အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္.. အစကေတာ့ မဲရံုသြားၿပီး x ၾကက္ေျခခတ္ကို လွလွေလး ခတ္မလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ နာဂစ္ေၾကာင့္ တစ္တိုင္းျပည္လံုး ႏွာကစ္သြားၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ မဲဆိုတာကိုလည္း စိတ္မ၀င္စားေတာ့ပါဘုး.. ကိုယ္က ဘာပဲေပးေပး သူတို႔ကေတာ့ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနအံုးမွာ မဟုတ္လား...။ အထက္ျမန္မာျပည္နဲ႔တင္ 92.4% ေထာက္ခံမဲ ရၿပီးေနတာ.. ေနာက္ဆက္တြဲ မဲေပးလို႔ေရာ ဘာေတြမ်ား ထူးလာအံုးမွာလဲ။ 23 ရက္ေန႔ည ကထင္ပါရဲ့.. ရပ္ကြက္လူၾကီး ေျပာတာၾကားလိုက္တယ္.. ႀကိဳတင္မဲေတြနဲ႔ဆိုင္ 92.8% ရေနၿပီတဲ့။ ကြၽန္မတို႔က ရပ္ကြက္ရံုးလူနဲ႔ အေပၚထပ္ ေအာက္ထပ္ ေနတာဆိုေတာ့ ေျပာတာ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ဆင္ျခင္ရတယ္။ ဒါတင္ ဘယ္ကအံုးမလဲ.. ေအာက္ထပ္မွာလဲ ဗိုလိႀကီးတစ္ေယာက္ ေနေသးေတာ့ အိမ္မွာေနရင္ ေျပာခ်င္တာကို မေျပာရဘူး ေလတယ္။
ဘာပဲ ျဖစ္ျစဖ္ပါ..ေထာက္ခံမဲပဲ မ်ားမ်ား၊ ကန္႔ကြက္မဲပဲ ေပးၾကေပးၾက.. ကြၽန္မ တစ္ကယ္စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။ ေျပာရရင္ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီလိုလုပ္ေနႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံေခါင္ေဆာင္ႀကီးမ်ားကို ဘယ္လိုႏွဏ္လံုးသားနဲ႔မ်ား လူလုပ္ႏၾကပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိပါရဲ့။ ကြၽန္မ မဲသြား မေပးခဲ့ပါဘူး။ ရံုးကလူေတြ ၊ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြ ေတာ္ေတာ္မာ်းမ်ားေတာ့ အမွားျခစ္ၾကတယ္တဲ့။ အမွားေပးေပး အမွန္ေပးေပး နင့္အေဖကေတာ့ စင္ေပၚမွာပဲလို႔ ကြၽန္မ တစ္ခါ ေျပာခဲ့ဖူးသလိုပါပဲ။ ဘာမွ မေပးလည္း ဘာမွထူးလာမွာ မဟုတ္လို႔ ဘာမွကို သြားမေပးခဲ့ဘူး။ စိတ္ေလတယ္။ ေနာက္ေန႔ သြားလွဴဖို႔ ျပင္ဆင္လိုက္အံုးမယ္။
Saturday, May 24, 2008
May-24... ဘာေန႔လဲ...မဲေပးရမယ့္ေန႔
အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္.. အစကေတာ့ မဲရံုသြားၿပီး x ၾကက္ေျခခတ္ကို လွလွေလး ခတ္မလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ နာဂစ္ေၾကာင့္ တစ္တိုင္းျပည္လံုး ႏွာကစ္သြားၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ မဲဆိုတာကိုလည္း စိတ္မ၀င္စားေတာ့ပါဘုး.. ကိုယ္က ဘာပဲေပးေပး သူတို႔ကေတာ့ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနအံုးမွာ မဟုတ္လား...။ အထက္ျမန္မာျပည္နဲ႔တင္ 92.4% ေထာက္ခံမဲ ရၿပီးေနတာ.. ေနာက္ဆက္တြဲ မဲေပးလို႔ေရာ ဘာေတြမ်ား ထူးလာအံုးမွာလဲ။ 23 ရက္ေန႔ည ကထင္ပါရဲ့.. ရပ္ကြက္လူၾကီး ေျပာတာၾကားလိုက္တယ္.. ႀကိဳတင္မဲေတြနဲ႔ဆိုင္ 92.8% ရေနၿပီတဲ့။ ကြၽန္မတို႔က ရပ္ကြက္ရံုးလူနဲ႔ အေပၚထပ္ ေအာက္ထပ္ ေနတာဆိုေတာ့ ေျပာတာ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ဆင္ျခင္ရတယ္။ ဒါတင္ ဘယ္ကအံုးမလဲ.. ေအာက္ထပ္မွာလဲ ဗိုလိႀကီးတစ္ေယာက္ ေနေသးေတာ့ အိမ္မွာေနရင္ ေျပာခ်င္တာကို မေျပာရဘူး ေလတယ္။
ဘာပဲ ျဖစ္ျစဖ္ပါ..ေထာက္ခံမဲပဲ မ်ားမ်ား၊ ကန္႔ကြက္မဲပဲ ေပးၾကေပးၾက.. ကြၽန္မ တစ္ကယ္စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။ ေျပာရရင္ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီလိုလုပ္ေနႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံေခါင္ေဆာင္ႀကီးမ်ားကို ဘယ္လိုႏွဏ္လံုးသားနဲ႔မ်ား လူလုပ္ႏၾကပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိပါရဲ့။ ကြၽန္မ မဲသြား မေပးခဲ့ပါဘူး။ ရံုးကလူေတြ ၊ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြ ေတာ္ေတာ္မာ်းမ်ားေတာ့ အမွားျခစ္ၾကတယ္တဲ့။ အမွားေပးေပး အမွန္ေပးေပး နင့္အေဖကေတာ့ စင္ေပၚမွာပဲလို႔ ကြၽန္မ တစ္ခါ ေျပာခဲ့ဖူးသလိုပါပဲ။ ဘာမွ မေပးလည္း ဘာမွထူးလာမွာ မဟုတ္လို႔ ဘာမွကို သြားမေပးခဲ့ဘူး။ စိတ္ေလတယ္။ ေနာက္ေန႔ သြားလွဴဖို႔ ျပင္ဆင္လိုက္အံုးမယ္။
ဘာပဲ ျဖစ္ျစဖ္ပါ..ေထာက္ခံမဲပဲ မ်ားမ်ား၊ ကန္႔ကြက္မဲပဲ ေပးၾကေပးၾက.. ကြၽန္မ တစ္ကယ္စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။ ေျပာရရင္ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီလိုလုပ္ေနႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံေခါင္ေဆာင္ႀကီးမ်ားကို ဘယ္လိုႏွဏ္လံုးသားနဲ႔မ်ား လူလုပ္ႏၾကပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိပါရဲ့။ ကြၽန္မ မဲသြား မေပးခဲ့ပါဘူး။ ရံုးကလူေတြ ၊ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြ ေတာ္ေတာ္မာ်းမ်ားေတာ့ အမွားျခစ္ၾကတယ္တဲ့။ အမွားေပးေပး အမွန္ေပးေပး နင့္အေဖကေတာ့ စင္ေပၚမွာပဲလို႔ ကြၽန္မ တစ္ခါ ေျပာခဲ့ဖူးသလိုပါပဲ။ ဘာမွ မေပးလည္း ဘာမွထူးလာမွာ မဟုတ္လို႔ ဘာမွကို သြားမေပးခဲ့ဘူး။ စိတ္ေလတယ္။ ေနာက္ေန႔ သြားလွဴဖို႔ ျပင္ဆင္လိုက္အံုးမယ္။
Tuesday, May 20, 2008
One Day at Daeda Yea
ေမလ ၁၈ ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔က ကၽြန္မတို႔အဖြဲ႔ ေဒးဒရဲ ၿမိဳ႕ကိုသြားၿပီး ေထာက္ပံ့ေရးေတြကို ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ အဲဒီေန႔ မနက္ ၆ နာရီကမွ ကၽြန္မ မႏၱေလးကေန ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္လာလာပါ။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေဒးဒရဲကို တန္းသြားရေတာ့တာပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔သြားတာက ေဒးဒရဲၿမိဳ႕ေပၚကို သြားလွဴတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပဲ့ေထာင္စီးၿပီး တစ္ကယ္ပ်က္စီး ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့၊ အလွဴရွင္ေတြလည္း အေရာက္အေပါက္နည္းတဲ့ ေတာရြာေလးေတြဘက္ကို သြားေရာက္လွဴဒန္းခဲ့တာပါ။ လမ္းခရီးမွာ ႀကံဳေတြ႔ ခဲ့ရတာေတြရယ္၊ ေဒသခံေတြကို ကၽြန္မ အင္တာဗ်ဴးလာတာေတြရယ္ကိုပါ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္ရွင္။
ကြမ္းၿခံကုန္းကို ေက်ာ္လို႔ ေဒးဒရဲကို သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ပိုမိုမ်ားျပားတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကို ကၽြန္မတို႔ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ကားလမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္ အလွဴခံေနၾကတဲ့ လူေတြက ကြမ္းၿခံကုန္း အေက်ာ္ေလးကေန ေဒးဒရဲ တံတားအထိ ဆက္တိုက္ပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကားေတြကလည္း အဲေနရာမွာပဲ ရပ္ၿပီး ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေပးေ၀ပါတယ္။ အ၀တ္အထည္၊ အစားအေသာက္၊ ေရသန္႔ စတာေတြေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ အဖြဲ႔ကေတာ့ ေဒးဒရဲထိ ခရီဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စီတန္းေနၾကေသာ မ်ားျပားလွတဲ့ ဒုကၡ သည္မ်ား
ေဒးဒရဲကို ေရာက္ေတာ့ အသင့္ငွားထားတဲ့ ပဲ့ေထာင္ကို မေတြ႔ရပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ေရာက္တာ နည္းနည္းေနာက္က်တဲ့ အတြက္ တစ္ျခားအဖြဲ႔တစ္ခုနဲ႔ လိုက္သြားၿပီတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ေဒးဒရဲက အသိေတြ ေနာက္ပဲ့ေထာင္ကို လိုက္ရွာတုန္းမွာပဲ အခ်ိန္ရသေလာက္ေလး ေဒးဒရဲျမိဳ႕ရဲ့ ပ်က္စီး ဒုကၡေရာက္ရမႈ အေျခအေနေလးေတြကို ေမးျမန္းစပ္စုခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မေမးသမွ်ကို အဲဒီက အမႀကီးက စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေျဖေပးခဲ့ပါတယ္။
“အမတို႔ ေဒးဒရဲမွာေတာ့ ၿမိဳ႕မွာထက္ ရြာဘက္ေတြမွာ ပိုပ်က္စီးတယ္။ မုန္တိုင္းတိုက္တဲ့ ညကဆို ေရေတြလည္း ခါးေလာက္ထိ တက္လာတယ္။ အိမ္ေခါင္မိုးေတြ လန္ေနတာကေတာ့ ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ။ ပင္လယ္၀က ရြာကေလးေတြမွာ ပိုပ်က္စီးတယ္။ အကင္းတို႔၊ ထင္းပံုတို႔၊ သႏၵိတ္တို႔၊ ေခ်ာင္းႀကီးတို႔ ဘက္မွာဆို ရြာေတြပါ အကုန္ေပ်ာက္ထြက္ကုန္တာ။ လူေတြလည္း ေဘးလြတ္ရာကို ေျပးၾကရေတာ့တာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားလည္း ေသၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕မိသားစုေတြဆို လင္ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့တာေတြ၊ လူမမယ္ကေလး တစ္ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့တာေတြ၊ ဘာမွ မလုပ္တတ္ေတာ့တဲ့ အဖြားႀကီးကပဲ အသက္ရွင္က်န္ခဲ့တာေတြ ရွိတယ္။ ကၽြဲ၊ ႏြားေတြ မေသပဲ က်န္ခဲ့တာေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြဲေတြ ႏြားေတြ က်န္ခဲ့ျပန္ရင္လည္း လုပ္ကိုင္ေပးမယ့္ ေယာက်ၤားသားက မရွိ၊ ေယာက်ၤားသား ရွိတဲ့ အိမ္ေထာင္စုေတြ က်ျပန္ေတာ့လည္း ကၽြဲ ႏြားက မရွိနဲ႔ ဘာမွ လုပ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ အဓိက ကေတာ့ မ်ိဳးစပါးေတြ ေရစိုကုန္တာပဲေပါ့။ ေနစရာကမရွိ၊ စားစရာက မရွိနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ေနၾကတယ္ ညီမေလးရယ္”
