ဇြန္လဆိုတာ ကမၻာတစ္၀ွမ္းလံုးမွာ အေဖမ်ားေန႔ကို က်င္းပၾကတဲ့ မဂၤလာရွိေသာ လတစ္လေပါ့။ က်င္းပတဲ့ ေန႔ရက္ေတြက ႏိုင္ငံအလိုက္ ကြဲျပားမႈရွိေပမယ့္.. ႏွစ္တိုင္း ႏွစ္တိုင္းေတာ့ အေဖမ်ားေန႔ကို မပ်က္မကြက္ က်င္းပေလ့ရွိႀကပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ က်င္းပတဲ့ အစဥ္အလာ သိပ္မႀကီးေသးေပမယ့္ အေဖခ်စ္တဲ့ သူတိုင္းကေတာ့ ကိုယ့္အသိစိတ္ဓါတ္ေလးနဲ႔ကိုယ္ အေဖမ်ားေန႔ကို က်င္းပၾကတာ မဂၤလာတစ္ပါး ပါပဲရွင္။
ကၽြန္မကေတာ့ ေျပာရရင္ သမီးမိုက္ တစ္ေယာက္ပါ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အေဖမ်ားေန႔ကိုေတာင္ သတိမရႏိုင္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနလို႔ေလ။ MySuboo Website အတြက္ အေဖမ်ားေန႔ ကဗ်ာၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုကို က်င္းပဖို႔ တာ၀န္ယူလာရေတာ့မွ ေၾသာ္ အေဖမ်ားေန႔ေတာင္ ေရာက္ေနပါပေကာလား ဆိုတာ သတိရမိတယ္။ MySuboo မွာ ကဗ်ာၿပိဳင္မယ့္ သူေတြကို အသိေပးဖို႔ announcement ေလးတစ္ခု ေရးျဖစ္ေတာ့မွ ျဗဳန္းခနဲဆို အေဖ့ကို ေျပးသတိရၿပီး ငိုခ်င္စိတ္ေတြကို မနည္း ထိန္းထားမိရတယ္။ ကၽြန္မလည္း ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ေနေပမယ့္ အေဖနဲ႔ အေမနဲ႔ ေ၀းရာကို ေရာက္ေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္ပါ…။
"အေဖ့ကို ခ်စ္တဲ့ သင့္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကို ကဗ်ာအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသီကံုးၿပီး MySuboo မွ တစ္ဆင့္ ေျပာျပလိုက္ပါ…"
ဒီစာသားေလးကို ေရးေနရင္းနဲ႔မွ "ငါေရာ အေဖ့အတြက္ ဘာမ်ား လုပ္ေပးႏိုင္လဲ.. အေဖ့ေက်းဇူးကို ငါဘယ္ေလာက္မ်ား ျပန္ဆပ္ၿပီးၿပီလဲ.. အေဖ ငါ့ေၾကာင့္ ဘယ္ႏွစ္ခါ စိတ္ခ်မ္းသာ ဖူးလဲ…." စေသာ အေတြမ်ား တစ္စစ ၀င္လာခဲ့တယ္။
ဘုရားေရ….
ကၽြန္မဟာ အေဖ အတြက္ ဘာမွမလုပ္ေပးႏိုင္ေသးတဲ့ သမီးဆိုး တစ္ေယာက္ ျဖစ္မွန္း မသိျဖစ္ေနပါ့ေကာ..
ကၽြန္မ အေဖဟာ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာ တစ္ေယာက္ပါ။ ကၽြန္မတို႔ ၿမိဳ႕မွာဆို အေဖကို မသိသူမရွိသေလာက္ပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔လည္း အေဖ့အရွိန္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာသာေပးျခင္းေတြ ခံရတာေပါ့ေလ။ ေၾသာ္ ဆရာ့ သမီးေလးလား.. မုန္႔စားသြားပါအံုး.. ဘာညာနဲ႔ေပါ့။ အေဖ့တပည့္ေတြက အေဖ့ကို ခ်စ္ ေၾကာက္ ရို ေသ ၾကပါတယ္။ သားသမီးကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေနရာမွာလည္း တင္းသင့္တဲ့ အခ်ိန္တင္း၊ ေလ်ာ့သင့္တဲ့ အခ်ိန္ ေလ်ာ့၊ အလို လိုက္စရာရွိ လိုက္၊ ရိုက္စရာ ရွိရိုက္နဲ႔ ဆံုးမတတ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာ ဆိုေတာ့ လက္သံလည္း ေျပာင္ပါတယ္။ ကၽြန္မဆို ငယ္ငယ္တုန္းက ေျပာမရ ဆိုမရလို႔ ခဏ ခဏ အရိုက္ ခံရဖူးပါတယ္။ အေဖကလည္း ေျပာဖူးပါရဲ႕
"ငါ့ သမီးက အရြဲ႔တိုက္တတ္၊ အလုပ္တစ္ခုကို မသပ္မရပ္ ၿပီးၿပီးေရာ လုပ္တတ္တာေလးကလြဲ ရင္ ေတာ္ရွာပါတယ္တဲ့.."
