိုယ္ေပးခ်င္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ ေပးခဲ့၊ အပ္ခဲ့ၿပီး စနစ္တစ္က် ေပးေ၀ေစတာဟာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။
အခုလို သြားေရာက္ လွဴဒန္းၾကတဲ့ အထဲမွာ သီးသန္႔အဖြဲ႔အစည္းဆိုတာေတာ့ မရွိပါဘူး။ အစိုးရက ေပးတာေတြရယ္၊ private companies ေတြရယ္၊ ကၽြန္မတို႔လို႔ လူငယ္ volunteer ေတြရယ္၊ ေက်ာ္သူတို႔လို႔ NGO အဖြဲ႔အစည္းေတြရယ္က တတ္ႏိုင္သေလာက္ သြားေရာက္ ေပးလွဴေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ သြားတဲ့ အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ Unicef က ကားေတြနဲ႔၊ သံ႐ံုးတစ္ခ်ိဳ႕က ကားေတြကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ Company ႀကီးေတြကလည္း ကားႀကီးေတြနဲ႔ လာေရာက္ လွဴဒန္းၾကပါတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ အဓိက လိုအပ္တဲ့အရာေတြကေတာ့ ဆန္၊ အခင္းအကာ၊ ေဆး၊ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြ၊ တစ္ျခား အသင့္စားလို႔ ရတဲ့ အစားအစာေတြ၊ ေသာက္ေရ၊ ၾကက္သြန္၊ အာလူး၊ ဆီ တို႔လို႔ ပစၥည္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။
ေနာက္ တစ္ပတ္မွာလည္း ကၽြန္မ သြားပါအံုးမယ္။ ကြမ္းၿခံကုန္း ရြာေတြဘက္အထိ တက္ဖို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ အခ်ိန္ရရင္ ေဒးဒရဲထိ သြားပါတယ္။ အလွဴေငြ ပါ၀င္ခ်င္ၾကသူမ်ား ကၽြန္မကို ေမလ္းနဲ႔ ဆက္သြယ္ႏိုင္ပါတယ္ရွင္။ ဒီၾကားထဲမွာေတာ့ မႏၱေလးကို အလုပ္ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ သြားစရာ ရွိပါတယ္။ ေမလ္းေတာ့ ပံုမွန္ေလး သံုးျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္ရွင္။
3 comments:
I got goose-pimples in my skins to read your post which i simply felt overwhelmed to knows about your guys effort to donated to the Victims.
Although i wish i could put myself involve in activities but somehow i am away from my beloved country, sooo i feel very frustrating indeed.
However, I applause and admire all your guys does. Weldone and GREAT Job. Thanks for the post.
Look forward to hearing updates. Wish you guys good luck...,
Best Regards.,
Soe Mya Nandar Thet Lwin
အင္မတန္ ေကာင္းမြန္တဲ့အလုပ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေ၀းကေနပဲ ရသေလာက္ ေတြကို ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ေပးေနပါတယ္။
ေရႊထက္ေရ.. အဲဒီတကယ့္ ဒုကၡသည္အစစ္ေတြနဲ႕ ဘန္ကီမြန္းကို ေတြ႕ေစခ်င္တယ္..
နအဖ ကို ကာကြယ္ေနတဲ့ လူေတြနဲ႕ ေတြ႕ေစခ်င္တယ္..
ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြရဲ႕ ပစၥည္းကို ျဖတ္စားေနသူေတြရမယ့္ အကုသိုလ္က ေသးမွာ မဟုတ္ဘူးကြယ္... ဒီလူေတြ ဘယ္ေတာ့မွ အသိတရားရမလဲ မသိေနာ္..
Post a Comment