“ခုေရာ သူတို႔ေတြ ဘယ္လို ေနထိုင္ စားေသာက္ၾကလဲ အမ”
“ဒီလိုပဲ လာတဲ့ အလွဴရွင္ကို ေမွ်ာ္ရတာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ခိုေနၾကရတယ္ေလ။ ဘုန္းႀကီးက အလွဴခံ ေကၽြးတာေပါ့။ မနက္ကေပါ့ အကင္းဆိုတဲ့ ရြာက ဘုန္းႀကီးက ၿမိဳ႕ကိုတက္လာၿပီး ဥကၠဌဆီမွာ လာအလွဴခံတာ ဥကၠဌက ေပးစရာ ဘာမွ မရွိဘူးဆိုၿပီး ေမာင္းထုတ္လိုက္တယ္။ သူ႔အိမ္ေပၚမွာ ႏိုင္ငံျခားက ေရာက္ေနတဲ့ ေထာက္ပံ့ေရး ပစၥည္းေတြေရာ၊ စစ္တပ္က ေပးတဲ့ ေထာက္ပံ့ေရး ပစၥည္းေတြေရာ ပံုလို႔။ ေမးလိုက္ရင္ေတာ့ အထက္ကညႊန္ၾကားတာကို ေစာင့္ေနတာေလး ဘာေလးနဲ႔၊ အဲဒါနဲ႔ပဲ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့သူေတြ ငတ္ေသေတာ့မွာ။ အမလည္း မၾကည့္ရက္တာနဲ႔ မနက္က တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး ဆန္ႏွစ္အိတ္ သြားလွဴေနတာ ညီမေလးတို႔နဲ႔ လြဲသြားတာေပါ့။ ဆိုးတာက ၾကံ့ခိုင္ေရးက အတြင္းေရးမွဴးေတြ ဥကၠဌေတြပဲ။ ရသမွ်ကို အကုန္ အမ်ိဳးေတြနဲ႔ မွ်ေ၀ စားေသာက္ေနတာေလ။ စြမ္းအားရွင္တို႔ ဘာတို႔ဆိုတာ အရင္တုန္းက တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔စားရတာေတြ၊ ခုေတာ့ ဆန္ေတြကို အိတ္လိုက္ေထာင္စား ႏိုင္တဲ့အေျခအေနေရာက္ေနၿပီ။ သူတို႔က ခုမွ သူေဌးေတြ ျဖစ္ေနၾကတာေလ။ ရပ္ကြက္လူႀကီးဆိုတာကလည္း သူ႔အိမ္ေတာင္ ေလတိုက္လို႔ ပ်က္သြားတာ သူမ်ားအိမ္ေတြ ပ်က္စီးတာ သူလည္း ဘယ္လိုက္ၾကည့္ အားမတုန္း”
“အိမ္ပ်က္ေတြကို မိုးဖို႔ ဟိုကေထာက္ပံ့တဲ့ သြပ္ေတြေရာ အမ၊ သူတို႔ မေပးဘူးလား”
“အဲဒါေပါ့ ဟိုေန႔က စြမ္းအင္၀န္ႀကီး လာမယ္ဆိုေတာ့မွ ၀န္ႀကီးျဖတ္သြားမယ့္ လမ္းက အိမ္ေတြကို ေ၀ေပးလိုက္တာ။ ၀န္ႀကီးျဖတ္သြားတဲ့ လမ္းကလည္း အမတို႔ဆီမွာ သူေဌးေတြေနတဲ့ လမ္းမႀကီးပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေလ။ အဲဒီေတာ့ သူေဌးေတြပဲ ရၿပီး တစ္ကယ္လိုအပ္ေနတဲ့ ဆင္းရဲသားေတြက မရျဖစ္ေနတာေပါ့။ သူ႔အိမ္မွာပဲ သြပ္ေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္။ ဘာလုပ္ဖို႔ ထားတာလဲ မသိဘူး ညီမေလးရဲ့၊ ေနစရာ ေနရာ မရွိတဲ့ သူေတြကေတာ့ သာသနာ့ဗိမၼာန္ ဓမၼာရံုမွာ စုေနၾကတယ္ေလ။ စစ္တပ္က ေပးေတာ့ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေလာက္ေတာ့ လူကုန္မရဘူး။ ရပ္ကြက္ လူႀကီးက အိမ္ေထာင္စု ေတြကို မဲေဖာက္ေပးရတာေပါ့။ ကိုယ္မဲေပါက္တာကိုပဲ ယူရတာ။ ကိုယ္တစ္ကယ္ လိုအပ္ေနတာကို ရခ်င္မွ ရတာ။”
ကၽြန္မတို႔ စကားေျပာေနတုန္းမွာပဲ ပဲ့ေထာင္ရၿပီဆိုလို႔ ျမစ္ဆိပ္ကို ပဲ့ေထာင္စီးဖို႔ သြားၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ အသိအိမ္က ပဲ့ေထာင္ခခံေပးလို႔ ကၽြန္မတို႔ ၀မ္းသာရပါေသးတယ္။
ဆန္အိတ္ေတြ တင္တယ္
ေရသန္႔ဘူးေတြေရာ၊ အက်ၤ ီေတြေရာ
ေဒးဒရဲက ပ်က္စီးမႈေတြ
ျမစ္ကမ္းေဘး တစ္ေလွ်ာက္က ႏြားေသ ကၽြဲေသေတြ
ကၽြန္မတို႔ သြားခဲ့တဲ့ ရြာကေလးကေတာ့ ေခ်ာင္းႀကီးလို႔ ေခၚပါတယ္။ ေဒးဒရဲကေန တစ္နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ပဲ့ေထာင္ စီးသြားရပါတယ္။ လမ္းခရီမွာ ပဲ့ေထာင္ေမာင္တဲ့ ဦးေလးက အခုလို ေျပာျပျပန္ပါတယ္ရွင္။
“ခုခ်ိန္မွာ ရြာေတြကို ျပန္လည္ထူေထာင္ႏိုင္တာ ဆိုလို႔ ဘုန္းႀကီးပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ဟိုေကာင္ေတြက လာၾကည့္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ပ်က္ေနတာကိုေတာင္ လာမျပင္ေပးဘူး။ ရြာသားေတြလည္း ဒီလိုပဲ မိုးလံုတဲ့ ေနရာေလးမွာ စုေနၾကရေတာ့တာေပါ့။ ဟိုေန႔ကလည္း စစ္တပ္က ငါးေသတၱာေတြ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြ ေ၀ေပးပါဆိုၿပီး ၾကံ့ခိုင္ေရးက အတြင္းေရးမွဴးေတြကို ေပးလိုက္တာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြပဲ ေရာက္လာတယ္၊ ငါးေသတၱာေတြပါမလာဘူး။ သူတို႔ စားလိုက္ၾကတာေလ။ ေရာင္းလည္း စားၾကတယ္။
“သမီးတို႔ ျဖတ္လာေတာ့ ကြမ္းျခံကုန္းဘက္မွာ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးကို Asia World Company ကေန တာ၀န္ယူေနတာ ေတြ႔တယ္ ဒီဘက္ေတြေရာ မေရာက္ဘူးလား”
“ဟုတ္တယ္ အဲဒီ Asia World က စာသင္ေက်ာင္းေတြ ေဆာက္ေပးဖို႔ တာ၀န္ယူထားတာ။ ကြမ္းျခံကုန္းမွာေတာ့ စေဆာက္ေနၿပီေပါ့။ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ျပန္ရဖို႔ကိုေတာ့ ေနာက္တစ္ခုကေန လုပ္မယ္ေျပာတယ္။ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ေဆာက္ဖို႔ သစ္ေတြကို ၾကံ့ခိုင္ေရး ႐ံုးထဲမွာ ပံုထားတာ၊ ဟိုေကာင္ေတြက သစ္အေကာင္းေတြနဲ႔ အဆိုးေတြကို လဲလိုက္ၾကတယ္။ ေဆာက္ေပးတဲ့ ကုမၸဏီကလည္း သူတို႔ေပးတာနဲ႔ပဲ ေဆာက္ရေတာ့တာေပါ့”
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေဘးနားက ျဖတ္သြားတဲ့ ပဲ့ေထာင္ေသးေသးေလး တစ္ခုက သူတို႔ဆီမွာ ကုန္ေတြမ်ားေနလို႔ ကၽြန္မတို႔ ပဲ့ေထာင္မွာ တစ္ခုေလာက္ ေပးလိုက္ပါရေစတဲ့။ ပဲ့ေထာင္ခ်င္း ကပ္ၿပီး အထုပ္ကို လွမ္းပစ္ေတာ့ က်လာတာက ဒီအထုပ္ပါရွင္။ ေစာင္ေတြ အထည္ ၅၀၀ ပါတဲ့။ တန္ တန္႔ တန္……!!
ေခ်ာင္းႀကီးကိုေရာက္ေတာ့ ရြာသားေတြကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ စုေ၀းေစၿပီး ပါလာတဲ့ ဆန္ေတြ၊ ေရသန္႔ဘူးေတြ ကို အိမ္ေထာင္စု အလိုက္ေ၀ပါတယ္။ အက်ၤ ီေတြကိုေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဆန္ေတြကို ခြဲထည့္ၾကတယ္….
အက်ၤ ီေတြ လွဴတယ္
အလွဴရွင္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြ
ဒါကေတာ့ ဘႀကီး ဘုန္းႀကီး
ကၽြန္မတို႔လိုပဲ လာလွဴတဲ့ ေနာက္အဖြဲ႔
ေဒးဒရဲကေန ညေန ၅ နာရီ ခြဲေလာက္မွာ ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ည ကိုးနာရီ ထိုးပါၿပီး။ ကၽြန္မမွာေတာ့ ပင္ပန္းလိုက္တာ။ မႏၱေလးကေန ရန္ကုန္၊ ရန္ကုန္ကေန ေဒးဒရဲ၊ ေဒးဒရဲကေန ရြာကို ခရီးဆက္။ စိတ္ကေလး ေဆာင္ေနလို႔သာ ခရီးစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္ ဘာမွ မျဖစ္တာ။ ျပန္လည္းေရာက္ေရာ ဖ်ားလိုက္တာရွင္……။ ေနာက္လည္း သြားအံုးမွာရွင့္။ ဆိပ္ႀကီးခေနာက္တို ဘက္ကို သြားရင္ ေကာင္းမလား မသိဘူး။
လွဴခဲ့ေသာ ပစၥည္းစာရင္
ဆန္အိတ္ ၃၀ (၁၅၅၀၀ x ၃၀ = ၄၆၅၀၀၀)
ေရသန္႔ ဗူးႀကီး ၁၅၀ (၇၅၀ x ၁၅၀ = ၁၁၂၅၀၀)
ေရသန္႔ ဗူးေသး ၂၀၀ (၃၀၀ x ၂၀၀ = ၆၀၀၀၀)
အက်ၤ ီ အထည္ ၅၀၀ (၅၀၀ x ၅၀၀ = ၂၅၀ ၀၀၀)
စုစုေပါင္း = ၈၈၇ ၅၀၀ က်ပ္
အလွဴေငြမ်ား ပါ၀င္ကူညီေသာ ရန္ကုန္မွ ေရႊနဂါး မိသားစုနဲ႔ ေဒၚလာ ၅၀၀ ပို႔ေပးေသာ စင္ကာပူမွာ မေအးခ်မ္းစိုး၊ Los Angles, America မွ မအိျႏၵာစိုး တို႔ကို ေက်းဇူး အထူးတင္ရွိပါတယ္ရွင္။
ကြမ္းၿခံကုန္းကို ေက်ာ္လို႔ ေဒးဒရဲကို သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ပိုမိုမ်ားျပားတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကို ကၽြန္မတို႔ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ကားလမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္ အလွဴခံေနၾကတဲ့ လူေတြက ကြမ္းၿခံကုန္း အေက်ာ္ေလးကေန ေဒးဒရဲ တံတားအထိ ဆက္တိုက္ပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကားေတြကလည္း အဲေနရာမွာပဲ ရပ္ၿပီး ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေပးေ၀ပါတယ္။ အ၀တ္အထည္၊ အစားအေသာက္၊ ေရသန္႔ စတာေတြေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ အဖြဲ႔ကေတာ့ ေဒးဒရဲထိ ခရီဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စီတန္းေနၾကေသာ မ်ားျပားလွတဲ့ ဒုကၡ သည္မ်ား
ေဒးဒရဲကို ေရာက္ေတာ့ အသင့္ငွားထားတဲ့ ပဲ့ေထာင္ကို မေတြ႔ရပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ေရာက္တာ နည္းနည္းေနာက္က်တဲ့ အတြက္ တစ္ျခားအဖြဲ႔တစ္ခုနဲ႔ လိုက္သြားၿပီတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ေဒးဒရဲက အသိေတြ ေနာက္ပဲ့ေထာင္ကို လိုက္ရွာတုန္းမွာပဲ အခ်ိန္ရသေလာက္ေလး ေဒးဒရဲျမိဳ႕ရဲ့ ပ်က္စီး ဒုကၡေရာက္ရမႈ အေျခအေနေလးေတြကို ေမးျမန္းစပ္စုခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မေမးသမွ်ကို အဲဒီက အမႀကီးက စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေျဖေပးခဲ့ပါတယ္။