ကၽြန္မ အေမကလည္း ေက်ာင္းဆရာမ တစ္ေယာက္ပါ။ နယ္မွာသြားၿပီး တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ရတာေၾကာင့္ ကၽြန္မရဲ႔ ငယ္ဘ၀ဟာ အေဖနဲ႔ပဲ တူတူေနခဲ့ရတာ မ်ားပါတယ္။ ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက စာဖတ္ျခင္းကို စိတ္၀င္စားေအာင္၊ အဂၤလိပ္စာ ေကာင္းေအာင္၊ လူေတြနဲ႔ ေျပာတတ္ ဆိုတတ္ေအာင္၊ မမွားသင့္တာကို မမွားေအာင္ ကိုယ္ပိုင္အေတြးနဲ႔ ဆံုးျဖတ္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။ စီးပြားေရး ခ်ိဳ႕တည့္ တဲ့ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး၊ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းစရိတ္၊ တစ္ျခား အသံုးစရိတ္၊ အိမ္စရိတ္ေတြ ကာမိဖို႔အတြက္ က်ဴရွင္သင္ၿပီး ေကၽြးေမြးျပဳစုခဲ့ပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့.. ထမင္းစားေနတုန္း ကၽြန္မႀကိဳက္တဲ့ ဟင္းကို ခ်က္မေကၽြးလို႔ ကၽြန္မ စိတ္ေကာက္ၿပီး ထမင္းမစားေတာ့ဘူး လုပ္ေနတာ့ အေဖက ခုလိုေျပာပါတယ္…
"သမီးက ခုခ်ိန္မွာ အေဖ့ရွိေနေတာ့ ဘာမဆို ပူဆာလို႔ ရတာေပါ့။ တစ္ခ်ိန္ သမီးအရြယ္ေရာက္လာလို႔ မိဘနဲ႔ ေ၀းရာမွာ အလုပ္လုပ္ရမယ္၊ ဒါမွ မဟုတ္ ဒီမာန္ေအာင္ကၽြန္ေလာက္ေတာင္ မျပည့္စံုတဲ့ ေ၀းလံတဲ့ ေနရာကို ေရာက္ေနမယ္၊ စားစရာရွားတဲ့ ေနရာကို သြားရမယ္ ဆိုရင္ သမီး ဘ၀ကို သမီးပဲ ထိန္းေက်ာင္းရမွာ။ မစားခ်င္လည္း စားတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ရမွာပဲ သမီး။ ဒီလိုပဲ အလုပ္တစ္ခုကိုလည္း ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳးရွိမယ္ ထင္ရင္ မလုပ္ခ်င္လည္း လုပ္ရမွာပဲ။ ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳးမရွိေတာင္ တစ္ျခား သူေတြအတြက္ အက်ိဳးရွိတယ္ ဆိုရင္ သမီးမႀကိဳက္လည္း လုပ္ေပးရမွာပဲ.."