“အမတို႔ ေဒးဒရဲမွာေတာ့ ၿမိဳ႕မွာထက္ ရြာဘက္ေတြမွာ ပိုပ်က္စီးတယ္။ မုန္တိုင္းတိုက္တဲ့ ညကဆို ေရေတြလည္း ခါးေလာက္ထိ တက္လာတယ္။ အိမ္ေခါင္မိုးေတြ လန္ေနတာကေတာ့ ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ။ ပင္လယ္၀က ရြာကေလးေတြမွာ ပိုပ်က္စီးတယ္။ အကင္းတို႔၊ ထင္းပံုတို႔၊ သႏၵိတ္တို႔၊ ေခ်ာင္းႀကီးတို႔ ဘက္မွာဆို ရြာေတြပါ အကုန္ေပ်ာက္ထြက္ကုန္တာ။ လူေတြလည္း ေဘးလြတ္ရာကို ေျပးၾကရေတာ့တာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားလည္း ေသၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕မိသားစုေတြဆို လင္ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့တာေတြ၊ လူမမယ္ကေလး တစ္ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့တာေတြ၊ ဘာမွ မလုပ္တတ္ေတာ့တဲ့ အဖြားႀကီးကပဲ အသက္ရွင္က်န္ခဲ့တာေတြ ရွိတယ္။ ကၽြဲ၊ ႏြားေတြ မေသပဲ က်န္ခဲ့တာေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြဲေတြ ႏြားေတြ က်န္ခဲ့ျပန္ရင္လည္း လုပ္ကိုင္ေပးမယ့္ ေယာက်ၤားသားက မရွိ၊ ေယာက်ၤားသား ရွိတဲ့ အိမ္ေထာင္စုေတြ က်ျပန္ေတာ့လည္း ကၽြဲ ႏြားက မရွိနဲ႔ ဘာမွ လုပ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ အဓိက ကေတာ့ မ်ိဳးစပါးေတြ ေရစိုကုန္တာပဲေပါ့။ ေနစရာကမရွိ၊ စားစရာက မရွိနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ေနၾကတယ္ ညီမေလးရယ္”
“ခုေရာ သူတို႔ေတြ ဘယ္လို ေနထိုင္ စားေသာက္ၾကလဲ အမ”
“ဒီလိုပဲ လာတဲ့ အလွဴရွင္ကို ေမွ်ာ္ရတာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ခိုေနၾကရတယ္ေလ။ ဘုန္းႀကီးက အလွဴခံ ေကၽြးတာေပါ့။ မနက္ကေပါ့ အကင္းဆိုတဲ့ ရြာက ဘုန္းႀကီးက ၿမိဳ႕ကိုတက္လာၿပီး ဥကၠဌဆီမွာ လာအလွဴခံတာ ဥကၠဌက ေပးစရာ ဘာမွ မရွိဘူးဆိုၿပီး ေမာင္းထုတ္လိုက္တယ္။ သူ႔အိမ္ေပၚမွာ ႏိုင္ငံျခားက ေရာက္ေနတဲ့ ေထာက္ပံ့ေရး ပစၥည္းေတြေရာ၊ စစ္တပ္က ေပးတဲ့ ေထာက္ပံ့ေရး ပစၥည္းေတြေရာ ပံုလို႔။ ေမးလိုက္ရင္ေတာ့ အထက္ကညႊန္ၾကားတာကို ေစာင့္ေနတာေလး ဘာေလးနဲ႔၊ အဲဒါနဲ႔ပဲ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့သူေတြ ငတ္ေသေတာ့မွာ။ အမလည္း မၾကည့္ရက္တာနဲ႔ မနက္က တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး ဆန္ႏွစ္အိတ္ သြားလွဴေနတာ ညီမေလးတို႔နဲ႔ လြဲသြားတာေပါ့။ ဆိုးတာက ၾကံ့ခိုင္ေရးက အတြင္းေရးမွဴးေတြ ဥကၠဌေတြပဲ။ ရသမွ်ကို အကုန္ အမ်ိဳးေတြနဲ႔ မွ်ေ၀ စားေသာက္ေနတာေလ။ စြမ္းအားရွင္တို႔ ဘာတို႔ဆိုတာ အရင္တုန္းက တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔စားရတာေတြ၊ ခုေတာ့ ဆန္ေတြကို အိတ္လိုက္ေထာင္စား ႏိုင္တဲ့အေျခအေနေရာက္ေနၿပီ။ သူတို႔က ခုမွ သူေဌးေတြ ျဖစ္ေနၾကတာေလ။ ရပ္ကြက္လူႀကီးဆိုတာကလည္း သူ႔အိမ္ေတာင္ ေလတိုက္လို႔ ပ်က္သြားတာ သူမ်ားအိမ္ေတြ ပ်က္စီးတာ သူလည္း ဘယ္လိုက္ၾကည့္ အားမတုန္း”
“အိမ္ပ်က္ေတြကို မိုးဖို႔ ဟိုကေထာက္ပံ့တဲ့ သြပ္ေတြေရာ အမ၊ သူတို႔ မေပးဘူးလား”
“အဲဒါေပါ့ ဟိုေန႔က စြမ္းအင္၀န္ႀကီး လာမယ္ဆိုေတာ့မွ ၀န္ႀကီးျဖတ္သြားမယ့္ လမ္းက အိမ္ေတြကို ေ၀ေပးလိုက္တာ။ ၀န္ႀကီးျဖတ္သြားတဲ့ လမ္းကလည္း အမတို႔ဆီမွာ သူေဌးေတြေနတဲ့ လမ္းမႀကီးပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေလ။ အဲဒီေတာ့ သူေဌးေတြပဲ ရၿပီး တစ္ကယ္လိုအပ္ေနတဲ့ ဆင္းရဲသားေတြက မရျဖစ္ေနတာေပါ့။ သူ႔အိမ္မွာပဲ သြပ္ေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္။ ဘာလုပ္ဖို႔ ထားတာလဲ မသိဘူး ညီမေလးရဲ့၊ ေနစရာ ေနရာ မရွိတဲ့ သူေတြကေတာ့ သာသနာ့ဗိမၼာန္ ဓမၼာရံုမွာ စုေနၾကတယ္ေလ။ စစ္တပ္က ေပးေတာ့ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေလာက္ေတာ့ လူကုန္မရဘူး။ ရပ္ကြက္ လူႀကီးက အိမ္ေထာင္စု ေတြကို မဲေဖာက္ေပးရတာေပါ့။ ကိုယ္မဲေပါက္တာကိုပဲ ယူရတာ။ ကိုယ္တစ္ကယ္ လိုအပ္ေနတာကို ရခ်င္မွ ရတာ။”
ကၽြန္မတို႔ စကားေျပာေနတုန္းမွာပဲ ပဲ့ေထာင္ရၿပီဆိုလို႔ ျမစ္ဆိပ္ကို ပဲ့ေထာင္စီးဖို႔ သြားၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ အသိအိမ္က ပဲ့ေထာင္ခခံေပးလို႔ ကၽြန္မတို႔ ၀မ္းသာရပါေသးတယ္။
ဆန္အိတ္ေတြ တင္တယ္
ေရသန္႔ဘူးေတြေရာ၊ အက်ၤ ီေတြေရာ
ေဒးဒရဲက ပ်က္စီးမႈေတြ
ျမစ္ကမ္းေဘး တစ္ေလွ်ာက္က ႏြားေသ ကၽြဲေသေတြ
ကၽြန္မတို႔ သြားခဲ့တဲ့ ရြာကေလးကေတာ့ ေခ်ာင္းႀကီးလို႔ ေခၚပါတယ္။ ေဒးဒရဲကေန တစ္နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ပဲ့ေထာင္ စီးသြားရပါတယ္။ လမ္းခရီမွာ ပဲ့ေထာင္ေမာင္တဲ့ ဦးေလးက အခုလို ေျပာျပျပန္ပါတယ္ရွင္။
“ခုခ်ိန္မွာ ရြာေတြကို ျပန္လည္ထူေထာင္ႏိုင္တာ ဆိုလို႔ ဘုန္းႀကီးပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ဟိုေကာင္ေတြက လာၾကည့္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ပ်က္ေနတာကိုေတာင္ လာမျပင္ေပးဘူး။ ရြာသားေတြလည္း ဒီလိုပဲ မိုးလံုတဲ့ ေနရာေလးမွာ စုေနၾကရေတာ့တာေပါ့။ ဟိုေန႔ကလည္း စစ္တပ္က ငါးေသတၱာေတြ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြ ေ၀ေပးပါဆိုၿပီး ၾကံ့ခိုင္ေရးက အတြင္းေရးမွဴးေတြကို ေပးလိုက္တာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြပဲ ေရာက္လာတယ္၊ ငါးေသတၱာေတြပါမလာဘူး။ သူတို႔ စားလိုက္ၾကတာေလ။ ေရာင္းလည္း စားၾကတယ္။
“သမီးတို႔ ျဖတ္လာေတာ့ ကြမ္းျခံကုန္းဘက္မွာ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးကို Asia World Company ကေန တာ၀န္ယူေနတာ ေတြ႔တယ္ ဒီဘက္ေတြေရာ မေရာက္ဘူးလား”
“ဟုတ္တယ္ အဲဒီ Asia World က စာသင္ေက်ာင္းေတြ ေဆာက္ေပးဖို႔ တာ၀န္ယူထားတာ။ ကြမ္းျခံကုန္းမွာေတာ့ စေဆာက္ေနၿပီေပါ့။ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ျပန္ရဖို႔ကိုေတာ့ ေနာက္တစ္ခုကေန လုပ္မယ္ေျပာတယ္။ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ေဆာက္ဖို႔ သစ္ေတြကို ၾကံ့ခိုင္ေရး ႐ံုးထဲမွာ ပံုထားတာ၊ ဟိုေကာင္ေတြက သစ္အေကာင္းေတြနဲ႔ အဆိုးေတြကို လဲလိုက္ၾကတယ္။ ေဆာက္ေပးတဲ့ ကုမၸဏီကလည္း သူတို႔ေပးတာနဲ႔ပဲ ေဆာက္ရေတာ့တာေပါ့”
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေဘးနားက ျဖတ္သြားတဲ့ ပဲ့ေထာင္ေသးေသးေလး တစ္ခုက သူတို႔ဆီမွာ ကုန္ေတြမ်ားေနလို႔ ကၽြန္မတို႔ ပဲ့ေထာင္မွာ တစ္ခုေလာက္ ေပးလိုက္ပါရေစတဲ့။ ပဲ့ေထာင္ခ်င္း ကပ္ၿပီး အထုပ္ကို လွမ္းပစ္ေတာ့ က်လာတာက ဒီအထုပ္ပါရွင္။ ေစာင္ေတြ အထည္ ၅၀၀ ပါတဲ့။ တန္ တန္႔ တန္……!!
ေခ်ာင္းႀကီးကိုေရာက္ေတာ့ ရြာသားေတြကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ စုေ၀းေစၿပီး ပါလာတဲ့ ဆန္ေတြ၊ ေရသန္႔ဘူးေတြ ကို အိမ္ေထာင္စု အလိုက္ေ၀ပါတယ္။ အက်ၤ ီေတြကိုေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဆန္ေတြကို ခြဲထည့္ၾကတယ္….
အက်ၤ ီေတြ လွဴတယ္
အလွဴရွင္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြ
ဒါကေတာ့ ဘႀကီး ဘုန္းႀကီး
ကၽြန္မတို႔လိုပဲ လာလွဴတဲ့ ေနာက္အဖြဲ႔
ေဒးဒရဲကေန ညေန ၅ နာရီ ခြဲေလာက္မွာ ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ည ကိုးနာရီ ထိုးပါၿပီး။ ကၽြန္မမွာေတာ့ ပင္ပန္းလိုက္တာ။ မႏၱေလးကေန ရန္ကုန္၊ ရန္ကုန္ကေန ေဒးဒရဲ၊ ေဒးဒရဲကေန ရြာကို ခရီးဆက္။ စိတ္ကေလး ေဆာင္ေနလို႔သာ ခရီးစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္ ဘာမွ မျဖစ္တာ။ ျပန္လည္းေရာက္ေရာ ဖ်ားလိုက္တာရွင္……။ ေနာက္လည္း သြားအံုးမွာရွင့္။ ဆိပ္ႀကီးခေနာက္တို ဘက္ကို သြားရင္ ေကာင္းမလား မသိဘူး။
လွဴခဲ့ေသာ ပစၥည္းစာရင္
ဆန္အိတ္ ၃၀ (၁၅၅၀၀ x ၃၀ = ၄၆၅၀၀၀)
ေရသန္႔ ဗူးႀကီး ၁၅၀ (၇၅၀ x ၁၅၀ = ၁၁၂၅၀၀)
ေရသန္႔ ဗူးေသး ၂၀၀ (၃၀၀ x ၂၀၀ = ၆၀၀၀၀)
အက်ၤ ီ အထည္ ၅၀၀ (၅၀၀ x ၅၀၀ = ၂၅၀ ၀၀၀)
စုစုေပါင္း = ၈၈၇ ၅၀၀ က်ပ္
အလွဴေငြမ်ား ပါ၀င္ကူညီေသာ ရန္ကုန္မွ ေရႊနဂါး မိသားစုနဲ႔ ေဒၚလာ ၅၀၀ ပို႔ေပးေသာ စင္ကာပူမွာ မေအးခ်မ္းစိုး၊ Los Angles, America မွ မအိျႏၵာစိုး တို႔ကို ေက်းဇူး အထူးတင္ရွိပါတယ္ရွင္။
One Day at Daeda Yea
ေမလ ၁၈ ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔က ကၽြန္မတို႔အဖြဲ႔ ေဒးဒရဲ ၿမိဳ႕ကိုသြားၿပီး ေထာက္ပံ့ေရးေတြကို ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ အဲဒီေန႔ မနက္ ၆ နာရီကမွ ကၽြန္မ မႏၱေလးကေန ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္လာလာပါ။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေဒးဒရဲကို တန္းသြားရေတာ့တာပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔သြားတာက ေဒးဒရဲၿမိဳ႕ေပၚကို သြားလွဴတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပဲ့ေထာင္စီးၿပီး တစ္ကယ္ပ်က္စီး ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့၊ အလွဴရွင္ေတြလည္း အေရာက္အေပါက္နည္းတဲ့ ေတာရြာေလးေတြဘက္ကို သြားေရာက္လွဴဒန္းခဲ့တာပါ။ လမ္းခရီးမွာ ႀကံဳေတြ႔ ခဲ့ရတာေတြရယ္၊ ေဒသခံေတြကို ကၽြန္မ အင္တာဗ်ဴးလာတာေတြရယ္ကိုပါ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္ရွင္။