ကၽြန္မအခု အေဖနဲ႔ ေ၀းရာမွာ ဘ၀တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းအတြက္၊ အလုပ္ေတြလုပ္၊ ပညာေတြ သင္ၾကားေနပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းေတြထဲမွာ ယွဥ္လိုက္ရင္ ကၽြန္မက ေတာ္ေတာ္ေလးကို ကံေကာင္းၿပီး၊ သူငယ္ခ်င္းေတြထက္ နည္းနည္းသာတဲ့ သူတစ္ေယာက္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ဘယ္သူ႔ အကူအညီမွ မယူပဲနဲ႔ အလုပ္ရေအာင္ရွာ၊ လူေတြရဲ႕ အထင္ႀကီးမႈကို တစ္ခါ တစ္ေလခံရ၊ ေနရာတစ္ခုကို ေရာက္တိုင္း ေတာ္လိုက္တာလို႔ အေျပာမခံရရင္ေတာင္ ဒီကေလးမေလး တက္လမ္းရွိတယ္၊ ဒီကေလးမေလးက ႀကိဳးစားတယ္ ေတာ္တယ္ လို႔ အေျပာခံရတာ အေဖ့ရဲ႕ ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးမႈေၾကာင့္ပါပဲ။ ဘယ္အရာကိုမဆို အေျခခံေကာင္းေအာင္၊ ဘယ္ပညာကို မဆိုစိတ္၀င္စားတတ္ေအာင္၊ ဘယ္သူနဲ႔မဆို တည့္ေအာင္ေပါင္းတတ္ဖို႔ သင္ၾကားေပးခဲ့တာ အေဖပါပဲ။ ခုခ်ိန္ထိလည္း ကၽြန္မကို ဖုန္းေတြဆက္ၿပီး ဆံုးမေနတုန္း ပါပဲ။ အရြဲ႔တိုက္တတ္လြန္းတဲ့ ကၽြန္မကို မလုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ခ်င္လာေအာင္၊ မလုပ္သင့္တာကို မလုပ္မိေအာင္ ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲ ေဒါသထြက္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ မဟုတ္ပဲ ခပ္ေအးေအးေလးနဲ႔ နား၀င္ေအာင္ ဆံုးမတတ္တာလည္း ကၽြန္မ အေဖပါပဲရွင္။
"အေဖတို႔တုန္းက တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ အိမ္ကဆင္းရဲေတာ့ ေက်ာင္းစရိတ္ မေထာက္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္ေက်ာင္းစရိတ္ ကိုယ္ရွာၿပီး တက္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီ ကတည္းက အေဖဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ တစ္ခုက ငါ့ သားသမီး အလွည့္က်ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ဒီလိုမျဖစ္ေစရဘူး ဆိုတာပဲ။ သမီး ဘာေက်ာင္းတက္ခ်င္လဲ၊ ဘာပညာ သင္ခ်င္လဲ အေဖရေအာင္ လုပ္ေပးမယ္။ ေက်ာင္းစရိတ္ ပိုက္ဆံကိစၥ ဘာမွ ပူစရာ မလိုဘူး။ ဒါေပမယ့္ အသံုးလည္း မႀကမ္းရဘူး။ လိုအပ္သေလာက္ပဲ ေပးမယ္.. အပိုေတြ မလုပ္နဲ႔…" ဆိုတာ ကၽြန္မအေဖရဲ႕ ေလးစားစရာ စကားေတြထဲက တစ္ခုေပါ့ရွင္။
ခု ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္.. လစာေတြရ.. ရသေလာက္သံုးေနေတာ့.. "သမီးရယ္ သမီးရတဲ့ လခကို သမီးႀကိဳက္သလို သံုးတာ အေဖဘာမွ မေျပာလိုပါဘူး.. အေဖတို႔ကိုလည္း ဘာမွ ေပးစရာမလိုဘူး။ ငါ့သမီး ဒီလို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရွာသံုးႏိုင္တာ အေဖအရမ္း ဂုဏ္ယူတယ္.. ေအး ဒါေပမယ့္ လိုအပ္ရင္ သံုးဖို႔ေတာ့ နည္းနည္း စုေဆာင္းထားေပါ့ကြယ္.. ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ တိုးတက္ရာကိုလည္း အျမဲရွာေန.. အေဖက ေတာမွာေနတာ.. ေခတ္ကို လိုက္မမီေတာ့ဘူး…. ခုေတာ့ သမီးက အေဖ့ထက္သိ၊ အေဖ့ထက္တတ္၊ ေခတ္ကို အေဖ့ထက္ အမ်ားႀကီး လိုက္ႏိုင္ သြားၿပီ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ေအာက္က ညီမေလးေတြ၊ အငယ္ေတြကို အေဖတို႔ ကိုယ္စား လမ္းညႊန္ေပးရမွာက သမီးျဖစ္သြားၿပီ.. သမီးကို အေဖတို႔ အားကိုးတယ္" ဆိုၿပီး ႏွိမ့္ခ် ေျပာဆိုတတ္ပါေသးတယ္။
အေဖဟာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ သူရဲေကာင္းပါပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ ထာ၀ရ မွီခိုအားထားရာ ေရႊေတာင္ႀကီးပါ။ ဒါေပမယ့္ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းတာက ကၽြန္မ အေဖ့အတြက္ ဘာမွ လုပ္မေပးႏိုင္ေသးဘူး။ အေဖကၽြန္မကို ခုခ်ိန္ထိ စိတ္ပူရတုန္း၊ ဆံုးမရတုန္း၊ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေနရတုန္း၊ ျပသနာေတြ ၀င္ေျဖရွင္းရတုန္း။ အေဖမ်ားေန႔က စၿပီး ကၽြန္မ ကတိတစ္ခု ျပဳပါတယ္။ ေနာက္ေနာင္မွာ အေဖစိတ္ခ်ရတဲ့၊ အေဖအားကိုးရတဲ့ သမီးေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ သမီးႀကိဳးစား သြားပါမယ္လို႔။
No comments:
Post a Comment