ကြမ္းၿခံကုန္းကို ေက်ာ္လို႔ ေဒးဒရဲကို သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ပိုမိုမ်ားျပားတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကို ကၽြန္မတို႔ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ကားလမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္ အလွဴခံေနၾကတဲ့ လူေတြက ကြမ္းၿခံကုန္း အေက်ာ္ေလးကေန ေဒးဒရဲ တံတားအထိ ဆက္တိုက္ပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကားေတြကလည္း အဲေနရာမွာပဲ ရပ္ၿပီး ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေပးေ၀ပါတယ္။ အ၀တ္အထည္၊ အစားအေသာက္၊ ေရသန္႔ စတာေတြေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ အဖြဲ႔ကေတာ့ ေဒးဒရဲထိ ခရီဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စီတန္းေနၾကေသာ မ်ားျပားလွတဲ့ ဒုကၡ သည္မ်ား
ေဒးဒရဲကို ေရာက္ေတာ့ အသင့္ငွားထားတဲ့ ပဲ့ေထာင္ကို မေတြ႔ရပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ေရာက္တာ နည္းနည္းေနာက္က်တဲ့ အတြက္ တစ္ျခားအဖြဲ႔တစ္ခုနဲ႔ လိုက္သြားၿပီတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ေဒးဒရဲက အသိေတြ ေနာက္ပဲ့ေထာင္ကို လိုက္ရွာတုန္းမွာပဲ အခ်ိန္ရသေလာက္ေလး ေဒးဒရဲျမိဳ႕ရဲ့ ပ်က္စီး ဒုကၡေရာက္ရမႈ အေျခအေနေလးေတြကို ေမးျမန္းစပ္စုခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မေမးသမွ်ကို အဲဒီက အမႀကီးက စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေျဖေပးခဲ့ပါတယ္။
“အမတို႔ ေဒးဒရဲမွာေတာ့ ၿမိဳ႕မွာထက္ ရြာဘက္ေတြမွာ ပိုပ်က္စီးတယ္။ မုန္တိုင္းတိုက္တဲ့ ညကဆို ေရေတြလည္း ခါးေလာက္ထိ တက္လာတယ္။ အိမ္ေခါင္မိုးေတြ လန္ေနတာကေတာ့ ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ။ ပင္လယ္၀က ရြာကေလးေတြမွာ ပိုပ်က္စီးတယ္။ အကင္းတို႔၊ ထင္းပံုတို႔၊ သႏၵိတ္တို႔၊ ေခ်ာင္းႀကီးတို႔ ဘက္မွာဆို ရြာေတြပါ အကုန္ေပ်ာက္ထြက္ကုန္တာ။ လူေတြလည္း ေဘးလြတ္ရာကို ေျပးၾကရေတာ့တာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားလည္း ေသၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕မိသားစုေတြဆို လင္ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့တာေတြ၊ လူမမယ္ကေလး တစ္ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့တာေတြ၊ ဘာမွ မလုပ္တတ္ေတာ့တဲ့ အဖြားႀကီးကပဲ အသက္ရွင္က်န္ခဲ့တာေတြ ရွိတယ္။ ကၽြဲ၊ ႏြားေတြ မေသပဲ က်န္ခဲ့တာေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြဲေတြ ႏြားေတြ က်န္ခဲ့ျပန္ရင္လည္း လုပ္ကိုင္ေပးမယ့္ ေယာက်ၤားသားက မရွိ၊ ေယာက်ၤားသား ရွိတဲ့ အိမ္ေထာင္စုေတြ က်ျပန္ေတာ့လည္း ကၽြဲ ႏြားက မရွိနဲ႔ ဘာမွ လုပ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ အဓိက ကေတာ့ မ်ိဳးစပါးေတြ ေရစိုကုန္တာပဲေပါ့။ ေနစရာကမရွိ၊ စားစရာက မရွိနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ေနၾကတယ္ ညီမေလးရယ္”
“ခုေရာ သူတို႔ေတြ ဘယ္လို ေနထိုင္ စားေသာက္ၾကလဲ အမ”
“ဒီလိုပဲ လာတဲ့ အလွဴရွင္ကို ေမွ်ာ္ရတာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ခိုေနၾကရတယ္ေလ။ ဘုန္းႀကီးက အလွဴခံ ေကၽြးတာေပါ့။ မနက္ကေပါ့ အကင္းဆိုတဲ့ ရြာက ဘုန္းႀကီးက ၿမိဳ႕ကိုတက္လာၿပီး ဥကၠဌဆီမွာ လာအလွဴခံတာ ဥကၠဌက ေပးစရာ ဘာမွ မရွိဘူးဆိုၿပီး ေမာင္းထုတ္လိုက္တယ္။ သူ႔အိမ္ေပၚမွာ ႏိုင္ငံျခားက ေရာက္ေနတဲ့ ေထာက္ပံ့ေရး ပစၥည္းေတြေရာ၊ စစ္တပ္က ေပးတဲ့ ေထာက္ပံ့ေရး ပစၥည္းေတြေရာ ပံုလို႔။ ေမးလိုက္ရင္ေတာ့ အထက္ကညႊန္ၾကားတာကို ေစာင့္ေနတာေလး ဘာေလးနဲ႔၊ အဲဒါနဲ႔ပဲ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့သူေတြ ငတ္ေသေတာ့မွာ။ အမလည္း မၾကည့္ရက္တာနဲ႔ မနက္က တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး ဆန္ႏွစ္အိတ္ သြားလွဴေနတာ ညီမေလးတို႔နဲ႔ လြဲသြားတာေပါ့။ ဆိုးတာက ၾကံ့ခိုင္ေရးက အတြင္းေရးမွဴးေတြ ဥကၠဌေတြပဲ။ ရသမွ်ကို အကုန္ အမ်ိဳးေတြနဲ႔ မွ်ေ၀ စားေသာက္ေနတာေလ။ စြမ္းအားရွင္တို႔ ဘာတို႔ဆိုတာ အရင္တုန္းက တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔စားရတာေတြ၊ ခုေတာ့ ဆန္ေတြကို အိတ္လိုက္ေထာင္စား ႏိုင္တဲ့အေျခအေနေရာက္ေနၿပီ။ သူတို႔က ခုမွ သူေဌးေတြ ျဖစ္ေနၾကတာေလ။ ရပ္ကြက္လူႀကီးဆိုတာကလည္း သူ႔အိမ္ေတာင္ ေလတိုက္လို႔ ပ်က္သြားတာ သူမ်ားအိမ္ေတြ ပ်က္စီးတာ သူလည္း ဘယ္လိုက္ၾကည့္ အားမတုန္း”
“အိမ္ပ်က္ေတြကို မိုးဖို႔ ဟိုကေထာက္ပံ့တဲ့ သြပ္ေတြေရာ အမ၊ သူတို႔ မေပးဘူးလား”
“အဲဒါေပါ့ ဟိုေန႔က စြမ္းအင္၀န္ႀကီး လာမယ္ဆိုေတာ့မွ ၀န္ႀကီးျဖတ္သြားမယ့္ လမ္းက အိမ္ေတြကို ေ၀ေပးလိုက္တာ။ ၀န္ႀကီးျဖတ္သြားတဲ့ လမ္းကလည္း အမတို႔ဆီမွာ သူေဌးေတြေနတဲ့ လမ္းမႀကီးပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေလ။ အဲဒီေတာ့ သူေဌးေတြပဲ ရၿပီး တစ္ကယ္လိုအပ္ေနတဲ့ ဆင္းရဲသားေတြက မရျဖစ္ေနတာေပါ့။ သူ႔အိမ္မွာပဲ သြပ္ေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္။ ဘာလုပ္ဖို႔ ထားတာလဲ မသိဘူး ညီမေလးရဲ့၊ ေနစရာ ေနရာ မရွိတဲ့ သူေတြကေတာ့ သာသနာ့ဗိမၼာန္ ဓမၼာရံုမွာ စုေနၾကတယ္ေလ။ စစ္တပ္က ေပးေတာ့ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေလာက္ေတာ့ လူကုန္မရဘူး။ ရပ္ကြက္ လူႀကီးက အိမ္ေထာင္စု ေတြကို မဲေဖာက္ေပးရတာေပါ့။ ကိုယ္မဲေပါက္တာကိုပဲ ယူရတာ။ ကိုယ္တစ္ကယ္ လိုအပ္ေနတာကို ရခ်င္မွ ရတာ။”
ကၽြန္မတို႔ စကားေျပာေနတုန္းမွာပဲ ပဲ့ေထာင္ရၿပီဆိုလို႔ ျမစ္ဆိပ္ကို ပဲ့ေထာင္စီးဖို႔ သြားၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ အသိအိမ္က ပဲ့ေထာင္ခခံေပးလို႔ ကၽြန္မတို႔ ၀မ္းသာရပါေသးတယ္။
ဆန္အိတ္ေတြ တင္တယ္
ေရသန္႔ဘူးေတြေရာ၊ အက်ၤ ီေတြေရာ
ေဒးဒရဲက ပ်က္စီးမႈေတြ
ျမစ္ကမ္းေဘး တစ္ေလွ်ာက္က ႏြားေသ ကၽြဲေသေတြ
ကၽြန္မတို႔ သြားခဲ့တဲ့ ရြာကေလးကေတာ့ ေခ်ာင္းႀကီးလို႔ ေခၚပါတယ္။ ေဒးဒရဲကေန တစ္နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ပဲ့ေထာင္ စီးသြားရပါတယ္။ လမ္းခရီမွာ ပဲ့ေထာင္ေမာင္တဲ့ ဦးေလးက အခုလို ေျပာျပျပန္ပါတယ္ရွင္။
“ခုခ်ိန္မွာ ရြာေတြကို ျပန္လည္ထူေထာင္ႏိုင္တာ ဆိုလို႔ ဘုန္းႀကီးပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ဟိုေကာင္ေတြက လာၾကည့္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ပ်က္ေနတာကိုေတာင္ လာမျပင္ေပးဘူး။ ရြာသားေတြလည္း ဒီလိုပဲ မိုးလံုတဲ့ ေနရာေလးမွာ စုေနၾကရေတာ့တာေပါ့။ ဟိုေန႔ကလည္း စစ္တပ္က ငါးေသတၱာေတြ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြ ေ၀ေပးပါဆိုၿပီး ၾကံ့ခိုင္ေရးက အတြင္းေရးမွဴးေတြကို ေပးလိုက္တာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြပဲ ေရာက္လာတယ္၊ ငါးေသတၱာေတြပါမလာဘူး။ သူတို႔ စားလိုက္ၾကတာေလ။ ေရာင္းလည္း စားၾကတယ္။
“သမီးတို႔ ျဖတ္လာေတာ့ ကြမ္းျခံကုန္းဘက္မွာ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးကို Asia World Company ကေန တာ၀န္ယူေနတာ ေတြ႔တယ္ ဒီဘက္ေတြေရာ မေရာက္ဘူးလား”
“ဟုတ္တယ္ အဲဒီ Asia World က စာသင္ေက်ာင္းေတြ ေဆာက္ေပးဖို႔ တာ၀န္ယူထားတာ။ ကြမ္းျခံကုန္းမွာေတာ့ စေဆာက္ေနၿပီေပါ့။ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ျပန္ရဖို႔ကိုေတာ့ ေနာက္တစ္ခုကေန လုပ္မယ္ေျပာတယ္။ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ေဆာက္ဖို႔ သစ္ေတြကို ၾကံ့ခိုင္ေရး ႐ံုးထဲမွာ ပံုထားတာ၊ ဟိုေကာင္ေတြက သစ္အေကာင္းေတြနဲ႔ အဆိုးေတြကို လဲလိုက္ၾကတယ္။ ေဆာက္ေပးတဲ့ ကုမၸဏီကလည္း သူတို႔ေပးတာနဲ႔ပဲ ေဆာက္ရေတာ့တာေပါ့”
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေဘးနားက ျဖတ္သြားတဲ့ ပဲ့ေထာင္ေသးေသးေလး တစ္ခုက သူတို႔ဆီမွာ ကုန္ေတြမ်ားေနလို႔ ကၽြန္မတို႔ ပဲ့ေထာင္မွာ တစ္ခုေလာက္ ေပးလိုက္ပါရေစတဲ့။ ပဲ့ေထာင္ခ်င္း ကပ္ၿပီး အထုပ္ကို လွမ္းပစ္ေတာ့ က်လာတာက ဒီအထုပ္ပါရွင္။ ေစာင္ေတြ အထည္ ၅၀၀ ပါတဲ့။ တန္ တန္႔ တန္……!!
ေခ်ာင္းႀကီးကိုေရာက္ေတာ့ ရြာသားေတြကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ စုေ၀းေစၿပီး ပါလာတဲ့ ဆန္ေတြ၊ ေရသန္႔ဘူးေတြ ကို အိမ္ေထာင္စု အလိုက္ေ၀ပါတယ္။ အက်ၤ ီေတြကိုေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဆန္ေတြကို ခြဲထည့္ၾကတယ္….
အက်ၤ ီေတြ လွဴတယ္
အလွဴရွင္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြ
ဒါကေတာ့ ဘႀကီး ဘုန္းႀကီး
ကၽြန္မတို႔လိုပဲ လာလွဴတဲ့ ေနာက္အဖြဲ႔
ေဒးဒရဲကေန ညေန ၅ နာရီ ခြဲေလာက္မွာ ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ည ကိုးနာရီ ထိုးပါၿပီး။ ကၽြန္မမွာေတာ့ ပင္ပန္းလိုက္တာ။ မႏၱေလးကေန ရန္ကုန္၊ ရန္ကုန္ကေန ေဒးဒရဲ၊ ေဒးဒရဲကေန ရြာကို ခရီးဆက္။ စိတ္ကေလး ေဆာင္ေနလို႔သာ ခရီးစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္ ဘာမွ မျဖစ္တာ။ ျပန္လည္းေရာက္ေရာ ဖ်ားလိုက္တာရွင္……။ ေနာက္လည္း သြားအံုးမွာရွင့္။ ဆိပ္ႀကီးခေနာက္တို ဘက္ကို သြားရင္ ေကာင္းမလား မသိဘူး။
လွဴခဲ့ေသာ ပစၥည္းစာရင္
ဆန္အိတ္ ၃၀ (၁၅၅၀၀ x ၃၀ = ၄၆၅၀၀၀)
ေရသန္႔ ဗူးႀကီး ၁၅၀ (၇၅၀ x ၁၅၀ = ၁၁၂၅၀၀)
ေရသန္႔ ဗူးေသး ၂၀၀ (၃၀၀ x ၂၀၀ = ၆၀၀၀၀)
အက်ၤ ီ အထည္ ၅၀၀ (၅၀၀ x ၅၀၀ = ၂၅၀ ၀၀၀)
စုစုေပါင္း = ၈၈၇ ၅၀၀ က်ပ္
အလွဴေငြမ်ား ပါ၀င္ကူညီေသာ ရန္ကုန္မွ ေရႊနဂါး မိသားစုနဲ႔ ေဒၚလာ ၅၀၀ ပို႔ေပးေသာ စင္ကာပူမွာ မေအးခ်မ္းစိုး၊ Los Angles, America မွ မအိျႏၵာစိုး တို႔ကို ေက်းဇူး အထူးတင္ရွိပါတယ္ရွင္။
ကြမ္းၿခံကုန္းကို ေက်ာ္လို႔ ေဒးဒရဲကို သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ပိုမိုမ်ားျပားတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကို ကၽြန္မတို႔ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ကားလမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္ အလွဴခံေနၾကတဲ့ လူေတြက ကြမ္းၿခံကုန္း အေက်ာ္ေလးကေန ေဒးဒရဲ တံတားအထိ ဆက္တိုက္ပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကားေတြကလည္း အဲေနရာမွာပဲ ရပ္ၿပီး ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေပးေ၀ပါတယ္။ အ၀တ္အထည္၊ အစားအေသာက္၊ ေရသန္႔ စတာေတြေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ အဖြဲ႔ကေတာ့ ေဒးဒရဲထိ ခရီဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စီတန္းေနၾကေသာ မ်ားျပားလွတဲ့ ဒုကၡ သည္မ်ား
ေဒးဒရဲကို ေရာက္ေတာ့ အသင့္ငွားထားတဲ့ ပဲ့ေထာင္ကို မေတြ႔ရပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ေရာက္တာ နည္းနည္းေနာက္က်တဲ့ အတြက္ တစ္ျခားအဖြဲ႔တစ္ခုနဲ႔ လိုက္သြားၿပီတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ေဒးဒရဲက အသိေတြ ေနာက္ပဲ့ေထာင္ကို လိုက္ရွာတုန္းမွာပဲ အခ်ိန္ရသေလာက္ေလး ေဒးဒရဲျမိဳ႕ရဲ့ ပ်က္စီး ဒုကၡေရာက္ရမႈ အေျခအေနေလးေတြကို ေမးျမန္းစပ္စုခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မေမးသမွ်ကို အဲဒီက အမႀကီးက စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေျဖေပးခဲ့ပါတယ္။
“အမတို႔ ေဒးဒရဲမွာေတာ့ ၿမိဳ႕မွာထက္ ရြာဘက္ေတြမွာ ပိုပ်က္စီးတယ္။ မုန္တိုင္းတိုက္တဲ့ ညကဆို ေရေတြလည္း ခါးေလာက္ထိ တက္လာတယ္။ အိမ္ေခါင္မိုးေတြ လန္ေနတာကေတာ့ ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ။ ပင္လယ္၀က ရြာကေလးေတြမွာ ပိုပ်က္စီးတယ္။ အကင္းတို႔၊ ထင္းပံုတို႔၊ သႏၵိတ္တို႔၊ ေခ်ာင္းႀကီးတို႔ ဘက္မွာဆို ရြာေတြပါ အကုန္ေပ်ာက္ထြက္ကုန္တာ။ လူေတြလည္း ေဘးလြတ္ရာကို ေျပးၾကရေတာ့တာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားလည္း ေသၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕မိသားစုေတြဆို လင္ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့တာေတြ၊ လူမမယ္ကေလး တစ္ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့တာေတြ၊ ဘာမွ မလုပ္တတ္ေတာ့တဲ့ အဖြားႀကီးကပဲ အသက္ရွင္က်န္ခဲ့တာေတြ ရွိတယ္။ ကၽြဲ၊ ႏြားေတြ မေသပဲ က်န္ခဲ့တာေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြဲေတြ ႏြားေတြ က်န္ခဲ့ျပန္ရင္လည္း လုပ္ကိုင္ေပးမယ့္ ေယာက်ၤားသားက မရွိ၊ ေယာက်ၤားသား ရွိတဲ့ အိမ္ေထာင္စုေတြ က်ျပန္ေတာ့လည္း ကၽြဲ ႏြားက မရွိနဲ႔ ဘာမွ လုပ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ အဓိက ကေတာ့ မ်ိဳးစပါးေတြ ေရစိုကုန္တာပဲေပါ့။ ေနစရာကမရွိ၊ စားစရာက မရွိနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ေနၾကတယ္ ညီမေလးရယ္”
“ခုေရာ သူတို႔ေတြ ဘယ္လို ေနထိုင္ စားေသာက္ၾကလဲ အမ”
“ဒီလိုပဲ လာတဲ့ အလွဴရွင္ကို ေမွ်ာ္ရတာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ခိုေနၾကရတယ္ေလ။ ဘုန္းႀကီးက အလွဴခံ ေကၽြးတာေပါ့။ မနက္ကေပါ့ အကင္းဆိုတဲ့ ရြာက ဘုန္းႀကီးက ၿမိဳ႕ကိုတက္လာၿပီး ဥကၠဌဆီမွာ လာအလွဴခံတာ ဥကၠဌက ေပးစရာ ဘာမွ မရွိဘူးဆိုၿပီး ေမာင္းထုတ္လိုက္တယ္။ သူ႔အိမ္ေပၚမွာ ႏိုင္ငံျခားက ေရာက္ေနတဲ့ ေထာက္ပံ့ေရး ပစၥည္းေတြေရာ၊ စစ္တပ္က ေပးတဲ့ ေထာက္ပံ့ေရး ပစၥည္းေတြေရာ ပံုလို႔။ ေမးလိုက္ရင္ေတာ့ အထက္ကညႊန္ၾကားတာကို ေစာင့္ေနတာေလး ဘာေလးနဲ႔၊ အဲဒါနဲ႔ပဲ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့သူေတြ ငတ္ေသေတာ့မွာ။ အမလည္း မၾကည့္ရက္တာနဲ႔ မနက္က တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး ဆန္ႏွစ္အိတ္ သြားလွဴေနတာ ညီမေလးတို႔နဲ႔ လြဲသြားတာေပါ့။ ဆိုးတာက ၾကံ့ခိုင္ေရးက အတြင္းေရးမွဴးေတြ ဥကၠဌေတြပဲ။ ရသမွ်ကို အကုန္ အမ်ိဳးေတြနဲ႔ မွ်ေ၀ စားေသာက္ေနတာေလ။ စြမ္းအားရွင္တို႔ ဘာတို႔ဆိုတာ အရင္တုန္းက တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔စားရတာေတြ၊ ခုေတာ့ ဆန္ေတြကို အိတ္လိုက္ေထာင္စား ႏိုင္တဲ့အေျခအေနေရာက္ေနၿပီ။ သူတို႔က ခုမွ သူေဌးေတြ ျဖစ္ေနၾကတာေလ။ ရပ္ကြက္လူႀကီးဆိုတာကလည္း သူ႔အိမ္ေတာင္ ေလတိုက္လို႔ ပ်က္သြားတာ သူမ်ားအိမ္ေတြ ပ်က္စီးတာ သူလည္း ဘယ္လိုက္ၾကည့္ အားမတုန္း”
“အိမ္ပ်က္ေတြကို မိုးဖို႔ ဟိုကေထာက္ပံ့တဲ့ သြပ္ေတြေရာ အမ၊ သူတို႔ မေပးဘူးလား”
“အဲဒါေပါ့ ဟိုေန႔က စြမ္းအင္၀န္ႀကီး လာမယ္ဆိုေတာ့မွ ၀န္ႀကီးျဖတ္သြားမယ့္ လမ္းက အိမ္ေတြကို ေ၀ေပးလိုက္တာ။ ၀န္ႀကီးျဖတ္သြားတဲ့ လမ္းကလည္း အမတို႔ဆီမွာ သူေဌးေတြေနတဲ့ လမ္းမႀကီးပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေလ။ အဲဒီေတာ့ သူေဌးေတြပဲ ရၿပီး တစ္ကယ္လိုအပ္ေနတဲ့ ဆင္းရဲသားေတြက မရျဖစ္ေနတာေပါ့။ သူ႔အိမ္မွာပဲ သြပ္ေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္။ ဘာလုပ္ဖို႔ ထားတာလဲ မသိဘူး ညီမေလးရဲ့၊ ေနစရာ ေနရာ မရွိတဲ့ သူေတြကေတာ့ သာသနာ့ဗိမၼာန္ ဓမၼာရံုမွာ စုေနၾကတယ္ေလ။ စစ္တပ္က ေပးေတာ့ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေလာက္ေတာ့ လူကုန္မရဘူး။ ရပ္ကြက္ လူႀကီးက အိမ္ေထာင္စု ေတြကို မဲေဖာက္ေပးရတာေပါ့။ ကိုယ္မဲေပါက္တာကိုပဲ ယူရတာ။ ကိုယ္တစ္ကယ္ လိုအပ္ေနတာကို ရခ်င္မွ ရတာ။”
ကၽြန္မတို႔ စကားေျပာေနတုန္းမွာပဲ ပဲ့ေထာင္ရၿပီဆိုလို႔ ျမစ္ဆိပ္ကို ပဲ့ေထာင္စီးဖို႔ သြားၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ အသိအိမ္က ပဲ့ေထာင္ခခံေပးလို႔ ကၽြန္မတို႔ ၀မ္းသာရပါေသးတယ္။
ဆန္အိတ္ေတြ တင္တယ္
ေရသန္႔ဘူးေတြေရာ၊ အက်ၤ ီေတြေရာ
ေဒးဒရဲက ပ်က္စီးမႈေတြ
ျမစ္ကမ္းေဘး တစ္ေလွ်ာက္က ႏြားေသ ကၽြဲေသေတြ
ကၽြန္မတို႔ သြားခဲ့တဲ့ ရြာကေလးကေတာ့ ေခ်ာင္းႀကီးလို႔ ေခၚပါတယ္။ ေဒးဒရဲကေန တစ္နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ပဲ့ေထာင္ စီးသြားရပါတယ္။ လမ္းခရီမွာ ပဲ့ေထာင္ေမာင္တဲ့ ဦးေလးက အခုလို ေျပာျပျပန္ပါတယ္ရွင္။
“ခုခ်ိန္မွာ ရြာေတြကို ျပန္လည္ထူေထာင္ႏိုင္တာ ဆိုလို႔ ဘုန္းႀကီးပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ဟိုေကာင္ေတြက လာၾကည့္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ပ်က္ေနတာကိုေတာင္ လာမျပင္ေပးဘူး။ ရြာသားေတြလည္း ဒီလိုပဲ မိုးလံုတဲ့ ေနရာေလးမွာ စုေနၾကရေတာ့တာေပါ့။ ဟိုေန႔ကလည္း စစ္တပ္က ငါးေသတၱာေတြ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြ ေ၀ေပးပါဆိုၿပီး ၾကံ့ခိုင္ေရးက အတြင္းေရးမွဴးေတြကို ေပးလိုက္တာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြပဲ ေရာက္လာတယ္၊ ငါးေသတၱာေတြပါမလာဘူး။ သူတို႔ စားလိုက္ၾကတာေလ။ ေရာင္းလည္း စားၾကတယ္။
“သမီးတို႔ ျဖတ္လာေတာ့ ကြမ္းျခံကုန္းဘက္မွာ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးကို Asia World Company ကေန တာ၀န္ယူေနတာ ေတြ႔တယ္ ဒီဘက္ေတြေရာ မေရာက္ဘူးလား”
“ဟုတ္တယ္ အဲဒီ Asia World က စာသင္ေက်ာင္းေတြ ေဆာက္ေပးဖို႔ တာ၀န္ယူထားတာ။ ကြမ္းျခံကုန္းမွာေတာ့ စေဆာက္ေနၿပီေပါ့။ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ျပန္ရဖို႔ကိုေတာ့ ေနာက္တစ္ခုကေန လုပ္မယ္ေျပာတယ္။ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ေဆာက္ဖို႔ သစ္ေတြကို ၾကံ့ခိုင္ေရး ႐ံုးထဲမွာ ပံုထားတာ၊ ဟိုေကာင္ေတြက သစ္အေကာင္းေတြနဲ႔ အဆိုးေတြကို လဲလိုက္ၾကတယ္။ ေဆာက္ေပးတဲ့ ကုမၸဏီကလည္း သူတို႔ေပးတာနဲ႔ပဲ ေဆာက္ရေတာ့တာေပါ့”
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေဘးနားက ျဖတ္သြားတဲ့ ပဲ့ေထာင္ေသးေသးေလး တစ္ခုက သူတို႔ဆီမွာ ကုန္ေတြမ်ားေနလို႔ ကၽြန္မတို႔ ပဲ့ေထာင္မွာ တစ္ခုေလာက္ ေပးလိုက္ပါရေစတဲ့။ ပဲ့ေထာင္ခ်င္း ကပ္ၿပီး အထုပ္ကို လွမ္းပစ္ေတာ့ က်လာတာက ဒီအထုပ္ပါရွင္။ ေစာင္ေတြ အထည္ ၅၀၀ ပါတဲ့။ တန္ တန္႔ တန္……!!
ေခ်ာင္းႀကီးကိုေရာက္ေတာ့ ရြာသားေတြကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ စုေ၀းေစၿပီး ပါလာတဲ့ ဆန္ေတြ၊ ေရသန္႔ဘူးေတြ ကို အိမ္ေထာင္စု အလိုက္ေ၀ပါတယ္။ အက်ၤ ီေတြကိုေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဆန္ေတြကို ခြဲထည့္ၾကတယ္….
အက်ၤ ီေတြ လွဴတယ္
အလွဴရွင္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြ
ဒါကေတာ့ ဘႀကီး ဘုန္းႀကီး
ကၽြန္မတို႔လိုပဲ လာလွဴတဲ့ ေနာက္အဖြဲ႔
ေဒးဒရဲကေန ညေန ၅ နာရီ ခြဲေလာက္မွာ ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ည ကိုးနာရီ ထိုးပါၿပီး။ ကၽြန္မမွာေတာ့ ပင္ပန္းလိုက္တာ။ မႏၱေလးကေန ရန္ကုန္၊ ရန္ကုန္ကေန ေဒးဒရဲ၊ ေဒးဒရဲကေန ရြာကို ခရီးဆက္။ စိတ္ကေလး ေဆာင္ေနလို႔သာ ခရီးစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္ ဘာမွ မျဖစ္တာ။ ျပန္လည္းေရာက္ေရာ ဖ်ားလိုက္တာရွင္……။ ေနာက္လည္း သြားအံုးမွာရွင့္။ ဆိပ္ႀကီးခေနာက္တို ဘက္ကို သြားရင္ ေကာင္းမလား မသိဘူး။
လွဴခဲ့ေသာ ပစၥည္းစာရင္
ဆန္အိတ္ ၃၀ (၁၅၅၀၀ x ၃၀ = ၄၆၅၀၀၀)
ေရသန္႔ ဗူးႀကီး ၁၅၀ (၇၅၀ x ၁၅၀ = ၁၁၂၅၀၀)
ေရသန္႔ ဗူးေသး ၂၀၀ (၃၀၀ x ၂၀၀ = ၆၀၀၀၀)
အက်ၤ ီ အထည္ ၅၀၀ (၅၀၀ x ၅၀၀ = ၂၅၀ ၀၀၀)
စုစုေပါင္း = ၈၈၇ ၅၀၀ က်ပ္
အလွဴေငြမ်ား ပါ၀င္ကူညီေသာ ရန္ကုန္မွ ေရႊနဂါး မိသားစုနဲ႔ ေဒၚလာ ၅၀၀ ပို႔ေပးေသာ စင္ကာပူမွာ မေအးခ်မ္းစိုး၊ Los Angles, America မွ မအိျႏၵာစိုး တို႔ကို ေက်းဇူး အထူးတင္ရွိပါတယ္ရွင္။
Tuesday, May 13, 2008
Donation to the Victims at Kuwn Chan Kone
ေမလ ၁၁ ရက္ေန႔၊ တနဂၤေႏြေန႔က ကၽြန္မတို႔ေတြ ရန္ကုန္တိုင္းအတြင္းက ေလေဘးက်ေရာက္မႈ အဆိုး၀ါးဆံုး ေဒသျဖစ္တဲ့ ကြမ္းၿခံကုန္းၿမိဳ႕မွာ ရွိၾကတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကို သြားေရာက္ လွဴဒန္း ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီေန႔က တစ္ကယ္တမ္း သြားမယ္လို႔ ရည္႐ြယ္ခဲ့တာက လိႈင္သာယာ ၿမိဳ႕နယ္ကိုပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြမ္းၿခံကုန္းမွာ ေတာ္ေတာ္ အေျခအေနဆိုးတယ္လို႔ ၾကားတာနဲ႔ အဲဒီကိုပဲ ခရီးဆက္လိုက္ၾကပါတယ္။ သြားခါစကေတာ့ အဲဒီဘက္မွာ လုယက္မႈေတြ ႐ွိတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေၾကာင့္ နည္းနည္းေတာ့ လန္႔မိပါတယ္။ ဒိုင္နာတစ္စီး၊ Publica တစ္စီး စုစုေပါင္း ႏွစ္စီးနဲ႔အတူ ဆန္အိတ္ 30 အိတ္၊ T-Shirt အထည္ 200 နဲ႔ ကိုယ့္မွာ ရွိတဲ့အ၀တ္အစား အေဟာင္းေတြယူၿပီး ထြက္လာခဲ့ၾကတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သြားရတဲ့ ခရီးလည္းျဖစ္တယ္၊ လွဴရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကေလးကလည္း ႐ွိေနတဲ့အတြက္ ဟိုကိုမေရာက္ခင္ထိေတာ့ စိတ္ကေလးက ၾကည္ႏူးလို႔ေပါ့။
ရန္ကုန္ကို လြန္လာလို႔ ပန္းလိႈင္တံတားကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ျမင္ကြင္းေတြ ေတာ္ေတာ္ေျပာင္းလဲ သြားပါတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္က ႐ြာကေလးေတြ ေလမုန္တိုင္းေၾကာင့္ အကုန္ၿပိဳလဲ ေၾကကြဲ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ေလးေတြ၊ ေခါင္မိုးမရွိေတာ့တဲ့ အိမ္ေတြ၊ လံုး၀ကို ၿပိဳလ်က္သား ပံုလဲက်ေနတဲ့ အိမ္ေတြ.. အို….. အိမ္ေကာင္းေကာင္းဆိုတာ မရွိသေလာက္ ရွားပါးလွပါတယ္။ ေနစရာ ေနရာမ႐ွိတဲ့ ႐ြာသူ ႐ြာသားေတြကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ၊ နည္းနည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္းေလး က်န္ခဲ့တဲ့ အိမ္ေတြမွာ၊ ဓမၼာ႐ံုေတြမွာ၊ လမ္းေဘး ဇရပ္ေတြမွာ ျဖစ္သလို စုေ၀းေနထိုင္ၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေနစရာကလည္းမရွိ၊ လုပ္ကိုင္စားစရာ အလုပ္ကလည္း ေပ်ာက္ေနတယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔ခမ်ာ အလွဴရွင္ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကရပါတယ္။ အစိုးရကေတာ့ ကယ္ဆယ္ေရး စခန္းတစ္ခုကို တစ္ေန႔မွာ ဆန္ ႏွစ္အိတ္ႏႈန္း ခ်ေပးတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ သူတို႔အဓိက အားထားရတာကေတာ့ ပုဂၢလိက အလွဴရွင္ေတြဆီက လာလွဴတဲ့ ဆန္၊ ၾကက္သြန္၊ အာလူး၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္၊ ဘီစကစ္ စတဲ့အရာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ကြမ္းၿခံကုန္းၿမိဳ႕ဟာလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို အေျခအေန မလွပါဘူး။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလိုပဲ အိမ္ေကာင္းေကာင္းဆိုတာ လံုး၀ကို မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီမွာေတာ့ ႐ြာဘက္ေတြကေန တက္လာတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကို တပ္မ ၇၇ က ဗ်ဴဟာမွဴးနဲ႔ တစ္ျခား စစ္ဗိုလ္ေတြက ဦးေဆာင္ၿပီး အလွဴရွင္ေတြရဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေပးေ၀ေနတာေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မေတြ႔ခဲ့ရသေလာက္နဲ႔ ေမးျမန္းသိရွိခဲ့ရသေလာက္ အေျခအေနေတြကို ေျပာျပရရင္ေတာ့ အဲဒီဘက္မွာ စစ္တပ္က လာလွဴတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ဒုကၡသည္ေတြဆီသို႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေပးေ၀ေနပါတယ္။ အလွဴရွင္ေတြရဲ့ ပစၥည္းေတြကို သူတို႔ဆီမွာ အပ္ခဲ့ခ်င္ရင္လည္း ရသလို၊ ဒုကၡသည္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ ပစၥည္းေတြ ေပးေ၀ခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း ခြင့္ၿပဳပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ကိုယ္တိုင္ပဲ လွဴခဲ့ပါတယ္။ Hall ခန္းႀကီးတစ္ခု (ကြမ္းၿခံကုန္း City Hall လို႔ထင္တယ္) ထဲမွာ ဒုကၡသည္ေတြကို တန္းစီ စုေ၀းေစၿပီး တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ အလွည့္က် ေပးေ၀ခိုင္းပါတယ္။ သူတို႔ေတြခမ်ာ အလွဴရွင္ေတြကို ေက်းဇူးလည္းတင္၊ မ်က္ရည္လည္းက်နဲ႔ ျမင္ကြင္းေလးကေတာ့ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။
ၿမိဳ႕ေပၚမွာ လွဴၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ေတာဘက္ကို ဆက္သြားမယ္လို႔ ရည္႐ြယ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဘက္က ေခ်ာင္းေတြ၊ လက္ကြင္းေတြ၊ လမ္းေတြမွာ အေလာင္းေတြ ဒီအတိုင္းပဲ ရွိေနေသးတယ္၊ မရွင္းလင္းရေသးဘူး ဆိုတာနဲ႔ က်န္တဲ့သူေတြကလည္း ေၾကာက္ေနၾကတာလည္း ပါတာေၾကာင့္ ဆက္မသြားခဲ့ပါဘူး။ ပါလာတဲ့ ဆန္အိတ္ေတြကိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ခိုလံႈေနၾကတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ေရာ၊ ဘုန္ႀကီးေတြအတြက္ပါ စားသံုးႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ လွဴဒန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ လမ္းမွာ ႐ွိတဲ့ ဒုကၡသည္ စခန္းေတြမွာလည္း တစ္ခုကို ႏွစ္အိတ္ေလာက္စီ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ အနည္းဆံုးေတာ့ လူ ၁၀၀ ကေန ၃၀၀ ေလာက္ထိ ခိုလံႈေနထိုင္ၾကပါတယ္ရွင္။
ဒီေနရာမွ ကၽြန္မတစ္ခုေျပာခ်င္တာက ကၽြန္မတို႔ ေပးတဲ့၊ လွဴတဲ့ ပစၥည္းေတြဟာ ဒုကၡသည္ေတြ လက္ထဲကို တစ္ကယ္ေရာက္မယ္ဆိုရင္ စစ္တပ္ကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘုန္းႀကီးကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေပးခဲ့သင့္ပါတယ္။ အဲဒီဘက္ကို သြားလို႔ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳအရဆိုရင္ေတာ့ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ သူေတြကိုပဲ တိုက္႐ိုက္ေပးတာ သိပ္မေကာင္းလွပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီအခ်ိန္မွာ လူတိုင္းဟာ ငတ္ျပတ္ေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လမ္းမွာ ေပးမယ္လို႕႔ ကားရပ္လိုက္တာနဲ႔ ကားနားကို အကုန္၀ိုင္းလာၾကၿပီး ပစၥည္းေတြကို အတင္းဆြဲေတာ့တာပါပဲ။ ကားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း သူတို႔ကို ဘာေတြမ်ား ေပးမလဲဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ တစ္႐ြာလံုးမွာ ရွိသူတိုင္း ထြက္ၿပီး ရပ္ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကားေတြကေတာ့ ရပ္မေပးပဲ coffee mix, cereal, ဘီစကစ္၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ စတဲ့အထုပ္ေတြကို ဒီအတိုင္းႀကီးကို ပစ္ခ်ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်လာတဲ့ အထုပ္ကို ၀ိုင္းဆြဲၾက၊ လုယက္ၾကနဲ႔ ျမင္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ မေကာင္းလွပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဲလိုပစ္ခ်ေပးခဲ့တဲ့ ကားေတြကိုလည္း ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္ပါတယ္။ ေပးတာေတာ့ ေပးတာ ျဖစ္ေပမယ့္ အဲလိုေပးတာေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့ရွင္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူတို႔ဘက္က ျပန္တြက္ရင္ေတာ့ ကားရပ္ရင္လည္း လူေတြ၀ိုင္းလာၿပီး စားစရာေတြ အကုန္ဆြဲခ်ေတာ့မွာကိုး။ အဲဒီေတာ့ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းေတြ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြနဲ႔ အားလံုးမေပးခ်င္ မအပ္ခ်င္ခဲ့ၾကတဲ့ စစ္တပ္ကို ကိုယ္ေပးခ်င္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ ေပးခဲ့၊ အပ္ခဲ့ၿပီး စနစ္တစ္က် ေပးေ၀ေစတာဟာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။
အခုလို သြားေရာက္ လွဴဒန္းၾကတဲ့ အထဲမွာ သီးသန္႔အဖြဲ႔အစည္းဆိုတာေတာ့ မရွိပါဘူး။ အစိုးရက ေပးတာေတြရယ္၊ private companies ေတြရယ္၊ ကၽြန္မတို႔လို႔ လူငယ္ volunteer ေတြရယ္၊ ေက်ာ္သူတို႔လို႔ NGO အဖြဲ႔အစည္းေတြရယ္က တတ္ႏိုင္သေလာက္ သြားေရာက္ ေပးလွဴေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ သြားတဲ့ အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ Unicef က ကားေတြနဲ႔၊ သံ႐ံုးတစ္ခ်ိဳ႕က ကားေတြကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ Company ႀကီးေတြကလည္း ကားႀကီးေတြနဲ႔ လာေရာက္ လွဴဒန္းၾကပါတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ အဓိက လိုအပ္တဲ့အရာေတြကေတာ့ ဆန္၊ အခင္းအကာ၊ ေဆး၊ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြ၊ တစ္ျခား အသင့္စားလို႔ ရတဲ့ အစားအစာေတြ၊ ေသာက္ေရ၊ ၾကက္သြန္၊ အာလူး၊ ဆီ တို႔လို႔ ပစၥည္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။
ေနာက္ တစ္ပတ္မွာလည္း ကၽြန္မ သြားပါအံုးမယ္။ ကြမ္းၿခံကုန္း ရြာေတြဘက္အထိ တက္ဖို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ အခ်ိန္ရရင္ ေဒးဒရဲထိ သြားပါတယ္။ အလွဴေငြ ပါ၀င္ခ်င္ၾကသူမ်ား ကၽြန္မကို ေမလ္းနဲ႔ ဆက္သြယ္ႏိုင္ပါတယ္ရွင္။ ဒီၾကားထဲမွာေတာ့ မႏၱေလးကို အလုပ္ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ သြားစရာ ရွိပါတယ္။ ေမလ္းေတာ့ ပံုမွန္ေလး သံုးျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္ရွင္။
ရန္ကုန္ကို လြန္လာလို႔ ပန္းလိႈင္တံတားကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ျမင္ကြင္းေတြ ေတာ္ေတာ္ေျပာင္းလဲ သြားပါတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္က ႐ြာကေလးေတြ ေလမုန္တိုင္းေၾကာင့္ အကုန္ၿပိဳလဲ ေၾကကြဲ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ေလးေတြ၊ ေခါင္မိုးမရွိေတာ့တဲ့ အိမ္ေတြ၊ လံုး၀ကို ၿပိဳလ်က္သား ပံုလဲက်ေနတဲ့ အိမ္ေတြ.. အို….. အိမ္ေကာင္းေကာင္းဆိုတာ မရွိသေလာက္ ရွားပါးလွပါတယ္။ ေနစရာ ေနရာမ႐ွိတဲ့ ႐ြာသူ ႐ြာသားေတြကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ၊ နည္းနည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္းေလး က်န္ခဲ့တဲ့ အိမ္ေတြမွာ၊ ဓမၼာ႐ံုေတြမွာ၊ လမ္းေဘး ဇရပ္ေတြမွာ ျဖစ္သလို စုေ၀းေနထိုင္ၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေနစရာကလည္းမရွိ၊ လုပ္ကိုင္စားစရာ အလုပ္ကလည္း ေပ်ာက္ေနတယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔ခမ်ာ အလွဴရွင္ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကရပါတယ္။ အစိုးရကေတာ့ ကယ္ဆယ္ေရး စခန္းတစ္ခုကို တစ္ေန႔မွာ ဆန္ ႏွစ္အိတ္ႏႈန္း ခ်ေပးတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ သူတို႔အဓိက အားထားရတာကေတာ့ ပုဂၢလိက အလွဴရွင္ေတြဆီက လာလွဴတဲ့ ဆန္၊ ၾကက္သြန္၊ အာလူး၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္၊ ဘီစကစ္ စတဲ့အရာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ကြမ္းၿခံကုန္းၿမိဳ႕ဟာလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို အေျခအေန မလွပါဘူး။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလိုပဲ အိမ္ေကာင္းေကာင္းဆိုတာ လံုး၀ကို မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီမွာေတာ့ ႐ြာဘက္ေတြကေန တက္လာတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကို တပ္မ ၇၇ က ဗ်ဴဟာမွဴးနဲ႔ တစ္ျခား စစ္ဗိုလ္ေတြက ဦးေဆာင္ၿပီး အလွဴရွင္ေတြရဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေပးေ၀ေနတာေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မေတြ႔ခဲ့ရသေလာက္နဲ႔ ေမးျမန္းသိရွိခဲ့ရသေလာက္ အေျခအေနေတြကို ေျပာျပရရင္ေတာ့ အဲဒီဘက္မွာ စစ္တပ္က လာလွဴတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ဒုကၡသည္ေတြဆီသို႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေပးေ၀ေနပါတယ္။ အလွဴရွင္ေတြရဲ့ ပစၥည္းေတြကို သူတို႔ဆီမွာ အပ္ခဲ့ခ်င္ရင္လည္း ရသလို၊ ဒုကၡသည္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ ပစၥည္းေတြ ေပးေ၀ခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း ခြင့္ၿပဳပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ကိုယ္တိုင္ပဲ လွဴခဲ့ပါတယ္။ Hall ခန္းႀကီးတစ္ခု (ကြမ္းၿခံကုန္း City Hall လို႔ထင္တယ္) ထဲမွာ ဒုကၡသည္ေတြကို တန္းစီ စုေ၀းေစၿပီး တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ အလွည့္က် ေပးေ၀ခိုင္းပါတယ္။ သူတို႔ေတြခမ်ာ အလွဴရွင္ေတြကို ေက်းဇူးလည္းတင္၊ မ်က္ရည္လည္းက်နဲ႔ ျမင္ကြင္းေလးကေတာ့ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။
ၿမိဳ႕ေပၚမွာ လွဴၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ေတာဘက္ကို ဆက္သြားမယ္လို႔ ရည္႐ြယ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဘက္က ေခ်ာင္းေတြ၊ လက္ကြင္းေတြ၊ လမ္းေတြမွာ အေလာင္းေတြ ဒီအတိုင္းပဲ ရွိေနေသးတယ္၊ မရွင္းလင္းရေသးဘူး ဆိုတာနဲ႔ က်န္တဲ့သူေတြကလည္း ေၾကာက္ေနၾကတာလည္း ပါတာေၾကာင့္ ဆက္မသြားခဲ့ပါဘူး။ ပါလာတဲ့ ဆန္အိတ္ေတြကိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ခိုလံႈေနၾကတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ေရာ၊ ဘုန္ႀကီးေတြအတြက္ပါ စားသံုးႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ လွဴဒန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ လမ္းမွာ ႐ွိတဲ့ ဒုကၡသည္ စခန္းေတြမွာလည္း တစ္ခုကို ႏွစ္အိတ္ေလာက္စီ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ အနည္းဆံုးေတာ့ လူ ၁၀၀ ကေန ၃၀၀ ေလာက္ထိ ခိုလံႈေနထိုင္ၾကပါတယ္ရွင္။
ဒီေနရာမွ ကၽြန္မတစ္ခုေျပာခ်င္တာက ကၽြန္မတို႔ ေပးတဲ့၊ လွဴတဲ့ ပစၥည္းေတြဟာ ဒုကၡသည္ေတြ လက္ထဲကို တစ္ကယ္ေရာက္မယ္ဆိုရင္ စစ္တပ္ကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘုန္းႀကီးကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေပးခဲ့သင့္ပါတယ္။ အဲဒီဘက္ကို သြားလို႔ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳအရဆိုရင္ေတာ့ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ သူေတြကိုပဲ တိုက္႐ိုက္ေပးတာ သိပ္မေကာင္းလွပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီအခ်ိန္မွာ လူတိုင္းဟာ ငတ္ျပတ္ေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လမ္းမွာ ေပးမယ္လို႕႔ ကားရပ္လိုက္တာနဲ႔ ကားနားကို အကုန္၀ိုင္းလာၾကၿပီး ပစၥည္းေတြကို အတင္းဆြဲေတာ့တာပါပဲ။ ကားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း သူတို႔ကို ဘာေတြမ်ား ေပးမလဲဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ တစ္႐ြာလံုးမွာ ရွိသူတိုင္း ထြက္ၿပီး ရပ္ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကားေတြကေတာ့ ရပ္မေပးပဲ coffee mix, cereal, ဘီစကစ္၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ စတဲ့အထုပ္ေတြကို ဒီအတိုင္းႀကီးကို ပစ္ခ်ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်လာတဲ့ အထုပ္ကို ၀ိုင္းဆြဲၾက၊ လုယက္ၾကနဲ႔ ျမင္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ မေကာင္းလွပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဲလိုပစ္ခ်ေပးခဲ့တဲ့ ကားေတြကိုလည္း ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္ပါတယ္။ ေပးတာေတာ့ ေပးတာ ျဖစ္ေပမယ့္ အဲလိုေပးတာေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့ရွင္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူတို႔ဘက္က ျပန္တြက္ရင္ေတာ့ ကားရပ္ရင္လည္း လူေတြ၀ိုင္းလာၿပီး စားစရာေတြ အကုန္ဆြဲခ်ေတာ့မွာကိုး။ အဲဒီေတာ့ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းေတြ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြနဲ႔ အားလံုးမေပးခ်င္ မအပ္ခ်င္ခဲ့ၾကတဲ့ စစ္တပ္ကို ကိုယ္ေပးခ်င္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ ေပးခဲ့၊ အပ္ခဲ့ၿပီး စနစ္တစ္က် ေပးေ၀ေစတာဟာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။
အခုလို သြားေရာက္ လွဴဒန္းၾကတဲ့ အထဲမွာ သီးသန္႔အဖြဲ႔အစည္းဆိုတာေတာ့ မရွိပါဘူး။ အစိုးရက ေပးတာေတြရယ္၊ private companies ေတြရယ္၊ ကၽြန္မတို႔လို႔ လူငယ္ volunteer ေတြရယ္၊ ေက်ာ္သူတို႔လို႔ NGO အဖြဲ႔အစည္းေတြရယ္က တတ္ႏိုင္သေလာက္ သြားေရာက္ ေပးလွဴေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ သြားတဲ့ အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ Unicef က ကားေတြနဲ႔၊ သံ႐ံုးတစ္ခ်ိဳ႕က ကားေတြကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ Company ႀကီးေတြကလည္း ကားႀကီးေတြနဲ႔ လာေရာက္ လွဴဒန္းၾကပါတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ အဓိက လိုအပ္တဲ့အရာေတြကေတာ့ ဆန္၊ အခင္းအကာ၊ ေဆး၊ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြ၊ တစ္ျခား အသင့္စားလို႔ ရတဲ့ အစားအစာေတြ၊ ေသာက္ေရ၊ ၾကက္သြန္၊ အာလူး၊ ဆီ တို႔လို႔ ပစၥည္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။
ေနာက္ တစ္ပတ္မွာလည္း ကၽြန္မ သြားပါအံုးမယ္။ ကြမ္းၿခံကုန္း ရြာေတြဘက္အထိ တက္ဖို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ အခ်ိန္ရရင္ ေဒးဒရဲထိ သြားပါတယ္။ အလွဴေငြ ပါ၀င္ခ်င္ၾကသူမ်ား ကၽြန္မကို ေမလ္းနဲ႔ ဆက္သြယ္ႏိုင္ပါတယ္ရွင္။ ဒီၾကားထဲမွာေတာ့ မႏၱေလးကို အလုပ္ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ သြားစရာ ရွိပါတယ္။ ေမလ္းေတာ့ ပံုမွန္ေလး သံုးျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္ရွင္။
Donation to the Victims at Kuwn Chan Kone
ေမလ ၁၁ ရက္ေန႔၊ တနဂၤေႏြေန႔က ကၽြန္မတို႔ေတြ ရန္ကုန္တိုင္းအတြင္းက ေလေဘးက်ေရာက္မႈ အဆိုး၀ါးဆံုး ေဒသျဖစ္တဲ့ ကြမ္းၿခံကုန္းၿမိဳ႕မွာ ရွိၾကတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကို သြားေရာက္ လွဴဒန္း ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီေန႔က တစ္ကယ္တမ္း သြားမယ္လို႔ ရည္႐ြယ္ခဲ့တာက လိႈင္သာယာ ၿမိဳ႕နယ္ကိုပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြမ္းၿခံကုန္းမွာ ေတာ္ေတာ္ အေျခအေနဆိုးတယ္လို႔ ၾကားတာနဲ႔ အဲဒီကိုပဲ ခရီးဆက္လိုက္ၾကပါတယ္။ သြားခါစကေတာ့ အဲဒီဘက္မွာ လုယက္မႈေတြ ႐ွိတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေၾကာင့္ နည္းနည္းေတာ့ လန္႔မိပါတယ္။ ဒိုင္နာတစ္စီး၊ Publica တစ္စီး စုစုေပါင္း ႏွစ္စီးနဲ႔အတူ ဆန္အိတ္ 30 အိတ္၊ T-Shirt အထည္ 200 နဲ႔ ကိုယ့္မွာ ရွိတဲ့အ၀တ္အစား အေဟာင္းေတြယူၿပီး ထြက္လာခဲ့ၾကတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သြားရတဲ့ ခရီးလည္းျဖစ္တယ္၊ လွဴရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကေလးကလည္း ႐ွိေနတဲ့အတြက္ ဟိုကိုမေရာက္ခင္ထိေတာ့ စိတ္ကေလးက ၾကည္ႏူးလို႔ေပါ့။
ရန္ကုန္ကို လြန္လာလို႔ ပန္းလိႈင္တံတားကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ျမင္ကြင္းေတြ ေတာ္ေတာ္ေျပာင္းလဲ သြားပါတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္က ႐ြာကေလးေတြ ေလမုန္တိုင္းေၾကာင့္ အကုန္ၿပိဳလဲ ေၾကကြဲ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ေလးေတြ၊ ေခါင္မိုးမရွိေတာ့တဲ့ အိမ္ေတြ၊ လံုး၀ကို ၿပိဳလ်က္သား ပံုလဲက်ေနတဲ့ အိမ္ေတြ.. အို….. အိမ္ေကာင္းေကာင္းဆိုတာ မရွိသေလာက္ ရွားပါးလွပါတယ္။ ေနစရာ ေနရာမ႐ွိတဲ့ ႐ြာသူ ႐ြာသားေတြကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ၊ နည္းနည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္းေလး က်န္ခဲ့တဲ့ အိမ္ေတြမွာ၊ ဓမၼာ႐ံုေတြမွာ၊ လမ္းေဘး ဇရပ္ေတြမွာ ျဖစ္သလို စုေ၀းေနထိုင္ၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေနစရာကလည္းမရွိ၊ လုပ္ကိုင္စားစရာ အလုပ္ကလည္း ေပ်ာက္ေနတယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔ခမ်ာ အလွဴရွင္ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကရပါတယ္။ အစိုးရကေတာ့ ကယ္ဆယ္ေရး စခန္းတစ္ခုကို တစ္ေန႔မွာ ဆန္ ႏွစ္အိတ္ႏႈန္း ခ်ေပးတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ သူတို႔အဓိက အားထားရတာကေတာ့ ပုဂၢလိက အလွဴရွင္ေတြဆီက လာလွဴတဲ့ ဆန္၊ ၾကက္သြန္၊ အာလူး၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္၊ ဘီစကစ္ စတဲ့အရာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ကြမ္းၿခံကုန္းၿမိဳ႕ဟာလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို အေျခအေန မလွပါဘူး။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလိုပဲ အိမ္ေကာင္းေကာင္းဆိုတာ လံုး၀ကို မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီမွာေတာ့ ႐ြာဘက္ေတြကေန တက္လာတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကို တပ္မ ၇၇ က ဗ်ဴဟာမွဴးနဲ႔ တစ္ျခား စစ္ဗိုလ္ေတြက ဦးေဆာင္ၿပီး အလွဴရွင္ေတြရဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေပးေ၀ေနတာေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မေတြ႔ခဲ့ရသေလာက္နဲ႔ ေမးျမန္းသိရွိခဲ့ရသေလာက္ အေျခအေနေတြကို ေျပာျပရရင္ေတာ့ အဲဒီဘက္မွာ စစ္တပ္က လာလွဴတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ဒုကၡသည္ေတြဆီသို႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေပးေ၀ေနပါတယ္။ အလွဴရွင္ေတြရဲ့ ပစၥည္းေတြကို သူတို႔ဆီမွာ အပ္ခဲ့ခ်င္ရင္လည္း ရသလို၊ ဒုကၡသည္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ ပစၥည္းေတြ ေပးေ၀ခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း ခြင့္ၿပဳပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ကိုယ္တိုင္ပဲ လွဴခဲ့ပါတယ္။ Hall ခန္းႀကီးတစ္ခု (ကြမ္းၿခံကုန္း City Hall လို႔ထင္တယ္) ထဲမွာ ဒုကၡသည္ေတြကို တန္းစီ စုေ၀းေစၿပီး တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ အလွည့္က် ေပးေ၀ခိုင္းပါတယ္။ သူတို႔ေတြခမ်ာ အလွဴရွင္ေတြကို ေက်းဇူးလည္းတင္၊ မ်က္ရည္လည္းက်နဲ႔ ျမင္ကြင္းေလးကေတာ့ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။
ၿမိဳ႕ေပၚမွာ လွဴၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ေတာဘက္ကို ဆက္သြားမယ္လို႔ ရည္႐ြယ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဘက္က ေခ်ာင္းေတြ၊ လက္ကြင္းေတြ၊ လမ္းေတြမွာ အေလာင္းေတြ ဒီအတိုင္းပဲ ရွိေနေသးတယ္၊ မရွင္းလင္းရေသးဘူး ဆိုတာနဲ႔ က်န္တဲ့သူေတြကလည္း ေၾကာက္ေနၾကတာလည္း ပါတာေၾကာင့္ ဆက္မသြားခဲ့ပါဘူး။ ပါလာတဲ့ ဆန္အိတ္ေတြကိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ခိုလံႈေနၾကတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ေရာ၊ ဘုန္ႀကီးေတြအတြက္ပါ စားသံုးႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ လွဴဒန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ လမ္းမွာ ႐ွိတဲ့ ဒုကၡသည္ စခန္းေတြမွာလည္း တစ္ခုကို ႏွစ္အိတ္ေလာက္စီ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ အနည္းဆံုးေတာ့ လူ ၁၀၀ ကေန ၃၀၀ ေလာက္ထိ ခိုလံႈေနထိုင္ၾကပါတယ္ရွင္။
ဒီေနရာမွ ကၽြန္မတစ္ခုေျပာခ်င္တာက ကၽြန္မတို႔ ေပးတဲ့၊ လွဴတဲ့ ပစၥည္းေတြဟာ ဒုကၡသည္ေတြ လက္ထဲကို တစ္ကယ္ေရာက္မယ္ဆိုရင္ စစ္တပ္ကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘုန္းႀကီးကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေပးခဲ့သင့္ပါတယ္။ အဲဒီဘက္ကို သြားလို႔ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳအရဆိုရင္ေတာ့ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ သူေတြကိုပဲ တိုက္႐ိုက္ေပးတာ သိပ္မေကာင္းလွပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီအခ်ိန္မွာ လူတိုင္းဟာ ငတ္ျပတ္ေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လမ္းမွာ ေပးမယ္လို႕႔ ကားရပ္လိုက္တာနဲ႔ ကားနားကို အကုန္၀ိုင္းလာၾကၿပီး ပစၥည္းေတြကို အတင္းဆြဲေတာ့တာပါပဲ။ ကားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း သူတို႔ကို ဘာေတြမ်ား ေပးမလဲဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ တစ္႐ြာလံုးမွာ ရွိသူတိုင္း ထြက္ၿပီး ရပ္ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကားေတြကေတာ့ ရပ္မေပးပဲ coffee mix, cereal, ဘီစကစ္၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ စတဲ့အထုပ္ေတြကို ဒီအတိုင္းႀကီးကို ပစ္ခ်ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်လာတဲ့ အထုပ္ကို ၀ိုင္းဆြဲၾက၊ လုယက္ၾကနဲ႔ ျမင္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ မေကာင္းလွပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဲလိုပစ္ခ်ေပးခဲ့တဲ့ ကားေတြကိုလည္း ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္ပါတယ္။ ေပးတာေတာ့ ေပးတာ ျဖစ္ေပမယ့္ အဲလိုေပးတာေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့ရွင္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူတို႔ဘက္က ျပန္တြက္ရင္ေတာ့ ကားရပ္ရင္လည္း လူေတြ၀ိုင္းလာၿပီး စားစရာေတြ အကုန္ဆြဲခ်ေတာ့မွာကိုး။ အဲဒီေတာ့ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းေတြ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြနဲ႔ အားလံုးမေပးခ်င္ မအပ္ခ်င္ခဲ့ၾကတဲ့ စစ္တပ္ကို ကိုယ္ေပးခ်င္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ ေပးခဲ့၊ အပ္ခဲ့ၿပီး စနစ္တစ္က် ေပးေ၀ေစတာဟာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။
အခုလို သြားေရာက္ လွဴဒန္းၾကတဲ့ အထဲမွာ သီးသန္႔အဖြဲ႔အစည္းဆိုတာေတာ့ မရွိပါဘူး။ အစိုးရက ေပးတာေတြရယ္၊ private companies ေတြရယ္၊ ကၽြန္မတို႔လို႔ လူငယ္ volunteer ေတြရယ္၊ ေက်ာ္သူတို႔လို႔ NGO အဖြဲ႔အစည္းေတြရယ္က တတ္ႏိုင္သေလာက္ သြားေရာက္ ေပးလွဴေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ သြားတဲ့ အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ Unicef က ကားေတြနဲ႔၊ သံ႐ံုးတစ္ခ်ိဳ႕က ကားေတြကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ Company ႀကီးေတြကလည္း ကားႀကီးေတြနဲ႔ လာေရာက္ လွဴဒန္းၾကပါတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ အဓိက လိုအပ္တဲ့အရာေတြကေတာ့ ဆန္၊ အခင္းအကာ၊ ေဆး၊ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြ၊ တစ္ျခား အသင့္စားလို႔ ရတဲ့ အစားအစာေတြ၊ ေသာက္ေရ၊ ၾကက္သြန္၊ အာလူး၊ ဆီ တို႔လို႔ ပစၥည္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။
ေနာက္ တစ္ပတ္မွာလည္း ကၽြန္မ သြားပါအံုးမယ္။ ကြမ္းၿခံကုန္း ရြာေတြဘက္အထိ တက္ဖို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ အခ်ိန္ရရင္ ေဒးဒရဲထိ သြားပါတယ္။ အလွဴေငြ ပါ၀င္ခ်င္ၾကသူမ်ား ကၽြန္မကို ေမလ္းနဲ႔ ဆက္သြယ္ႏိုင္ပါတယ္ရွင္။ ဒီၾကားထဲမွာေတာ့ မႏၱေလးကို အလုပ္ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ သြားစရာ ရွိပါတယ္။ ေမလ္းေတာ့ ပံုမွန္ေလး သံုးျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္ရွင္။
ရန္ကုန္ကို လြန္လာလို႔ ပန္းလိႈင္တံတားကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ျမင္ကြင္းေတြ ေတာ္ေတာ္ေျပာင္းလဲ သြားပါတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္က ႐ြာကေလးေတြ ေလမုန္တိုင္းေၾကာင့္ အကုန္ၿပိဳလဲ ေၾကကြဲ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ေလးေတြ၊ ေခါင္မိုးမရွိေတာ့တဲ့ အိမ္ေတြ၊ လံုး၀ကို ၿပိဳလ်က္သား ပံုလဲက်ေနတဲ့ အိမ္ေတြ.. အို….. အိမ္ေကာင္းေကာင္းဆိုတာ မရွိသေလာက္ ရွားပါးလွပါတယ္။ ေနစရာ ေနရာမ႐ွိတဲ့ ႐ြာသူ ႐ြာသားေတြကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ၊ နည္းနည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္းေလး က်န္ခဲ့တဲ့ အိမ္ေတြမွာ၊ ဓမၼာ႐ံုေတြမွာ၊ လမ္းေဘး ဇရပ္ေတြမွာ ျဖစ္သလို စုေ၀းေနထိုင္ၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေနစရာကလည္းမရွိ၊ လုပ္ကိုင္စားစရာ အလုပ္ကလည္း ေပ်ာက္ေနတယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔ခမ်ာ အလွဴရွင္ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကရပါတယ္။ အစိုးရကေတာ့ ကယ္ဆယ္ေရး စခန္းတစ္ခုကို တစ္ေန႔မွာ ဆန္ ႏွစ္အိတ္ႏႈန္း ခ်ေပးတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ သူတို႔အဓိက အားထားရတာကေတာ့ ပုဂၢလိက အလွဴရွင္ေတြဆီက လာလွဴတဲ့ ဆန္၊ ၾကက္သြန္၊ အာလူး၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္၊ ဘီစကစ္ စတဲ့အရာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ကြမ္းၿခံကုန္းၿမိဳ႕ဟာလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို အေျခအေန မလွပါဘူး။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလိုပဲ အိမ္ေကာင္းေကာင္းဆိုတာ လံုး၀ကို မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီမွာေတာ့ ႐ြာဘက္ေတြကေန တက္လာတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကို တပ္မ ၇၇ က ဗ်ဴဟာမွဴးနဲ႔ တစ္ျခား စစ္ဗိုလ္ေတြက ဦးေဆာင္ၿပီး အလွဴရွင္ေတြရဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေပးေ၀ေနတာေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မေတြ႔ခဲ့ရသေလာက္နဲ႔ ေမးျမန္းသိရွိခဲ့ရသေလာက္ အေျခအေနေတြကို ေျပာျပရရင္ေတာ့ အဲဒီဘက္မွာ စစ္တပ္က လာလွဴတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ဒုကၡသည္ေတြဆီသို႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေပးေ၀ေနပါတယ္။ အလွဴရွင္ေတြရဲ့ ပစၥည္းေတြကို သူတို႔ဆီမွာ အပ္ခဲ့ခ်င္ရင္လည္း ရသလို၊ ဒုကၡသည္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ ပစၥည္းေတြ ေပးေ၀ခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း ခြင့္ၿပဳပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ကိုယ္တိုင္ပဲ လွဴခဲ့ပါတယ္။ Hall ခန္းႀကီးတစ္ခု (ကြမ္းၿခံကုန္း City Hall လို႔ထင္တယ္) ထဲမွာ ဒုကၡသည္ေတြကို တန္းစီ စုေ၀းေစၿပီး တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ အလွည့္က် ေပးေ၀ခိုင္းပါတယ္။ သူတို႔ေတြခမ်ာ အလွဴရွင္ေတြကို ေက်းဇူးလည္းတင္၊ မ်က္ရည္လည္းက်နဲ႔ ျမင္ကြင္းေလးကေတာ့ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။
ၿမိဳ႕ေပၚမွာ လွဴၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ေတာဘက္ကို ဆက္သြားမယ္လို႔ ရည္႐ြယ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဘက္က ေခ်ာင္းေတြ၊ လက္ကြင္းေတြ၊ လမ္းေတြမွာ အေလာင္းေတြ ဒီအတိုင္းပဲ ရွိေနေသးတယ္၊ မရွင္းလင္းရေသးဘူး ဆိုတာနဲ႔ က်န္တဲ့သူေတြကလည္း ေၾကာက္ေနၾကတာလည္း ပါတာေၾကာင့္ ဆက္မသြားခဲ့ပါဘူး။ ပါလာတဲ့ ဆန္အိတ္ေတြကိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ခိုလံႈေနၾကတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ေရာ၊ ဘုန္ႀကီးေတြအတြက္ပါ စားသံုးႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ လွဴဒန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ လမ္းမွာ ႐ွိတဲ့ ဒုကၡသည္ စခန္းေတြမွာလည္း တစ္ခုကို ႏွစ္အိတ္ေလာက္စီ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ အနည္းဆံုးေတာ့ လူ ၁၀၀ ကေန ၃၀၀ ေလာက္ထိ ခိုလံႈေနထိုင္ၾကပါတယ္ရွင္။
ဒီေနရာမွ ကၽြန္မတစ္ခုေျပာခ်င္တာက ကၽြန္မတို႔ ေပးတဲ့၊ လွဴတဲ့ ပစၥည္းေတြဟာ ဒုကၡသည္ေတြ လက္ထဲကို တစ္ကယ္ေရာက္မယ္ဆိုရင္ စစ္တပ္ကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘုန္းႀကီးကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေပးခဲ့သင့္ပါတယ္။ အဲဒီဘက္ကို သြားလို႔ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳအရဆိုရင္ေတာ့ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ သူေတြကိုပဲ တိုက္႐ိုက္ေပးတာ သိပ္မေကာင္းလွပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီအခ်ိန္မွာ လူတိုင္းဟာ ငတ္ျပတ္ေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လမ္းမွာ ေပးမယ္လို႕႔ ကားရပ္လိုက္တာနဲ႔ ကားနားကို အကုန္၀ိုင္းလာၾကၿပီး ပစၥည္းေတြကို အတင္းဆြဲေတာ့တာပါပဲ။ ကားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း သူတို႔ကို ဘာေတြမ်ား ေပးမလဲဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ တစ္႐ြာလံုးမွာ ရွိသူတိုင္း ထြက္ၿပီး ရပ္ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကားေတြကေတာ့ ရပ္မေပးပဲ coffee mix, cereal, ဘီစကစ္၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ စတဲ့အထုပ္ေတြကို ဒီအတိုင္းႀကီးကို ပစ္ခ်ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်လာတဲ့ အထုပ္ကို ၀ိုင္းဆြဲၾက၊ လုယက္ၾကနဲ႔ ျမင္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ မေကာင္းလွပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဲလိုပစ္ခ်ေပးခဲ့တဲ့ ကားေတြကိုလည္း ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္ပါတယ္။ ေပးတာေတာ့ ေပးတာ ျဖစ္ေပမယ့္ အဲလိုေပးတာေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့ရွင္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူတို႔ဘက္က ျပန္တြက္ရင္ေတာ့ ကားရပ္ရင္လည္း လူေတြ၀ိုင္းလာၿပီး စားစရာေတြ အကုန္ဆြဲခ်ေတာ့မွာကိုး။ အဲဒီေတာ့ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းေတြ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြနဲ႔ အားလံုးမေပးခ်င္ မအပ္ခ်င္ခဲ့ၾကတဲ့ စစ္တပ္ကို ကိုယ္ေပးခ်င္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ ေပးခဲ့၊ အပ္ခဲ့ၿပီး စနစ္တစ္က် ေပးေ၀ေစတာဟာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။
အခုလို သြားေရာက္ လွဴဒန္းၾကတဲ့ အထဲမွာ သီးသန္႔အဖြဲ႔အစည္းဆိုတာေတာ့ မရွိပါဘူး။ အစိုးရက ေပးတာေတြရယ္၊ private companies ေတြရယ္၊ ကၽြန္မတို႔လို႔ လူငယ္ volunteer ေတြရယ္၊ ေက်ာ္သူတို႔လို႔ NGO အဖြဲ႔အစည္းေတြရယ္က တတ္ႏိုင္သေလာက္ သြားေရာက္ ေပးလွဴေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ သြားတဲ့ အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ Unicef က ကားေတြနဲ႔၊ သံ႐ံုးတစ္ခ်ိဳ႕က ကားေတြကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ Company ႀကီးေတြကလည္း ကားႀကီးေတြနဲ႔ လာေရာက္ လွဴဒန္းၾကပါတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ အဓိက လိုအပ္တဲ့အရာေတြကေတာ့ ဆန္၊ အခင္းအကာ၊ ေဆး၊ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြ၊ တစ္ျခား အသင့္စားလို႔ ရတဲ့ အစားအစာေတြ၊ ေသာက္ေရ၊ ၾကက္သြန္၊ အာလူး၊ ဆီ တို႔လို႔ ပစၥည္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။
ေနာက္ တစ္ပတ္မွာလည္း ကၽြန္မ သြားပါအံုးမယ္။ ကြမ္းၿခံကုန္း ရြာေတြဘက္အထိ တက္ဖို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ အခ်ိန္ရရင္ ေဒးဒရဲထိ သြားပါတယ္။ အလွဴေငြ ပါ၀င္ခ်င္ၾကသူမ်ား ကၽြန္မကို ေမလ္းနဲ႔ ဆက္သြယ္ႏိုင္ပါတယ္ရွင္။ ဒီၾကားထဲမွာေတာ့ မႏၱေလးကို အလုပ္ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ သြားစရာ ရွိပါတယ္။ ေမလ္းေတာ့ ပံုမွန္ေလး သံုးျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္ရွင္။
Subscribe to:
Posts (Atom)